1

LEKI HOMEOPATYCZNE DHU W TERAPII

OSTRYCH NIEŻYTÓW GÓRNYCH DRÓG

ODDECHOWYCH

PORADNIK LEKARZA RODZINNEGO

Przygotowanie: Zenobiusz Żołnowski MITH
lekarz laryngolog i homeopata

2

1. O nieżytach górnych dróg oddechowych.

Ostre nieżyty górnych dróg oddechowych są na pierwszym miejscu, jeżeli chodzi o powody

zgłaszania się po pomoc do lekarzy pierwszego kontaktu. Głównym zaś problemem, przed

jakim staje lekarz podejmując w tych przypadkach decyzje terapeutyczne jest kwestia podać,

czy też nie jakiś określony antybiotyk.

Powszechnie sądzi się, iż w praktyce lekarzy pierwszego kontaktu antybiotyki stosuje

się często zupełnie niepotrzebnie. Większość (80%) zakażeń dróg oddechowych ma, bowiem

etiologię wirusową. W większości przypadków antybiotyk nie jest zatem potrzebny. To

„nadużywanie antybiotyków” dotyczy jednak co najmniej w równej mierze ordynowania

leków w tzw. gabinetach specjalistycznych, w których antybiotyki stosuje się w nieżytach

górnych dróg oddechowych także large manu.

Najlepszym sposobem postępowania jest podawanie antybiotyków tylko w

przypadkach potwierdzonych bakteriologicznie.

W warunkach, gdy podajemy leki homeopatyczne, oczekiwanie na wyniki badań

mikrobiologicznych nie stanowi już poważniejszego problemu. Nawet w przypadkach

zakażeń paciorkowcowych można odczekać czas potrzebny na wykonanie badań

bakteriologicznych. Najczęściej będzie się zresztą zdarzać tak, że po podaniu leków

homeopatycznych uzyskamy taką poprawę kliniczną, że nawet dodatni wynik badania

bakteriologicznego nie będzie nas już skłaniał do podania antybiotyku. Niemniej rozważenie

potrzeby podania antybiotyku w przypadku zakażeń wywołanych paciorkowcami jest zawsze,

ze względu na znane powikłania takich zakażeń, konieczne. Podanie antybiotyku nie powinno

skłaniać do wycofywania się z podawania leków homeopatycznych. Podawanie leków

homeopatycznych jest także skuteczne w sferze zapobiegania powikłaniom występującym po

infekcjach paciorkowcowych.

Najbardziej typową infekcją bakteryjną górnych dróg oddechowych jest zapalenie

migdałków i gardła. Jeśli mają one charakter bakteryjny, to w 90% są spowodowane przez

paciorkowce. Ale oczywiście zapalenie migdałków i gardła, tak jak to powiedzieliśmy

wcześnie o infekcjach dróg oddechowych w ogóle, są przeważnie pochodzenia wirusowego.

Diagnostyka bakteriologiczna angin paciorkowcowych nie jest skomplikowana,

polega na identyfikacji rodzaju bakterii oraz ich antybiotykooporności w posiewie na

stosowne podłoże odpowiednio pobranego materiału. Materiałem do posiewu jest wymaz

pobrany ze zmienionych chorobowo migdałków i tylnej ściany gardła. Jest bardzo istotne, aby

Komentarz:

3

w czasie pobierania nie dotykać wymazówką języka i błony śluzowej policzka. Chodzi

o ograniczenie do minimum kontaktu ze śliną zawierającą czynniki hamujące wzrost bakterii.

„Jeśli pobrany materiał nie może być natychmiast przesłany do laboratorium, wówczas

wymaz można umieścić na podłożu transportowym i przechowywać w temperaturze

pokojowej. Do pobranego materiału konieczne jest dołączenie starannie wypełnionego

skierowania z informacjami o pacjencie, podejrzewanym rozpoznaniu klinicznym i

ewentualnym dotychczasowym leczeniu przeciwbakteryjnym. Zadaniem laboratorium jest

zidentyfikowanie patogenu i określenie wrażliwości na antybiotyki.”

1

Na górne drogi oddechowe składają się: jama ustna i jama nosowa, jama gardłowa

oraz przestrzeń krtaniowa.

2

Poprzez te jamy i przestrzenie powietrze przesuwa się do dolnych

dróg oddechowych i dalej do płuc. W płucach ma miejsce jeden z najważniejszych w życiu

biologicznym człowieka aktów fizjologicznych, mianowicie wymiana gazowa. Wymiana

gazowa następuje w pęcherzykach płucnych i polega na przechodzeniu tlenu do krwi; z krwi

zaś do powietrza przechodzi dwutlenek węgla. Krew w ten sposób jest stale wzbogacana w

tlen. Stanowi to, jak wiadomo, nieodzowny warunek życia.

Drogi oddechowe wysłane są błoną śluzową. Nieżyt dróg oddechowych to zapalenie

tej właśnie błony śluzowej.

Ostre zapalenie błony śluzowej charakteryzują przede wszystkim następujące cechy

chorobowe:

• przekrwienie z podwyższeniem ciepłoty miejscowej, a czasem podwyższeniem także

ogólnej ciepłoty ciała,

• zaczerwienienie miejsca objętego zapaleniem,
• obrzęk tego miejsca,
• pulsujący i często dość intensywny ból,
• upośledzenie fizjologicznych funkcji błony śluzowej.

Cechy te, w zależności od rodzaju czynnika chorobotwórczego oraz miejscowych warunków

anatomicznych i immunobiologicznych, mogą być różnie nasilone.

Ból w zależności od umiejscowienia może mieć różny charakter.

1

Prof. dr hab. n. med. Danuta Dzierżanowska, mgr mikrobiologii Urszula Opaciuk, Instytut

Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie, tekst z Internetu

2

Sprawa granicy pomiędzy górnymi i dolnymi drogami oddechowymi nie została dotąd

jednoznacznie rozstrzygnięta. Niekiedy uważa się, iż krtań należy już do dolnych dróg
oddechowych lub, że tą granicą jest szpara głośni.

4

W przypadku na przykład zapalenia krtani i zapalenia gardła oraz migdałków, zwłaszcza na

początku, ból może polegać na nasilającym się w czasie kaszlu pieczeniu i drapaniu.

Oczywiście i tu może wystąpić zwykły, o różnym nasileniu ból pulsujący, szczególnie wtedy,

gdy stan zapalny przybiera charakter nacieku czy ropnia.

Obrzęk może przybierać różne rozmiary i pociągać za sobą różne skutki. Duży obrzęk

błony śluzowej krtani może niekiedy doprowadzić do dramatycznej wręcz duszności (jak w

przypadku obrzęku w podgłośniowym zapaleniu krtani). Zmieniona zapaleniem błona

śluzowa często też reaguje wzmożeniem wydzielania zawartych w niej gruczołów, zwłaszcza

śluzowych. Toteż w nieżytach dróg oddechowych śluz zalega w nich zwykle obficie.

