Lęki są u dzieci i niemowląt normalnym uczuciem;

są atawistyczne. Zwykle pojawiają się okresowo

pomiędzy 3 i 6 -tym rokiem życia, tj. na etapie,
na którym maluchy nie odróżniają rzeczywistości od
fikcji.

Pod wpływem bajek, filmów, opowieści, postaci

i negatywnych doświadczeń wyobrażają sobie różne

sytuacje, niekiedy nawet zupełnie fantastyczne, które
zdarza się, że wzbudzają u nich lęk.
Na to trzeba reagować, by zapewnić dzieciom spokój

i poczucie bezpieczeństwa, otaczając je miłością,

okazując cierpliwość i zrozumienie.

W bajkach nie należy zbytnio przesadzać ze złymi
postaciami, ale z kolei zaleca się uczenie dzieci
różnic, jakie istnieją pomiędzy rzeczywistością i fikcją.

Niektóre lęki są szkodliwe: zastraszają, trapią

(ciemność; hałasy; agresja). Inne mają charakter

„edukacyjny”: zapobiegają wypadkom, wzmagają

czujność (przechodzenie przez ulicę; ogień; upadki;

zwierzęta; obce osoby). W ten czy inny sposób

składają się na proces nauki. Gdy dziecko dorasta
i zdobywa doświadczenie, zjawiska te ulegają

modyfikacji. W przezwyciężaniu lęków niezwykle

ważną rolę odgrywa osobowość i dojrzałość.

Aby móc wspierać maluchy w tych krytycznych
chwilach, wpierw musimy poznać dręczące je lęki.
Możemy pomóc je przezwyciężyć, opowiadając, jak
my sami uporaliśmy się z własnymi lub pokazując, co
zrobić, aby łatwiej je było znosić, dzięki czemu dzieci
nabiorą pewności siebie. Nigdy nie należy zawstydzać
dziecka z powodu odczuwanego lęku; raczej trzeba je
utwierdzać w postępach i wysiłkach zmierzających do
jego pokonania. W przeciwnym razie maluch będzie
się zachowywać z jeszcze większą rezerwą i nie zwróci
się do nas o pomoc. Dziecięce lęki nie są powodem
do zbytniego zamartwiania się, lecz jeśli zakłócą
normalny rozwój dziecka lub urosną do
niebotycznych rozmiarów (panika), wówczas
konieczna staje się pomoc psychologa.

Co robić?

NIE strasz dziecka.

NIE wyśmiewaj.

NIE przesadzaj.

NIE upokarzaj.

NIE ignoruj.

NIE dawaj mu do

zrozumienia, że go nie
doceniasz.

NIE karz go.

NIE zaszczepiaj w nim

lęków ani nie przyczyniaj
się do ich powstania.

W towarzystwie

łatwiej jest

znosić lęki

i przezwyciężać je.

Samotne borykanie

się z lękami jest

przykre.

Pomysł polega na wykonaniu

przez nauczycielkę własnego

przebrania czarownicy, aby

następnie zorganizować śmieszne

zabawy, w których uczestniczyć

będzie cała grupa.

W ten sposób maluchy będą

miały kontakt z - jak się wydaje
- podziwianą przez nie postacią,
której czasami niejedno dziecko

się boi.

Strach zniknie w momencie, kiedy

się przekonają, że jest to niegroźna

postać - niezapomniana i niesamowita

towarzyszka zabaw.
Mogą się bawić w kole, w „chowanego”,
wyjść na „spacer z miotłą”, spróbować

wyciągnąć ją ze swojej kryjówki,

ale tak, aby nie

robić jej kłopotu,

maszerować

w kapciach
wykonanych
z jednorazowych

pudełek, śpiewać

piosenki o czarach

i wprowadzić w życie

całe mnóstwo

grupowych gier i zabaw.

Butki...!

Z czystych kartonów po mleku lub sokach, w których zrobiono otwór w jednym

z boków, udekorowanych wedle uznania autora, możesz wykonać te zabawne
butki, a Twoje dzieci założą je, przejdą się w nich po klasie i będą się bawić.

Naprzód! Zapraszamy was do magicznego świata dźwięków!

Ale proszę nie siadać! Naszym celem jest

”

stworzenie”

dźwięcznych elementów lub

”

codziennofonów”,

bazując na znanych nam przedmiotach.

Aby wykonać poniższe dzieła, niezbędna będzie

pomoc rodziców oraz ogromna wyobraźnia.

”

Krzesłofon”

Podstawowym elementem jest drewniane krzesło.

Pośrodku jego oparcia zwisa metalowa salaterka, podtrzymywana

przez cztery sprężyny, dzięki czemu w trakcie gry jego wibracje są

odczuwalne. Na siedzeniu krzesła umieszczono sześć rur PCV, coś

na wzór „skrobaczki”. Aby w części bocznej oparcia otrzymać
dźwięk, rozłożono tam dwie pałeczki. Wszystkie cztery boki
przedstawiają przedmioty o różnych, dokładnie określonych
dźwiękach. Są to: laski bambusowe, skorupki orzechów, klucze
z brązu i metalowe obudowy długopisów.
Propozycja polega na operowaniu przedmiotami z codziennego

otoczenia dzieci i odkrywaniu, że, obierając je sobie za punkt
wyjścia, można, tworząc kombinacje, uzyskać różne dźwięki.

WO:

W trakcie osiągania

CO:

Częściowo osiągnięte

Osiągnięte

Przygląda się żółwiowi i jest
w stanie opisać go własnymi
słowami.

Dostrzega szczegóły żółwia
i odzwierciedla je w swoich
rysunkach.

Uważnie słucha opowiadań
i wiadomości o żółwiach.

