1

Krótki zarys filozofii

WSTĘP (działy filozofii)

Filozofia czyli umiłowanie mądrości jest refleksją nad rzeczywistością. Jako, że rzeczywistość jest

bardzo złożona, filozofia, aby ją ogarnąć we wszystkich aspektach dzieli się na wiele dziedzin

(działów).

Ontologia (metafizyka)

zgodnie z

Lexicon Philosophorum

(1613), nauka o "pierwszych zasadach i ostatecznych przyczynach"

bytu. W takim ujęciu nauka o bycie jako takim, której zadaniem jest dociekanie natury wszystkiego,

cokolwiek istnieje, czyli "tego, co jest", zarówno w sferze realnej - przedmioty, zdarzenia, fakty - jak

też wyabstrahowanej - pojęcia, kategorie, terminy.

Epistemologia (gnoseologia, teoria poznania)

w granicach tej dziedziny mieszczą się pojęcia dotyczące poznania bytu. Usiłuje ona sformułować

odpowiedź na pytania: czym jest poznanie, jaka jest jego geneza, jakie są jego warunki, czym jest

podmiot, przedmiot i akt poznania, czy istnieją granice poznania. Prawie każdy filozof przedstawia

własną teorię dotyczącą tych kwestii. Ogólnie można stwierdzić, że teorie poznania dzielą się na

racjonalne, przyjmujące za kryterium poznania sprawdzalność lub falsyfikowalność wysuwanych

twierdzeń (np. Arystoteles), i irracjonalne, uznające za kryterium poprawności specyficzne przeżycie

poznawcze, np. oświecenie, ekstazę itp. (np. Plotyn). Jedne z nich upatrują źródło poznania

w doświadczeniu zmysłowym (np. J. Locke), inne w działalności rozumu (np. Kartezjusz). Z teorią

poznania wiążą się takie pojęcia, jak sceptycyzm, polegający na podaniu w wątpliwość twierdzeń,

i agnostycyzm, negujący możliwość poznania całej rzeczywistości lub jej części.

Aksjologia

ogólna teoria wartości i wartościowania. Bada naturę różnego rodzaju wartości, szczególnie etyczno-

moralnych i estetycznych - ich pochodzenie, sposób istnienia, strukturę i hierarchie, zasady stosowania

i funkcjonowania, zmienność w czasie i przestrzeni oraz zależność od innych elementów rzeczywistości

ludzkiej i pozaludzkiej, zajmuje się też sposobami ich poznawania

2

Antropologia filozoficzna

dziedzina filozofii, której głównym przedmiotem jest człowiek. Ujmuje go wieloaspektowo,

w wymiarach

metafizyczno-ontologicznym,

moralno-etycznym, estetycznym, psychologicznym,

społeczno-kulturowym itd., próbując zarazem dać całościową odpowiedź na pytanie o to, kim jest,

i określić jego strukturę ontyczną oraz miejsce wśród innych bytów. Rozwija się od starożytności,

w większym lub mniejszym związku z pozostałymi dyscyplinami filozofii, a także z antropologią

biologiczną i kulturową, psychologią, socjologią, medycyną, zyskując niekiedy - np. w humanizmie,

w filozofii życia czy w egzystencjalizmie - znaczą autonomię. U jej podstaw leży przekonanie

o specyficzności związanej z człowiekiem problematyki filozoficznej, wynikające często z przyjętych

wcześniej przesłanek światopoglądowych, zwł. religijnych (antropologia biblijna, bądź religijna). Może

mieć, ale nie zawsze ma charakter antropocentryczny. W niektórych ujęciach przyjmuje postać

metanauki, tj. metodologii nauk szczegółowych traktujących o człowieku, lub ich swoistego

uogólnienia. Może rozwijać wątek praktycystyczny, stając się tzw. sztuką życia i zbliżając do

prakseologii.

Etyka

nauka o moralności, zajmująca się wyjaśnieniem i ustalaniem takich kategorii, jak dobro i zło,

odpowiedzialność, sumienie, powinności oraz wytyczaniem zasad i norm moralnego postępowania.

Dzieli się na aksjologię (teorię wartości) i deontologię (naukę o powinnościach). Obserwując

rzeczywistość, można zauważyć, że istnieją ścisłe związki między moralnością, a polityką. Wyróżnić

można cztery sposoby zachowania w zależności od przyjętych zasad:

a) nadrzędność norm moralnych nad politycznymi – zakłada, iż jednostka (polityk) powinna być

wierna uznawanym zasadom moralnym;

b) nadrzędność polityki nad moralnością – oznacza, że interes polityczny jest ważniejszy niż

obowiązujące zasady moralne; makiawelizm;

c) polityka i moralność są niezależne (autonomiczne) – działanie polityczne tylko do pewnego

stopnia poddane jest ocenie moralnej, a akceptowanie przez jednostkę autonomiczności

polityki i moralności jest równoznaczne z jej odcinaniem się od spraw bieżącego życia

społecznego i politycznego; klerkizm;

d) między celami polityki a zasadami moralnymi istnieje wzajemna więź – formy aktywności

politycznej jednostki powinny być oceniane z punktu widzenia moralnego, ale zarazem normy

moralne nie mogą hamować osiągnięcia celu politycznego.

Estetyka

jedna z dziedzin filozofii teorii wartości obok etyki, która zajmuje się zagadnieniami piękna i brzydoty,

harmonii i dysharmonii. Zaczątki estetyki odnajdujemy u sofistów (sensualizm, relatywizm), utworzona

przez nich estetyka zajmowała się głównie teorią poezji i operowała trzema pojęciami:

naśladownictwa, iluzji i oczyszczenia.

Filozofia społeczna

3

dział filozofii związany z życiem społecznym człowieka. Nauka o zasadach życia społecznego, a także

filozoficzna analiza rzeczywistości społecznej.

Ogólna charakterystyka stanowisk ontologicznych

Monizm

w filozofii - pogląd, w myśl którego określony obiekt (świat, człowiek, rzeczywistość jako całość) ma

naturę jednorodną, bez względu na stopień swojej złożoności. Specyficzną postać monizmu stanowi

panteizm. Monizm jest też w zasadzie każdy materializm (choć czysto teoretycznie można wyobrazić

sobie świat zbudowany z dwóch lub wielu indyferentnych względem siebie materii).

Dualizm

pogląd, w myśl którego określony obiekt tworzą dwa niesprowadzalne do siebie składniki. Mogą to być

np. sfery duchowa i materialna albo idealna i realna w przypadku dualizmu metafizycznego (system

Platona) czy dusza i ciało w przypadku dualizmu antropologicznego (chrześcijaństwo). Na sposób

dualistyczny można też tłumaczyć relacje wzajemne myślenia i mowy (dualizm jest tu równoznaczny

stwierdzeniu, że nie całe myślenie odbywa się w języku) lub poznawanej rzeczywistości i rzeczywiście

poznawanego (nietożsamość rzeczy samej w sobie i fenomenu w filozofii I. Kanta).

Pluralizm

w filozofii pogląd, wg którego istnieją odrębne rzeczywistości (pluralizm ontologiczny), a w poznaniu

wiele czynników, elementów, zasad decydujących o prawdzie lub zbliżaniu się do prawdy dotyczącej

rzeczy i zjawisk (pluralizm epistemologiczny).

W teorii przyrody pluralizm był reprezentowany przez koncepcje Empedoklesa, Anaksagorasa i innych

jońskich filozofów. Empedokles uważał, że istnieją cztery różne składniki świata, czyli cztery rodzaje

materii: woda, powietrze, ogień i ziemia. Wg Anaksagorasa rzeczywistość ma tyle składników, ile jest

odrębnych jakości. Poglądy te zostały nazwane pluralizmem infinistycznym.

W teorii bytu (ontologii) pluralizm pojawił się u takich filozofów, jak: G.W. Leibniz, J.F. Herbart, S.

Kierkegaard, J. Ward. W XX w. w poglądach filozoficznych W. Jamesa, M. Schelera, neorealistów, w

teoriach socjologicznych N. Hartmanna.

4

Wyjaśnij znaczenie terminu „ARCHÉ”

(Tales, Anaksymander, Anaksymenes)

Arché

jedno z podstawowych pojęć filozofii greckiej, wprowadzone jeszcze przez presokratyków (filozofowie

jońscy), odpowiednik terminu zasada.

Zasada, arché, pierwsza zasada, prazasada

jedno z najdawniejszych i najistotniejszych pojęć filozoficznych, oznaczające element, grupę elementów,

zjawisko (np. woda u Talesa, nieskończoność u Anaksymandra, Bóg w filozofii Ch. Wolffa, ścieranie się

przeciwieństw w systemach dialektycznych G.W.F. Hegla i K. Marksa), które zgodnie z etymologią słowa

zasada (i greckiego arché) znajduje się zarazem u początków i u podłoża albo pewnej wybranej sfery

rzeczywistości, albo - najczęściej - wszystkiego, co jest. Pytanie o arché, jakie postawili sobie filozofowie

jońscy, zapoczątkowało w VII w. p.n.e. dzieje filozofii europejskiej.

Anaksymenes z Miletu (585-525 p.n.e.)

filozof grecki. Przedstawiciel tzw. jońskiej filozofii przyrody; kontynuator myśli Anaksymandera z

Miletu, był podobnie jak on autorem dzieła Peri fyzeos ("O przyrodzie" - zachował się z niego 1

fragment). Uważał, że prazasadę rzeczywistości (arché) stanowi powietrze lub tchnienie (tak jak

dusza-oddech jest podstawowym elementem integrującym w przypadku człowieka). Z niego poprzez

rozrzedzanie i zagęszczanie powstaje różnorodność rzeczy i zjawisk w świecie - rzadkie powietrze jest

ogniem, w miarę gęstnienia przekształca się kolejno w wiatr, chmury, wodę, ziemię, kamienie itd.

Wszystkie te zmiany dokonują się dzięki wiecznemu ruchowi.

Anaksymander z Miletu (610-547 p.n.e.)

filozof grecki. Przedstawiciel tzw. jońskiej filozofii przyrody, uznawany za autora pierwszego w Grecji

dzieła filozoficznego: Peri fyzeos ("O przyrodzie" - zaginęło). Za prazasadę całej rzeczywistości (arché

- termin wprowadzony przez Anaksymandra) uznał tzw. apeiron, czynnik nieskończony i nieokreślony,

zawierający w sobie wszelkie przeciwieństwa, które wyłaniając się zeń, rozdzielając i ścierając,

utworzyć miały świat przyrody; przyczyną tego procesu był odwieczny wirowy ruch prazasady.

Anaksymander dokonywał wielu obliczeń astronomicznych, konstruował też zegary słoneczne;

opracował ponadto pierwszą grecką mapę ziemi i morza oraz pierwszy model świata (rodzaj

planetarium).

Tales z Miletu (ok. 620 - ok. 540 p.n.e.)

filozof, matematyk i astronom grecki, jeden z twórców tzw. szkoły jońskiej. Rozpoczął

systematyzowanie wiedzy geometrycznej. Przypisuje mu się wiele twierdzeń (m.in. twierdzenie Talesa,

dzięki któremu miał wyznaczyć wysokość piramidy). Uchodzi za ojca matematyki. Znane mu były

zjawiska oddziaływania magnesu na żelazo i elektryzowania się bursztynu, umiał też przewidzieć

zaćmienia Słońca. Uważany za pierwszego greckiego filozofa.

5

Podstawowym pytaniem Talesa, jak i innych jońskich filozofów przyrody, było pytanie o "arché", czyli

początek, podstawę, osnowę i strukturę świata. Twierdził, że arché to żywioł wody, wszystko z niej

pochodzi i do niej powraca - wniosek wyciągnął nie odwołując się do mitów, lecz do obserwacji.

Jońscy filozofowie przyrody zwani byli hilozoistami (od greckiego hyle - "materia" i zoon - "życie"),

ponieważ głosili, że materia świata jest ożywiona.

Rozwiń myśl Heraklita

Heraklit z Efezu (ok. 540-480 p.n.e.)

filozof grecki, ojciec dialektyki. Przedstawiciel tzw. jońskiej filozofii przyrody. Dzieło jego (z którego

zachowało się 130 fragmentów) składało się z trzech traktatów: kosmologicznego, politycznego i

teologicznego.

Za podstawę i zasadę istnienia Wszechświata uważał ogień i jego przemiany. Był przekonany o

zmienności i zjawiskowości w świecie. Twierdził: "panta rhei" ("wszystko płynie"), "nie można dwa

razy wstąpić do tej samej rzeki, jej wody bowiem się zmieniają, ciągle płyną". Teorię zmienności

Heraklita z Efezu nazwano wariabilizmem lub heraklityzmem.

Wariabilizm

teoria filozoficzna głosząca powszechną zmienność. Oddaje ją w skrócie formuła:

panta rhei

(z greckiego

- "wszystko płynie"), łączona z osobą Heraklita, uważanego za ojca wariabilizmu. Zgodnie z

wariabilizmem nie ma nieruchomego, niezmiennego bytu (Parmenides z Elei), jest tylko będące, które

podlega nieustannemu ruchowi i wciąż się staje.

Pogląd ten przedstawiany był pod rozmaitymi postaciami, z podaniem różnych przyczyn zachodzenia

zmian (ścieranie się przeciwieństw, nietrwałość elementów tworzących rzeczywistość itp.).

Znalazł też swoje miejsce w rozważaniach wielu filozofów starożytnych, np. Empedoklesa (próbował

uzgodnić wariabilizm z poglądami eleatów), Platona (zmienność uważał za nieodłączną cechę świata

rzeczy).

W średniowieczu powrócił w poglądach ortodoksyjnych myślicieli arabskich - mottekaleminów (XII w.,

którzy twierdzili, że nie ma w świecie praw ani składników stałych i nic samo z siebie choćby przez

moment nie pozostaje takim, jakim jest, a jedynym twórcą i gwarantem względnej trwałości rzeczy jest

nieograniczony niczym w swym działaniu Bóg).

6

W nowszych czasach wariabilizm stanowił składową m.in.: filozofii G.W.F. Hegla, materializmu

dialektycznego K. Marksa i F. Engelsa oraz marksizmu-leninizmu, teorii H. Bergsona, poglądów A.N.

Whiteheada, egzystencjalizmu.

Koncepcja Demokryta

Demokryt z Abdery, (ok. 460 - 370 p.n.e.)

filozof grecki, główny przedstawiciel starożytnego materializmu. Ok. 430 p.n.e. ogłosił teorię o

atomistycznej budowie świata, stąd zwany jest ojcem materializmu.

Materializm

kierunek lub kierunki w filozofii wyprowadzające realność istniejących bytów z ich zachowań i procesów,

po świadomość włącznie, tj. z materii.

W teorii poznania przyjmują istnienie świata przedmiotowego niezależnie od woli i świadomości podmiotu

poznającego i uznają jego poznawalność za proces naturalny, nie wymagający interwencji innych sił lub

bytów.

Materialistyczna filozofia przyrody

kierunek w rozumieniu przyrody i jej praw nadany przez Demokryta i atomistów na przełomie V i IV w.

p.n.e. Przedstawiciele tego kierunku, w przeciwieństwie do eleatów i finalistów, stali na stanowisku, że

materialny Wszechświat, przyroda istnieje sama z siebie i należy ją rozpatrywać niezależnie od

jakichkolwiek innych, domniemanych bytów.

Teoria Epikura w pojmowaniu przyczyn była mechanistyczna. Ruch atomów tłumaczyła ich ciężarem. W

okresie średniowiecza materialistyczną filozofię przyrody rozwijają filozofowie szkoły z Chartres, a

następnie ockhamiści w XIV w.

Dalszego rozwoju materialistycznej filozofii przyrody dokonują Galileusz, Kartezjusz, T. Hobbes, który

przyjmował, że nie istnieje nic poza ciałami. Niematerialne substancje, uznał za fikcję. Stał się twórcą

nowożytnego materializmu.

W późniejszym rozwoju filozofii kierunek materialistycznej filozofii przyrody był kontynuowany m.in.

pozytywistów, marksistów i behawiorystów.

Atomizm

(atomistyczna budowa świata)

(z greckiego "atomos" - niepodzielny) pogląd, wg którego każdego rodzaju

rzeczywistość - zarówno tzw. materialna, jak duchowa (psychiczna) - tworzą elementy

proste: atomy. Także sposób tłumaczenia zjawisk, polegający na rozkładaniu ich na

czynniki pierwsze.

7

1) Podstawy atomizmu filozoficznego stworzył w starożytności Leukippos, dojrzałą postać nadał mu

Demokryt z Abdery. Zakładał, że istniejące odwiecznie, niezmienne i niepodzielne atomy poruszają się w

przestrzeni, łącząc się w coraz to nowe przejściowe asocjacje, postrzegane jako rzeczy i zjawiska;

odrzucał hipotezę rozumnej siły kierującej światem, zaprzeczał potrzebie dzielenia go na materialny i

duchowy. Poglądy atomistyczne rozwijał epikureizm i pyrronizm (Pyrron z Elidy), a w starożytnym

Rzymie m.in. Lukrecjusz. W filozofii arabskiej reprezentowali je mutakallimowie w europejskim

średniowieczu zaś szkoła chartryjska i zwolennicy ockhamizmu. Swoiste odmiany atomizmu stanowiły

poglądy P. Gassendiego i monadologia G.W. Leibniza. Nowy kształt nadały mu odkrycia współczesnej

fizyki, zwł.aszcza E. Rutherforda, N.H.D. Bohra i ich następców.

