(Microsoft Word Viewer - PROGRAM WESO\243A ZABAWA+PRAWID\243OWA POSTAWA.doc)

PRZEDSZKOLE NR 5

MALBORK

PROFILAKTYCZNO-STYMULUJĄCY PROGRAM

GIMNASTYKI KOREKCYJNO – KOMPENSACYJNEJ

„WESOŁA ZABAWA + PRAWIDŁOWA POSTAWA”

„Nad zdrowiem trzeba pracować i praca ta ma charakter pedagogiczny.

Chodzi bowiem o wykształcenie trwałych nawyków higienicznych- kulturalnych,

odpowiednich postaw wobec zdrowia fizycznego i psychicznego,

wreszcie o pewne kwantum wiedzy i umiejętności”

M. Demel

Opracowanie : mgr Małgorzata Galara

SPIS TREŚCI

     I.  Wstęp ................................................................................................... 3
    II. Cele programu  ……………................................................................. 4
   III. Zadania dydaktyczne ............................................................................ 4
   IV. Zadania wychowawcze ........................................................................ 4
    V. Formy organizacji i metody prowadzenia zajęć
          Korekcyjno-kompensacyjnych  ........................................................... 5
   VI. Procedury osiągania celów.................................................................... 5
VII. Oczekiwane osiągnięcia wychowanków ............................................. 11
VIII. Propozycje metod kontroli oddziaływania korekcyjnego ....................12
  IX. Propozycje zabaw i gier ruchowych z elementami korygującymi
        wady postawy u dzieci  ........................................................................ 13
   X. Kilka  wskazówek końcowych ..…………………………………......  30
  XI. Bibliografia .......................................................................................... 31

I. WSTĘP

           Wiek przedszkolny i młodszy wiek szkolny jest okresem zwiększonego zagroŜenia
występowania nieprawidłowej postawy u dziecka, dlatego jednym z podstawowych zadań
przedszkola i szkoły jest eliminowanie zjawisk wiąŜących się z powstawaniem lub
pogłębianiem się juŜ istniejących wad i zaburzeń. Wszystkie oddziaływania zapobiegawcze,
wyrównujące i kompensujące są integralną częścią programów realizowanych na zajęciach
dydaktyczno-wychowawczych. Do działań w tym zakresie naleŜy równieŜ gimnastyka
korekcyjno-kompensacyjna, której głównym celem jest przeciwdziałanie stwierdzonym
wadom postawy i wyrównywanie odchyleń fizjologicznych.
     Aby osiągnąć taki cel naleŜy stosować kilka zadań. Wyrabianie u dziecka  nawyku
prawidłowej postawy ciała we wszystkich sytuacjach i czynnościach dnia codziennego.
Wytwarzanie silnej i wytrzymałej stabilizacji mięśniowo – więzadłowej kręgosłupa po
uprzednim usunięciu dystonii mięśniowej. WdroŜenie do rekreacji ruchowej uwzględniającej
elementy profilaktyki i korekcji zaburzeń zagraŜających lub istniejących u dziecka.
Opanowanie przez dziecko i jego środowisko opiekuńcze wiedzy i umiejętności dotyczących
spraw jego zdrowia związanego z wadą.
      Gimnastyka korekcyjno-kompensacyjna w naszym przedszkolu, jest kierowana głównie
do dzieci z wadami jeszcze nie wymagającymi postępowania rehabilitacyjnego. Są to dzieci,
u których wady postawy powstały w wyniku słabego umięśnienia, dystonii mięśniowej oraz
nieprawidłowego nawyku w utrzymywaniu postawy ciała.
       Głównym załoŜeniem przy prowadzeniu ćwiczeń i zabaw korekcyjno-kompensacyjnych
w naszej placówce jest, aby nauczyć dzieci właściwego myślenia o prawidłowej postawie
ciała człowieka (ile jest z tego tytułu korzyści). WaŜnym teŜ jest by zachęcić dzieci do
dąŜenia posiadania i utrzymywania prawidłowej postawy ciała. (Tu pod hasłem : „postawa
prawidłowa” naleŜy rozumieć sylwetkę z prawidłowo rozwiniętym aparatem mięśniowym,
prostym kręgosłupem, prawidłowo ukształtowanymi kończynami, która daje moŜliwości
sprawnego ruchu w kaŜdym zakresie.)
      Mając powyŜsze na uwadze napisałam program gimnastyki korekcyjno – kompensacyjnej
„

WESOŁA ZABAWA + PRAWIDŁOWA POSTAWA

”, który będzie realizowany w codziennej

pracy z dziećmi naszej placówce w wymiarze dwóch/trzech zabaw ruchowych dwa razy w
tygodniu we wszystkich grupach wiekowych.

Baza: sala zabaw, teren trawiasty-zielony w ogrodzie przedszkolnym
Przyrządy: drabinki gimnastyczne, ławeczki gimnastyczne
Przybory: materace gimnastyczne, piłki gumowe, piłki lekarskie, kocyki,
                 laski gimnastyczne, krąŜki, kółka do rzutu, woreczki, szarfy

II. CELE PROGRAMU „WESOŁA ZABAWA + PRAWIDŁOWA
POSTAWA”

Cel ogólny:

• Wspomaganie harmonijnego rozwoju dziecka, w szczególności kształtowanie

prawidłowych umiejętności ruchowych oraz korygowanie wad postawy

Cele szczegółowe:

•  uświadomienie dzieciom zalet i konieczności dbania o prawidłową postawę
•  kształtowanie nawyku prawidłowej postawy u dzieci
•  wzmacnianie całego garnituru mięśniowego u dzieci
•  opanowanie umiejętności skorygowania wady przez przyswojenie korekcji lokalnych i

globalnych oraz rozciągnięcie grup mięśni przykurczonych i wzmocnienie
osłabionych

• korygowanie wad postawy u dzieci

III. ZADANIA DYDAKTYCZNE

1. Uaktywnienie układów: ruchu, krąŜeniowego, oddechowego.
2. Uzyskanie pełnego zakresu ruchu w stawach, odpowiedniej elastyczności i siły

określonych grup mięśniowych.

3. Wyrabianie nawyku postawy prawidłowej.
4. Zapoznanie dzieci z zabawami i grami ruchowymi kształtującymi prawidłową sylwetkę.

IV. ZADANIA WYCHOWAWCZE

1. Współpraca z partnerem

2.  Samoocena i samokontrola własnej sylwetki.
3.  Higiena osobista.
4.  Współzawodnictwo w grupach.
5.  Zasada „fair play” w rywalizacji
6.  Prawidłowe odŜywianie się.
7.  Eliminowanie kompleksów psychicznych.

V. FORMY ORGANIZACJI I METODY PROWADZENIA ZAJĘĆ
KOREKCYJNO-KOMPENSACYJNYCH

       Gimnastyka korekcyjna jest częścią wychowania fizycznego i obowiązują w niej zasady
metodyki wychowania fizycznego. Ale jednocześnie gimnastyka korekcyjna jest specyficzną
formą ćwiczeń fizycznych, w których ruch został w pewnej mierze podporządkowany celom
terapeutycznym. Przy pomocy ruchu moŜemy wpływać na prawidłową sylwetkę i postawę
ciała. Metody i formy stosowane w pracy z dziećmi powinny być zatem dostosowane do
predyspozycji i moŜliwości dziecka oraz uwzględniać wszystkie uwarunkowania dotyczące
wprowadzenia treści z zakresu edukacji zdrowotnej. Przygotowując zajęcia indywidualne lub
grupowe, nauczyciel powinien uwzględnić potrzeby i moŜliwości dzieci, oraz ich rozwój
psychofizyczny.
   Dlatego teŜ , aby zachęcić dzieci do ćwiczeń korekcyjno-kompensacyjnych, stworzyć im
dodatkową motywację, zajęcia te w naszej placówce prowadzone będą w formie
najwłaściwszej dla wieku przedszkolnego – zabawy i gry ruchowe.
   WaŜną rolę w wykonywaniu ćwiczeń w korektywie stanowią ćwiczenia izometryczne, w
czasie których naleŜy zwracać uwagę na poprawne oddychanie. MoŜna to osiągnąć przez
głośne syczenie (długie wymawianie głoski „s”, liczenie czy teŜ głośne śpiewanie). W
ćwiczeniach dynamicznych oddech naleŜy zgrać z wykonywanymi ruchami.

VI. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

• Ogólne załoŜenia postępowania korekcyjnego

1.  Uświadomienie dziecku jego defektu i potrzeby ćwiczeń.
2.  Wyeliminowanie kompleksów.
3.  Ćwiczenia rozluźniające i zwiększające ruchomość w stawach

-obręczy barkowej
-obręczy biodrowej
-kończyn dolnych i stóp

4. Nauka prawidłowego oddychania.

-torem piersiowym
-torem brzusznym
-ćwiczenia oddechowe wolne, wspomagane i oporowe

5. Nauka umiejętności korygowania wady przez przyswojenie korekcji lokalnych a następnie

globalnych.

6. Rozciąganie grup mięśniowych przykurczonych i wzmacnianie osłabionych.

-głowy, szyi, obręczy barkowej i górnego odcinka mięśni grzbietu
-prostownika grzbietu
-klatki piersiowej
-brzucha
-kończyn dolnych i stóp

7. Ćwiczenia o zwiększonej intensywności (tempo, ilość powtórzeń, obciąŜenia).

-mięśni grzbietu
-mięśni brzucha
-mięśni pośladkowych

8.  Wyrabianie wytrwałości posturalnej, kształtowanie odruchu postawy prawidłowej.
9.  Ćwiczenia specjalne hamujące określoną wadę, wyprostne, antygrawitacyjne.
10.Gry i zabawy ruchowe mające na celu harmonijny rozwój organizmu oraz wzmoŜenie jego
wydolności i sprawności fizyczno- ruchowej.

•

Zadania szczegółowe dla poszczególnych wad:

♦

PLECY OKRĄGŁE

Plecy okrągłe to wada odcinka piersiowego kręgosłupa. W warunkach prawidłowych odcinek
piersiowy wygięty jest ku tyłowi, tworząc tzw. kyfozę piersiową. W przypadku pleców
okrągłych wygięcie to jest pogłębione – powstaje hiperkyfoza piersiowa.

cechy wady:
- osłabienie i rozciągnięcie mięśni grzbietu,
- przykurcze mięśni piersiowych,
- wysunięcie do przodu głowy i barków,
- zmniejszenie przodopochylenia miednicy,
- kolana i łokcie w pozycji lekkiego zgięcia,
- zaburzenie i zmniejszenie sprawności układu oddechowego i krąŜenia

Cel ćwiczeń:

1.Nauczenie i utrwalenie nawyku poprawnej postawy.
2.Zwiększenie ruchomości kręgosłupa.
3.Rozciąganie mięśni przykurczonych.
-  ćwiczenia rozciągające mięśnie piersiowe ( wielkie i małe )biernie i czynnie,
-  ćwiczenia rozciągające mięśnie zębate przednie
4.Likwidacja dystonii mięśniowej.
-  ćwiczenia wzmacniające mięśnie prostownika grzbietu odcinka piersiowego i mięśni

karku,

- ćwiczenia wzmacniające mięśnie ściągające łopatki (czworoboczny, równoległoboczny,

najszerszy grzbietu).

