1
mgr Jolanta Sadek
MODELE PIELĘGNOWANIA
„Praktyka bez teorii jest jedynie rutyną, tylko teoria może przynieść ducha inwencji”
Pasteur
Pielęgniarstwo jest młodą dyscypliną naukową, której początków należy doszukiwać się
w pracach Florence Nightingale.
Podstawowym zadaniem nauki o pielęgnowaniu jest definiowanie pojęć, ukazywanie
i wyjaśnianie istoty związków zachodzących między poszczególnymi pojęciami, formowanie
uogólnień i praw.
Posługując się pojęciem „teoria” na poziomie szkoły pielęgniarskiej mamy na myśli
treści prezentowane na zajęciach teoretycznych. W ten sposób oddzielamy to, co teoretyczne
od tego, co praktyczne (z reguły od czynności pielęgnacyjnych). Jest to prawidłowe
rozumienie teorii, jednak w szerszym, naukowym znaczeniu teoria to grupa twierdzeń o
wzajemnych relacjach zachodzących pomiędzy pojęciami, z których można wnioskować o
dużej liczbie obserwacji czy też zjawisk.
Każda teoria naukowa tworzona jest przez naukowca (lub grupę naukowców), który opisuje
i wyjaśnia zjawiska stanowiące przedmiot zainteresowania.
* Teorie składają się z grupy pojęć.
* Pojęcia to abstrakcyjne cechy badanych przedmiotów czy zjawisk np. zdrowie, adaptacja,
samopielęgnowanie. Pojęcia mogą stanowić część teorii, ale same w sobie nie wystarczają do
jej sformułowania.
* Model: graficzne lub symboliczne przedstawienie zjawiska lub zjawisk – przy minimalnym
użyciu słow. Do ukazania relacji zachodzących pomiędzy pojęciami wykorzystywane są
strzałki lub inne symbole graficzne.
Modele pielęgniarstwa ukazują w (sposób graficzny) czym jest pielęgniarstwo z punktu
widzenia autorów poszczególnych modeli.
Klasyfikacja teorii pielęgniarstwa
I. Podział ze względu na zasięg zastosowania teorii w praktyce pielęgniarskiej
- teorie szerokiego zasięgu
- teorie średniego zasięgu
- teorie lokalne
II. Podział ze względu na poziom strukturalizowania teorii
- filozofie
- modele koncepcyjne
- teorie
III. Podział ze względu na genezę wiodących treści teorii
- środowiska
- potrzeb
- systemów
- interakcji międzyludzkich
Najkorzystniejszy z punktu widzenia poznawczego wydaje się podział oparty o podstawowe
treści, na które są zorientowane teorie, gdyż pozwala na stosunkowo precyzyjne rozpoznanie
zakresu niezbędnej wiedzy i odnoszenie jej do praktyki zawodowej
2
Co każdy model powinien zawierać? → koncepcje, charakterystykę modelu, zdefiniowanie
pojęć: osoba, zdrowie, środowisko i pielęgniarstwo
W pielęgniarstwie światowym znanych jest siedemnastu teoretyków pielęgniarstwa, a ich
teorie określane mianem klasycznych przypisywane są jednej z 4 kategorii takich jak:
środowisko
potrzeby
systemy
wzajemne oddziaływanie
W każdej teorii istnieją 4 centralne pojęcia:
osoba
zdrowie
środowisko
pielęgnowanie
Klasyczne teorie pielęgnowania w układzie historycznym.
ROK
TEORETYK
ŚRODOWISKO
POTRZEBA
SYSTEMY
WSPÓŁDZIANIE
1860
1932
1955
1960
1961
1962
1964
1966
1968
1970
1971
1971
1971
1972
1976
1977
1979
(1918-
2004)
Nightingale
Peplau
Henderson
Abdellah
Orlando
Hall
Wiedenbach
Levine
Johnson
Rogers
Orem
King
Travelbe
Neiman
Roy
Kinlein
Watson
Roper
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
3
Wielka teoria Florence Nightingale
Model koncentryczny – środowiskowy
U podstaw tej koncepcji znalazła się filozofia pielęgniarstwa wyrażająca głęboki wgląd
autorki w problemy życia i zdrowia człowieka
Poglądy F. Nightingale koncentrowały się wokół uwalniania człowieka od cierpień,
zachowywania i umacniania jego zdrowia oraz wokół osiągania przez niego coraz wyższego
poziomu doskonałości. Autorka w swej koncepcji pielęgniarstwa wyróżniła dwa jego rodzaje:
1. Pielęgniarstwo ogólne
opracowała „ Notes on nursing – what it is and what is not” „Uwagi o pielęgniarstwie
– czym ono jest i czym nie jest”
uważała, że wiedzę pielęgniarską jako podstawową w troszczeniu się o swoje zdrowie
powinien znać każdy człowiek
do szerokiego upowszechnienia pielęgniarstwa ogólnego wskazywała konieczność
wprowadzenia „misjonarek zdrowia” które powinny docierać do wszystkich,
rozmawiać z ludźmi i uczyć ich opiekowania się zdrowiem
2. Pielęgniarstwo właściwe
to z kolei jest zawodem przygotowującym kobiety do zapewnienia opieki chorym w
szpitalach
program szkolenia zapewniał ścisłe łączenie zdobywania koniecznej wiedzy,
kształtowania umiejętności zawodowych, a także kształtowania postaw moralnych i
zaangażowania pielęgniarskiego
przygotowanie pielęgniarek do tej opieki wymaga podstaw naukowych oraz szkolenia
przy łóżku chorego
stwierdziła, że pielęgniarstwo jest sztuką o charakterze moralnym, nacechowane
miłością do ludzi
autorka bardzo mocno podkreślała odrębność pielęgniarstwa od medycyny i
konieczność pełnej samodzielności pielęgniarstwa
***********************
Koncentruje się na środowisku.