2) Atomizm logiczny to pogląd zakładający, że świat składa się z elementów prostych, które można ująć

w tzw. zdania atomowe (składające się z nazw jednostkowych i orzeczników najniższego stopnia), zaś

wszelkie związki zewnętrzne da się wyrazić w postaci relacji logicznych. Propagował go 1914-1924 B.

Russell, a także, w pierwszym okresie, L. Wittgenstein.

Atomistyczna teoria materii

teoria stworzona przez greckich filozofów przyrody ok. V w. p.n.e. (Leukippos z Miletu, Demokryt),

zakładająca, że materia zbudowana jest z małych niepodzielnych cząstek, zwanych atomami. W okresie

średniowiecza teoria ta nie była popularna.

Odrodziła się w XVII w. dzięki pracom Gassendiego, natomiast jej rozkwit zapoczątkował J. Dalton,

wprowadzając pojęcie ciężaru atomowego oraz określenie w składzie pierwiastka chemicznego masy

atomowej i rozmiarów atomów. 1811 A. Avogadro wprowadził pojęcie gramoatomu i gramocząsteczki –

mola. 1833 M. Faraday, odkrywając zjawisko elektrolizy, wykazał, że atomy posiadają ładunki

elektryczne. 1869 D.I. Mendelejew opracował układ okresowy pierwiastków.

Na gruncie nowoczesnej teorii atomistycznej sformułowana została teoria kinetyczna materii (C.J.

Maxwell, L.E. Boltzmanna), stając się podstawą wyjaśnienia przez A. Einsteina zjawiska ruchów Browna.

1896 J.J. Thomson odkrył elektron, M. Skłodowska-Curie – promieniotwórczość. 1900 M. Planck ogłosił

teorię kwantową.

Atomizm psychologiczny

koncepcja, według której życie człowieka składa się z atomów psychologicznych (najprostszych,

nierozkładalnych elementów, m.in. wrażeń, aktów woli, uczuć, bezobrazowych myśli) łączących się na

zasadzie asocjacji. Atomizm psychologiczny funkcjonował w dwóch wersjach: świadomościowej i

behawiorystycznej. Odmiana świadomościowa wywodziła się z koncepcji empirystycznych (J. Locke, D.

Hume) oraz teorii fizycznych (atomistyczna teoria budowy materii).

Wśród jej zwolenników toczyły się spory o ilość i naturę atomów psychicznych, np. idiogeniści uznawali

tylko jeden rodzaj atomów - wrażenia, allogeniści natomiast dopuszczali istnienie innych jeszcze

składników świadomości - aktów myślowych i woli, elementarnych emocji. Odmiana behawiorystyczna

wywodziła się z fizjologicznego rozumienia zachowania (behawioryzm) i traktowała je jako sumę

nawyków (związków bodźca i reakcji). A.p. stał się przedmiotem ostrej krytyki ze strony przedstawicieli

psychologii postaci i psychologii fenomenologicznej.

8

Atomizm społeczny

koncepcja, wg której społeczeństwo jest luźnym zbiorem nie powiązanych ze sobą jednostek, wtórnym w

stosunku do jego elementów składowych (ludzi), a całością życia społecznego rządzi zasada

autoregulacji, zapewniająca, w wyniku kolizji interesów indywidualnych, harmonię ogólną. Filozoficzne i

społeczno-etyczne podstawy atomizmu społecznego wywodzą z XVIII-wiecznej filozofii oświecenia, w

swej klasycznej postaci atomizm społeczny łączył się z utylitaryzmem i liberalizmem. W XIX w. teoria

atomizmu społecznego znalazła odbicie w pracach klasycznej i liberalnej szkoły ekonomicznej. Z

ekonomii przeniknęła następnie do socjologii.

Sofiści i ich program

Sofiści

powstała w V w. p.n.e. w Atenach szkoła filozoficzna, której głównymi reprezentantami byli:

Protagoras rozwijający teorię filozoficzną bytu i poznania oraz Gorgiasz proponujący nową koncepcję

estetyczną.

Przedmiotem zainteresowania sofistów było nie tyle określenie natury świata, ile antropologia, w

której przyjęto stanowisko relatywistyczne. Polegało ono na przekonaniu, że każdy człowiek żyje w

odmiennym świecie (relatywizm kosmologiczny), co wynikać miało z tego, iż poszczególne jednostki

odbierają inne wrażenia, a tylko one stanowiły dla sofistów rzetelne źródło poznania (sensualizm).

Stanowisko takie znalazło wyraz w stwierdzeniu Protagorasa: "człowiek jest miarą wszechrzeczy", i w

przyjęciu relatywnej koncepcji prawdy. W konsekwencji sofiści dopuścili istnienie wielu różnych,

sprzecznych ze sobą prawd, zmierzając ku agnostycyzmowi, czyli poglądowi negującemu w ogóle

możliwości poznawcze człowieka.

Głównym przeciwnikiem filozoficznym sofistów był Sokrates. Przeciwstawiał się relatywnej koncepcji

prawdy i krytykował sofistów za to, że nauczali filozofii za pieniądze i byli skłonni, gdy im zapłacono,

udowodnić - także przed sądem - każdą rację

Agnostycyzm

(z greckiego "agnostos" - niepoznawalny)

w epistemologii stanowisko głoszące niepoznawalność wszystkiego (agnostycyzm powszechny -

faktycznie sprzeczność sama w sobie) względnie jakiegoś przedmiotu lub pewnej kategorii przedmiotów

(agnostycyzm częściowy). Nie należy go mylić ze sceptycyzmem.

Najważniejsze postaci agnostycyzmu: 1) zakresowy - wskazuje na niemożliwość poznania w skończonym

czasie nieskończonej liczby stanów rzeczy cechującej Wszechświat; 2) psychologiczny - konstatuje

słabość wszystkich (np. Ksenofanes, sofisci) bądź niektórych (np. D. Hume) władz poznawczych

człowieka; 3) sceptyczny - z wielości rozwiązań tych samych problemów oraz licznych błędów w teoriach

9

naukowych wnosi o definitywnej niemożności wiedzy doskonałej (np. docta ignorantia Mikołaja z Kuzy,

zasada nieoznaczoności Heisenberga); 4) krytyczny - stwierdza istnienie sfer z natury niepoznawalnych

(np. "rzeczy same w sobie" u I. Kanta). Istnieje ponadto agnostycyzm religijny akcentujący

ograniczoność ludzkiego poznania Boga. Termin agnostycyzm wprowadził 1863 Th.H. Huxley.

Antropologia

(z greki "ánthropos" - człowiek, "logos" - nauka)

biologiczna nauka porównawcza o człowieku, jego pochodzeniu (antropogeneza), rozwoju osobniczym i

rodowym oraz zróżnicowaniu rasowym. Nazwę antrpologia wprowadził lekarz i teolog niemiecki Magnus

Hundt (1449-1519) w dziele Anthropologium de hominis dignitate, natura et proprietatibus (1501). 1684

F. Bernier podał pierwszą naukową klasyfikację 4 ras ludzkich, dając początek antropologii jako nauce.

1760 P. Camper wprowadził do antropologii pomiary tzw. kąta twarzowego. 1776 J.F. Blumenbach wydał

dzieło De generis humani varietate nativa, w którym przedstawił klasyfikację 5 ras ludzkich.

Podał ponadto definicję antropologii. 1824 W. Surowiecki opublikował pierwszą polską pracę

antropologiczną Śledzenie początków narodów słowiańskich. 1842 A.A. Retzius opracował nową metodę

klasyfikacji ras ludzkich (antropologiczne wskaźniki ilorazowe przy pomiarach czaszki). Metodykę

antropologiczną rozwinął P. Broca, twórca francuskiej szkoły antropologicznej. 1858 założył on w Paryżu

pierwsze laboratorium antropologiczne, 1859 - pierwsze Towarzystwo Antropologiczne. Wielkie znaczenie

dla rozwoju antropologii miał także darwinizm.

1931 ukazała się praca E. Lotha Anthropologie des parties molles, przedstawiająca porównawcze badania

antropologiczne mięśni i in. części miękkich. Antropologia jako całość wiedzy o człowieku obejmuje różne

aspekty jego istnienia, wyróżnia się więc oprócz antropologii przyrodniczej antropologię filozoficzną,

religijną, biblijną, kulturową i społeczną.

Protagoras z Abdery (ok. 480-410 p.n.e.)

filozof grecki, jeden z czołowych sofistów. Dokonał przewrotu w myśli filozoficznej, kierując ją od

kosmologii ku zagadnieniom antropologii. W latach dojrzałych przebywał w Atenach, należał do grona

przyjaciół Peryklesa.

Napisał Rozprawę polemiczną o prawdzie i bycie, poza tym był autorem prac gramatycznych, etyczno-

społecznych, technicznych oraz dzieła O bogach, które stało się przyczyną wytoczonego mu procesu i

spowodowało jego ucieczkę z Aten i śmierć w czasie podróży na Sycylię.

Protagoras z Abdery był inicjatorem minimalistycznej teorii poznania, zwolennikiem sensualizmu i

relatywizmu. Twierdził, że poznanie jest względne, skoro opiera się na postrzeżeniach, gdyż

postrzeżenia tej samej rzeczy bywają różne u różnych osób.

Uznając różnorodność zjawisk podkreślał, że także różnorodna i względna jest rzeczywistość.

Konsekwencją relatywizmu poznawczego stał się rozwijany przez niego praktycyzm i konwencjonalizm.

Protagoras z Abdery był też twórcą początków estetyki, głównie teorii poezji. Pozostawił po sobie

wielu uczniów, w tym: Kseniadesa z Koryntu i Eutydema z Chios.

10

Sensualizm

pogląd filozoficzny będący skrajną formą empiryzmu genetycznego . Polega na uznaniu, że zarówno cała

wiedza, jak i dyspozycje ludzkiego umysłu mają swe źródło w poznaniu zmysłowym. Zwykle sensualizm

wiąże się z postacią E.B. de Condillaca, który w słynnym eksperymencie myślowym (zwanym posągiem

Condillaca) próbował udowodnić, że człowiekowi nie potrzeba żadnej wrodzonej wiedzy, by powstało w

nim życie duchowe, a wystarczy jedynie zdolność odbierania wrażeń.

Gorgiasz z Leontinoj, Gorgias (ok. 483 - 375 p.n.e.)

filozof grecki, słynny sofista i teoretyk wymowy. W 427 p.n.e. wysłany z poselstwem do Aten (w

czasie wojny Syrakuz z Leontinoj) tam się osiedlił i prowadził nauczanie jako świetny mówca.

Wprowadził do prozy greckiej wiele figur retorycznych.

W poglądach filozoficznych skłaniał się ku sceptycyzmowi. Przy dowodach korzystał z metody

rozumowania Zenona z Elei: 1) nic nie istnieje. 2) gdyby jednak coś istniało, nie byłoby poznawalne.

3) gdyby nawet było poznawalne, nie można by tego przekazać.

Jest jednym z uczestników dyskusji w dialogu Platona Gorgiasz.

Sceptycyzm

pogląd filozoficzny polegający na wstrzymaniu się od wydawania sądów o rzeczywistości. Powodem

takiej postawy jest przekonanie, że nigdy nie można znaleźć ani ostatecznej racji dla danego sądu, ani

niepodważalnego kryterium prawdy.

Wiedza w ujęciu Sokratesa

Sokrates (469-399 p.n.e.)

filozof grecki. Źródłem wiedzy o życiu i poglądach Sokratesa są Dialogi jego ucznia Platona oraz pisma

Ksenofonta. W kwestiach politycznych był zwolennikiem demokracji.

W etyce, która stanowiła główną dziedzinę jego zainteresowań (nie prowadził w ogóle dociekań

ontologicznych), stał na stanowisku intelektualizmu etycznego, uznając, że prawdziwa wiedza o tym,

co słuszne i sprawiedliwe, zawsze prowadzi do cnoty, ta zaś jest warunkiem dobra i szczęścia.

Twierdził, w przeciwieństwie do sofistów, że istnieje powszechna i obiektywna prawda. Wyrocznia w

Delfach obwieściła, że jest on najmądrzejszym człowiekiem na świecie, choć Sokrates uważał, iż "wie,

że nic nie wie".

Stosował dwie metody: elenktyczną, polegającą na zbijaniu w dyskusji tez przeciwnika poprzez

doprowadzanie jego wywodów do absurdu, i majeutyczną (jak twierdził, odziedziczył ją po matce,

która była położną) - uważał, że sam niczego nie wie, ale dyskutując pozwala, aby w rozmówcy

11

"narodziła się" wiedza, co jest możliwe, ponieważ każdy człowiek ma w swym umyśle wiedzę

wrodzoną (natywizm, racjonalizm genetyczny) i przez odpowiednie pytania można ją z niego wydobyć.

Sokrates pierwszy zastosował rozumowanie indukcyjne, a także ustalił warunki metodologiczne

definicji. Naraziwszy się niektórym Ateńczykom, został oskarżony o bezbożność i chociaż w mowie

obrończej udowodnił swą niewinność, skazano go na śmierć przez wypicie cykuty. Nie skorzystał z

możliwości przygotowanej ucieczki, lecz, powołując się na powagę praw ateńskich, zażył truciznę.

Dyskutował do końca z uczniami, uzasadniając koncepcję nieśmiertelności duszy.

Natywizm, natywistyczna teoria idei, teoria idei wrodzonych

(z łacińskiego nativus - wrodzony, przyrodzony)

, przyjęte określenie poglądu filozoficznego dotyczącego

genezy poznania, zakładającego istnienie w umyśle ludzkim idei wrodzonych lub też wrodzonych

zdolności do rozpoznawania idei i bytów znajdujących się poza przyrodą i poza doświadczeniem.

Początki natywizmu znajdujemy u Platona. Uważał on, że myśl jest niezależna od postrzegania, choć

występuje po postrzeżeniu. Natywizm u Platona oznacza więc, że wiedza wrodzona wyprzedza wiedzę

opartą na postrzeganiu. Pierwsza jest dana od narodzin, druga narasta w miarę doświadczenia, formuje

się stopniowo. Wynika to z faktu, że umysł nasz oglądał idee w poprzednim życiu i zachował o nich

pamięć, stąd też wystarczy, że je sobie przypomni postrzegając. Dlatego wiedzę wrodzoną nazywa

anamnezis - przypomnienie.

W opozycji do tak rozumianego natywizmu pozostawali: Arystoteles, sceptycy i stoicy.

Rozumienie natywizmu zostało zmodernizowane przez św. Augustyna poprzez wprowadzenie pojęć:

prawdy wieczne i iluminizm. By prawdy te poznać, człowiek powinien skoncentrować się na swoim

wnętrzu. Prawdy wieczne istniejące poza człowiekiem miały charakter ponadczasowy i istniały

obiektywnie, a poznanie ich wymagało oświecenia pojętego jako fakt nadprzyrodzony, wynikający z

dzieła łaski, która przypada dobrym, posiadającym czyste serce.

Teoria natywizmu została odrzucona przez św. Tomasza z Akwinu.

Odrodziła się w filozofii Kartezjusza (R. Descartes), który wprowadził pojęcie idei wrodzonych (ideae

innatae), czyli urodzonych razem z nami. Idee wrodzone nie są wynikiem działania na umysł

przedmiotów zewnętrznych, lecz: 1) należą do umysłu jako jego własność. 2) są niezależne od woli. 3)

są jasne i wyraźne. 4) nie są jednak stale obecne w umyśle. 5) są tylko dyspozycją do pewnych

przedstawień, rozumianą jako zdolność umysłu do ich wytwarzania. 6) ich cechą jest nie tylko stałość,

lecz także niezawodność.

Teorie natywizmu zostały skrytykowane i w całości odrzucone przez J. Locke'a, twierdzącego, że nasza

wiedza pochodzi wyłącznie z doświadczenia. Przyjmując zaś arystotelesowsko-tomistyczną maksymę:

Nihil est in intellectu, quod non fuerit antea in sensu (Nie ma nic w umyśle, czego nie było w zamyśle),

podkreślał, że umysł sam przez się jest nie zapisaną tablicą tabula rasa.

12

Poglądy I. Kanta przeszły ewolucję od natywizmu do aprioryzmu.

Aprioryzm

w filozofii pogląd wg którego poznanie możliwe jest przed doświadczeniem, tj. a priori. Wyróżnia się

aprioryzm skrajny, występujący w filozofii starożytnej, np. u Parmenidesa i Platona, traktujący poznanie

a priori jako jedyne w pełni wartościowe, oraz aprioryzm umiarkowany, obecny w filozofii nowożytnej,

reprezentowany m.in. przez I. Kanta i zwolenników fenomenologii, zakładający istnienie poznawczo

wartościowej wiedza apriorycznej, którą, obok sądów analitycznych, budują sądy syntetyczne a priori.

Aprioryzm, stanowiący przeciwieństwo aposterioryzmu, zw. jest też racjonalizmem.

