(1970) PRAWDA, KTÓRA PROWADZI DO ŻYCIA WIECZNEGOid 890

Prawda,

która prowadzi

do życia wiecznego

Dedykowano łaskawemu dla wszystkich, którzy szukają Jego życiodajnej prawdy

Prawda, która prowadzi do życia wiecznego

Wydano w języku angielskim w r. 1968

w języku polskim w r. 1970

przez

WATCHTOWER BIBLE AND TRACT SOCIETY OF NEW YORK, INC.

International Bibie Students Association Brooklyn, New York, U.S.A.

Książka ukazała się dotąd w 116 językach Łączny nakład wynosi 106 000 000 egzemplarzy

The Truth That Leads to Eternal Life Polish (tr-P)

Madę in Germany Druck: Wachtturm-Gesellschaft, Selters/Taunus

SPIS RZECZY

ROZDZIAŁ STRONA
1 Wspaniale błogosławieństwa Boże bliskie! ... 5
2 Dlaczego należy zbadać swoją religię...... 11
3 Kim jest Bóg?.................... 17
4 Dlaczego starzejemy się i umieramy....... 27
5 Gdzie są umarli?.................. 34

6 Jezus Chrystus, przez którego Bóg

błogosławi ludzkości................46
7 Czy istnieją złe duchy?.............. 55
8 Dlaczego Bóg dotąd dopuszcza zło?........ 65
9 Dlaczego „małe stadko” idzie do nieba...... 75

10 Królestwo Boże zaczyna panować wśród

swych nieprzyjaciół............. 82
11 Ostatnie dni tego złego systemu rzeczy..... 94

12 Pod sprawiedliwym panowaniem ziemia

będzie rajem................. 102

13 Prawdziwy kościół i jego fundament....... 114

14 Jak rozpoznać religię prawdziwą........ 122
15 „Wyjdźcie spośród nich”............. 131

16 Praktyki i zwyczaje, które się Bogu

nie podobają................. 140

17 Jak się modlić, żeby Bóg wysłuchał....... 151
18 Chrześcijańskie posłuszeństwo wobec prawa . . 157
19 Poszanowanie dla życia i krwi........... 163
20 Kształtowanie szczęśliwego życia rodzinnego . . 170
21 Twoje postanowienie służenia Bogu....... 181
22 Prawdziwe wielbienie - droga życia....... 187

ROZDZIAŁ I

Wspaniałe błogosławieństwa

Boże bliskie!

CZY chciałbyś cieszyć się pokojem i szczęściem? Czy życzysz sobie i swoim bliskim kwitnącego zdrowia i

długiego życia? Czy pragniesz, żeby się skończyło wszelkie zło i cierpienie? Chce tego każdy prawy człowiek.
Jednakże teraz wszędzie na ziemi panoszy się przemoc, przestępczość, głód i choroby. Dlaczego jest na świecie tyle
utrapień? Co to wszystko znaczy? Czy można się spodziewać, że jeszcze za naszego życia zapanują lepsze stosunki?

Taka nadzieja jest uzasadniona i przedstawiono ją w pewnej książce, która się doczekała większej liczby

przekładów niż jakakolwiek inna książka na świecie. Powiedziano w niej, że Bóg zamierza ustanowić dla ludzkości
całkiem nowy system rzeczy. Czy gdybyś miał potrzebną do tego władzę, nie położyłbyś kresu stosunkom, które
wywołują tyle cierpień? Na pewno byś to uczynił! Czy w takim razie nie mielibyśmy się spodziewać, że tym
bardziej dokona tego Stwórca człowieka? Biblia mówi, że „Bóg jest miłością". (1 Jana 4:8) Ten łaskawy Ojciec
niebiański najlepiej wie, czego ludzie potrzebują. On jest w stanie zaspokoić ich potrzeby i niewątpliwie uczyni to,
bo w Psalmie 144:16 (Bg) czytamy o Bogu: „Ty otwierasz swą rękę i wszystko, co żyje życzliwie nasycasz." -
Zobacz też Księgę Powtórzonego Prawa (5 Mojż.) 32:4.

Kiedy Bóg spełni odczuwane przez człowieka pragnienie prawdziwego pokoju i szczęścia oraz jego

marzenia o nieprzerwanym zdrowiu i życiu? Czy trzeba będzie czekać na to tysiące lat? Nie! Nastąpi to już w
najbliższej przyszłości! Ale jak to jest możliwe? Przecież stosunki światowe pogarszają się, a nie polepszają. To
prawda, lecz w Biblii już dawno temu zapowiedziano, że właśnie takie stosunki miały cechować „dni ostatnie"
obecnego niegodziwego systemu. (2 Tymoteusza 3:1-5) Już wkrótce łaskawy Stwórca położy kres złu i wszystkim
jego sprawcom. Natomiast szczodrze pobłogosławi ludziom prawym, którzy chcą postępować właściwie. Wynika to
z Jego obietnicy: „Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą ten trwa na wieki." - 1
Jana 2:17.

CO BÓG UCZYNI DLA LUDZKOŚCI

Jakże wielka zmiana nastąpi na ziemi! Nie będzie już wojen ani powodowanych przez nie cierpień.

Nienawiść, samolubstwo, przestępczość i stosowanie przemocy będą należeć do przeszłości, a ich miejsce zajmie na
ziemi trwały pokój i bezpieczeństwo. Słowo Boże oznajmia: „Jeszcze chwila, a niezbożnego nie stanie (...) Łagodni
za to posiądą ziemię i będą się rozkoszować wielkim pokojem." (Psalm 36:10,11 [37:10, 11, Bg]) Taki pokój
zapanuje nie tylko między narodami, lecz także między sąsiadami i członkami każdej rodziny. Pomyśl, jak wielkim
błogosławieństwem byłoby to dla ciebie! Jakże uspokająco działa świadomość, że spełnienie się tej pocieszającej
obietnicy nie zależy od ludzi! Urzeczywistni ją Bóg. W jaki sposób? Przez wytracenie złych i przez pouczenie
swego ludu o drogach pokoju. - Księga Przysłów [Przypowieści] 2:21,22; Izajasza 54:13.

Do licznych błogosławieństw, których ludzie dostąpią w utworzonym przez Boga nowym systemie, będzie

należeć dobre zdrowie. Nie będzie już nawet śmierci, która przysparza nam wszystkim tyle smutku i cierpień.
Stwórca obiecał: „I otrze [Bóg] wszelką łzę z ich oczu, a śmierci Już nie będzie ani żałoby, ani krzyku, ani bólu już
nie będzie. (...) ,Oto wszystko nowym czynię'." (Objawienie 21:4, 5, NW) Czegoś takiego nie potrafi dokazać
żaden polityk, żaden uczony ani żaden lekarz; ale Bóg tego dokona. Czy rozsądny byłby pogląd, że
Bóg stworzył człowieka jedynie po to, aby przez dwadzieścia lat dorastał, następnie aby przez jakieś dwadzieścia
do trzydziestu lat nabywał wiedzy oraz doświadczenia i aby zaraz potem przychodził czas starzenia się, różne
choroby i śmierć? Dlaczego człowiek miałby żyć tak krótko, jeśli nawet żółwie żyją do dwustu lat, a drzewa
jeszcze o wiele dłużej? Bóg stworzył człowieka po to, żeby człowiek żył, a nie po to, żeby umierał. Stwórca
obiecał, że już niebawem ludzie będą mogli tu na ziemi żyć wiecznie. (Izajasza 25:8) Jakie to będzie przyjemne,
kiedy wszyscy ludzie będą żyć w zgodzie, ciesząc się czerstwym zdrowiem i mając zajęcie dające pełne
zadowolenie!

A skąd możemy mieć pewność, że ten nowy system rzeczywiście nastanie? Skąd możemy mieć pewność,

że nie jest to tylko marzenie? Upewnia nas o tym okoliczność, że obiecał to Bóg Wszechmocny. Ten, który stworzył
wszechświat 1 zachowuje go, dał rękojmię, że tak się stanie. „Bóg (...) nie może kłamać." (Tytusa 1:2, NW)
Jego Słowo nigdy nie pozostaje niespełnione. - Jozuego 23:14.

Te zachwycające prawdy można znaleźć w Słowie Bożym, Biblii nazywanej też Pismem

świętym. Jest to jedyne dostępne źródło, z którego człowiek może czerpać naprawdę zadowalające objaśnienie
wszystkiego, co się działo na ziemi, oraz na czym polega zamierzenie Boże wobec ludzkości. Wprawdzie Biblię
spisali ludzie, czynili to jednak pod wpływem oddziałującej na nich potężnej siły Bożej, to jest ducha

świętego, i dlatego można powiedzieć, że „całe Pismo przez Boga jest natchnione". (2 Tymoteusza 3:16, NP)
Tak jak niewidzialne fale radiowe mogą przekazać ci informacje, tak niewidzialna, skutecznie oddziałująca siła Boża
wpływała na pisarzy Biblii, żeby zanotowali, co Bóg chciał podać ludziom do wiadomości. Dlatego jeden z
owych pisarzy, apostoł Paweł, mógł powiedzieć: „Gdy przyjęliście słowo Boże od nas, przyjęliście je nie
jako słowo ludzkie, ale - jak jest naprawdę - jako słowo Boga." - 1 Tesaloniczan 2:13; zobacz też 2 Piotra
1:20, 21.

ZMIANA NA ŚWIECIE BLISKA

Boskie Słowo prawdy wskazuje całkiem wyraźnie, że zmiana na świecie jest bardzo bliska.

Dowiadujemy się z niego, że żyjemy w czasach, które miał na myśli Jezus Chrystus, kiedy zapowiadał koniec
obecnego złego systemu. Jezus przepowiedział wiele wydarzeń, których w przyszłości mieli wypatrywać jego
naśladowcy, żeby zauważyć zbliżanie się końca. Powiedział, że ostatnie dni tego niegodziwego systemu będą
cechować między innymi wojny światowe, brak żywności, wzrost bezprawia i coraz większy zanik wiary w Boga.
(Mateusza 24:3-12) Powiedział też, że na ziemi miał się przejawić „lęk bezradnych narodów". (Łukasza 21:25,
NP) Te proroctwa spełniły się za naszych czasów.

Wiele ludzi obserwujących wydarzenia światowe jest przeświadczonych, że wkrótce nastąpi wielka

zmiana. Znany publicysta amerykański Walter Lippman powiedział: „Żyjemy wszyscy w świecie pełnym zamętu i
niebezpieczeństw, w świecie, któremu brak kierownictwa i który widocznie nie da się pokierować. Wszędzie panuje
wielki niepokój i zakłopotanie." Następnie dodał: „Moim zdaniem wszystko to stanowi potwierdzenie historycznego
faktu, że żyjemy w końcowej fazie ustalonego, tradycyjnego porządku społecznego."* Również Dean Acheson, były
amerykański sekretarz stanu, oświadczył - jak o tym doniosła prasa w roku 1960 - że żyjemy w „okresie
bezprzykładnej niepewności i bezprzykładnego stosowania przemocy". Acheson ostrzegł: „Jestem na tyle
poinformowany o tym, co się dzieje, iż z całkowitym przekonaniem mogę wam powiedzieć, że za piętnaście łat
obecny świat stanie się zbyt niebezpieczny, aby można było na nim żyć" **

Newsweek z 9 października 1967; s. 21.

**U.S. News i World Report z 13 czerwca 1960; s. 116, 119.

Wszystko, co zostało przepowiedziane w Boskim Słowie prawdy, przemawia za tym, iż właśnie

nadeszła pora, żeby świat się zmienił! Dzisiejszy rozwój wydarzeń światowych spełnia proroctwo biblijne i
stanowi dowód, że za naszych czasów cały ten niegodziwy system zostanie zniszczony. Istniejące obecnie rządy
będą musiały ustąpić miejsca rządowi Bożemu, który obejmie władzę nad całą ziemią. (Daniela 2:44; Łukasza 21:31,
32) Nikt nie zdoła przeszkodzić tej zmianie, ponieważ tak postanowił Bóg.

PRAWDA, KTÓRA PROWADZI DO ŻYCIA WIECZNEGO

Zmiana, która ma niebawem nastąpić na świecie, odbije się na każdym mieszkańcu ziemi, a zatem

również na tobie. Jeżeli miłujesz życie i jeżeli pragniesz żyć, to powinieneś jak najszybciej nabywać dokładnej
wiedzy o Bogu oraz o Jego zamierzeniach i wymaganiach. Bóg życzy sobie, abyś to robił gdyż Jego wolą jest „żeby
ludzie wszelkiego rodzaju byli zbawieni i posiedli dokładną znajomość prawdy". (1 Tymoteusza 2:4, NW) Dokładna
znajomość prawdy Słowa Bożego umożliwi prawym ludziom przeżycie końca obecnego złego systemu. (Sofoniasza
2:3) Ta znajomość prawdy pokazuje też drogę do życia wiecznego we wspaniałym nowym systemie Bożym. Jezus
Chrystus powiedział w modlitwie do Boga: „To znaczy życie wieczne: ich nabywanie wiedzy o tobie, jedynym
prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie." - Jana 17:3, NW; zobacz też Jana 4:14.

Jakże krzepiąca jest świadomość, że już wkrótce doczekamy się końca wszystkich nieszczęść nawiedzających ten

świat! Jakże zachwycająca jest świadomość, że możemy mieć nadzieję, iż wnet znajdziemy się w nowym systemie,
gdzie będziemy mogli cieszyć się życiem w pełnym znaczeniu tego słowa! Każdy z nas powinien w tym widzieć
uzasadnione powody, żeby dążyć do poznania prawdy biblijnej. Szukając tej prawdy, zaczynamy kłaść „dobry
fundament na przyszłość, aby dostąpić żywota prawdziwego", czyli „życia wiecznego" w utworzonym przez Boga
nowym systemie rzeczy. - 1 Tymoteusza 6:19, NP.

ROZDZIAŁ 2

Dlaczego należy zbadać swoją religię?

Mamy wszelkie powody do poważnego przemyślenia naszego stosunku do Boga. Dlaczego? Ponieważ

wszystko wskazuje na to, że już wkrótce Bóg wytraci złych i ustanowi sprawiedliwy, nowy system. Musimy więc
zadać sobie pytanie: „Czy mój sposób oddawania czci Bogu cieszy się Jego uznaniem?" Bóg, a nie człowiek,
decyduje o tym, co się Jemu podoba. Chcąc się dowiedzieć, co Bóg o tym sądzi, musimy zajrzeć do Biblii, ponieważ
w niej Stwórca mówi nam wyraźnie, jak mamy postępować, żeby dostąpić życia wiecznego. (Księga Przysłów
[Przypowieści] 3:1, 2) Jeżeli bierzemy sobie do serca Jego wypowiedzi i stosujemy się do nich w życiu, to zarówno
teraz, jak i w przyszłych stuleciach zapewni nam to cudowne błogosławieństwa.

Jaki wniosek nam się nasuwa, gdy się dowiadujemy, co Biblia ma do powiedzenia w tej sprawie? Czy ona

uczy, że wszyscy spośród setek milionów ludzi, wyznających najróżniejsze religie, cieszą się uznaniem Boga? Czy z
jej treści wynika, że każda religia jest dobra? W celu zapoznania nas ze swoim punktem widzenia Bóg kazał zapisać
w swym Słowie następujące oświadczenie: „Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i
przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna

jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują." (Mateusza 7:13, 14,
NP) Jakże wyraźnie odpowiada ten werset na nasze pytanie ! Wynika z niego, że wiele ludzi nie oddaje Bogu czci w
sposób, który by się Jemu podobał. Tylko nieliczni idą drogą prowadzącą do życia.

Prawdopodobnie zgodzisz się z tym, że większości dzisiejszych religii Bóg nie uznaje. Na pewno nie po-

chwalasz wielu poczynań podejmowanych w imię religii. Gdy na przykład widzisz, że członkowie najróżniejszych
wyznań prowadzą się niemoralnie, a przy tym chcą uchodzić za sprawiedliwych, to wiesz, że coś tu nie jest w
porządku. (2 Tymoteusza 3:4, 5) A gdy czytasz w prasie, że niektórzy duchowni publicznie pochwalają stosunki
pozamałżeńskie i że w niektórych okolicznościach nie potępiają nawet homoseksualizmu, wtedy uświadamiasz
sobie, że to jest sprzeczne z przykazaniami Bożymi. Może przypominasz sobie, że Bóg zniszczył starożytne miasta
Sodomę i Gomorę. A dlaczego je zniszczył? Dlatego, że ich mieszkańcy dopuszczali się takich rzeczy! Zdajesz sobie
zatem sprawę, iż Bóg nie uznaje religii, której nauczyciele mówią ludowi, że w takim postępowaniu nie ma nic
złego. - Judy 7.

Ale na pewno słyszałeś już wypowiedzi w rodzaju: „Wszystko jedno, w co się wierzy, byle się porządnie

prowadzić i nikogo nie krzywdzić." Czy jednak tylko tyle miałaby wymagać religia uznawana przez Boga? To też
jest potrzebne, ale Bóg wymaga więcej. Chodzi tu również o nauki. Biblia mówi, że „prawdziwi czciciele będą
oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie". (Jana 4:23) Jeżeli chcemy oddawać cześć Bogu w sposób cieszący się
Jego uznaniem, to nasze wielbienie musi być mocno zakorzenione w Bożym Słowie prawdy. Jezus zganił ludzi,
którzy twierdzili, że służą Bogu, ale opierali się na tradycjach ludzkich zamiast na Słowie Bożym. Zasto-
sował do nich słowa samego Boga odnotowane w proroctwie Izajasza 29:13, mówiąc: „Daremnie mi jednak cześć
oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi." (Mateusza 15:9, NP) Nie chcielibyśmy chyba czcić Boga
daremnie i dlatego każdy z nas koniecznie powinien zbadać swoją religię.

Musimy zbadać nie tylko to, w co sami wierzymy, lecz także to, czego naucza wyznanie, do którego

należymy. Czy jego nauki są całkowicie zgodne ze Słowem Bożym, czy też są oparte na tradycjach ludzkich? Jeżeli
miłujemy prawdę, to nie będziemy się obawiać takiego sprawdzenia. Każdy powinien starać się szczerze ustalić,
czego Bóg od nas wymaga, a potem powinien to spełniać. - Jan 8:32.

Sam fakt, że wyznawcy jakiejś religii mają Biblię albo że od czasu do czasu odczytuje się z ambony

urywki Biblii, jeszcze nie dowodzi biblijnego pochodzenia wszystkich nauk tej religii. Warto mieć Biblię; każdy
powinien ją mieć. Ale trzeba też znać treść Biblii i trzeba wierzyć w to, czego ona naucza. Wyznanie, które
naprawdę uznaje Biblię za Słowo Boże, nie będzie się powoływać tylko na pewne fragmenty tej księgi, odrzucając
resztę. „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne do nauczania, do strofowania, do prostowania rzeczy." (2
Tymoteusza 3:16, NW) Wobec tego religia uznawana przez Boga musi się zgadzać z Biblią we wszystkich szcze-
gółach.

Człowiek, który chce się podobać Bogu, musi być szczery. Ale sama szczerość jeszcze nie sprawia, że

jego religia podoba się Bogu. Apostoł Paweł napisał pod wpływem ducha Bożego o niektórych współczesnych mu
ludziach: „Wydaję im bowiem świadectwo, że są gorliwi la Boga, ale nie według tego, co wiedzieć należy. Bo nie
znając sprawiedliwości Bożej, a starając się ustanowić własną, nie są podlegli sprawiedliwości Bożej." (Rzymian
10:2, 3, NDb) W rezultacie szczerość tych ludzi została zepchnięta na ślepy tor. Trudność polegała na tym, że
udzielane im pouczenia nie pochodziły z właściwego źródła. Tkwili w żydowskim systemie religijnym, który
odrzucił Syna Bożego i z tego powodu sam został odrzucony przez Boga. - Dzieje Apostolskie 2:36, 40; Księga
Przysłów [Przypowieści] 14:12.

A jak ma się rzecz z wyznaniami, które się podają za chrześcijańskie i głoszą, że uznają Chrystusa za

swego Pana? Czy sam fakt, że głoszą w imieniu Chrystusa, zapewnia im uznanie Boże? W świetle wyżej
przytoczonych wersetów biblijnych mogłeś dojść do wniosku, że tak nie jest. W tym wypadku twoje zdanie

pokrywałoby się z poglądem Jezusa Chrystusa, którego Bóg ustanowił niebiańskim sędzią. Jezus ostrzegł
bowiem: „Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, ale ten, co czyni
wolę Ojca mego, który jest w niebiosach, ten wejdzie do królestwa niebieskiego. Wielu powie mi w ów dzień:
Panie, Panie! czyśmy nie prorokowali w imię twoje (...)? A wtedy wyznam im: nigdy was nie znałem,
odstąpcie ode mnie, którzy czynicie nieprawość." - Mateusza 7:21-23, Wk.

Chcąc zdobyć uznanie Boże, trzeba koniecznie poznać Biblię i wolę Boga. Ale - jak powiedział Jezus -

decydujące znaczenie ma czynienie woli Bożej. Trzeba postępować zgodnie z tym, co się poznało. (Jakuba 2:26)
A zatem tylko wtedy będziemy podobać się Bogu, gdy nasza religia będzie całkowicie zgodna z Biblią i gdy ją
zastosujemy do wszystkich poczynań w naszym życiu. - Łukasza 6: 46-49.

Jezus powiedział, że po „owocach", jakie ktoś wydaje, to znaczy po tym, co on czyni, można rozpoznać,

czy wyznawana przez niego religia jest prawdziwa. (Mateusza 7:20) Również wpływ, jaki religia wywiera na ludzi,
pozwala rozpoznać, czy ta religia jest prawdziwa. Przez wyznawanie religii prawdziwej ludzie powinni stawać się
lepsi: powinni być lepszymi mężami i ojcami, lepszymi żonami i matkami. Pozostający pod jej wpływem wyznawcy
powinni być uczciwi, powinni się wyróżniać właściwym postępowaniem. Chyba właśnie tego spodziewasz się po
religii, która ma przybliżać człowieka do Boga. Również Bóg wgląda w te sprawy i w zależności od wyniku swej
oceny uznaje daną religię lub nie.

Na pewno nie chciałbyś należeć do ludzi, którzy nie będą mieć wstępu do Królestwa Bożego,

ponieważ nie spełniają woli Bożej. Toteż dla własnego dobra powinieneś starać się dokładnie poznać Biblię.
Książka, którą właśnie czytasz, ma ci w tym pomóc. Bierz przykład ze starożytnych mieszkańców Berei, o których
Słowo Boże mówi z uznaniem: „Ci byli szlachetniejsi od Tesaloniczan, przyjęli naukę z całą gorliwością i
codziennie badali Pisma, czy istotnie tak jest." - Dzieje Apostolskie 17:11.

Badając Słowo Boże, dowiesz się, że twoja miłość do Boga będzie wystawiona na próbę. Niektórym

ludziom, nawet bliskim przyjaciołom i krewnym, może się nie podobać, że studiujesz Pismo święte.
(1 Piotra 4:4; Mateusza 10:36, 37) Mogą ci to odradzać. Mogą to nawet robić w dobrej wierze, nie znają
bowiem cudownych prawd biblijnych. Może uda ci się im pomóc. Może się też zdarzyć, że trudności przyjdą ze
strony ludzi, którzy nie miłują Boga. W takim wypadku musisz pamiętać, że uznanie u Boga jest daleko
ważniejsze niż uznanie u ludzi. Nie ludzie, ale Bóg da ci życie wieczne, jeżeli będziesz Go miłować więcej niż
wszystkich i wszystko. - Mateusza 22:37-39.

Oczekuj zawsze pomocy i kierownictwa od Boga. Módl się stale, wzorując się na psalmiście, który

powiedział: „Usłysz, o Panie [Jehowo, NW], moją modlitwę (...) Naucz mię czynić Twą wolę boś Ty jest Bogiem
moim." (Psalm 142:1, 10 [143:1, 10, Bg]) Jeżeli szczerze pragniesz poznać i wyznawać religię, którą Bóg pochwala,
to On wysłucha twoją modlitwę i połączy cię z ludźmi, którzy .wielbią Ojca duchem i prawdą'. - Jana 4:23, NW;
zobacz też Mateusza 7:7, 8.

ROZDZIAŁ 3

Kim jest Bóg?

Obecnie bardziej niż kiedykolwiek człowiek potrzebuje Boga i Jego pomocy. Nasze życie zależy od

posiadania wiedzy o Bogu. Tymczasem - dziwna rzecz - panuje niemałe zamieszanie co do tego, kim On jest, gdyż
zarówno w przeszłości, jak i obecnie w różnych krajach oddaje się cześć rozmaitym bogom. A przecież Biblia mówi
jasno i wyraźnie, że istnieje tylko jeden prawdziwy Bóg. - 1 Koryntian 8:5, 6.