Wzmożenie wydzielania śluzu następuje dopiero po pewnym czasie, w którym występuje

tylko przekrwienie i obrzęk błony śluzowej. Jest to okres tak zwanego suchego nieżytu dróg

oddechowych. Występuje wtedy dokuczliwe pieczenie i palenie w gardle i w krtani a często

także w tchawicy. Suchy nieżyt tchawicy może się objawiać dokuczliwym pieczeniem za

mostkiem, co może sugerować, iż mamy do czynienia z dolegliwościami ze strony serca,

takimi mianowicie, jakie występują w jego niedokrwieniu. Przypominać to może chorobę

niedokrwienną serca. Trzeba też pamiętać, iż nie można wykluczyć współwystępowania tych

dolegliwości.

Zalegający w drogach oddechowych śluz może ulec zakażeniu i zmieniać swój wygląd i

może mieć różną konsystencję (może być wodnisty, śluzowy i ciągnący się, śluzowo-

surowiczy, białawy, białawo-żółty, zielonkawy lub ropo podobny). Wygląd wydzielin

zapalnych z dróg oddechowych ma pewne znaczenie w doborze leków homeopatycznych. Na

skutek zasychania tych wydzielin mogą w drogach oddechowych powstawać strupy. Niekiedy

dochodzi z tego powodu do znacznych trudności w oddychaniu.

Zmiany alergiczne w błonie śluzowej górnych dróg oddechowych mają podobny

charakter, chociaż mechanizm ich powstawania jest oczywiście odmienny. Wydzielina błony

śluzowej w takim przypadku jest zwykle bardzo obfita i jakby wodnista. Jeśli jednak dojdzie

do dodatkowego zakażenia bakteryjnego lub wirusowego to charakter wydzieliny może się

zmienić. W wydzielinach pochodzenia alergicznego, co dość charakterystyczne, można

zwykle znaleźć eozynofile.

Wiele stanów chorobowych dróg oddechowych można leczyć homeopatycznie.

Leczenie to jest zwykle w pełni skuteczne i nie daje żadnych objawów ubocznych.

Do schorzeń tych należą:

• ostry i przewlekły nieżyt nosa i przeziębienie,

5

• ostre i przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa,
• ostre podgłośniowe zapalenie krtani (atak duszności krtaniowej),
• ostre i przewlekłe zapalenie krtani,
• ostre i przewlekłe zapalenie migdałków podniebiennych i gardła.

Wszystkie leki homeopatyczne, które można nabyć w aptekach są zwykle w

potencjach D (potencje dziesiętne - decymalne) lub C (potencje setne – centymalne). Są

jeszcze wyższe potencje: na przykład pięćdziesięciotysięczne LM, potencje te stosowane są

już raczej tylko przez lekarzy homeopatów. Zwykle, bowiem wymagają biegłości w

korzystaniu z tzw. repetytoriów homeopatycznych, umiejętności doboru leków ze względu na

typ wrażliwości homeopatycznej pacjenta czy rodzaj skazy homeopatycznej bądź doboru

odpowiednich leków konstytucjonalnych. Prawdą jest jednakże to, iż lekami

homeopatycznymi w potencjach od D6 do D30 może posłużyć się każdy lekarz bez obawy

popełnienia poważniejszego błędu. Potencje te są w zasadzie pozbawione działań ubocznych.

Natomiast, jeśli chodzi o dobór leku skutecznego, to w przypadku chorób ostrych wystarczy

uważna analiza symptomatologii choroby z uwzględnieniem objawów charakterystycznych

oraz tzw. modalności.

3

Leki homeopatyczne sprzedawane są w aptekach w postaci granulek, tabletek lub

kropli. Są też leki homeopatyczne ampułkowane przeznaczone do podawania w zastrzykach.

Pod względem stopnia rozcieńczenia się nie różnić od leków w potencji C, jeśli

potencje te zostaną właściwie przeliczone.

Przeliczenia dokonuje się w oparciu o następującą regułę:

1C = 2D

Zgodnie z tą regułą Aconitum o potencji C9 jest identyczne z tym samym lekiem o potencji

D18 . Różnią się one jednak liczbą dynamizacji (częstość wstrząśnień). Lek o potencji C9 jest
dziewięć razy dynamizowany zaś lek o potencji D18 jest dynamizowany osiemnaście razy. Są

homeopaci, którzy chętniej stosują potencje D w przekonaniu, iż są one silniej

zdynamizowane i tym samym działają mocniej.

W aptekach sprzedaje się bez recepty lekarskiej tylko leki o odpowiednich potencjach.

Zwykle uważa się, że nie powinny to być potencje niższe niż D6. W preparatach złożonych

3

Modalności uwzględniane w symptomatologii homeopatycznej nie są objawami. Są to natomiast okoliczności,

w których objawy się nasilają lub zmniejszają swoje natężenie. Mówiąc krócej chodzi o okoliczności, w których
następuje poprawa lub pogorszenie. Na przykład Rhus toxicodendron stosujemy w przypadkach, gdy
dolegliwości bólowe ze strony stawów zmniejszają się pod wpływem ruchu, natomiast w przypadku, gdy te
dolegliwości nasilają się pod wpływem ruchu podajemy lek o nazwie Bryonia.

6

występują niekiedy potencje niższe niż D6 i są one także sprzedawane bez recepty. Zwykle

jednak są to leki wyprodukowane z substancji o niskiej toksyczności. Leki o wyższych niż ta

potencja są w zasadzie pozbawione szkodliwych działań ubocznych. Również leki o niższych

od D6 potencjach są pozbawione poważniejszej toksyczności, jednakże niekiedy mogą
prowokować wystąpienie tzw. zespołu pierwotnego zaostrzenia objawów chorobowych, który

zwykle szybko ustępuje i chory wtedy szybko zdrowieje. Wystąpienie takiego zespołu

wskazuje na to, że lek został dobrze dobrany. Jednakże dzisiaj wśród homeopatów występuje

już dość powszechnie przekonanie, iż dawki i potencje leków powinny być tak dobrane, aby

zespół pierwotnego zaostrzenia objawów chorobowych nie wystąpił. Lek homeopatyczny

może, bowiem zostać trafnie dobrany na podstawie samej tylko analizy somatycznych i

psychicznych objawów choroby oraz modalności tych objawów.

W aptekach sprzedawane są tylko te leki, które zostały dopuszczone do obrotu przez

Ministra Zdrowia.

Jeśli po podaniu leków homeopatycznych dolegliwości nie ustępują w odpowiednim

czasie (oczywiście różnym w różnych stanach chorobowych), to trzeba się zastanowić nad

ewentualnym dodatkowym włączeniem leków alopatycznych. Praktyka pokazuje, że lekarze

nie będący homeopatami sięgają po dodatkowe leki zbyt szybko. W każdym przypadku

choroby staramy się dobrać nie więcej niż 2 lub 3 różne leki homeopatyczne.