Racjonalizm

(genetyczny)

(z języka łacińskiego ratio - "rozum", rationalis - "rozumny, rozsądny")

termin filozoficzny przypisujący

zasadniczą rolę w poznaniu rozumowi. Funkcjonuje w dwóch podstawowych znaczeniach:

1) przeciwstawiany empiryzmowi głosi, iż cała wiedza (lub jej najważniejsza część) nie pochodzi od

zmysłów, lecz jej jedynym źródłem jest rozum. Zmysły nie informują nas o prawdziwej naturze

rzeczywistości, skierowane są na jej stronę zjawiskową, na to, co przypadkowe i jednostkowe.

Nie dostarczają wiedzy pewnej (złudzenia zmysłowe), mogą jedynie stanowić źródło informacji

przydatnych do działania w świecie. Tylko rozum dostarcza wiedzy pewnej i dotyczącej istoty

rzeczywistości. Tak sądzili m.in.: Platon, Kartezjusz (Descartes), B. Spinoza, G.W. Leibniz, później pewną

fromę racjonalizmu prezentowali I. Kant i F. Hegel.

2) przeciwstawiany irracjonalizmowi racjonalizm to pogląd głoszący, że nie ma żadnej innej wiedzy niż

ta, którą człowiek może osiągnąć poprzez własny umysł, odrzucający takie jej źródła, jak: objawienie,

doświadczenie mistyczne, intuicja. Nie wyklucza zaś poznania zmysłowego.

Tego rodzaju pogląd szczególnie dobitnie formułowali przedstawiciele francuskiego oświecenia ("wieku

rozumu"), którzy postulowali rozwój poznania naukowego jako wiedzy niezależnej od dogmatów czy

tradycji. Choć często krytykowali chrześcijaństwo i instytucje kościelne, nie odrzucali religii.

Wysuwali także postulaty stworzenia religii wywodzącej się z rozumu (którą wysoko cenił np. Wolter), nie

odwołującej się do autorytetów i objawienia (deizm). Tak rozumiany racjonalizm oznacza postawę

charakteryzującą się krytycyzmem, odrzucaniem przesądów, uprzedzeń, fanatyzmu.

Idealizm myśli platońskiej

Platon (ok. 437-347 p.n.e)

filozof grecki. Zainteresowania filozoficzne zawdzięczał dziewięcioletniemu obcowaniu z Sokratesem.

Po jego śmierci odbył liczne podróże. Przebywał w Megarze, Kyrene, w Egipcie i Azji Mniejszej, w Italii

13

i na Sycylii. Podczas podróży poznał wiele poglądów, w tym doktryny orfickie i pitagorejskie o

wędrówce duszy, o uwięzieniu duszy w ciele, o dążności do najwyższej idei dobra.

W 389 p.n.e., po powrocie do Aten, w gaju poświęconym Akademosowi założył szkołę, którą kierował

przez 42 lata. Była ona zorganizowana na wzór pitagorejski i miała zarówno charakter naukowy, jak i

religijny.

Platon rozwinął naukę o:

1) ideach, o ich charakterze, relacjach pomiędzy ideami a rzeczami, o ich naturze.

MIT JASKINI PLATOŃSKIEJ

Idea

1) pojęcie, jakie człowiek tworzy w stosunku do czegoś. Idea ma charakter intelektualny - różni się więc

od uczucia. Wyrażanie idei, w odróżnieniu od wyrażania uczucia, wyklucza fanatyzm.

2) w filozofii, pojęcie wprowadzone do teorii bytu i teorii poznania przez Platona, na podstawie

twierdzenia zawartego w poglądach Sokratesa, że w pojęciach zawarta jest wiedza pewna i

bezwzględna.

Platon uznając, że nie rzeczy są przedmiotem pojęć, gdyż cechuje je zmienność, uznał, że istnieje byt

doskonały, niezależny od rzeczy, pierwowzór rzeczy, poznawalny rozumowo, ale istniejący poza

umysłem. Ten odkryty przez siebie byt nazwał ideą (idea).

W filozofii nowożytnej idea zaczęła oznaczać bezpośredni przedmiot poznania (myśl), treść świadomości.

Przez G.W.F. Hegla była rozumiana jako zasada wszelkiego bytu. W filozofii materialistycznej jako odbicie

(odzwierciedlenie) w umyśle ludzkim obiektywnie istniejącej rzeczywistości.

2) duszy, jej funkcjach biologicznych, poznawczych, religijnych, o zależnościach między duszą i

ciałem.

3) przyrodzie, o stwórcy demiurgu - boskim budowniczym świata, naturze i materii.

4) poznaniu (rozumowym i wrodzonym), stopniach i metodach poznania.

5) filozofii i jej charakterze, zadaniach i celach.

6) cnotach, czyli etykę, w tym: o istocie cnót i ich strukturze, o miłości.

7) państwie.

8) pięknie, sztuce, twórczości, czyli estetykę.

Platon ukształtował system filozoficzny, którego istotą było:

1) w ontologii: przekonanie, że istnieje byt idealny i że byt realny jest odeń zależny.

2) w psychologii: uznanie, że dusza istnieje niezależnie od ciała i że ciało jako byt niższy jest zależne

od niej.

14

3) w teorii poznania: twierdzenie, że istnieje wiedza rozumowa, niedoświadczalna, wrodzona, i wiedza

zmysłowa, niepewna i złudna.

4) w metodologii: przyjęcie metody dialektycznej i podporządkowanie jej metody empirycznej.

5) w etyce: uznanie, że właściwym celem człowieka są dobra idealne i że dobra realne powinny być

traktowane jako środki do niego wiodące.

Platon był finalistą w pojmowaniu przyrody. Pionierem logiki, teorii państwa i prawa. W założonej

przez niego szkole rozwijały się: filozofia, matematyka, astronomia, logika, medycyna. Została

zamknięta przez cesarza Justyniana w 529 n.e.

Do najważniejszych pism w dorobku Platona należą: Obrona Sokratesa, Laches, Charmides, Eutyfron,

Protagoras, Gorgiasz, Menon, Fajdros, Fedon, Uczta, Teajtet, Państwo, Parmenides, Sofista, Fileb,

Timajos, Prawa.

Metafizyka Arystotelesa

Arystoteles (384-322 p.n.e.)

filozof grecki. Pochodził ze Stagiry, stąd zwana bywa Stagirytą. Ok. 366-347 p.n.e. kształcił się w

Akademii Platońskiej. 343-340 p.n.e. przebywał na dworze macedońskim jako wychowawca

Aleksandra III Wielkiego, później w Stagirze. 335 p.n.e. powrócił do Aten, gdzie założył szkołę

filozoficzną: Likejon. 323 p.n.e. zagrożony przez stronnictwo antymacedońskie schronił się w

Chalcynie; spędził tu resztę życia. Początkowo zwolennik Platona, wykształcił szybko zręby własnej

doktryny.

Przeczył istnieniu jakiejkolwiek wiedzy wrodzonej - źródeł poznania upatrywał w postrzeżeniach, na

podstawie których drogą abstrakcji umysł buduje pojęcia, tzn. wydobywa to, co w rzeczach ogólne.

Opracował teorię pojęć i sądów, zwłaszcza zasady sylogizmu (sylogistyka Arystotelesa), tworząc

podstawy logiki. Filozofię podzielił na praktyczną, tj. etykę i politykę, oraz teoretyczną, czyli fizykę,

matematykę i "filozofię pierwszą", zwaną później metafizyką, na polu której jego dokonania okazały

się szczególnie doniosłe. Odrzuciwszy naukę o ideach, stwierdził, że istnieją tylko konkretne rzeczy

jednostkowe, stanowiące samodzielne bytowo substancje, różne od niesamoistnych przypadłości.

15

W substancji wyodrębnił formę: to, co mieści się w definicji danej rzeczy, a więc jej istotę, i materię:

to, co poza nią wykracza (hylemorfizm); stworzył pojęcie absolutnie nieuformowanej i odwiecznej

materii pierwszej, stanowiącej podłoże wszystkiego. Jest autorem klasycznej formuły teorii

przyczynowości; obok formy i materii, traktowanych jako przyczyny wewnętrzne: formalna i

materialna, wydzielił 2 przyczyny zewnętrzne: sprawczą i celową, czyli to, dzięki czemu, i to, ze

względu na co coś zaistniało.

Rzeczywistość ujmował w sposób dynamiczny; służyła temu teoria aktu i możności oraz entelechii jako

zasady stawania się danego bytu. Teza, iż ruch, który dokonuje się w istniejącym odwiecznie świecie,

miał początek, doprowadziła go do koncepcji pierwszego poruszyciela, stanowiącego też cel owego

ruchu - czyli transcendentnego Boga. Wyodrębnił 3 rodzaje duszy, traktowanej zawsze jako forma i

energia ciała organicznego: duszę roślinną, zwierzęcą i - właściwą jedynie człowiekowi - myślącą;

przeprowadził podział rozumu (funkcji duszy myślącej) na bierny i czynny. W etyce propagował

zasadę środka, tj. unikanie skrajności; za cel ludzkiego działania uważał dobro i szczęście

(eudajmonizm).

Arystoteles należy do najwybitniejszych postaci w dziejach filozofii (w średniowieczu zw. go po prostu

Filozofem). Jego pisma uporządkował i skatalogował ok. 70 p.n.e. Andronikos z Rodos. Do

ważniejszych należą (w nawiasach daty wyd. pol.): Kategorie i Hermeneutyka (1975), Topiki (1978),

Metafizyka (1983), Fizyka (1968), O niebie (1980), O duszy (1972), Etyka nikomachejska (1956),

Polityka (1953), Poetyka (1887, nowe tłum. 1983), Zachęta do filozofii (1988).

Metafizyka

(z greckiego ta metá ta physiká)

czyli te księgi, które znajdują się po pracach przyrodniczo-fizycznych. Nazwa pochodzi od Andronikosa z

Rodos, który skatalogował pisma Arystotelesa.

Później termin metafizyka zaczął oznaczać to, co przekracza granice fizyczności. Metafizyka Arystotelesa

stanowiła tzw. "pierwszą filozofię", bo rozważała tylko powszechne własności bytu. Metafizyka

Arystotelesa stała się przyczyną rozwoju takich działów filozofii, jak nauka o Bogu, o przyrodzie i o

duszy. Ukształtowała takie pojęcia jak: forma, materia, energia, potencja, istota rzeczy. Z niej zostały

wyprowadzone dalsze.

Metafizyka po Arystotelesie stała się naczelną nauką filozoficzną w wiekach średnich i tylko na pewien

czas została wyparta przez teorię poznania w okresie oświecenia.

Metafizyka odzyskuje swoją pozycję w filozofii I. Kanta, który nadaje jej nowe znaczenie i powoduje

powrót na jej grunt prawie całej filozofii początków XIX w. Metafizyka Kanta nie zaprzeczała istnieniu

Boga, ani nieśmiertelności duszy, ale wykazała, że ani jedno, ani drugie nie jest dowiedzione.

Zaproponował rozwiązanie zagadnień metafizycznych przez rozum praktyczny, stojąc na stanowisku, że

nakaz moralny ma sens jedynie wówczas, gdy człowiek jest wolny.

16

Metafizyka początków XIX w. przybrała charakter spirytualistyczny i idealistyczny. Jej punkt ciężkości

został przeniesiony ze świata zewnętrznego na wewnętrzny. Główną ideą metafizyki tego okresu było

przebicie się przez zjawiska i ujęcie prawdziwej natury bytu, samej jego istoty, co prowadziło w kierunku

maksymalizmu filozoficznego i budowy systemów najbardziej uwidocznionych w filozofii G.W.F. Hegla,

J.M. Hoene-Wroński, A. Schopenhauera czy w końcu A. Comte'a. Charakter tych systemów zmierzał do

tego aby nie tylko poznać świat, ale go zreformować, szybko i radykalnie ulepszyć, przez filozofię

wyzwolić i zbawić ludzkość. Ta tendencja jest szczególnie wyrazista w mesjanizmie polskim, ale także

później w filozofii K. Marksa, chociaż odcinał się on od metafizyki.

Do wybitnych metafizyków należy zaliczyć A. Fouilléego, który usiłował idee Platona uzgodnić z

materializmem.

Metafizyka znalazła także swoje uzasadnienie w irracjonalistycznym intuicjonizmie H. Bergsona.

Substancja

jedna z podstawowych kategorii filozoficznych. Przez substancję rozumie się byt samoistny, taki, który

"opiera się sam na sobie", nie potrzebuje do swego zaistnienia impulsu z zewnątrz. Substancja stanowi

podstawę dla przypadłości (atrybutów i cech), które ją określają, sama natomiast nie określa niczego.

Arystoteles uważał za substancję rzeczy realne, Platon - idee.

Przypadłość

akcydens pojęcie wprowadzone do filozofii przez Arystotelesa. Określa zespoły jakości, kwantów lub

stosunków różnego rodzaju odnoszących się do rzeczy, zwanych również kategoriami. Przypadłości mogą

istnieć tylko w związku z rzeczami, ale nie są "substancją", tę bowiem stanowią tylko rzeczy konkretne.

Forma

pojęcie filozoficzne wprowadzone w filozofii Arystotelesa, który uznając, że materia obejmuje wszystko

co nie jest formą, lecz zjawiskiem nieokreślonego podłoża, "ponieważ o sobie nie orzeka", utworzył nowe

pojęcie "formy".

Treść pojęcia substancja utożsamił z formą, jaką uzyskiwała w rozwoju. Forma jest cechą substancji

kształtującej się i trwającej. Może podlegać zniszczeniu (jak np. z chwilą strzaskania posągu), materia

zaś jest niezniszczalna.

Po Arystotelesie pojęciu formy jest nadawane różne znaczenie, np.:

1) u stoików forma była pojmowana jako czynny, ale materialny pierwiastek bytu, źródło ruchu i życia,

2) u Tomasza z Akwinu forma jest pojmowana jako modele konkretnych przedmiotów istniejące przed

rzeczami w boskim umyśle,

3) w filozofii I. Kanta pojęcie formy nabrało szczególnego znaczenia, jako "aprioryczne formy oglądu"

dane umysłowi.

Materia

w filozofii - jedna z podstawowych kategorii, stanowiąca często o podziale filozofii na kierunki, szkoły i

nurty. Rozważania o materialności świata i o materii stanowiły przejście od mitologii do nauki, od religii

do filozofii.

17

Zapoczątkowali je greccy myśliciele na przełomie VII i VI w. p.n.e., rozwinęli: Parmenides i eleaci,

usystematyzował Arystoteles.

Pierwsi filozofowie nie używali jeszcze terminu "materia", zajmowali się nią w znaczeniu zbioru

konkretnych ciał. Empedokles poszukiwał prostych "pierwiastków" materii i w ten sposób przygotował

podstawę rozważań natury chemicznej. Demokryt z Abdery i atomiści stworzyli koncepcję

atomistycznego ustroju materii, która z czasem stała się podstawą rozwoju istotnego kierunku w fizyce.

Dla Arystotelesa materią jest to, co istnieje odwiecznie, lecz o sobie nie orzeka, czyli to, co w substancji

nie jest formą. Twierdził on, że materia, tak samo jak idee, nie istnieje samodzielnie, jest jedynie

abstrakcją - kategorią, pojęciem, którym posługuje się filozofia i nauka. Naprawdę wg niego istnieją

jedynie konkretne zespoły materii i formy. Taki pogląd nazwano hilemorfizmem. Przez Filona z

Aleksandrii materia była rozumiana jako czynnik zła, takim też pozostała w rozważaniach teologicznych.

Akt i możność (teoria aktu i możności)

(łacińskie "actus et potentia"),

integralne składowe każdego bytu (z wyjątkiem Boga bądź szerzej -

absolutu), z których pierwsza, czyli akt, jest elementem czynnym, determinującym, druga zaś, możność -

biernym, determinowanym; inaczej: akt stanowi spełnienie czy wykonanie tego, co jako możność

pozostaje realną dyspozycją konkretnego bytu jednostkowego. W obrębie takiego bytu akt i możność

muszą przynależeć do tego samego porządku - substancji albo przypadłości.

Akt ma się do możności tak, jak forma do materii lub istnienie do istoty Twórca teorii aktu i możności

Arystoteles, traktował ją jako rozwiązanie sprzeczności między skrajnymi i jego zdaniem nieadekwatnymi

koncepcjami Parmenidesa z Elei i Heraklita z Efezu. Tłumaczyć miała fakt pluralizmu i ruchu w świecie, i

jako taka odgrywa nadal ważną rolę w filozoficznym ujmowaniu rzeczywistości.

Entelechia

1) wg filozofii Arystotelesa dusza posiadana przez każdą rzecz dzięki własnej formie, która nadaje jej

celową jedność substancjonalną. W organizmach żywych entelechia oznacza źródło i początek ruchu

wewnętrznego, uważanego przez Arystotelesa za wyraz życia. Entelechia w organizmach jest trojaka:

roślinna (odżywianie się i rozmnażanie), zwierzęca (możliwość doznawania wrażeń i poruszania się),

ludzka (rozum),

2) w filozofii XIX i XX w., zwłaszcza u witalistów, siła życiowa kierująca przebiegiem zjawisk w świecie

organicznym.

Arystotelizm

1) Filozofia Arystotelesa.