Prawdziwy Bóg nadał sobie imię, żeby się odróżniać od licznych bogów fałszywych. Wyodrębnia Go ono

spośród wszystkich innych bóstw. Ktoś może zapytać: „Czy On nie ma na imię ,Bóg'?" Nie, ponieważ „Bóg" to
tylko tytuł, tak jak tytułami są nazwy „prezydent", „król" czy „sędzia". Imię własne Boga zostało nam oznajmione za
pośrednictwem Jego Słowa, Biblii; brzmi ono JEHOWA. W wielu przekładach Biblii imię to występuje w Psalmie
83:19, gdzie czytamy: „I niechaj poznają, żeś Ty, którego imię Jahwe [albo Jehowa], jest sam Najwyższym na
wszystkiej ziemi." (Kr) A prawie we wszystkich przekładach występuje to imię w Apokalipsie (Objawieniu) 19:1-6
jako część składowa wyrażenia „Alleluja" albo „Halleluja". Wyrażenie to oznacza „Chwalcie Jah" (skrócona forma
imienia Jehowa). The Catholic Encyclopedia (1910, t. VIII, s. 329) jest powiedziane o tym imieniu Bożym: „Jehowa,
w Starym Testamencie imię własne Boga." Natomiast w wydanym niedawno katolickim przekładzie Biblii
Tysiąclecia, podobnie zresztą jak w szeregu innych przekładów, używa się stale formy „Jahwe". Skąd ta różnica?

W języku hebrajskim, w którym spisano pierwsze 39 ksiąg Biblii, imię Boże oddano tysiące razy

za pomocą czterech liter hebrajskich: JHWH. W starożytnym piśmie hebrajskim nie było samogłosek; czytelnik
dodawał je sam. Obecnie nie ma żadnych możliwości ustalenia, jakie samogłoski Hebrajczycy dodawali do
spółgłosek JHWH. Niektórzy uczeni są zdania, że to imię wymawiano „Jahwe", forma „Jehowa" jest
jednak używana od wieków i jest najbardziej rozpowszechniona.

Ponieważ nie wiadomo dokładnie, jak wymawiano imię własne Boga, więc niektórzy duchowni

głoszą, żeby w ogóle nie używać tego imienia, tylko po prostu mówić „Bóg" albo „Pan". Nie nalegają jednak, żeby
nie używać imion „Jezus" i „Jeremiasz", a przecież oba te imiona wymawiano w języku hebrajskim zupełnie
inaczej, mianowicie: „Jeszua" i „Jirmejah". Nie to jest jednak najważniejsze, jak wymawiasz imię Boże: „Jahwe" czy
„Jehowa" albo jeszcze inaczej, w sposób przyjęty w twoim języku. Natomiast błędem jest w ogóle nie używać tego
imienia. Dlaczego? Ponieważ ci, którzy go nie używają, nie mogą być ludem, który Bóg zgromadza z narodów jako
„lud dla imienia swego". (Dzieje Apostolskie 15:14, NP) Powinniśmy nie tylko znać imię Boże, lecz także
czcić je i wysławiać przed innymi, jak to czynił Syn Boży, kiedy przebywał na ziemi. - Mateusza 6:9; Jana 17:6, 26.

PRZYMIOTY BOGA I DLACZEGO POWINNIŚMY WIELBIĆ TYLKO JEGO

Co Biblia mówi o Bogu? Mówi nam, że „Bóg jest duchem". (Jana 4:24) Duch nie składa się z ciała i krwi

ani z

innych substancji, które człowiek mógłby dostrzec swymi zmysłami, to znaczy, które mógłby zobaczyć albo których
mógłby dotknąć. (1 Koryntian 15:44, 50) Dlatego żaden człowiek jeszcze nigdy nie widział Boga. (Jana 1:18) Bóg
daleko przewyższa wszystko, cokolwiek widzimy. Majestat gór, blask słońca, a nawet piękno rozgwieżdżonego
nieba są niczym w porównaniu z Nim. - Izajasza 40:25, 26.

Nic więc dziwnego, że w niebie rozlega się pieśń: „Wielkie i cudowne są twe dzieła, Jehowo,

Boże Wszechmocny. Sprawiedliwe i prawdziwe są twe drogi, Królu wieczności. Któż by się ciebie naprawdę
nie bał, Jehowo, i nie wychwalał twego imienia, ponieważ ty sam jesteś lojalny?" (Objawienie 15:3, 4, NW)
Ponieważ Jehowa Bóg, „Król wieczności", jest Stwórcą wszystkiego, więc istniał przed każdym stworzeniem.
On jest „od wieków na wieki", co znaczy, że nie miał początku i będzie istnieć zawsze. - 1 Tymoteusza 1:17, NW;
Psalm 90:2, Szeruda [89:2, BT].

Jakże słuszne jest zatem oddawanie czci tylko Jemu! Przypatrując się Jego dziełu stworzenia, my

również możemy powiedzieć: „Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, odbierać chwałę i cześć, i moc, ponieważ ty
stworzyłeś wszystkie rzeczy i ponieważ z twojej woli one istnieją i zostały stworzone." (Objawienie 4:11, NW)
Bóg stwarzał nie za pomocą narzędzi, jakimi się posługują ludzie, lecz za pomocą swego ducha świętego, swej
niewidzialnej, czynnej mocy. (1 Mojżeszowa 1:2, NW; Psalm 103:30 [104:30, Bg] Tym samym duchem Bóg
sprawił później, że została spisana Biblia, abyśmy mogli poznać Jego wolę oraz Jego zamiary wobec ludzi na
ziemi. - 2 Piotra 1:21.

Ponieważ wszystko zostało stworzone ,z Jego woli', więc musi odpowiadać Jego celom. Jehowa

powiadomił pierwszą parę ludzką, Adama i Ewę, o swoim zamierzeniu wobec nich i zobowiązał ich do
odpowiedniego działania. A czy my również mamy jakieś obowiązki wobec Boga? Tak, ponieważ Bóg jest Źródłem
naszego życia, i to nie tylko dlatego, że należymy do potomków pierwszej pary ludzkiej, która otrzymała życie od
Boga, lecz także dlatego, że nasze życie zależy od słońca, deszczu, powietrza i i pożywienia, a Jehowa stale pozwala
nam z tego korzystać. (Psalm 35:10 [36:10, Bg]; Mateusza 5:45) W jakim stopniu nasze życie odpowiada
zamierzeniu Bożemu wobec nas? Powinniśmy się nad tym poważnie zastanowić, ponieważ chodzi tu o sposobność
uzyskania życia wiecznego.

Czy naprawdę mamy bać się Boga? Tak, ale ma to być zdrowa bojaźń przed przeciwstawianiem

się Jego woli, ponieważ słuszność jest zawsze po Jego stronie. Czy w powszednich sprawach nie obawiamy się
ryzykowania czegoś, co mogłoby przynieść komu szkodę, a nawet narazić go na utratę życia? O ileż bardziej
powinniśmy się obawiać narażenia się „Jehowie, Bogu Wszechmocnemu". Możemy się jednak cieszyć, że On
jest wszechmocny, bo „oczy Jahwe [Jehowy] obiegają całą ziemię, by wspierać tych, którzy mają serce
nieskazitelne wobec Niego". (2 Kronik 16:9; zobacz też Izajasza 40:29-31) I możemy być pewni, że
Jehowa zawsze używa swej mocy w słusznym celu i dla dobra tych, którzy miłują sprawiedliwość. Dzieje się
tak dlatego, że „Bóg jest miłością". - 1 Jana 4:8.

Jehowa nie jest więc ciemięzcą. „Wszystkie drogi jego są sprawiedliwe." (5 Mojżeszowa 32:4,

Bg) To prawda, że jest „Bogiem wymagającym wyłącznego oddania", ale jest też .Bogiem miłosiernym i
łaskawym, powolnym do gniewu oraz przepełnionym serdeczną życzliwością i prawdą'. (2 Mojżeszowa 20:5; 34:6,
NW) „Wie On z czego jesteśmy utworzeni, pamięta o nas, że jesteśmy prochem." (Psalm 102:14 [103:14, Bg])

Doprawdy, możemy być szczęśliwi, że naszym Najwyższym Sędzią, Prawodawcą i Królem jest tak sprawiedliwy a
przy tym tak współczujący Bóg. - Izajasza 33:22.

U Jehowy jest „mądrość i moc, On ma radę i zrozumienie". (Joba 12:13, Wk) O Jego mądrości świadczy

całe dzieło stworzenia, zarówno w niebie, jak i na ziemi. Moglibyśmy więc zapytać: „Dlaczego w ogóle powątpiewa
się w mądrość Bożą?" Biblia udowadnia, że Jego wymagania wychodzą nam na dobre, że były stawiane z myślą o
naszej wiecznej pomyślności. Mogą co prawda być takie okresy, w których my, ludzie z ograniczoną wiedzą i
doświadczeniem, nie zdajemy sobie w pełni sprawy, dlaczego jakieś prawo nadane przez Boga jest takie ważne albo
dlaczego rzeczywiście działa na naszą korzyść. Jednakże przekonanie, że Bóg na pewno wie znacznie więcej niż my,
że ma znacznie większe doświadczenie i że wszystko czyni dla naszego dobra, skłoni nas do chętnego okazywania
Mu posłuszeństwa. - Psalm 18:8-12 [19:8-12, Bg]; Micheasza 6:8.

CZY BÓG JEST „TRÓJCĄ"?

Wiele wyznań w chrześcijaństwie naucza, że Bóg jest „Trójcą", chociaż w Biblii w ogóle nie ma słowa

„Trójca". Ekumeniczna Rada Kościołów podała niedawno do wiadomości, że wszystkie wyznania należące do Rady
mają bronić wiary w „jednego Boga, Ojca, Syna i Ducha Świętego," to znaczy jednego Boga w trzech osobach.
Zwolennicy tej nauki przyznają, ze owa trójosobowość Boga jest „tajemnicą". Atanazjańskie wyznanie wiary, które
powstało około ósmego wieku naszej ery, mówi, że wszystkie trzy osoby trójcy mają tę samą naturę,' wszystkie trzy
są jednakowo wieczne (i dlatego nie miały początku) i że wszystkie trzy są wszechmocne. W tym wyznaniu wiary
powiedziano również: „Żadna z tych trzech Osób nie jest pierwsza, żadna ostatnia;

żadna nie jest większa ani

mniejsza."* Czy to jest rozsądne i - co ważniejsze - czy jest zgodne z Biblią?

* J. M'Clintock i J. Strong: Cyclopasdia ot Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, t. II, s. 561.

Nauka ta nie była znana prorokom hebrajskim ani apostołom chrześcijańskim. W New Catholic

Encyclopedia (wydanie 1967; t. XIV, s. 306) przyznano, że „w ST [Starym Testamencie] nie ma nauki o
Trójcy Przenajświętszej". Przyznano tam również, że owa nauka musiała powstać mniej więcej 350 lat po
śmierci Jezusa Chrystusa. A zatem pierwsi chrześcijanie, których nauczał bezpośrednio sam Jezus Chrystus, nie
wierzyli, że Bóg jest „Trójcą".

Jezus w czasie swego pobytu na ziemi na pewno nie był równy swemu Ojcu, ponieważ

powiedział, że o niektórych sprawach nie wie ani on, ani aniołowie tylko sam Bóg. (Marka 13:32) A kiedy został
poddany próbie, wtedy modlił się do swego Ojca o pomoc. (Łukasza 22:41, 42) Poza tym sam powiedział: „Ojciec
większy jest ode mnie." (Jana 14:28) Z tego powodu Jezus nazwał swego Ojca „Bogiem swoim" i „jedynie
prawdziwym Bogiem". - Jana 20:17; 17:3.

Po śmierci Jezusa Bóg wskrzesił go i obdarzył jeszcze większą chwałą. Mimo to nadal nie

był równy swemu Ojcu. Skąd o tym wiemy? Ponieważ później w natchnionym Piśmie świętym
oświadczono, że Bóg nadal jest „głową Chrystusa". (1 Koryntian 11:3) Ponadto Biblia podaje, że Jezus
ma tak długo panować jako Król wyznaczony przez Boga, aż Bóg położy wszystkich nieprzyjaciół pod jego
nogi, i że potem „sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we
wszystkim". (1 Koryntian 15:28) To wyraźnie dowodzi, że nawet po zmartwychwstaniu Jezus Chrystus nie
był równy swemu Ojcu.

Ale czy Jezus nie powiedział przy pewnej sposobności: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy"? (Jana 10:30)

Tak, on to powiedział. Jednakże to oświadczenie nawet w najmniejszym stopniu nie świadczy o istnieniu
„Trójcy", ponieważ Jezus mówił tylko o dwóch, a nie o trzech, ze są jedno. Słowa Jezusa na pewno nie
przeczą tekstom biblijnym, które właśnie czytaliśmy. Sam Jezus wyjaśnił później znaczenie tej wypowiedzi, kiedy
się modlił, żeby jego naśladowcy „stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy". (Jana 17:22) Jezus i jego
Ojciec „stanowią jedno" pod tym względem, że Jezus we wszystkim zgadza się ze swym Ojcem. Jezus modlił
się, żeby również wszyscy jego naśladowcy zgadzali się z jego Ojcem, Z nim i między sobą.

A co powiedzieć o wersecie z Ewangelii Jana 1:1, gdzie Jezus został nazwany „Słowem" i gdzie

jest powiedziane: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo"? Czy to nie
dowodzi Istnienia „Trójcy"? Nie. Przede wszystkim zwróć uwagę na fakt, że jest tu mowa nie o trzech, tylko o
dwóch osobach. W wierszu 2 tego samego rozdziału czytamy ponadto, że Słowo było „na początku u Boga",
w wierszu 18 natomiast powiedziano, że „Boga nikt nigdy nie widział", a przecież Jezusa Chrystusa
ludzie widzieli. Z tych powodów i w pełnej zgodności z tekstem greckim wiersz 1 oddano w niektórych
przekładach następująco: „Słowo było u Boga, a Słowo było boskie" albo: „Słowo był bogiem", to znaczy był

potężny, podobny Bogu. (Goodspeed; NW) Ten werset jest zatem zgodny z pozostałymi tekstami
biblijnymi. Biblia nie uczy o „Trójcy".*

* Trinitarianie w zasadzie przestali przytaczać słowa „Ojciec, Słowo i Duch święty, a ci trzej jedno są", występujące w
niektórych przekładach Biblii w 1 Jana 5 :7. Uczeni bibliści są zgodni co do tego, że słowa te są nieprawdziwe i zostały
później dodane do natchnionego tekstu.

Jeśli chodzi o „Ducha Świętego", tak zwaną „trzecią Osobę Trójcy", to jak się już dowiedzieliśmy,

nie jest to osoba, lecz czynna moc Boża. (Sędziów 14:6) Jan Chrzciciel powiedział, że tak jak on
chrzci wodą, tak Jezus będzie chrzcić duchem świętym. Ani woda, ani duch święty nie są osobami. (Mateusza
3:11) Zapowiedź Jana spełniła się, gdy w dzień Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Bóg kazał swemu Synowi
Jezusowi Chrystusowi wylać ducha świętego na apostołów i uczniów, dzięki czemu „wszyscy zostali
napełnieni Duchem Świętym". Czy zostali „napełnieni" osobą? Nie, zostali napełnieni czynną mocą Bożą. - Dzieje
Apostolskie 2:4, 33.

Na co więc wskazują fakty, jeśli chodzi o „Trójcę"? W Słowie Bożym, w Biblii, nie ma

ani słowa „Trójca", ani żadnego śladu nauki o „Trójcy". Ta nauka nie pochodzi od Boga. Ciekawą informację
można w związku z tym znaleźć w książce pt. Babylonian Life and History (Życie i dzieje Babilonii) pióra Sir. E.
A. Wallisa Budge'a (wydanie 1925; s. 146, 147) Wynika z niej, że pogańska ludność Babilonii wierzyła
w taką naukę, a nawet oddawała cześć więcej niż jednej trójcy bogów.

WIELBIENIE BOGA „DUCHEM I PRAWDĄ"

Miłować i szanować można tylko tego, kogo się dobrze zna. Chcąc być wyłącznie oddanym

Bogu, tak jak On na to zasługuje, musisz studiować Jego Słowo i .przekonać się, co jest dobrą i godną
przyjęcia, i zupełną wolą Bożą'. (Rzymian 12:2, NW) Nie to jest najważniejsze, jak ludzie chcą wielbić Boga, lecz
jak Bóg chce być wielbiony.

Ceremonie religijne i „pomoce w nabożnym skupianiu się" mogą się wydawać piękne ludziom, którzy

do nich przywykli, ale jak zapatruje się na nie Bóg? Chyba chciałbyś to wiedzieć, bo przecież chcesz się podobać
Bogu. Sam Syn Boży powiedział, że „prawdziwi czciciele będą wielbić Ojca duchem i prawdą". (Jana 4:23, NW) A
czy na przykład wielbi się Go „duchem i prawdą", gdy się adoruje obrazy? Czy to się podoba Bogu?

Według Księgi Wyjścia [2 Mojż.] 20:4, 5, sam Bóg powiedział w jednym z Dziesięciorga Przykazań:

„Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu (...) Nie będziesz się kłaniał przed nimi i nie będziesz Im
służył." Niektórzy ludzie uważają obraz religijny la „pomoc" w wielbieniu Boga, ponieważ mogą na ten obraz
patrzeć i go dotykać. Ale Bóg natchnął apostoła Pawła, żeby napisał: „Według wiary, a nie dzięki widzeniu
postępujemy." (2 Koryntian 5:7) Bóg rozprasza wszelkie wątpliwości pod tym względem. Mówi nam, te
posługiwanie się obrazami nie ma nic wspólnego z prawdziwym wielbieniem i że takie obrazy są „fałszem".
(Izajasza 44:14-20; Psalm 113:4-8 [115:4-8, Bg.] Ktoś może powiedzieć, że obrazowi religijnemu nie oddaje się
takiej czci jak Bogu, sam Bóg jednak mówi, że nie chce dzielić swej chwały i czci z takimi obrazami. - Izajasza 42:8.

Apostoł Jan życzliwie ostrzega nas: „Strzeżcie się bałwanów." (1 Jana 5:21, Wk) Dlaczego nie

miałbyś się rozejrzeć po swym mieszkaniu i zastanowić się, czy to robisz? (Księga Powtórzonego Prawa [5
Mojż.] 7:25) Dostosowaniem swego życia i sposobu wielbienia do miłościwej woli Jehowy możesz
sobie zaskarbić Jego trwałe błogosławieństwa. - 1 Koryntian 10:14.

Przyswajaj sobie jak najwięcej wiadomości o majestacie Jehowy i o Jego łaskawych zamierzeniach, bo

wtedy

twoja miłość do Niego będzie się pogłębiać. Niech nie będzie dnia, żebyś Mu nie dziękował za wszelkie

dobro, z którego korzystasz dzięki Jego serdecznej życzliwości. Pogłębiając pilnie swoją wiedzę o Nim, utrwalaj
sobie w pamięci, że lojalność wobec Niego jako wielkiego Boga wszechświata ma żywotne znaczenie. Jeżeli Go
miłujesz i jesteś Mu posłuszny, to idziesz drogą, która prowadzi do życia wiecznego. - Efezjan 4:23, 24; Psalm
103:33-35 [104:33-35, Bg].

ROZDZIAŁ 4

Dlaczego starzejemy się i umieramy ?

Każdy normalny człowiek chce żyć i cieszyć się dobrym zdrowiem. Kiedy leżymy chorzy i dokucza nam

ból, szukamy ulgi. Rozglądamy się też za jakimś środkiem, który by zapobiegał zniedołężnieniu narastającemu w
miarę przybywania lat. I jakże nas boli, gdy ludzie, których kochamy, cierpią wskutek choroby lub starości! W
związku z tym wiele ludzi zastanawia się: „Czy to wszystko było przewidziane od początku w zamierzeniu Bożym?

Czy przy stwarzaniu człowieka Bóg zakładał z góry, że to Jego stworzenie będzie się starzeć i tracić słuch lub
wzrok? Czy zmierzał do tego, żeby z biegiem lat skóra człowieka pokrywała ule zmarszczkami i żeby jego serce
oraz inne narządy zaczynały stopniowo odmawiać posłuszeństwa? Czy naprawdę człowiek został stworzony po to,
żeby po pewnym czasie umrzeć?"

Jehowa Bóg nie stworzył człowieka do takiego nędznego bytowania. Biblia mówi, że Jehowa założył

piękny ogród na mieszkanie dla pierwszej pary ludzkiej, której udzielił swego błogosławieństwa. Dokonując
przeglądu swego twórczego dzieła, Bóg słusznie uznał je za „bardzo dobre". (Księga Rodzaju [1 Mojż.] 1:28, 31) Z
tego wynika, że Adam i Ewa zostali stworzeni doskonałymi i że ani ich umysły, ani ciała nie miały żadnych wad.
(Księga Powtórzonego Prawa [5 Mojż] 32:4; Księga Przysłów [Przypowieści] 10:22) Oboje mogli żyć wiecznie.

Rzecz ciekawa: współcześni naukowcy dobrze wiedzą, że ciało ludzkie stale się odnawia. Ich

zdaniem w odpowiednich warunkach, człowiek mógłby żyć wiecznie. Laureat nagrody Nobla dr Linus Pauling
oświadczył, że tkanki ciała ludzkiego ciągle się regenerują i, teoretycznie rzecz biorąc, proces ten mógłby trwać
zawsze. A biochemik William Beck powiedział: „Nie widzę powodu, dla którego śmierć miałaby być nieunikniona".
Mimo to jednak stworzeni w ten sposób ludzie starzeją się i umierają. Dlaczego? Zadowalającą odpowiedź na to
pytanie daje Słowo Boże, Biblia.

SKUTKI NIEPOSŁUSZEŃSTWA

Kiedy Jehowa stworzył Adama i Ewę, stali się oni ziemskimi członkami wielkiej rodziny Bożej,

do której należała już wówczas wielka liczba stworzeń duchowych, przebywających w niebie. Bóg był Ojcem
pary ludzkiej, ponieważ On dał jej życie. Dar życia był jednak uwarunkowany: dopóty mieli się nim cieszyć,
dopóki by okazywali wypływające z miłości posłuszeństwo swemu Ojcu niebiańskiemu. Ponieważ do zachowania
pokoju i ładu konieczne jest przestrzeganie prawa, więc musieli uznawać Boga za swego Najwyższego
Władcę. Czy wiedzieli o tym? Tak, gdyż Jehowa poddał ich próbie, która uwydatniła im żywotne znaczenie
posłuszeństwa. Bóg powiedział do Adama: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według
upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz."
- Księga Rodzaju [1 Mojż.] 2:16, 17.

Ta próba posłuszeństwa nie była trudna. Nie zostali

przecież pozbawieni niezbędnego pożywienia ani

wytrzymanie próby nie przerastało ich możliwości. Swoim posłuszeństwem mieli jednak dowieść, że cenią sobie
utrzymywanie łączności z Bogiem. (1 Jana 5:3) Wprawdzie niektórzy wyrażają pogląd, że przez .zakazany owoc'
trzeba rozumieć stosunki płciowe między mężczyzną a kobietą, ale tak nie było. Przecież sam Bóg powiedział Im
wcześniej: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię." (Księga Rodzaju [1 Mojż.] 1:28) Zakazanie
im spożywania owocu z pewnego drzewa oznaczało po prostu, że Bóg wybrał w Edenie jedno z Wielu drzew
owocowych i zabronił parze ludzkiej jedzenia owocu z tego drzewa.

Dlaczego to drzewo zostało nazwane „drzewem poznania dobra i zła"? Dlatego, że jego owoc na mocy

przykazania Bożego symbolizował, iż Bóg ma prawo rozstrzygać, co dla Jego stworzeń jest „dobre", a co „złe".
Gdyby więc pierwsza para ludzka zjadła ten owoc, oznaczałoby to, że się odwróciła od swego Ojca niebiańskiego,
odrzucając Jego Boskie przewodnictwo i Jego doskonałą wolę. Próba była prosta, ale miała doniosłe znaczenie.
Dotyczyła polegania człowieka na Stwórcy oraz uznawania Boskiego autorytetu. Warto przypomnieć, że do
niedoskonałych ludzi Jezus Chrystus zastosował zasadę: „Kto w drobnej Meczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie
wierny; a kto W drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie." (Łukasza 16:10) O ileż bardziej
zasada ta dotyczy stworzeń doskonałych!

Dlaczego Ewa przekroczyła prawo Boże, jedząc ten owoc? Sama nie wpadła na taki pomysł; podsunęło go

pewne stworzenie duchowe, które rozmawiało z nią za pośrednictwem niepozornego węża. W związku z tym owo
stworzenie duchowe, występujące w Biblii pod

imionami Szatana Diabła, zostało też nazwane „pierwotnym

wężem". (Objawienie 12:9, NW) Niewidzialne stworzenie przemawiające za pośrednictwem węża wręcz
oświadczyło, że Bóg nie powiedział prawdy w przykazaniu, na które powołała się Ewa. To stworzenie duchowe
oświadczyło jej, iż owoc z tego drzewa może sprawić, że stanie się podobna Bogu i będzie mogła samodzielnie
decydować o tym, co „dobre", a co „złe". Ów owoc wydał się wtedy Ewie godny pożądania i zjadła go,
wypowiadając Bogu posłuszeństwo. Gdy Adam, jej mąż i głowa, dowiedział się, co zrobiła, nie zganił jej
postępku, tylko zrobił to samo. - Księga Rodzaju [1 Mojż.] 3:1-6; Jakuba 1:14, 15; 1 Koryntian 11:3.

