1
Ćwiczenie
Ćwiczenie
Ćwiczenie
Ćwiczenie 2C
2C
2C
2C –
–
–
– Część
Część
Część
Część praktyczna
praktyczna
praktyczna
praktyczna
I.
I.
Analiza rozmazów
Analiza rozmazów krwi obwodowej
– leukocyty oraz szpiku kostnego
II.
II.
Hemoliza
Hemoliza, badanie oporności
erytrocytów w rozmazach
hipotonicznych
III.
III.
Oznaczanie grup krwi
Oznaczanie grup krwi w układzie
ABO i czynnika Rh za pomocą
surowic wzorcowych
I.
I.
Analiza rozmazów krwi obwodowej
Analiza rozmazów krwi obwodowej oraz
oraz
szpiku
szpiku kostnego
kostnego
Do wykonania rozmazu szpik kostny pobiera się od pacjenta metodą
BIOPSJI
BIOPSJI
ASPIRACYJNA
ASPIRACYJNA CIENKOIGŁOWEJ
CIENKOIGŁOWEJ (PUNKCJA)
(PUNKCJA). Miazgę krwiotwórczą pobiera
się z jamy szpikowej kości : u osób dorosłych z
talerza kości biodrowej lub
mostka, a u dzieci również z kości piszczelowej i trzonów kręgów
lędźwiowych.
Pobraną miazgę krwiotwórczą rozprowadza się na szkiełkach mikroskopowych
wykonując tzw. rozmazy, następnie barwi się barwnikami
May-Grünwald-
Giemsa i ogląda się pod mikroskopem świetlnym przy dużym powiększeniu
(obiektyw imersyjny 100x).
OCENIA SIĘ:
-
liczbę i rodzaje poszczególnych komórek,
-
ustala udział procentowy określonych rodzajów komórek szpiku tzw.
MIELOGRAM
MIELOGRAM.
Układ
Szpik kostny
Krew obwodowa
Erytrocytarny
25,6%
99,9%
Granulocytarny
56,2%
0,1%
Elementy morfotyczne w szpiku kostnym i krwi obwodowej:
2
Rodzaj komórki
Zawartość średnia (%)
Układ erytrocytarny (łącznie)
25,6
Proerytroblasty
Erytroblasty zasadochłonne
Erytroblasty polichromatofilne
Erytroblasty ortochromatyczne
0,6
1,4
21,6
2,0
Układ neutrofilów (łącznie)
53,6
Mieloblasty
Promielocyty
Metamielocyty
Granulocyty pałeczkowate
Granulocyty segmentowane
0,9
3,3
15,9
12,4
7,4
Układ eozynofilów (łącznie)
3,1
Mielocyty
Metamielocyty
Granulocyty pałeczkowate
Granulocyty segmentowane
0,8
1,2
0,9
0,5
Układ bazofilów (łącznie)
0,8
Układ monocytów (łącznie)
2,0
Megakariocyty
0,3
Mielogram, skład komórkowy szpiku:
II. Hemoliza
II. Hemoliza, badanie oporności erytrocytów w
, badanie oporności erytrocytów w
rozmazach hipotonicznych
rozmazach hipotonicznych
-- cz. chemiczne
cz. chemiczne
np.: eter, chloroform, benzyna, kwasy, zasady,
mydła, saponiny
-- cz. biologiczne
cz. biologiczne
np.: toksyny bakteryjne, jady żmij, przeciwciała
powstające w konflikcie serologicznym, choroby związane z
nieprawidłową budową erytrocytów
- cz. fizyczne
cz. fizyczne
np.: temperatura. pole elektryczne, ciśnienie
osmotyczne i zmniejszenie oporności błon komórkowych erytrocytów
Czynniki hemolizujące
uszkadzające błonę komórkową:
3
Wykonanie:
1. przygotować w 20 probówkach szereg
roztworów roztworów hypotonicznych
NaCl (w każdej ok. 1ml roztworu).
2. szereg roztworów: od stężenia hipotonicznego (0.20%) do
roztworu fizjologicznego (0.85%) NaCl. Róznica stężeń
pomiędzy probówkami wynosi 0.02%.
