

Porażenie, paraliż (łac. plegia) – stan

charakteryzujący się całkowitą

niemożnością wykonywania ruchu,

na skutek braku dopływu bodźców

nerwowych do mięśni.



Ze względu na charakter niedowłady lub

porażenia dzielą się na:



· spastyczne ( wzmożone napięcie

mięśniowe), które ujawnia się przy porażeniu

neuronu ruchowego ( motoneuronu)

ośrodkowego



· niedowład lub porażenie wiotkie

( obniżone napięcie mięśniowe) występujące

przy porażeniu neuronu ruchowego

( motoneuronu) obwodowego

PORAŻENIE WIOTKIE

POCHODZENIA

MIOGENNEGO

POCHODZENIA

NEUROGENNEGO



Porażenie wiotkie pochodzenia

neurogennego – spowodowane uszkodzeniem

obwodowym nerwów, np. pourazowe,

poinfekcyjne, nowotworowe, przewodzących

impulsację nerwową z ośrodków wyższych do

efektora, którym jest mięsień..



Neurologiczne objawy porażenia wiotkiego, to:

duże obniżenie napięcia mięśniowego, zanik

mięśni, drżenie pęczkowe mięśni, zniesienie

odruchów w objętej paraliżem kończynie,

neurogenny zapis w elektromiogramie



Porażenie wiotkie pochodzenia miogennego –

związane z uszkodzeniem samego mięśnia lub

grupy mięśniowej najczęściej na skutek urazu,

niedorozwoju, miopatii.



W działaniu leczniczym pobudza się

reinnerwację mięśni elektroterapią, usprawnia

ruchy kinezyterapią, zapobiega powstawaniu

przykurczów i zniekształceń za pomocą

fizykoterapii, redresji i aparatów

ortopedycznych.



Niedowłady i porażenia tej grupy cechuje

mozaikowatość rozmieszczenia. Mogą

występować porażenia pojedynczych mięśni,

całych grup mięśniowych, całkowite, rozległe

lub rozsiane porażenia i różnego stopnia

niedowłady w obrębie jednej (monoparesis,

monoplegia),w dwu (diparesis, diplegia) i czterech

kończyn (quadriparesis, ąuadriplegia) oraz

tułowia.



W każdym odcinku tułowia i kończyn,

sprawność ruchów i poprawne ustawienie

stawów zależy od zachowania równowagi,

napięcia i siły mięśni agonistycznych i

antagonistycznych (np. zginaczy i

prostowników palców). Na skutek porażenia

lub osłabienia jednej z tych grup mięśniowych

przeważa napięcie mięśni mocniejszych,

powodując patologiczne ustawienie stawu, np.

ustawienie końsko-szpotawe przy porażeniu

lub osłabieniu mięśni.



Długotrwałe ustawienie patologiczne prowadzi

do strukturalnych przykurczów mięśni nie

porażonych, a w następstwie tego do

rozciągania i dalszego osłabienia mięśni

słabszych. U rosnących dołącza się

nieprawidłowy rozwój kości wywołany

nieprawidłowo rozłożonym naciskiem i

niepełnym zakresem ruchów stawów.

Zniekształcenia, początkowo czynnościowe,

odwracalne, stają się nieodwracalne,

strukturalne.