2) Koncepcje i nurty filoz. nawiązujące do całości lub części poglądów Arystotelesa. W starożytności

arystotelizm reprezentowali początkowo działający w Likejonie w IV/III w. p.n.e. tzw. perypatetycy:

Teofrast z Eresos, Eudemos z Rodos, Dikajarchos z Messyny, Arystoksenos z Tarentu, Straton z

Lampsakos, Kritolaos z Faselis; kontynuowali gł. rozpoczęte przez mistrza badania w zakresie nauk

szczegółowych. W I w. p.n.e. traktaty logiczne Arystotelesa komentował Andronikos z Rodos (który

uporządkował też jego spuściznę), Metafizykę - Eudoros, teksty etyczne zaś Aspasios. W II/III w.

komentarz do całości pism Stagiryty opracował w duchu naturalistycznym Aleksander z Afrodyzji.

18

Od III w. komentowali je neoplatonicy, m.in. Porfiriusz z Tyru. Studia nad Arystotelesem, zwł. jego

logiką, prowadzili też teologowie chrześcijańscy; działający w VI w. w Aleksandrii Jan Filoponos

zainicjował arystotelesowską orientację w teologii bizantyńskiej. W średniowieczu główną tendencją

arystotelizmu były dalsze próby zaadoptowania dorobku Stagiryty do potrzeb filozofii i teologii

chrześcijańskiej, a także muzułmańskiej, m.in. u Awicenny i Aweroesa, oraz żydowskiej, np. u

Majmonidesa. Pisma Arystotelesa oddziaływały w kręgu kultury łacińskiej dzięki przekładom

Boecjusza, Jakuba z Wenecji, Henryka Arystypa.

W następstwie wystąpienia Dawida z Dinant zakazywano kilka razy (1210, 1231, 1245, 1263)

studiowania dzieł przyrodniczych i Metafizyki. Studia takie były jednak prowadzone, m.in. przez św.

Alberta Wielkiego i św. Tomasza z Akwinu, których dokonania (albertyzm, tomizm) łączy się, jak

scholastykę, z nurtem tzw. arystotelizmu ortodoksalnego. Nurt heterodoksalny, sprzeczny z

dogmatami chrześcijaństwa, tworzył gł. awerroizm łaciński. W XV w. podjęto próby przywrócenia

filozofii Arystotelesa starożytnej postaci. Wydano jego teksty w oryginale. Gł. przedstawiciel

renesansowego arystotelizmu, P. Pomponazzi, nawiązał do interpretacji Aleksandra z Afrodyzji;

sięgano też do Awerroesa. Arystotelikiem był Ph. Melanchton, a metafizykę Stagiryty wprowadzono do

programu uniwersytetów protestanckich.

W następnych stuleciach arystotelizm jako nurt filozoficzny wygasł, choć do Arystotelesa nawiązywało

wielu myślicieli - np. R. Descartes, G. Berkeley, G.W. Leibniz, G.W.F. Hegel, F. Brentano, E. Husserl. W

Polsce początki arystotelizmu sięgają poł. XIV w. (traktat logiczny Jana z Grodkowa). Od przełomu XIV

i XV w. rozwijał się on bujnie na Akademii Krakowskiej (gromadzącej bogaty księgozbiór podmiotowy i

przedmiotowy) - reprezentowali go m.in. Paweł z Worczyna, Benedykt Hesse, Jan Isner, Andrzej

Wężyk, Piotr ze Sieny, Jan z Głogowa.

Stoicyzm, a Epikureizm

Stoicy, stoicyzm

nawiązująca do cyników grecka szkoła filozoficzna założona w III w. p.n.e. przez Zenona z Kition,

który nauczał w ateńskim Portyku Malowanym - Stoa Pojkile, stąd nazwa szkoły.

Rozróżnia się trzy etapy jej rozwoju:

1) stara szkoła Zenona.

2) średnia szkoła na wyspie Rodos (II-I w. p.n.e.).

19

3) młodsza szkoła w Rzymie za czasów cesarstwa.

Do tej ostatniej należeli zarówno niewolnicy, m.in. Epiktet, jak i członkowie wysokich warstw

społecznych, np. cesarz Marek Aureliusz. Przedstawicielami szkoły byli m.in.: Kleantes z Assos,

Chryzyp z Soloj, Seneka Młodszy i Posejdonios z Apamei.

Stoicy twierdzili, że istnieje jedynie byt materialny, lecz rozróżniali w każdej rzeczy:

1) bierny substrat (odpowiadający Arystotelesowskiej materii) oraz

2) pneumę, czyli materię czynną (odpowiednik formy Arystotelesa).

Byli monistami - przeciwstawiając się dualizmowi Arystotelesa, nie uważali pneumy za inny byt, ale za

subtelną formę materii przenikającą materię bierną. Pneuma będąc źródłem ruchu, powoduje, iż

rzeczy rozwijają się zgodnie ze swymi potencjalnymi właściwościami. Jest rozumna i stanowi Logos

świata. Znajduje się nawet w kamieniu, powodując w nim niewidoczne napięcia (ruch toniczny).

Kamienie są mniej doskonałe od roślin, rośliny od zwierząt, zwierzęta od ludzi, a ludzie od bogów,

ponieważ zależy to od ilości rozumu - pneumy "nasycającej" poszczególne byty.

Świat jako całość stanowi żyjący organizm i jest dzięki pneumie doskonały i boski. Ten, kto tego

bezpośrednio doświadczy, jest mędrcem, nic go nie przerazi ani nie załamie, widzi bowiem zawsze

doskonałość całej rzeczywistości i wie, że wszystkie przemiany (także takie jak rozkład i śmierć) służą

całości.

Stoicy uznali, że to, co zgodne z rozumem, jest zgodne z naturą, a to, co z nią zgodne, jest dobre i

rozpoznanie tego jest cnotą. Twierdzili, że cnota stanowi jedyne dobro moralne, z którego wynikają

wszystkie pozytywne działania, jest też niepodzielna, czyli nie można być "częściowo" cnotliwym - albo

się ją posiada w całości, albo wcale. Cnotliwy mędrzec nie podlega afektom, które stoicy kwalifikowali

jako złe. Zachowuje on w każdej sytuacji przysłowiowy "stoicki spokój". Podobnie jak cały świat, stoicy

traktowali społeczeństwo jak organizm - stąd wynikał postulat działania dla wspólnego dobra. W

kosmologii stali na stanowisku doktryny "wiecznego powrotu", mówiącej o cyklicznym niszczeniu

świata przez ogień i powtórnym jego rozwoju. Doniosłymi osiągnięciami szkoły były badania logiczne.

Stoicy sformułowali podstawy rachunku zdań.

Pneuma

w filozofii stoików pojęcie oznaczające życie i źródło wszelkich przemian we Wszechświecie. Rozum

świata, "czynny ogień", który wszystko przenika i ożywia.

Epikureizm

1) hellenistyczny system filozoficzny, którego twórcą był Epikur i który wypływał z dwóch źródeł:

20

A) kultu życia i pragnienia szczęścia.

B) z trzeźwej postawy umysłu, ufającego temu, co mu bezpośrednio jest dane i operują cego

wyłącznie konkretnymi wyobrażeniami.

Epikureizm głosił:

- sensualizm psychologiczny, opierający poznanie na wrażeniach zmysłowych.

- zasady logiki indukcyjnej określającej, jak należy poprawnie uogólniać spostrzeżenia poznawcze.

- etykę hedonistyczną opartą na przeświadczeniu, że szczęście polega na doznawaniu przyjemności, a

nieszczęście na doznawaniu cierpienia.

Brak cierpienia (eudajmonia) był odczuwany jako przyjemność. Zgodnie z zasadą hedonizmu radość

jest wrodzona człowiekowi i nie potrzebuje on o nią zabiegać, wystarczy tylko, by ciało było zdrowe i

dusza spokojna a życie będzie rozkoszą.

Wg epikureizmu wartość posiadają jedynie dobra doczesne. Człowiek jest odpowiedzialny za własne

szczęście i nieszczęście. Spokój jest najdoskonalszym stanem a oświecony umysł jedynym środkiem

przeciwko niepokojowi.

W filozofii przyrody epikureizm wyrzeka się czynników nadprzyrodzonych i uznaje wszelkie byty za

cielesne, ciała za zbudowane atomistycznie, zdarzenia za uwarunkowane przyczynowo, a przyczyny za

działające mechanicznie.

2) epikureizm okresu cesarstwa rozwinięty przez Diogenesa z Ojnoanda, żyjącego za czasów Trajana,

występował przeciwko wierze w objawienie i narastającym tendencjom mistycznym.

3) epikureizm okresu renesansu (odrodzenia) stał się podstawą rozwoju filozofii przyrody,

popularyzacji zasad etycznych upowszechnianych w literaturze i sztuce.

Hellenistyczny system filozoficzny (filozofia Hellenistyczna)

obejmuje okres od 300 do 30 p.n.e., kiedy to filozofia grecka, podobnie jak cała kultura, zetknęła się z

kulturą obcą i częściowo uległa jej wpływom. Wówczas z helleńskiej stała się hellenistyczną. Straciła na

czystości, ale stała się bardziej ekspansywna.

Filozofia tego okresu przestała być jedyną nauką i uległa podziałowi na trzy części: logikę, fizykę i etykę.

Etyka uzyskała w całym okresie pozycję dominującą.

Rozwój filozofii skoncentrował się w szkołach, wśród których dominowały: Platońska Akademia i

Arystotelesowski Likeion, czynne już w poprzednim okresie. Na początku hellenizmu powstały trzy

szkoły: stoicka, epikurejska i sceptycka.

Epikur (341-271 p.n.e.)

21

filozof grecki, urodzony na Samos, całe życie spędził w Atenach. Ok. 305 p.n.e. zakupił ogród w pobliżu

Gaju Akademosa, gdzie wykładał (Ogród Epikura). Poglądy: materia jest niezniszczalna i wieczna,

wszystko składa się z atomów i próżni (jak u Demokryta), atomy mają pewną swobodę ruchu

(deklinacja).

Celem i zasadą życia miało być dążenie do przyjemności, podstawą której jest rozwaga, nakazująca żyć

sprawiedliwie, rozumnie i moralnie. Etyka Epikura prowadziła w praktyce do ascezy.

Twierdził, że bogowie istnieją, ale nie mają zdolności do ingerencji w sprawy tego świata. Zadaniem

filozofii jest uwolnić ludzi od lęku przed śmiercią, przesądów. Tacy ludzie są w stanie zbudować sobie

szczęście na ziemi. Głosił hasło odrzucenia działalności publicznej i powrotu do prywatności.

Znaczącymi etapami w rozwoju filozofii hellenistycznej były:

1) lata 300 do 270 p.n.e., w których myśl filozoficzną rozwijali m. in.: Zenon z Elei, Epikur, Euklides -

twórca geometrii.

2) lata 270 do 100 p.n.e. Pod koniec tego okresu filozofia zostaje opanowana przez eklektyzm, następuje

w nim natomiast dynamiczny rozwój nauk szczegółowych.

3) lata 100 do 30 p.n.e. są krańcowym okresem filozofii starożytnej. Rzym nie przywiązywał wagi do

filozofii, bliższa mu była poezja, prawo i nauki szczegółowe.

Eudajmonizm

(greckie eudajmon – szczęśliwy), filozoficzny pogląd etyczny głoszący, że osiągnięcie szczęścia jest

najwyższym dobrem i ostatecznym celem człowieka. Zwolennicy eudajmonizmu odmiennie rozumieli

jednak szczęście, dla epikurejczyków (epikureizm) były to doznania intelektualne, dla hedonistów

(hedonizm) zaspokojenie potrzeb przyjemności, dla stoików (stoicyzm) cnota pomagająca opanować

stany emocjonalne, natomiast dla św. Augustyna czy św. Tomasza z Akwinu szczęściem było oglądanie

Boga.

Naturalizm i jego przykłady

Naturalizm

jeden z głównych nurtów filozofii rozwijający się na przestrzeni wieków, występujący obok

materializmu i idealizmu, starający się często obie te skrajności pogodzić. Miał on wielu

przedstawicieli.

1) w starożytności:

a) cynicy uważali, że cała rzeczywistość da się wyjaśnić za pomocą przyczyn naturalnych, w

tym także ogół zdarzeń i zjawisk zachodzących w świecie. Naturalnymi były dla nich poglądy

najprostsze, odrzucali wszelkie idee i spekulacje myślowe. Ich naturalizm etyczny oznaczał

22

równość wszystkich: kobiet i mężczyzn bez względu na rasę, przynależność narodową, stan

posiadania itp.

b) stoicy głosili, że świat tworzy jedną wielką całość, natura świata jest wieczna, nieskończona

i jedyna, gdyż poza Wszechświatem nic nie istnieje. Jeżeli jest dusza, rozum czy Bóg, to

jedynie w naturze i poprzez naturę. Boskie siły natury nazywali pneuma, rozumiane jako żywa

ognista materia, będąca początkiem świata, z którego powstały trzy pozostałe żywioły.

Ponieważ człowiek jest częścią Wszechświata, ma żyć zgodnie z nim i być wiernym prawu,

które rządzi całą naturą. śycie powinno być zgodne z naturą samego człowieka, wówczas

bowiem będzie zgodne z naturą w ogóle.

2) w średniowieczu naturalizm był poglądem obcym i odradza się dopiero w XVI w.

3) M. de Montaigne rozwinął naturalistyczny humanizm (humanizm odrodzenia). Rozumiejąc człowieka

jako część przyrody, stał na stanowisku, że nie może się on wynosić ponad inne istoty, ale także

innych istot nie powinien wynosić ponad siebie.

4) w XVII w. naturalizm jest rozwijany na gruncie etyki i polityki.

5) w okresie oświecenia naturalizm zajmuje niemal centralne miejsce,

6) w XIX w. widoczny był w:

a) poglądach antropologicznych L. Feuerbacha,

b) filozofii H. Spencera,

c) teoriach H. Taine'a,

d) w etyce i estetyce 2. poł. XIX i początki XX w.

e) w humanizmie egzystencjalistów.

Metodologiczny empiryzm F. Bacona

Bacon Francis, baron of Verulam (1561-1626)

angielski filozof, prawnik i mąż stanu. Wielokrotny członek parlamentu, od 1618 lord kanclerz, 1621

wicehrabia Saint Albans - w tymże roku utracił urzędy oskarżony o łapownictwo; resztę życia spędził w

odosobnieniu. Nawiązywał do myśli starożytnej, zwłaszcza Demokryta i empirycznych tradycji

Oksfordu.

W rozwoju nauki widział najskuteczniejszy środek opanowania przyrody. Podzielił wiedzę wg władz

umysłu na: teorię (domena rozumu obejmująca teologię oraz nauki o przyrodzie i o człowieku),

historię (domena pamięci obejmująca dzieje religii, historię naturalną i historię społeczną) oraz poezją

(domena wyobraźni). Prekursor metody indukcji eliminacyjnej ( kanony Milla). Podkreślał rolę

eksperymentu przy ustalaniu faktów. Zestawił złudzenia umysłu, tzw. idola, stanowiące przeszkodę w

poznaniu. W filozofii przyrody zwolennik mechanicyzmu. Uznawał istnienie świata nadprzyrodzonego i

23

duszy. Odrzucał kopernikański obraz świata, przemilczał odkrycia Galileusza i W. Harveya. Niektóre

prace: Eseje (1597, wyd. 3 poszerzone 1625, wyd. pol. 1959), Novum Organum (1620, wyd. pol.

1955), Nowa Atlantyda (1627, wyd. pol. 1954).

Metodologia

nauka o metodach badań naukowych, o skutecznych sposobach dociekania ich wartości poznawczej.

Metodologia zajmuje się zagadnieniami teoriopoznawczymi związanymi z rozwojem danej nauki. Różnice

pod względem metodologicznym pomiędzy naukami polegają na innych celach w systematyzacji

wykrywanych zależności.

Indukcja

1) w filozofii jedna z metod poznania i ustalania prawdy, wnioskowanie, polegające na wyprowadzeniu

ogólnych wniosków z przesłanek, które są poszczególnymi przypadkami tych wniosków.

Wg Sokratesa indukcja jest metodą ustalania prawdy na podstawie uzgadniania cech ogólnych w

różnorodności i rozbieżności i poprzez to wyprowadzenia pojęcia zawierającego wiedzę pewną i

powszechną. Indukcja była dla niego powszechną metodą dochodzenia do definiowania pojęć.

Epikurejczycy nazywali indukcją wnioskowanie przez podobieństwa. Sądzili, że logiczne uogólnienia takiej

indukcji obejmują nie tylko dostępne nam zjawiska, ale także rzeczy niedostępne.

2) w naukach empirycznych metoda polegająca na wprowadzeniu uogólnień na podstawie

eksperymentów i obserwacji faktów, formułowaniu i weryfikacji hipotez. Zaczątki indukcji w sensie

nowożytnym stworzył F. Bacon, który uznał, że indukcja i eksperyment to dwie skuteczne metody

ustalania prawdy.

Filozofia Kartezjusza

Descartes René, Kartezjusz (1596-1650)

wybitny filozof, racjonalista oraz matematyk i fizyk francuski. Prekursor współczesnej kultury

umysłowej, postulował metodę rozumowania wzorowaną na myśleniu matematycznym (sceptycyzm

metodologiczny), twórca kartezjanizmu oraz słynnej sentencji "cogito ergo sum" - myślę, więc jestem,

głosił mechanistyczną i deterministyczną koncepcję przyrody, nawet ożywionej.