Tym występnym czynem dopuścili się grzechu, ściągając na siebie karę za grzech. (1 Jana 3:4) Kiedy się

zastanawiamy, czy Bóg słusznie osądził tę sprawę, nie wolno nam popełniać błędu i oceniać postępku Adama
i Ewy według mierników, jakie wiele ludzi stosuje w takich wypadkach za naszych czasów. Nieposłuszeństwo
rodzicom jest dziś zjawiskiem nagminnym i często uchodzi bezkarnie. Nie mniej powszechne są kradzieże i wielu

sądzi, że na przywłaszczenie jakiejś drobnostki w ogóle nie warto zwracać uwagi.

Ponadto na porządku dziennym

jest dzisiaj występowanie słowem i czynem przeciwko władzy. Ale takie czyny są i pozostaną złe, choćby się jeszcze
bardziej rozpowszechniły. Zepsute owoce, przejawiające się teraz w rosnącej przestępczości wśród młodzieży i
dorosłych, są na ogół następstwem pewnego zaniedbania: rodzice i inni ludzie posiadający władzę nie tępią takiego
zła w zarodku. - Księga Przysłów [Przypowieści] 13:24; Księga Eklezjastesa [Kaznodziei] 8:11.

Bóg nie miał zamiaru popierać zła przez odstąpienie od wymagania, żeby przestrzegano Jego prawa.

Adam i Ewa dowiedli swym nieposłuszeństwem, że wcale nie miłują Boga, który tak troskliwie dbał o nich.
Dopuścili się kradzieży, przywłaszczając sobie coś, co według wypowiedzi Stwórcy nie było ich własnością. Co
gorsza, przyłączyli się do nieprzyjaciela Bożego i swoim postępkiem uznali Boga za kłamcę. Jehowa był
obowiązany wobec siebie samego i wobec całej swej wszechświatowej rodziny do utrzymania w mocy swego prawa.
I utrzymał je w mocy. Za swój rozmyślny grzech występna para została wypędzona z Edenu i po pewnym czasie
musiała umrzeć. - Księga Rodzaju [1 Mojż.] 8:22-24.

Skutki grzechu można przyrównać do skutków niewłaściwego obchodzenia się ze skomplikowaną

maszyną, to znaczy do skutków używania jej nie zgodnie z instrukcją obsługi podaną przez jej producenta. W
maszynie powitaną uszkodzenia i w końcu przestanie pracować. Podobnie miała się rzecz z Adamem i Ewą. Utracili
oni swą doskonałość ponieważ zlekceważyli instrukcje swego Twórcy. Ich umysły i ciała zaczęły zawodzić, aż w
końcu zupełnie przestały funkcjonować; nastąpiła śmierć. Takie były skutki nieposłuszeństwa i utraty łaski Bożej.
(Księga Rodzaju [1 Mojż.] 3:16-19) Po wyczerpaniu ogromnego zasobu sił żywotnych swego niegdyś
doskonałego ciała Adam umarł w wieku 930 lat. Nastąpiło to w obrębie ustalonego przez Boga symbolicznego
„dnia", który trwał tysiąc lat. - Księga Rodzaju [1 Mojż.] 5:5; 2 Piotra 3:8.

JAK SIĘ TO ODBIŁO NA POTOMSTWIE

Ale dlaczego my chorujemy i dlaczego musimy umierać, skoro przecież nie przestąpiliśmy owego

prawa danego w Edenie? Przyczyna jest następująca: Wszystkie dzieci Adama urodziły się dopiero potem,
gdy Adam dopuścił się nieposłuszeństwa. Wskutek tego jego potomstwo odziedziczyło po nim grzech i śmierć.
Wszyscy ludzie dziedziczą niedoskonałość, ponieważ wszyscy pochodzą od Adama i Ewy. W związku z tym
w biblijnej księdze Joba czytamy: „Któż może uczynić czystego z nieczystego? Nikt." (Joba 14:4, Kr) Również w
Liście do Rzymian 5:12 jest powiedziane: „Przez jednego człowieka [Adama] grzech wszedł na świat, a przez grzech
śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi." Tak jak z wadliwej formy nie można otrzymać
odlewu bez wad, tak też niedoskonały Adam nie mógł spłodzić doskonałego, bezgrzesznego potomstwa. - Psalm
50:7 [51:7, Bg.].

Grzech popełniony przez Adama i Ewę odbił się na ich potomstwie, podobnie jak niemoralne

prowadzenie się rodziców lekceważących prawo Boże może się odbić na ich dzieciach. Tacy ludzie mogą się
nabawić chorób narządów rozrodczych, które Bóg im dał, aby mogli wydawać na świat potomstwo.
Wskutek grzechu takich „nieczystych" rodziców ich dzieci od urodzenia mogą być upośledzone fizycznie i
umysłowo. Tak samo nasi pierwsi rodzice stali się „nieczyści", niedoskonali, podatni na różne choroby, aż w
końcu musieli umrzeć. Swemu potomstwu mogli przekazać tylko to, co sami mieli: niedoskonałość
pociągającą za sobą chorobę i śmierć. Właśnie dlatego wszyscy starzejemy się i umieramy i dlatego
mamy taką skłonność do złego.

Co innego jednak popełnić mimowolny błąd z powodu odziedziczonego grzechu, a co innego rozmyślnie

pozwalać sobie na coś, o czym wie się na pewno, że jest złe. (1 Jana 5:16) Kto uczuwa szczerą skruchę z powodu
błędów popełnionych wskutek odziedziczonej niedoskonałości, ten może się spodziewać, że Bóg miłosiernie mu
przebaczy. (Księga Przysłów [Przypowieści] 28:13) Ale trzeba się mieć na baczności, żeby po ustaleniu, co jest
właściwe, nie postępować rozmyślnie wbrew woli Bożej. Doprowadziłoby to do utraty łaski Bożej, a w ślad za tym
do utraty życia. - Księga Powtórzonego Prawa [5 Mojż.] 30:15-20; Hebrajczyków 10:26, 27.

Na szczęście Jehowa łaskawie zatroszczył się o to, żeby ludzi okazujących skruchę uchronić przed

zgubnymi skutkami odziedziczonego grzechu i śmierci. To wspaniałe uwolnienie dojdzie do skutku dzięki ofierze
okupu, złożonej przez Jezusa Chrystusa. O tym postanowieniu Bożym Biblia mówi: „[Bóg] zesłał Syna swego
jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu." (1 Jana 4:9) W czasie przewidzianym przez Boga, pod
królewskim panowaniem jego Syna, odziedziczona przez ludzi niedoskonałość zacznie stopniowo ustępować i rodzaj
ludzki przestanie odczuwać skutki grzechu Adama. Nawet śmierć odziedziczona po Adamie nie będzie wtedy mieć
nad nami władzy! (Objawienie 21:3, 4) I ty możesz się znaleźć wśród ludzi, którzy będą się cieszyć takimi
błogosławieństwami. Jak to jest możliwe? Skorzystaj z postanowień Jehowy i daj dowód, że Go miłujesz,
przestrzegając Jego przykazań. - Księga Eklezjastesa [Kaznodziei] 12:13.

ROZDZIAŁ 5

Gdzie są umarli ?

ZAPEWNE doznawałeś już uczucia pustki, jaka ogarnia człowieka po stracie kogoś bliskiego. Większość

ludzi czuje się w takiej chwili przytłoczona smutkiem i całkowitą bezradnością. Nic więc dziwnego, że nasuwają się
wtedy pytania: Co się też dzieje z człowiekiem po śmierci? Czy nadal zachowuje świadomość? Czy jest jakaś realna
nadzieja, że umarli będą jeszcze żyć? Pocieszającą odpowiedź na te pytania daje Biblia.

Krótko mówiąc, śmierć jest przeciwieństwem życia. Wydając wyrok na pierwszego człowieka Adama

za jego rozmyślne nieposłuszeństwo, Bóg powiedział: „Wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem
jesteś i w proch się obrócisz!" (Księga Rodzaju 3:19) Zastanów się: gdzie był Adam, zanim Bóg ukształtował go z
prochu i dał mu życie? Po prostu wcale go nie było. W chwili śmierci Adam wrócił z powrotem do tego samego
stanu niebytu. Ani nie poszedł do ognistego piekła, ani nie przypadła mu w udziale niebiańska szczęśliwość, lecz
umarł - jak to zapowiedział Bóg.--Księga Rodzaju [1 Mojż.] 2:17.

Biblia wyraźnie naucza, że umarli znajdują się w grobie oraz że są pozbawieni świadomości i

życia. Pomyśl nad tym, co o stanie umarłych mówi Księga Eklezjastesa [Kaznodziei] 9:5, 10: „Ponieważ żyjący
wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą, zapłaty też więcej już żadnej nie mają, bo pamięć o nich
idzie w zapomnienie. Każdego dzieła, które twa ręka napotka, podejmij się według twych sił! Bo nie ma żadnej
czynności ni rozumienia, ani poznania, ani mądrości w Szeolu, dokąd ty zdążasz." To znaczy, że umarli nie mogą nic
robić ani nic nie odczuwają. Ich myśli kończą się, jak tego dowodzi następujący werset biblijny: „Nie miejcie
ufności w książętach, w synach człowieczych, w których nie masz zbawienia! Wyjdzie duch jego, a wróci się do
ziemi swej, w ten dzień zginą wszystkie myśli ich." - Psalm 145:3, 4, Wk [146:3, 4, Bg].

CZY CZŁOWIEK MA DUSZĘ NIEŚMIERTELNĄ?

Jak wobec tego ma się rzecz z duszą? Czy nie jest to jakaś odrębna substancja, która istnieje w człowieku,

a w chwili śmierci odłącza się od ciała i żyje sobie dalej? Zanim znajdziemy właściwą odpowiedź na to pytanie,
ustalmy najpierw, co to jest dusza. Może będziesz zaskoczony, gdy się dowiesz, że natchnione Pismo święte nazywa
„duszami" zarówno zwierzęta, jak i ludzi. Na przykład w Księdze Liczb [4 Mojżeszowa] 81:28 (Wk) jest mowa o
.jednej duszy [po hebrajsku nefesz] z pięciuset, tak z ludzi jak i z wołów, i osłów, i owiec'. - Zobacz też Objawienie
16:3 (Bg), gdzie greckie słowo psyche oddano przez „dusza".

Czymże więc jest dusza? Zbadajmy znowu, co na ten temat mówi spisane Słowo Stwórcy. W 1

Mojżeszowej 1:7 czytamy: „I Jehowa Bóg przystąpił do ukształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego
nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą." - NW.

Proszę zwrócić uwagę, iż kiedy Bóg sprawił, że człowiek zaczął oddychać, wtedy „człowiek stoi się duszą

żyjącą". A zatem człowiek był duszą dokładnie tak samo, jak ktoś, kto staje się lekarzem, jest lekarzem. (1 Koryntian
15:45) Skoro więc duszą ludzką jest sam człowiek, nie może to być jakaś istniejąca w człowieku substancja duchowa
która mogłaby żyć niezależnie od ciała. Zgodnie z tym Biblia wyraźnie wskazuje, że dusza ludzka posiada cechy
fizyczne. Na przykład Pismo święte mówi, że dusza łaknie pokarmu cielesnego, czytamy bowiem: „Dusza twoja
zapragnie jeść mięso." (Księga Powtórzonego Prawa [5 Mojż.] 12:20) Poza tym Biblia oznajmia, że dusze mają krew
krążącą w ich żyłach, wspomina bowiem o ,krwi dusz ubogich i niewinnych'. (Jeremiasza 2:34, Bg) Twoją duszą
jesteś więc w rzeczywistości ty sam z wszystkimi cechami cielesnymi i duchowymi. - Księga Przysłów
[Przypowieści] 2:10.

Jak wobec tego należy rozumieć wersety, w których występują takie wyrażenia, jak „moja dusza",

albo w których o duszy człowieka mówi się tak, jak gdyby ona w nim przebywała? Rzecz jasna, wersety te
muszą pozostawać w harmonii z już omówionymi tekstami biblijnymi, ponieważ w Słowie Bożym
nie może być sprzeczności. Staje się wtedy oczywiste, że słowa „dusza" można używać w różnych
znaczeniach. Niekiedy odnosi się ono do nas samych jako do duszy. Zamiast więc mówić „ja sam",
można powiedzieć „moja dusza", mając na myśli w gruncie rzeczy to samo. Dlatego psalmista napisał: „Dusza
moja łzy roni z żałości." - Psalm 118: 28 [119:28, Bg].

Słowo „dusza" może się też odnosić do życia, jakim się ktoś cieszy jako żyjąca dusza, czyli osoba.

Można więc o kimś powiedzieć, że jest przy życiu, mając na myśli, że żyje. Można też powiedzieć, że ma życie w
tym znaczeniu, że jest osobą obdarzoną życiem. Podobnie ma się rzecz z „duszą". Według Biblii człowiek jest

duszą; ale dopóki żyje, można też powiedzieć, że „ma duszę". Tak samo gdy mówi się o kimś, że traci życie,
można też powiedzieć, że traci duszę. Jezus rzekł: „Bo cóż pomoże człowiekowi zyskać świat cały, a duszę swą
utracić?" (Marka 8:36) Kiedy Rachel w wielkich boleściach wydała na świat Beniamina, jej dusza (w znaczeniu
życia) uszła z niej i Rachel umarła.
(1 Mojżeszowa 35:16-19, Bg) Przestała być żywym człowiekiem; była trupem. A gdy prorok Eliasz dokonał cudu,
przywracając życie zmarłemu dziecku, dusza dziecka (w znaczeniu życia) powróciła do niego i dziecko „ożyło".
Było znowu duszą żyjącą. - 3 Królewska 17:17-23 (Bg)

Skoro więc duszą jest sam człowiek, to co się dzieje z duszą w chwili śmierci? W Biblii jest

powiedziane bardzo wyraźnie, że dusza podlega śmierci, gdyż czytamy: „Dusza, która zgrzeszy, ta umrze."
(Ezechiela 18:4, 20, Wk) Przytaczając pisma Mojżesza odnoszące się do Jezusa, apostoł Piotr powiedział:
„Każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu." (Dzieje Apostolskie 3:23, Bg)
Zgodnie z tą podstawową prawdą ani jeden werset biblijny nie mówi, że jakakolwiek dusza - ludzka czy
zwierzęca - jest nieśmiertelna, te nie może być zniszczona ani nie może zginąć. Natomiast dziesiątki wersetów
dowodzą, że dusza może umrzeć lub że można ją zabić. (3 Mojżeszowa 23:30, NW; Jakuba 5:20) Nawet o Jezusie
Chrystusie Biblia mówi: „Wydał na śmierć duszę swoją." (Izajasza 53:12, Wk) Z tego wszystkiego wynika, że
duszą ludzką jest sam człowiek,

gdy człowiek umiera, umiera dusza ludzka.

Wiele nieporozumień dotyczących samej śmierci wywołuje mylne pojmowanie znaczenia słów „dusza" i

„duch", Biblia wskazuje, że nie jest to jedno i to samo, o czym się wkrótce przekonamy.

CZYM JEST DUCH W ŻYWYCH STWORZENIACH?

Z księgi Joba 34:14, 15 dowiadujemy się, że chcąc żyć i utrzymać się przy życiu, człowiek {albo

jakiekolwiek inne obdarzone świadomością stworzenie ziemskie) musi mieć dwie rzeczy: ducha i tchnienie, czyli
dech. Czytamy tam: „Gdyby [Bóg] obrócił przeciwko komu serce swoje, gdyby ducha [po hebrajsku runch] swego i
tchnienie [po hebrajsku neszamah] swoje odjął ad niego, wszelkie ciało od razu by zamarło, a człowiek w proch by
się obrócił." (Kr) Wiemy, że Bóg ukształtował pierwszego człowieka „z prochu ziemi", to znaczy z pierwiastków
wziętych z gleby. Przy stwarzaniu Adama Bóg sprawił, że miliardy komórek jego ciała ożyły, że miały w sobie siłę
życiową. Właśnie tę aktywną siłę życiową określa tu słowo „duch" (ruach). Do podtrzymania tej siły życiowej w
każdej z miliardów komórek ciała Adama był potrzebny tlen, którego miało dostarczać oddychanie. Toteż Bóg
następnie „tchnął w jego nozdrza tchnienie [neszamah] życia". Wtedy płuca Adama zaczęły pracować, podtrzymując
przez oddychanie siłę życiową w komórkach jego ciała. - Księga Rodzaju [1 Mojż.] 2:7.

Podobny proces ma miejsce u niektórych noworodków. Mimo że nowo narodzone dziecko żyje, to jednak

zdarza się, że noworodek nie zaczyna oddychać zaraz po urodzeniu. Wtedy lekarz musi dać dziecku klapsa, żeby
zaczęło oddychać, gdyby bowiem nie oddychało, wkrótce by umarło. Tak samo życie komórek ciała Adama musiało
być podtrzymywane procesem oddychania, żeby Adam mógł dalej bytować jako żywy człowiek,

Tak więc dusza ludzka to po prostu żywa osoba, natomiast duch to siła życiowa, dzięki której ta osoba

żyje. Duch nie ma własnej" osobowości ani nie może czynić tego co człowiek. Nie może myśleć, mówić, słyszeć,
widzieć ani odczuwać. Pod tym względem można go przyrównać do prądu elektrycznego w akumulatorze
samochodu. Prąd ten może zapalić paliwo, dzięki czemu silnik zacznie wykonywać pracę, może sprawić, że będą się
świecić reflektory, będzie działać klakson i grać radio. Czy jednak bez silnika reflektorów, klaksonu i radia ten prąd
z akumulatora mógłby zdziałać to sam? Nie, jest on bowiem tylko siłą uruchamiającą silnik i umożliwiającą
działanie tego wyposażenia elektrycznego.

Ten duch, czyli siła życiowa, istnieje w każdym żywym stworzeniu i w chwili poczęcia rodzice

przekazują tego ducha potomstwu. Dlatego Bóg powiedział do Noego, że sprowadzi potop, „aby doprowadzić do
zagłady wszelkiego ciała, w którym jest czynna siła [ruach, duch] życia"; dotyczyło to zarówno zwierząt, jak i ludzi.
- 1 Mojżeszowa 6:17, NW, uwaga marginesowa w wydaniu 1953; zobacz też 7:15, 22.

Ponieważ człowiek i zwierzęta mają jednakową siłę życiową, czyli ducha, więc też w podobny sposób

umierają. dlatego w Księdze Eklezjastesa [Kaznodziei, Bg] 3:19, 20 n'5t powiedziane: „Los bowiem synów ludzkich
jest ten ;im, ca i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, I oddech życia [duch,
NW; im hebrajsku ruach] ten sam (...) Wszystko idzie na jedno miejsce: Powstało wszystko z prochu i wszystko do
prochu
znów wraca.

Bóg jest Dawcą życia i dlatego Jego Słowo mówi, że gdy człowiek umrze, „wróci się proch do ziemi tak,

jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał". (Księga Eklezjastesa 12:7) Kiedy człowiek umiera

wówczas siła

życiowa opuszcza stopniowo wszystkie komórki jego ciała, wskutek czego ciało zaczyna ulegać rozkładowi. Kończą
się wszystkie myśli i czyny. (Psalm 103:29 [104:29, Bg) Ale jak duch ,powraca do Boga, który go dał'? Czy ta silą
życiowa dosłownie opuszcza ziemię

wędruje przez przestrzeń kosmiczną, aby się znaleźć w obecności Bożej? Nie,

ona powraca do Boga w tym sensie, że odtąd wyłącznie od Boga zależy, czy w przyszłości ten człowiek będzie
jeszcze żyć, czy już nie. Tylko Bóg może przywrócić ducha, który sprawi, że dana osoba znowu będzie żyć.

Są ludzie, którzy się boja umarłych i składają zmarłym przodkom ofiary, aby ich udobruchać. Tacy ludzie

doznają pociechy, gdy się dowiedzą, że umarli nie mogą szkodzić żywym, bo przecież nie mają świadomości, Słowo
Boże wskazuje, że zmarłemu, choćby się go mocno kochało, nie można pomóc praktykami religijnymi ani
odprawianiem na jego intencję nabożeństw, które dla żywych bywają niekiedy bardzo kosztowne. (2 Samuela 12:21-
23) Poznanie faktycznego stanu umarłych chroni nas również przed podejmowaniem prób nawiązania rozmowy ze
zmarłymi. Biblia ostrzega, iż ludzie, którzy twierdzą, że rozmawiają z umarłymi, w rzeczywistości nawiązują
kontakt z demonami, złymi duchami, które kłamliwie podszywają się pod zmarłych. - Księga Powtórzonego Prawa
18:10-12.

CO TO JEST PIEKŁO?

W licznych wyznaniach religijnych uczy się, że źli doznają nigdy nie kończących się mąk w ogniu

piekielnym. Czy Czegoś takiego uczy Słowo Boże? Być może wiesz, jakie znaczenie przypisuje wyrażeniu „piekło"
kościół, do którego należysz. Czy jednak dociekałeś kiedy, co to słowo oznacza w Piśmie świętym? Czym jest piekło
według Biblii?

W Hebrajskiej części Biblii stówo „piekło" jest tłuczeniem hebrajskiego słowa szeol. W tekście

hebrajskim występuje ono ogółem 65 razy. W protestanckiej Biblii gdańskiej oddano je 42 razy przez
,,grób", 20 razy

przez „piekło" i po jednym razie przez „przepaści", dół" i „ziemię". W katolickiej' Biblii

Tysiąclecia słowo szeol występuje 47 razy, a w pozostałych miejscach 2 razy przetłumaczono je na „grób",
8 razy na „krainę umarłych", 1 raz na „kraj zmarłych", 6 razy na „Otchłań" , i jeden raz pominięto (w Psalmie 48
[49]: 15). W Chrześcijańskich Pismach Greckich występuje kilka razy słowo „piekło" jako tłumaczenie greckiego
hades. Biblia gdańska oddaje to słowo 7 razy przez „Otchłań", 2 razy przez „piekło" i 1 raz przez „piekielne". Biblia
gdańska we wszystkich dziesięciu miejscach podaje „piekło”

Czy w piekle jest gorąco? Czy słowa szeol i hades odnosząą się do jakiegoś miejsca w którym źli

cierpią po śmierci? Ależ nie, bo jak to już stwierdziliśmy, umarli nie mają świadomości i dlatego nie mogą cierpieć.
Biblia nie zaprzecza sama sobie, kiedy mówi o stanie umarłych, którzy przebywają w piekle. Dowodem na to
jest fakt, iż o Jezusie Biblia mówi, że był w piekle. i Dzieje Apostolskie 2:31, Bg) Gdy apostoł Piotr wypowiadał te
słowa w dniu Pięćdziesiątnicy, najwyraźniej miał na myśli, że Jezus był w grobie, a nie w miejscu ogniowych mąk,
(1 Koryntian 15:3, 4) Apostoł powołał się tu na Psalm 15:10 [16:10, Bg]. W tekście hebrajskim występuje w
tym wersecie słowo szeol (oddane w Biblii Tysiąclecia przez „kraj zmarłych"), które w Dziejach
Apostolskich 2:31 oddano greckim słowem hades (w Biblii Tysiąclecia: „Otchłań"). Z tego wynika, że szeol
i hades to jedno i to samo. A zatem biblijne „piekło" jest w istocie grobem ludzkości.

Dalszym dowodem na to jest przykład Joba (Ijoba), sprawiedliwego sługi Bożego, który dużo cierpiał.

Modlił się on do Boga: „Kto by mi to dał, abyś mię zakrył w piekle [Szeolu] i zataił mię, ażby przeminęła
zapalczywość" Twoja, i naznaczył mi czas, w którym byś na mnie wspomniał?" (Joba [Ijoba] 14:13, Wk, wyd.
jezuitów, Kraków 1935) Jakże nierozsądne byłoby mniemanie, że Job pragnąłby ukryć się w piekle, gdyby to
miejsce płonęło ogniem! Najwyraźniej „piekło” to po prostu grób i Job chciał się tam dostać, żeby się skończyły jego
cierpienia. Zarówno ludzie dobrzy, jak i źli idą do biblijnego „piekła", do wspólnego grobu całej ludzkości.