5.Ćwiczenia wdechowe i rozpręŜające klatkę piersiową.
6.Zabawy i gry:
„Nurkująca kaczka”, „Węszący piesek”, „Przejdź przez tunel”, „Berek zaczarowany”,
„Wywoływanka”, „Noszenie wody”, „Samochody”, „Dzień i noc”, „Powódź”, „Sztafeta z
przekazywaniem lasek”, „Sztafeta piłek”, „Wyścig raków z woreczkami”, „Kto dalej rzuci”,
„Sztafeta ze ślizgiem na kocykach”, „Sztafeta piłek w tunelu”.

Pozycje stosowane: w odciąŜeniu i izolowaniu antykifotyczne, przy stbilizacji odcinka
lędźwiowego, nie stosować pozycji pionowych, uwypuklać klatkę piersiową.
Przeciwwskazania: skłony w przód, podskoki, krąŜenia ramion w przód.

♦

PLECY WKLĘSŁE

Plecy wklęsłe to wada całego kręgosłupa, który na całej długości jest silnie uwypuklony
(hiperlodoza), miednica ustawiona niemal poziomo, silnie uwypuklony ku przodowi
kręgosłup lędźwiowy wykazuje duŜe zmiany
spowodowane przykurczami prostownika grzbietu, wiązadeł odcinka lędźwiowego

cechy wady:

- zwiększona lordoza lędźwiowa,
- wysunięty do przodu brzuch, klatka piersiowa i piersiowy odcinek kręgosłupa
  mogą być nieco spłaszczone lub pozostawać w normie
- miednica ma zwiększone przodopochylenie
- mięśnie brzucha, pośladkowe wielkie oraz zginacze stawu kolanowego są
  osłabione
- nadmiernie napięte są mięśnie grzbietu w odcinku lędźwiowym i zginacze
  stawu biodrowego.

Cel ćwiczeń:

1.Kształtowanie nawyku przyjmowania postawy prawidłowej.
2.Ćwiczenia wzmacniające mięśnie osłabione:
-prostownika grzbietu i karku, mięśni ściągających łopatki, mięśni brzucha, pośladkowych
wielkich, zginaczy stawu kolanowego.
3.Przywrócenie prawidłowych stosunków anatomicznych w obrębie stawu biodrowego.
4.Rozluźnienie mięśni grzbietu w odcinku lędźwiowym, zginaczy stawu biodrowego,
rozciągnięcie mięśni zginaczy uda i mięśni odcinka lędźwiowego kręgosłupa.
5.Utrzymanie prawidłowej ruchomości kręgosłupa.
6.Gry i zabawy:
„Piłka parzy”, „Sztafeta ze ślizgiem między ławeczkami”, „Wyścig wskazówek zegara”,
„PoŜar – powódź”, „Chrabąszcz na grzbiecie”, „Jazda na rowerze”, „Wyścig z czołganiem
pod partnerem”, „Koszenie trawy”.

Pozycje stosowane: zapewnić właściwe ustawienie odcinka piersiowego, przy korekcji
uwzględnić zrównowaŜenie przednio-tylne w stosunku do płaszczyzny przednio-czołowej
przechodzącej przez stawy skokowe.
Przeciwwskazania: unikać pozycji zwiększającej lordozę lędźwiową nie uprawiać
gimnastyki artystycznej, mostków kołyski na brzuchu, zwisów.

♦

PLECY OKRĄGŁO - WKLĘSŁE

Ta wada charakteryzuje się nadmiernym powiększeniem kifozy piersiowej
i lordozy lędźwiowej.

cechy wady:

- głowa i barki są wysunięte do przodu
- kręgosłup w odcinku piersiowym wykazuje zwiększenie się wygięcia ku
  tyłowi, a klatka piersiowa ulega zapadnięciu
- w odcinku lędźwiowym kręgosłup wygina się przesadnie ku przodowi
  powodując uwypuklenie brzucha.

Cel ćwiczeń:

1.Zwiększenie ruchomości kręgosłupa w poszczególnych odcinkach. 2.Rrozciągnięcie
skróconych mięśni w obrębie klatki piersiowej,
w obrębie miednicy i lędźwi mięśni prostowników grzbietu odcinka lędźwiowego i zginaczy
stawu biodrowego.

3.Wzmocnienie mięśni rozciągniętych tzn.: mięśni grzbietu odcinka piersiowego i mięśni
karku, mięśni prostych i skośnych brzucha oraz prostowników stawu biodrowego.
Pozycje stosowane: stabilizujące odcinkowo kręgosłup.
Przeciwwskazania: Unikać pozycji nadmiernego wyprostu i zaokrąglających plecy.

♦

PLECY PŁASKIE

W tej wadzie kifoza i lordoza w kręgosłupie są spłaszczone.

cechy wady:

- głowa jest lekko wysunięta do przodu
- barki silnie ściągnięte do tyłu
- klatka piersiowa uwypuklona

Cel ćwiczeń:

1.Zwiększanie przodopochylenia miednicy i ukształtowanie prawidłowej
   lordozy.
2.Zwiększanie ruchomości kręgosłupa, prawidłowe ustawienie kifozy.
3.Zalecane ćwiczenia zaokrąglające plecy i lordozujące, ogólne wszechstronne wzmocnienie
mięśni grzbietu, brzucha, mięśni pośladkowych.

Przeciwwskazania: unikać siadów: niskich, prostych, skrzyŜnych, nie stosować ćwiczeń
elongacyjnych i zwisów.

♦BOCZNE SKRZYWIENIE KRĘGOSŁUPA (SKOLIOZA)
Skrzywiony  kręgosłup  tworzy  wygięcie  wypukłością  w  prawą  lub  lewą  stronę  w  odcinku
piersiowym,  lędźwiowym  lub  lędźwiowo-piersiowym.  Przyczyną  tej  wady  moŜe  być
nierównomierny rozwój somatyczny układów mięśni grzbietu.
Czynnikami powodującymi zaburzenia rozwoju somatycznego układu mięśni         grzbietu
są:
- niedbała postawa przy siedzeniu, czytaniu, pisaniu,
- noszenie cięŜarów po jednej stronie ( teczki, ksiąŜki)
- jednostronne, długotrwałe zajęcia.

Cel ćwiczeń:

1.Zatrzymanie postępu skrzywienia.
2.Usunięcie skrzywienia lub jego zmniejszenie.
3.Utrzymanie osiągniętych wyników
4.Ćwiczenia na usunięcie przykurczów wiązadeł i mięśni zwłaszcza w obrębie
   grzbietu i miednicy.
5.Ćwiczenia na zrównowaŜenie sił układu mięśniowego.
6.Ćwiczenia poprawiające wydolność fizyczną.
7.Ćwiczenia wyrabiające nawyk i odruch prawidłowej postawy ciała we wszystkich
pozycjach.
8.Ćwiczenia poprawiające wydolność układu krąŜeniowo- oddechowego.
9.Wzmocnienie mięśni przykręgosłupowych.
10.Wzmocnienie mięśni grzbietu, mięśni pośladkowych i brzucha.
11.Gry i zabawy:
„Znajdź swoją parę”, „Woreczkowy krokiet”, „Sztafeta piłek pod nogami”, „Wycieraczki
samochodowe”, „Wielbłądy”, „Dmuchana piłeczka”, „Berek w siadzie na piętach”, „Bocian i
Ŝabki”.

Zaleca się: stosowanie pozycji niskich i izolowanych, ćwiczenia w wodzie (pływanie
Ŝabką), ćwiczenia symetryczne i asymetryczne, jazdę na rowerze po powierzchni płaskiej,
rolki, łyŜwy itp.

Przeciwwskazania: nie stosować skoków, dźwigania, nadmiernych skłonów w przód,
(naleŜy je zastąpić opadami), mostków, długotrwałych marszów.
Przy wykonywaniu wszystkich ćwiczeń naleŜy dąŜyć do wyciągnięcia się (elongacji)
dziecka, napięcia mięśni posturalnych po uprzednim skorygowaniu postawy

♦

ZNIEKSZTAŁCENIA KLATKI PIERSIOWEJ:

   KLATKA LEJKOWATA (SZEWSKA)
Powstaje w wyniku wrodzonego zaburzenia rozwoju przepony lub nieproporcjonalnego
rozrostu chrząstek Ŝebrowych w stosunku do jego elementów.
     Cel ćwiczeń:
1.Stosować ćwiczenia:
-  ogólnorozwojowe  (oddziaływać  na  cały  narząd  ruchu  zwiększać  ruchomość  w  stawach
bocznych i stawach kręgosłupa),
-  wzmacniające mięśnie posturalne i rozciągające boki klatki piersiowej,
-  oddechowe mają zwiększyć pojemność Ŝyciową płuc, wzmocnić mięśnie oddechowe,
zwiększyć ruchomość klatki piersiowej.

Pozycje stosowane: kształtować piersiowy tor oddychania, rozciągać wszechstronnie
mięśnie klatki piersiowej. Akcentować fazę wdechu, wdech wspomagać pracą ramion o
kierunku przodem w górę wdech, bokiem w dół wydech.

KLATKA PIERSIOWA KURZA
Cechuje ją zniekształcenie mostka, który tworzy silne uwypuklenie do przodu na kształt
dzioba łodzi.

Cel ćwiczeń :

1.Stosować ćwiczenia:
- ogólnorozwojowe, podobnie jak w klatce szewskiej. Rozciąganie boków klatki piersiowej i
dolnych łuków Ŝeber poprzez wzmocnienie mięśni skośnych brzucha.
- specjalne (oddechowe)-akcentować fazę wydechu. Wdech wspomagać pracą ramion o
kierunku bokiem w górę, wdech przodem w dół wydech.
- specjalne ( o charakterze wytrzymałościowym)

- wysiłek wytrzymałościowy wpływa na usprawnienie funkcji narządów

wewnętrznych (układ krąŜenia, oddychania, termoregulacji, metabolizm
tkankowy)

Pozycje stosowane: stosować w klatce lejkowatej i kurzej, intensywne ćwiczenia - biegi,

skoki, rzuty, tory przeszkód, czworakowanie w formie zabaw i gier.

♦

WADY KOŃCZYN DOLNYCH:

Zniekształcenia kończyn dolnych pogarszają statykę ciała i niekorzystnie zmieniają postawę.
Są wadami wrodzonymi lub powstają w wyniku asymetrii wyŜszej połoŜonych odcinków
ciała, przeciąŜeń pracą statyczną.