Aktywnie uczestniczy
w zaplanowanych pracach
manualnych tematycznie
związanych z żółwiami.

Wypowiada się na temat historii
opowiedzianych przez nauczycielkę.

Bierze aktywny udział w tworzeniu
plakatów i prac zbiorowych, których
tematem przewodnim będzie
środowisko wodne i lądowe.

Dzieli się ze swoimi kolegami
i koleżankami różnymi przyborami
i materiałami niezbędnymi do
realizacji prac grupowych.

Maluje żółwie jaja na odpowiedni
kolor, stosownie do wskazówek
nauczycielki.

Umieszcza morskie żółwie na
wspólnie opracowanym plakacie,
którego tematem przewodnim jest
środowisko wodne.

W obecności nauczycielki wyraża
(za pomocą słów) cechy
charakterystyczne żółwi morskich,
porównując je do żółwi lądowych.

Właściwie zmotywowałam dzieci.

W sposób poprawny zebrałam
pomysły i dokonałam planowania,
aby przeprowadzić ćwiczenia.

Przyczyniłam się do stworzenia
partycypacyjnego środowiska, które
wzmacnia więzi interpersonalne.

W odpowiednim czasie i właściwej
formie udało mi się skompletować
zaplanowany harmonogram.

Jestem zadowolona z przebiegu
zrealizowanego projektu, jego
zakończenia i podsumowania.

Motywacja była właściwa i stosowna.

Niezbędne do jego realizacji dane
były dostępne i łatwe do zdobycia.

Ustanowiona struktura przebiegu
ćwiczeń była właściwa.

Wykonane zadania przyczyniły się
do rozwoju umiejętności twórczych.

Ustanowione cele zostały osiągnięte.

Poruszone zostały wszystkie tematy
zawarte w ramach projektu.

Wykorzystane materiały zostały
wybrane poprawnie.

Ćwiczenia trwały odpowiednią
ilość czasu.

Środowisko rodzinne dzieci odegrało
pewną rolę w realizacji projektu.

DZIECKO

NAUCZYCIELKA

PROJEKT

Dziecko:
Nauczycielka:
Projekt:

Uwagi/Dodatkowe Notatki

Propozycja

Stworzenie książki biograficznej o każdej

nauczycielce jako prezent z okazji Dnia Nauczyciela.

Strategia pracy

Nauczycielki przeznaczą trochę czasu w ciągu dnia

na zamianę sal. W ten sposób będziecie pracować

„w tajemnicy” nad zawartością prezentu czy też

produktu końcowego.

Rozmowa na temat personelu pracującego

w przedszkolu. Poproszenie dzieci, aby opracowały

książkę biograficzną, którą sprezentują w „Dniu
Nauczyciela”.

Wybranie nauczycielki (wychowawczyni,

nauczycielki muzyki, nauczycielki wychowania

fizycznego etc.) bliskiej sercu dzieci.

Wymiana informacji: tego, co dzieci wiedzą

i tego, co powinny zbadać.

Odnotowanie na tablicy istotnych danych, jakie

pragniecie poznać, począwszy od narodzin, poprzez

dzieciństwo, młodość, wykształcenie, życie rodzinne

i zawodowe, wybitne osiągnięcia i anegdoty.

Pytania będące punktem wyjścia: Kiedy i gdzie

się urodziła? Jaka jest jej rodzina? Jaka była jako

dziecko? Co robiła? Do którego przedszkola

chodziła? Jak wyglądało to przedszkole? Gdzie
zdobywała wykształcenie? Co najbardziej lubi jeść?

Czy jest mężatką? Kto jest jej mężem? Czy ma dzieci?

Jak się nazywają? Ile mają lat?

Możliwe źródła badawcze, pomocne

w rekonstrukcji historii

Wywiad, zdjęcia, dokumenty. Skontaktowanie się

z jakimś członkiem rodziny wybranej nauczycielki

(małżonkiem, babcią, mamą lub dziećmi), który

dostarczy informacji lub materiałów na temat

jej życia, wspomnień, anegdot.

Sekwencja działań: porządek

chronologiczny

Nauczycielka z dziećmi uporządkuje

chronologicznie wszelkiego rodzaju wiedzę
i materiały zdobyte w trakcie „badania”.
Dzieci, podzielone na małe grupy, wykonają na
papierze biurowym rysunki przedstawiające różne
etapy życia nauczycielki i istotne wydarzenia.
Dodanie prawdziwych zdjęć.

Z pomocą osoby dorosłej lub z wykorzystaniem
symbolicznych wyrazów napisanie krótkiej historii

do każdego rysunku.

Na zakończenie książki biograficznej opracowanie
listu, w którym grupa wyrazi swoje uczucia.
Poproszenie dzieci, aby graficznie przedstawiły
na papierze swoją nauczycielkę na wcześniej
wykonanym w tym celu „artystycznym” rysunku.
Podpisanie dzieła (napisanie swojego imienia)
i zapisanie daty.
Jeśli to możliwe, na końcu książki biograficznej
umieszczenie zdjęcia grupy.

Tworzymy książkę

Chronologiczne uporządkowanie sekwencji.

Umieszczenie w koszulkach biurowych

wykonanego materiału.

Ponumerowanie koszulek biurowych.

Z pomocą nauczycielki sporządzenie spisu treści.

Wykonanie okładki. Na następnej stronie

oferujemy Ci obrazek, który posłuży za okładkę
książki biograficznej o nauczycielce.

Odnotowanie osób współpracujących przy

tworzeniu produktu: podziękowania.

Poświęcenie całego ustępu „Dodatek” na

dodanie wiadomości od kolegów i koleżanek
oraz społeczności edukacyjnej.