W ostrych zapaleniach górnych dróg oddechowych leki homeopatyczne w ponad 80%

przypadków są lekami wystarczającymi. Aż w tylu więc procentach przypadków stosując leki

homeopatyczne można chorych zabezpieczyć, co jest specjalnie ważne u dzieci, przed takimi

negatywnymi skutkami jak: spadek naturalnej odporności czy powikłania toksyczne i

alergiczne po antybiotykach. Tym niemniej bywa, że antybiotyki muszą być zastosowane;

zawsze jednak tylko w sposób celowy (zgodny z ich spektrum przeciwbakteryjnym oraz

rodzajem antybiotykooporności bakterii), w odpowiedniej dawce i przez odpowiedni okres

czasu. Lekami homeopatycznymi mogą być leczone zarówno infekcje wirusowe, w których

stosowanie antybiotyków jest pozbawione uzasadnienia; jak w infekcjach bakteryjnych, w

których podanie antybiotyku, obok leku homeopatycznego może być celowe. Zwykle jest

jednak tak, że i w infekcjach bakteryjnych podanie leków homeopatycznych jest najczęściej

wystarczające. Podawanie leków homeopatycznych obok leków bakteriobójczych, czy

bakteriostatycznych, gdy ich zastosowanie jest niezbędne jest również wielce użyteczne.

Immunostymulacyjna aktywność leków homeopatycznych stwarza warunki biologiczne, w

których wyleczenie jest szybsze i pełniejsze a powikłania po stosowaniu antybiotyków są

7

mniej częste.

2. Ostre nieżyty nosa i przeziębienia. Grypa.

Ostre nieżyty nosa i przeziębienia

Ostry nieżyt nosa często towarzyszy przeziębieniu. Jest zwykle chorobą wirusową, chociaż

może również wchodzić w grę dodatkowa infekcja bakteryjna. Przeziębienie pojawia się

najczęściej jako rezultat znacznego ochłodzenia ciała, zwłaszcza wtedy, gdy pogoda jest

zanadto wilgotna. Stąd też z katarami przeziębieniowymi mamy do czynienia przeważnie

wczesną wiosną i późną jesienią. Ochłodzenie ciała jest w tej chorobie jedynie punktem

wyjścia. Ochłodzenie ciała prowadzi na drodze odruchowej do przejściowej anemizacji błony

śluzowej nosa, co ze względu na miejscowy spadek odporności - powoduje namnażanie się

chorobotwórczych wirusów. Jeśli dołączają się do tego bakterie, to najczęściej są to

paciorkowce i gronkowce. Jest więc zrozumiałe, że nieżyt nosa podobnie jak grypa i stany

grypo-podobne są chorobami zakaźnymi. Wirusy i bakterie łatwo mogą być przekazywane na

drodze kropelkowej, na przykład w czasie kaszlu i kichania.

W ostrym nieżycie nosa dochodzi najpierw do skurczu naczyń krwionośnych błony

śluzowej, co jest odczuwane jako zasychanie i drapanie w nosie. Jednak już zwykle na drugi

dzień, na skutek tym razem rozszerzenia naczyń krwionośnych błony śluzowej nosa dochodzi

do jej przekrwienia i obrzęku. Pojawia się też związane z przekrwieniem wzmożone

wydzielanie błony śluzowej. Wydzielina z nosa może mieć różną konsystencję i kolor:

od wodnistej, jasnej do gęstej ropnej w kolorze białawym albo żółtawym lub zielonkawym.

Może ona ponadto być drażniąca i powodować zaczerwienienie skóry pod nosem. Obrzęk

błony śluzowej oraz zaleganie wydzieliny i strupów powstających w związku z jej

zasychaniem prowadzi do utrudnienia oddychania przez nos.

Dobór leków homeopatycznych jest uzależniony od tego, czy mamy do czynienia ze

wstępną fazą nieżytu (kataru) nosa, czy też z nieżytem nosa w pełni rozwiniętym.

W początkach ostrego nieżytu nosa można stosować następujące leki homeopatyczne:

ACONITUM C9,

BELLADONNA D12,

ALLIUM CEPA D12,

NUX VOMICA C9.

Usunięto: ,

8

ACONITUM C9 (TOJAD)

Katarowi nosa może towarzyszyć szybko narastająca gorączka, która pojawia się nagle wśród

intensywnych dreszczy. Skóra jest sucha i gorąca. Pojawia się też niepokój. Chory odczuwa

duże pragnienie, chętnie pije zimną wodę. Jest też nadwrażliwy na bodźce zmysłowe

zwłaszcza wzrokowe i słuchowe. Wieczorem i w nocy następuje zwykle pogorszenie.

Pogorszenie niekiedy występuje również w bardzo ciepłych pomieszczeniach.

Aconitum podaje się zwykle bardzo krótko, tylko dopóki nie pojawi się pocenie. Jeśli pocenie

występuje już na początku choroby, to z Aconitum możemy w ogóle zrezygnować i od razu

przystąpić do podawania Belladonny.

DAWKOWANIE:

Aconitum podajemy w ostrej fazie choroby po 5 granulek nawet co godzinę. Dzieciom 3

granulki. W miarę poprawy zmniejszamy częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Jest to lek roślinny, produkowany z tojadu, który jest wieloletnią byliną rosnącą w rejonach

górskich. Tojad zawiera akonitynę, która w potencjach homeopatycznych jest zupełnie

pozbawiona działania toksycznego, czy też jakichkolwiek działań ubocznych. Akonityna w

ogóle jest, jak wiadomo, bardzo silną trucizną. W formie alopatycznej nie jest stosowana jako

lek.

BELLADONNA D12 (POKRZYK WILCZA JAGODA)

Gorączka pojawia się zazwyczaj nagle. Towarzyszy jej uczucie przepełnienia głowy. Chory

często mówi, że ma "zawaloną głowę". Ponadto odczuwa w pierwszej fazie dotkliwą suchość

w jamie nosowej i w gardle. Wydzielina z nosa pojawia się nieco później. Chory poci się

obficie. Zimno, przeciągi, podniecenie oraz wszelkie silne wrażenia zmysłowe nasilają

dolegliwości.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się 4 razy dziennie po 5 granulek. Dzieciom - po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejszamy częstość podawania leku.

9

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest pochodzenia roślinnego. Pokrzyk wilcza jagoda rośnie w rejonach górskich Azji,

Ameryki i Europy. Jako związki aktywne biologicznie zawiera ona atropinę i skopolaminę,

alkaloidy stosowane również w medycynie konwencjonalnej. Są one, jak wiadomo,

stosowane ostrożnie ze względu na możliwe objawy uboczne. Potencje homeopatyczne tych

alkaloidów są zupełnie nie toksyczne.

ALLIUM CEPA D12 (CEBULA POSPOLITA)

Allium cepa stosuje się w takich przypadkach kataru nosa, w których dominującym objawem

są ataki kichania a wydzielina jest wodnista i podrażniająca skórę górnej wargi, po której

zwykle spływa. Trudno nadążyć z wycieraniem nosa. Występuje też łzawienie oczu, jednak

bez podrażnienia spojówek. Nasilenie tych objawów zmniejsza się na chłodnym powietrzu.

DAWKOWANIE:

Allium cepa podaje się zwykle co 4 godziny po 5 granulek. Dzieciom podaje się po 3

granulki. W miarę poprawy zmniejsza się częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest sporządzany z pospolitej cebuli, która jest tak bardzo rozpowszechniona jako element

niemal codziennego pożywienia w Polsce i na całym świecie. Jako związki czynne cebula

zawiera liczne związki siarki, dwupeptydy, a także olejek eteryczny, od którego zależy

swoisty aromat cebuli. Cebula zawiera też witaminy: C, witaminy z grupy B, a także E, K, P

oraz prowitaminę A. Są w niej również sole mineralne. Znaleziono także związki zbliżone

budową i właściwościami farmakologicznymi do prostaglandyny A.