KOLANA KOŚLAWE
Skierowane do wewnątrz przyśrodkowo, uda do podudzia tworzą kształt litery X. Kostki
wewnętrzne oddalone są od siebie ponad 5 cm. Koślawości kolan towarzyszy koślawe
ustawienie stóp.

Cel ćwiczeń:

1.Nauka poprawnego stania i chodzenia.
2.Wzmocnienie głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego, mięśnia krawieckiego,
mięśnia smukłego, półścięgnistego, półbłoniastego.

3.Rozciągnięcie pasma biodrowo – piszczelowego i mięśnia dwugłowego.

Stosować ćwiczenia odciąŜające stawy kolanowe. Zwalczać istniejące płaskostopie
(stosując obcas Thomasa), większość ćwiczeń prowadzić przy wyprostowanych kolanach,
w pozycji siedzącej i leŜącej. Stosować ćwiczenia w siadzie skrzyŜnym, unikać lub
eliminować pozycje stojące, nie stosować siadów klęcznych na piętach ze stopami i
podudziami na zewnątrz, eliminować pozycje rozkroczne, przy istniejącej nadwadze ciała
dziecka postępować w kierunku jej zmniejszania. Zaleca się pływanie głównie kraulem-
ze względu na lepsze zwarcie kolan, jazda na rowerze.

KOLANA SZPOTAWE
W wadzie tej oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty do wewnątrz. Najczęstszą przyczyną
jest krzywica oraz nadwaga ciała przy słabym jeszcze układzie mięśniowym, więzadłowym i
kostnym. Przy kolanie szpotawym trzony kości udowej, piszczelowej i strzałkowej wygięte są
na zewnątrz. Więzadło poboczne zewnętrzne jest rozciągnięte, poboczne wewnętrzne-
nadmierne napięte - przykurczone.

Cel ćwiczeń:

1.Wzmocnić więzadła poboczne zewnętrzne, mięśnie dwugłowe uda, strzałkowe.
2.Rozluźnić więzadła poboczne wewnętrzne, rozciągnąć mięśnie przywodzące.

Pozycje stosowane-rozpocząć od ćwiczeń odciąŜających i zwrócić uwagę na ćwiczenia
mięśni pośladkowych i przywodzących ( wzmocnić i rozluźnić). Przeciwwskazany jest
siad skrzyŜny, stosować ruch noŜycowy nóg w pionie, naprzemienne ruchy zginania i
prostowania w stawie skokowym ( przy maksymalnym wyproście w stawie kolanowym),
unoszenie złączonych nóg w górę i w dół w leŜeniu przodem i tyłem. Stosować ćwiczenia
mięśni pośladkowych i przywodzących ( poduszkę wkłada się między kostki, a kolana
ściąga pasem lub taśmą (bandaŜem).

STOPA PŁASKA
Wada ta polega na obniŜenie łuków wysklepiających stopę.
Stopa płaska statycznie (związana jest z niewydolnością mięśni i wiązadeł odpowiadających
za utrzymanie łuków stopy (mięsień piszczelowy przedni i tylny, strzałkowy długi i wszystkie
mięśnie strony podeszwowej stopy).

Cel ćwiczeń:

1.Uświadomić dziecku rodzaj ćwiczeń.
2.Zapewnić prawidłowe obuwie (w okresie niewydolności mięśniowo-więzadłowej stosować
moŜna wkładki ortopedyczne), nie przeciąŜać stóp poprzez biegi, skoki, długie chodzenie.
3.Wzmacniać mięśnie podeszwowe stopy w prawidłowym ustawieniu w odciąŜeniu.
4.Gry i zabawy:
„Toczenie piłki po ścianie”, „Sztafeta z pisaniem liter”, „śongler”, „Zabawa kotka z
piłeczką”, „Wieszanie bielizny”, ‘PapuŜka na drąŜku”, „Schowaj woreczek”.
5.Systematycznie wyrabiać odruch prawidłowego ustawiania stóp nie chodzić na
zewnętrznych i wewnętrznych krawędziach. Stosować ćwiczenia na miękkim podłoŜu (
materace, piasek, woda, moczenie nóg w wodzie z solą kuchenną lub ciechocińską)
Zalecenia:

- pływanie, narciarstwo, gimnastyka artystyczna, jazda na rowerze
(ze stopami dostającymi pedałów dosięŜnie – zmusza stopę do pracy w warunkach
odciąŜenia).

STOPA PŁASKO - KOŚLAWA
Stopy odchylają się na zewnątrz czego wyrazem jest uwypuklenie tzw. kostki wewnętrznej
oraz skręcenie pięty na zewnątrz. Stopa taka całym cięŜarem opiera się na brzegu
przyśrodkowym.

1.Zalecane jest obuwie ortopedyczne w celu zmniejszenia koślawości. Prawidłowe obuwie
powinno odpowiadać następującym wymogom:

- tyłostopie powinno być mocno ujęte przez twardy, zamknięty i nie-deformujący się
zapiętek obejmujący ściśle piętę
- podeszwa musi być elastyczna i odpowiadać prawidłowemu kształtowi stopy, giętka we
wszystkich kierunkach, aby stopa mogła się dowolnie zginać, aby mięśnie stopy mogły
brać udział w chodzie.
- długość buta powinna uwzględniać tzw. naddatek funkcjonalny
- obcas powinien być szeroki i niski.
Długotrwałe stanie dziecka towarzyszące wielu jego czynnościom podczas ruchu wymaga
mocnego zapiętka, silnie trzymającego piętę i zabezpieczającego przed jego koślawieniem
w naturalnym odruchu rozluźniania zmęczonych mięśni. Jest to obuwie specjalne -
Beelly´ego z obcasem Thomasa ustawiające tyłostopie w pozycji odwróconej w
przypadku stopy koślawej. W leczeniu płaskostopia, w okresie niewydolności
więzadłowej stosuje się wkładki ortopedyczne zlecane przez lekarzy. Przy uŜywaniu tego
typu wkładek konieczne jest stosowanie ćwiczeń specjalnych zwiększających wydolność
układu mięśniowo-więzadłowego stopy. NaleŜy teŜ stosować odpowiednią higienę nóg

Postępowanie profilaktyczne i korekcyjne w przypadku wad stóp:
1.Uświadomić rodzaj wady.
2.Zapewnić prawidłowe obuwie.
3.Nie przeciąŜać stóp poprzez stanie, biegi, skoki na twardym podłoŜu.
4.Stosować ćwiczenia i zabawy na miękkim podłoŜu.
5.Wzmacniać mięśnie w prawidłowym ustawieniu stóp w odciąŜeniu
(na początku mięśnie długie i krótkie stopy potem aktywizować całą stopę poprzez ćwiczenia
chwytne stóp, głównie zginacze podeszwowe stopy.
6.Systematycznie wyrabiać odruch prawidłowego ustawienia stóp.

Zalecenia:

- nosić obuwie wyjściowe z miękką wkładką unoszącą wewnętrzny brzeg stopy, obuwie
domowe na grubej podeszwie filcowej.
- nosić obuwie z przedłuŜonymi obcasami ½ cm. Podniesionymi o ½ - ¾ cm po stronie
wewnętrznej stopy (obuwie Beely´ego)
- chodzić i stać z równolegle ustawionymi stopami obciąŜając zewnętrzny brzeg stopy
- siedzieć ze skrzyŜowanymi nogami opartymi o zewnętrzne krawędzie stopy

Przeciwwskazania:

Długotrwałe stanie dźwiganie duŜych cięŜarów, duŜe rozkroki w pozycji stojącej, piłka
noŜna, jazda na łyŜwach, rozsuwanie na zewnątrz palców w staniu, jazda na nartach
techniką oporową.

VII. OCZEKIWANE OSIĄGNIĘCIA WYCHOWANKÓW :

Dziecko:
- wie co to jest prawidłowa postawa ciała,
- potrafi kontrolować swoją postawę ciała podczas ćwiczeń i w czynnościach dnia

codziennego,

- utrwala nawyk prawidłowej postawy w róŜnych pozycjach i sytuacjach na zajęciach,

-  wie jak bezpiecznie się zachowywać na powierzonym stanowisku ćwiczebnym,
-  prowadzi zdrowy i higieniczny styl Ŝycia zgodny z zaleceniami nauczyciela,
-  umie wskazać i wykonać ćwiczenia przeciwdziałające jego wadzie,
-  ma świadomość potrzeby aktywności ruchowej wpływającej na jego stan ducha i zdrowia,
-  chętnie przenosi działania ruchowe z przedszkola do domu,
-  zna i respektuje reguły i zasady w zabawach i grach,
-  wie jaki jest wpływ ćwiczeń kształtujących i ruchu na świeŜym powietrzu dla organizmu,
-  rozumie podstawowe pojęcia związane z terminologią ćwiczeń (pozycje wyjściowe,

kierunek ruchu, ćwiczenie właściwe, element korygujący, pozycje końcowe),

-  potrafi stosować podstawowe zasady higieny – przed i po wysiłku,
-  potrafi właściwie przyjąć poraŜkę i sukces osobisty oraz zespołu,
-  umie prawidłowo oddychać podczas ćwiczeń (róŜnica w oddychaniu torem piersiowym i

brzusznym),

- potrafi współdziałać w grupie, druŜynie i z partnerem,

VIII. PROPOZYCJE METOD KONTROLI ODDZIAŁYWANIA
KOREKCYJNEGO

1.Wzrokowa ocena postawy ciała.
Obserwacja badanego z boku:
-  ustawienie głowy, szyi, barków, miednicy
-  fizjologiczne wygięcia w odcinku piersiowym i lędźwiowym
-  brzuch
Obserwacja badanego z przodu:
-  ustawienie szyi, barków,
-  wysklepienie klatki piersiowej,
-  kończyny dolne,
-  trójkąty talii.
Obserwacja badanego z tyłu:
-  ustawienie łopatek,
-  pięty i stopy,
-  symetria prawej i lewej strony pleców,
-  przebieg wyrostków kolczystych osi kręgosłupa.
Obserwacja chodu badanego.

2.Ocena funkcjonalna:
Wykrywanie przykurczy w stawach rzutujących na postawę ciała
a)   zginaczy stawu biodrowego - Test Thomsona.

Dziecko leŜy na plecach, ugina jedną nogę w stawie kolanowym i biodrowym i dociska
do klatki piersiowej w przypadku przykurczu, druga noga leŜąca wyprostowana na
podłoŜu- unosi się ku górze.

b) przykurcz stawu barkowego-za pomocą testu ściennego.

Dziecko w siadzie skulnym przywiera plecami do ściany i wznosi ramiona w górę,
starając się nimi dotknąć ściany. Nie dotknięcie RR do ściany określa przykurcz.

c) przykurcz w obrębie mięśni kulszowo -goleniowych .
Dziecko w pozycji przysiadu podpartego przodem, unosi biodra w górę i prostuje nogi w

stawach kolanowych. Ugięcie nóg w stawach świadczy o przykurczu kolanowym.