3. do każdej probówki wlewamy po 60ul świeżo pobranej krwi
obwodowej żylnej
4. po ok. 0.5 godzinie obserwujemy procent zhemolizowanych
erytrocytów (zjawisko hemolizy). Ocena spektrofotometryczna
Oporność osmotyczna erytrocytów
w roztworach hipotonicznych NaCl
%
h
e
m
o
li
z
a
0.0 0.1 0.2 0.3 0.4 0.5 0.6 0.7
0.85
0
25
50
75
100
[%] NaCl
hemoliza całkowita
(oporność osm.
maksymalna)
hemoliza
średnia
(oporność
osm. średnia)
początek hemolizy
(oporność osm. minimalna)
0,85% roztwór izotoniczny
NaCl (sól fizjologiczna)
)
Hemoliza:
0.7% NaCl
= początek hemolizy
0.46% - 0.59% NaCl
= średnia hemoliza
(50%)
0.3% -0% NaCl
= hemoliza
całkowita (100%)
Oporność osmotyczna erytrocytów
w roztworach hipotonicznych NaCl
4
SEROLOGIA – nauka o grupach krwi (łac. serum, czyli surowica)
HISTORIA ODKRYĆ GRUP KRWI:
1901 - odkrycie grup krwi w układzie AB0
przez Landsteinera
1910 – L. Hirszfeld wykazał, że grupy krwi w układzie AB0
dziedziczą się według reguł Mendla i zaproponował
obecnie
stosowane nazewnictwo grup krwi układu AB0
1940 – układ grupowy Rh
Obecnie znamy łącznie kilkaset układów grupowych obejmujących
tysiące grup krwi (MNSs, Kk, P, HLA…).
III. Oznaczanie
III. Oznaczanie grup krwi w
grup krwi w układzie ABO
układzie ABO i
i Rh
Rh
za pomocą surowic wzorcowych
za pomocą surowic wzorcowych
Układ grupowy AB0 -
uwarunkowany
jest obecnością na erytrocytach antygenów A,
A, B
B lub H
H
Antygeny A, B, H → cząsteczki białkowo-polisacharydowe obecne w błonie
komórkowej erytrocytu. Różnią się sekwencją terminalnych monosacharydów.
5
Antygeny A, B i H występują samodzielnie na krwinkach
warunkując grupę krwi odpowiednio: A,
A, B
B lub 0
0. Antygeny A
i B mogą występować razem determinując grupę krwi AB
AB.
Antygeny układu AB0 występują oprócz erytrocytów na
powierzchni wszystkich komórek organizmu
wszystkich komórek organizmu
z wyjątkiem komórek nerwowych
oraz
w płynach ustrojowych
(ślina, nasienie, wody płodowe, sok żołądkowy)
z wyjątkiem płynu mózgowo-rdzeniowego.
Ciekawostka:
Ciekawostka: 20% ludzi należy do grupy tzw. niewydzielaczy, tzn. w ich płynach ustrojowych nie ma
20% ludzi należy do grupy tzw. niewydzielaczy, tzn. w ich płynach ustrojowych nie ma
substancji grupowych
substancji grupowych.
Antygen A nie jest jednorodny, dzieli się na A1 (80%) i
A2 (20%).
Inne słabsze odmiany występują bardzo rzadko.
Grupa krwi
Antygen
grupowy w
otoczce krwinek
czerwonych
Izohemaglutyniny w
osoczu
Częstość
występowania
grup krwi w
Polsce w %
A
A
1
A
1
anty-B
31,5
A
2
A
2
anty-B
9,5
B
B
anty-A
19,0
AB
A
1
B
A
1
B
Brak
6,4
A
2
B
A
2
B
brak
1,6
0
H (bardzo słaby)
anty-A i anty-B
32,5
Bombay
brak
anty-A, anty-B,
anty-H (słabe)
Bardzo rzadko
izohemaglutyniny = izoprzeciwciała = naturalne przeciwciała
6
Układ grupowy Rh-
kontrolowany jest przez
trzy pary genów C i c, D i d oraz E i e. W praktyce
klinicznej największe znaczenie ma antygen D, ponieważ
jest najbardziej immunogenny.
Grupa Rh
+
: antygen D w otoczkach
erytrocytów (85% populacji).
Grupa Rh
-
: brak antygenu D w otoczkach
erytrocytów. Brak naturalnych przeciwciał anty-
D w surowicy!!!.