NUX VOMICA C9 (WRONIE OKO)

Początek choroby jest nagły. Już od samego początku pojawiają się też napady częstego

kichania. Chory trzęsie się z zimna. Nie może się rozgrzać nawet przy pomocy termofora.

Gorączka zmienia się: raz jest wyższa raz jest niższa.

Poprawa – w spokoju. Pogorszenie – wczesnym rankiem oraz po spożyciu pobudzających

używek.

DAWKOWANIE:

10

Lek podajemy co dwie lub nawet co godzinę 5 granulek. Dzieciom podajemy po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejszamy częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Wronie oko rośnie na Cejlonie i w Australii Północnej. Lek sporządza się z dojrzałych,

wysuszonych owoców. Zawiera m. in.: strychninę, brucynę, womicynę

Leki homeopatyczne, które stosuje się w rozwiniętym katarze nosa są dobierane głównie w

zależności od rodzaju wydzieliny, produkowanej przez zmienioną zapalnie błonę śluzową

nosa.

W tej fazie choroby najczęściej stosuje się następujące leki:

STICTA D12,

KALIUM JODATUM D12,

KALIUM BICHROMICUM D12,

MERCURIUS SOLUBILIS C15

PULSATILLA D12.

STICTA D12 (GRANICZNKI PŁUCNIK)

Lek stosuje się w przypadkach nieżytu nosa z bardzo skąpą wydzieliną. Chory ma uczucie,

jakby jego nos był uciśnięty przez binokle. Może też odczuwać ból w okolicy czołowej.

W nocy i na zimnym powietrzu następuje pogorszenie.

DAWKOWANIE

Lek podajemy najczęściej co 2 godziny po 5 granulek, dzieciom - po 3 granulki. W miarę

poprawy zmniejsza się częstość podawania leku.

POCHODZENJE LEKU:

Jako epifit granicznik płucnik rośnie na drzewach całej kuli ziemskiej. Lek jest sporządzany

tylko z porostu, który rośnie na klonie cukrowym w Ameryce. Używany jest porost

wysuszony.

KALIUM JODATUM D12 (JODEK POTASU)

11

Wśród objawów, przy których lek ten jest szczególnie przydatny, dominuje intensywny ból w

okolicy czołowej. Wydzielina jest dość obfita i piekąca.

W zimnie i wilgoci następuje pogorszenie.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się zwykle co 2 godziny po 5 granulek, dzieciom - po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejsza się częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany z czystego chemicznie jodku potasu (KJ).

KALIUM BICHROMICUM D12 (DWUCHROMIAN POTASU)

Lek jest szczególnie przydatny w przypadkach gęstej, lepkiej i ciągnącej się wydzieliny,

żółtawej lub żółtawo-zielonkawej. Czasem wydzielina jest lekko podbarwiona krwią. W nosie

mogą zalegać strupy.

W cieple i na świeżym powietrzu występuje poprawa. Od zimna natomiast – pogorszenie.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się co 4 godziny po 5 granulek, dzieciom – po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejsza się częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany ze specjalnie oczyszczanego dwuchromianu potasu (K

2

Cr

2

0

3

).

MERCURIUS SOLUBILIS C15 (MIESZANINA ZWIĄZKÓW RTĘCI

METALICZNEJ)

Wydzielina jest obfita, najczęściej ropna, żółtawa i cuchnąca. Podrażnia skórę wargi górnej w

okolicy skrzydełek nosa, niekiedy bardzo silnie. Często nieprzyjemny zapach z ust. Język

powiększony, obłożony nalotem z odciskami zębów na brzegach.

Chorzy często mają dreszcze. Mają też stale wilgotną skórę. Nocą pocenie jeszcze się nasila.

Pot ma przykry zapach. Brudzi na żółto pościel.

Chorzy czują się gorzej w ciepłych pomieszczeniach.

Usunięto:

12

DAWKOWANIE:

Lek stosuje się zwykle 4 razy dziennie po 5 granulek. Dzieciom podajemy po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejszamy częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany z mieszaniny amidonitratu rtęci (NH

2

Hg

2

NO

3

), rtęci metalicznej (Hg)

oraz tlenku rtęci (Hg

2

0).

PULSATILLA D12 (SASANKA ŁĄKOWA)

Lek jest szczególnie przydatny w takich przypadkach kataru nosa, w których on się

przewleka. Wydzielina jest żółtawa lub żółtawo-zielonkawa, słabo drażniąca. Często

zmniejsza się odczuwanie smaku i zapachu.

Dolegliwości zmniejszają się na świeżym, wolnym powietrzu, podczas ruchu, nasilają się

natomiast w spokoju i cieple pomimo skłonności do marźnięcia.

DAWKOWANIE:

Lek przyjmuje się 2 - 4 razy dziennie po 5 granulek. Dzieciom podaje się ten lek w potencji

D30 3 razy dziennie po 3 granulki.

W miarę poprawy zmniejsza się częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany z sasanki łąkowej, z całej rośliny pobieranej w czasie kwitnienia. Jako

związki czynne występują: anemonina, kwas izoanemonowy, saponiny

Grypa

W codziennej praktyce lekarskiej, gdy nie ma możliwości wykonania skomplikowanych

badań wirusologicznych pewne odróżnienie grypy od przeziębień jest trudne lub wręcz

niemożliwe. Przyjęła się zasada, iż grypę rozpoznaje się najczęściej w okresie jej epidemii,

gdy wzmożone zachorowania zostają potwierdzone badaniami wirusologicznym

przeprowadzanymi przez służby sanitarne.

Dobrze jest jednak założyć, iż z zachorowaniem na grypę mamy do czynienia zawsze wtedy,

gdy do nieżytu górnych dróg oddechowych dołącza się:

• wysoka gorączka,
• fizyczna i psychiczna prostracja, bóle głowy,

13

• uczucie rozbicia,
• bóle mięśni i stawów.

Pamiętanie o grypie jest konieczne ze względu na jej możliwe poważne powikłania zwłaszcza

u niemowląt i osób starszych.

Leki homeopatyczne stosowane w grypie są z pewnością nie mniej, jeśli nie bardziej,

skuteczne niż leki alopatyczne. Ich przewaga polega także na tym, że są pozbawione działań

ubocznych. Są one dobierane stosownie do okresu rozwoju choroby.

We wczesnym stadium choroby stosujemy następujące leki:

ACONITUM C9,

BELLADONNA C9,

FERRUM PHOSPHORICUM D12

ACONITUM C9

Lek ten jest szczególnie przydatny w grypie, w której gorączka i dreszcze pojawiają się nagle.

Pacjent ma intensywne pragnienie na duże ilości zimnej wody. Skórę ma suchą i

zaczerwienioną. Jest niespokojny i zmartwiony. Jest stosowany zwykle bardzo krótko, tylko

do chwili, gdy się zacznie pocić Wtedy rozpoczynamy podawanie Belladonny.