BOGACZ I ŁAZARZ

Pewien werset, w którym Występuje słowo hades, sprawił jednak, ii niektórzy wierzą, że piekło biblijne

jest miejscem zadawania fizycznych mąk. Chodzi o to, co Jezus powiedział o bogaczu i Łazarzu. Według jego słów
bogacz umarł i cierpiał męki w hadesie. (Łukasza 16:22-31j NW) Dlaczego słowo hades zostało tu użyte w
odmiennym znaczeniu niż w innych wersetach biblijnych? Różnica wywodzi się stad, że Jezus opowiedział przy-
powieść, czyli podobieństwo, a nie mówił o jakimś literalnym miejscu mąk. (Mateusza 13:34) Zastanów się: Czy
rozsądne i oparte na Biblii byłoby mniemanie, iż człowiek musi cierpieć męki tylko dlatego, że jest bogaty, nosi
piękną odzież i ma pod dostatkiem jedzenia? Czy Biblia pozwala wierzyć, iż ktoś może być pobłogosławiony życiem
w niebie jedynie aa to, że jest żebrakiem? I jeszcze coś: Czy dosłownie piekło jest tak blisko nieba, że ich
mieszkańcy mogli ze sobą rozmawiać? A gdyby bogacz znajdował się dosłownie w płonącym jeziorze; jakże

Abraham mógłby posłać Łazarza żeby ochłodził mu język zaledwie jedną kroplą wody zaniesioną na końcu palca?
Co w takim razie Jezus unaocznił tą przypowieścią?

W tej przypowieści bogacz przedstawia obrazowo klasę przywódców religijnych, którzy

odrzucili Jezusa, i później go zabili. Łazarz obrazuje prosty lud, który przyjął Syna Bożego, Biblia
dowodzi, że śmierć może wyobrażać wielką zmianę w życiu lub w sposobie postępowania człowieka. (Porównaj
Rzymian 6:2, 11-13; 7:4-6) Śmierć, to jest zmiana dotychczasowych warunków, nastąpiła wtedy, gdy Jezus nakarmił
w sensie duchowym klasę i Łazarza i gdy dzięki temu ta klasa dostąpiła łaski większego Abrahama,
Jehowy Boga. W tym samym czasie przywódcy religii fałszywej' „umarli" pod względem posiadania łaski
Bożej, Odrzuceni cierpieli męki, gdy po dniu Pięćdziesiątnicy naśladowcy Chrystusa demaskowali skutecznie ich
niegodziwe postępki, (Dzieje Apostolskie 7:51-57) A zatem ta przypowieść wcale nie uczy, że
niektórzy zmarli cierpią męki w literalnym ogniu piekielnym.

GEHENNA I CZYŚCIEC

Ktoś może tu jednak zaprotestować, że przecież Biblia mówi o „ogniu piekielnym",

(Mateusza 5:22, BT, Bg ). Prawdą jest, że we wszystkich polskich przekłdach Biblii i w pewnej części
tłumaczeń obcojęzycznych występuje wyrażenie „ogień piekielny", ale w tych wynikach w oryginalnej
greczyźnie zostało użyte słowo Geenna, a nie hades. W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo Gehenna
występuje 12 razy i odnosi się do doliny Hinnoma, znajdującej się poza murami Jeruzalem. W czasie pobytu
Jezusa na ziemi dolina ta służyła za olbrzymie wysypisko śmieci, które spalały się tam w ogniu podsycanym
bezustannie przez dodawanie siarki. Pewien angielski słownik biblijny (Smith's Dictianary of the Bible)
podaje w tomie I następujące wyjaśnienie: „Był to ogólny śmietnik miejski [wysypisko śmieci], do którego

wrzucano zwłoki przestępców, trupy zwierząt oraz wszelkiego rodzaju odpadki."

Co w takim razie miał na myśli Jezus, gdy powiedział, że za złe uczynki Indzie będą wrzucani do

Gehenny? Nie chciał przez to powiedzieć, że mają tam cierpieć wieczne męki. Jezus użył tej doliny (Gehenna) ognia
i siarki za stosowny symbol wiecznotrwałego zniszczenia. I tak to rozumieli jego słuchacze żyjący w pierwszym
wieku naszej ery. Podobne znaczenie ma wspomniane w Apokalipsie „jezioro ognia"; źli, którzy zostaną tam
wrzuceni, nie będą doznawać świadomych mąk, lecz spotka ich „śmierć wtóra", śmierć trwająca wiecznie, czyli
wiecznotrwałe zniszczenie. To „jezioro" jest bezsprzecznie symbolem, ponieważ wrzucone zostaną do niego śmierć i
piekło (hades). Śmierci i piekła nie można dosłownie spalić, ale można je usunąć albo zniszczyć. - Apokalipsa
[Objawienie] 20:14; 21:8.

A jak ma się rzecz z czyśćcem? Ma to być miejsce, gdzie dusze ludzkie, będące w pełni świadomości,

przechodzą po śmierci oczyszczenie w ogniu. Jakże jednak Bóg mógłby męczyć kogoś w takim miejscu, skoro
przecież Biblia wyraźnie wskazuje, że umarli nie mają świadomości? (Psalm 145:4, Wk [146:4, Bg}) W Biblii nie ma
słowa „czyściec" ani żadnej wzmianki świadczącej o jego istnieniu.

CZY UMARLI BĘDĄ ZNOWU ŻYĆ?

Biblijna nauka a rzeczywistym stanie umarłych uwalnia umysł od niepotrzebnego lęku przed umarłymi i

od martwienia się o ich los. Poza tym, gdy się wie, że oni nie cierpią, można lepiej ocenić miłość i sprawiedliwość
Bożą. Ale może się tu jeszcze nasunąć pytanie: Jeżeli człowiek umiera i idzie tylko do grobu, to jaka jest nadzieja
dla umarłych? Biblia wyjawia zachwycającą nadzieję na powrót umarłych do życia,

Podczas pełnienia służby na ziemi Jezus Chrystus dowiódł, że ma władzę nad śmiercią, przywracając

życie zmarłym. (Łukasza 7:11-16; Jana 11:30-44) W ten sposób dał ludziom przedsmak tego, czego dokona na
wielką skalę w ustanowionym przez Boga nowym systemie rzeczy. Uszczęśliwiające są widoki na opróżnienie
piekła, wspólnego grobu ludzkości, ze wszystkich zmarłych pozostałych tam w stanie nieświadomości.
(Objawienie 20:13, NP) Niektórzy, podobnie jak Jezus Chrystus, dostąpią zmartwychwstania do chwały niebiańskiej
jako stworzenia duchowe. (Rzymian 6:5). Olbrzymia większość zmarłych zostanie jednak wskrzeszona, aby
cieszyć się życiem w przywróconym raju na ziemi. - Dzieje Apostolskie 24:15; Łukasza 23:43.

Gdy w nowym systemie Bożym wskrzeszeni z martwych będą przestrzegać sprawiedliwych praw

Bożych, nigdy nie umrą. (Izajasza 25:8) To wspaniałe postanowienie co do błogosławienia rodzaju ludzkiego jest dla
nas niewątpliwie dostatecznym bodźcem do dalszego nabywania wiedzy o Jehowie i Jego Synu, Jezusie Chrystusie.
Może nas to doprowadzić do życia wiecznego i przynieść nam wiecznotrwałe błogosławieństwa.

ROZDZIAŁ 6

Jezus Chrystus, przez którego Bóg błogosławi ludzkości

JAKŻE łaskawe jest postanowienie Jehowy, w myśl którego będzie przez swego Syna błogosławić ludziom

ze wszystkich ras i narodów! Obiecał On wyzwolenie od ucisku, grzechu i śmierci. Co za wspaniałe widoki! Musimy
sobie jednak uświadomić, że tych błogosławieństw ludzkość może dostąpić tylko za pośrednictwem Jezusa
Chrystusa. Dlatego Bóg natchnął apostoła Piotra, aby powiedział o Jezusie: „I nie ma w żadnym innym zbawienia,
gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni." (Dzieje
Apostolskie 4:12) Przez nabywanie dokładnej wiedzy o tym postanowieniu i przez okazywanie wiary w zamierzenie
Boże pozostające w związku z osobą Chrystusa możesz sobie zaskarbić wspaniałe błogosławieństwa życia
wiecznego.

Od tysięcy lat ludzie wierzący wyczekują urzeczywistnienia się tej nadziei, polegając na obietnicach

danych przez Boga. Jehowa obiecał hebrajskiemu patriarsze Abrahamowi, że za pośrednictwem jego „nasienia" będą

błogosławione „wszystkie narody ziemi". Tym „nasieniem" jest przede wszystkim Jezus Chrystus. (1 Mojżeszowa
22:18, NW; Galatów 3:14-16, 28, 29; zobacz też uwagę marginesową do wiersza 16) Na mocy prawa danego
Izraelowi Bóg wprowadził kapłaństwo i ofiary. Wszystko to zapowiadało przyjście Jezusa. Zwracało uwagę na niego
jako wielkiego Arcykapłana oraz na ofiarę z jego ludzkiego życia, umożliwiającą zgładzenie raz na zawsze
grzechów i wyzwolenie ludzi nawet od śmierci. (Galatów 3:24; Hebrajczyków 9:11, 12; Jana 1:29) Ponadto Jehowa
zapowiedział, że ten, który zapewni ludzkości wieczny pokój, będzie pochodził z rodu króla Dawida i że jako król w
Królestwie Bożym będzie panował nad całą ziemią. Kiedy anioł Gabriel zwiastował narodziny Jezusa, powiedział:
„Ten będzie wielkim i zostanie nazwany Synem Najwyższego a Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca. Łukasza
1:32, NW; zobacz też Izajasza 9:5, 6; Daniela 7:13, 14) Całe Słowo Boże skupia uwagę na Jezusie Chrystusie, przez
którego Jehowa Bóg obdarzy ludzkość błogosławieństwami życia wiecznego. - Łukasza 2:25-32; Filipian 2:9-11.

ISTNIENIE PRZEDLUDZKIE

Czy wiesz, że zanim Jezus narodził się tu na ziemi luko człowiek, najpierw był przez długi czas

chwalebnym duchem? Biblia nazywa go „pierworodnym" Synem Bożym. To znaczy, że został stworzony przed
innymi synami z rodziny Bożej. Jest on także „jednorodzonym" Synem Hożym, ponieważ jest jedynym Synem,
którego Jehowa Bóg stworzył bezpośrednio; wszystko inne zaczęło istnieć przez niego jako Głównego Pośrednika
Bożego. Zanim więc narodził się na ziemi jako chłopiec, działał już w niebiosach, gdzie był znany jako „Słowo",
czyli rzecznik Boży. -Jana 1:3, 10, 14; Kolosan 1:15-17.

Dlatego Jezus miał prawo powiedzieć: „Zanim Abraham zaczął istnieć, ja już byłem" oraz: „Ja jestem

chlebem żywym, który z nieba zstąpił." (Jana 8:58, NW; 6:51) Powołując się na wysokie stanowisko, jakie zajmował
w niebie, Jezus modlił się: „Ojcze, uwielbij mnie Ty u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat
powstał." - Jana 17:5.

JEGO ŻYCIE NA ZIEMI

Zgodnie z zamierzeniem Bożym co do błogosławienia ludziom wierzącym nadszedł wyznaczony czas, aby

ten niebiański Syn został na ziemi człowiekiem. Zaszła więc potrzeba, żeby Jehowa Bóg dokonał cudu. Swoim
duchem świętym, czyli swą czynną mocą Jehowa przeniósł życie Jezusa z nieba do łona żydowskiej dziewicy Marii.
Powiadamiając Marię o tym zamiarze Bożym, anioł Gabriel rzekł: „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc
Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie nazwane świętym, Synem Bożym." (Łukasza 1:35,
NW) Bez wątpienia leżało to w mocy Stwórcy. Ten, który ukształtował pierwszą kobietę i obdarzył ją zdolnością
wydawania na świat potomstwa, mógł przecież spowodować, żeby niewiasta poczęła dziecię bez udziału ojca
ziemskiego. Dziecko to otrzymało życie bezpośrednio od Boga. Owo dziecko, Jezus, nie było Bogiem, lecz tylko
Synem Bożym. Jezus był doskonałym człowiekiem, wolnym od grzechu Adamowego. Jak to możliwe? Ponieważ,
jak to powiedział anioł, zawdzięczał życie „mocy Najwyższego"; ta moc kierowała nawet jego rozwojem w łonie
Marii.

Ściśle według zapowiedzi danej przed wiekami Jezus narodził się w mieście króla Dawida, w Betlejem

Judzkim. (Micheasza 5:1 [5:2, Bg]) Do ukończenia około trzydziestu lat mieszkał razem z matką i przybranym
ojcem Józefem, pracując jako cieśla. Potem nadszedł wyznaczony przez Boga czas, aby przystąpił do innego dzieła.
Udał się więc do Jana Chrzciciela, aby Jan go ochrzcił, to znaczy aby go całkowicie zanurzył w wodach Jordanu.
Oznaczało to, że zaofiarował siebie Bogu, aby wykonać zadanie, do którego Bóg posłał go na ziemię. Przez
przyjęcie chrztu Jezus dał przykład wszystkim, którzy w niego wierzą, a później nakazał, że wszyscy, którzy się stają
jego uczniami, mają być ochrzczeni. - Mateusza 28:19, 20.

Jednakże nad Jordanem Jezus przeżył jeszcze coś innego. Otworzyły się niebiosa i zstąpił na niego duch

Boży, a sam Bóg przemówił z nieba: „Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem." (Mateusza 1:16,17,

NP) Pomyłka wykluczona; Jezus był tym, którego zapowiadali wszyscy prorocy Boży! Nad Jordanem Bóg namaścił
Jezusa, aby się stał przyobiecanym wielkim Arcykapłanem i Królem w Królestwie Bożym oraz aby w czasie swego
pobytu na ziemi głosił dobrą nowinę. (Łukasza 4:16-21) Czekała go praca.

Przez trzy i pół roku Jezus głosił po całym kraju Słowo Boże i szkolił uczniów, aby czynili to samo.

(Łukasza 8:1) Mimo że w owych czasach przesądnie unikano wymawiania imienia Bożego. Jezus nie wahał się
oznajmiać to imię. (Jana 17:26) Zawsze mówił prawdę, bez względu na to, czy chętnie jej słuchano, czy też nie.
Swoim postępowaniem dał przykład, na którym powinniśmy się wzorować, jeśli chcemy się podobać Bogu. Dokonał
jednak jeszcze czegoś więcej.

UWOLNIENIE OD GRZECHU I ŚMIERCI

Jezus wiedział, że jego przyjście na ziemię jako człowieka pozostaje w bezpośrednim związku z

postanowieniem Bożym dotyczącym uwolnienia rodzaju ludzkiego z niewoli grzechu i śmierci. Dlatego powiedział,
że Syn człowieczy przyszedł, aby „dał duszę swą na okup za wielu". (Mateusza 20:28, Bg) Co to właściwie znaczy?
Otóż okup to cena, jaką się płaci za wykupienie kogoś z niewoli. W tym wypadku ceną uiszczoną za uwolnienie
ludzkości z niewoli grzechu i śmierci było złożenie w ofierze doskonałego, ludzkiego życia Jezusa. (1 Piotra 1:18,
19). A dlaczego było potrzebne takie uwolnienie?

Uwolnienie stało się konieczne, ponieważ Adam, praojciec wszystkich nas, zgrzeszył przeciwko Bogu.

Wskutek tego Adam utracił swoją doskonałość oraz prawo do życia. Jako umyślny przestępca prawa Bożego
podlegał przewidzianej za to karze śmierci. Ponadto Bóg ustanowił prawa dziedziczności, na zasadzie których wszy-
scy dziedziczymy po swych rodzicach ich cechy fizyczne, a także inne cechy. Zgodnie z tymi prawami Adam mógł
przekazać swemu potomstwu tylko to, co sam posiadał, nic więc dziwnego, że odziedziczyliśmy po nim grzech i
śmierć. (Rzymian 5:12) Dlatego wszyscy ludzie umierają, ponosząc karę za grzech. Jak można się uwolnić od tej
kary śmierci bez pominięcia wymagań sprawiedliwości?

Bóg nie podważa swoich praw ani nie wdaje się w związku z nimi w żadne kompromisy. Gdyby to

czynił, dawałby zły przykład i sam zachęcałby do samowoli. Mimo to nie odwrócił się On od ludzi i nie pozostawił
ich bez nadziei. Obstając nadal przy swoich prawach, Bóg w pełen miłości sposób przygotował uwolnienie, ale nie
dla umyślnego grzesznika Adama, tylko dla jego potomstwa, które bez żadnej możliwości wyboru musi ponosić
skutki jego przestępstwa. Trzymał się przy tym sprawiedliwej zasady, którą później włączył do Prawa
Mojżeszowego, mianowicie: „Duszę za duszę (...) oddać każesz." (Księga Powtórzonego Prawa 19:21, Wk)
Zobaczmy więc, jak ta zasada znajduje zastosowanie w dostarczeniu przez Jezusa okupu.

„Dusza żyjąca", Adam, który zaprzepaścił życie rodzaju ludzkiego, był człowiekiem doskonałym. W

zamian za to, co Adam utracił, potrzebna była inna dusza ludzka, równa Adamowi, która by złożyła własne,
doskonałe życie w ofierze za całą ludzkość. (1 Koryntian 15:45) Żaden potomek Adama nie odpowiadał temu
wymaganiu, ponieważ wszyscy są od urodzenia ludźmi niedoskonałymi. Wszyscy są grzesznikami i dlatego
umierają; nie mają i nawa do życia ludzkiego, które mogliby złożyć na ofiarę za innych. (Psalm 48:8 [49:8, Bg])
Dlatego Bóg posłał na ziemię własnego Syna. Jezus narodził się jako człowiek, ponieważ było potrzebne życie
ludzkie. Dzięki temu, że /.ostał spłodzony bez udziału ojca ludzkiego, był tak doskonały jak Adam. Ojcem
człowieka Jezusa był sam Bóg, Ojciec Adama. (Łukasza 3:38) Jezus miał więc wszelkie dane po temu, żeby oddać
swoje życie na ..odpowiedni okup". - 1 Tymoteusza 2:6, NW; Efezjan 1:7.

Dnia 14 Nisan 33 roku naszej ery nieprzyjaciele Jezusa zadali mu śmierć na palu męki. Jezus mógł

stawić opór, ale tego nie zrobił. (Mateusza 26:53, 54) Dobrowolnie złożył swe życie na ofiarę za nas. Piotr, jogo
apostoł, powiedział: „On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla
sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was." - I Piotr 2:24, NP; zobacz też Hebrajczyków 2:9.

Był to zaiste niezrównany wyraz miłości Bożej do rodzaju ludzkiego! Biblia pomaga nam to ocenić,

kiedy mówi: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto wierzy w
niego, nie zginął, ale miał żywot wieczny." (Jana 3:16, NDb) Jeżeli masz syna, którego bardzo kochasz, to poniekąd
potrafisz ocenić, czym to było dla Boga. Gdy sobie uświadomimy, jak bardzo Bóg troszczy się o nas, nasze serca
powinny wezbrać uczuciem dla Niego. - 1 Jana 4:9-11.

Jehowa Bóg nie pozostawił swego Syna martwego w grobie, lecz wskrzesił go trzeciego dnia. Nie przy-

wrócił mu już jednak życia ludzkiego, oznaczałoby to bowiem zabranie z powrotem okupu. Jezus został „ożywiony
w duchu". (1 Piotr 3:18, NW) Po zmartwychwstaniu, w ciągu czterdziestu dni ukazywał się szereg razy swoim
uczniom w zmaterializowanych ciałach, aby im udowodnić, że faktycznie zmartwychwstał. Potem, na oczach
uczniów, uniósł się w gorę i zniknął w obłoku. Powrócił do nieba, aby jako wielki Arcykapłan „wstawiać się za nami
przed obliczem Boga" z wartością swej ofiary okupu. (Hebrajczyków 9:12, 24) Wymaganiom sprawiedliwości Bożej
stało się zadość; teraz nic już nie stało w drodze uwolnieniu ludzkości.

Nawet już teraz możemy odnieść wielki pożytek z okupu. Przez okazywanie wiary w ten okup staniemy

czyści przed Bogiem i znajdziemy się pod Jego pieczołowitą opieką. (Apokalipsa [Objawienie] 7:9, 10, 13-15) A
gdy na skutek niedoskonałości popełnimy jakiś grzech, możemy na podstawie okupu szczerze prosić Boga o
przebaczenie, żywiąc ufność, że nas wysłucha. (1 Jana 2:1, 2) Oprócz tego okup otwiera przed nami możliwość
przeżycia zagłady obecnego złego systemu rzeczy. Umożliwi też zmartwychwstanie umarłych. Na podstawie okupu
będzie można uzyskać życie wieczne w ustanowionym przez Boga nowym systemie rzeczy; gdzie będzie on
zastosowany dla dobra ludzkości w celu usunięcia wszelkich skutków odziedziczonego grzechu. - 1 Koryntian
15:25, 26; Apokalipsa [Objawienie] 7:17.

Władca Królestwa Bożego

W czasie pełnienia służby na ziemi Jezus stale zwracał uwagę na Królestwo Boże. Swych

naśladowców nauczył takiej modlitwy: „Przyjdź Królestwo twoje, I ujdź wola twoja, jako w niebie, tak i na ziemi."
Nalegał, aby zawsze szukali „najpierw Królestwa". (Mateusza 6:10, 33, NP) W licznych przypowieściach
zwracał uwagę słuchaczy na Królestwo. Królestwo było też głównym tematem jego działalności
kaznodziejskiej. (Mateusza 9:35) Przez dokonywanie cudownych uzdrowień i wskrzeszenie umarłych pokazał w
niewielkiej skali, co będzie i tę dziać na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego. Znikną wtedy wszelkie choroby,
ślepe oczy zostaną otworzone, głuche uszy zaczną słyszeć, a ułomne ręce i nogi będą uzdrowione. Co za
dobrodziejstwo! - Apokalipsa [Objawienie] 21:3, 4.

Jezus został namaszczony przez Boga na władcę Królestwa. Nie mógł on jednak objąć władzy

królewskiej zaraz po swym powrocie do nieba. Musiał zaczekać, aż nadejdzie czas wyznaczony przez jego Ojca.
(Dzieje Apostolskie 2:34-36) Mimo to, wskazując na czas swego powrotu po objęciu władzy królewskiej,
powiedział: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie
swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce
od kozłów." (Mateusza 25:31, 32, NP) Właśnie teraz żyjemy w czasie lego odłączania. Już wkrótce Chrystus, który
zasiada na niebiańskim tronie, użyje swej władzy królewskiej do wytracenia złych i do wyzwolenia ludzi o
usposobieniu owiec, którzy mają odziedziczyć ziemską dziedzinę Królestwa. - Mateusza 25:34, 41, 46

Wszyscy ludzie mogą dostąpić błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, byle tylko wierzyli

w niego. (Jana 3:36) Musimy zostać jego uczniami i podporządkować się jemu jako naszemu Królowi niebiań-
skiemu. Czy chcesz tak postąpić? Są przeciwnicy, którzy będą ci w tym przeszkadzać, ale gdy zaufasz całkowicie
Jehowie, niechybnie doznasz błogosławieństw przygotowanych przez Boga dla tych, którzy Go miłują. - Psalm
61:8,9 [62:8, 9, Bg].

ROZDZIAŁ 7

Czy istnieją złe duchy?

Jezus Chrystus, który przyszedł na ziemię z dziedziny duchowej, potwierdził istnienie złych duchów. Może

przypominasz sobie, że często mówił o Diable, nazywając go „ojcem kłamstwa" i „zabójcą". (Jana 8:44) W
dzisiejszej dobie nasilania się kłamstw i mordów warto się zająć tym tematem, choćby dla własnej ochrony.

Oczywiście wiele ludzie nie wierzy w istnienie złych stworzeń duchowych. Nawet ci, którzy zdają się

wierzyć w Biblię, mówią, że Szatan Diabeł wcale nie jest niewidzialną osobą duchową, tylko złem jako cechą. Czy
jednak taki pogląd jest zgodny z faktami? A co byś powiedział o tym, co przeżył Jezus Chrystus, gdy był kuszony
przez Diabła? Biblia informuje nas, że Diabeł ukazał Jezusowi wszystkie królestwa świata i powiedział do niego:
„Dam ci to wszystko, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon." Jezus odpowiedział Diabłu: „Idź precz, szatanie! Bo jest
napisane: Pana [Jehowę, NW], Boga twego, czcić i Jemu samemu służyć będziesz." Wtedy Diabeł odstąpił od Jezusa.
- Mateusza 4:1-11.

Kto kusił Jezusa Chrystusa w czasie tego zdarzenia? Rzeczywista osoba czy też tylko cecha, złe? Jeżeli

kusiła go

tylko cecha, to znaczy zło, to w kim ta cecha miała swoje siedlisko? Czy może zło tkwiło w Jezusie

Chrystusie? Gdyby tak było, wówczas nie byłoby prawdą, że on nie miał grzechu. A przecież Biblia, Boże Słowo
prawdy, opisuje go całkiem wyraźnie, jako „niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników".
(Hebrajczyków 7:26) Ponadto Biblia mówi: „On grzechu nie popełnił, a podstęp w Jego ustach nie miał miejsca." (1
Piotra 2:22) Jezus nie mógł zatem prowadzić rozmowy ze „złem", które by tkwiło w nim samym. Rozmawiał z
żywym stworzeniem, ze stworzeniem duchowym. Pismo święte i zdrowy rozsądek dają więc wyraźnie do
zrozumienia, że Szatan jest rzeczywistą, żywą osobą, należącą do niewidzialnej dziedziny duchowej. - 1 Piotra 5:8.