Ocena siły mięśni grzbietu, obręczy barkowej, brzucha
a) ocena prostowników grzbietu

Dziecko  leŜy  na  brzuchu  na  ławce  gimnastycznej,  nogi  i  ręce  wyprostowane  wzdłuŜ  osi
kręgosłupa nie mogą dotknąć podłoŜa.
b)  ocena siły mięśni obręczy barkowej
W zwisie tyłem na drabinie dziecko unosi kolana do zgięcia w górę.
Jeśli wytrzyma 10 sek. to siła mięśni barków jest dobra.
c)  ocena siły mięśni brzucha.
Dziecko siedzi w siadzie o nogach ugiętych, stopy ustabilizowane pod drabinką, przechodzi
do leŜenia tyłem i z leŜenia do siadu RR w górę z zachowaniem pełnej korekcji tułowia.
Czynność tę powtarza tak szybko jak moŜe, w czasie 20 sekund. Siła osłabiona mięśni, gdy
badany w ciągu 20 sekund nie uzyska 8 przejść z leŜenia do siadu prostego.

IX. PRZYKŁADY ZABAW I GIER RUCHOWYCH DLA WAD
MIESZANYCH

WYKORZYSTANIA

PRZY

REALIZACJI

PROGRAMU

ŚLIMAK

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy leŜą na brzuchu z nogami
wyprostowanymi i złączonymi. Na hasło prowadzącego – ŚLIMAK POKAś ROGI – dzieci
podnoszą głowę i ręce nad podłogę, przykładając zwinięte w pięść dłonie do skroni i prostując
wskazujące palce pokazują ,,rogi”, jak u ślimaka. Łokcie powinny być uniesione nad podłogę.
Na hasło prowadzącego – ŚLIMAK SCHOWAJ ROGI – dzieci zginają wskazujące palce.
Natomiast na hasło – ŚLIMAK ODPOCZYWA – dzieci kładą dłonie na podłodze i opierając
na nich brodę wracają do pozycji wyjściowej. Zabawa odbywa się w czasie np.2 min, a
prowadzący w kolejności podaje hasła.
Najlepszym  ślimakiem  zostaje  dziecko,  które  nie  popełni  Ŝadnego  błędu  lub  popełni  ich
najmniej.  Błędami  w  tej  zabawie  są:  oderwanie  klatki  piersiowej  od  podłogi  oraz  niskie
uniesienie łokci.
Oddziaływanie korekcyjne:
-  odciąŜenie od ucisku osiowego,
-  wzmocnienie mięśnia prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki,
-  wzmocnienie mięśni karku.
Przeciwwskazania: brak.

CZATUJĄCY INDIANIN

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy leŜą na brzuchu, ręce ułoŜone
wzdłuŜ tułowia. Na hasło prowadzącego – INDIANIN PATRZY – dzieci podnoszą jedną rękę
do głowy, trzymając dłoń nad oczami jako przysłonę. Jednocześnie unoszą nad podłogę i
podobnie jak czatujący za krzakami Indianin obserwują przed sobą teren.

Na  hasło  prowadzącego  –  INDIANIN  ODPOCZYWA  –  dzieci  wracają  do  pozycji
wyjściowej.  Na  ponowne    hasło  INDIANIN  PATRZY  –dzieci  zmieniają  ułoŜenie  rąk  i
wykonują zadanie.
Zabawa odbywa się w czasie np. 2 min.
Najlepszym Indianinem zostaje dziecko, które nie popełniło błędu lub popełniło ich najmniej.
Błędami  w  tej  zabawie  są;  oderwanie  klatki  piersiowej  od  podłogi,  boczne  skręty  tułowia
oparcie głowy i łokcia o podłogę.
Oddziaływanie korekcyjne:
-     odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,
-  wzmocnienie prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
-  wzmocnienie mięsni ściągających łopatki,
-  wzmocnienie mięśni karku.
Przeciwwskazania: brak.

POKAś ŁOKCIE

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Uczestnicy  zabawy  leŜą  na  brzuchu  z  dłońmi
splecionymi  na  karku  i  łokciami  opartymi  o  podłogę.  Na  hasło  prowadzącego  –  POKAś
LOKCIE  –  dzieci  unoszą  ramiona  nad  podłogę  i  pokazują  prowadzącemu  łokcie.  Po
wytrzymaniu ok. 3-6 s prowadzący podaje hasło  – SCHOWAJ ŁOKCIE.  Dzieci wracają do
pozycji wyjściowej. Zabawa odbywa się w czasie np.1,5 min.
Prowadzący  wyróŜnia  te  dzieci,  które  nie  popełniły  błędów  lub  popełniły  ich  najmniej.
Błędem  w  tej  zabawie  są:  wysokie  uniesienie  klatki  piersiowej  i  pogłębienie  lordozy
lędźwiowej.
Oddziaływanie korekcyjne:
-     odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,
-  wzmocnienie mięśnia prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
-  wzmocnienie mięśni karku.
-  Przeciwwskazania: brak.

LOT SAMOLOTU

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Dzieci leŜą na brzuchu z dłońmi pod brodą. Nogi
są wyprostowane i złączone. Na hasło prowadzącego –SAMOLOT LECI- uczestnicy zabawy
przenoszą wyprostowane ręce w bok i unoszą je jak najwyŜej, unosząc jednocześnie głowę.
W tym samym czasie unoszone są nisko! wyprostowane nogi.

Po  wytrzymaniu  w  takiej  pozycji  przez  3-6  s.  prowadzący  podaje  hasło-SAMOLOT
LĄDUJE. Dzieci opuszczają ręce i nogi wracają do pozycji wyjściowej. Zabawa odbywa się
w  czasie  np.  2  min.  MoŜna  ją  uatrakcyjnić  wprowadzając  opowieść  ruchową  z  podróŜą  po
Polsce ( np. lot do gdańska, tam lądowanie – odpoczynek, z Gdańska do Szczecina , następnie
do Krakowa ) lub po świecie.
Prowadzący wyróŜnia dziecko ( najlepszy „samolot”), które nie popełniło błędu lub popełniło
ich  najmniej.  Błędami  w  tej  zabawie  są:  oderwanie  klatki  piersiowej  od  podłogi,  oparcie
głowy o podłogę, niesymetryczne ułoŜenie rąk, wysokie uniesienie nóg.
Oddziaływanie korekcyjne:
-  odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,
-  wzmocnienie mięśnia prostownika grzbietu,
-  wzmocnienie mięśni karku,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki,
-  wzmocnienie mięśni pośladkowych,
-  wzmocnienie mięśni  kulszowo-goleniowych.
-  Przeciwwskazania: brak

LORNETKA

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy leŜą na brzuchu z dłońmi pod
brodą. Na hasło prowadzącego – POPATRZ PRZEZ LORNETKĘ – dzieci odrywają ręce od
podłogi, przenoszą dłonie do oczu , układając palce tak, aby powstało kółko. Przez tak
utworzoną ,, lornetkę” obserwują przed sobą teren. Dzieci obserwują teren bezpośrednio
przed sobą, nie powinny patrzeć na boki. N a hasło prowadzącego – ODPOCZYNEK – dzieci

wracają  do  pozycji  wyjściowej.  Prowadzący  na  przemian  podaje  hasła  i  obserwuje
poprawność zadania. Zabawa odbywa się w czasie 2 min.
Wygrywa ta osoba, która nie popełniła błędu lub popełniła ich mniej. Błędami w wykonaniu
zadania  korekcyjnego  są:  oderwanie  klatki  piersiowej  od  podłogi,  boczne  skręty  tułowia,
oparcie łokci i głowy o podłogę.

Oddziaływanie korekcyjne:
-  odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,
-  wzmocnienie prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki,
-  wzmocnienie mięśni karku.
Przeciwwskazania: brak.

DOTKNIJ CZOŁA KOLANAMI

PRZYRZĄDY I PRZYBORY : zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.

ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy leŜą na podłodze na plecach,
ręce wzdłuŜ ciała. Na sygnał prowadzącego unoszą nogi w górę i odrywając biodra od
podłogi starają się dotknąć kolanami do czoła. Na drugi sygnał dzieci wracają do pozycji
wyjściowej. Za kaŜde dotknięcie kolanami czoła dziecko, otrzymuje 1 punkt. Zabawę
powtarza się 4-6 razy. Wygrywa to dziecko, które uzyskało najwięcej punktów.

Oddziaływanie korekcyjne:

-  rozciąganie mięśnia prostownika grzbietu odcinka lędźwiowego,
-  rozciąganie mięśnia czworobocznego lędźwi,
-  wzmocnienie mięśni brzucha.

Przeciwwskazania: brak

WIATRAKI

PRZYRZĄDY IPRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.

ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy ustawiają się w małym
rozkroku lub klęku prostym. Na hasło prowadzącego – WIEJE WIATR- dzieci wykonują
wyprostowanymi rękoma obszerne krąŜenia w tył – skrzydła wiatraka obracają się. Na
hasło – WIATR PRZESTAŁ WIAĆ –uczestnicy zabawy opuszczają ręce wzdłuŜ tułowia,
utrzymując poprawną postawę. Prowadzący na przemian podaje hasła. W czasie zabawy
naleŜy zwracać uwagę, aby dzieci nie pogłębiały lordozy lędźwiowej. Zabawa odbywa się
w czasie np.1 min.
Prowadzący obserwuje dzieci i po zakończeniu zabawy wyróŜnia to które wykonało
zadanie bezbłędnie. Błędami w tej zabawie są: krąŜenia ramion w przód, mało obszerne
krąŜenia ramion, pogłębienie lordozy lędźwiowej oraz brak utrzymania pozycji
skorygowanej.

Oddziaływanie korekcyjne:

- rozciąganie mięśni piersiowych,
- wzmocnienie mięśni ściągających łopatki,

nauka przyjmowania postawy skorygowanej.

Przeciwwskazania: brak.

KUKUŁKA

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy siedzą w siadzie
skrzyŜnym w pozycji skorygowanej, z rękoma ułoŜonymi w ,,skrzydełka”. Na sygnał
prowadzącego wysuwając głowę do przodu i wymawiając słowo ,,kuku”, a następnie
cofając głowę naśladują wysuwanie się kukułki z wnętrza zegara i chowanie się jej do
środka. Głowa jest dłuŜej schowana niŜ wysunięta. Przez cały czas zabawy tułów
powinien być nieruchomy – ruch dotyczy tylko głowy. Głowa powinna być cały czas
ustawiona pionowo. Zabawa odbywa się w czasie 1 min. Wygrywa to dziecko, które
naśladując kukułkę nie popełni Ŝadnego z następujących błędów: nie utrzymanie pozycji
skorygowanej w czasie trwania zabawy, pochylenie głowy, lub popełni najmniej błędów
Oddziaływanie korekcyjne:

- wyrobienie nawyku postawy prawidłowej, zwłaszcza prawidłowego ustawienia

głowy,

-  wzmocnienie prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki.
-  Przeciwwskazania: brak.