Antygeny układu Rh występują tylko na erytrocytach
Przeciwciała anty–D mają charakter odpornościowy, pojawiają się w ustroju w
następstwie uodpornienia antygenami D. Ma to miejsce w przypadku:
- przetoczenia krwi niezgodnej grupowo
- domięśniowego podawania minimalnej dawki antygenu D
- konfliktu serologicznego
KONFLIKT SEROLOGICZNY
Występuje pomiędzy D-ujemną matką a D-dodatnim płodem.
Polega na wytworzeniu przez matkę przeciwciał skierowanych
przeciwko antygenom krwinek dziecka. Prowadzi do
choroby
hemolitycznej noworodków (ChHN).
Warunki wystąpienia
Warunki wystąpienia
konfliktu serologicznego:
konfliktu serologicznego:
- Zaistnienie niezgodności
grupowej
- Wielokrotna ekspozycja
na antygen
- Nadreaktywność układu
immunologicznego
7
ZASTOSOWANIE
ZASTOSOWANIE OZNACZEŃ
OZNACZEŃ
GRUP KRWI
GRUP KRWI:
:
W celu transfuzji krwi
W celu transfuzji krwi
(Uwaga: Naczelna zasada
współczesnej transfuzjologii to odchodzenie od
podawania krwi pełnej i przetaczanie takich preparatów
krwi jakich potrzebuje organizm pacjenta)
W transplantologii
Do celów medycyny sądowej
Identyfikacja osób
Identyfikacja próbek krwi
Badanie śladów biologicznych
W ustalaniu spornego ojcostwa
Poza medycyną → seroantropologia (bada grupy
krwi różnych odmian etnicznych człowieka)
Transfuzja krwi
Transfuzja krwi
– powinno się przetaczać tylko
krew grup
równoimiennych, gdyż taki dobór uchroni biorcę przed wystąpieniem
wewnątrzustrojowej hemolizy i aglutynacji. Szczególnie ważne jest
uwzględnienie silnych antygenów należących do układu AB0 i Rh.
Przed przetoczeniem krwi:
- Oznacza się przynależność grupową krwiodawcy i krwiobiorcy
- Wykonuje się
próbę krzyżową (próba zgodności)
Osoby z grupą krwi AB-
Uniwersalni Biorcy
Osoby z grupą krwi 0-
Uniwersalni Dawcy
We współczesnej transfuzjologii
We współczesnej transfuzjologii
o
określenia nieaktualne
kreślenia nieaktualne
8
Oznaczanie grup krwi w układzie AB0 i Rh
metodą płytkową
b/
b/ surowice wzorcowe anty-A,
anty-B, anty-AB i anty-D
a/
a/ Krew włośniczkową pobraną na
3,8% cytrynian sodu
rozcieńczoną 20× w PBS
Na płytce do oznaczania grup
krwi miesza się
rozcieńczoną krew z surowicą
wzorcową w stosunku1:3
1.
1.
Przygotować:
Przygotować:
c/
c/ płytkę do oznaczania grup krwi
2
2. Wykonanie
. Wykonanie
anty-A anty-B anty-AB anty-D PBS
Pacjent 1
Pacjent 2
Pacjent 3
Pacjent 4
W kolumnach do
dołków nanosimy po
150 µ
µ
µ
µl odpowiedniej
surowicy wzorcowej
W
r
z
ę
d
a
ch
d
o
d
a
je
m
y
d
o
su
ro
w
ic
p
o
5
0
µ
l
kr
w
i
b
a
d
a
n
e
g
o
p
a
cj
e
n
ta
9
Aglutynacja
Aglutynacja - zlepianie się krwinek czerwonych pod wpływem przeciwciał
zawartych w surowicy w duże, widoczne gołym okiem skupiska
3. Odczyt
3. Odczyt
Oceniamy zachowanie się krwinek czerwonych w obecności
surowicy wzorcowej zawierającej określone przeciwciała czyli
pojawienie się lub brak
AGLUTYNACJI
AGLUTYNACJI
Odczyt
Odczyt wykonujemy po 5-10 minutowej inkubacji
w temperaturze pokojowej
anty-A anty-B anty-AB anty-D PBS
Pacjent 1
Pacjent 2
Pacjent 3
Pacjent 4
Grupa A Rh-
Grupa B Rh+
Grupa AB Rh-
Grupa 0 Rh+
PBS-zbuforowany
roztwór soli
fizjologicznej,
służy jako kontrola,
brak aglutynacji
krwinek w obecności
PBS
A
A- aglutynacja
A
A
A
A
A
A
A
A