III Reich n' Roll

Tym razem coś z zupełnie innej beczki.

Słuchając często nagrań niemieckiej grupy Rammstein zaobserwowałem u siebie ciekawe zjawisko. Nogi mi sztywnieją, prawica unosi się ku górze - i zaczynam
maszerować po mieszkaniu niczym John Cleese w Hotelu Zacisze, kiedy zachwalał Niemcom śledzia a la Hermann Goering. Tymczasem w poczciwie techno-rockowej
muzyce chłopaków z Rammstein nie ma niczego stricte faszystowskiego! To tylko jej niemieckość sprawia, że chciałoby się włożyć czarny mundur Brunnera i lśniące
oficerki. No cóż, nawet śp. Frank Zappa zauważył, że Niemcy uwielbiają maszerować. Tę ich skłonność narodową czuje się w produkowanej tam muzyce (może z
wyjątkiem Modern Fucking i rocka elektronicznego, ale wyjątki potwierdzają regułę). Nie zamierzam jednak rozwodzić się nad marszowością muzyki naszych
zachodnich sąsiadów. Zastanowiło mnie coś innego: dlaczego, maszerując, od razu pomyślałem o Adolfie i jego wesołej ferajnie. Dlaczego na samą myśl o
hitlerowcach poczułem radosny dreszczyk podniecenia? Dlaczego widząc w Londynie koszulkę z "fjurerem" i napisem Hitler European Tour 1939-45, natychmiast ją
kupiłem i wkładam co rok we wrześniu? Faszystą nie jestem. Nazistów - tych prawdziwych - nienawidzę ze szczerego serca. Okropieństwa II wojny światowej są mi
doskonale znane, w Oświęcimiu byłem i wyszedłem wstrząśnięty. A jednak... gestapowcy kojarzą mi się z przezabawnym kabaretem. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta:
to kino doprowadziło do zdewaluowania grozy hitleryzmu, ośmieszenia niemieckiej sztywności i wyrobienia u młodszych pokoleń coraz większego dystansu do tego,
co wciąż jeszcze przeraża ich dziadków. Pod koniec lat sześćdziesiątych w szkole czytaliśmy Medaliony, a w TV oglądaliśmy przygody kapitana Klossa. Nie ukrywam,
że Mikulski był bardziej intrygujący od Nałkowskiej, a Karewicza traktowało się wtedy bardzo serio (teksty parodystyczne w rodzaju Nie ze mną te Brunnery powstały
znacznie później). W Stawce większej niż życie Niemcy prezentowali się o wiele ciekawiej niż w Czterech pancernych, gdzie byli sprowadzeni do roli bezosobowego
zła. Potem byt Stirlitz i 17 mgnień wiosny, a potem cała masa polskich filmów "sensacyjnych" - jeśli można się tak wyrazić - w których zbrodniarz zawsze okazywał się
byłym hitlerowcem. Zastanawialiśmy się wówczas nawet, czy w Polsce miałby szansę powstać film sensacyjny bez hitlerowców. Chyba nie. Wyobraźmy sobie bowiem
klasyczny początek: z więzienia wychodzi Jan Z. i zna jakąś tajemnicę. Jaka to mogła być tajemnica w czasach socjalizmu? Ze jutro o 11.30 do Megasamu rzucą
pasztetową. Tak, dla takiej wiadomości można było dokonać zbrodni. Ale filmu by z tego nie było. Jan Z. musiał być byłym Volksdeutschem, ukrywającym się
Obersturmbahnfuhrerem lub jego krewnym, który zamierza wywieźć z Polski torbę złotych zębów zrabowanych Żydom w Oświęcimiu, a udaremnia to dzielny
porucznik milicji (najlepiej Borewicz). Hitlerowiec byt gwarancją jakiejkolwiek sensacji! Wspomnijmy choćby Życie na gorąco, gdzie "polski Bond" -red. Maj -
walczył z Herr-Degenem kierującym Organizacją W, zrzeszającą byłych oficerów III Rzeszy. Sam pod wpływem takich filmów napisałem jeszcze w liceum kryminał,
w którym były oświęcimski dentysta wiercił bohaterowi w zdrowych zębach, żeby go zmusić do zeznań. Kilka lat potem stwierdziłem, że w Hollywood ukradli mój
pomysł, kręcąc Maratończyka. It wasn't safe! Na Zachodzie powstawały coraz to smakowitsze filmy w których panowie w czarnych mundurach wrzeszczeli bez sensu,