Ośrodkiem tej teorii jest człowiek reagujący na różne czynniki środowiska (głównie natury
sanitarno-higienicznej), które albo sprzyjają albo przeszkadzają siłom zdrowotnym
W procesach naprawczych zachodzących w organizmie pacjenta, potrzebuje on pomocy
pielęgniarki, która we właściwy sposób potrafi wpłynąć na środowisko i usuwać z niego to,
co stwarza przeszkody tym siłom – usuwanie tego, co niekorzystne i zastępowanie ich tym, co
korzystne dla organizmu
Wymienia elementy środowiska, które uznaje za najważniejsze, są to:
● Czyste powietrze
● Czystość
● Światło
● Ciepło
● Cisza
● Dieta
Autorka wskazuje, że środowisko jest jednym z głównych źródeł choroby.
Zaobserwowała, że choroba rozwija się najczęściej w małych, ciemnych i wilgotnych
4
pomieszczeniach. Chorobie można zapobiegać lub przyspieszać proces zdrowienie poprzez
zapewnienie warunków przeciwnych do tych, które wywołują chorobę.
Florence Nightingale zwraca również uwagę na edukację zdrowotną – ludzie
zrozumieją istotę czynników środowiskowych, gdy będą edukowani w zakresie istotnych
faktów dotyczących zdrowia.
Zdrowie: Dobre samopoczucie i możliwość pełnego wykorzystania posiadanych sił.
Autorka przedstawia zdrowie w pryzmacie zapobiegania chorobom poprzez
środowiskowe czynniki zdrowia.
Choroba: Proces naprawczy, którego natura naznaczona jest potrzebą opieki. Choroba jest
naturalnym wysiłkiem uzdrawiania zatrucia, utraty sił lub reakcją przeciwko warunkom, w
których znajduje się człowiek.
Rolą pielęgniarki jest zapobieganie przerwaniu procesu naprawczego i zapewnienie
optymalnych warunków do jego wzmocnienia.
Pacjent: Postrzegany jest biernie i odgrywa rolę pasywną. Natomiast pielęgniarka i środowisko
wpływają w znacznym stopniu na pacjenta.
Powtórzmy założenia:
pielęgnowanie pozostaje w ścisłym związku z tym, co się dzieje w środowisku
fizycznym otaczającym człowieka
zdrowie człowieka uzależnione jest od środowiska
pielęgnowanie odnosi się do zdrowia, a samo zdrowie jest ściśle powiązane ze
środowiskiem
zadaniem osoby pielęgnującej jest zadbanie o środowisko pacjenta
Kanony pielęgniarstwa
1. wentylacja i ogrzewanie – wskazanie na czystość powietrza
w pomieszczeniach zamkniętych – wietrzenie pomieszczeń, utrzymanie
odpowiedniej wilgoci
na terenach otwartych (zanieczyszczenia) – wilgoć, dym, gazy, pyły
2. zdrowie domu, mieszkania, szpitala
dobre oświetlenie
właściwe usuwanie nieczystości
korzystanie z czystej, nieskażonej wody
właściwe rozwiązania architektoniczne (szczególnie budynki szpitalne)
3. światło – potrzebne dla zdrowia fizycznego i psychicznego –„słońce jest malarzem
ciała i duszy”
4. hałas – czynnik bardzo stresujący
głośne rozmowy
muzyka
sposób poruszania się (hałas gdy ktoś idzie)
5. różnorodność – świadome wprowadzanie w życiu chorego różnych zmian, np.
spacer, posadzenie przy oknie
małe elementy dekoracyjne (np. kwiatek)
czytanie chorym
zachęcenie do aktywności (pisanie, prace ręczne, samodzielne czytanie)
6. łóżko i jego wyposażenie
czystość bielizny pościelowej i potrzeba jej zmiany
5
zachowanie diety zgodnie z tym, co zaleca lekarz
wprowadzanie urozmaiceń do diety
regularność podawanych posiłków
nie przerywanie posiłku choremu
prawidłowe przesłanie łóżka
dodatkowe akcesoria (materac, poduszka, akcesoria przeciwodleżynowe)
7. czystość pokoju i ścian
porządkowanie sali chorych
odświeżanie ścian (malowanie)
sposób porządkowania – bez wzbierania kurzu
8. czystość osobista
forma skóry
konieczność systematycznego mycia się
częste mycie rak przez osoby leczące i pielęgnujące
9. żywienie
10. podawanie posiłków
11. komunikowanie terapeutyczne pozbawione nadmiernego dawania nadziei,
pocieszania, gadatliwości oraz ciągłego udzielania rad „głupie” budzenie nadziei i
doradzanie
czynniki psycho – społeczne w komunikacji z pacjentem
wsłuchiwanie się w słowa chorego
przekazywanie rad umacniających chorego (bez złudzeń)
12. obserwacja – zbieranie konkretnych, rzeczowych i precyzyjnych informacji co do
potrzeb pacjentów i ich sytuacji
13. zarządzanie – obejmowanie uwagą pacjenta i tych elementów środowiska, które mają
największy wpływ na samego pacjenta i na jego sytuacje zdrowotną
Trzy zakresy oddziaływań:
ŚRODOWISKO ► PACJENT
PIELĘGNIARKA ► ŚRODOWISKO
PIELĘGNIARKA ► PACJENT
6
Pielęgniarka zatrudniona w szpitalu musi mieć „odpowiednie usposobienie
przejawiające się głównie w wielkiej cierpliwości, wytrwałości, zamiłowaniu do porządku,
czystości i punktualności oraz bystrej spostrzegawczości (...) pielęgniarka musi mieć metodę
pracy, zaparcie się siebie, szczególną gorliwość, zupełne oddanie się swojej pracy, odwagę i
zimną krew żołnierza, czułość matki, musi być daleka od wszelkiej zarozumiałości...”