SAM SIEBIE UCZYNIŁ DIABŁEM

Ale skąd się wziął Diabeł? Bóg, którego .dzieło jest doskonałe', na pewno nie powołał do istnienia złego

stworzenia. (Księga Powtórzonego Prawa [5 Mojż.] 32:4) Nie stworzyłby przecież takich rozumnych stworzeń, z
którymi nie mógłby potem obcować. Przeczyłoby to zdrowemu rozsądkowi i miłości Bożej. - Psalm 5:5-7.

Niewidzialny duch, który później stał się Diabłem, musiał być kiedyś doskonałym, nienagannym

stworzeniem Bożym, jakimi są całe miliony innych anielskich „synów Bożych". (Joba 38:7) Jakże więc to
stworzenie uległo zdeprawowaniu? Po stworzeniu pierwszego mężczyzny i pierwszej kobiety ten duch zaczął się
buntować przeciwko Bogu. Wzniecił w sobie pragnienie odbierania czci i dlatego wciągnął do tego buntu przeciwko
Bogu Adama i Ewę. Jak do tego doszło? Biblia podaje, że z Ewą rozmawiał wąż, który ją okłamał. Wskutek tego
Ewa wyłamała się z posłuszeństwa wobec Boga. Potem nakłoniła swego męża do poparcia jej w buncie przeciw
Bogu. Ale kto podsunął Ewie myśl wszczęcia buntu? Czy może wąż, który przecież nie ma narządów mowy? Nie, za
wężem krył się ktoś, kto tylko stwarzał pozory, że mówi wąż. Wiemy, że są ludzie umiejący wypowiadać słowa
przy prawie zamkniętych ustach tak iż głos zdaje się i uchodzić od znajdującego się w pobliżu zwierzęcia lub
kukiełki. O ileż łatwiej może wywołać takie wrażenie nadludzka, niewidzialna osoba! Bóg sprawił, że przemówiła
lica Balaama. (Księga Liczb 22:28) W Edenie Szatan utył w ten sposób węża. Dlatego Biblia utożsamia Diabła,
zwanego też Szatanem, z „Wężem Starodawnym" lub z „wężem pierwotnym" (NW), a zatem z tym, kto w gruncie
rzeczy ponosi odpowiedzialność za wszczęcie we wszechświecie buntu przeciwko Bogu oraz za wprowadzenie do
niego zła. - Apokalipsa [Objawienie] 12:9; 2 Koryntian 11:3.

Może ci się tu jednak nasunąć pytanie: Jeżeli to nadzwyczaj inteligentne stworzenie duchowe

rzeczywiście było doskonałe, to jak mogło obrać złą drogę, skoro przecież nie było nikogo, kto by je wystawił na
pokusę? Biblia odpowiada, że doszło do tego wskutek zaprzątnięcia umysłu zdrożnymi myślami. (Jakuba 1:14, 15)
Nie ma nic zdrożnego w samym zauważeniu jakiejś możliwości w określonej sytuacji. Na przykład w czyimś
mieszkaniu
można zobaczyć na stole pieniądze. Istnieje możliwość zabrania tych pieniędzy i schowania ich do własnej kieszeni.
Ponieważ jednak byłaby to kradzież, nie powinno nic w ogóle brać tego pod uwagę, a gdyby już nasunęła
się taka myśl, trzeba ją natychmiast odrzucić. Natomiast uchwycenie się takiej myśli i rozwijanie jej wznieca złe
pragnienie, które łatwo może doprowadzić do popełnienia złego czynu.

Taki też był bieg rzeczy u doskonałego stworzeni duchowego. Zaistniała możliwość

doprowadzenia do tego, żeby pierwsza para ludzka służyła jego własnym, samolubnym celom zamiast spełniać wolę
Bożą. To obdarzone wolną wolą stworzenie duchowe nie tylko wzięło tę możliwość pod uwagę, ale nie usunęło jej
ze swego umysłu i to doprowadziło je do grzechu. Tak jak człowiek zawsze uczciwy może się stać złodziejem, gdy
coś ukradnie, tak I o stworzenie duchowe na skutek przeciwstawienia się Bogu uczyniło siebie Szatanem,
czyli przeciwnikiem; a przez rzucenie oszczerstwa na Boga uczyniło siebie Diabłem, czyli potwarcą, takie jest
bowiem znaczenie obu tych imion.

Tu ktoś mógłby powiedzieć: „Czy nie był to tylko zwykły błąd? Czy to stworzenie duchowe nie mogło

poprosić o przebaczenie, przez co cała sprawa byłaby załatwiona?" Chcąc znaleźć odpowiedź, trzeba pamiętać o
tym, że stworzenie doskonałe różni się od nas. Gdy robi użytek ze swej wolnej woli, wówczas na jego decyzję nie
wywiera wpływu słabość czy niedoskonałość. Niedoskonali ludzie często popełniają błędy wskutek odziedziczonej
słabości. Mogą wtedy wyznać swój błąd, poprosić o przebaczenie, a potem zmienić swoje postępowanie. Kiedy
jednak obiera złą drogę stworzenie doskonałe, czyni to rozmyślnie i nie zawraca już później z tej drogi. Tak też
miała się rzecz ze stworzeniem, które samo siebie uczyniło Diabłem.

INNE STWORZENIA DUCHOWE SAME CZYNIĄ SIEBIE DEMONAMI

Diabeł nie był jedynym stworzeniem duchowym, które stało się nieposłuszne i złe. Bóg stworzył mnóstwo

świętych aniołów, których liczba sięga wielu milionów. W księdze Daniela 7:10 ujawniono że część tego zastępu
liczyła 100 000 000 aniołów. W Księdze Rodzaju 6:1-5 sprawozdanie biblijne podaje, że przed potopem za dni
Noego niektórzy z tych duchowych „synów Boga" ucieleśnili się jako mężczyźni, to znaczy opuścili miejsce
przydzielone im w niebie jako stworzeniom duchowym i przybrali postać ludzi. W jakim celu? Aby brać sobie za
żony piękne córki ludzkie i oddawać się namiętnościom ludzkim. Był to akt nieposłuszeństwa wobec Boga i Biblia
stawia to na równi z postępowaniem mieszkańców Sodomy i Gomory, którzy ulegli „przeciwnemu naturze
pożądaniu cudzego ciała". (Judy 6, 7, NP) Tak samo przeciwne naturze stworzeń niebiańskich, jakimi są aniołowie,
było przyjście na ziemię i zadawanie się i ludźmi, aby współżyć z nimi cieleśnie. Z ich postępowania wynikły złe
skutki, między innymi w postaci niezwykłego potomstwa, „gigantów" zwanych „Nefilimami". Przez wejście na

drogę buntu ci duchowi synowie Boży duli się demonami i stanęli po stronie Diabła, który jest „władcą demonów." -
Mateusza 9:34, NW.

Gdy w powszechnym potopie za dni Noego wyginęli wszyscy źli ludzie, niewierni aniołowie wyzbyli się

swych ciał fizycznych i powrócili do dziedziny duchowej. Zamiast jednak stać się znowu członkami
organizacji Bożej, złożonej ze świętych aniołów, zostali wtrąceni do poniżającego stanu ciemności duchowej. (2
Piotra 2:4). Po potopie Bóg nie pozwolił już tym demonicznym aniołom ucieleśniać się, jak to robili do
owego czasu. Mogą oni jednak w dalszym ciągu wywierać niebezpieczny wpływ na mężczyzn i kobiety. Z pomocą
łych demonów Szatan ,zwodzi całą zamieszkałą ziemię’. ( Apokalipsa 12:9) Wielki wzrost bezprawia, obserwowany
obecnie na całej ziemi, powinien zasygnalizować nam potrzebę zachowania czujności, aby nie dać się zwieść
szatanowi i demonom.

DIABEŁ JEST „WŁADCĄ TEGO ŚWIATA"

W biblijnej księdze Jana trzykrotnie czytamy, że Pan Jezus Chrystus nazwał Diabla „władcą tego świata".

(Jana 12:31; 14:30; 16:11) W 2 Liście do Koryntian 1:4 (NW) jest on nazwany „bogiem tego systemu rzeczy".
Czyżby to znaczyło, że wszystkie narody ziemi podlegają władzy Szatana Diabła? Biblia odpowiada: „Cały zaś
świat leży w mocy Złego." (1 Jana 5:19) A zatem Diabeł, jako „władca świata", wywiera wielki wpływ na ludzi,
zwodząc ich, a nawet ma w swej mocy rządy polityczne. - Apokalipsa [Obj.] 16:13, 14.

Gdy odszukasz w swojej Biblii Apokalipsę [Objawienie] 12:9, wtedy stwierdzisz, że Diabeł jest tam

nazwany „wielkim Smokiem". W następnym rozdziale, w wierszach 1 i 2, czytamy, że ten Smok, Diabeł, dał moc i
tron, i wielką władzę wychodzącej z morza „Bestii". Czym jest ta symboliczna „Bestia"? A nad kim Szatan sprawuje
władzę? Co zaproponował Jezusowi Chrystusowi? „Wszystkie królestwa zamieszkanej ziemi." (Łukasza 4:5-8, NW)
Jezus z miejsca odrzucił tę propozycję, ale nie zaprzeczył, że Diabeł ma władzę nad ziemskimi królestwami
politycznymi. Zgodnie z tym w Apokalipsie 13:7 o symbolicznej „Bestii" jest powiedziane, że dano jej władzę „nad
każdym szczepem, ludem, językiem i narodem". A z czym utożsamił pewne bestie prorok Daniel? Z „królestwami",
czyli z rządami politycznymi. (Daniela 7:2-7, 17, 23) Symboliczne bestie z wizji Daniela i „Bestia" wspomniana w
Apokalipsie mają podobne znaczenie, w obu wypadkach chodzi bowiem o jednakowe stworzenia: lwa, niedźwiedzia,
panterę i bestię z dziesięcioma rogami. (Apokalipsa 13:1, 2) A zatem „Bestia" przedstawia całą organizację
polityczną Diabła, sprawującą nieludzkie rządy nad ziemią przez wszystkie wieki, aż po dzień dzisiejszy. Nic
dziwnego, że Jezus Chrystus powiedział: „Królestwo moje nie jest częścią tego świata." Nic też dziwnego, że
również jego naśladowcy nie są częścią tego świata, to znaczy że unikają wikłania się w jego sprawy.- Jana 18:36;
17:14-16, NW.

WYSTRZEGAJ SIĘ WSZELKICH PRZEJAWÓW SPIRYTYZMU

Jednym ze środków, za pomocą których złe duchy zwodzą mężczyzn i kobiety, jest spirytyzm. Co

to jest spirytyzm? Jest to obcowanie ze złymi stworzeniami duchowymi, które wprowadzają człowieka
w błąd bezpośrednio albo za pośrednictwem drugiej osoby czy innego medium. Biblia nakazuje nam wystrzegać
się wszystkiego, co ma jakiś związek ze spirytyzmem, ponieważ przez spirytyzm człowiek dostaje się
pod wpływ demonów. - Galatów 5:19-21; Apokalipsa 21:8.

Bóg potępia wszelkie odmiany spirytyzmu. Biblia wylicza niektóre z tych praktyk potępionych przez

Boga: wróżbiarstwo, uprawianie magii, wypatrywanie znaków, zadawanie uroków (hipnotyzm, czarna magia itp.),
radzenie się medium czy jasnowidza i dopytywanie umarłych. (5 Mojżeszowa 18:10-12; Izajasza 8:19, NW)
Wszystko to jest demonizmem i każdy, kto się tym zajmuje, czyni siebie wrogiem Boga. - Księga Kapłańska [3
Mojż.] 19: 31;
1 Kronik 10:13, 14.

Wróżbiarstwo jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych form spirytyzmu. Jest to usiłowanie zdobycia

wiadomości o czymś nieznanym lub o przyszłości przez "odczytywanie znaków albo z pomocą siły demonicznej, i
Dzieje Apostolskie 16:16) Wróżbiarstwo jest dziś uprawiane na różne sposoby, na przykład za pomocą różdżki,
wahadła, kuli kryształowej, wirującego stolika, pozazmysłowego postrzegania, wróżenia z ręki (chiromancja),
śledzenia lotu niektórych ptaków, doszukiwania się znaków w snach oraz innych wydarzeniach z życia człowieka i
upatrywania w nich związku z przyszłością. Rozpowszechnione jest także wróżenie z gwiazd, zwane astrologią,
która się wywodzi - podobnie zresztą jak różne odmiany sztuki magicznej -ze starożytnego Babilonu. Biblia mówi,
że każdy, kto się zajmuje wróżbiarstwem, grzeszy przeciw Bogu. -1 Samuela 15:22, 23.

Pospolitą metodą zwodzenia ludzi przez złe duchy jest przemawianie do nich za pośrednictwem medium

bądź jakiegoś „głosu" z dziedziny niewidzialnej. „Głos" udaje, że jest zmarłym krewnym lub dobrym duchem, ale to
kłamstwo! W rzeczywistości jest to głos złego ducha. Co powinieneś zrobić, gdyby taki „głos" przemówił do ciebie?
A co zrobił Jezus Chrystus, gdy przemówił do niego władca złych duchów? Jezus odrzucił podszepty Diabła
słowami: „Idź precz, szatanie!" (Mateusza 4:10) Ty możesz postąpić podobnie. Poza tym możesz prosić Jehowę o

pomoc, modląc się głośno i używając Jego imienia. Zastosuj ten mądry sposób postępowania i nie słuchaj takich
głosów z dziedziny niewidzialnej. - Księga Przysłów [Przypowieści] 18:10; Jakuba 4:7.

A co ma zrobić człowiek, który zajmował się dotąd jakąś religią lub nauką spirytystyczną i teraz chciałby

się od niej uwolnić? Zobaczmy, co zrobiło wielu pierwszych chrześcijan w Efezie, gdy chcieli się uwolnić od upra-
wiania magii. Biblia mówi, że po przyjęciu „słowa Bożego", które głosił apostoł Paweł, „poznosili swe księgi i
spalili je na oczach wszystkich", mimo że były warte 50 000 drachm srebrnych! (Dzieje Apostolskie 19:19, 20, Kow)
Postąpimy mądrze, jeżeli idąc za ich przykładem również zniszczymy wszystkie przedmioty, które mają coś
wspólnego ze spirytyzmem.

Nie daj się zwieść wzrastającym zainteresowaniem dziedziną mistycyzmu i okultyzmu. Złe stworzenia

duchowe popierają ten rodzaj spirytyzmu. Ale te złe siły duchowe, do których należy też Diabeł, zostaną w końcu
zniszczone. (Mateusza 25:41) Jeżeli chcesz żyć wiecznie, musisz się wystrzegać ich wpływu, unikając wszelkich
odmian spirytyzmu.

DIABEŁ POPIERA RELIGIE FAŁSZYWĄ

Nie dziwmy się, że Diabeł i jego demony stosują różne metody zwodzenia ludzi; spirytyzm jest tylko

jedną z tych metod. W jaki sposób zatem Diabeł, „ojciec Kłamstwa", najczęściej odciąga ludzi od Boga? (Jana

<:44) Przez religię fałszywą! Religia fałszywa jest to kult oparty na kłamstwie i sprzeczny z Bożym Słowem

prawdy, Biblią. Właśnie dlatego Biblia podaje, że gdy czyjaś forma wielbienia nie jest zgodna ze Słowem Bożym, to
laki człowiek w rzeczywistości służy demonom, działa bowiem według ich woli, na przekór temu, czego żąda Bóg -
Księga Powtórzonego Prawa 32:16, 17; 1 Koryntian 10:20.

Wprawdzie religie fałszywe mogą się wydawać czcigodne, powinniśmy jednak pamiętać, że Diabeł -

podobnie jak niejedni współcześni przywódcy świata przestępczego lub szefowie bandów -kryje się za zasłoną
czcigodności. Czy można sobie wyobrazić przebieglejszą metodę zwodzenia ludzi nakłaniania ich do służenia
Diabłu niż wykorzystanie do tego celu szyldu religii, która się wydaje sprawiedliwa? Biblia wskazuje, że Diabeł
wprowadza ludzi w błąd za pomocą religii, która na pozór służy Bogu. (Mateusza 7:22, 23) Chrześcijański apostoł
Paweł powiedział: „Sam szatan przybiera postać anioła światłości", a „jego słudzy przybierają postać sług
sprawiedliwości".-2 Koryntian 11:14, 15, NDb.

A zatem Jezus Chrystus nic sobie nie uroił, kiedy nazwał Diabła „władcą tego świata". (Jana 12:31)

Naprawdę istnieją złe siły duchowe, które zwodzą „całą zamieszkałą ziemię". Ale Diabłu i jego niegodziwym
aniołom pozostało już „mało czasu"; potem zostaną pozbawieni możliwości działania. (Apokalipsa 12:9, 12)
Do tego czasu wystrzegaj się wszelkich odmian spirytyzmu i uwolnij się od religii, która może wydawać się
czcigodna, w rzeczywistości jednak opiera się na kłamstwie. Nie zaskarbiłbyś sobie życia wiecznego w
ustanowionym przez Boga nowym systemie rzeczy, gdybyś uprawiał spirytyzm lub był zwolennikiem
jakiegokolwiek innego kłamstwa religijnego, ponieważ tylko prawda prowadzi do życia wiecznego. - Efezjan 6:12,
16.

ROZDZIAŁ 8

Dlaczego Bóg dopuszcza zło?

W CIĄGU całych swych dziejów ludzkość przeżyła wiele złego. I dziś, gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie

rozlew krwi, przestępczość, nienawiść i niemoralność. Nazbyt często niewinni, porządni ludzie muszą cierpieć
powodu złych czynów popełnionych przez innych. Padają ofiarą przemocy, tracą swe domy, swoich
ukochanych, a nawet życie. Może i ciebie dotknęło jakieś nieszczęście z winy innych. Gdyby nawet tak nie było, to
na pewno przeżyłeś już jakąś udrękę duchową: może zostałeś kiedy krzywdzony, nieuprzejmie potraktowany albo
może padłeś ofiarą oszustwa lub zostałeś wprowadzony w błąd.

Dlaczego Bóg dotąd dopuszcza tyle zła? Powodów jest kilka, ale chcąc je dobrze zrozumieć, trzeba

poznać kwestie sporne, które powstały w związku z pierwszym buntem stworzeń. Może czytałeś o tym w Biblii, w
trzecim
rozdziale Księgi Rodzaju, zwanej też Pierwszą Księgą Mojżeszową. Zastanówmy się więc nad rzeczywistym
znaczeniem tych wydarzeń.

Oto krótki opis tego, co się stało: Jehowa powiedział człowiekowi, że jego życie zależy od posłuszeństwa

wobec Stwórcy i że nieposłuszeństwo doprowadzi do śmierci, i Księga Rodzaju 2:17) Przeciwnik Boży, Szatan,
zadał li lam temu niedwuznacznemu oświadczeniu. Powiedział żonie Adama, że oboje z mężem mogą sobie
pozwolić na

nieposłuszeństwo i ,na pewno nie umrą'. Prócz tego zapewnił ich, że na takim nieposłuszeństwie jeszcze skorzystają,
bo otworzą się im oczy i ,tak jak Bóg będą znali dobro i zło'. (Księga Rodzaju 3:4, 5) O co właściwie chodziło w tym
buntowniczym wystąpieniu Szatana?

KWESTIE SPORNE

Powstało szereg żywotnych kwestii spornych. Po pierwsze: Szatan podał w wątpliwość prawdomówność

Boga. Ściśle rzecz biorąc, nazwał Boga kłamcą i to w sprawach życia i śmierci. Po drugie: zakwestionował fakt, że
życie i szczęście człowieka zależy wyłącznie od jego Stwórcy. Twierdził, że ani życie człowieka, ani jego zdolność do
pomyślnego kierowania swym losem nie zależy od posłuszeństwa Jehowie. Utrzymywał, że człowiek może działać
niezależnie od swego Stwórcy i być podobny Bogu, decydując samodzielnie, co właściwe, a co opaczne, co dobre, a
co złe. Po trzecie: występując przeciw ogłoszonemu prawu Bożemu, w rzeczywistości dowodził, że panowanie Boże
jest złe i nie wychodzi na dobre Jego stworzeniom, czym podał w wątpliwość nawet prawo Boga do sprawowania
władzy.

Przez wystąpienie Szatana powstała jeszcze inna kwestia, przedstawiona później w 1 i 2 rozdziale biblijnej

księgi Joba. Na przykładzie pewnego człowieka imieniem Job (Ijob) jest tam wykazane, że Szatan zakwestionował
wierność i lojalność wszystkich stworzeń wobec Jehowy Boga. Szatan dał wyraźnie do zrozumienia, że każdy, kto
służy Bogu, nie czyni tego z miłości do Boga i Jego sprawiedliwych rządów, tylko z samolubnych powodów, na
przykład dlatego, że Bóg błogosławi mu pod względem materialnym. Gdyby te powody ustały, to jego zdaniem
nawet taki człowiek jak Job odwróciłby się od Boga. (Joba 1:6-11; 2:4, 5) Bunt Szatana w Edenie rzucał więc cień
na lojalność wszystkich stworzeń Bożych w niebie i na ziemi. Czy w próbie dowiodą swej miłości do Ojca
niebiańskiego i czy wykażą, że Jego panowaniu zawsze dają pierwszeństwo?

JAK BÓG ROZSTRZYGA TE KWESTIE SPORNE

Warto zaznaczyć, że Szatan w ogóle nie kwestionował mocy Bożej. Nie rzucał Jehowie wyzwania, aby

użył swej mocy do zniszczenia go jako przeciwnika, lecz zaprzeczył prawu Boga do sprawowania władzy oraz
słuszności Jego panowania. Ponadto postawił pod znakiem zapytania lojalność stworzeń Bożych. Wynikła więc
domagająca się rozstrzygnięcia kwestia moralna.

Fałszywe oskarżenia, z którymi Szatan wystąpił przeciw Bogu, można w pewnej mierze unaocznić

przykładem z życia ludzkiego. Przypuśćmy, że człowiekowi mającemu liczną rodzinę jego sąsiad niesłusznie
zarzuca, że źle prowadzi swój dom oraz że członkowie jego rodziny w gruncie rzeczy wcale nie kochają swego ojca i
mieszkają z nim tylko dlatego, że ich karmi i w ogóle zaspokaja ich potrzeby materialne. Jak ojciec tej rodziny
miałby zareagować na takie zarzuty? Zwykłym użyciem siły przeciw oskarżycielowi wcale nie odparłby jego
zarzutów, mogłoby to natomiast wywołać wrażenie, że zarzuty były uzasadnione. Jakże niedwuznaczna byłaby
jednak jego odpowiedź, gdyby pozwolił członkom swej rodziny wystąpić w charakterze świadków, aby wykazali, że
ich ojciec i głowa domu jest naprawdę sprawiedliwy i serdeczny oraz że chętnie z nim mieszkają, bo go miłują! W
ten sposób zostałby całkowicie oczyszczony z zarzutów. - Księga Przysłów [Przypowieści] 27:11; Izajasza 43:10.
okres czasu - do tej chwili już blisko 6000 lat - na rozstrzygnięcie tej kwestii spornej w sposób wykluczający
jakiekolwiek wątpliwości. Wyznaczył ten okres nie tylko po to, żeby Jego wierne stworzenia mogły wykazać swoje
bezgraniczne przywiązanie do Niego i Jego panowania, lecz także aby dowieść, że każdy inny rodzaj panowania
wychodzi tylko na złe. (Księga Przysłów 1:30-33; Izajasza 59:4, 8) Podnosząc bunt przeciw Jehowie Bogu, Szatan
wystąpił w roli Jego rywala. Przez obranie postępowania, jakie podsunął Szatan, pierwsza para ludzka uniezależniła
się od zwierzchnictwa Jehowy i dostała się pod władzę Szatana. (Księga Rodzaju 3:6; Rzymian 6:16) Zarówno
Szatanowi, jak i ludziom Bóg pozwolił podejmować wszelkie możliwe próby działania i sprawowania władzy
niezależnie od ich Stwórcy, dzięki czemu miało być raz na zawsze nieodparcie udowodnione, że wszelkie ich
wysiłki zmierzające do utworzenia dobrego rządu ku zadowoleniu całej ludzkości są skazane na niepowodzenie. W
tym czasie Jehowa miał sprawić, żeby ci mieszkańcy ziemi, którzy Go miłują, obwieszczali Jego imię i zamierzenia
w celu oświecenia wszystkich, którzy znajdują upodobanie w tym, co jest właściwe.