salutowali, biegali i ginęli w efektownych finałach. Z czasem stało się regułą, że szef gestapo byt psychopatyczną kukłą i miał adiutanta-idiotę, zazwyczaj nazwiskiem
Schultz (vide Soft Beds, Hard Batties z Peterem Sellersem, czy To Be Or Not To Be z Charlesem Durningiem i Christopherem LIoydem w roli Schultza). Trudno nie
dusić się ze śmiechu, gdy Peter Sellers z głupkowatym uśmieszkiem i przesadnie niemieckim akcentem cedzi przez zęby: Teraz wiemy, ale oni nie wiedzą, że wiemy, a
nawet jeśli wiedzą, że wiemy, nie wiedzą, co robić, wyrażam się jasno? Trudno poważnie traktować Malcolma McDowella w filmie The Passage, gdzie kreuje
gestapowca tak przesiąkniętego hitleryzmem, że nawet nosi gatki ze swastyką! W tym kontekście, ilekroć na ekranie pojawi się "dze fjurer", pękamy ze śmiechu. Ba,
nawet słysząc przepyszną angielszczyznę ze szwabskim akcentem, mamy gwarancję dobrej zabawy. Najnowszym przykładem może być Herr Doktor Kaufmann z
Tomorrow Never Dies, kiedy mówi do Bonda: Mogę pana zastrzelić nawet ze Stuttgartu und wywołać właściwy efekt, ja?
A wszystko zaczęło się jeszcze za czasów "fjurera", kiedy to Charlie Chaplin nakręcił Dyktatora. Film miał ośmieszyć Hitlera i zrobił to nad wyraz dobrze; podobno
wielki wódz III Rzeszy wydał wyrok na artystę. Wbrew pozorom nie była to zabawna komedia, choć z perspektywy lat ogląda się Dyktatora z uśmiechem (scena
niszczenia spaghetti jest kapitalna!). Ale tylko dlatego, że ponad 50 lat po zakończeniu wojny kino oferuje nam karykaturę Szwaba w czarnym mundurze, który dla
większego ubawu można ochlapać wapnem na biało.A wracając na chwilę do muzyki: Ken Russell nakręcił 23 lata temu znakomity film o Liszcie - Lisztomania.
Przedstawił w nim Wagnera jako wampira wysysającego z Liszta krew wraz z muzyką, żeby później w swoim drakulastym zamczysku powołać do życia antyżydowskie
monstrum (niczym Frankenstein). Unicestwiony przez Liszta-egzorcystę Wagner wstaje z grobu z przedziałkiem i wąsikiem, swastyką na ramieniu i gitarą-karabinem
maszynowym, z którego strzela do Żydów. Pamiętam, jak podczas pobytu w Warszawie Russell podkreślił, że muzyka Wagnera ma dla niego zdecydowanie
nazistowski charakter. Może dlatego kochał ją "fjurer". W filmie jest też świetna scena, kiedy Wagner (w blond peruce) każe blondyniastym maluchom maszerować z
uniesioną prawicą w rytm Walkirii. Wątpię, czy Russellowi chodziło o wywołanie stricte komicznego efektu... ale m. in. po obejrzeniu Lisztomanii Beksiński wchodzi
czasem do redakcji "Tylko Rocka" i charakterystycznie salutuje, co Grzesiek Kszczotek zawsze z pobłażaniem komentuje słowami: Bez ćwiczeń gimnastycznych,
Puschke! Trudno jednak nie bawić się czasem w hitlerowca, jeśli człowiek obejrzał choć raz Ministerstwo Głupich Kroków.
I tutaj wracamy do punktu wyjścia. Najpierw słuchamy kilku utworów z płyty Herzeleid (Rammstein, 1997), a potem maszerujemy do drugiego pokoju i wybieramy
film na wieczór. Chłopcy z Brazylii, Nocny portier, Poszukiwacze zaginionej arki czy Ostatnia krucjata Indiany Jonesa? A może Ostatnia orgia gestapo! Najczęściej
jednak sięgamy po nieśmiertelnego Klossa. l tutaj, na zakończenie, propozycja do przemyślenia. Jest teraz taki "trynd", żeby kręcić kinowe wersje seriali telewizyjnych:
Święty, Rewolwer i melonik, Z archiwum X... Może by tak zrobić Stawkę większą niż życie? Tylko, błagam, bez Pazury lub Lindy w roli głównej!

TOMASZ BEKSIŃSKI

Tylko Rock 12/1998