„Pielęgnowanie chorych jest sztuką i wymaga wielkiego oddania”
„Pielęgniarstwo jest powołaniem”
„Dobre pielęgnowanie polega po prostu na tym, aby dobrze zaobserwować objawy wspólne
wszystkim chorym i te, które są właściwe poszczególnym chorym”
Realizowanie tej teorii w praktyce, w czasie opieki nad żołnierzami przebywającymi
w szpitalach wojennych w czasie wojny krymskiej pozwoliło zmniejszyć śmiertelność z 42 %
do 2 %
Wskazaniem do stosowania tego modelu teoretycznego są takie sytuacje zdrowotne,
w których przyczyny tkwią w najbliższym środowisku, otoczeniu człowieka
Dziś koncepcja ta ma przede wszystkim wartość historyczną
Teoria pielęgniarstwa
VIRGINII HENDERSON
Virginia Henderson (1897 – 1996) pielęgniarka z USA, w swojej teorii pielęgnowania
wskazuje na kontynuowanie idei F. Nightingale. Podkreśla znaczenie przejawów
podstawowej aktywności człowieka, podejmowanej na rzecz zdrowia, jego pielęgnowania i
przywracania poprzez zaspokajanie wyraźnie określonych potrzeb.
Pielęgnowanie:
„Jest przede wszystkim asystowaniem ludziom chorym i zdrowym
w podejmowaniu działań znaczących dla umacniania i przywracania zdrowia (także dla
zapewnienia spokojnego umierania), które podejmowaliby sami, gdyby mieli potrzebną siłę,
wolę, wiedzę; pielęgnowanie jest także pomaganiem ludziom w przeprowadzaniu
przepisanego leczenia oraz w osiąganiu przez nich pełnej niezależności tak szybko, jak to
tylko jest możliwe”.
1958 r. Międzynarodowa Rada Pielęgniarek (ICN)
W 1960r Międzynarodowa Rada Pielęgniarek wydała jej publikacje „Basic principles of
nursing care” – „Podstawowe zasady opieki pielęgniarskiej”
Pielęgniarka:
- asystuje, towarzyszy osobie pielęgnowanej
- jest blisko, jest gotowa do świadczenia pomocy na profesjonalnym poziomie
Osoba pielęgnowana: osoba uprawniona do:
- otrzymywania możliwie najlepszej pomocy do samodzielnego podejmowania decyzji
w sprawach własnego zdrowia
- bycia traktowanym z pełnym szacunkiem
Zadania zawodowe pielęgniarki:
- umacnianie zdrowia
- przywracanie zdrowia
- wspieranie w czasie umierania
7
Pielęgniarka:
- pomaga wtedy, gdy człowiekowi brakuje siły, motywacji lub wiedzy, które są
niezbędne w troszczeniu się o własne zdrowie
Rodzaje pomocy:
- pielęgniarka zastępuje chorego w wykonywaniu tych czynności, do których
wykonania brakuje mu sił
- pobudza go do aktywności, gdy przejawia brak motywacji
- pomaga w przyswajaniu wiedzy i umiejętności potrzebnych do opiekowania się
własnym zdrowiem.
Charakterystyka pielęgniarki:
- wrażliwość
- umiejętność interpretowania tego co człowiek sygnalizuje
- umiejętność kształtowania konstruktywnych, opartych na zaufaniu relacji
- zdolność i gotowość do podejmowania różnych ról
- twórcze podchodzenie do świadczonej pomocy
- umiejętność planowania
- znajomość siebie (silne i słabe strony)
- akceptowanie i szacunek do siebie
- umiejętność rozwiązywania własnych problemów
14 podstawowych potrzeb człowieka (unikatowych, bo charakterystycznych tylko dla
pielęgniarstwa).
1. Normalne oddychanie
2. Odpowiednie odżywianie i dostarczanie płynów
3. Wydalanie
4. Poruszanie się i zachowanie właściwej postawy ciała (chodzenie, siedzenie, leżenie –
zmiany pozycji)
5. Normalny sen i odpoczynek
6. Dobieranie odpowiedniej odzieży
7. Utrzymywanie prawidłowej temperatury ciała przez dobieranie odzieży i wpływanie
na środowisko
8. Utrzymywanie czystości ciała i zapewnianie jego ochrony przed urazami
9. Unikanie zagrożeń ze strony środowiska i nie narażanie innych na te zagrożenia
10. Komunikowanie się z innymi – wyrażanie emocji, potrzeb, lęków
11. Podejmowanie praktyk religijnych zgodnie z własnymi wierzeniami
12. Pracę – dającą poczucie sensowności życia i zadowolenia z osiągnięć
13. Zabawę i różne formy rekreacji
14. Uczenie się i podejmowanie twórczych działań, koniecznych do normalnego rozwoju
i zdrowia człowieka.
9 pierwszych potrzeb są natury biofizycznej a 5 ostatnich to potrzeby o charakterze
psychospołecznym, kulturowym i duchowym
* Potrzeby te występują u wszystkich ludzi. Występują jednak różne uwarunkowania, które
pielęgniarka musi brać pod uwagę, są to:
- wiek: noworodek, małe dziecko, młody, stary, umierający
- temperament, stan emocjonalny, krótkotrwały nastrój np. namolny, ponad aktywny,
spowolniały, euforyczny, lękowy, histeryczny, depresyjny)
8
- stan socjalno-kulturowy: człowiek mający rodzinę, przyjaciół, dobrze przystosowany
albo człowiek samotny, źle przystosowany
- właściwości fizyczne człowieka np. masa cała: w normie, poniżej lub powyżej normy;
właściwości motoryczne: w normie, ich utrata
- funkcjonowanie receptorów: wzroku, słuchu, dotyku, równowagi: w normie lub utrata
któregoś z nich
- możliwości intelektualne: w normie, poniżej, powyżej normy
Stany patologiczne wpływające na modyfikacje pomocy pielęgniarki
1.
zaburzenia gospodarki wodno – elektrolitowej (w tym stany głodu, uporczywych
wymiotów, biegunek)
2.
ostry niedobór tlenu
3.
wstrząs (w tym zapaść, krwotok)
4.
zaburzenia świadomości (śpiączka, delirium)
5.
nienormalna temp. ciała, wywołana narażeniem na wpływ niskiej lub wysokiej temp.
otoczenia
6.
ostre stany gorączkowe z różnych przyczyn
7.
miejscowe uszkodzenie skóry, zranienia, infekcje
8.
stany zakaźności
9.
stany przed – i pooperacyjne
10. unieruchomienie spowodowane chorobą lub leczeniem
11. ból ciągły, nieustępujący pod wpływem stosowanych środków
SCHEMAT PROCESU PIELĘGNOWANIA
I ETAP = oszacowanie (rozpoznanie)
1 krok – w których z 14 podstawowych potrzeb pacjent potrzebuje wsparcia?