W dziele Geometria (1637) stworzył podstawy geometrii analitycznej, wprowadził podstawowe pojęcia

matematyczne takie jak: zmienna niezależna, funkcja, układ współrzędnych prostokątnych oraz

opracował podstawowe twierdzenia algebry. W dziedzinie fizyki sformułował prawo zachowania pędu

oraz odbicia i załamania światła.

Kartezjanizm

1) koncepcja filozoficzna R. Descartes'a, którą cechowały:

24

a) sceptycyzm metodyczny oraz dążność do jasności i wyrazistości w poznaniu, opartym na

metodzie analitycznej.

b) próba znalezienia pewności w samowiedzy, której podstawą jest przekonanie o istnieniu

jaźni, Boga i ciał

Jaźń

pojęcie wprowadzone do filozofii przez św. Augustyna na określenie pewności własnego

istnienia. Podstawą tej pewności jest wiedza o tym, że myślę - "jestem, gdyż myślę, wątpię,

rozumiem, sądzę". Podstawą jaźni jest nie ciało, lecz dusza, stąd też wyrazem jaźni jest czynna

wola.

Dla Kartezjusza (R. Descartes) istnienie jaźni wynikało bezpośrednio z istnienia myśli. Jeśli

bowiem jest myśl, to musi być ktoś, kto myśli - stąd Cogito, ergo sum (Myślę, więc jestem).

Jaźń myśląca, czyli dusza, istnieje niezależnie od ciała, jest substancją niezależną.

W filozofii I. Kanta jaźń jest podmiotem i funkcją myśli. U J.G. Fichtego czynnym składnikiem

świata - pierwotnym, absolutnym, twórczym początkiem bytu. Wg Kanta dziełem jaźni są

zjawiska, wg Fichtego - same rzeczy.

W psychoanalizie Z. Freuda jaźń jest definiowana jako cienka, świadoma i rozumna

powierzchnia bytu nad głębinami nieświadomości. Zadaniem jaźni jest regulacja oddziaływań na

osobowość..

c) natywistyczna teoria idei.

d) woluntarystyczna teoria sądów.

W metafizyce kartezjanizm charakteryzował się: dualistycznym ujęciem Boga i stworzenia, czyli

substancji nieskończonej i skończonej (substancji rozciągłej i myślącej) oraz uznaniem nieograniczonej

woli Boga i wolności woli ludzkiej. W filozofii przyrody kartezjanizm oznaczał mechanistyczne

pojmowanie materii oraz jej nieatomistyczną budowę.

2) poglądy i kierunki filozoficzne podejmujące i rozwijające wątki zawarte w filozofii R. Descartes'a, do

których należy zaliczyć:

A) moralizm B. Pascala.

B) okazjonalizm A. Geulincxa i N. Malebranche'a.

C) monistyczny system B. Spinozy.

Oświecenie francuskie (Wolter, La Mettire, Condillac, Rousseau)

25

Oświecenie

okres w rozwoju kultury i literatury europejskiej od końca XVII w. do schyłku XVIII w. (w Polsce do

początków XIX w. - tzw. klasycyzm postanisławowski). Na Zachodzie, szczególnie we Francji, łączył się

z kryzysem tradycyjnych norm, instytucji społecznych, pojęć i wartości, burząc upadający system

feudalny i przygotowując Wielką Rewolucję Francuską.

Filozofowie i pisarze oświecenia opowiadali się za racjonalizmem, poszukiwaniem wiedzy nie

skrępowanej przez autorytety, doktryny i przekonania religijne, dociekaniem prawdy za pomocą

rozumu. Dbali o rozwój nauki, szczególnie jej dziedzin przyrodniczych, które miały uwolnić ludzkość od

przesądów i ograniczeń, zgodnie z naturą porządku fizyczno-moralnego. W teorii poznania na plan

pierwszy wysuwano empiryzm (J. Locke) i sensualizm (D. Hume), odrzucono metafizykę i dogmaty na

rzecz libertynizmu oraz deizmu.

Myśliciele epoki oświecenia dążyli do zbudowania wizji harmonijnego rozwoju człowieka o stałych

cechach osobowości, ale literatura i sztuka tej epoki ukazywały wciąż istniejący konflikt racji rozumu i

uczucia, działań i celów, natury i kultury. We Francji 2. połowę XVIII w. nazwano "wiekiem filozofów".

Do wielkich myślicieli tego okresu należeli m.in.: Wolter, Ch.L. de Montesquieu, J.J. Rousseau, J.

d'Alembert, C.A. Helvetius, D. Diderot, B. de Condillac.

Wielką rolę odgrywali tzw. encyklopedyści, którzy opracowali Wielką Encyklopedię Francuską (1751-

1780), oraz czasopisma obyczajowo-kulturalne, jak angielski Spectator czy polski Monitor.

Voltaire, Wolter, właściwie François Marie Arouet (1694–1778)

francuski publicysta, filozof, dramaturg, poeta, historyk i prozaik. Wychowanek kolegium jezuickiego,

szybko zyskał sławę jako tragediopisarz oraz dowcipny poeta satyryczny. Czołowa postać oświecenia,

członek Akademii Francuskiej. Umysł niezależny, dwukrotnie naraził się władzy: pod zarzutem

autorstwa zjadliwej satyry na regenta uwięziony w Bastylii, w rok później wygnany z kraju za obrazę

wpływowego arystokraty. Dwuletni pobyt Voltaire'a w Anglii zaowocował przyjęciem filozofii deistów

oraz opowiedzeniem się za obroną praw i swobód burżuazyjnych. Napisane po powrocie z wygnania

Listy filozoficzne, w których dał wyraz swoim poglądom, wywołały skandal.

Pisarz po raz kolejny musiał uciekać przed aresztowaniem. Schronienie znalazł w Cirey, wiejskiej

posiadłości markizy du Châtelet, gdzie spędził 10 lat. Po śmierci przyjaciółki wyjechał do Berlina i

został doradcą króla pruskiego, Fryderyka II. Na jakiś czas osiedlił się w Genewie, by ostatecznie

osiąść w Ferney.

Jako tragediopisarz nawiązywał do klasycystycznych wzorów P. Corneille’a i J. Racine’a. Zachowując

konwencję gatunku, zastąpił konflikt natury moralnej konfliktem sentymentalnym, połączył dramat

miłosny z dramatem na tle religijnym. W tragediach Edyp (1718), Zaira (1732), Alzyra (1736), Meropa

26

(1743) i Mahomet (1744) Voltaire dał wyraz nowym potrzebom uczuciowym i intelektualnym swoich

czasów. Krytyk Kościoła i religii jako narzędzia władzy, napisał głośną w swoim czasie Henriadę (1723)

i wzorowany na L. Arioście poemat Dziewica Orleańska.

Dziełami Wiek Ludwika XIV i Szkic o obyczajach i duchu narodu Voltaire - historiograf zapoczątkował

nowy sposób pojmowania historii, rozumianej odtąd jako dzieje cywilizacji i jej rozwoju. Autor

rozchwytywanych w Europie Listów filozoficznych oraz współpracownik encyklopedystów (D. Diderot),

zasłynął jako twórca niedoścignionych w swoim artyzmie powiastek filozoficznych: Tak toczy się

światek (1746), Zadig (1747), Wizja Babuka (1748), Księżniczka Babilonu (1768), Prostaczek (1767)

oraz, będącego ukoronowaniem gatunku, utworu Kandyd, czyli optymizm (1759). Dzieła Voltaire

tłumaczyli na język polski m.in.: I. Dembowski, J. Rogoziński, E. Słowacki, S. Staszic i S. Trembecki.

Deizm

pogląd filozoficzno-teologiczny zakładający, że: 1) Bóg bądź to stworzył świat, bądź odegrał w jego

początkach rolę "pierwszego poruszyciela", 2) ustalił (w każdym z tych przypadków) prawa, wg których

cała rzeczywistość miała się rozwijać, 3) nie ingeruje od tamtej pory ani w bieg historii naturalnej, ani w

dzieje człowieka.

W następstwie powyższych założeń deizm odrzucił opatrzność Bożą i objawienie, przyjmując co najwyżej

tylko tę jego część, która jest zgodna z naturalnymi, racjonalnymi zasadami moralności. Przeczył też

boskości Chrystusa, potrzebie istnienia Kościoła, tezie o dominacji chrześcijaństwa nad innymi

wyznaniami. Postulował reinterpretację cudów w duchu naturalizmu. Propagował ideę religii naturalnej,

zgodnej z rozumem.

Deizm powstał w XVII w. w Anglii, skąd trafił do Francji, stając się jednym z podstawowych składników

światopoglądu oświeceniowego. Jego klasyczny wykład zawiera dzieło J. Tolanda Christianity not

Misterious (1696). Najbardziej znanymi deistami byli J. Locke i Voltaire, a pod wpływem tego poglądu

znajdowali się m.in.: J.J. Rousseau, I. Kant, G.E. Lessing, B. Franklin, G. Washington, T. Jefferson, S.

Staszic i J. Śniadecki.

Rousseau Jean Jacques (1712-1778)

jeden z najwybitniejszych filozofów francuskiego oświecenia. Urodzony w Szwajcarii, w młodym wieku

opuścił rodzinną Genewę i udał się na wędrówkę do Włoch i Francji. W Paryżu zaczął zdobywać

wykształcenie, zajmując się literaturą, muzyką i filozofią.

Wg niego rozwój cywilizacji uczynił z człowieka istotę egoistyczną i agresywną. Jest on ze swej istoty

dobry ("niewinny") i w czasach poprzedzających rozwój cywilizacji, "w stanie natury", żył szczęśliwy i

wolny od zbędnych potrzeb, popychających do walki z innymi ludźmi. Powstanie społeczeństwa,

nierówność w korzystaniu z dóbr i podział pracy zapoczątkowały trwający do dziś upadek moralny

27

człowieka. Rozkwit nauki i sztuk wyzwolił najgorsze jego cechy: pychę, żądzę panowania nad innymi,

nienawiść.

Swoje poglądy na powstanie i rozwój społeczeństwa Rousseau zawarł w słynnym dziele Umowa

społeczna (1762, wydanie polskie w tomie pt. Umowa społeczna. Uwagi o rządzie polskim. List o

widowiskach i inne pisma, 1966). Przedstawił w nim model doskonałego społeczeństwa, żyjącego w

małym, zamkniętym państwie o ustroju demokratycznym, którego obywatele współpracują ze sobą,

dobrowolnie przestrzegając ustalonego prawem porządku. Rousseau postulował budowę nowego

społeczeństwa poprzez właściwe wychowanie jego najmłodszych obywateli - dzieci.

Problemom wychowania poświęcił książkę Emil, czyli o wychowaniu (1762, wydanie polskie 1955),

pisał też o nich w swojej powieści " Nowa Heloiza" (1761, wydanie polskie 1962). Na plan pierwszy

wysuwał w procesie wychowawczym rozwijanie naturalnych pozytywnych cech dziecka, wszystkich

jego możliwości, zarówno duchowych, jak i fizycznych. Od intelektu ważniejsze są uczucia, dostarczają

bowiem człowiekowi wiedzy o postępowaniu moralnym, kierują jego relacjami z innymi i stosunkiem

do Boga.

Swoje wspomnienia spisał w Wyznaniach (1781-1788, wydanie polskie 1956). W polskim przekładzie

także m.in.: Trzy rozprawy z filozofii społecznej (1956), Marzenia samotnego wędrowca (1782, 1.

wydanie polskie pt. Przechadzki samotnego marzyciela, 1967). Wywarł wpływ na europejskich

romantyków.

Kompozytor samouk. Zajmował się operą. Był zdecydowanym zwolennikiem opery włoskiej. Niektóre

dzieła: intermedium Wróżbita wiejski (1753) - utwór ten zapoczątkował rozwój francuskiego wodewilu,

Monodramat Pigmalion - dzieło, które stało się punktem wyjścia dla powstania melodramatu, opera

baletowa Les muses galantes (1745), tom sentymentalnych romansów wokalnych Les consolations

des miséres de ma vie (1781).

Roussoizm

tendencje ideowo-literackie pojawiające się w Europie w okresie oświecenia, zainspirowane twórczością

pisarza i filozofa J.J. Rousseau. Idee roussoizmu stały się wytycznymi dla kierunku literackiego zwanego

sentymentalizmem, wpłynęły również na romantyków.

Tendencje dydaktyczne roussoizmu podjęli w Polsce m.in.: D. Krajewski w utworze Podolanka

wychowana w stanie natury (1784) oraz F. Karpiński w Pamiętnikach (wydane 1844).

Condillac Étienne Bonnot de (1715-1780)

Francuski filozof. Jeden z najważniejszych przedstawicieli francuskiego oświecenia. Twórca

sensualizmu.

28

Duchowny, który nie pełnił żadnych funkcji kościelnych, przebywał w Paryżu w kręgu

encyklopedystów. 1758-1767 był wychowawcą księcia Parmy, wnuka Ludwika XV. Od 1768 członek

Akademii Francuskiej.

Condillac krytykował siedemnastowieczny racjonalizm oraz systemy metafizyczne. Twierdził, że wiedza

oparta jest na wrażeniach zmysłowych, warunkujących myślenie, pragnienia i namiętności. Ulegał do

pewnego stopnia agnostycyzmowi. Zajmował się także logiką, teorią znaku i metodologią nauk. Na

zlecenie polskiej Komisji Edukacji Narodowej napisał Logikę (polski przekład 1802). Uważany za

prekursora współczesnej ekonomii, jako autor pracy Le commerce et le gouvernement... (1776).

Wywarł duży wpływ na filozofię drugiej połowy XVIII w. we Francji.

Główne dzieła: Traité de systčmes (1749), O pochodzeniu rodzaju ludzkiego (1746, wydanie polskie

1952), Traktat o wrażeniach (1754, wydanie polskie 1887), La langue de calculs (wydanie pośmiertne

1798).

Sensualizm

pogląd filozoficzny będący skrajną formą empiryzmu genetycznego . Polega na uznaniu, że zarówno cała

wiedza, jak i dyspozycje ludzkiego umysłu mają swe źródło w poznaniu zmysłowym. Zwykle sensualizm

wiąże się z postacią E.B. de Condillaca, który w słynnym eksperymencie myślowym (zwanym posągiem

Condillaca) próbował udowodnić, że człowiekowi nie potrzeba żadnej wrodzonej wiedzy, by powstało w

nim życie duchowe, a wystarczy jedynie zdolność odbierania wrażeń.

Encyklopedyści

grono współpracowników Wielkiej Encyklopedii (Encyclopedie ou Dictionnaire raisonne des sciences,

arts et metiers). Byli kontynuatorami dzieła Voltaire'a w zakresie racjonalizmu i naturalizmu. Dzięki ich

wysiłkom a w szczególności D. Diderota i d’Alemberta całość Encyklopedii została wydana w latach

1751-1772.

Filozofia encyklopedystów stała w opozycji do supernaturalizmu, idealizmu, dualizmu oraz całej

tradycji chrześcijańskiej metafizyki. Naczelnym hasłem encyklopedystów, a szczególnie Diderota, była

przyroda. Ona została uznana jako jedyna rzeczywistość i dobro, wszystko co było poza nią, zostało

uznane za fałsz lub zło.

Dla encyklopedystów Bóg nie istniał, bo w przyrodzie się nie objawia, działają w niej tylko własne siły.

Społeczeństwo jeśli tylko formuje własne prawa niezgodne z prawami natury, jest źródłem zła i

cierpień. Naturalistycznie pojmowali naukę, uznając, że posiada wartość, jeżeli bada przyrodę.

Tak samo wg. nich moralność jest słuszna, gdy normuje życie wg. praw przyrody. Sztuka jest

wartością, gdy odtwarza przyrodę. Z ogólnych sformułowań filozofii encyklopedystów wyłoniły się

cztery istotniejsze doktryny filozoficzne:

29

1) materializm, sformułowany jeszcze przed ukazaniem Wielkiej Encyklopedii się przez J.O. de La

Mettrie’ego, potem usystematyzowany przez P. Holbacha,

2) sensualizm E.B. Condillaca,

3) pozytywizm J. d'Alembert

4) utylitaryzm Helvetiusa.

J. Locke i podstawy empiryzmu

Locke John (1632-1704)

filozof angielski, czołowy przedstawiciel empiryzmu genetycznego. Pionier liberalizmu. Zaproponował

zastąpienie metafizycznego programu filozofii przez epistemologiczny. Za podstawowe zadanie filozofii

uznał badanie poznania, jego pochodzenia, pewności i zakresu.

Przesuwając przedmiot filozofii z problematyki bytu (ontologii) na teorię poznania, określając nowe

zadania filozofii, określił jej metodę, która powinna być:

1) psychologiczna, badająca nie stosunek pojęć do poznanych przedmiotów, lecz same pojęcia w

takiej postaci, w jakiej znajdują się w umyśle ludzkim.

2) genetyczna, określająca naturę pojęć na podstawie ich pochodzenia.

3) analityczna, zakładająca, że dla zrozumienia pojęć wystarczy odnaleźć ich proste składniki.