KRASNOLUDKI

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: dowolna liczba dzieci.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy dowolnie ustawiają się na
całej sali. Stoją w pozycji skorygowanej. Na sygnał prowadzącego dzieci przyjmują
pozycję w przysiadzie z rękoma ułoŜonymi w ,,skrzydełka”, z tułowiem w pionie. Chodzą
po sali we wspięciu na palcach udając ,, krasnoludki”. PoniewaŜ pozycja i zadanie są dość
trudne do wykonania, więc ta część zabawy powinna trwać jednorazowo 3-5s, po czym
wracają do pozycji wyjściowej. Zabawa odbywa się w czasie np.1.5 min. Wygrywają
dzieci, które w czasie zabawy nie popełniły następujących błędów: pochylenia tułowia w
przód, brak ściągania łopatek, chód na całych stopach.

Oddziaływanie korekcyjne:
-  nauka przyjmowania pozycji skorygowanej,
-  wzmocnienie prostownika grzbietu,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki.
-  Przeciwwskazania: brak.

BUDOWANIE DOMU

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne

UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Dzieci  siedzą  w  siadzie  skrzyŜnym  z  dłońmi  na
kolanach.  Plecy  wyprostowane,  głowa  wyciągnięta  w  górę.  Na  hasło  prowadzącego  –
BUDUJEMY  DOM  –  dzieci  przenoszą  ręce  w  ,,skrzydełka  ”.  Na  hasło  –  BUDUJEMY
PARTER – dzieci przenoszą prawą rękę w górę i ustawiają dłoń równolegle do podłogi nad
głową. Na hasło – BUDUJEMY PIERWSZE PIĘTRO – dzieci tak samo ustawiają lewą rękę,
ale  z  dłonią  nad  dłonią  prawą  .  Na  hasło  –  BUDUJEMY  DRUGIE  PIĘTRO  –  przenoszą
prawą dłoń nad lewą. ,,Budujemy” tyle pięter, aŜ uczestnicy zabawy maksymalnie wyciągną
ręce w górę. Wówczas prowadzący podaje hasło – BUDUJEMY DACH -. Dzieci wyciągają
dłonie w górę i łączą  palce prawej i lewej dłoni tworząc ,,dach” nad zbudowanym ,, domem”.

Prowadzący  wyróŜnia  dziecko,  które  zbudowało:  najładniejszy,  najmocniejszy  dom  –  bez
błędów:  brak  maksymalnego  wyciągnięcia  się  w  górę,  pochylenie  tułowia  w  bok.  Zabawę
powtarza się 3 –5 razy.
Oddziaływanie korekcyjne:
-  czynna elongacja kręgosłupa.
Przeciwwskazania: brak.

GRA NA FUJARCE

PRZYRZĄDY  I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy leŜą na podłodze na brzuchu,
z       dłońmi pod brodą. Na hasło prowadzącego -GRAMY NA FUJARCE - dzieci podnoszą
głowę  i  ręce  w  górę  i  przenoszą  dłonie  do  przodu  -  przed  głowę.  Palcami  wykonują  ruchy
jakby  grały  na  fujarce.  Na  hasło  prowadzącego  -  PRZERWA  W  GRZE    -dzieci  wracają  do
pozycji  wyjściowej  i  odpoczywają.  Prowadzący  kilkakrotnie,  na  zmianę,  powtarza  hasła,
obserwując  poprawność  wykonania  zadań.  Dziecko,  które  nie  oderwie  klatki  piersiowej  od
podłogi  i  nie  oprze  się  łokciami  lub  głową  o  podłogę,  zostaje  przez  prowadzącego
wyróŜnione.
Oddziaływanie korekcyjne:

- odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,

    - wzmocnienie prostownika grzbietu odcinka piersiowego,
    - wzmocnienie mięśni karku,
-  wzmocnienie mięśni ściągających łopatki.

- Przeciwwskazania: brak.

HUŚTAWKA

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: minimum 2 osoby
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Dzieci  siedzą  w  siadzie  prostym.  Tułów
wyprostowany, ręce ułoŜone w,, skrzydełka''. Na sygnał prowadzącego dzieci wykonują pad
do  tyłu,  przechodzą  do  leŜenia  na  plecach  z  nogami  w  pionie  i  wracają  do  siadu  prostego,
naśladując ruchy huśtawki. Przez cały czas trwania zabawy nogi powinny być wyprostowane
i  złączone,  tułów  wyprostowany,  a  ręce  ułoŜone  w,  skrzydełka".  Kąt  między  nogami  a
tułowiem powinien przez cały czas być niezmienny i wynosić około 90

Dzieci w czasie huśtania się nie mogą odrywać bioder od podłogi w leŜeniu na plecach.
Zabawa odbywa się w czasie np. 2 min. Prowadzący wyróŜnia to dziecko(dzieci), które nie
popełniło błędów.
Oddziaływanie korekcyjne:
- wzmocnienie mięśni brzucha
- wzmocnienie mięśni ściągających łopatki
Przeciwwskazania: brak

JAZDA NA ROWERZE

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Dzieci  leŜą  na  podłodze  na  plecach  z  nogami
ugiętymi,  stopami  opartymi  o  podłogę  i  rękoma  ułoŜonymi  w  ,,skrzydełka''.  Na  hasło
prowadzącego  -  JEDZIEMY  NA  ROWERZE  -  dzieci  unoszą  nogi  i  zataczają  stopami
obszerne  kółka,  jak  przy  pedałowaniu  na  rowerze.  Na  hasło  prowadzącego  -
ZATRZYMUJEMY ROWER - dzieci wracają do pozycji wyjściowej i chwilę odpoczywają.
Zabawa trwa w czasie np.2 min. Prowadzący na przemian podaje w /w hasła. Po zakończeniu
zabawy  prowadzący  wyróŜnia  te  dzieci,  które  ładnie,,  jechały  na  rowerze''  i  wykonywały
obszerne ruchy nogami.
Oddziaływanie korekcyjne:
- wzmocnienie mięśni brzucha.

Przeciwwskazania: brak

KURKI PIJĄ WODĘ

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Uczestnicy  zabawy  znajdują  się  w  klęku
podpartym  z  dłońmi  skierowanymi  palcami  do  środka.  Na  hasło  prowadzącego  -  KURKI
PIJĄ WODĘ -dzieci uginają ręce w łokciach i zbliŜają nos ( lub brodę) do podłogi. Pozostając
w tej pozycji
3-5 s udają, Ŝe piją wodę. Następnie prostują ręce i unoszą wysoko głowę ,,połykając wodę”
przez kolejne 3-5 s. Na kolejne hasło - KURKI PIJĄ WODĘ - dzieci powtarzają czynności.
Zabawa trwa np. 1,5 min.
Prowadzący wyróŜnia dziecko, które ładnie i bez błędów wykonywało zadanie.  Błędami są:
ustawienie rąk zbyt blisko kolan, złe ustawienie dłoni, dotykanie podłogi czołem.
Oddziaływania korekcyjne:
- odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,
- korekcja ( w czasie „ połykania wody”) lub hiperkorekcja ( w czasie „ picia”)
nadmiernej kifozy   piersiowej,
- hiperkorekcja nadmiernej lordozy lędźwiowej,
- rozciąganie mięśni piersiowych.
Przeciwwskazania: brak.

KWIATEK ROŚNIE

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: minimum dwie osoby
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy siedzą w siadzie skrzyŜnym,
tułów pochylony do przodu, dłonie na podłodze. Na hasło prowadzącego: - KWIATEK
ROŚNIE -dzieci powoli prostują tułów. Na hasło – KWIATEK WYCIĄGA SIĘ DO
SŁOŃCA - wyciągają ręce w górę, jak najwyŜej. Na hasło- KWIATEK WIĘDNIE - dzieci
powoli wracają do pozycji wyjściowej. Zabawa odbywa się w czasie np. 2 min. Prowadzący
kolejno podaje hasła. Po zakończeniu zabawy wyróŜnia dzieci, które najładniej wykonały
zadanie i nie popełniły błędu: pochylenia tułowia w bok w czasie elongacji. NaleŜy wydłuŜyć
w czasie fazę wyciągania się dziecka w stosunku do pochylenia tułowia.
Oddziaływanie korekcyjne:

- elongacja kręgosłupa
- wzmocnienie mięśni karku,

- wzmocnienie prostownika grzbietu odcinka piersiowego
Przeciwwskazania: brak

NURKUJĄCA KACZKA

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.

UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG  ZABAWY.  Dzieci  znajdują  się  w  klęku  podpartym.  Na
sygnał  prowadzącego  uczestnicy  zabawy  ruchami  głowy  i  tułowiem  naśladują  nurkującą  i
wynurzającą się kaczkę: uginają ręce w łokciach, zbliŜają głowę do podłogi, wysuwają głowę
daleko  do  przodu,  prostują  ręce,  zadzierając  wysoko  głowę  i  wracają  do  klęku  podpartego.
KaŜdy wykonuje dziesięć ,,nurkowań”.
Prowadzący  obserwuje  dokładność  wykonywanego  zadania  i  wyróŜnia  najlepszego
zawodnika.  Błędami  w  tej  zabawie  są:  brak  lub  małe  ugięcie  rąk  w  łokciach,  pochylenie
głowy do przodu.
Oddziaływanie korekcyjne:
-

odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,

wzmocnienie mięśnia prostownika grzbietu odcinka piersiowego,

hiperkorekcja nadmiernej kifozy piersiowej,

rozciąganie mięśni piersiowych,

wzmocnienie mięśni karku.

Przeciwwskazania: brak

POPATRZ NA BRODĘ - POPATRZ NA PLECY

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.

UCZESTNICY: minimum dwie osoby.

ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy siedzą na podłodze w siadzie

skrzyŜnym z rękoma w "skrzydełka". Na hasło prowadzącego

POPATRZ NA BRODĘ

dzieci pochylają w przód, przyciskając brodę do klatki piersiowej i kierując wzrok w dół. Na
hasło- POPATRZ NA PLECY

uczestnicy zabawy za

dzierają

głowę mocno w tył, kierując

wzrok maksymalnie za siebie, jakby chcieli zobaczyć swoje plecy. Przez cały czas tułów
powinien być nieruchomy i wyprostowany. Zabawa odbywa się w czasie np. 1,5 min.
Prowadzący wyróŜnia to dziecko, które wykonało zadanie najładniej, bez błędów, jakimi są:
brak korekcji postawy w czasie zabawy oraz ruchu tułowia.
Oddziaływania korekcyjne:
-

nauka utrzymywania pozycji skorygowanej,

zwiększenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa,

- wzmocnienie mięśni ściągających łopatki.
Przeciwwskazania: brak

PŁYWANIE STRZAŁK

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne

UCZESTNICY: minimum dwie osoby.

ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY.

Uczestnicy zabawy leŜą na brzuchu z nogami

wyprostowanymi

i złączonym. Ręce wyciągnięte

przed siebie. Na hasło prowadz

ącego-PŁYNIEMY

STRZAŁKĄ- dzieci

unoszą ręce i głowę nad podłogę, a nogami wykonują "noŜyce pionowe"

nisko!

nad podłogą. Po 5

-10s prowadzący podaje hasło

ODPOCZYWAMY-

i dzieci wracają do

pozycji wyjściowej. Prowadzący powinien zwracać uwagę na to, aby dzieci nie

wstrzy

wały

oddechu w czasie "płynięcia strzałką." Prowadzący kilkakrotnie podaje hasła i obserwuje
poprawność wykonywanego przez dzieci zadania. Po zakończeniu zabawy wyróŜnia te osoby,

które nie popełniły błędów ( lub miały ich najmniej): oderwanie klatki pi

ersiowej od podłogi,

wysokie uno

szenie nóg, oparcie głowy i rąk o podłogę, wstrzymywanie oddechu w czasie

trwania zabawy.
Oddziaływanie korekcyjne:
-

odciąŜenie kręgosłupa od ucisku osiowego,

wzmocnienie prostownika grzbietu,

wzmocnienie mięśni pośladkowych,

wzmocnienie mięśni kulszowo-goleniowych.

Przeciwwskazania: brak

CHRZĄSZCZ NA GRZBIECIE

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne.
UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Dzieci leŜą na podłodze na plecach

z rękoma i

nogami w górze. Na hasło prowadzącego

CHRABĄSZCZ CHCE WSTAĆ

dzieci naśladują

rękoma i nogami ruchy chrabąszcza przewróconego na grzbiet. W czasie zabawy dzieci nie
mogą odrywać barków od podłogi. Na hasło prowadzącego

CHRABĄSZCZ ODPOCZYWA

dzieci opuszczają ręce i nogi na podłogę. Zabawa odbywa się w czasie np.2 min.

Prowadzący na

zmianę podaje hasła. WyróŜnia

dzieci, które najlepiej naśladowały chrabąszcza.

Oddziaływanie korekcyjne:
-

odciąŜenie kręgosłupa,

wzmocnienie mięśni brzucha.

Przeciwwskazania: brak

SPACER RAKÓW

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne
UCZESTNICY: dowolna ilość dzieci
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy ustawieni w rozsypce na sali
w podporze tyłem, z nogami ugiętymi chodzą dowolnie po sali udając raki. Dłonie powinny
być  ułoŜone  tak,  aby  palce  skierowane  były  w  stronę  stóp  (zapobiega  to  nadwyprostowi
stawów  łokciowych).  „Raki”  chodzą  raz  do  przodu,  raz  do  tyłu.  Przez  cały  czas  biodra
powinny  być  uniesione  wysoko-  do  linii  łączącej  barki  i  kolana.  Prowadzący  obserwuje
wszystkie  dzieci  i  wychwytuje  błędy,  którymi  w  tej  zabawie  są:  niskie  uniesienie  bioder,
asymetryczna praca lewej i prawej ręki lub nogi,  skręty  boczne tułowia,  wysuwanie barków
do  przodu.  Zabawa  odbywa  się  w  czasie  np.  2  min.  Prowadzący  wyróŜnia  osoby,  które
p

oprawnie naśladowały raki i nie

popełnił

y błędów.

Oddziaływanie korekcyjne:

- odciąŜanie kręgosłupa od ucisku osiowego,

wzmocnienie prostownik

a grzbietu odcinka piersiowego,

- wzmocnienie mięśni ściągających łopatki,

wzmocnienie mięśni pośladkowy

ch,

rozciągnięcie mięśni piersiowych.

Przeciwwskazania: brak.

ZRYWANIE JABŁEK

PRZYRZĄDY I PRZYBORY: zbędne

UCZESTNICY: minimum dwie osoby.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Uczestnicy zabawy chod

zą po wyznaczonym terenie.

Na hasło prowadzącego

NAZRYWAJ JABŁEK

dzieci stają na palcach i wyciągają jedną

rękę  jak  najwyŜej,  starając  się  ,,zerwać  "  wysoko  wiszące  jabłko.  Jabłka  powinny  być
,,zrywane”  raz  prawą,  raz  lewą  ręką  .  Następnie  dzieci  ,,zrywają  jabłka”  oburącz  .
Prowadzący  zabawę  przypomina,  Ŝe  jabłka  rosną  bardzo  wysoko  i  aby  je  zerwać  trzeba
bardzo  mocno  wyciągnąć  się  w  górę,  ale  nie  wolno  podskoczyć.  Na  hasło  prowadzącego  -

PRZECHODZIMY DO INNEGO SADU

dzieci wracają do pozycji wyjściowej (chodu)itd.

Zabaw

a odbywa się w czasie np.2 min.

Po zakończeniu zabawy prowadzący wyróŜnia najlepszego

,,zrywacza jabłek”, który dokładnie zrywa jabłka i nie popełnia błędu :pochylenie tułowia w
bok, niepełne wyciągnięcie się w górę , brak spięcia na palcach, wyskok w górę.
Oddziaływanie korekcyjne:
-czynna elongacja kręgosłupa.
Przeciwwskazania: brak

SKAMIENIENIE

LICZBA UCZESTNIKÓW : dowolna.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY : Ćwiczący biegają w rytmie muzyki w róŜnych
kierunkach, poruszając wszystkimi częściami ciała (ruchy głowy, tułowia, ramion itd.). Po
chwili nauczyciel wymienia je po kolei, wskazując które powinny „skamienieć”
(tzn. nie poruszać się), podczas gdy inne pozostają w ruchu bez ograniczeń. Nauczyciel moŜe
takŜe wymienić kilka części ciała równocześnie. W kaŜdym przypadku „skamienienia”
zmieniają się odczucia i harmonia ruchu, a takŜe ujawnia się znaczenie poszczególnych części
ciała w ruchu globalnym.
Oddziaływanie korekcyjne:
- wzmocnienie całego aparatu mięśniowego
Przeciwwskazania: brak

BOOGI W SIADZIE

LICZBA UCZESTNIKÓW : dowolna.
ORGANIZACJA  I  PRZEBIEG ZABAWY.Ćwiczący stają w rozsypce na całej powierzchni
sali.Na sygnał nauczyciela (np. włączenie muzyki) wszyscy siadają w siadzie płaskim
na podłodze (z wyprostowanymi plecami) i w rytmie muzyki przesuwają, na przemian,  proste
nogi do przodu i do tyłu, wykonując taniec na pośladkach. Wraz z uniesieniem np. lewego
pośladka nad podłogą, w celu przesunięcia się w dowolnym kierunku, naleŜy unieść
równocześnie lewy bark z całym ramieniem w górę oraz utrzymać wyprostowane plecy.
Oddziaływanie korekcyjne:
- wzmocnienie mięśni brzucha
- wzmocnienie mięśni pośladków
-czynna elongacja kręgosłupa
Przeciwwskazania: brak

ŁAPANIE LATAWCA

LICZBA UCZESTNIKÓW : dowolna.
ORGANIZACJA I PRZEBIEG ZABAWY. Ćwiczący ustawiają się w rzędzie, chwytając
stojącą przed sobą osobę obiema rękami za barki. W ten sposób tworzy się „latawiec”.
Pierwszy z rzędu („głowa latawca”) próbuje złapać ostatniego („ogon latawca”),
podczas gdy ostatnie osoby z rzędu usiłują temu przeszkodzić (uciekając wspólnie przed
„głową”). Zmiana „głowy” następuje, gdy „ogon” zostanie złapany.
Oddziaływanie korekcyjne:
- wzmocnienie mięśni brzucha
- wzmocnienie mięśni grzbietu
-czynna elongacja kręgosłupa
Przeciwwskazania: brak

ZABAWY Z ZASTOSOWANIEM PRZYBORÓW I PRZYRZĄDÓW

W tej grupie zabaw zostały wykorzystane najprostsze z dostępnych przyborów i
przyrządów. Są one tak bezpieczne, Ŝe moŜna je wykorzystać w kaŜdych warunkach,
nawet najtrudniejszych (np. na korytarzu). Są one wesołymi i poŜądanymi formami
ruchu, sprawiającymi ćwiczącym wiele radości i przyjemności. Pozwalają przy tym
rozwijać całą psychomotorykę. Pomagają w opanowaniu podstawowych form ruchu,
są doskonałym wstępem do trudnych kombinacji ruchowych i stanowią korzystną
formę zajęć we wstępnym etapie edukacji ruchowej. Dzięki zastosowaniu ćwiczeń z
przyborami, ćwiczący zbierają nowe doświadczenia ruchowe, nabywają ruchowej
pewności siebie, poprawiają zdolności koordynacyjne i kondycyjne. Z duŜej liczby
zabaw z przyborami dla potrzeb kaŜdej lekcji moŜna wybrać chociaŜ kilka,
uwzględniając przy tym wymiary pomieszczenia, w którym odbywają się zajęcia,
jego wyposaŜenie, wiek, płeć i sprawność fizyczną grupy itp.

•

ZABAWY ZAPOZNAWCZE

„Przedstawianie się z podawaniem piłki”

Przybory – 2 piłki lekarskie.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. Nauczyciel dzieli ćwiczących na dwa zastępy, które formują
własne koło. KaŜdy z zespołów otrzymuje jedną piłkę lekarską. Na sygnał nauczyciela
ćwiczący (trzymający piłkę) podaje ją sąsiadowi w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek
zegara, ten z kolei następnemu itd. Równocześnie z podaniem piłki  przedstawiają się sobie,
wymieniając swoje imiona.
Odmiana I. Rzucanie piłki do dowolnej osoby w kole, po uprzednim wywołaniu jej imienia.
Odmiana II. Dwie osoby z kaŜdego koła otrzymują piłkę. Na sygnał nauczyciela  rzucają je
do współćwiczących, wywołując wcześniej ich imiona (równocześnie 2 piłki w ruchu). KaŜda
z osób, która złapie piłkę rzuca ją dalej do innego współćwiczącego,  wywołując jego imię.