DAWKOWANIE

Lek podajemy co godzinę po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Opisano wcześniej.

BELLADONNA C9

Gorączka również pojawia się nagle. Pacjent uskarża się na ciężar w głowie. Twarz jest

czerwona i bardzo spocona. Jest ogólnie wyczerpany, także z powodu bardzo silnego

pulsującego bólu głowy.

DAWKOWANIE:

Lek jest podawany co 2 godziny po 5 granulek. W miarę poprawy zmniejszamy częstość

podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

14

Opisano wcześniej.

FERRUM PHOSPHORICUM D12

Lek jest przeznaczony do leczenia przypadków grypy, w których gorączka narasta stopniowo

i jest niezbyt wysoka. Skóra jest wilgotna. Twarz jest raz czerwona raz blada. Niekiedy

pojawia się krwawienie z nosa i przekrwienny ból ucha.

DAWKOWANIE:

Lek jest podawany 2 razy dziennie po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Jest to uwodniony fosforan żelaza.

W zaawansowanym stadium rozwoju grypy stosuje się następujące leki:

EUPATORIUM PERFOLIATUM D12,

RHUS TOXICODENDRON D12,

GELSEMIUM D12,

BRYONIA D12.

EUPATORIUM PERFOLIATUM D12 (SADZIEC KONOPIASTY)

Lek jest specjalnie przydatny w przypadkach grypy, w której występuje silny ból kości, jakby

były złamane. Specjalnie charakterystyczny jest też ból przy ucisku gałek ocznych. Pacjent

ma również intensywne pragnienie na zimną wodę.

DAWKOWANIE:

Lek podajemy co 2 godziny po 5 granulek. W miarę poprawy zmniejszamy częstość

podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Roślina rośnie w Północnej Ameryce. Do produkcji leku zbiera się świeże nadziemne części

rośliny w czasie jej kwitnienia. Substancją aktywną biologicznie jest eupatoryna.

RHUS TOXICODENDRON D12 (SUMAK JADOWITY)

15

Lek stosowany w tych przypadkach grypy, w których dominuje ból w obrębie układu ruchu

nawet, gdy chory pozostaje w zupełnym spokoju. Odwrotnie - ból się zmniejsza, gdy chory

się rozrusza. Chory poci się, ma intensywne pragnienie na zimną wodę i zimne mleko.

Niekiedy pacjent ma wrażenie, jakby w pewnych fragmentach ciała miał zbiorowiska zimnej

wody. Często u chorych pojawia się też opryszczka wargowa.

DAWKOWANIE:

Rhus toxicodendron dawkuje się w taki sam sposób jak Eupatorium.

POCHODZENIE LEKU:

Opisano wcześniej.

GELSEMIUM D12 (ŻÓŁTY JAŚMIN)

Lek jest przydatny specjalnie w przypadkach grypy, w której na plan pierwszy wysuwa się

ból głowy z towarzyszącym w mniejszym lub większym stopniu nasilonym oszołomieniem.

Chory poci się, czuje się usztywniony, bardzo zmęczony, ma uczucie ciężkich nóg i ich

drżenia.

DAWKOWANIE

Jak uprzednio.

POCHODZENIE LEKU:

Żółty jaśmin rośnie w Północnej i Środkowej Ameryce. Do produkcji leku używany jest

świeży pień korzenny. Jako alkaloidy czynne biologicznie zawiera: gelseminę, gelsemicynę,

semperwirynę.

BRYONIA D12 (PRZYSTĘP DWUPIENNY)

Lek ten nadaje się specjalnie do leczenia takich przypadków grypy, w których pacjenci czują

się lepiej, gdy leżą w bezruchu. Zmniejszają się wtedy dokuczliwe dolegliwości ze strony

układu ruchu. Najmniejszy ruch nasila także ból głowy. Ma stałą ochotę na duże ilości zimnej

wody.

DAWKOWANIE:

16

Jak poprzednio.

POCHODZENIE LEKU:

Przestęp dwupienny rośnie głównie w Europie i Ameryce. Do produkcji leku pobiera się

świeże grube korzenie, przed kwitnieniem. Substancje aktywne biologicznie: bryonina,

bryonidyna, bryoweryna, terpeny, enzymy – peroksydaza i elateraza, pyrogenne

polisacharydy.

W okresie zdrowienia i rekonwalescencji często zachodzi potrzeba podania jednego z

następujących leków:

CHINA D12,

KALIUM PHOSPHORICUM D30,

AVENA SATIVA D6.

CHINA D12 (DRZEWO CHINOWE)

Lek ten jest podawany wtedy, gdy po grypie pozostaje znaczne osłabienie z bladością i

obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi (zwłaszcza po obfitych potach, wymiotach, biegunkach

czy krwawieniach).

DAWKOWANIE:

Lek podaje się 2 razy dziennie po 5 granulek lub 1 raz dziennie po 10 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Drzewo chinowe rośnie na Jawie, w Południowej i Środkowej Ameryce. Do produkcji leku

używa się suszonej kory gałęzi. Jako związki czynne biologicznie China zawiera: chininę,

chinidynę, cynchoninę, garbniki katechinowe, kwasy: chinonowy, fenylowy, chinowy oraz

cinchol ( związek trójterpenowy) i saponiny.

KALIUM PHOSPHORICUM D30 (FOSFORAN POTASU)

Jest to lek, który się stosuje w przypadkach pogrypowego wyczerpania umysłowego. Pojawia

się niechęć do pracy a najmniejszy wysiłek umysłowy przynosi wyczerpanie.

17

DAWKOWANIE:

Lek należy przyjmować 1 raz dziennie 10 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Jest to fosforan potasu. Należy do zestawu soli biochemicznych dr Schüsslera.

AVENA SATIVA D6 (OWIES ZWYCZAJNY)

Lek jest wielce użyteczny w przypadkach pogrypowej utraty apetytu.

POCHODZENIE LEKU:

Owies rośnie wszędzie tam, gdzie uprawia się zboża. Do produkcji leku używa się świeżych

kwitnących roślin. Substancjami aktywnymi biologicznie są różne związki flawonowe.

3. Zapalenie zatok obocznych nosa.

Zapalenie zatok obocznych nosa powstaje najczęściej na skutek przejścia (przez ciągłość)

infekcji i stanu zapalnego z błony śluzowej nosa. Wszystkie zatoki (czołowa, szczękowe,

sitowe, klinowa) są połączone z jamą nosową i przez to jakby do niej otwarte. Wydzieliny

patologiczne wytwarzane przez błonę ś1uzową zatok mogą być z tego powodu w sposób

naturalny usunięte tylko przez jamę nosową. W leczeniu chorób zatok obocznych nosa jest

więc rzeczą ważną, aby w jamie nosowej nie było przeszkód w swobodnym odpływie tych

wydzielin.

Zależy to w dużej mierze, od stanu, tzw. kompleksu ujściowo-przewodowego. Jest to

struktura anatomiczna obejmująca przestrzeń środkowego przewodu słuchowego oraz

elementy budowy bocznej ściany jamy nosowej. Struktura ta ma istotne znaczenie w

patogenezie stanów zapalnych błony śluzowej zatok obocznych nosa

4

. Stąd w programie

terapii, zwłaszcza w przypadkach przewlekłych trzeba przewidywać zabiegi zmierzające do

zapewnienia drożności tego kompleksu (płukanie nosa płynem fizjologicznym, podawanie

kropli obkurczających do nosa).