Przypomina to sytuację, jaka zaistniała w Egipcie, kiedy faraon, podobnie jak Szatan Diabeł, wystąpił

przeciw Jehowie Bogu i kiedy Jehowa powiedział do niego: „Bo już teraz mógłbym wyciągnąć rękę i ciebie wraz z
ludem twym dotknąć zarazą, tak że byłbyś zgładzony z ziemi; ale dlatego zostawiłem cię przy życiu, by ci dać
odczuć moją moc i by moje imię głoszono po całej ziemi." - Księga Wyjścia [2 Mojż.] 9:15, 16, Wk, uwaga
marginesowa.

O CZYM ŚWIADCZĄ SKUTKI?

Biblia ujawnia, że Szatan wykorzystał czas na utworzenie w niebie i na ziemi organizacji, nad

którą
sprawuje władzę. 0 zasięgu jego władzy na ziemi świadczy fakt, że mógł zaofiarować Jezusowi wszystkie królestwa
świata w zamian za oddanie mu hołdu. (Mateusza 4:8, 9) Właśnie dlatego Szatan został nazwany „władcą tego

świata". (Jana 16:11) Co oznaczało dla ludzkości uniezależnienie się od Boga i Jego panowania oraz jakie były
skutki takiego postępowania?

Historia dowodzi, że nie dało to ludzkości pokoju, zadowolenia ani życia wiecznego. Wprost przeciwnie,

naraziło ją jedynie na tysiące lat bólu, cierpień i umierania. Fakty historyczne oraz dzisiejsze przerażające stosunki
światowe dowodzą, że człowiek nie miał powodzenia w sprawowaniu rządów bez Boga. Wypróbował już wszelkie
możliwe formy rządzenia, ciągle jednak odczuwa brak bezpieczeństwa i trwałego szczęścia. Co prawda osiągnął
pewne postępy w wytwarzaniu dóbr materialnych. Ale czy naprawdę można uznać za postęp wysyłanie rakiet na
księżyc, gdy tu na ziemi ludzie nie potrafią zgodnie współżyć? Co z tego, że buduje się domy z wszelkimi
udogodnieniami, jeżeli mieszkające w nich rodziny są rozbijane przez rozwody i przestępczość? A czy wojny,
rozruchy uliczne, pozbawianie życia i niszczenie mienia oraz szerzenie się bezprawia stanowi powód do dumy?
Bynajmniej! Są to owoce ignorowania Boga w sprawowaniu rządów. Rzecz ma się istotnie tak, jak jest powiedziane
w Księdze Eklezjastesa [Kaznodziei] 8:9: „Człowiek jeden panuje nad drugim na jego nieszczęście."

A zatem dzięki temu, że Bóg dopuścił istnienie zła przez taki długi okres czasu, zostało udowodnione

ponad wszelką wątpliwość, że próba „bawienia się w Boga" była ze strony człowieka żałosnym błędem. (Psalm
126:1 [127:1, Bg]) Pewien znany redaktor powiedział: „Im gorliwiej szukamy usprawiedliwienia, tym bardziej
się przekonujemy, że panujące na ziemi nieszczęsne warunki stworzył sam człowiek. Nasza największa słabość
polega na tym, że nie rozwiązaliśmy problemu samodzielnego zawiadywania swoimi sprawami."* Natchniony pisarz
biblijny Jeremiasz słusznie powiedział: „Dobrze wiem, o Jehowo, że droga ziemskiego człowieka nie należy do
niego. Do człowieka, który chodzi, nie należy nawet kierowanie swymi krokami. Koryguj mnie, o Jehowo." -
Jeremiasza 10:23, 24, NW; zobacz też Księgę Przysłów [Przypowieści] 16:25.

* Dawid Lawrence w U.S. News & World Report z 25 września 1967 ; s. 128.

Wpływ Szatana na sprawy ziemskie wywołał niezgodę, niegodziwość i śmierć, a jego rządy cechuje

oszustwo, stosowanie przemocy i samolubstwo. Okazał się on niezdolny do sprawowania jakiejkolwiek władzy.
Jehowa ma więc słuszne prawo do zgładzenia tego podłego buntownika razem ze wszystkimi, którzy uczestniczą w
jego niecnych postępkach. (Rzymian 16:20) A co powiedzieć o lojalności stworzeń Bożych wobec łaskawego
zwierzchnictwa Jehowy oraz o twierdzeniu Szatana, że wszyscy odwrócą się od Boga, kiedy zostaną wystawieni na
próbę?

Jehowa Bóg wiedział, że „miłość nigdy nie zawodzi"; wiedział również, że niektórzy ,ludzie będą Mu

służyć nie dla zysku materialnego lub z musu, ale dobrowolnie, z miłości. (1 Koryntian 13:8, NW) W ciągu wieków
postępowało tak tysiące ludzi. Należał do nich Job (Ijob). Chociaż Szatan wywarł na niego potworny nacisk i
pozbawił go majętności, dzieci i zdrowia, to jednak Job oświadczył: „Póki dech we mnie, nie odstąpię od
niewinności mojej." (Ijoba 27:5, Bg) Job udowodnił, że Szatan jest kłamcą.

Jak to już stwierdziliśmy, doskonały człowiek Jezus odparł wszystkie pokuszenia Szatana i nie dał się

przekupić. Nawet kiedy został ubiczowany przez żołnierzy, którzy go pilnowali, a potem przybity do pala męki, nie
odstąpił od swej lojalności wobec Boga. (1 Piotra 2:23) To dowodzi, że doskonały człowiek Adam również mógł
pozostać wierny, gdyby tylko chciał, oraz że Bóg nie był niesprawiedliwy, gdy wymagał od człowieka
bezwzględnego posłuszeństwa. (2 Tesaloniczan 1:4, 5) Swoją lojalnością wobec Jehowy Jezus dał najlepszą
odpowiedź na kłamliwe wyzwanie rzucone przez Szatana.

Mimo to Szatan, którego rozumowanie jest spaczone wskutek samolubstwa i pychy, nie zaniecha swego

szaleńczego postępowania. Chociaż już dawno okazało się, że nie ma racji i że jest kłamcą, nadal prześladuje ludzi
miłujących Boga. (Apokalipsa [Objawienie] 12:17) Od śmierci Jezusa tysiące chrześcijan służyło Jehowie Bogu,
gdyż umiłowali Go i pragnęli żyć pod Jego łaskawymi rządami. A i dzisiaj setki tysięcy ludzi obwieszcza swoją
lojalność wobec Jehowy jako władcy. (Apokalipsa 7:9, 10) Dzięki wiernemu trzymaniu się Słowa Jehowy oraz
respektowaniu Jego prawa są zadowoleni z życia pomimo wrogich poczynań Szatana. Jedność, miłość i
nienaganność sług Bożych z dawnych wieków stanowi przekonywający dowód, że oparte na miłości rządy Jehowy
są jedynie słuszne, że człowiek może pozostać wierny nawet w najcięższych próbach oraz że Szatan jest
najpotworniejszym kłamcą wszystkich czasów.

JAK DŁUGO JESZCZE POTRWA PRÓBA?

Jehowa dotąd dopuszcza zło w celu rozstrzygnięcia wszystkich podniesionych przez Szatana kwestii

spornych.

Nie dopuści jednak do tego, żeby zło istniało bez końca. Wyznaczył czas, kiedy położy mu kres. Już dawno temu
wskazał na to pisarz biblijny Daniel. Czytamy bowiem: „Koniec będzie dopiero w czasie wyznaczonym." - Daniela
11:27, NW.

Z punktu widzenia człowieka, który żyje zaledwie około siedemdziesięciu lat, okres blisko 6000 lat od

Adama po dzień dzisiejszy może się wydawać bardzo długi. Ponieważ jednak ten okres wyznaczył Bóg, dobrze
będzie spojrzeć na tę sprawę z Jego punktu widzenia. Prorok Mojżesz powiedział o Nim w Psalmie 89:4 [90:4, Bg]:
„Bo w Twoich oczach lat tysiąc jest jak wczorajszy dzień, który minął." Dla dziecka, które ma dopiero pięć lat, rok
wydaje się długim okresem czasu, ale dla człowieka sześćdziesięcioletniego rok jest stosunkowo krótki. Podobnie
dla Jehowy, który żyje wiecznie, tysiąc lat to jakby jeden dzień. - 2 Piotra 3:8.

Wyznaczenie takiego okresu dopuszczania zła nie jest dla nas krzywdzące. Gdyby bowiem Bóg

natychmiast w Edenie pozbawił życia wszystkich buntowników, w ogóle by nas nie było! Nigdy nie mielibyśmy
sposobności żyć wiecznie w Jego nowym systemie. A zatem dzięki temu, że cierpliwość Jehowy nie wyczerpała się
już wcześniej, żyjemy dzisiaj i mamy widoki życia wiecznego w przyszłości. (2 Piotra 3:9, 15) Ponadto Bóg
wykorzystał ten czas na dostarczenie przez Chrystusa okupu za człowieka. - Galatów 4:4, 5.

W dodatku w tym samym okresie Bóg wybrał spośród rodzaju ludzkiego przygotował „naczynia

miłosierdzia". Są nimi członkowie sprawiedliwego rządu, który będzie panował nad ludźmi mającymi żyć wiecznie
na ziemi w nowym systemie. Jakże wielkim błogosławieństwem będzie dla ludzkości to Królestwo niebiańskie! W
okresie przygotowywania „naczyń miłosierdzia" Bóg był bardzo wielkoduszny. Tolerował złych, „naczynia gniewu".
Powstrzymał się od zniszczenia ich. Dlaczego? Odpowiedź Biblii jest wyraźna: „Aby okazać bogactwa swej chwały
nad naczyniami miłosierdzia." (Rzymian 9:22-24, Wk) Niebiańskiemu Królestwu Bożemu przypadnie w udziale
chwała usprawiedliwienia imienia Bożego oraz zniszczenia złych, to znaczy „naczyń gniewu". Dzięki temu, że przez
pewien czas Bóg dopuszcza zło, ujawniły się cechy osobowości Bożej, które w normalnych okolicznościach nie były
tak widoczne: Jego miłosierdzie i wielkoduszność. Poznawanie tych cech wzbogaca nasze docenianie Stwórcy, a
przez naśladowanie ich stajemy się szlachetniejsi.- Efezjan 5:1.

Jeszcze inna rzeczywista korzyść wynika z faktu, że Bóg tak długo dopuszczał zło. Gdyby kiedykolwiek

w przyszłości ktoś zechciał znowu powątpiewać o słuszności Jego postępowania, nie będzie trzeba wyznaczać mu
znowu jakiegoś czasu na wypróbowanie innej metody. Sprawozdanie o 6000 lat niepowodzeń Szatana, jego
demonów oraz ludzi, którzy próbowali kierować swymi sprawami niezależnie od Boga, stanowi wystarczającą
odpowiedź. Nikt nie będzie mógł twierdzić: „Nie dano im żadnej szansy"; nikt nie powie: „Gdyby tak mieli trochę
więcej czasu." Było dość czasu, aby się przekonać, że bunt przeciw Stwórcy nieuchronnie prowadzi do zguby! Bóg
będzie miał więc słuszne prawo do natychmiastowego zgładzenia każdego buntownika, który by w przyszłości
zagroził pokojowi we wszechświecie. - Psalm 144:20, Wk [145: 20, Bg].

Pozostał już tylko krótki okres czasu, po którym Jehowa zniszczy obecny zły system rzeczy. W tym

okresie możemy jeszcze stanąć po Jego stronie i ,rozweselać jego serce'. (Księga Przysłów [Przypowieści] 27:11)
Jeżeli chętnie podporządkujemy się Jego panowaniu, pobłogosławi nas życiem wiecznym w swoim nowym
systemie. Każdy z nas stoi wobec wyboru: może to przyjąć albo odrzucić. - Księga Powtórzonego Prawa 30:19, 20.

Posłuszeństwo Bogu wcale nie jest trudne. Gdy sobie uświadomimy, że mądrość Jehowy znacznie

przewyższa naszą mądrość i że wszystko, co On czyni, wychodzi nam na dobre, ponieważ Jehowa jest Bogiem
miłości, wtedy będziemy Mu posłuszni we wszystkim. Zapragniemy pod każdym względem spełniać wolę Jehowy,
zarówno w chwilach krytycznych, jak i w sprawach codziennych. Tak zawsze myśleli lojalni słudzy Boży. (Daniela
3:16, 18; Psalm 118:33-37 [119:33-37, Bg]) W pierwszym wieku kilku z nich oświadczyło przed sądem: „Trzeba
bardziej słuchać Boga niż ludzi." (Dzieje Apostolskie 5:29) Dzisiaj Jehowa używa swych lojalnych sług do
obwieszczania po całej ziemi swego imienia i swych zamierzeń. (Mateusza 24:14) Po przeprowadzeniu tego dzieła
ku zadowoleniu Stwórcy okaże On swoją wszechmoc przez zniszczenie Szatana i wszystkich innych buntowników,
kładąc kres obecnemu złemu systemowi. W ten sposób Jehowa oczyści wszechświat ze zła i utoruje drogę dla
sprawiedliwego, nowego systemu

ROZDZIAŁ 9

Dlaczego „małe stadko” idzie do nieba

KIEDY Jezus Chrystus przebywał wśród swoich naśladowców na ziemi, rozmawiał z nimi o życiu w

niebie. Powiedział, że idzie przygotować im miejsce i że w odpowiednim czasie znajdą się tam razem z nim. (Jana
14:1-3) Miliony ludzi żyje nadzieją na takie życie w niebie. Ich zdaniem będzie to równoznaczne z uwolnieniem się

od trosk i zmartwień życia doczesnego. A czy wiesz, dlaczego Bóg umożliwił niektórym ludziom pójście do nieba?
Czy wiesz, czym się tam będą zajmować?

Podczas swej służby na ziemi Jezus dużo mówił o „królestwie Bożym". Nauczył swych naśladowców

modlić się o to, żeby za sprawą Królestwa wola Boża działa się na ziemi, bo wtedy ziemia stałaby się
zachwycającym mieszkaniem dla rodzaju ludzkiego. Ale Królestwo, czyli sam rząd miał być rządem Bożym w
niebie i z tego powodu Jezus często mówił o nim jako o „Królestwie Niebios". (Mateusza 5:20, NP; 6:9, 10) To
pozwala nam zrozumieć, co Jezus miał na myśli, gdy powiedział: „Nie bój się, małe stadko, ponieważ wasz Ojciec
uznał za słuszne dać wam królestwo." (Łukasza 12:32, NW) Bóg miał zatem umożliwić temu „małemu stadku"
udział w rządzie niebiańskim, który ma panować nad całą ludzkością.

W księdze Apokalipsy [Objawienia] 20:6 czytamy o tych, którzy mają być wskrzeszeni do życia w niebie:

„Będą kapłanami Boga i Chrystusa i królować będą wraz z nim tysiąc lat." (Kow) Jezus Chrystus jest najwyższym
Królem i Arcykapłanem, a ci wierni, wzięci z ziemi, służą razem z nim. - Apokalipsa 5:9, 10.

Dlaczego do takich zadań zostali wybrani mieszkańcy ziemi? Ponieważ właśnie tu na ziemi zostało

rzucone wyzwanie władztwu Jehowy. Tu mogła być wypróbowana wierność ludzi wobec Boga w obliczu przeszkód
ze strony Diabla. Tutaj Jezus wykazał w próbie niezłomną lojalność wobec Boga i tu oddał swe życie na okup za
rodzaj ludzki. Dlatego Jehowa postanowił zabrać z tej ziemi grupę ludzi zwaną „małym stadkiem", żeby ich
połączyć ze swym Synem w Królestwie niebiańskim. Ludzie ci okazują niezachwianą wiarę w powzięte przez Boga
postanowienie dotyczące zbawienia przez Chrystusa. Swoim życiem dowodzą oni, iż Diabeł kłamał, kiedy zarzucał
Bogu, że ludzie służą Mu wyłącznie dla samolubnych korzyści. Cudowne zamierzenie Jehowy polega na tym, żeby
posłużyć się nimi ku swej chwale. - Efezjan 1:9-12.

Jako królowie i kapłani będą oni pod kierownictwem Jezusa Chrystusa służyć na swych niebiańskich sta-

nowiskach, spełniając wolę Jehowy wobec ludzkości. Jakże przyjemnie będzie podlegać tym, którzy dochowali
wierności Bogu! (Apokalipsa 20:4) I jakże wielką miłość przejawił Bóg, powołując na ten urząd stworzenia, które z
własnego doświadczenia znają powszednie problemy ludzkie! Niewątpliwie będą oni, tak jak Chrystus, wyrozumiali
dla swych poddanych. (Hebrajczyków 2:17, 18)
Jakże wielkim błogosławieństwem będzie to dla mieszkańców ziemi, gdy ci niebiańscy kapłani zastosują wobec nich
dobrodziejstwo ofiary okupu Chrystusa, uzdrawiając ich pod względem duchowym, umysłowym i cielesnym aż do
osiągnięcia doskonałości! - Apokalipsa 21:2-4.

ILU IDZIE DO NIEBA?

Do pełnienia tej służby w niebie Bóg powołał tylko niewielu. Jak powiedział Jezus, stanowią oni zaledwie

„małe stadko". Kilkadziesiąt lat po swym powrocie do nieba Jezus wyjawił dokładną liczbę członków tego „stadka"
w widzeniu danym apostołowi Janowi, który napisał: „I ujrzałem: a oto Baranek stojący na górze Syjon, a z nim sto
czterdzieści cztery tysiące (...) wykupionych z ziemi." (Apokalipsa [Objawienie] 14:1,3) „Barankiem", o którym tu
mowa, jest oczywiście Jezus Chrystus, zaś „góra Syjon" nie znajduje się na ziemi, lecz w niebie, gdzie przebywa
Jezus. (Jana 1:29; Hebrajczyków 12:22) A zatem 144 000 to tacy, którzy umierają na ziemi jako ludzie i - jak
niegdyś Jezus - zostają wskrzeszeni z martwych jako stworzenia duchowe do życia w niebie (Rzymian 6:5) W
porównaniu z miliardami ludzi żyjących na ziemi stanowią oni rzeczywiście „małe stadko".

Zbawienia dostąpią jednak nie tylko idący do nieba członkowie „małego stadka". Jak już wiemy, będą oni

mieć szczęśliwych ziemskich poddanych. Tych poddanych Jezus nazwał swymi „drugimi owcami", których „wielka
rzesza" już teraz wiernie służy Bogu. - Jana 10:16; Objawienie 7:9, 15, NW.

SKĄD MOŻNA WIEDZIEĆ, CZY SIĘ NALEŻY DO „MAŁEGO STADKA"

Członkowie „małego stadka" wiedzą, że Bóg powołał ich do życia w niebie. Skąd o tym wiedzą? Dzięki

działaniu ducha świętego, który budzi i podtrzymuje
w nich nadzieję na życie w niebie. Apostoł Paweł, członek „małego stadka", napisał: „Sam duch świadczy z naszym
duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeśli więc jesteśmy dziećmi, jesteśmy też dziedzicami: dziedzicami
wprawdzie Bożymi, ale współdziedzicami z Chrystusem, pod warunkiem, że razem cierpimy, żebyśmy też mogli
być razem wywyższeni." (Rzymian 8:16, 17, NW) Pod wpływem działania ducha Bożego zupełnie zmieniają się u
takiej osoby widoki na przyszłość, w związku z czym jej myśli i modlitwy skupiają się wokół służenia Bogu z
nadzieją na życie w niebie. Przebywanie z Chrystusem w niebie jest dla niej ważniejsze od wszelkich więzów
ziemskich.

Na pewno zastanawiałeś się już nad tym i może zadawałeś sobie pytanie, czy i ty należysz do ludzi, którzy

dostąpią życia w niebie. Chcąc właściwie ocenić swoją sytuację, trzeba najpierw zrozumieć, co na ten temat mówi
Biblia. Dlaczego? Ponieważ ten sam święty duch Boży, który daje świadectwo, że ktoś został powołany do chwały
niebiańskiej, kierował też spisaniem Biblii. Pamiętając o tym, przystąpmy do zbadania tej sprawy.

Czy dawniej wierzyłeś, że wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba? Jeżeli tak było i jeżeli starałeś się żyć

przykładnie, to chyba się spodziewałeś że znajdziesz się wśród nich. Może też żywiłeś nadzieję, że w ten sposób
połączysz się ponownie ze swymi ukochanymi, których zabrała ci śmierć. Ale czy spodziewając się tego, wiedziałeś,
że Biblia mówi, iż tacy wierni słudzy Boży, jak król Dawid i Jan Chrzciciel nie poszli do nieba? (Dzieje Apostolskie
2:29, 34; Mateusza 11:11) Czy wtedy wiedziałeś, że życia w niebie dostąpi tylko 144 000 wybranych z rodzaju
ludzkiego na przestrzeni ostatnich dziewiętnastu wieków? I czy wiedziałeś, że wszystkim pozostałym ludziom,
którzy się okażą wiernymi sługami Bożymi, Biblia daje nadzieję na życie wieczne na ziemi, gdzie zapanuje
sprawiedliwość? - Psalm 36:10, 11, 29 [37:10,11, 29, Bp].

Czy wtedy, gdy myślałeś o życiu w niebie, wierzyłeś w nieśmiertelność duszy ludzkiej? W takim razie

nic dziwnego, że miałeś nadzieję, iż twoja dusza pójdzie do nieba. Nie żywiłeś jednak takiej nadziei dlatego, że
dawał ci o niej świadectwo duch Boży. Jak ci już wiadomo, natchnione Słowo Boże mówi, że dusza ludzka umiera i
przestaje istnieć. Ci, co umierają, muszą się więc zdać na to, że Bóg zechce ich kiedyś wskrzesić do życia w niebie
albo na ziemi. - Ezechiela 18:4; Wk; 1 Koryntian 15:35-38.

W tej sprawie musimy się kierować wyłącznie Pismem świętym i nie wolno nam dopuścić do tego, żeby

uczucia lub niebiblijne wierzenia wywołały zamęt w naszych myślach. Ci, którzy dostępują życia w niebie, sami
sobie tego nie wybierają; wyboru dokonuje Bóg. (2 Tesaloniczan 2:13, 14) Chcąc mieć przywilej przebywania u
boku Chrystusa w charakterze podległych mu współkrólów i podkapłanów oraz chcąc przynależeć do jego „oblu-
bienicy", muszą pozostawić bliskich krewnych i przyjaciół oraz wszystko co ziemskie. (Objawienie 21:2) Taki
przywilej udostępnił im Bóg, a oni bardzo sobie to cenią. Uwolnienie się od trosk i zmartwień obecnego życia nie
jest jednak uzależnione od przynależności do tego grona dostępującego życia w niebie. Bóg miłuje także swoje
„drugie owce", które będą żyć na ziemi. Obiecuje przeobrazić ziemię w raj, gdzie nie będzie już bólu ani smutku.
Fakty dowodzą, że w- ostatnich latach Bóg wskazywał ludziom głównie na taką nadzieję życia na ziemi.

Co roku, w rocznicę śmierci Chrystusa, nieliczni żyjący jeszcze na ziemi członkowie „małego stadka"

obchodzą Pamiątkę jego śmierci. Zgodnie z nakazem Jezusa spożywają wtedy przaśny chleb i czerwone wino - sym-
bole przedstawiające ciało i krew, które Jezus ofiarował za rodzaj ludzki. Jezus powiedział swym naśladowcom,
którym polecił spożywać te symbole, że zawiera z nimi „przymierze co do królestwa"; dlatego ci, którzy nie są
dziedzicami Królestwa niebiańskiego, nie spożywają symboli. (Łukasza 22:19, 20, 29, NW) Mimo to wielkie rzesze
ludzi żywiących nadzieję na życie na ziemi są co roku obecne na Wieczerzy Pańskiej w charakterze obserwatorów.
Ponieważ i ty jesteś szczerze zainteresowany życiem pod władzą tego niebiańskiego Królestwa, powinieneś być
zawsze obecny na tej uroczystości.

POWRÓT CHRYSTUSA

Wieczorem przed swą śmiercią Jezus Chrystus obiecał jedenastu wiernym członkom „małego stadka", że

powróci. Powiedział: „Idę przygotować wam miejsce (...) przyjdę znowu, i wezmę was do siebie, abyście tam, gdzie
ja jestem, i wy byli." - Jana 14:2, 3, Wk.

Czy Jezus powróci widzialnie, w ciele? Niektórzy powołają się może na Apokalipsę [Objawienie] 1:7

gdzie jest powiedziane: „Oto nadchodzi z obłokami, i ujrzy Go wszelkie oko." Czy to znaczy, że naprawdę będzie go
można ujrzeć, na własne oczy? Biblia mówi o widzeniu nie tylko w sensie postrzegania literalnymi oczyma, ale też
w znaczeniu rozumienia lub rozpoznawania czegoś. Jezus wykazał, że współcześni mu religijni faryzeusze byli ślepi,
chociaż twierdzili: „Widzimy." Byli ślepi duchowo. (Jana 9:39-41; Izajasza 43:8) O takim symbolicznym widzeniu
duchowym jest właśnie mowa w Apokalipsie 1:7. Będzie go musiało ,ujrzeć wszelkie oko', ponieważ wszyscy,
którzy obecnie nie chcą uwierzyć, będą wiedzieli, co się dzieje, gdy Chrystus przystąpi do wykonania wyroku na
złych, bo będą o tym uprzedzeni. Poza tym sam Jezus wyraźnie powiedział, że nie powróci w sposób widzialny:
„Wkrótce świat mnie więcej nie ujrzy; lecz wy będziecie mnie widzieć, bo ja żyję i wy żyć będziecie." (Jana 14:19,
Kow) Ogół nie miał już ujrzeć Jezusa, ponieważ miał on powrócić do nieba. Ale członkowie „małego stadka" mieli
go widzieć, ponieważ obiecał zabrać ich do siebie.