2 krok – co powoduje brak niezależności w zakresie zaspokajanych potrzeb?
II ETAP = planowanie
wynegocjowanie z pacjentem indywidualnych celów, których zadaniem jest powrót
pacjenta do niezależności
III ETAP = działanie
pielęgniarskie celowe działania są możliwe z jednoczesnym podawaniem lekarstw,
które przepisze lekarz
9
pielęgniarskie działania ukierunkowane są na pomoc w uzyskiwaniu przez pacjenta
satysfakcji z 14 potrzeb
IV ETAP = formułowanie oceny
czy pacjent zaspokaja potrzeby bez pomocy pielęgniarki
Podsumowanie:
Założenia teoretyczne pielęgniarstwa koncentrują się wokół potrzeb zdrowotnych
człowieka związanych z jego codzienną aktywnością życiową.
Mimo, że potrzeby te są zasadniczo jednakowe, to świadczenie pomocy nie może być
schematyczne ani rutynowe, ale wymaga właściwego modyfikowania.
Henderson zwraca uwagę na znaczenie planowania opieki, konieczność właściwego
modyfikowania planu.
Asystowanie wymaga wysokich kwalifikacji profesjonalnych w celu zapewnienia
pomocy zgodnie z potrzebami oraz doprowadzenia do osiągnięcia samodzielności i
niezależności w troszczeniu się o siebie.
Wskazuje 3 rodzaje pomocy, jakie pielęgniarka zapewnia choremu
zastępuje go w wykonaniu tych wszystkich czynności, do których wykonania brakuje
mu sił
pobudza do aktywności, gdy przejawia brak koniecznej do tego motywacji
pomaga w przyswajaniu takiej wiedzy i umiejętności, jakie są mu potrzebne do
opiekowania się swoim zdrowiem
Teoria ta znalazła zastosowanie w każdej sytuacji zdrowotnej pacjenta, przede wszystkim
w opiece środowiskowo-rodzinnej, w opiece szpitalnej w stosunku do osób ciężko chorych
Model adaptacji CALLISTY ROY
Adaptacja: rozumiana jest przez autorkę jako proces i stan. W pierwszym ujęciu odnosi się do
procesu radzenia sobie ze stresorami, a w drugim – oznacza pozytywny jego efekt.
Człowiek jako otwarty system podlega wpływom środowiska (zewnętrznego i
wewnętrznego). Poziom jego adaptacji jest zdeterminowany kombinacją działających
stymulacji (ogniskową, znaczeniową i niespecyficzną).
Adaptacja człowieka oznacza zdolność dostosowania się do zmian środowiska i w zamian –
wpływania na to środowisko.
Człowiek jest narażony na ciągłe działanie czynników środowiskowych (stresorów).
Człowiek uruchamia mechanizmy obronne, których zadaniem jest eliminacja lub
zmniejszenie stresu. Wynikiem ich działania jest adaptacja lub nieefektywne reakcje.
Pozytywna reakcja na zmianę środowiska oznacza osiągnięcie stanu adaptacji, który
zapewniając integrację jednostki promuje zdrowie. Nieefektywne reakcje na działającą
stymulację zaburzają integrację jednostki, w związku z czym zaburzają jej stan zdrowia.
10
ZAŁOŻENIA MODELU:
1. Człowiek jest całością biologiczno – psychiczno – społeczną
2. Człowiek znajduje się w ciągłej interakcji ze zmieniającym się środowiskiem
3. Aby radzić sobie ze zmieniającym się światem człowiek wykorzystuje wrodzone lub
nabyte mechanizmy pochodzenia biologicznego, psychicznego i społecznego
4. Zdrowie i choroba są nieuniknionym wymiarem życia
5. Aby pozytywnie reagować na zmiany środowiska człowiek musi się adaptować
6. Adaptacja człowieka jest zdeterminowana efektami działania stymulacji
stymulacja ogniskowa – prowokująca sytuacja lub zdarzenie wyzwalające
natychmiastową, bezpośrednią reakcję u człowieka, pochłaniając jego uwagę lub
skłaniając go do szukania pomocy
stymulacja znaczeniowa, środowiskowa – składają się na nią wszystkie inne
stymulacje obecne w sytuacji lub w zdarzeniu dokładające się do stymulacji
ogniskowej
stymulacja resztkowa, niespecyficzna – jest stymulacją ogólną, niewyraźną. Może
wpływać na człowieka, lecz jej wpływ może nie być natychmiast poznany lub też
nie jest dla człowieka ważny.
7. Poziom adaptacji człowieka to poziom określający zakres stymulacji prowadzących do
pozytywnych reakcji
8. Człowiek dysponuje czterema sposobami adaptacji:
a) fizjologicznym
b) opartym na koncepcji własnej osoby
c) pełnionej roli
d) współzależności
ad. a) Sposób fizjologiczny:
- adaptacja uwarunkowana potrzebami fizjologicznymi
- podstawową potrzebą jest tutaj fizjologiczna integracja, jest ona osiągalna poprzez
adaptację do zmian w potrzebach fizjologicznych. Mechanizmy regulacyjne są
odpowiedzialne za osiągnięcie i utrzymanie tego stanu
- istnieje 5 podstawowych potrzeb, które muszą być zaspokojone dla osiągnięcia
fizjologicznej integracji
oddychanie
odżywianie
wydalanie
aktywność i odpoczynek
ochrona
Inne procesy wpływające na mechanizmy regulacyjne to: funkcjonowanie narządów
zmysłów, układu nerwowego, wydolność hormonalną, równowagę wodno – elektrolitową.
ad. b).Koncepcja własnej osoby:
- podstawową potrzebą jest psychiczna integracja: „ludzie muszą wiedzieć kim są, by
mogli żyć w poczuciu jedności z sobą”
- koncepcja ta składa się z wierzeń i odczuć jakie posiada o sobie jednostka, a
formułuje je na podstawie własnego zachowania i percepcji siebie przez innych
- w sytuacji działającej stymulacji człowiek adaptuje się zgodnie z obrazem własnej
osoby.