Przyjął, że wiedza pochodzi wyłącznie z doświadczenia. Nie ma bowiem idei wrodzonych, a umysł jest

niezapisaną tablicą (tabula rasa) i zostaje zapisany dopiero przez doświadczenie. Twierdził też, że nie

ma nic w umyśle, czego nie było wcześniej w zamyśle (Nihil est in intellectu, quin prius fuerit in

sensu).

Doświadczenie wg Locke’a nabywamy na dwóch drogach: 1) doświadczając rzeczy zewnętrznych

(postrzeżenia) i 2) doświadczając samych siebie (refleksje).

Powracając do platonowskiego pojęcia idei twierdził, że znamy tylko idee, a nie rzeczy.

Głównym dziełem filozoficznym Locke’go są: Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego (1690), a także

wydane pośmiertnie: The Conduct of the Understanding (1706). Punktem wyjścia dla nowoczesnego

30

liberalizmu stała się Epistola de tolerantia (1689), uzupełniona potem przez trzy dalsze listy o

tolerancji.

W dziedzinie filozofii społecznej ważną rolę odegrały: Two Treatises of Government (1690). W

zakresie pedagogiki: Myśli o wychowaniu (1693). W filozofii religii: The Reasonableness of

Christianity... (1695).

W swoich poglądach ekonomicznych opowiadał się za wolnością gospodarczą. Twórca dość

prymitywnej teorii ilościowej pieniądza.

Do bardziej znanych jego prac należą: Some Considerations on the Consequences of the Lowering

Interest (1691), Further Considerations Concerning Raising the Value Relating to Money (1695);

Empiryzm

kierunek filozofii, wg. którego jedynym lub głównym źródłem bądź środkiem poznania jest doświadczenie

zmysłowe (zewnętrzne lub wewnętrzne).

1) empiryzm genetyczny - głosi, że umysł ludzki jest pierwotnie nie ukształtowany (tabula rasa).

Napełnia go wiedzą dopiero doświadczenie.

2) empiryzm metodologiczny - pogląd, wg. którego uzasadnienie poznania ludzkiego musi być oparte

bezpośrednio lub pośrednio na doświadczeniu - aposterioryzm.

3) empiryzm w okresie renesansu - zwany naturalizmem empirycznym stanowił początek osiągnięć

badawczych L. da Vinci, M. Kopernika, J. Keplera i G. Galileusza i podstawę empirycznej filozofii

przyrody, której twórcami i teoretykami byli: B. Teseliusz (1508-1588) i T. Campanella (1568-1639).

4) empiryczny naturalizm społeczny T. Hobbesa, który nie tylko postulował, ale starał się wykazać i

uzasadnić przynależność człowieka do świata i społeczeństwa. Hobbes odrzucił scholastyczną metafizykę

na rzecz materialistycznej filozofii przyrody.

5) empiryzm racjonalistyczny J. Locke‘a, wyprowadza poznanie z doświadczenia i doświadczeniem go

ogranicza. Empiryzm poznawczy znalazł zastosowanie w empiryzmie moralnym, którego wyrazem miał

być utylitaryzm, wg którego jedynym kryterium dobra i zła moralnego jest opinia ludzka.

6) empiryzm sceptyczny D. Hume’a, wprowadził zasady nieograniczonej tolerancji w sprawach

moralności i religii. Odrzucił wszelką metafizykę i poszukiwał takiej wiedzy, która nie budzi zastrzeżeń.

Przykładami jej były matematyka i konkretna wiedza oparta na faktach.

7) empiryzm logiczny (indukcyjny), twórcami jego byli: J. Bentham oraz J. Mill, odrzucając metafizykę,

uważali doświadczenie za jedyne źródło wiedzy teoretycznej i praktycznej.

31

Przez doświadczenie rozumieli nie tylko ogląd danego faktu jednostkowego, lecz także złożony proces

kalkulacji i rachunku, możliwie największej liczby warunków i okoliczności poprzedzających go,

współtowarzyszących mu i z niego wynikających, aby dopiero na tej podstawie wyciągać wnioski i

formułować oceny.

8) empiryzm metodologiczny J.S. Milla odrzucał wszelkie aprioryczne (wstępne) założenia: znalazł

zastosowanie przede wszystkim w logice, którą oparł na indukcji, doświadczeniu i kojarzeniu faktów.

Tabula rasa

(z łacińskiego - "nie zapisana karta"), pojęcie związane z empiryzmem genetycznym, zgodnie z którym

człowiek rodzi się nie posiadając w umyśle żadnej wiedzy. Przedstawicielami takiego poglądu byli m.in.

D. Hume i J. Locke.

G. Berkeley i skrajny sensualizm

Berkeley George (1685-1735)

filozof irlandzki. Duchowny anglikański. W latach 1700-1707 studiował w Dublinie. Od 1709 pełnił

różne funkcje kościelne w Dublinie i Londynie. 1729-1731 prowadził działalność misyjną w Ameryce

Północnej. Od 1734 biskup Cloyn (Irlandia).

Przedstawiciel brytyjskiego empiryzmu. Zwolennik nominalizmu: zaprzeczał istnieniu jakichkolwiek

abstrakcji w umyśle i poza nim, terminy ogólne uważał wyłącznie za słowa. Jego poglądy ontologiczne

określa się mianem solipsyzmu (lub idealizmu subiektywnego). Wyciągając radykalne wnioski z

własnej tezy głoszącej, że istnieje tylko to, czego się doświadcza, sformułował twierdzenie: esse est

percipi (z łacińskiego - "istnieć to być postrzeganym").

Zaprzeczał istnieniu materii, która nie stanowiąc bezpośredniej treści doświadczenia gwarantowałaby

postrzeganym przedmiotom bytową niezależność. Rzeczy były dlań tylko ideami (postrzeżeniami),

trwałość zaś i jedność zapewniało im i reszcie świata ciągłe postrzeganie wszystkiego przez Boga.

Ważną składową filozofii Berkeleya był spirytualizm. Przyjmował istnienie czynnych duchów-umysłów -

nosicieli idei. W późniejszym okresie zmodyfikował swoje poglądy pod wpływem filozofii Platona. Poza

filozofią zajmował się m.in. optyką.

Ważniejsze pisma: A New Theory of Vision (1709), Traktat o zasadach poznania ludzkiego (1710,

wydanie polskie 1890, nowy przekład 1956), Trzy dialogi między Hylasem i Filonousem (1713,

wydanie polskie 1927), Alciphron (1732), Siris (1744).

Nominalizm

32

koncepcje i doktryny filozoficzne, wg których treści wiedzy abstrakcyjnej nie mogą mieć odpowiedników

w rzeczywistości. Przedstawicielami tych koncepcji byli:

1) stoicy, którzy twierdzili, że pojęcia mają charakter ogólny, są wytworem mowy, a ich przedmiotem nie

są rzeczy materialne,

2) w średniowieczu, gdy rozgorzał spór o uniwersalia, Roscellin, zakonnik z Compiegne nauczał, że nie

istnieje nic poza jednostkowymi rzeczami: nie ma barwy poza barwnymi ciałami ani mądrości poza

mądrą duszą.

3) w XVIII w. E.B. de Condillac, który uznał znaki nie tylko za wyraz mowy, ale też za pojęcia. Ponieważ

znaki istnieją realnie, jest też możliwość postępu w nauce. Wskazał na wspólną naturę myśli, mowy,

znaku. Nominalizm pojmował jako wiedzę abstrakcyjną. Uważał, że nasze pojęcia są tylko znakami,

wrażenia zaś jedynie stanami subiektywnymi.

4) w XIX w. J.S. Mill, który będąc empirystą, musiał się ustosunkować do roli pojęć w nauce i twierdził,

że do takich pojęć, jakie byłyby prawdziwe, możemy dojść jedynie na drodze doświadczeń, a te mają

zawsze charakter jednostkowy. Będą zatem uogólnieniem doświadczeń, ale i wtedy nie są oczywiste i

muszą być uzasadnione empirycznie - indukcyjnie. J.S. Mill przybliżył stanowiska nominalistów do

realistów.

5) współcześnie nominalizm występuje głównie w kierunkach pozytywistycznych i w poglądach z zakresu

teorii i metodologii nauk oraz w teorii podstaw matematyki. Jego przejawami są: redukcjonizm i reizm.

Solipsyzm

pogląd filozoficzny, wg którego nie można bezpośrednio poznać żadnej innej rzeczywistości poza własną

świadomością (umysłem). Człowiek ma dostęp jedynie do subiektywnie odczuwanych zjawisk. W

konsekwencji solipsysta przyjmuje, że istnieje tylko on jako konkretny podmiot, dla którego wszystko,

poza jego świadomością, jest jedynie układem zjawisk.

Świat może istnieć jako wyobrażenie lub sen. Solipsyzm należy odróżnić od idealizmu obiektywnego,

zgodnie z którym istnieje jakaś substancja duchowa, idea uniwersalna, której poszczególne podmioty są

częściami, partycypują w niej lub zachowują jakiś inny typ tożsamości z tym, co duchowe. Solipsyzm

przypisuje się wczesnemu okresowi filozofii G. Berkeleya.

Spirytualizm

pogląd filozoficzny polegający na uznaniu, że cała rzeczywistość, łącznie z tym, co potocznie nazywamy

materią, ma charakter duchowy, jest formą ducha lub idei. Spirytualizm jest monizmem, ponieważ

uznaje istnienie tylko jednej substancji

D. Hume i krytyka pojęcia rzeczywistości

33

Hume David (1711-1776)

szkocki filozof i historyk. Dwukrotnie ubiegał się o katedrę uniwersytecką (1744 Edynburg i 1751

Glasgow), ale jego wniosek odrzucono ze względu na poglądy. Pracował w dyplomacji (m.in. 1763-

1766 sekretarz poselstwa w Paryżu). Przedstawiciel empiryzmu. Badał nie rzeczy, lecz ich umysłowe

przedstawienia, które dzielił na pierwotne wrażenia i pochodzące od nich idee twierdząc, że te drugie

o tyle mają wartość poznawczą, o ile wiernie kopiują te pierwsze.

Przeprowadził słynną krytykę pojęcia związku przyczynowego, który - obok zasad podobieństwa oraz

czasowej i przestrzennej styczności - uważał za jedną z trzech podstaw kojarzenia idei. Stwierdził, że

obserwacja faktów poucza jedynie o stałym ich następstwie, nigdy zaś o wynikaniu jednych z drugich,

a konstatacja takiego wynikania jest kwestią arbitralnej projekcji doświadczeń przeszłych na

przyszłość. Na podobnych przesłankach oparł krytykę pojęcia substancji, z tym że podstawą łączenia

faktów było w tym przypadku ich ustawiczne współwystępowanie.

W konsekwencji twierdził, że przedmiotem rzetelnego poznania mogą być tylko relacje idei w umyśle

(tymi zajmuje się matematyka) oraz czyste fakty brane tak, jak jawią się w praktyce życiowej,

instynktownie, nie metafizycznie, zatem bez pytania o ich naturę i pochodzenie, ani o to, czy istnieją

realnie, czy przeciwnie: są jakąś formą złudzenia - takie kwestie wykraczają zdaniem Hume'a poza

możliwości poznawcze człowieka. Wskazywał też, że prawdy wiary są niedowodliwe i że niemożliwa

jest racjonalna teoria Boga - postulował badanie religii z punktu widzenia psychologii i historii.

W sprawach etyki Hume dawał wyraz przekonaniu, że czynnikiem decydującym zarówno o moralności,

jak i więziach społecznych jest uczucie sympatii, czyli naturalny odruch wspólnego reagowania, który

był dla niego czymś pierwotniejszym od egoistycznego zajmowania się samym sobą. Hume należy do

najważniejszych postaci w dziejach filozofii. Wywarł znaczący wpływ na wielu myślicieli, m.in. na I.

Kanta, nawiązywały do niego pozytywizm, neopozytywizm i empiriokrytycyzm.

Opublikował: Traktat o naturze ludzkiej (tom 1-3 1739-1740, wydanie polskie tom 1-2 1963), Essays

Moral and Political (tom 1-2 1741-1747, polski wybór Eseje z dziedziny moralności i literatury, 1955),

Badania dotyczące rozumu ludzkiego (1748, wydanie polskie 1919 i 1977), History of England (tom 1-

6 1754-1762), Dialogi o religii naturalnej (1779, wydanie polskie 1962).

Poglądy I. Kanta

34

Kant Immanuel (1724-1804)

filozof niemiecki, od 1770 profesor logiki i metafizyki na uniwersytecie w Królewcu. Istotę jego

podglądów stanowi krytycyzm teoriopoznawczy nazywany też transcendentalizmem, wg którego

podmiot jest warunkiem przedmiotu, a pojęcia są warunkiem doświadczenia.

Pytaniem podstawowym w zakresie teorii poznania, jakie postawił Kant, brzmiało: czy poznanie jest

możliwe "a prio-ri"- niezależne od doświadczenia, o charakterze analitycznym. Odpowiadając na

powyższe pytanie twierdząco wyodrębnił trzy gatunki sądów a priori:

1) matematyczne 2) czysto przyrodoznawcze 3) metafizyczne (np. świat musi mieć swój pierwszy

początek).

Drugą kategorią sądów wyodrębnioną przez Kanta w teorii poznania były sądy empiryczne, czyli

zależne od doświadczenia, nazwane sądami "a posteriori". Krytycyzm poznawczy Kanta uznawał

jedynie poznawalność zjawiskowej strony rzeczywistości, co stanowiło pewną formę agnostycyzmu

dotyczącego "rzeczy samych w sobie".

Charakterystyczną cechą teorii Kanta był również nacisk na czynniki formalne (formalizm), objawiający

się nie tylko w teorii poznania, ale także etyce i estetyce. Kant w Krytyce czystego rozumu (1781,

wydanie polskie 1904) poddał ostrej krytyce teologiczne dowody Tomasza z Akwinu o istnieniu Boga.

Krytyka ta nie doprowadziła do wniosku, że nie ma Boga, wolności i nieśmiertelności w ogóle, lecz że

ich nie ma w świecie zjawisk.

W Krytyce praktycznego rozumu (1788, wydanie polskie 1911) dowiódł, że idee, które w dziedzinie

rozumu teoretycznego (nauki) miały charakter regulatywny, w zakresie rozumu praktycznego, czyli

woli i działania, stają się postulatami praktycznymi. Uznając, że moralność jest nie do pomyślenia bez

wolności i autonomii wyprowadził zasadę taką wolność gwarantującą, opartą na sądach a priori i ujętą

w czysto formalne prawo działania, o charakterze nakazu nazwanego imperatywem kategorycznym.

Koncepcja filozoficzna Kanta zapoczątkowała okres klasycznej filozofii niemieckiej i wywarła znaczący

wpływ na rozwój filozofii europejskiej zwany kantyzmem.

W dorobku twórczym Kanta należy jeszcze wymienić: Prologomena do wszelkiej przyszłej metafizyki...

(1783, wydanie polskie 1901), Uzasadnienie metafizyki moralności (1785, wydanie polskie 1906) i

Krytykę władzy sądzenia (1791, wydanie polskie 1964).

Krytycyzm

35

1) postawa umysłowa i badawcza dociekająca racji wszelkich przekonań (również własnych), gotowa do

przyjęcia twierdzeń tylko uzasadnionych i sprawdzonych oraz do zmiany uznanych twierdzeń wobec

wystąpienia przeczących im faktów.

2) w filozofii, postawa umysłowo-poznawcza, przeciwstawna dogmatyzmowi, upowszechniona głównie

przez sceptyków w III i II w. p.n.e.

Postawa krytyczna w filozofii zyskała szczególną powszechność w okresie oświecenia, w którym

filozofowie ze szczególną ostrością odrzucali wszelkie dogmaty. Najpoważniejsze zadanie filozofowie

oświecenia widzieli w krytyce pojęć, szczególnie J. Locke, G. Berkeley, D. Hume.

Formalizm

1) w filozofii, sztuce nauce - kierunek, wg którego o wartościach estetycznych, etycznych, poznawczych

itp. w danej dziedzinie decyduje przede wszystkim forma.

2) drobiazgowe przestrzeganie ustalonych norm, przepisów bez wnikania w ich treść, przesadna

pedanteria i skrupulatność.

Imperatyw

(z łacińskiego imperativus – rozkazujący), norma moralna, nakaz, reguła. Pojęcie wywodzi się z

koncepcji etycznej I. Kanta. Odróżniał on imperatyw hipotetyczny od imperatywu kategorycznego. O ile

imperatyw hipotetyczny nakazuje podjąć określone działania, aby osiągnąć pożądany cel, o tyle

imperatyw kategoryczny mówi, jak należy postępować, aby czyn był moralnie słuszny.

Imperatyw kategoryczny, będący bezwarunkowym nakazem moralnym, Kant ujął w następujący sposób:

“Postępuj wedle takiej tylko zasady, co do której mógłbyś chcieć, aby stała się ona prawem

powszechnym”.

Imperatyw kategoryczny

naczelna zasada w etyce I. Kanta, która stanowi czysto formalne prawo działania, wyrażone w trzech

nakazach:

1) " postępuj zawsze tak, abyś mógł chcieć, by zasada twego postępowania była prawem

powszechnym".