Powrót Chrystusa nie oznacza zatem, że on powróci, aby żyć na ziemi. Oznacza raczej objęcie władzy

królewskiej nad ziemią oraz wskrzeszenie z martwych członków jego „małego stadka", którzy otrzymują od niego
nagrodę w niebie. Stamtąd biorą udział w urzeczywistnianiu łaskawego zamierzenia Bożego za pośrednictwem Jego
Królestwa. Żyjesz w takich czasach, że i ty możesz korzystać z błogosławieństw panowania tego Królestwa. -
Apokalipsa [Objawienie] 11:15-18.

ROZDZIAŁ 10

Królestwo Boże zaczyna panować wśród swych nieprzyjaciół

OD TYSIĘCY lat ludzie wierzący wyczekiwali dnia objęcia władzy przez Królestwo Boże. Byli prze-

konani o bezwzględnej potrzebie ingerencji Boga w sprawy ziemskie. Czy to znaczy, że w minionych stuleciach Bóg
nie był Królem? Ależ nie, ponieważ Jehowa zawsze był i jest Najwyższym Władcą wszechświata. (Jeremiasza
10:10) Jednakże tu na ziemi kwestionowano Jego panowanie. Jak się już dowiedzieliśmy, z uzasadnionych powodów
i z uwagi na swe łaskawe zamierzenie Bóg pozwolił, żeby rządy ludzkie pozostawały przez określony czas pod
wpływem Szatana.

Jehowa obiecał jednak, że po upływie tego czasu wystąpi przeciw wszystkim buntownikom i

przeciwnikom swego panowania oraz że znowu całkowicie podporządkuje swej władzy ziemię i jej mieszkańców. W
jaki sposób? Przez Królestwo, nowy rząd niebiański z Jego Synem Jezusem Chrystusem na czele. Objęcie władzy
przez to Królestwo oznacza zatem bliskość wielkich przemian. Oznacza, że Jehowa Bóg dał swemu Synowi „władzę
i cześć i królestwo, aby mu wszyscy ludzie, narody i języki służyli". - Daniela 7:13, 14, Bg.

To wydarzenie już nastąpiło w niebie. Syn Jehowy już otrzymał władzę królewską. Czy cię to dziwi?

Bardzo możliwe, przede wszystkim z uwagi na straszliwe stosunki, jakie panują wśród ludzi. Ale właśnie te stosunki
dowodzą, że Królestwo rzeczywiście objęło władzę. Dlaczego?

Dlatego, że nie wszystkie stworzenia cieszą się z objęcia władzy przez Królestwo Jehowy. Nie każdy

chciałby podlegać rządowi, który obstaje przy sprawiedliwości. (Łukasza 19:11-14) Z tego powodu Jehowa już
dawno temu kazał zapisać w swym Słowie, że kiedy on ,zacznie królować' nad ziemią, .rozgniewają się narody'.
(Apokalipsa [Objawienie] 11:17, 18) Przepowiedział, że przy nadawaniu władzy swemu Synowi będzie musiał
powiedzieć: „Panuj wśród swych nieprzyjaciół." - Psalm 109:2 [110:2, Bg]

Chrystus Jezus miał potem przepędzić Szatana z nieba, siedziby rządu, i zrzucić go w pobliże ziemi,

zanim uczyni go całkowicie niezdolnym do działania. Później miało być podane w niebie następujące obwiesz-
czenie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Chrystusa." A jaki skutek miało
to wywrzeć na ziemię? „Biada (...) bo zstąpił na was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu."
(Apokalipsa [Objawienie] 12:5, 7-10, 12) Już wkrótce Królestwo Boże obejmie pełną władzę nad ziemią! Objęcie
rządów przez Królestwo Boże nie miało jednak oznaczać, że na ziemi zapanuje natychmiast pokój i sprawiedliwość.
Przeciwnie, dla mieszkańców ziemi miał się wtedy zacząć okres bezprzykładnego ucisku.

Wiedząc o tym, możemy lepiej zrozumieć, co Jezus powiedział swoim naśladowcom o swej drugiej

obecności. Uczniowie zapytali go: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i co będzie znakiem twej obecności i
zakończenia systemu rzeczy? (Mateusza 24:3, NW) Jezus opisał wtedy dla ich i naszego dobra, co miało się dziać na
ziemi po rozpoczęciu się w niebie jego panowania. Chociaż wydarzenia w niebie miały pozostać niewidzialne dla
ludzi, to jednak widzialne dowody miały świadczyć o tym, że Chrystus zasiadł wreszcie na tronie i zaczął królować.
Miało to być potwierdzeniem nadejścia „dni ostatnich" dla złego systemu rzeczy, który od wieków uciemiężą
ludzkość. (2 Tymoteusza 3:1) Chociaż w myśl przepowiedni mieli się pojawić szydercy, usiłujący zbagatelizować
wymowę wydarzeń, to jednak dowody miały być jednoznaczne. - 2 Piotra 3:3, 4.

Zanim wspólnie rozpatrzymy dowody, trzeba sobie uświadomić, że Jezus nie powiedział, iż sama groźba

wybuchu wojny albo jakieś straszliwe trzęsienie ziemi będzie dowodem zbliżania się „końca". (Mateusza 24:6)
Powiedział natomiast: „Patrzcie na drzewo figowe i na inne drzewa. Gdy widzicie, że wypuszczają pączki, sami
poznajecie, że już blisko jest lato. Tak i wy, skoro ujrzycie te zjawiska, wiedzcie, że blisko jest królestwo Boże."
(Łukasza 21:29-31) Czy pomyślimy, że nadeszło lato, kiedy w samym środku zimy zobaczymy, że po kilku
cieplejszych dniach jakieś drzewo wypuściło pączki? Ale kiedy widzimy, że wszystkie drzewa wypuszczają pąki, a
dni stają się dłuższe, wówczas wiemy, że blisko jest lato. Tak samo dopiero po twierdzeniu, że dzieje się wszystko,
co powiedział Jezus, możemy być pewni, że on zasiada na niebiańskim tronie i że jego Królestwo rzeczywiście
zaczęło panować. To oznacza, że wyzwolenie jest bliskie!

POJAWIENIE SIĘ „ZNAKU"

Co według słów Jezusa miało być znakiem jego drugiej obecności i „zakończenia systemu rzeczy"?

On powiedział: „Powstanie bowiem naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu, i będą braki żywności i
trzęsienia ziemi z miejsca na miejsce." (Mateusza 24:7, NW) Jezus przepowiedział tu wojnę nowego rodzaju-wojnę
totalną! Wojna, która wybuchła w roku 1914, odpowiada temu opisowi. Udział w niej brały nie tylko armie walczące
na froncie; również ludność cywilna była zorganizowana do wspierania działań wojennych. Jak to przepowiedział
Jezus, walczyły ze sobą całe narody i królestwa. Po raz pierwszy w historii cały świat był uwikłany w wojnę.
Dlatego nazwano ją „pierwszą wojną światową". W książce pt. World War I (Pierwsza wojna światowa) jest
powiedziane:
„Pod względem zasięgu, okrucieństwa, a przede wszystkim totalnego charakteru stała się ona precedensem. Pierwsza
wojna światowa zapoczątkowała wiek wojny totalnej, wiek w pełnym znaczeniu tego wyrazu wojny globalnej.

„Przed latami 1914-1918 nigdy nie było wojny, która by pochłonęła tyle ogólnych zasobów tak wielkiej liczby
kombatantów i która by objęła swym zasięgiem tak ogromne połacie ziemi. Nigdy jeszcze nie było uwikłanych w
wojnę tyle narodów. Nigdy przedtem nie pozbawiono życia tylu ludzi i w tak masowy i bezwzględny sposób."*
Dzieło The World Book Encyclopedia informuje, że w wojnie tej zabito lub zraniono ponad 37 000 000 żołnierzy, po
czym dodaje:
„Liczba ofiar śmiertelnych wśród ludności cywilnej na terenach objętych działaniami wojennymi wyniosła ogółem
blisko 5 000 000 osób. Około 80 na 100 tych ofiar umierało z głodu, wskutek epidemii lub z zimna. Grypa zwana
hiszpanką, którą niejedni przypisują wojnie, pochłonęła dalsze dziesiątki milionów ofiar." **
Stało się dokładnie tak, jak to przepowiedział Jezus. Wszystkie te fakty razem wzięte świadczą o tym, że w roku
1914 rozpoczęły się „dni ostatnie" i że właśnie wtedy zaczęło panować niebiańskie Królestwo Boże. - Zobacz też
Łukasza 21:10, 11.

* H. W. Baldwin : World War I, 1962 ; s. 1, 2.
** The World Book Encyclopedia, 1966; t. 20, s. 377.

Również po roku 1914 nastąpiło szereg trzęsień ziemi, które wyrządziły ogromne szkody. W roku 1915

trzęsienie ziemi we Włoszech pociągnęło za sobą blisko 30 000 ofiar w ludziach. W roku 1920 w Chinach zginęło
180 000 ludzi. W roku 1923 w Japonii poniosło śmierć 143 000 ludzi. Od tego czasu nastąpiło niezwykle dużo
silnych trzęsień ziemi. Jak przepowiedział Jezus, są one jeszcze jedną cechą „dni ostatnich".

Jezus powiedział jednak, że wydarzenia znamionujące rozpoczęcie się „dni ostatnich" w roku 1914 są

jedynie „początkiem boleści". (Mateusza 24:8) Miało być jeszcze gorzej. Jego proroctwo dokładnie się spełniło. W
The World Book Encyclopedia czytamy: „Pierwsza wojna światowa i jej przykre następstwa doprowadziły zaraz po
roku 1930 do największego w dziejach kryzysu gospodarczego. Skutki wojny oraz problemy związane z
dostosowywaniem się do warunków pokojowych wywołały zaburzenia prawie we wszystkich krajach." Torowało to
drogę do drugiej wojny światowej. Na temat tej wojny powiedziano w tym samym dziele:
„Druga wojna światowa pociągnęła za sobą więcej ofiar w ludziach, była kosztowniejsza, spowodowała większe
straty materialne, dotknęła więcej ludzi (...) niż którakolwiek inna wojna w historii. (...) Ocenia się, że liczba
śmiertelnych ofiar tej wojny - osób cywilnych i żołnierzy - wynosi ogółem 22 000 000, a liczba rannych - przeszło
34 000 000."*
W miarę zbliżania się „dni ostatnich" do punktu kulminacyjnego wzmagają się przepowiedziane przez Jezusa
„boleści".

* The World Book Encyclopedia, 1966; t. 20, s. 379, 380, 410.

Podczas drugiej wojny światowej i później ucisk został spotęgowany przez głód. Krótko po wojnie

czasopismo Look podało:
„Dzisiaj głoduje jedna czwarta świata. Jutro będzie jeszcze gorzej. Głód trapiący ludność większej części świata jest
okropniejszy niż większość z nas potrafi sobie wyobrazić. (...) Obecnie więcej ludzi rozpaczliwie ugania się za
żywnością niż w jakimkolwiek innym okresie historii."*
W niedawno wydanej książce pt. „Famine-1975!" (Głód-1975!) jest powiedziane o dzisiejszym braku żywności:
„W zacofanej gospodarczo strefie równikowej i podzwrotnikowej głód grasuje w jednym kraju po drugim, na
jednym kontynencie po drugim. Obecna krytyczna sytuacja może zmierzać tylko w jednym kierunku - do katastrofy.
Dzisiaj całe narody głodują; jutro wymrą śmiercią głodową.
„Do roku 1975 w wielu głodujących krajach na porządku dziennym będzie bezprawie, anarchia, dyktatura
wojskowa, narastająca inflacja, przerwy w transporcie, chaos i niepokoje." **

* Look z 11 czerwca 1046.

** W. & P. Paddock: Famine- 1975!, 1967; s. 52, 55, 61.

Jezus zapowiedział również, że w „dniach ostatnich" miało .rozmnożyć się bezprawie'. (Mateusza 24:12,

NP) Zaś apostoła Pawła Bóg natchnął, żeby dodał do tego: „W dniach ostatecznych (...) ludzie (...) będą samolubni,
(...) rodzicom nieposłuszni, (...) niepowściągliwi, okrutni, niemiłujący tego co dobre, (...) miłujący więcej
rozkosze, niż Boga (...) Ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło." (2 Tymoteusza 3:1-5, 13, NP)
Takie stosunki rozwinęły się z gwałtownością wybuchu od roku 1914. Czy nie widzisz tego na własne oczy? Na
całym świecie szerzy się gwałtownie bezprawie. Pewien prawnik powiedział: „Okazuje się, że liczba przestępstw, w

tym niestety szczególnie przestępstw popełnianych przez młodocianych, rośnie prawie wszędzie, również w
Związku Radzieckim."* Zewsząd nadchodzą wieści takiego rodzaju:
„Fala przestępstw i rozruchów przechodzi przez Stany Zjednoczone (...) W wielu miastach kobiety boją się wyjść na
ulicę po zapadnięciu ciemności. I mają do tego wszelkie powody. Mnożą się gwałty, napady, sadystyczne wybryki w
postaci bezsensownego stosowania przemocy. Wydaje się, że wiele przestępstw popełnia się ze zwykłego
barbarzyństwa (...) Zanika poszanowanie dla prawa i porządku."**

* U.S. News & World Report z 1 listopada 1965 ; s. 80. t Tamże, 1 sierpnia 1966 ; s. 46, 47.
** Tamże, 1 sierpnia 1966; s 46,47

Dalszą wymienioną przez Jezusa cechą znamionującą „dni ostatnie" jest wielkie zamieszanie i strach

wśród narodów oraz ich przywódców. Jezus przepowiedział: „Na ziemi udręka narodów nie wiedzących, co począć
(...) ludzie będą omdlewać ze strachu i oczekiwania tego, co przyjdzie na zamieszkaną ziemię." (Łukasza 21:25, 26,
NW) Doniesienia prasowe dowodzą, że to proroctwo spełnia się za naszych czasów. Na przykład w czasopiśmie U.S.
News & World Report powiedziano :
„Czy świat jest bardziej wzburzony niż przed drugą wojną światową? Nie ma co do tego żadnych wątpliwości.
„Przeciętnie raz na miesiąc dochodzi do incydentów zbrojnych. Statystyki wykazują, że od zakończenia
drugiej wojny światowej na całym świecie było ponad trzysta rewolucji, zamachów stanu, powstań, buntów,
rozruchów i przewrotów, nie licząc prawdziwych wojen, takich jak wojna koreańska i wojna w Wietnamie."*
Do tego dochodzi jeszcze lęk przed zagładą wskutek użycia posiadanych przez niektóre państwa ogromnych
zapasów broni nuklearnej. Pewien dziennikarz napisał: „To fakt, że strach jest obecnie najsilniejszym uczuciem
dominującym w naszym życiu." ** Jest dokładnie tak, jak przepowiedział Jezus: ludzie się boją, a narody doznają
udręki.

* U.S. News & World Report z 27 listopada 1967; s. 62.
** Tamże, 11 października 1965; s. 144.

Wystąpiły wszystkie zapowiedziane znamiona „dni ostatnich". Dowodzą one ponad wszelką wątpliwość,

że od roku 1914 żyjemy w „dniach ostatnich". Właśnie w tym roku objęło zatem władzę niebiańskie Królestwo
Boże!-Apokalipsa [Objawienie] 11:17, 18.

To prawda, że za życia minionych pokoleń były okresy, które cechowało stosowanie przemocy i

niemoralność. Przykładem tego jest upadek imperium rzymskiego. Ale jeszcze nigdy w dziejach ludzkości nie
wydarzyło się za życia jednego pokolenia wszystko, co wyszczególnił Jezus. Jeszcze nigdy takie stosunki nie
zaistniały jednocześnie w każdym kraju na ziemi. Żyjemy obecnie nie tylko w ostatnich dniach jednego mocarstwa
politycznego, ale w „dniach ostatnich" całego złego systemu poddanego Szatanowi.

ROK 1914 ROKIEM ZNAMIENNYM

Już na wiele lat przedtem badacze Biblii zrozumieli, że rok 1914 będzie miał wielkie znaczenie.

Chronologia biblijna wyraźnie wskazywała właśnie na ten rok* i uważni badacze Słowa Bożego wiedzieli o tym.
Spodziewali się wielkich zmian i fakty potwierdzają, rok 1914 był rzeczywiście rokiem znamiennym.

* Szczegóły na ten temat można znaleźć w książkach: „Babylon the Great Has Fallen!" God's Kingdom Rulen!, s. 174 do
181, oraz Od raju utraconego do raju odzyskanego, s. 173.

Również inni ludzie, dobrze obeznani z historią wydarzeń światowych, potwierdzają, że rok 1914 był

rokiem znamiennym. W czasopiśmie londyńskim Evening Star wyrażono pogląd, że pierwsza wojna światowa
„zrujnowała światową strukturę polityczną. Nic już nie może wrócić do dawnego stanu. (...) w przyszłym stuleciu
niektórzy historycy dojdą do wniosku, że 4 sierpnia 1914 roku świat oszalał." ** O wielkiej zmianie, jaką przyniósł
ze sobą rok 1914, historyk H. R. Trevor-Roper napisał:
„Pouczające jest porównanie pierwszej wojny światowej z drugą (...) pierwsza wojna wywołała znacznie większą
zmianę w historii. Zamknęła długą erę powszechnego pokoju i zapoczątkowała nowy wiek, wiek gwałtu, w którym
druga wojna była tylko epizodem. Od roku 1914 świat przybrał nowy charakter: charakter międzynarodowej
anarchii. (...) Pierwsza wojna światowa stanowi zatem punkt zwrotny w historii nowożytnej." ***

** London Evening Star cytowany w New Orleans Times-Picayune z 5 sierpnia 1960.

*** The New York Times Magazine z 1 sierpnia 1954 ; s. 9.

Na temat roku 1914 wypowiadają się także mężowie stanu. Były kanclerz Niemieckiej Republiki

Federalnej Konrad Adenauer nazwał czas „przed rokiem 1914 okresem prawdziwego pokoju, ładu i bezpieczeństwa
na ziemi- okresem, w którym nie zaznano strachu". Następnie dodał: „Od roku 1914 ludzie nie prowadzą już
bezpiecznego i spokojnego życia. A pokój? Od roku 1914 ani Niemcy, ani po większej części inni ludzie nie wiedzą,
czym właściwie jest pokój."* Zwróćmy też uwagę na wywody książki zatytułowanej „1914". Autor pisze: „W roku
1914 zakończył się świat, który wówczas znano i uznawano. Ten rok bardziej niż którykolwiek przed nim lub po
nim można uznać za rok przełomowy dwudziestego wieku (...) od owego roku wszystko stało się inne."**

* Cleveland West Parker z 20 stycznia 1966; s. 1.
** J. Cameron: 1914, wyd. 1959; s. v, vi.

Szatan Diabeł i jego demony wiedzą, że do chwili ich zagłady ,mało mają czasu'. (Apokalipsa

[Objawienie] 12:12) Już w czasie pobytu Jezusa na ziemi demony wiedziały, że któregoś dnia zostaną zniszczone.
Już wtedy były złośliwe, a teraz, kiedy wiedzą, że pozostało im niewiele czasu, są bardziej niż kiedykolwiek złośliwe
i zawzięte. (Łukasza 8:27-33) Starają się wywoływać jak najwięcej trudności, żeby odwracać uwagę ludzi od
Królestwa Bożego. Właśnie dlatego ten zły system rzeczy ogarnia od roku 1914 coraz większe szaleństwo. Można
go przyrównać do bąka, dziecinnej zabawki, która chwieje się jak szalona, zanim się przewróci.

Czy czujemy się przygnębieni taką sytuacją? Jezus powiedział, że dla jego uczniów miał to być powód

do podniesienia głowy. Dlaczego? Ponieważ wiedzą, co to wszystko znaczy. W tych wydarzeniach widzą dowód
zbliżania się ich wyzwolenia. (Łukasza 21:28) I tej radosnej wieści nie zatrzymują dla siebie, ale po całej ziemi
głoszą wzruszającą nowinę, że Królestwo Boże już panuje, spełniając w ten sposób proroctwo Jezusa: „Ta dobra
nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy
nadejdzie koniec." (Mateusza 24:14, NW) To także należy do „znaku". W Ameryce Północnej i Południowej, w
Europie, Afryce, Azji i na wyspach morskich świadkowie Jehowy gorliwie głoszą tę pilną wieść. Można ich spotkać
we wszystkich częściach ziemi, zarówno w wielkich miastach, jak i w małych wioskach. I ta część „znaku" jest
obecnie widoczna.

Ponad wszelką wątpliwość wydarzenia wskazują na rok 1914 jako na rok objęcia władzy przez

Królestwo Boże i to jest powód obecnych wydarzeń na ziemi. W tym samym roku dla „obecnego złego systemu
rzeczy" rozpoczęły się „dni ostatnie". (Galatów 1:4, NW) Modlitwa o przyjście Królestwa Bożego zostanie więc
wkrótce wysłuchana, gdy to Królestwo przejawi swą wielką moc i zniszczy cały zły system Szatana. Wtedy już tylko
Królestwo Boże będzie panować po wszystkie czasy jako jedyny rząd nad całą ziemią. (Daniela 2:44) Przejmie ono
kierownictwo we wszystkich sprawach ziemskich i pod jego panowaniem ludzie posłuszni będą żyć spokojnie i
szczęśliwie. Całkowicie stanie się wtedy zadość prośbie: „Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi", ponieważ
Królestwo Boże przyjdzie, aby panować na zawsze. Pomyśl, że i ty możesz się cieszyć życiem wiecznym pod
łaskawym panowaniem tego Królestwa.-Mateusza 6:9, 10, NDb

ROZDZIAŁ 11

Ostatnie dni tego złego systemu rzeczy

CZAS, w którym żyjemy, Biblia nazywa „dniami ostatnimi" albo „czasem końca". (2 Tymoteusza 3:1;

Daniela 11:40, NW) Fakty dowodzą, że jest to ograniczony okres, który ma ściśle określony początek i ściśle
określony koniec. Okres ten rozpoczął się w roku 1914, kiedy Jezus został wyniesiony na niebiański tron królewski,
a dobiegnie końca, gdy Bóg zniszczy teraźniejszy zły system rzeczy. Jakże wielkiej ulgi się dozna, gdy przestaną
istnieć organizacje i osoby, które oszukują i uciemiężają ludzi, oraz wszyscy, którzy zagrażają bezpieczeństwu
swych bliźnich!

Kiedy do tego dojdzie? Odpowiedź daje Syn Boży, Jezus Chrystus. Zwróciwszy uwagę na wiele rzeczy,

które dowodzą, że od roku 1914 żyjemy w „czasie końca", Jezus powiedział: „Nie przeminie to pokolenie, aż się to
wszystko stanie." (Mateusza 24:34) Które pokolenie miał na myśli?

Jezus mówił wtedy o ludziach, którzy mieli ,ujrzeć to wszystko'. „To wszystko" dotyczy wydarzeń, które

już miały miejsce od roku 1914 i które mają się jeszcze rozegrać do końca tego złego systemu. (Mateusza
24:33)
Nawet ludzie urodzeni pięćdziesiąt lat temu nie mogli ujrzeć ,tego wszystkiego'. Przyszli oni na świat dopiero wtedy,
gdy zapowiedziane wydarzenia były już w toku. Ale żyją jeszcze ludzie, którzy w roku 1914 byli już w takim wieku,
że mogli zaobserwować, co się wtedy działo i do dziś to pamiętają. To pokolenie jest już dość podeszłe w latach.
Znaczna część tego pokolenia już nie żyje. A przecież Jezus powiedział bardzo wyraźnie: To pokolenie żadną miarą
nie przeminie, aż się to wszystko stanie." (NW) A więc część tego pokolenia ma przeżyć koniec tego złego systemu.

To znaczy, że ten koniec jest już bardzo bliski! (Psalm 89:10 [90:10, Bg]) Dlatego powinieneś bezzwłocznie coś
przedsięwziąć jeśli nie chcesz być usunięty razem z tym złym systemem.

DLACZEGO „CZAS KOŃCA"

Chociaż Królestwo objęło władzę w roku 1914, to jednak Jehowa nie zniszczył natychmiast tych, którzy

Mu nie służyli. Jakże możemy się z tego cieszyć! Dzięki wielkoduszności Bożej otrzymaliśmy bowiem sposobność
zajęcia zdecydowanego stanowiska po stronie Królestwa i uniknięcia przez to zagłady. Biblia pomaga nam spojrzeć
na tę sprawę z właściwego punktu widzenia, kiedy mówi: „Jehowa nie jest powolny w stosunku do swej obietnicy,
jak to niektórzy mają za powolność, tylko jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie chce, żeby ktokolwiek został
zniszczony, ale żeby wszyscy okazali skruchę." -2 Piotra 3:9, NW; zobacz też Mateusza 24:21, 22.