11
ad.c) Pełniona rola:
Podstawową potrzebą niezbędną do pełnienia określonej roli jest integracja społeczna.
„Ludzie muszą wiedzieć jaką rolę pełnią w relacjach z innymi a wiedza ta stanowi
podstawę dla ich działań”
Każda rola wiąże się z pożądanymi i określonymi, przez tzw. normy społeczne,
zachowaniami.
ad. d). współzależność:
- stanowi społeczny sposób adaptacji
- podstawowa potrzeba - właściwe reakcje emocjonalne lub poczucie bezpieczeństwa
w kształtowaniu kontaktów z innymi.
Człowiek: otwarty system adaptacyjny, znajdujący się we wzajemnym układzie zmian ze
środowiskiem. Osoba – odbiorca świadczeń pielęgniarskich.
Zdrowie: stan i proces bycia lub stawania się osobą w pełni zintegrowaną. Zdrowie jako stan
odzwierciedla proces adaptacji. Zdrowie jako proces określa dążenie jednostki do osiągnięcia
maksymalnego potencjału (proces ten jest widoczny np. u zdrowych ludzi, którzy regularnie
ćwiczą, racjonalnie się odżywiają, nie palą itp., lub np. u osób w terminalnym okresie choroby
nowotworowej, którzy podejmują działania w celu kontrolowania dolegliwości bólowych)
Środowisko: Wszystkie warunki i okoliczności, które otaczają i wpływają na rozwój
i zachowanie się człowieka lub grupy. Środowisko jest źródłem stymulacji.
Pielęgniarstwo: system wiedzy określający proces analizy i działań powiązany z opieką nad
chromi lub potencjalnie chorymi.
Proces pielęgnowania według Roy składa się z 6 etapów:
1. ocena (rozpoznanie) zachowania człowieka
2. ocena (rozpoznanie) działającej stymulacji
3. diagnoza pielęgniarska
4. określenie celów pielęgnowania
5. realizacja opieki
6. ewaluacja
Model rozwojowy
HILDEGARDY PEPLAU
W 1952r. ukazuje się opracowanie „Interpersonal Relations In Nursing” – „Relacje
międzyludzkie w pielęgniarstwie”
Model rozwojowy Hildegardy Peplau najczęściej wykorzystywany jest w opiece nad chorymi
z zaburzeniami psychicznymi.
Wg tej autorki rozwój pielęgniarstwa wymaga naukowych wyjaśnień relacji pielęgniarka-
pacjent, przez podejmowanie ich obserwacji, studiów i analiz w sytuacjach pielęgniarskich
Główny nacisk położony jest na rozwój zarówno pacjenta jak i pielęgniarki w procesie
interpersonalnym.
Człowiek spostrzegany jest jako indywidualność z biologicznymi i psycho –
społecznymi komponentami, która jest w stanie dokonać pozytywnych zmian w
wyniku uczenia się.
12
Ludzie podlegają stresom, które prowadzą do napięć w wyniku, czego powstaje
energia mogąca przyczynić się do rozwoju lub regresji. Reakcja na stres zależy od
stopnia jego nasilenia oraz indywidualnej odpowiedzi.
Wszyscy ludzie posiadają potrzeby, które powinny być zaspokojone, jeśli tak nie jest
następuje zahamowanie rozwoju.
Obecność potrzeb wyzwala napięcie. Następstwem utrzymującego się stanu
niezaspokojonych potrzeb jest frustracja.
Schemat modelu rozwojowego H. Peplau
Pielęgnowanie jest
Interpersonalnym procesem pomiędzy
pielęgniarką i pacjentem
mającym na celu
Rozwój pacjenta
poprzez następujące fazy
orientacji
rozpoznanie
eksploracja
zakończenie
w celu osiągnięcia
Pielęgnowanie to interpersonalny proces obejmujący profesjonalny kontakt.
Relacja między pacjentem/klientem i pielęgniarką obejmuje zasadnicze cele:
przeżycie organizmu
pomoc jednostce w zrozumieniu jej problemów zdrowotnych
wzajemne uczenie się w oparciu o wspólne doświadczenia
Ostateczny cel obejmuje indywidualną pomoc jednostce w rozwoju jej osobowości. Rozwija
się nie tylko pacjent/klient ale również pielęgniarka poprzez rosnące rozumienie wpływu
stresorów.
Istotą pielęgnowania w oparciu o posiadaną wiedzę i umiejętności praktyczne jest relacja
między pacjentem/klientem a pielęgniarką. Powinna ona być świadoma osobistych potrzeb
i własnych reakcji, które pozwolą kierować jej własnymi zachowaniami i wykorzystywać
własną osobę jako czynnik terapeutyczny w modyfikowaniu zachowań chorego i rozwijaniu
jego osobowości
Wzrostu
13
* Wyróżnia 4 fazy w relacji pielęgniarka - pacjent:
I FAZA ORIENTACJI (rozpoznania)
Pielęgniarka i pacjent uczą się charakteru problemów, trudności, jakich on doświadczył,
rozwijają wzajemne zaufanie. Pielęgniarka może ustalać potrzeby w oparciu o wspólnie
rozpoznane problemy. Jeśli istnieje taka możliwość pielęgniarka wspólnie z
pacjentem/klientem ustala czas trwania relacji z ewentualną datą jej zakończenia.
II FAZA ROZPOZNANIA (planowania)
Pacjent i pielęgniarka osiągają wzajemne porozumienie dotyczące zamierzonych celów.
Na tym etapie planuje się interwencje pielęgniarskie. W ostateczności pielęgniarka
odpowiada za sformułowanie celów i planu opieki.
