Porażenie, paraliż (łac. plegia) – stan
charakteryzujący się całkowitą
niemożnością wykonywania ruchu,
na skutek braku dopływu bodźców
nerwowych do mięśni.
Ze względu na charakter niedowłady lub
porażenia dzielą się na:
· spastyczne ( wzmożone napięcie
mięśniowe), które ujawnia się przy porażeniu
neuronu ruchowego ( motoneuronu)
ośrodkowego
· niedowład lub porażenie wiotkie
( obniżone napięcie mięśniowe) występujące
przy porażeniu neuronu ruchowego
( motoneuronu) obwodowego
PORAŻENIE WIOTKIE
POCHODZENIA
MIOGENNEGO
POCHODZENIA
NEUROGENNEGO
Porażenie wiotkie pochodzenia
neurogennego – spowodowane uszkodzeniem
obwodowym nerwów, np. pourazowe,
poinfekcyjne, nowotworowe, przewodzących
impulsację nerwową z ośrodków wyższych do
efektora, którym jest mięsień..
Neurologiczne objawy porażenia wiotkiego, to:
duże obniżenie napięcia mięśniowego, zanik
mięśni, drżenie pęczkowe mięśni, zniesienie
odruchów w objętej paraliżem kończynie,
neurogenny zapis w elektromiogramie
Porażenie wiotkie pochodzenia miogennego –
związane z uszkodzeniem samego mięśnia lub
grupy mięśniowej najczęściej na skutek urazu,
niedorozwoju, miopatii.
W działaniu leczniczym pobudza się
reinnerwację mięśni elektroterapią, usprawnia
ruchy kinezyterapią, zapobiega powstawaniu
przykurczów i zniekształceń za pomocą
fizykoterapii, redresji i aparatów
ortopedycznych.
Niedowłady i porażenia tej grupy cechuje
mozaikowatość rozmieszczenia. Mogą
występować porażenia pojedynczych mięśni,
całych grup mięśniowych, całkowite, rozległe
lub rozsiane porażenia i różnego stopnia
niedowłady w obrębie jednej (monoparesis,
monoplegia),w dwu (diparesis, diplegia) i czterech
kończyn (quadriparesis, ąuadriplegia) oraz
tułowia.
W każdym odcinku tułowia i kończyn,
sprawność ruchów i poprawne ustawienie
stawów zależy od zachowania równowagi,
napięcia i siły mięśni agonistycznych i
antagonistycznych (np. zginaczy i
prostowników palców). Na skutek porażenia
lub osłabienia jednej z tych grup mięśniowych
przeważa napięcie mięśni mocniejszych,
powodując patologiczne ustawienie stawu, np.
ustawienie końsko-szpotawe przy porażeniu
lub osłabieniu mięśni.
Długotrwałe ustawienie patologiczne prowadzi
do strukturalnych przykurczów mięśni nie
porażonych, a w następstwie tego do
rozciągania i dalszego osłabienia mięśni
słabszych. U rosnących dołącza się
nieprawidłowy rozwój kości wywołany
nieprawidłowo rozłożonym naciskiem i
niepełnym zakresem ruchów stawów.
Zniekształcenia, początkowo czynnościowe,
odwracalne, stają się nieodwracalne,
strukturalne.