W zatokach obocznych nosa mogą też rozrastać się tkanki patologiczne: polipy, torbiele czy

nowotwory (także złośliwe). Z tego widać, że samodzielne leczenie (bez konsultacji

laryngologa) przewlekłych chorób zatok obocznych nosa jest w większości przypadków

4

. Krzeski A.: Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych, Medipress, Vol. 4, Nr 3, 1999

18

niemożliwe. Potrzebne jest zwykle badanie rentgenowskie i pomoc laryngologa. Niekiedy

niezbędny jest zabieg operacyjny.

W przypadku odczynu zapalnego w zatokach obocznych nosa w przebiegu ostrego nieżytu

nosa możemy do leków stosowanych w tym nieżycie dodać:

CINNABARIS D12,

MEZEREUM D12.

CINNABARIS D12 (CYNOBER)

Lek podajemy w przypadku odczynu zapalnego ze strony błony śluzowej zatoki czołowej,

gdy występuje bolesność uciskowa przedniej ściany tej zatoki (nad lukami brwiowymi).

Cinnabaris podajemy także wtedy, gdy zajęte są zatoki sitowe lub zatoka klinowa.

DAWKOWANIE:

Lek stosuje się 2 razy dziennie po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany ze specjalnie oczyszczanego dla celów farmaceutycznych siarczku

rtęci (HgS).

MEZEREUM D12 (WAWRZYNEK WILCZE ŁYKO)

Wawrzynek stosuje się w przypadku odczynu ze strony zatok szczękowych, zwykle z Kalium

bichromicum.

Występuje wtedy obok kataru, bolesność przy ucisku na przednie ściany zatok (po bokach

skrzydełek nosa).

DAWKOWANIE:

Lek podaje się 2 razy dziennie po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Jest to lek roślinny. Wawrzynek wilcze łyko rośnie w Europie i Azji Północnej. Lek jest

sporządzany ze świeżej kory gałęzi zbieranych przed kwitnieniem. Kora ta zawiera dafninę,

umbelliferon, kwas jabłkowy, mezereinę.

19

4. Ostre podgłośniowe zapalenie krtani (atak duszności krtaniowej)

Choroba objawia się często jako atak duszności krtaniowej. Zdarza się zwykle u dzieci,

u dorosłych występuje niezwykle rzadko.

Stanem zapalnym dotknięta jest część podgłośniowa krtani, czyli ten jej fragment, który

znajduje się poniżej fałdów głosowych. Pojawia się tu obrzęk, który utrudnia oddychanie.

Powietrze przez zwężoną krtań przedostaje się w zmniejszonej ilości. Może wystąpić sinica.

Oddech przyśpiesza się, występuje też znaczny niepokój. Dziecko jest mocno przerażone.

Dusi się i płacze. Duszności towarzyszy suchy szczekający kaszel.

W przypadkach krańcowych może dojść do zupełnej niedrożności krtani. Sytuacja staje

się dramatyczna. Jedynym ratunkiem staje się wówczas wtłoczenie rurki intubacyjnej

lub

wykonanie tracheotomii. Zabieg taki może wykonać tylko lekarz i to zwykle w szpitalnych

warunkach. Obrzęk krtani może powstać także jako skutek urazu lub alergii.

Jeśli napady duszności powtarzają się, to trzeba wówczas brać pod uwagę możliwość

przewlekającej się infekcji w nosogardle podtrzymywanej przez powiększony i zmieniony

zapalnie migdałek gardłowy. Zapobieganie nawrotom wymaga likwidacji tego stanu. Jest to

przeważnie możliwe przy pomocy leków homeopatycznych. Niekiedy jednak migdałek

gardłowy trzeba usunąć operacyjnie. Jeśli taka konieczność już zachodzi, to nie należy

zwlekać. Atak duszności krtaniowej jest stanem naglącym i może zagrażać życiu. Niekiedy

konieczne jest podanie leków alopatycznych zwykle jednak leki homeopatyczne wystarczają.

W duszności krtaniowej najczęściej stosuje się następujące leki homeopatyczne:

ACONITUM C9,

BELLADONNA D12,

SPONGIA D6,

SAMBUCUS NIGRA D6.

Wybór leków homeopatycznych wymaga uwzględnienia pewnych okoliczności, które

towarzyszą duszności. W różnych okolicznościach, przy różnych objawach stosuje się różne

leki.

ACONITUM C9

Napad duszności występuje zwykle wieczorem. Towarzyszą mu wysoka temperatura,

dreszcze oraz suchy, szczekający kaszel. Twarz jest czerwona gdy dziecko leży, blada gdy

Usunięto:

Usunięto:

20

siedzi. Dziecko nie poci się. Ma ochotę na zimną wodę. Jest niespokojne, przerażone.

DAWKOWANIE:

Przy takich objawach podajemy podjęzykowo 3 granulki co 10 minut.

W miarę poprawy zmniejszamy częstość podawania leków.

POCHODZENIE LEKU:

Opisano wcześniej.

BELLADONNA D12 (POKRZYK WILCZA JAGODA)

Duszności towarzyszy suchy, krótki kaszel, w czasie, którego dziecko odczuwa łaskotanie w

gardle. Twarz jest czerwona. Promieniuje od niej ciepło. Źrenice mogą być rozszerzone.

Występuje intensywne pocenie się. Belladonnę podajemy także po Aconitum w przypadkach,

gdy dziecko najpierw suche zaczyna się pocić.

DAWKOWANIE:

Jeśli objawy są znacznie nasilone to Belladonnę stosujemy po 3 granulki nawet co 10 minut

zmniejszając częstość podawania leku w miarę jak następuje poprawa.

POCHODZENIE LEKU:

Opisano wcześniej

SPONGIA D6 (GĄBKA)

Duszności towarzyszy suchość w nosie, gardle i krtani połączona z odczuwaniem pieczenia i

uczuciem zaciskania. Wzbudza to wielki lęk. Dziecko jest przerażone. Występuje suchy,

przypominający szczekanie psa kaszel.

Lek ten podaje się zazwyczaj razem z Aconitum lub Belladonną. Podajemy, więc

Spongię naprzemian z Aconitum, jeśli dziecko nie jest spocone; z Belladonną, gdy się poci.

DAWKOWANIE:

Jeśli objawy nasilone są maksymalnie to lek podajemy nawet co 10 minut po 3 granulki.

Zmniejszamy częstość podawania leków w miarę ustępowania dolegliwości. Jeśli podajemy z

Aconitum lub Belladonną, to oczywiście, co 10 minut jeden z tych leków, nie zaś oba razem.

21

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest sporządzany z gąbki wyławianej z Morza Śródziemnego, Morza Czerwonego i

Atlantyku. Związkami czynnymi są sole nieorganiczne, głównie jodowe.