III FAZA EKSPLORACJA (realizacja)
Pacjent kontynuuje dokonywanie wglądu, analizuje sytuację, modyfikuje własne
zachowania w odpowiedzi na działania pielęgniarskie. Uczy się prawidłowych reakcji w
dążeniu do rozwoju własnej osobowości.
IV FAZA ZAKOŃCZENIA (oceny)
Problem zdrowotny jest rozwiązany i pacjent nie wymaga dalszej pomocy ze strony
pielęgniarki. Wraca on do dojrzałego stanu niezależności i wolności, co pozwala na dalszy
rozwój osobowości. Pielęgniarka ocenia sytuację i uczy się w oparciu o zaistniałe
doświadczenia.
Metoda SOAPIER
S (subjective) - subiektywne przedstawienie problemów przez pacjenta, odnotowane często
w postaci cytatów.
O (objective) – obiektywne przedstawienie problemu
A (assessment) – formalna ocena pielęgniarki w oparciu o subiektywne i obiektywne dane
oraz wspólne rozpoznanie problemów – konkretne brzmienie problemów
P (planning) – ustalenie planu interwencji pielęgniarskich na podstawie rozpoznanych
problemów.
W niektórych przypadkach powyższy schemat rozszerza się o etapy :
I (implementation) – realizacja zaplanowanych działań
E (evaluation) – ocena planu
R (reassessment) – bieżąca ocena procesu i aktualizacja planu w zależności od sytuacji.
14
Model
DOROTY OREM -
koncepcyjny
Model koncepcyjny pielęgnowania Orem jest określany jako teoria samoopieki, czyli
świadomej, wyliczonej aktywności, ukierunkowanej na zaspokajanie określonych potrzeb,
które w sposób celowy regulują integralność, funkcjonowanie i rozwój jednostki
a) 2 formy samoopieki
pośrednia – zdolność ludzka do zaangażowania w samoopiece. Te indywidualne
zdolności uzależnione są od wieku, rozwoju, aktywności życiowej, kultury
społecznej i zdrowia; samoopieka spontaniczna (np. „jem owoce bo lubię, a nie,
że muszę je jeść”)
terapeutyczna – aktywność podejmowana w krótkim czasie, wymagająca
zastosowania różnych metod; samoopieka ukierunkowana, z celem (np. „ćwiczę
bo chcę mieć większą sprawność”, „szczepię się”)
b) założenia
samoopieka jest nabywana przez człowieka przez kontakty interpersonalne i
komunikowanie
każda osoba dorosła ma zarówno prawo jak i odpowiedzialność za sprawowanie
opieki nad sobą oraz innymi, np. dzieci, osoby niepełnosprawne
dorosły może czasem potrzebować wsparcia w realizacji samoopieki
Każdy człowiek sam sobie a także tym, którzy od niego zależą zapewnia codzienną,
niezbędną do życia opiekę osobistą – samoopiekowanie się
c) zachowanie równowagi pomiędzy indywidualnym zapotrzebowaniem na opiekę
a zdolnością jednostki do samoopieki (deficyt samoopieki) wymaga interwencji
pielęgniarki
15
3 kategorie potrzeb związanych z samoopieką
I.
Potrzeby uniwersalne – wspólne dla wszystkich ludzi, konieczne dla utrzymania życia i
zdrowia oraz dobrego samopoczucia /uniwersalny typ samoopieki/
Wg autorki tym, co jest niezbędne, wspólne a jednocześnie uniwersalne dla wszystkich ludzi,
jest konieczność zapewnienia sobie:
1. możliwości pobierania powietrza
2. możliwości pobierania wody
3. możliwości odżywiania
4. opieki w związku z procesami wydalania i koniecznością usuwania odchodów
5. utrzymania równowagi między aktywnością a wypoczynkiem
6. utrzymania równowagi miedzy samotnością a interakcją społeczną
7. zapobiegania możliwym zagrożeniom dla ludzkiego funkcjonowania i rozwoju
w grupach społecznych
Zapewnienie sobie tego wszystkiego nie może być podejmowane w jednakowy sposób,
wymaga ono wprowadzenia różnych modyfikacji postępowania z wielu powodów np. w
związku z wiekiem czy stanem zdrowia
II.
Potrzeby rozwojowe – początkowo utożsamiane z uniwersalnymi, a następnie
wyodrębnione jako nowa kategoria, ze względu na zmieniające się potrzeby zależne od
okresu rozwoju człowieka (w tym też nowe sytuacje życiowe – odejście bliskiego, trudne
sytuacje życiowe) /rozwojowy typ opieki/
Aby człowiek w zapewnieniu sobie codziennej samoopieki mógł postępować właściwie,
musi dysponować konieczną wiedzą, a także ją pogłębiać i rozszerzać przez stawianie
sobie różnych pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi
Autorka, wszystko to, co uznaje za niezbędne do rozwoju człowieka dzieli na 2 kategorie:
- Zapewnienie wszystkich warunków, które są istotne dla osiągania przez niego coraz
wyższego poziomu organizacji własnej struktury i ludzkiej dojrzałości
- Zapewnienie takiej opieki, która chronić go będzie przed skutkami warunków
niekorzystnych dla rozwoju, a przynajmniej wpływać na ograniczenie ich wpływów
P
I
E
L
Ę
G
N
I
A
R
K
A
16
III. Potrzeby w sytuacjach zaburzeń stanu zdrowia - np. w przypadku jego pogorszenia,
w chorobie czy też w niepełnosprawności /typ terapeutyczny/typ samoopieki
w dewiacjach
Autorka wyróżnia 6 kategorii, które wymagają odpowiedniego postępowania w zapewnieniu
samoopieki:
1. znajdowanie niezbędnej i odpowiedniej pomocy medycznej
2. uświadamianie sobie niekorzystnych skutków, jakie te stany (niepełnosprawność,
dewiacja) wywierają na człowieka i jego rozwój oraz zapewnienie odpowiedniej
opieki
3. efektywne realizowanie postępowania zaleconego przez lekarza
4. w pełni świadome uczestniczenie w tym co podejmuje albo zleca do wykonania lekarz
5. pozytywne modyfikowanie siebie i akceptowanie swojej osoby w zmienionej sytuacji
zdrowotnej
6. wdrażanie nowego stylu życia, niezbędnego w zapewnieniu sobie dalszego rozwoju
lub utrzymanie aktualnego stanu w zmienionej sytuacji zdrowotnej
Dobór najskuteczniejszej metody pielęgnowania dla potrzeb pacjenta
1) działania „za” i „dla” pacjenta - aktywizowanie
2) kierowanie, doradzanie, udzielanie wskazówek – bycie przewodnikiem
3) udzielanie wsparcia – wspieranie psychiczne i fizyczne
4) stwarzanie środowiska sprzyjającego rozwojowi osoby wymagającej pomocy
5) uczenie
Teoria deficytu samoopieki - przez deficyt samoopieki autorka rozumie relacje, która
zachodzi pomiędzy możliwościami, jakimi dysponuje człowiek, a tym, co w jej zapewnieniu
jest niezbędne. Według tej teorii człowiek pozostawiony sam sobie nie potrafi sprostać tym
żądaniom, które stawiają przed nim coraz to nowe potrzeby samoopieki, tak, więc do
zapewnienie samooopieki potrzebują kompetentnej pomocy. Bardzo często brakuje ludziom
koniecznej wiedzy, umiejętności i często nie potrafią dostosować się do własnej sytuacji
zdrowotnej, wtedy też koniecznością staje się zapewnienie im pomocy takiej, jakiej
potrzebują.