             „Przedstawianie się z przekazywaniem drobnych przyborów”

Przybory – balony, chusteczki, ręczniki, małe piłeczki, zgniecione w kłębek gazety itp. w
ilości równej połowie liczby ćwiczących.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. Nauczyciel rozdaje ćwiczącym róŜne przybory, w takiej
ilości, aby na dwóch ćwiczących przypadał jeden. KaŜdy z nich posiada inne właściwości
(jeden jest miękki, inny twardy, jeszcze inny bardzo lekki itd.).
Uczestnicy  biegają  bez  zatrzymywania  się.  Ci,  którzy  trzymają  jakiś  przybór,  przebiegając
obok    współćwiczącego  bez    przyboru,  rzucają  mu  go  z  niewielkiej  odległości.  Podczas  tej
czynności  przedstawiają  się  sobie  wymieniając  przy  tym  swoje  imiona.  W  trakcie  trwania
zabawy, kiedy ćwiczący zapamiętają juŜ imiona wszystkich współćwiczących, mogą później
wywoływać ich imiona, zanim rzucą do nich przybór.
Odmiana. Ćwiczący przekazują sobie przybór wręczając go bezpośrednio do ręki.

•

ZABAWY ROZGRZEWAJĄCE

„Slalom”
Przybory – kilkanaście przyborów, róŜnej wielkości i cięŜaru.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. W kilkunastu miejscach sali znajdują się rozłoŜone róŜnej
wielkości przybory (przeszkody). Nauczyciel wyznacza jedną osobę („prowadzącego
slalom”), za którą będą kroczyć pozostali ćwiczący. Po włączeniu muzyki, „prowadzący”
porusza się w jej rytmie slalomem – wokół leŜących na podłodze przyborów. Reszta
ćwiczących próbuje iść krok w krok lub wolno biec         za nim, w moŜliwie najbliŜszej
odległości między sobą, pokonując dokładnie taką samą drogę. Po ok.30 sekundach następuje
zmiana „prowadzącego slalom”.

„Przeprowadzka”
Przybory – róŜnej wielkości i cięŜaru w ilości równej liczbie ćwiczących.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. Wszyscy ćwiczący biegają w rytmie muzyki. Nauczyciel
rozkłada w róŜnych miejscach sali rozmaite przybory. Po zatrzymaniu muzyki – lub na inny
znak nauczyciela – kaŜdy z ćwiczących podbiega do jednego z rozłoŜonych przyborów i
podnosi go z wyprostowanymi plecami. Następnie przenosi w inne miejsce sali, gdzie kładzie
go na podłodze, zachowując przy tym prawidłową  sylwetkę. Po włączeniu muzyki ćwiczący
ponownie biegają po sali.
Wskazówka. Uczestnicy zabawy powinni dokładnie kontrolować ruchy swojego tułowia i
korygować je w razie potrzeby.
Odmiana. Nauczyciel dzieli ćwiczących na 4 równe zespoły i ustawia ich w 4 rogach sali
(kaŜdy zespół zostaje przydzielony do innego rogu), w których znajduje się równieŜ tyle
róŜnych przyborów ile osób w kaŜdym z zespołów. Po włączeniu muzyki ćwiczący biegają w
jej rytmie w róŜnych kierunkach. W momencie wyłączenia lub na inny sygnał nauczyciela
kaŜdy z zespołów podbiega do swojego rogu sali i przenosi z niego ułoŜone tam przybory do
następnego rogu (poruszając się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara). Po
wykonaniu zadania i włączeniu muzyki wszyscy ponownie rozbiegają się. Przy ponownym
zatrzymaniu muzyki zespoły dobiegają do swojego rogu i przenoszą leŜące tam, juŜ inne,
przedmioty (przyniesione tu wcześniej przez sąsiednią grupę) do tego samego co poprzednio
rogu sali itd.

„Zbieranie kolorowych krąŜków”
Przybory – 4 chorągiewki w róŜnych kolorach; 4 rodzaje tekturowych krąŜków równej
wielkości, w ilości 5-krotnie większej od liczby ćwiczących – kaŜdy ich rodzaj pomalowany

jest innym kolorem, takim jak chorągiewki, ale tylko z jednej strony, druga strona wszystkich
krąŜków jest tego samego koloru.
Liczba uczestników – dowolna, ale parzysta.
Organizacja i przebieg zabawy. Nauczyciel rozkłada na podłodze krąŜki w 4 kolorach,
w dowolnej kolejności i odstępach, odwrócone kolorową stroną do podłogi, tak Ŝeby dzieci
nie widziały, gdzie znajdują się określone kolory. Następnie dzieli ćwiczących
na 4 grupy, które ustawia w 4 rogach sali, gdzie znajdują się chorągiewki tych samych
kolorów co krąŜki (w kaŜdym rogu chorągiewka innego koloru).
Na sygnał nauczyciela ćwiczący z 4 zespołów rozbiegają się po sali i zbierają krąŜki koloru
swojej  chorągiewki.  KaŜdy  musi  odkryć  dowolny  i  jeśli  okaŜe  się,  Ŝe  jest  on  koloru  jego
chorągiewki to zabiera go i zanosi do swojego rogu (jednorazowo moŜe zanieść tylko jeden).
Następnie  wraca  na  środek  i  szuka  kolejnego,  takiego  samego  krąŜka.  Jeśli  okaŜe  się,  Ŝe
odkryty  jest  innego  koloru  niŜ  poszukiwany  to  naleŜy  go  ponownie  zakryć  i  szukać
właściwego. Wygrywa zespół, który jako pierwszy zbierze odpowiednią liczbę krąŜków.
Wskazówka.  NaleŜy  egzekwować  prawidłową  postawę  ciała  zarówno  podczas  podnoszenia
jak

układania

krąŜków.

Odmiana. Uczestnicy zabawy ustawiają się przy chorągiewce w swoim rogu sali. Nauczyciel
rozkłada na podłodze, w dowolnej kolejności, wszystkie krąŜki (odwrócone kolorami w górę).
Na sygnał nauczyciela jeden ćwiczący z kaŜdego zespołu próbuje w jak najkrótszym czasie i
jak najkrótszą drogą przejść na drugą stronę sali (po przekątnej), po krąŜkach koloru swojej
chorągiewki.  Jeśli  ćwiczący  napotyka  na  swojej  drodze  innego  współćwiczącego  (z  innego
zastępu) to musi go umiejętnie obejść (ominąć, przejść lub przeskoczyć itp.) w taki sposób, by
jego stopy nie zsunęły się z krąŜków na podłogę. Wygrywa zespół, który zainkasuje najmniej
punktów karnych za zsunięcie się z krąŜków i pierwszy przejdzie po nich na drugą stronę.

„Matematyczna zabawa z kostkami do gry”
Przybory – 2 stoliki, 2 kostki do gry, 2 kartki papieru, 2 długopisy, chorągiewki lub stojaki, 2
piłki.
Liczba uczestników – dowolna, ale parzysta.
Organizacja i przebieg zabawy. Nauczyciel dzieli ćwiczących na 2 zastępy, tworzące rzędy,
ustawione na linii startu  przy stolikach, na których leŜy kartka, długopis i kostka do gry oraz
piłki. Następnie ustawia w kilku miejscach sali róŜne przybory w formie przeszkód i poleca
ćwiczącym wykonać określone zadanie na wyznaczonej przez przybór trasie (np. ćwiczący
musi najpierw otrzymaną piłkę toczyć, później kozłować, potem podrzucać, a w końcowym
etapie ćwiczenia prowadzić nogą – slalomem  między stojakami itp.). Na sygnał nauczyciela
pierwsi zawodnicy z zespołów zaczynają konkurencję rzucając kostką i zapisując ilość
wyrzuconych na niej oczek, po czym wykonują omówione wcześniej zadanie ruchowe (np. w
formie obwodu ćwiczebnego). Gdy pierwszy zawodnik wykona swoje zadanie i powróci do
stolika, dopiero wtedy następny z tego zespołu moŜe rzucić kostką i zapisać wyrzuconą liczbę
oczek. Jednak tym razem naleŜy ją jeszcze dodać do poprzedniej liczby i wpisać ich sumę, co
upowaŜnia do rozpoczęcia konkurencji. W ten sposób zespoły dodają kolejne liczby oczek.
Wygrywa zespół, który jako pierwszy uzyska wartości np. 50.
Odmiana I. KaŜdy ćwiczący otrzymuje jedną piłkę. JeŜeli pierwsza osoba z zespołu wyrzuci
np. 3 oczka to musi wpisać tę liczbę na kartce i wykonać 3-krotnie ustalone wcześniej zadanie
ruchowe (np. przebyć bez zatrzymania 3 okrąŜenia obwodu ćwiczebnego), zanim stanie na
końcu swojego rzędu. Drugi ćwiczący rzuca kostką zaraz za pierwszym i wyrzuconą liczbę
oczek dodaje do liczby swojego poprzednika, wpisując ich sumę. Następnie wykonuje
wyznaczone zadanie ruchowe tyle razy ile wynosi liczba oczek wyrzuconej przez niego
kostki. Podobnie postępuje kaŜdy następny ćwiczący. Wygrywa zespół, który pierwszy
uzyska sumę oczek równą lub przekraczającą 50.

Odmiana II. Wygrywa zespół, który po zakończeniu konkurencji uzyskał mniejszą sumę
oczek.
Uwaga. Wymienione zdanie ruchowe moŜe być wykonane zarówno w formie statycznej, jak i
dynamicznej, indywidualnie lub w parach (wówczas rzut kostką wykonuje tylko jeden z pary)
itp.
Podczas  trwania  konkurencji  ćwiczący,  którzy  oczekują  na  swoją  kolej  wykonują  zadanie
dodatkowe  (np.  przysiady  z  wyprostowanymi  w  pionie  plecami,  ćwiczenia  mięśni  brzucha,
grzbietu itp.).

„Zabawa z materacami”
Przybory – 4 materace.
Liczba uczestników – 20 – 30 ćwiczących.
Organizacja i przebieg zabawy. Wokół pola zabawy (np. w 4 rogach sali) leŜą na podłodze 4
materace, a na kaŜdym z nich siada 5 – 6 ćwiczących. Nauczyciel głośno wymienia liczbę od
1 do 5, która oznacza o ile materacy dalej musi usiąść kaŜda z grup, poruszając się biegiem
wokół  nich  (pola  zabawy),  zgodnie  z  ruchem  wskazówek  zegara.  Następnie  podaje  jedno
słowo, które symbolizuje określoną czynność i pozycję końcową grupy – po dobiegnięciu do
docelowego materaca:
„Dach” – oznacza, Ŝe grupy muszą trzymać materace nad głową.
„Mur” – ćwiczący siedzą z tyły materaca i trzymają go pionowo tworząc mur.
„Łódź”  –  wszyscy  uczestnicy  zabawy  siedzą  na  materacach  w  rzędzie  w  siadzie  płaskim
rozkrocznym i wspólnie naśladują ruchy wiosłowania na łodzi.
„ŁóŜko” – wszyscy leŜą na swoich materacach na plecach.
Np.  gdy  nauczyciel  zawoła  „Dwa,  dach!”  –  to  oznacza,  Ŝe  wszystkie  grupy  biegną  o  dwa
materace dalej, a po dobiegnięciu do właściwego miejsca podnoszą go i trzymają  nad głową.
Wygrywa  ten  zespół,  który  pierwszy  dobiegnie  do  właściwego  miejsca  i  przyjmie
odpowiednią pozycję.