SAMBUCUS NIGRA D6 (BEZ CZARNY)

Duszności towarzyszą trudności w odksztuszaniu gęstego śluzu, który zalega

w drogach oddechowych. Twarz jest zasiniona. Dziecko nie może leżeć. Stale przyjmuje

pozycję siedzącą, co ułatwia oddychanie. Dziecko poci się zaraz po przebudzeniu. Gdy znów

zaśnie, pocenie ustępuje. Nos zwykle jest zatkany.

DAWKOWANIE:

Sambucus jest w ataku duszności krtaniowej u dzieci podawany na ogół jako lek dodatkowy,

obok poprzednich. Może być podawany co 10 minut po 3 granulki.

POCHODZENIE LEKU:

Czarny bez rośnie w Europie i Środkowej Azji. Lek jest sporządzany z liści i kwiatów, które

zawierają m.in. olejki eteryczne, saponiny, cholinę, sambucynę.

5. Chrypka i zanikanie głosu. Ostre i przewlekłe zapalenia krtani.

Dolegliwości te są związane również ze zmianami chorobowymi w obrębie krtani jednakże,

inaczej niż w zapaleniu podgłośniowym, obejmują również jej fałdy głosowe. Najczęściej są

to takie zmiany chorobowe, jakie występują w zwykłym ostrym zapaleniu krtani. Krtań jest

przekrwiona. Poza tym występuje obrzęk jej błony śluzowej oraz wzmożenie wydzielania

śluzu. Ostre zapalenie krtani często pojawia się w przebiegu grypy i przeziębienia. Chrypka i

zanikanie głosu występują wtedy łącznie z mniejszą lub większą gorączką, dreszczami i

ogólnym rozbiciem.

Jeśli chrypka nie trwa dłużej niż 10 dni, to podejmujemy zwykle jej samodzielne

leczenie za pomocą środków homeopatycznych, bez kontroli laryngologicznej. Chrypka

trwająca dłużej niż 10 dni powinna już skłaniać do bezwzględnego skorzystania z konsultacji

lekarza laryngologa.

Trzeba bowiem koniecznie pamiętać, że chrypka długo trwająca może być objawem

22

poważnych chorób krtani nie wyłączając nowotworów.

Przy pomocy samych tylko środków homeopatycznych mogą być leczone również przewlekłe

stany chorobowe krtani, zawsze jednak pod kontrolą lekarza homeopaty, najlepiej

laryngologa.

W leczeniu ostrego nieżytu krtani wchodzą w grę następujące leki homeopatyczne:

ARUM TRIPHYLLUM D6,

RHUS TOXICODENDRON D12,

ARGENTUM METALLICUM D12,

PHOSPHORUS D12.

ARUM TRIPHYLLUM D6 (CEBULA INDYJSKA)

Lek szczególnie przydatny w leczeniu ostrego nieżytu krtani, w którym chrypka jest

połączona ze zmianami tembru głosu w zależności od jego wysokości. Na pewnych

wysokościach głos może być czysty, na innych ochrypnięty. Gardło jest jasno czerwone,

język obrzęknięty. Wargi są zwykle spierzchnięte, kąciki ust często bolesne i popękane.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się zwykle 4 do 6 razy dziennie po 5 granulek.

W miarę uzyskiwania poprawy zmniejszamy częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

Arum triphyllum spotyka się w Ameryce, Chinach, Indiach.

Do produkcji leku pobierany jest świeży pień korzenia w okresie przed rozwinięciem się liści.

Głównym związkiem czynnym zawartym w korzeniu Arum jest cyjanowodór.

RHUS TOXICODENDRON D12 (SUMAK JADOWITY)

Lek ten podajemy w takich przypadkach, w których chrypka pojawia się na początku

mówienia a następnie dość paradoksalnie, w miarę dalszego mówienia chrypka ustępuje.

Sumak jadowity jest zresztą stosowany we wielu dolegliwościach, które zmniejszają się pod

wpływem jakiegoś ruchu. Mogą to być na przykład dolegliwości reumatyczne.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się przed każdym wysiłkiem głosowym po 5 granulek.

23

POCHODZENIE LEKU:

Sumak jadowity rośnie w Ameryce Północnej. Do produkcji leku używa się młodych, ale już

ulistnionych pędów. Roślina zawiera flawony oraz kwasy galusowe, które są związkami

czynnymi biologicznie.

ARGENTUM METALLICUM D12 (SREBRO METALICZNE)

Lek jest szczególnie przydatny w przypadkach chrypki związanej z zapaleniem gardła i krtani

u zawodowych mówców (nauczycieli, polityków, duchownych). Chrypce towarzyszy wielce

przykre uczucie jakby otwartej rany w gardle lub tkwiącego w gardle kolca, którego nie

możemy odkrztusić.

DAWKOWANIE:

Lek podaje się 4 razy dziennie po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany z czystego metalicznego srebra.

PHOSPHORUS D12 ( FOSFOR )

Jeśli chrypce towarzyszy duża bolesność krtani i chory na skutek tej bolesności stara się nie

mówić, to lekiem wielce skutecznym w takich przypadkach będzie właśnie Phosphorus.

Pacjenci źle znoszę zimne powietrze. Ponadto chrypka nasila się wieczorem i w nocy.

DAWKOWANIE:

Lek przyjmuje się w zależności od nasilenia dolegliwości 2 - 4 razy dziennie po 5 granulek.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest produkowany z czystego fosforu.

6. Ostre zapalenia migdałków podniebiennych i gardła.

Ostremu zapaleniu migdałków podniebiennych towarzyszą przeważnie zmiany zapalne w

obrębie całego układu limfatycznego gardła. Pojawiają się objawy ogólne: gorączka,

24

dreszcze, bóle przy przełykaniu (zwłaszcza śliny). Stan taki nazywamy anginą. Izolowane

zapalenie migdałków podniebiennych zdarza się rzadko. U dzieci jest przeważnie początkiem

anginy.

W zależności od wyglądu migdałków, rozróżnia się anginę nieżytową, anginę

grudkową oraz anginę zatokową. W anginie nieżytowej migdałki są przekrwione,

rozpulchnione i obrzmiałe. W anginie grudkowej migdałki wglądają podobnie, ale mają

dodatkowo drobne białawo-zółtawe naloty na grudkach migdałka.

W anginie zatokowej naloty są większe. Pokrywają ujścia krypt (zatok) migdałkowych, a

niekiedy cały migdałek. Migdałek wygląda wówczas jak pokryty błoną. Jeżeli migdałek tak

właśnie wygląda, to trzeba być szczególnie uważnym i ostrożnym, ponieważ podobnie

wyglądają migdałki w dyfterycie. W anginach migdałki są jednak pokryte tzw.

pseudobłonami, które – inaczej niż w błonicy – łatwo można zdjąć.

Po podaniu leków homeopatycznych zapalenie migdałków (angina) powinno wyraźnie

ustępować po 48 do 72 godzinach. Brak takiej poprawy zdarza się niezmiernie rzadko, nie jest

jednak wykluczony. Jeśli tak się zdarza trzeba oczywiście rozważyć potrzebę wsparcia terapii

odpowiednio dobranymi antybiotykami. Na ogół jednak już po kilku godzinach występuje

pewna poprawa.