2) "postępuj tak, aby ludzkość nigdy tobie ani innym jednostkom nie służyła za środek, lecz zawsze była

celem".

3) "postępuj tak, abyś swoją wolę mógł uważać za źródło prawa powszechnego".

Takie postępowanie, wg Kanta, jest podstawą i równocześnie gwarancją wolności i autonomii.

Kantyzm

1) system filozoficzny I. Kanta.

2) kierunek myśli filozoficznej inspirowany filozofią Kanta od XVII w. do czasów współczesnych. Z

dorobku Kanta czerpali, rozwijając własne poglądy filozoficzne i niekiedy systemy myśli filozoficznej: J.G.

Fichte, G.W.F. Hegel, w zakresie teorii poznania A. Schopenhauer.

36

W XIX w. w Niemczech pod hasłem "zurück zu Kant" ("powrotu do Kanta") myśl filozoficzną rozwijali:

F.A. Lange, H. Cohen, H. Helmholtz. Od 1896 istniało specjalne czasopismo kantowskie Kantstudie w

Halle.

W Polsce, dla T. Hoene-Wrońskiego kantyzm stał się podstawą rozwinięcia własnej metafizyki absolutnej.

Neokantyzm

kierunek w filozofii, który powstał w 2. poł. XIX w. i był formą sprzeciwu wobec heglizmu oraz

materializmu przyrodniczego. Stanowił nawrót do filozofii I. Kanta nie tylko w zakresie metodologii, ale

również zasad teoriopoznawczych.

Neokantyzm był kontynuacją i jednocześnie nową koncepcją filozofii krytycznej. Został zapoczątkowany

przez F.A. Langego dziełem Geschichte des Materialismus und Kritik seiner Bedeutung in der Gegenwart

(1866). Szczególną rolę w rozwoju neokantyzmu odegrały szkoły: marburska i badeńska.

Pierwsza z nich, odrzucając wszelką metafizykę i opierając się na metodzie transcendentalnej Kanta,

sprowadziła filozofię głównie do logiki. Skupieni w niej filozofowie twierdzili, że rzeczywistym

przedmiotem poznania naukowego jest tylko myśl, natomiast dane świata zewnętrznego nie posiadają

żadnej wartości poznawczej.

Zadaniem tak pojętej filozofii jest wyświetlanie i ustalanie logicznych uwarunkowań zachodzących między

realnymi związkami rzeczowymi. Tak rozumiany neokantyzm wykluczał wszelki psychologizm z filozofii.

Głównymi przedstawicielami tej szkoły, obok już wymienionych, byli: H. Cohen, P. Natorp, E. Cassirer.

Ponadto: A. Görland, E. Hartmann, A. Buchenau, A. Liebert.

Drugi nurt w neokantyzmie stanowiła szkoła badeńska rozwijająca działalność we Fryburgu badeńskim,

Heidelbergu i Strasburgu. Filozofowie tej szkoły uznawali idealizm i stosowali metodę transcendentalną

przede wszystkim w naukach humanistycznych i w filozofii kultury. Nie negując znaczenia teorii poznania,

szkoła kładła nacisk na zagadnienia wartości. Twórcami jej byli: W. Windelband i H. Rickert, a do

uczniów i zwolenników zalicza się: B. Baucha, J. Cohna, R. Kronera, S. Hessena i H. Münsterberga.

Pozytywizm A. Comte’a

Comte August (1788-1857)

filozof francuski. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym Montpellier wstąpił do Szkoły Politechnicznej

w Paryżu z zamiarem poświęcenia się

badaniom naukowym. Przez krótki czas współpracował z C.H. Saint-

Simonem, co zaowocowało zamieszczeniem w Katechizmie przemysłowców Systemu polityki

pozytywnej Comte'a.

37

W 1826 Comte rozpoczął w swoim mieszkaniu prywatne wykłady filozofii pozytywnej, entuzjastycznie

przyjęte przez kręgi naukowe. W 4 lata później ukazał się pierwszy z 6 tomów Wykładów filozofii

pozytywnej. Comte odrzucił

spekulacje metafizyczne na rzecz rzetelnych badan empirycznych, takim

wymogom mogly sprostac nauki przyrodnicze (ale jedynie czesciowo) a takze filozofia stroniaca od mnozenia
fikcji metafizycznych. Za obowiązek filozofa pozytywisty uważał rozważanie tematów utylitarnych i

działanie na rzecz polepszania życia. Celem Wykładów miała być koordynacja 6 fundamentalnych dyscyplin

naukowych: matematyki, astronomii, fizyki, chemii, biologii i socjologii.

Comte sformulowal tak zwane prawo trzech stadiów rozwoju wiedzy:
a) teologiczne - zdominowane przez myslenie bezkrytyczne i religijne oparte na fikcjach
b) metafizyczne - spekulacji oderwanej od faktow
c) pozytywne - empiryczne i krytyczne
Klarowne sformulowanie tego prawa znalezc mozna w pierwszym wykladzie z serii "Metoda pozytywna w
szesnastu wykladach" (wyborze z Cours de philosophie dokonanym jeszcze w XIX w., przeklad tego wyboru
dostepny jest w jezyku polskim) zatytulowanym "Istota i znaczenie metody pozytywnej".

Przełomowym momentem w życiu Comte'a stała się miłość do K. de Vaux, która po dwóch latach

znajomości z filozofem zmarła na gruźlicę płuc. Od tej chwili w doktrynie Comte'a dominującą rolę

zaczął odgrywać kult kobiety. Filozof zapragnął stworzyć religię ludzkości, której koncepcję wywiódł ze

swojej historiozofii; okresem, który miałby nastąpić po średniowieczu i epoce przejściowej, byłaby era

pozytywistyczna. Dla jej urzeczywistnienia konieczne stałoby się stworzenie religii, która zastąpiłaby

rządy Boga władzą konceptu ludzkości. Znalazłoby się w niej miejsce dla idei serca, która, niezależna

od inteligencji i woli, stworzyłaby fundament dla siódmej dyscypliny naukowej - moralności.

Organizację, rytuał i sakramenty Comte postanowił przejąć z katolicyzmu. I tak “zapożyczona”

pozytywistyczna Trójca Święta składać się miała z: “Wielkiego Środowiska”, czyli przestrzeni,

“Wielkiego Fetysza”, czyli kuli ziemskiej, oraz “Wielkiego Bytu”, czyli ludzkości.

Swoje idee

quasireligijne Comte zawarł w dziełach: System filozofii pozytywnej, czyli traktat socjologii

ustanawiający religię ludzkości (1851) oraz Katechizm pozytywistyczny (1853), składający się z

“jedenastu dialogów między Kobietą a kapłanem Ludzkości”. Choć za życia Comte'a jego filozofia

znana była jedynie wąskiemu kręgowi odbiorców, wkrótce jej wpływ odczuć miała cała Europa. Proza

2. poł. XIX w., skoncentrowana na doświadczeniach i faktach, zyskała miano pozytywistycznej.

Altruizm

przeciwstawna egoizmowi postawa bezinteresownej troski o dobro innych, w myśl której w przypadku

kolizji dobra własnego z cudzym należy dążyć do realizacji dobra drugiego człowieka. Termin altruizm

został wprowadzony przez A. Comte’a, a rozpowszechniony przez pozytywistów. Można mówić o

altruizmie spontanicznym, spotykanym także w świecie zwierząt, altruizm może być również rezultatem

swoistej refleksji - pojawiającej się w ramach rozmaitych, niekiedy odległych od siebie systemów

religijnych - nad powinnością jednostki wobec innych.

Niektórzy uważają altruizm, ze względu na oczekiwane zwykle niematerialne ekwiwalenty wdzięczności

wywołanej zachowaniem altruistycznym lub też uzyskiwanie wskutek takiego zachowania lepszej oceny

samego siebie, za subtelną formę egoizmu. Taka interpretacja podważa jednak istotę postawy

altruistycznej. Altruizm oznacza zwykle każdy rodzaj działania, które jest ukierunkowane na

przysparzanie korzyści komuś lub czemuś (sprawie, idei) innemu, z pominięciem własnych. Często

związany jest z ponoszeniem kosztów, zarówno realnych (finansowych), jak i psychologicznych (głównie

moralnych).

38

Pozytywizm w filozofii

prąd, którego źródła znajdujemy:

1) u sofistów, w tym przede wszystkim u Protagorasa. Wg niego czynności badawcze powinny być

podporządkowane celom praktycznym (co stało się główną cechą wszystkich form pozytywizmu).

2) w filozofii T. Hobbesa i jego racjonalistycznej metodologii opartej na podstawach materialistycznych.

Hobbes uznał, że proces poznania jest natury mechanicznej, a całe poznanie tylko wnioskiem ze zjawisk

o hipotetycznych przyczynach (co stało się również cechą pozytywizmu).

3) w filozofii D. Hume’a, który na skutek krytyki teorii poznania uważał tylko dwie dziedziny wiedzy za

rzetelne: matematykę i wiedzę czysto faktyczną, odrzucając teologię i metafizykę. To ograniczenie

wiedzy do formalnej i czysto faktycznej zaczęto później nazywać pozytywizmem.

Rzeczywistym twórcą kierunku stał się A. Comte, otwierający w dziejach filozofii, kultury i nauce o

społeczeństwie "epokę pozytywizmu". Głównym jego dziełem upowszechniającym pozytywizm stał się

Cours de philosophie positive (tom 1-6, 1830-1842).

Mianem filozofii pozytywnej określił on taką, która: 1) zajmuje się wyłącznie przedmiotami rzeczywistymi,

nie zaś urojonymi. 2) bada rzeczy dostępne umysłowi, a nie tajemnice. 3) rozważa tylko tematy

pożyteczne. 4) służy polepszeniu życia, a nie zaspokojeniu czczej ciekawości. 5) ogranicza się do

przedmiotów, o których można uzyskać wiedzę pewną. 6) zajmuje się kwestiami ścisłymi. 7) dąży do

pozytywnych wyników i osiąga je. 8) nie ogranicza się do negatywnej krytyki. 9) wystrzega się twierdzeń

absolutnych i zastępuje je względnymi.

Comte wyparł się nie tylko metafizyki, ale także teorii poznania, logiki, metodologii, psychologii. W etyce

stosował jedyną, sformułowaną przez J.S. Milla zasadę - utylitaryzmu. Hasłami jej były ludzkość, postęp i

ład. We Francji Comte pozostawił dwie szkoły. Na czele jednej stał P. Laffite, na czele drugiej jego

przeciwnik E. Littré.

W ramach pozytywizmu rozwinęły się następujące prądy i teorie: 1) ewolucjonizm, 2) scjentyzm, 3)

empiriokrytycyzm, 4) metafizycyzm krytyczny i indukcyjny, 5) humanizm, 6) sceptycyzm.

H. Vaihinger stał się twórcą pozytywizmu krytycznego, zwanego też fikcjonizmem, gdyż pojęcie fikcji

uczynił fundamentem całej filozofii. Fikcją było zaś dla niego wszystko, co znajduje się w umyśle, co nie

odpowiada rzeczywistości, a co mimo to jest życiowo potrzebne, np. pojęcia i teorie, klasyfikacje i

definicje, schematy i modele itp.

W XX w. M. Schlick, R. Carnap, a przede wszystkim O. Neurath,

pod bezposrednim wplywem drugiego

pozytywizmu (empiriokrytycyzmu Macha i Avenariusa), utworzyli Koło Wiedeńskie i rozwinęli neopozytywizm.

39

J. St. Mill i empiryzm

Mill John Stuart (1806-1873)

angielski ekonomista, filozof i logik. Reprezentant schyłkowej fazy rozwoju klasycznej szkoły

angielskiej. Syn J. Milla. Zajmował się głównie problemami cyklu gospodarczego, traktując go jako

obiektywne, ale przejściowe zjawisko gospodarcze, kwestiami podziału produktu społecznego, teorii

wartości i popytu.

Sformułował na nowo doktrynę empiryzmu w teorii poznania i logice; indukcjonizmu w metodologii i

utylitaryzmu w etyce. W zakresie teorii poznania Mill podjął się uporządkowania naczelnych pojęć,

szczególnie przyczynowości, uznając, że ma ono naturę wyłącznie psychologiczną, a tym samym

subiektywną.

Swoje poglądy filozoficzne Mill zawarł w podręcznikowym dziele System logiki (1843). W An

Examination of Sir William Hamilton's Philosophy... (1865) wyłożył zasady własnej teorii poznania.

Najpopularniejszą pracą Milla stał się Utylitaryzm (1863), zawierający zagadnienia etyczne.

Indukcjonizm

w metodologii - stanowisko, zgodnie z którym rzeczywistą wartość poznawczą mają tylko twierdzenia

ogólne sformułowane drogą indukcji, na podstawie obserwacji jednostkowych faktów, opisywanych przez

tzw. zdania spostrzeżeniowe. Przeciwieństwo dedukcjonizmu.

Dedukcjonizm, hipotetyzm, antyindukcjonizm

w metodologii - stanowisko głoszące, iż podstawą rozwoju nauki są nie indukcyjne uogólnienia

faktów empirycznych ( indukcja, indukcjonizm), a hipotezy i teorie. Z nich poprzez dedukcję

wyprowadza się pewne konsekwencje myślowe, porównywane następnie z wynikami badań

empirycznych. Za prawdziwe uważa się takie teoretyczno-hipotetyczne ujęcie danego zjawiska,

które w porównaniu z innymi ma więcej konsekwencji prawdziwych lub mniej fałszywych.

Utylitaryzm

(z łaciny utilitas – korzyść, pożytek), powstała w Anglii w XVII w. i trwająca do XIX w. koncepcja

etyczna, zgodnie z którą działanie jest uznawane za dobre moralnie, jeżeli chcąc zaspokoić własne

przyjemności i potrzeby oraz zabiegając o własny interes, służy się dobru ogółu. Utylitaryści usiłowali

wykazać, że interes indywidualny i ogólny nie muszą być przeciwstawne, a w przypadku sprzeczności

możliwe jest ich uzgodnienie.

Celem działań powinno być szczęście jak największej liczby ludzi. Przedstawicielami utylitaryzmu byli

m.in.: B. de Mandeville, J. Bentham, A.C. Helvetius, J.S. Mill. Współcześnie utylitaryzmu rozumiany jest

jako pogląd, wg którego ocena działań, rzeczy, zjawisk i osób jest dokonywana z punktu widzenia

użyteczności.

40

Poglądy F. Nietzchego

Nietzsche Friedrich (1844-1900)

filolog klasyczny, filozof, Niemiec polskiego pochodzenia (Niecki). Szczycił się tym, że jego przodkowie

byli polską szlachtą. Pisał po niemiecku, ale uciekł z Niemiec. W jego twórczości można wyróżnić trzy

okresy: 1) kultu sztuki, 2) kultu nauki, 3) kultu siły i indywidualności.

W rozwijaniu teorii sięgał do myśli M. Stirnera, K. Darwina, H. Spencera, F.A. Langego, dzieląc z nimi

upodobania do nauk szczegółowych i empirycznego myślenia. Bliska mu była filozofia starożytna:

teoria przyrody Heraklita z Efezu, teoria człowieka sofistów. Z relacji Platona o poglądach Kalliklesa i

Trazymacha czerpał wątki do koncepcji nadczłowieka.

Rozwinął relatywistyczne teorie: poznania i wartości. Był krytykiem współczesnej mu moralności.

Uporządkował na nowo systemy aksjologiczne. Inspirowany darwinizmem i filozofią A.

Schopenhauera, dowodził, że poznanie ludzkie, tak jak wszystkie czynności człowieka, wypływa z

potrzeb życiowych i jest im podporządkowane.

Dokonując krytyki i przewartościowania systemów aksjologicznych Nietzsche podkreślał, że każdy ma

taką moralność, jaką ma naturę. A ponieważ natura jest słaba lub silna, wyróżniał moralność panów i

niewolników. Pierwsi cenią: dostojność, godność osobistą, stanowczość, sprawność, pewność

działania, bezwzględność w osiąganiu celów. Drugich cechuje: skłonność do litości, miękkość serca,

uległość, altruizm, niepewność. Uważał, że współczesnych cechuje moralność niewolników

(zwyrodnienie i dekadencja).

Przyczynę tego stanu rzeczy upatrywał w próbie realizacji takich założeń, jak: 1) równość, 2) wolność,

3) wpisanie w normy i prawa wartości moralnych.

Postawa dionizyjska była dla Nietzsego ważniejszą od doskonałości. Dionizos był dla niego symbolem

życia jako najwyższego dobra. Bóg na krzyżu - symbolem ofiary z życia dla innych dóbr. To uczynienie

z życia środka zamiast celu, bez względu na wartość domniemanego dobra, było dla Nietzschego nie

do zaakceptowania.

Nietzsche stał się "urzędowym" filozofem, dostarczając J.N. Goebbelsowi i A. Hitlerowi sofizmatów

obcych nietzscheańskiemu duchowi.

