Halogenki berylu
Fluorek berylu (BF
2
) jest wyjątkiem wśród halogenków berylu, które w przeważającej
mierze mają charakter kowalencyjny. Jest dobrze rozpuszczalny w wodzie, w
rozworach ulega wyraźnej hydrolizie. Wykazuje podobieństwa do SiO
2
, tzn.
tendencję do zastygania w postaci szkliwa,
tworzenie sieci krystobalitu w procesie krystalizacji,
tworzenie fluoroberylanów w reakcji z nadmiarem fluorków litowców, np.
Na
2
BeF
4
(dla SiO
2
analogiczny jest Ca
2
Sio
4
).
Chlorek berylu (BeCl
2
) -w stanie stałym jego sieć przestrzenną tworzą nieskończone
łańcuchy, w których beryl ma liczbę koordynacyjną 4. Występujące w nich
czworościany koordynacyjne (BeCl
4
) są między sobą połączone krawędziami. Każdy
atom chloru łączy się z dwoma atomami berylu wiązaniem dwucentrowym
zlokalizowanym, co jest możliwe dzięki odpowiednio dużej liczbie elektronów
walencyjnych.
Pod wpływem wody łatwo hydrolizuje z wytworzeniem kompleksu [Be(H
2
O)
4
]Cl
2
, w
którym cząsteczki wody są bardzo silnie związane.
Bezwodny BeCl
2
dobrze rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych.
Cement Sorela
Twardniejąca po pewnym czasie masa tlenku chlorku magnezu (mieszanina stężonego
roztworu MgCl
2
i MgO) zwana też spoiwem magnezjowym. Efekt tężenia nadają
tlenochlorki o zmiennym składzie.
Otrzymywanie: Tlenek magnezu pozyskuje się z wapieni dolomitowych wypalając je
w temperaturze 800 -900 st. Celsjusza z dodatkiem chlorku lub siarczku
magnezowego. Następnie łączy się go z rozpuszczonym w wodzie chlorkiem
magnezu.
Zastosowanie: Duża odporność na ściskanie i dosyć krótki czas wiązania cementu
Sorela sprawiły, że znalazł on zastosowanie w budownictwie przy produkcji
tynków. Był też łączony z trocinami i wiórami z drewna (materiał ten zwano
skałodrzewem lub ksylolitem) i wykorzystywany do wytwarzania posadzek
bezspoinowych, płytek podłogowych, płyt izolacyjnych.
Wady: Cement Sorela przyspiesza korozję stali, toteż obecnie w Polsce nie
wykorzystuje się go w budownictwie. Nie jest także odporny na długotrwałe
działanie wody.