Deficyt samoopieki może występować jako całkowity lub częściowy
Teoria zasobów i systemów pielęgniarskich - autorka uznaje, że wszystkie pojedyncze
działania podejmowane przez pielęgniarkę i działania podejmowane przez pacjenta powinny
tworzyć złożony system. Według autorki w zapewnianiu pomocy pielęgniarskiej znajdują
zastosowania następujące metody i techniki:
1. wykonywania czegoś dla i za kogoś
2. doradzania, kierowania jego aktywnością
3. stosowania i zapewniania mu wsparcia (fizycznego i psychicznego)
4. oddziaływania na środowisko
5. nauczania
Wybór odpowiedniej metody pracy z pacjentem jest ściśle związany z doborem systemu
pielęgnacyjnego, tj. określeniem podejścia w zależności od wymaganej przez pacjenta
pomocy.
17
3 systemy pielęgnowania
1. system całkowicie (w pełni) kompensacyjny – zespół sprawuje opiekę i wykonuje
wszystkie czynności w jej imieniu, za pacjentkę
2. system częściowo kompensacyjny – częściowo personel, częściowo pacjent
3. system wspierająco – uczący (rozwojowy) – mobilizowanie pacjentki w dostarczaniu
określonej wiedzy, nie wyręczanie lecz przygotowanie do samodzielnego wykonywania
samoopieki
System jest zależny od stanu pacjenta, jego potrzeb oraz indywidualnej oceny rodzaju i
stopnia deficytu samoopieki.
Model
Nancy Roper
Skoncentrowany na aktywnościach życiowych, podejmowanych przez pacjenta oraz wspólne
z pacjentem rozpoznanie aktualnych i potencjalnych problemów
1.
Najważniejsze w tym modelu to zebranie informacji, następnie wspólnie z pacjentem
dokonanie weryfikacji informacji.
Ważne jest komunikowanie się z pacjentem
2.
Zastosowanie w opiece nad pacjentami psychicznie chorymi, w mniejszym zakresie w
schorzeniach somatycznych oraz w otwartej opiece zdrowotnej
Charakterystyczne elementy:
1.
Aktywności życiowe (podejmowane indywidualnie przez człowieka)
utrzymanie bezpiecznego środowiska (fizyczne i psychiczne)
komunikowanie się (werbalne i pozawerbalne)
oddychanie
jedzenie i picie
wydalanie
utrzymywanie czystości osobistej i ubrania
kontrolowanie temp. ciała
poruszanie się
praca i rozrywka (czynniki rozwoju człowieka)
wyrażanie seksualności (zależne od wieku, silne związane z osobowością)
sen
umieranie (jako proces)
długość życia (podążanie do śmierci)
ciągłość, na którą składają się zależności i niezależności (powiązane z długością
życia)
Czynniki wpływające na aktywności życiowe – występują we wzajemnych relacjach:
→ fizyczne
→ psychologiczne
→ socjologiczne
→ środowiskowe
→ polityczno – ekonomiczne
2. Indywidualność życiowa – swojego rodzaju produkt wpływający na aktywności życiowe;
może wyrażać się w tym, jak osoba wykonuje poszczególne aktywności życiowe, jak
często i gdzie, kiedy i dlaczego w taki sposób te aktywności podejmuje, co o nich wie,
18
które z tych aktywności stanowią dla niej wartość i co przeżywa wykonując je i jaką
przyjmuje postawę w stosunku do nich
3. Zindywidualizowane pielęgnowanie –
w jakiej relacji jest model w stosunku do zindywidualizowanego pielęgnowania; model
ten powinien determinować fazy indywidualnego pielęgnowania by zapobiec rutynie, by
brać zawsze pod uwagę indywidualność pacjenta i jego możliwości podejmowania
aktywności życiowych
Nancy Roper była zwolenniczką aktywnego włączania pacjenta w proces pielęgnowania →
przed realizacją poszczególnych faz pielęgnowania, pielęgniarka powinna uzyskać
odpowiedź na pytania:
gdzie znajduje się na linii pacjent zależność – niezależność w okresie poszczególnych
aktywności życiowych?
dlaczego jest w tym punkcie, czym to jest spowodowane?
gdzie powinien być?
czy trzeba pomóc pacjentowi zaakceptować przesunięcie w kierunku niezależności?
w jaki sposób może zostać oceniona lub zmierzona?