•

ZABAWY BIEśNE Z POŚCIGIEM

„W górę i w dół”

Przybory – 2 szarfy w róŜnych kolorach.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. Jeden z uczestników zabawy, oznaczony np. szarfą
określonego koloru, jest berkiem i przyjmuje nazwę „w dół”. Druga osoba, oznaczona
szarfą innego koloru, przyjmuje nazwę „w górę”. Pozostali ćwiczący biegają swobodnie w
róŜnych kierunkach. Berek goni współćwiczących i kto zostanie przez niego złapany  musi
połoŜyć się lub usiąść na podłodze w pozycji skorygowanej (z wyprostowanymi plecami).
Zadaniem ćwiczącego o nazwie „w górę” jest dotknięcie i uwolnienie złapanych, ale pod
warunkiem, Ŝe przyjęli ustaloną pozycję korekcyjną (np. siad skrzyŜny, klęczny itp.).
Wszyscy uwolnieni ponownie włączają się do zabawy i uciekają berkowi o nazwie „w dół”.
Odmiana. MoŜe nastąpić zamiana ról, gdy berek „w dół” dotknie berka „w górę”
(zamieniają się wówczas szarfami).

„Berek kopany”
Przybory – piłka z gąbki lub dętka od piłki siatkowej.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja  i  przebieg  zabawy.  Nauczyciel  wyznacza  berka  i  przekazuje  jemu  piłkę.  Po
włączeniu muzyki lub na inny sygnał nauczyciela berek próbuje kopnąć piłkę w taki sposób,

by  trafić  nią  któregoś  z  ćwiczących  (uciekających).  Osoba,  która  zostanie  trafiona  (skuta)
przez  berka  przejmuje  jego  rolę  i  od  tej  pory  sama  musi  trafić  piłką  w  innego
współćwiczącego, by przekazać mu rolę „berka”.
Odmiana. Do zabawy wprowadza się dodatkową piłkę i drugiego berka.

„Berek i sanitariusze”

Przybory – materac.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja  i  przebieg  zabawy.  Jedna  osoba  pełni  rolę  berka,  a  pozostali  ćwiczący  biegają
swobodnie  w  róŜnych  kierunkach  i  uciekają  berkowi.  W  rogu  sali  znajduje  się  rozłoŜony
materac,  który  symbolizuje  sanitariat.  Zadaniem  berka  jest  pościg  za  uciekającymi.  KaŜda
złapana  osoba  staje  się „chorym”  i  musi  połoŜyć  się  na  podłodze. Wtedy  czterech,  najbliŜej
znajdujących  się  i  jeszcze  nie  złapanych  współćwiczących  przyjmuje  na  chwilę  rolę
sanitariuszy (podbiegają do złapanego, podnoszą i ostroŜnie przenoszą na materac). PołoŜenie
„chorego” na materacu uwalnia go z „choroby” i juŜ od tej pory moŜe on ponownie włączyć
się do zabawy i uciekać przed berkiem.
Podczas przenoszenia współćwiczącego na materac berek nie moŜe łapać „sanitariuszy”.
Odmiana. Do zabawy moŜna wyznaczyć równieŜ dwóch lub trzech berków.
Wskazówka.  W  tej  zabawie  nie  jest  waŜne  tempo  przenoszenia  „chorego”,  lecz  prawidłowa
postawa „sanitariuszy” podczas dźwigania i przenoszenia współćwiczącego
(proste, zbliŜone do pionu plecy; ruch podniesienia i połoŜenia „chorego” zaczynający się od
ugięcia i wyprostu nóg w kolanach).

•

ZABAWA Z BEZPOŚREDNIM KONTAKTEM Z CIAŁEM WSPÓŁĆWICZĄCEGO

„Rzucanie kostką”
Przybory – duŜa kostka do gry.
Liczba uczestników : dowolna.
Organizacja  i  przebieg  zabawy.  Wszyscy  poruszają  się  w  rytmie  muzyki  w  róŜnych
kierunkach  sali.  Nauczyciel  wyłącza  muzykę  i  rzuca  na  podłogę  duŜą  kostkę  (np.  ze
styropianu), a zadaniem ćwiczących jest obserwowanie tej kostki i utworzenie małych kół w
przysiadzie  (klęku,  siadzie  itp.)  z  tyloma  osobami  ile  oczek  wskaŜe  kostka.  Jeśli  przy
kolejnym  rzucie  kostką  wypadnie  tylko  jedno  oczko,  to  wówczas  wszyscy  ćwiczący
wykonują  przysiad  (lub  inne  ustalone  wcześniej  ćwiczenie)  w  pojedynkę.  Gdy  wypadnie  5
oczek  to  5-ciu  najbliŜej  siebie  poruszających  się  ćwiczących  łapie  się  za  ręce  i  wykonuje
przysiad (klęk, siad itp.) aŜ do momentu ponownego włączenia muzyki.

•

ZABAWY USPOKAJAJĄCE

„Przekładanie hula – hop”

Przybory – 3 obręcze hula – hop.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja i przebieg zabawy. Nauczyciel dzieli ćwiczących na 3 zespoły, które  tworzą koła
i przydziela im obręcz hula – hop, zakładając je na ramię jednego z ćwiczących w zespole. W
tym  momencie  współćwiczący  łapią  się  za  ręce  tworząc  zamknięty  krąg.  Na  sygnał
nauczyciela druŜyny próbują przełoŜyć obręcze przez wszystkich ćwiczących w danym kole –
bez  przerywania  złączonych  rąk.  Wygrywa  zespół,  w  którym  obręcz  najszybciej  wróci  do
osoby rozpoczynającej zabawę.

„Pajęczyna”
Przybory – kłębek mocnego sznurka.
Liczba uczestników – dowolna.
Organizacja  i  przebieg  zabawy.  Ćwiczący  formują  koło  i  siadają  w  siadzie  skrzyŜnym.
Nauczyciel  wręcza  jednej  osobie  kłębek  sznurka,  która  chwyta  za  jego  koniec  i  wymienia
imię któregoś ze współćwiczących siedzących w kole. Zadaniem wywołanego jest odebranie
kłębka  i  powrót  na  miejsce  z  równoczesnym  rozwijaniem  go  (w  ten  sposób  tworzy  się
pierwsza nić łącząca ćwiczących). Po przyjęciu pozycji wyjściowej, jako następny, wymienia
imię  innego  ćwiczącego,  by  przekazać  mu  sznurek,  trzymając  jednocześnie  swój  odcinek  w
napręŜeniu. Kolejny ćwiczący dalej rozwija go i siada na miejsce. Następne osoby wykonują
podobne  czynności,  przy  czym  przejmując  kłębek  muszą  podchodzić  po  niego  pokonując
rozciągnięte juŜ nitki, tworzącej się pajęczyny, raz dołem raz górą (na przemian). Takie same
czynności  wykonują  wracając  na  miejsce.    W  ten  sposób  kolejno  wywołane  osoby  tworzą
„pajęczynę”. W momencie kiedy ostatnia osoba otrzyma kłębek i po rozwinięciu go usiądzie
na  miejsce,  pierwsza  osoba,  która  rozpoczęła  zabawę  zaczyna  zwijać  sznurek.  Przebywa
drogę zgodnie z jego przebiegiem, kierując się do ćwiczącego, który jako drugi rozpoczynał
zabawę,  by  przekazać  jemu  częściowo  zwinięty  kłębek.  W  tym  momencie  zamieniają  się
miejscami  i  kolejna  osoba  kontynuuje  zwijanie.  Podobnie  wykonują  to  wszyscy  następni
uczestnicy do chwili, w której kłębek sznurka zostanie zwinięty.
Odmiana.  Nauczyciel  wręcza  dwóm  ćwiczącym  2  kłębki  sznurka,  połączone  na  końcu
węzłem (po jednym kłębku dla kaŜdego). Następnie kaŜdy z nich wywołuje po imieniu
kolejnego ćwiczącego, który podchodzi, odbiera kłębek i wraca na swoje miejsce, rozwijając
go. Po przyjęciu pozycji wyjściowej wykonuje podobne czynności jak wyŜej. W tej odmianie
zabawy  równocześnie  dwóch  ćwiczących,  rozwijając  sznurek,  przeplatają  go  na  przemian
(górą  lub  dołem)  tworząc  „pajęczynę”.  Kiedy  ostatnie  osoby  otrzymają  kłębek  zwijają  go  i
zabawa przebiega w odwrotnej kolejności (6).

Aktywność fizyczna i dokładność wykonywania ćwiczeń jest najskuteczniejszą formą

wspomagania zdrowia

Koniecznie naleŜy pamiętać, iŜ większości wadom dzieci moŜna pomóc i zapobiec.
Wzmocnienie odpowiednich grup mięśniowych oraz nauczanie dziecka przyjmowania
prawidłowej postawy uchroni je przed wadą, a prawidłowo dobrane ćwiczenia ruchowe są
podstawą i jedyną formą zarówno leczenia i zapobiegania wadom postawy.
Dziecko powinno ćwiczyć w stroju niekrępującym ruchów i boso. Pomieszczenie, w
którym ćwiczy powinno być dobrze wywietrzone. Ćwiczenia naleŜy rozpoczynać nie
wcześniej niŜ 1 godzinę po posiłku.
Ćwiczenia przynoszą poŜądany skutek jeŜeli:

•  przy ćwiczeniach będą asystować nauczyciele, opiekunowie lub rodzice,
•  ćwiczenia będą wykonywane dokładnie,
•  ćwiczenia będą wykonywane systematycznie, najlepiej codziennie,
•  w ciągu dnia będziemy przypominać dziecku o przyjmowaniu prawidłowej postawy,

wyprostowanej postawy

Warunki, w jakich Ŝyje, uczy się i wypoczywa dziecko w znacznym stopniu wpływają na
jego postawę. NaleŜy zapoznać rodziców z najlepszymi formami spędzania wolnego czasu-
aktywnością ruchową. Zachęcać rodziców do współpracy z nauczycielem (poprzez
prowadzenie lekcji otwartych, ćwiczeń instruktaŜowych) i prowadzenia systematycznych
ćwiczeń w domu.

BIBLIOGRAFIA

1. Kutzner- Kozińska  M. Dbaj o prawidłową postawę ciała, Warszawa 1986
2. Romanowska A. Gimnastyka korekcyjno- kompensacyjna, Płock 2000
3. Owczarek S. Atlas ćwiczeń korekcyjnych, Warszawa 1998
4. Kasperczyk T. Wady postawy ciała, Kraków 1998
5. Bondarowicz M. Owczarek Zabawy i gry ruchowe w gimnastyce korekcyjnej,
    Warszawa 1999
6. Czerska E. Reforma w toku. Nowe ujęcie konspektu wychowania fizycznego,
    „Lider” 1998 nr 10