Dorobek filozoficzny Nietzschego jest bardzo obszerny i należą do niego m.in.: Narodziny tragedii (Die

Geburt der Tragödie..., 1869). Niewczesne rozważania (Unzeitgemässe Betrachtungen, 1870-1872),

41

Ludzkie, arcyludzkie (Menschliches, Allzumenschliches, 1878), Jutrzenka (Morgenröte, 1881), Wiedza

radosna (Fröhliche Wissenschaft, 1882), Tako rzecze Zaratustra (Also sprach Zarathustra, 1883-1884),

Poza dobrem i złem (Jenseits von Gut und Böse, 1886), Z genealogii moralności (Zur Genealogie der

Moral, 1887) i wydane pośmiertnie Ecce homo (1908).

Nadczłowiek

termin wprowadzony przez F. Nietzschego dla określenia idealnego wzorca osobowości człowieka

przyszłości, charakteryzującego się odrzuceniem tradycyjnej moralności, dążeniem do uzyskania

absolutnej wolności i niezależności, kierowaniem się w postępowaniu poczuciem własnej słuszności,

bezwzględnością w dążeniu do celu oraz osobistym dostojeństwem.

Indywidualizm

kierunek w filozofii zapoczątkowany w okresie średniowiecza przez Orygenesa, a rozwinięty przez J.

Dunsa Szkota intuicja, jako cecha bytu natury. Indywidualizm nie odnosi się do gatunku ludzkiego, lecz

do duszy i jej zbawienia. Indywidualne cechy nie są rzeczą materii, lecz formy.

W proporcjonalności i harmonii sił człowieka widział indywidualizm wartość moralną. Głosił kult

doskonałych jednostek i kult irracjonalnych sił duszy. Szczególnego znaczenia nabrał indywidualizm w

filozofii romantycznej.

Do najwyższej rangi indywidualizm podniósł F. Nietzsche, głosząc kult siły i nadczłowieka. Inny charakter

indywidualizmowi nadał egzystencjalizm, twierdząc, że człowiek realizuje stopniowo swoją naturę, jest

wolny i stoi wobec ciągłego wyboru, potrzeby obrony autentyczności własnego bytu, wierności sobie i

wychodzenia ponad siebie.

Indywidualizm w etyce wyrażał się głoszeniem tezy, że wszelkie normy moralne wywodzą się z uczuć i

popędów jednostek ludzkich, a jedynym motywem i celem postępowania jest samodoskonalenie się i

osiąganie szczęścia osobistego.

Ewolucja twórcza H. Bergsona

Bergson Henri (1859-1951)

francuski filozof. Członek Akademii Francuskiej od 1914, profesor École Normale Supérieure (1898-

1900) i College de France (1900-1914). Po wybuchu I wojny światowej (1914) walczył jako ochotnik

na froncie. Jeden z najbardziej znanych filozofów XX w.

Przedstawiciel intuicjonizmu oraz tzw. filozofii pędu życiowego. Głosił irracjonalizm, przeciwstawiając

się poglądom pozytywistycznym, zwłaszcza determinizmowi mechanistycznemu i darwinowskiemu

biologizmowi ewolucyjnemu.

42

W swojej wizji świata podstawową rolę przypisywał pędowi życiowemu ("élan vital") - czynnikowi

ewolucji twórczej, do którego dotrzeć można było poprzez samopoznania i poznawania świata zgodnie

z zasadą wolności, za pomocą intuicji oddającej niepowtarzalną ciągłość istnienia w czasie i przestrzeni

- odrzuciwszy uprzednio ograniczenia społeczne i religijne oraz zasady logiczne, które dzielą i

deformują postrzegane zjawiska. Stworzył pojęcie niezależnego w znacznej mierze od rzeczywistości

społecznej i materialnej "ja głębokiego", którego udziałem jest ciągłe wewnętrzne doświadczanie

trwania.

Filozofia Bergsona zwalczana zarówno przez myśl katolicką (jego dzieła znalazły się na kościelnym

indeksie ksiąg zakazanych), jak i marksistowską, wywarła ogromny wpływ na literaturę i sztukę.

Najdoskonalszy wyraz zyskała w twórczości M. Prousta. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury

1927.

Najważniejsze dzieła: O bezpośrednich danych świadomości (1889, wydanie polskie 1913), Materia i

pamięć (1896, wydanie polskie 1926), Śmiech (1900, wydanie polskie 1902), Wstęp do metafizyki

(1903, wydanie polskie 1910), Ewolucja twórcza (1907, wydanie polskie 1912), Durée et simultanéité

(1912), Myśl i ruch (1934, wydanie polskie 1963).

Intuicjonizm

kierunek w teorii poznania XX w., wg którego głównym lub jedynie wartościowym sposobem poznania

jest intuicja.

Intuicja

przeczucie, wyczucie, zdolność przewidywania, twórcza wyobraźnia. W psychologii - narzucające

się przekonanie, którego nie można w pełni uzasadnić, nie poprzedzone świadomym

rozumowaniem, a nawet mu przeciwstawne.

Intuicja narzuca się bezpośrednio jako poczucie, że tak jest, jako sąd oczywisty.

Irracjonalizm

w filozofii poglądy filozoficzne przeciwstawne racjonalizmowi. Za twórcę irracjonalizmu uznaje się św.

Augustyna, który głosił przewagę irracjonalnych sił duszy nad rozumem. Twierdził, że naturę ludzką

stanowi nie rozum, lecz czynna wola, i przejawia się ona nie w tym, co wie, ale w tym, czego chce.

Czynniki irracjonalne (pozarozumowe) zdaniem św. Augustyna mają przewagę nie tylko w dziedzinie

działania, ale i w poznaniu. Prawdę o Bogu, która przerasta możliwości intelektualne człowieka, poznać

możemy nie rozumem, lecz wiarą. W filozofii współczesnej irracjonalizm jest obecny w bergsonowskiej

krytyce intelektu, w koncepcjach psychoanalitycznych Z.Freuda, w socjologii G. Le Bona, G. Sorela, J.G.

Frazera i E.A. Rossa.

Manifestacją irracjonalistycznych nastrojów stał się egzystencjalizm.

Egzystencjalizm

kierunek filozoficzny, którego początki sięgają lat czterdziestych XIX w. Impuls do jego rozwoju

dał S. Kierkegaard. Wg niego zadaniem filozofii miało być dociekanie tego, co w człowieku

43

egzystencjalnie jednostkowe, co będzie jedynie prawdą dla niego i wyłącznie dla jego życia i co

stawia go ustawicznie wobec alternatywy "albo - albo".

Nawrót do egzystencjalizmu Kierkegaarda dokonał się w Niemczech i we Francji w latach 1920-

1930 i jego nowymi teoretykami stali się: M. Heidegger, K. Jaspers, G. Marcel, J.P. Sartre. W XX

w. przedmiotem badań egzystencjalizmu stała się indywidualna egzystencja człowieka, jego

miejsce i rola w świecie.

Wg egzystencjalizmu rzeczywistość ludzka jest rozdarta na sferę świadomości i sferę rzeczy, co

nieuchronnie prowadzi do alienacji człowieka: losy jednostki ludzkiej nie podlegają moralnemu,

historycznemu czy też obyczajowemu zdeterminowaniu (indeterminizm), jest ona zatem

całkowicie wolna i może z tą wolnością uczynić to, co jej się podoba. Tworzy wszelkie wartości i

decyduje o sensie własnego istnienia. Może być "bytem nieprawdziwym" lub też "bytem

prawdziwym".

Wg egzystencjalizmu egzystencja poprzedza esencję. Człowiek zaś ponosi pełną

odpowiedzialność za swoje czyny, co stwarza poczucie samotności, zagubienia i zagrożenia w

świecie, lęk, zwłaszcza przed śmiercią. Myśli egzystencjalizmu wywarły poważny wpływ na

twórczość literacką XX w.

Pragmatyzm W. James’a

James William (1842-1910)

brat H. Jamesa. Filozof i psycholog amerykański. Od 1872 wykładowca, od 1885 profesor

Uniwersytetu Harvarda. Jeden z twórców pragmatyzmu. Wbrew dominującym poglądom

atomistycznym (atomizm) akcentował ciągłość świadomości w czasie (tzw. strumień świadomości),

podkreślając jej charakter jednostkowy i funkcjonalny - uważał, że czynnikiem porządkującym ją jest

wola uwarunkowana życiowymi potrzebami i dążeniami człowieka.

Za podstawę poznania uznał doświadczenie pojęte jako ciąg zindywidualizowanych przeżyć.

Odrzuciwszy klasyczne Arystotelesowskie określenie prawdy, stwierdził, iż stanowi ona wynik

akceptacji danego sądu przez podmiot poznający na podstawie kryterium użyteczności. Rzeczywistość

definiował jako pluralistyczną i konkretną - jej poszczególne elementy cechować miała jego zdaniem

względna niezależność od całości (tzw. tychizm), przy jednoczesnej więzi z elementami sąsiednimi

(tzw. synechizm).

44

Niektóre prace: Pogadanki psychologiczne (1899, wydanie polskie 1902), Doświadczenie religijne

(1902, wydanie polskie 1918), Pragmatyzm (1907, wydanie polskie 1957), Probierz prawdy (1909,

wydanie polskie 1911).

Pragmatyzm

kierunek filozofii XX w. wywodzący się z angielskiego empiryzmu, ukształtowany w Stanach

Zjednoczonych. Idea i nazwa pragmatyzmu została określona przez Ch.S. Peirce’a pod koniec XIX w. w

artykule How to Make Our Ideas Clear (1878).

Teorię pragmatyzmu rozwinęli: W. James- główny jego propagator, J. Dewey - twórca filozoficznego

systemu pragmatyzmu, a następnie J. Mead, C.I. Lewis, E. Nagl, Ch. Morris i in. Peirce zapożyczył termin

pragmatyzmu od I. Kanta, który jako pragmatyczne określił te prawa, które są stosowane w naukach

doświadczalnych, w odróżnieniu od praw praktycznych, tj. moralnych, apriorycznych. Pragmatyzm był

metodą rozstrzygania dyskusji na temat metafizyki i teorią prawdy, którą starał się uwolnić od abstrakcji,

werbalizmu i od jego konsekwencji.

F.C. Schiller, oceniając poglądy W. Jamesa (jak również dorobek filozofii pragmatycznej), uznał, że

pragmatyzm jest:

1) humanizmem, bo indywidualnego człowieka czyni miarą rzeczy w odróżnieniu od scholastycyzmu,

który poddaje go "obiektywnej", nadludzkiej mierze.

2) odwrotnością werbalizmu, ponieważ kryterium prawdy upatruje w praktyce życiowej.

3) pluralizmem, wykluczającym absolutyzm.

4) radykalnym empiryzmem, czyli przeciwieństwem aprioryzmu.

5) woluntaryzmem.

Woluntaryzm

w filozofii pogląd uznający wyższość woli nad innymi władzami umysłowymi człowieka:

rozumem, intuicją itp., i uznający ją za główny motor ludzkich działań. Termin woluntaryzm

wprowadził 1883 F. Tönnies. Jednym z pierwszych myślicieli, którzy zrywając z intelektualizmem

starożytnym akcentowali konstytutywną rolę woli w naturze człowieka, był św. Augustyn.

Podobne stanowisko reprezentował Jan Duns Szkot.

W. Ockham przeniósł woluntaryzm na grunt ontologii i teologii głosząc, że właściwości bytu

zależne są od woli, przede wszystkim od woli Boga, której nic (zwłaszcza jakiekolwiek względy

racjonalne) nie może ograniczać. Woluntaryzm znalazł też miejsce w teorii poznania R.

Descartes'a, który uznał, iż sąd jest aktem tyleż intelektualnym, co decyzyjnym, tzn. polega na

wolnym uznaniu prawdziwości lub fałszywości danego przedstawienia.

45

O woluntaryzmie metafizycznym mówić można w przypadku A. Schopenhauera, twierdzącego,

że wola - obok wyobrażeń jest czynnikiem tworzącym świat. P.F. Maine de Biran z kolei

powiązał wolę z jaźnią i egzystencją, wyrażając to w maksymie: Chcę, więc jestem. F.

Ravaisson uznał wolę za pierwowzór bytu, odkrywalny przez analizę własnej świadomości.

Woluntarystyczna była też psychologia W. Wundta. U F. Nietzschego woluntaryzm miał

charakter biologiczny - wg niego wola jest istotą życia, będącego pierwotną i najwyższą

wartością.

Aspekty woluntarystyczne można odnaleźć także w pragmatyzmie amerykańskim i w

egzystencjalizmie. Zwłaszcza w tym ostatnim kierunku (S. Kierkegaard, K. Jaspers, A. Camus,

J.P. Sartre) zasadniczą rolę odgrywają akty woli i wyboru, poprzez które człowiek tworzy i

potwierdza własną egzystencję i esencję.

6) personalizmem - w odróżnieniu od naturalizmu.

Personalizm

koncepcja filozoficzna, której początki można odnaleźć w starożytności, m.in. u sofistów,

rozwinięta przez św. Augustyna w średniowieczu. W centrum uwagi jego zwolenników znajduje

się osoba (persona): byt natury duchowej, obdarzony świadomością i wolą, twórczy i

odpowiedzialny moralnie.

Personalizm został rozwinięty w czasach nowszych przez J.G. Fichtego i romantyków.

Personalizm Fichtego polega na tym, że za twórczy początek bytu uznaje jaźń. Jaźń bowiem nie

tylko poznaje coś, co i tak bez niej istnieje, lecz tworzy, ustanawia rzeczywistość. Przedmiot

wywodzi się z jaźni tak samo, jak podmiot. Nosicielem jaźni jest dla Fichtego także człowiek.

Analizy personalistyczne mieszczą się w obrębie ogólnie pojmowanej antropologii filozoficznej.

Personalistyczny charakter ma także filozofia W. Jamesa.

W XX w. personalizm uległ znacznym wpływom tomizmu i neotomizmu. Powstały też odrębne

koncepcje: personalizm egzystencjalistyczny J.P. Sartre'a, psychoanalityczny Z. Freuda czy

strukturalistyczny C. Lévi-Straussa. W ich rozważaniach o człowieku i osobie ludzkiej człowiek

ukazany jest głównie jako istota zagubiona pośród wydarzeń i własnych wytworów. Inny

charakter osobie ludzkiej nadaje personalizm katolicki.

7) świadomym antropomorfizmem - w przeciwieństwie do amorfizmu.

Antropomorfizm

(z greckiego "anthropos" - człowiek, "morfe" - kształt), w religioznawstwie i etnologii

przypisywanie ludzkich cech istotom, którym one z natury nie przynależą: zwierzętom i tworom

przyrody nieożywionej, a zwłaszcza bóstwom; w tym ostatnim przypadku rozróżnia się

antropomorfizm fizyczny (obdarzanie bóstwa nadnaturalną urodą, siłą, sprawnością itp.) i

psychiczny (tzw. antropopatyzm - obraz "osobowości" bóstwa budowany za pomocą pojęć

czerpanych z psychologii człowieka).

46

Występuje na niemal wszystkich etapach rozwoju religii - od wierzeń pierwotnych po wielkie

wyznania monoteistyczne, gdzie jednak pełni funkcje czysto użytkowe, metaforyczne

(teologiczna analogia).

8) poglądem typowo brytyjskim, nie zaś kontynuacją filozoficznej myśli germańskiej.

W ocenie A. Schaffa, zawartej w Głównych zagadnieniach i kierunkach filozofii (1962), pragmatyzm

wykluczał tzw. bezinteresowne poznanie świata i gromadzenie prawd, które niczemu nie służą.

Pragmatyzm wywarł poważny wpływ na inne nurty filozofii XX w., psychologię społeczną, nauki o

polityce i stworzył własne odmiany, takie jak: instrumentalizm i operacjonizm.

Pragmatyzm spotkał się też ze zdecydowaną opozycją, głównie: F.H. Bradleya, H. Taylora, A.O.

Lovejoya. Idee pragmatyzmu były i są nadal rozwijane, m.in. przez: A. Tarskiego, T.S. Kuhna, R.

Rorty’ego.

Instrumentalizm

współczesny kierunek filozoficzny, stanowiący odmianę pragmatyzmu, wg którego poznanie,

wiedza i wszelka działalność ludzka są narzędziami (instrumentami) przystosowania się

jednostki do środowiska i opanowywania go.

Operacjonizm

kierunek w filozofii i psychologii XX w. wyrosły z założeń pozytywizmu. Zapoczątkował go P.W.

Bridgman, wydając The Logic of Modern Physics (1927), wg której pojęcia naukowe nie ujmują

istoty rzeczy, lecz tylko poddają działaniom uczonego - operacje wymagane do stwierdzenia jej

tożsamości.

Pogląd ten zmierzał do wyeliminowania pojęcia absolutnej prawdy: operacjoniści twierdzili, że w

nauce nie jest ono potrzebne i faktycznie nie jest używane. Stąd, ich zdaniem, każda prawda

jest zależna od stanu wiedzy ludzkiej. Każda może być obalona, mogą też współistnieć prawdy

odmienne, wzajemnie niezgodne.

Operacjonizm zatem nie wypowiadał się o istocie prawdy, lecz jedynie o jej kryteriach, które

pojmował relatywistycznie. Z operacjonizmem na gruncie psychologii wystąpił E.G. Boring w

1930 starając się uzgodnić introspekcję i behawioryzm. Wg jego poglądów pojęcia

psychologiczne służą do prowadzenia operacji metodycznych, ale nie do poznania

rzeczywistości.

KONIEC