Pojęcia: osoba, zdrowie, środowisko i pielęgniarstwo w wybranych modelach
pielęgniarstwa
Osoba
Zdrowie
Środowisko
Pielęgniarstwo
N
i
g
h
t
i
n
g
a
l
e
- jest niepodzielną
całością łączącą w
sobie komponenty
fizyczne, społeczne,
umysłowe i
duchowe
- holistyczne
postrzeganie
człowieka
- zdolność do dobrego
korzystania z tych
wszystkich sił którymi
dysponuje człowiek
- wzmacnianie zdrowia
można osiągnąć przez
pogłębianie wiedzy
oraz przez
wprowadzanie zmian
w środowisku
- tworzą te czynniki
otoczenia które
zgodnie z prawami
natury oddziałują na
jego zdrowie w
sposób korzystny
bądź niekorzystny
- wskazywała na
czyste powietrze,
czysta wodę,
usuwanie
nieczystości,
oświetlenie,
zapewnienie
właściwej
temperatury,
ochronę przed
hałasem oraz
żywienie
- jest służeniem
Bogu przez
niesienie pomocy
człowiekowi
- pielęgniarka przez
świadczenie dobrej
pomocy choremu
zyskuje także
możliwość
doskonalenia siebie
i osiąga rozwój
duchowy a także
zbliża się do Boga
- pielęgniarstwo jest
domeną kobiet
- pielęgniarstwo jest
zawodem, profesją a
przede wszystkim
powołaniem do
świadczenia
pomocy
potrzebującym
H
e
n
- osoba jako
niezależna całość,
funkcjonująca
poprzez
- zdolność człowieka
do samodzielnego,
niezależnego
zaspakajania potrzeb, a
Wpływa na
zaspakajanie potrzeb
człowieka,
efektywność życia
Asystowanie
człowiekowi
choremu lub
zdrowemu w
19
d
e
r
s
o
n
zaspokajanie 14.
potrzeb
w sytuacji braku
samodzielności –
wspomaganie pacjenta
w powrocie do zdrowia
rozumienie zdrowia
zbieżne z definicją
WHO- możliwość
osiągania
optymalnego
poziomu jakości
życia
oraz rozwój
organizmu
- elementami
składowymi
środowiska są osoby
z kręgu rodziny i
relacje zachodzące
pomiędzy nimi oraz
warunki socjalno-
bytowe
podejmowaniu tych
wszystkich
aktywności które
mają znaczenie dla
zachowania
zdrowia, powrotu
do zdrowia albo dla
zapewnienia
spokojnej śmierci a
które mógłby
wykonywać sam,
gdyby miał
potrzebną ku temu
siłę, wolę albo
wiedzę
O
r
e
m
Człowiek jest
zintegrowaną
wewnętrznie
jednością,
zróżnicowaną pod
względem
strukturalnym i
funkcjonalnym.
Człowiek stale dąży
do dojrzałości i
rozwoju swoich
potencjalnych
możliwości
Stan pełnego
dobrostanu
samopoczucia
fizycznego,
psychicznego i
społecznego.
- stan pełnej integracji
strukturalnej i
funkcjonalnej oraz stan
pełnego rozwoju
człowieka, przejawia
się to poczuciem
szczęścia,
zadowolenia, osiągania
sukcesów i rozwoju
osobowości
- poświęca
środowisku
stosunkowo mało
uwagi
- uważa że człowiek
i środowisko
stanowią jedność
-wyróżnia ona
czynniki fizyczne,
chemiczne,
biologiczne i
społeczne, które
wpływają na
zapotrzebowanie na
opiekę i zdolność
człowieka do
zapewnienia sobie
samoopieki
- jest służbą
społeczną, gdyż
oznacza troszczenie
się o tych którzy nie
są w stanie
zapewnić sobie
samoopieki
- jest sztuką
wymagającą
opanowania
określonej wiedzy i
umiejętności
- jest odrębną
dziedziną wiedzy i
dyscypliną
praktyczną
P
e
p
l
a
u
- to organizm, który
dąży do
zmniejszenia
napięcia
wyzwolonego przez
potrzeby
- system który
posiada
charakterystyczne
właściwości
biochemiczne,
fizjologiczne i
interpersonalne
- jest istotą ciągle
rozwijającą się,
głównie przez
interakcje z innymi
- określa jako pojęcie
abstrakcyjne, słowo to
jest symbolem
oznaczającym
aktywność, rozwój
osobowości i inne
procesy człowieka,
które zmierzają w
kierunku twórczego,
konstruktywnego życia
- człowiek zdrowy
posiada wysokie
umiejętności
interpersonalne
- przedstawia zdrowie
w powiązaniu z
poziomem lęku, który
- koncentruje się ona
głownie na
środowisku
terapeutycznym,
którego szczególnym
przykładem jest
środowisko relacji
pielęgniarka-pacjent
- pielęgniarka
powinna zapewnić
pacjentowi takie
środowisko w
którym będzie się on
bezpiecznie czuł i
rozwijał
- podkreśla rolę
środowiska przed
- jest
terapeutycznym
procesem
interpersonalnym
- celem
pielęgniarstwa jest
rozwój człowieka a
pielęgniarka
powinna zapewnić
mu pomoc w
konstruktywnym
radzeniu sobie z
trudnościami i
osiąganiu coraz
wyższego poziomu
zdrowia
- jest sztuką i
20
osobami i
doświadczenia
potrafi wykorzystać
jako czynnik
motywujący i
pobudzający do
zachowań
konstruktywnych
urodzeniem a także
rolę rodziny,
pozytywnych w niej
relacji, środowiska
społecznego,
wierzeń i kultury dla
rozwoju człowieka
dyscypliną
naukową, a proces
pielęgnowania
integruje te dwa
podejścia
Piśmiennictwo:
1. Ślusarska B., Zarzycka D., Zahradniczek K. (red.): Podstawy Pielęgniarstwa.
Podręcznik dla studentów i absolwentów kierunków pielęgniarstwo i położnictwo.
Tom I. Wyd. Czelej, Lublin 2004
2. Poznańska S., Płaszewska - Żywko L. (red.): Wybrane modele pielęgniarstwa. Wyd.
Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2001
3. Górajek – Jóźwik J; Proces pielęgnowania. Warszawa 1993,
4. Kawczyńska – Butrym Z.: Pielęgniarstwo rodzinne. Warszawa 1997