Trzeba też pamiętać, że zdarzają się też niekiedy tzw. anginy objawowe. Chodzi tu o takie

choroby, w których angina jest istotnym elementem ich patologii (angina wrzodziejąco-

błoniasta, angina z patologicznym obrazem krwi, angina monocytowa, angina limfocytowa,

angina agranulocytowa). W większości przypadków zapalenia gardła i migdałków leczenie

homeopatyczne jest wystarczające, jeśli leczenie rozpoczyna się natychmiast po stwierdzeniu

pierwszych objawów choroby.

W anginie nieżytowej i grudkowej stosowane są następujące leki homeopatyczne:

BELLADONNA D12,

APIS MELLIFICA D12,

PHYTOLACCA D12,

MERCURIUS SOLUBILIS D12

BELLADONNA D12 (POKRZYK WILCZA JAGODA)

Jest to główny lek w terapii rożnych stanów zapalnych. Jest on stosowany bardzo często.

W anginach stosujemy go zwłaszcza wtedy, gdy migdałki i gardło są żywoczerwone, a chory

odczuwa ból przy połykaniu promieniujący do uszu. Niekiedy odczuwa też ściskanie w

25

gardle. Doznaniom tym towarzyszy uczucie przepełnienia w gardle. Gorączka nawet wysoka.

Chory poci się obficie.

DAWKOWANIE:

Lek podajemy po 5 granulek co 2 do 3 godzin. Dzieciom - po 3 granulki. W miarę poprawy

zmniejszamy częstość podawania leku.

POCHODZENIE LEKU:

opisano wcześniej.

APIS MELLIFICA D12 (PSZCZOŁA MIODNA)

Migdałki są również żywoczerwone. Bardzo powiększony języczek zwisa jak worek

wypełniony wodą. Ból ma charakter kłujący. Zimne płyny przynoszą choremu ulgę Chory na

przemian, to jest suchy, to pokryty potem. Nie ma pragnienia. Apis działa szybko, ale też jego

działanie szybko ustępuje.

DAWKOWANIE:

Apis jest podawany, co godzinę po 5 granulek. W miarę poprawy zmniejszamy częstość

podawania leku.

Apis dobrze jest podawać razem z Belladonną.

POCHODZENIE LEKU:

Lek jest przygotowywany z całej pszczoły miodnej w odróżnieniu od Apisyny, która jest

przygotowywana z samego tylko jadu pszczelego

PHYTOLACCA D12 (brak polskiej nazwy)

Gardło jest ciemnoczerwone. Języczek jest również obrzęknięty jednak nie tak silnie. Przy

połykaniu pojawia się ból, który promieniuje od nasady języka do uszu. Migdałki mogą być

pokryte szarawym nalotem. Chory ma uczucie ciała obcego w gardle. Chory często przełyka

ślinę.

DAWKOWANIE:

Lek jest podawany, co 2 do 3 godzin po

5 granulek. Dzieciom podaje się po 3 granulki.

26

POCHODZENIE LEKU:

Roślinę, z której lek jest produkowany w stanie naturalnym spotyka się w Ameryce

Północnej. Jest też specjalnie hodowana dla celów farmaceutycznych. Lek jest sporządzany

ze świeżych korzeni zbieranych jesienią. Phytolacca zawiera saponin

y,

fytolakcyn

ę

kwas

fytolakowy.

Angina zatokowa może być leczona tak jak anginy: nieżytowa i grudkowa. Często jednak

trzeba dodać opisany wcześniej:

MERCURIUS SOLUBILIS D12 w dawkach po 5 granulek ( dzieciom 3 granulki), co 2 do 3

godzin.

7. Nawracające nieżyty górnych dróg oddechowych.

Leczenie homeopatyczne może być wysoce skuteczne w zapobieganiu nawrotom zapaleń

górnych dróg oddechowych, które szczególnie często zdarzają się u dzieci. Jest wiele leków,

którymi można się w tym celu posłużyć.

Uodporniające kuracje homeopatyczne doprowadzają organizm do stanu, w którym jego

naturalne możliwości wystarczają do opanowania procesu chorobowego jeszcze w fazie przed

objawowej. Przeprowadza się je zimą przez 3 kolejne miesiące z jednotygodniowymi lub

dwutygodniowymi przerwami po każdym miesiącu kuracji.

Leki homeopatyczne zwiększają w sposób naturalny sprawność układu odpornościowego

organizmu i tą drogą zapobiegają zagrożeniu chorobą. Nie są one jednak szczepionkami i nie

powodują żadnych niekorzystnych skutków ubocznych. O szczepionkach, jak wiadomo, nie

można tego powiedzieć.

Homeopatyczne kuracje odpornościowe mogą w istotny sposób przyczynić się do

ograniczenia negatywnych skutków nadużywania antybiotyków i leków sterydowych w

leczeniu, jakże częstych schorzeń zapalnych w obrębie układu oddechowego. Dotyczy to

również dolnych dróg oddechowych.

Oto schematy takich kuracji stosowane w zapaleniach migdałków podniebiennych i

gardła.

5

A.

Leki podawane w niedziele

5

Por. Jacques Jouanny, The Essentials of homeopathic Therapeutics, Boiron SA, France, 1991

27

W każdą 1, 2 i 3 niedzielę danego miesiąca podajemy na 30 minut przed śniadaniem 10

granulek leku o nazwie:

Psorinum C30.

W każdą 4 niedzielę tego miesiąca podajemy na 30 minut przed śniadaniem 10 granulek leku

o nazwie:

Tuberculinum

GT C30.

B.

Leki podawane w dni powszednie

Każdego dnia rano na 30 minut przed śniadaniem podajemy 5 granulek leku o nazwie:

Barium carbonicum D12,

a wieczorem 30 minut po kolacji podajemy lek o nazwie:

Thuja D12 .

Kuracja zwykle daje dobre rezultaty zwłaszcza, jeśli się ją powtórzy w kolejnych dwóch

latach. Najlepiej jest rozpoczynać te kuracje w grudniu.

8. Wykaz leków

1

ACONITUM C9

2

ALLIUM CEPA D12

3

APIS MELLIFICA D12

4

ARGENTUM METALLICUM D12

5

ARUM TRIPHYLLUM D6

6

AVENA SATIVA D6

7

BARIUM CARBONICUM D12

8

BELLADONNA C9

9

BELLADONNA D12

10 BRYONIA D12

11 CHINA D12

12 CINNABARIS D12

13 EUPATORIUM PERFOLIATUM D12

14 FERRUM PHOSPHORICUM D12

15 GELSEMIUM D12

16 KALIUM BICHROMICUM D12

17 KALIUM JODATUM D12

18 KALIUM PHOSPHORICUM D30

19 MERCURIUS SOLUBILIS C15

20 MERCURIUS SOLUBILIS D12

21 MEZEREUM D12

22 NUX VOMICA C9

28

23 PHOSPHORUS D12

24 PHYTOLACCA D12

25 PSORINUM C30

26 PULSATILLA D12

27 RHUS TOXICODENDRON D12

28 SAMBUCUS NIGRA D6

29 SPONGIA D6

30 STICTA D12

31 THUJA D12

32 TUBERCULINUM GT C30