W tym celu na „dni ostatnie" Jehowa Bóg przewidział odpowiedni okres na dokonanie dzieła rozdzielania.

W swym opisie „zakończenia systemu rzeczy" Jezus przepowiedział to w taki sposób: „Gdy przyjdzie Syn Czło-
wieczy [Jezus Chrystus] w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą
zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów. I ustawi
owce po swojej prawicy, a kozły po lewicy. Wtedy powie król tym po swojej prawicy: Pójdźcie, błogosławieni Ojca
mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata. (...) Wtedy powie i tym po lewicy:
Idźcie precz ode mnie przeklęci, w ogień wieczny [zniszczenia], zgotowany diabłu i aniołom jego. (...) I odejdą ci na
kaźń wieczną [wieczne odcięcie, NW], sprawiedliwi zaś do życia wiecznego." (Mateusza 25:31-46, NP) Gdy przy
końcu tych „dni ostatnich" będzie wykonywany wyrok, ludzie skazani na zagładę pójdą na „wieczne odcięcie". Nie
będzie dla nich powrotu do życia przez zmartwychwstanie. (2 Tesaloniczan 1:7-9) A zatem teraz, w czasie trwania
tych ,dni ostatnich', Bóg łaskawie daje wszystkim sposobność opowiedzenia się za Jego Królestwem i dostąpienia
życia.

Jak Bóg daje tę sposobność? Jak się odbywa dzieło rozdzielania? Lojalni słudzy Boży pod kierownictwem

aniołów obwieszczają po całej ziemi Królestwo Boże, dzięki czemu szczerzy ludzie mogą o nim usłyszeć i
odpowiednio zareagować. Jest to dzieło, które według zapowiedzi Jezusa miało być częścią „znaku" wskazującego
na bliskość końca. Jezus oświadczył: „Ale przedtem Ewangelia musi być głoszona wszystkim narodom." (Marka
13:10; zobacz też Mateusza 24:14 i Apokalipsę [Objawienie] 14:6, 7.) Zależnie od ustosunkowania się do tej
ewangelii, czyli dobrej nowiny, oraz od nastawienia do tych, których Jehowa używa za swych posłów, ludzie będą
uznani za godnych lub za niegodnych pozostania przy życiu. (Mateusza 25:40, 45) Jeżeli chcesz żyć pod
panowaniem Królestwa Bożego, to koniecznie okaż teraz to pragnienie przychylnym ustosunkowaniem się do dobrej
nowiny o Królestwie i usilnie zachęcaj do tego innych. Już w niedalekiej przyszłości to dzieło głoszenia zostanie
zakończone. Droga zostanie zamknięta. Wtedy będzie za późno!- Ezechiela 33:8, 9.

KTO ZOSTANIE ZNISZCZONY?

Pismo święte otwarcie mówi, że gdy nadejdzie koniec tego złego systemu, „ci, których Jahwe w owym

dniu pobije, zaścielą ziemię od końca do końca." (Jeremiasza 25:33) Nie znaczy to jednak, że i ty musisz podzielić
ich los. Bóg wyraźnie podaje w swoim słowie, w Biblii, jakich ludzi oraz jakie systemy i organizacje spotka zagłada.
Kto kocha życie i kto szczerze pragnie, aby jego postępowanie podobało się Bogu, ten po otrzymaniu ostrzeżenia
może w porę opuścić zagrożoną strefę.

O kim więc Bóg mówi, że zostanie zniszczony? Oczywiście o złych. „Chociaż niezbożni pienią się jak

zielsko i złoczyńcy jaśnieją przepychem, i tak na zagładę wieczną są skazani." (Psalm 91:8 [92:8, Bg]) Nie
oszukujmy jednak sami siebie podzielaniem poglądów świata na to, co jest słuszne, a co niesłuszne. Bóg mówi nam
wyraźnie, że wiele rzeczy w oczach świata całkiem normalnych On uważa za złe. Współczesne społeczeństwo może
tolerować wszeteczeństwo, cudzołóstwo i homoseksualizm, ale przy końcu tego systemu rzeczy Bóg nie pozostawi
przy życiu ludzi, którzy sobie na to pozwalają. Również kłamcy, złodzieje, pijacy i mordercy nie odziedziczą
Królestwa Bożego. (1 Koryntian 6:9, 10; Apokalipsa [Objawienie] 21:8) Niektórzy mogli zejść na złą drogę pod
wpływem złego towarzystwa. Dowiedziawszy się jednak, jak się na to zapatruje Bóg, muszą koniecznie zmienić
swoje życie, jeśli chcą ujść zagłady. W ustanowionym przez Boga nowym systemie nie będzie miejsca dla osób,
które demoralizują i oszukują innych lub które zagrażają życiu swych bliźnich.

Nie będzie tam również organizacji, które dzisiaj zwodzą ludzi. Jak się już dowiedzieliśmy z Biblii, Bóg

nie uznaje każdej religii. Nie dziwmy się zatem, że nie ostoi się religia oparta na kłamstwie. Jeżeli jakieś wyznanie
nie uczy prawdy o Bogu, to choćby miało wspaniałe budowle i wystawne obrzędy, w rzeczywistości służy celom
nieprzyjaciela Bożego, Szatana Diabła. (1 Koryntian 10:20; 2 Koryntian 11:13-15) Takie wyznanie może się nawet
po części opierać na Słowie Bożym, jeśli jednak zabiera głos w sprawach politycznych, stając się przez to częścią
świata, to według Biblii czyni siebie „wrogiem Boga". (Jakuba 4:4; Jana 15:19, NW) A czy chcielibyśmy być
zaliczeni do wrogów Boga? Jeżeli nie, to musimy dowieść Bogu, że im nie sprzyjamy, że zadowolenia szukamy

tylko w prawdzie i że oddajemy się wielbieniu, które jest .czyste i nieskalane z punktu widzenia naszego Boga i
Ojca'.-Jakuba 1:27, NW.

Zniszczony będzie również cały system polityczny, który w tak okrutny sposób ciemięży ludzkość.

Badanie historii wyjawia, że ten system zawsze odznaczał się przelewem krwi i zachłanną żądzą władzy.
Słowo Boże trafnie przyrównuje cały system polityczny na ziemi do „bestii" i wyjaśnia, skąd się wywodzi jego
bestialstwo. Dowiadujemy się z niego, że Szatan, Diabeł, „smok", dał rządom światowym swoją moc i że on nimi
kieruje. (Apokalipsa [Objawienie] 13:2; Daniela 8:20, 21; Łukasza 4:5-8) Bóg informuje nas o tym, żebyśmy mogli
powziąć decyzję, czy chcemy mieć coś wspólnego z polityką światową, czy nie. Bóg powiadamia nas również, co
On zamierza uczynić. W Daniela 2:44 czytamy o czasie, kiedy „Bóg nieba wzbudzi królestwo, które nigdy nie
będzie zburzone". Miało to miejsce w roku 1914 n.e. Natomiast o tym, co Królestwo Boże uczyni w najbliższej przy-
szłości, to znaczy w wojnie Armagedonu lub Har-Magedonu, czytamy: „Pokruszy ono i zniszczy wszystkie owe
królestwa [istniejące w czasie końca], a samo trwać będzie na wieki." - Zobacz też Apokalipsę 16:14, 16; 19:17-21.

Gdy Jehowa zniszczy cały widzialny system szatański, wtedy zwróci uwagę na samego Szatana Diabła,

boga tego złego systemu. Zetrze Szatana, i to już wkrótce. (2 Koryntian 4:4; Rzymian 16:20) Po ustanowieniu
Królestwa w roku 1914 Diabeł, który został wówczas wyrzucony z nieba, wiedział, że „niewiele czasu mu zostało".
(Apokalipsa [Objawienie] 12:12, NDb) Obecnie czas ten jest jeszcze krótszy. W najbliższej przyszłości spełni się
prorocze widzenie opisane w Apokalipsie 20:1-3: „Ujrzałem anioła zstępującego z nieba. W ręku swym trzymał
klucz do przepaści i łańcuch wielki. Pochwycił smoka, węża starego, którym jest diabeł i szatan, (...) i wrzucił go do
przepaści. Potem zamknął ją i położył pieczęć na niej." (Kow) W ten sposób Szatan i jego demony zostaną usunięci.
Ich wpływ ustanie. Zniknie teraźniejszy zły system rzeczy ze wszystkim, co do niego należy.

Żyjący na ziemi prawdziwi chrześcijanie nie będą brać udziału w tym niszczeniu. Będzie to wojna Boża. Do

wykonania wyroku Bóg użyje zastępów anielskich pod wodzą Chrystusa. Sprawi On, że jedna część widzialnej
organizacji Szatana wystąpi z zaciekłą nienawiścią przeciwko drugiej. Słudzy Jehowy na ziemi nie mają
uczestniczyć w tych walkach. (2 Koryntian 10:3, 4) Nawet gdy są prześladowani, nie wolno im oddawać wet za wet
wywieraniem zemsty na władcach albo usiłowaniem obalenia rządu. Zdają się na Boga. „Najmilsi! Nie mścijcie się
sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan". -
Rzymian 12:19, NP.

CO SIĘ NIGDY NIE SKOŃCZY

Koniec tego systemu rzeczy nie będzie równoznaczny z końcem globu ziemskiego. Słowo Boże

zapewnia: „Ziemia trwa po wszystkie czasy." „Umocniłeś ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie
zachwieje." (Eklezjastesa [Kaznodziei] 1:4; Psalm 103:5 [104:5, Bg]) Nie ziemia ponosi winę, lecz istniejący na niej
zły system.

Poza tym nie wszyscy mieszkańcy ziemi zostaną zgładzeni, lecz tylko „bezbożni ludzie". (2 Piotra 3:7)

Zniknie świat składający się z ludzi niewierzących. Po oznajmieniu tego w 1 Jana 2:17 powiedziano dalej: „Kto zaś
wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki." Aby to umożliwić, Jezus Chrystus oddal swe życie za rodzaj ludzki.-
Hebrajczyków 5:9.

Przed ludźmi, którzy przeżyją koniec tego złego systemu rzeczy, otwierają się wspaniałe widoki życia

wiecznego pod panowaniem sprawiedliwego Królestwa Bożego. Czy znajdziesz się wśród nich? To jest możliwe.
Musiałbyś jednak już teraz ,starać się' usilnie, żeby Słowo Boże wywierało głęboki wpływ na całe twoje życie. (2
Piotra 3:13, 14; Rzymian 12:1, 2) Jakże wdzięczni możemy być za to, że Jehowa w swej miłości i miłosierdziu
podjął odpowiednie kroki, aby ludzie mogli przeżyć zniszczenie złego systemu rzeczy!

ROZDZIAŁ 12

Pod sprawiedliwym panowaniem ziemia będzie rajem

LUDZKOŚĆ koniecznie potrzebuje sprawiedliwego panowania nad całą ziemią! Każdy przyzna, że dzisiaj

nasza planeta wcale nie jest rajem. Miliony ludzi cierpi głód i nędzę. Szkaradne miasta szpecą ziemię i zatruwają w
całej okolicy powietrze i wodę. Coraz więcej miast staje się ośrodkiem działania przestępców, wskutek czego
wieczorami ludzie boją się wychodzić na ulicę. Jakże odmienne było pierwotne zamierzenie Boże względem
człowieka! Jak to dobrze jednak, że Bóg nie zrezygnował ze swego zamierzenia! Dał nam bowiem następujące
zapewnienie: „Słowo, które wychodzi z ust moich: nie wraca do mnie bezowocne." (Izajasza 55:11; zobacz też
Księgę Rodzaju 2:8, 15; 1:28.) On jeszcze sprawi, że nasza ziemia będzie wspaniałym rajem.

Wkrótce Jehowa zniszczy obecny zły system. Jeżeli teraz zaskarbisz sobie uznanie Jehowy, to możesz

mieć przywilej doczekania ustanowionego przez Boga nowego systemu. Jakie znaczenie będzie to mieć dla ciebie?

SPRAWIEDLIWE ZARZĄDZANIE

Od blisko sześciu tysięcy lat najpilniejszą potrzebą ludzkości jest powrót do pełnej harmonii z Jehową Bo-

giem, jej Stwórcą. (2 Koryntian 5:20) W celu przywrócenia sprawiedliwości na naszej planecie sam Jehowa
powziął postanowienie „zarządzania przy ostatecznej granicy wyznaczonych czasów". To zarządzanie, czyli
panowanie, ma sprawować Królestwo Chrystusowe. Jak wiadomo, Królestwo to już objęło władzę w niebie i
wkrótce przejmie pełne kierownictwo nad sprawami ziemskimi. Do czego to wszystko zmierza? „Aby znowu zgro-
madzić wszystkie rzeczy w Chrystusie, rzeczy w niebiosach i rzeczy na ziemi." (Efezjan 1:9, 10, NW) Za pomocą
tego zarządzania Bóg przywiedzie wszystkich mieszkańców ziemi do pełnej harmonii ze swym niebiańskim
panowaniem. O to właśnie prosimy w modlitwie: „Przyjdź królestwo Twoje. Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i
na ziemi."-Mateusza 6:10, NDb.

Jaki wpływ wywrze to na stosunki międzyludzkie? Zjednoczeni w czystym wielbieniu swego Ojca

niebiańskiego ludzie wszystkich kolorów skóry i wszystkich narodowości będą współżyć jako jedna wielka rodzina
braci i sióstr! (Dzieje Apostolskie 10:34, 35; 17:26) Ponieważ władzę nad całą ziemią będzie wtedy sprawować
Królestwo Boże przez „Księcia Pokoju", więc nasz glob nie będzie już podzielony na odrębne państwa polityczne.
Zniknie przesiąknięty pychą nacjonalizm, któremu towarzyszą: nienawiść, konflikty i rozlew krwi. (Izajasza 9:5, 6
[9:6, 7, Bg]) Gdyby jakaś śmiercionośna broń wojenna uchowała się w Armagedonie, zostanie wkrótce potem
zniszczona na zawsze. (Ezechiela 39:9, 10; Psalm 45:9, 10 [46:9, 10, Bg]) Nie będzie trzeba ogłaszać w prasie list
ofiar wojennych, nie będzie już wojennych wdów i sierot, nie będzie zbombardowanych domów i miast. Jakimż
błogosławieństwem stanie się to dla rodzaju ludzkiego!

Jezus Chrystus ze swego niebiańskiego tronu będzie zarządzał sprawami ziemskimi w sposób

przynoszący
trwałe korzyści. Jakże wspaniale dowiódł on już swej przydatności na to stanowisko, składając własne życie na
ofiarę za swoich przyszłych poddanych! Sprawozdanie biblijne wskazuje ponadto, że nic nie zdołało odwieść Jezusa
od właściwego postępowania: ani pokusy, ani ucisk, ani obelgi, ani nawet śmierć. Możemy więc być pewni, że pod
jego panowaniem nie będzie ucisku, niesprawiedliwości i przekupstwa.-Izajasza 11:2-5.

Czy nie ceniłbyś władcy, który zawsze mówi prawdę? Właśnie takim władcą jest Jezus. (Jana 1:14; 18:37)

A któż nie byłby przywiązany do osoby, która jest naprawdę życzliwa i szczerze zainteresowana dobrem innych?
Biblia mówi nam, że gdy Jezus podróżował w związku z głoszeniem dobrej nowiny, chętnie używał otrzymanej od
Boga mocy uzdrawiania chorych cieleśnie i duchowo. (Mateusza 9:35, 36)) Chociaż wspaniale byłoby żyć w czasie,
kiedy Jezus działał na ziemi, to jednak daleko bardziej wspaniale będzie żyć na niej wtedy, gdy zastosuje on swoją
moc dla dobra całego rodzaju ludzkiego.

W jego niebiańskim Królestwie będzie współdziałać z nim 144 000 królów i kapłanów, których Bóg

powołał spośród ludzi i uczynił doskonałymi. (Apokalipsa [Objawienie] 5:10) Oni również aż do śmierci
udowadniali, że miłują sprawiedliwość.-Apokalipsa 14:1, 4, 5; 2:10.

Czy ten rząd niebiański będzie miał jakichś widzialnych przedstawicieli? Z całą pewnością! Przecież już

teraz mianuje wiernych mężczyzn swymi przedstawicielami w zborze chrześcijańskim, czyniąc to za pośrednictwem
świętego ducha Bożego. (Izajasza 32:1, 2; Dzieje Apostolskie 20:28) Możemy więc być pewni, że Chrystus postara
się o to, aby odpowiedni mężczyźni na ziemi zostali zamianowani przedstawicielami królewskiego rządu, gdyż
będzie wtedy czuwał nad sprawami ziemskimi. Z uwagi na to, że ci mężczyźni mają w szczególny sposób re-
prezentować Króla, Biblia nazywa ich „książętami". Ich lojalność wobec Boga i miłość do bliźnich będzie wtedy już
dowiedziona. Ten sam duch Boży, który kieruje poczynaniami ich niebiańskiego Króla, będzie też ich prze-
wodnikiem.-Psalm 44:17 [45:17, Bg].

Ci książęcy przedstawiciele będą stosować sprawiedliwe prawa Boże bez względu na rasę, kolor skóry

czy miejsce urodzenia. (Księga Powtórzonego Prawa 10:17; Rzymian 2:11) Biorąc przykład ze swego Króla,
„książęta" będą pokornie i skutecznie służyć swoim bliźnim i pokrzepiać ich na duchu. Nie będą jednak tolerować
wykroczeń przeciw Boskiej sprawiedliwości.-Mateusza 11:29; 20:25-28.

Po oczyszczeniu ziemi ze wszystkich złoczyńców uniemożliwione zostanie ponowne zakorzenienie się

przestępczości. (Psalm 36:9-11 [37:9-11, Bg]) Już nigdy nie będzie potrzeba policji, więzień, kajdanek, systemów
alarmowych, kas pancernych, zamków i kluczy. Pod sprawiedliwym panowaniem królestwa każdy, kto zapuka do
twoich drzwi, będzie twoim przyjacielem. Nikt nie będzie miał najmniejszego powodu do obaw, że może go spotkać
jakaś krzywda. Będzie można bezpiecznie spacerować sobie wieczorem po parku i podziwiać rozgwieżdżone niebo,
dzieło rąk Stwórcy. To, co obecnie już się urzeczywistnia w obrębie zboru Bożego pod względem duchowym,
urzeczywistni się wtedy dosłownie, gdyż „będą mieszkać bezpiecznie, bez żadnego strachu".-Ezechiela 34:28, Wk.

UWOLNIENIE OD GRZECHU PROWADZI DO ZDROWIA I ŻYCIA

Wstępny program Królestwa obejmie okres tysiąca lat. W tym czasie Jezus Chrystus i

członkowie jego niebiańskiego rządu będą dla wszystkich swych ziemskich poddanych nie tylko królami, lecz także
kapłanami Bożymi. (Apokalipsa 20:6) Dlaczego? Ponieważ wszyscy ludzie na ziemi muszą być ,wyzwoleni z
niewoli skażenia', aby się cieszyć .chwalebną wolnością dzieci Bożych'. (Rzymian 8:21, NP) Ludzie, którzy przeżyją
zniszczenie złych, będą jeszcze niedoskonali z powodu grzechu odziedziczonego po Adamie. Złe pragnienia ich
niedoskonałego ciała będą nadal walczyć ze słusznymi pragnieniami umysłu i serca. (Rzymian 7:21-23) Jeżeli więc
mają być uznani za pełnowartościowych członków rodziny Bożej, złożonej z Jego synów, to muszą najpierw
skorzystać z usług niebiańskich kapłanów Bożych. Co ci kapłani będą robić?

Będą posiadali moc, której do tej pory nie miał żaden rząd ludzki: moc oczyszczania ludzi z grzechu i

niedoskonałości. Niebiańskie kapłaństwo Boże posiada tę moc dzięki Jezusowej ofierze okupu. Syn Boży i jego
współkapłani będą wtedy bezpośrednio udostępniać wszystkim posłusznym dobrodziejstwa ofiary Jezusa. (Jana
1:29; 1 Jana 2:2) To postanowienie zostało zobrazowane w Biblii przez symboliczną ,rzekę wody życia", wypły-
wającą z „tronu Boga i Baranka", oraz przez „liście drzewa do leczenia narodów". (Apokalipsa [Objawienie] 22:1, 2)
Dzięki stałym postępom w trzymaniu się zasad sprawiedliwości oraz dzięki pomocy niebiańskiego kapłaństwa ludzie
będą stopniowo odzyskiwać młodość i siły aż do osiągnięcia doskonałego zdrowia duchowego i cielesnego. Zostaną
całkowicie wyzwoleni z odziedziczonej po Adamie niewoli grzechu i śmierci.-Jana 11:26.

W ten sposób Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni

trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły." (Apokalipsa 21:4) Jakże wspaniałą rzeczą będzie
cieszenie się doskonałym zdrowiem! Podczas swego pobytu na ziemi Syn Boży uzdrawiał trędowatych, przywracał
zdolność chodzenia chromym, a niewidomym wzrok, i tak samo jego sprawiedliwe panowanie położy kres wszelkim
chorobom i cierpieniom. (Marka 1:40-42; Jana 5:5-9; Mateusza 9:35) Nie będzie już szpitali ani ubezpieczeń od
choroby! Dzięki usunięciu chorób i śmierci zniknie wszystko, co na całej ziemi było przyczyną wylewania łez. (1
Koryntian 15:25, 26) Jakże wspaniała będzie możliwość całkowitego uwolnienia się od grzechu oraz możliwość
doskonałego spełniania sprawiedliwych wymagań Bożych w mowie, myśli i czynie!

SERDECZNE POWITANIE ZMARTWYCHWSTAŁYCH

Są też uszczęśliwiające widoki na to, że twoi umiłowani, których zabrała ci śmierć, będą mogli dostąpić

błogosławieństw sprawiedliwego panowania, jakie Syn Boży będzie sprawować nad ziemią. Jezus wyjawił nadzieję
dla niezliczonych milionów umarłych, kiedy powiedział: „Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w
której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą." (Jana 5:28, 29, NW) Jakże wzruszająca
będzie chwila, kiedy po raz pierwszy obiegnie ziemię lotem błyskawicy wiadomość: „Rozpoczyna się wskrzeszanie
umarłych!"

Możemy być pewni, że to nastąpi. Pamiętajmy, że Jezus w czasie pobytu na ziemi nie tylko uzdrawiał

chorych i ułomnych, ale też wskrzeszał umarłych. (Mateusza 11:2-6) Bóg okazał w ten sposób swoją zadziwiającą
moc wskrzeszania umarłych, którą obdarzył również Jezusa Chrystusa. Może sobie przypominasz, że Jezus wstąpił
do domu pewnego człowieka, któremu umarła dwunastoletnia córeczka. Zwracając się do zmarłej dziewczynki,
Jezus powiedział: „Dziewczynko, mówię ci, wstań." I co się stało? W Biblii czytamy: „I natychmiast
dziewczynka wstała i chodziła." Jak na ten cud zareagowali rodzice i inni obserwatorzy? „Osłupieli wprost ze
zdumienia." Nie posiadali się z radości. - Marka 5:35, 38-42; zobacz też Jana 11:38-44; Łukasza 7:11-16.

Po przywróceniu na ziemi rajskich warunków Jezus znowu użyje swej władzy wskrzeszania z martwych.

Biblia zapewnia nas, że „nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych". (Dzieje Apostolskie 24:
15) Jakże wielka radość zapanuje na całej ziemi, kiedy coraz to nowe grupy zmarłych będą powracać do życia!
Wyobraź sobie szczęście ludzi, którzy znowu połączą się ze swymi ukochanymi krewnymi. Miejsce nekrologów być
może zajmą wtedy ogłoszenia, kto został wskrzeszony, co niewątpliwie sprawi radość wszystkim, którzy miłowali
tych ludzi.

Wprawdzie zmarło już wiele milionów ludzi, nie stanowi to jednak żadnego problemu dla Boga. On

może sobie przypomnieć wszystkich. Przecież Biblia mówi o Bogu: „On liczbę gwiazd oznacza, każdą z nich woła
po imieniu." (Psalm 146:4 [147:4, Bg]) Zastanów się, co to znaczy. Istnieją podobno setki milionów galaktyk i w
skład każdej z nich wchodzą setki milionów pojedynczych gwiazd, a mimo to Bóg zna imię każdej gwiazdy. W
porównaniu z tym liczba ludzi, którzy kiedykolwiek żyli, jest stosunkowo niewielka. Nie sprawi więc Bogu
trudności przypomnienie sobie tych wszystkich zmarłych, których dotyczy postanowienie o okupie Chrystusa.
(Mateusza 19:26) Oni powrócą do życia tu na ziemi. Jakże wzruszającym przywilejem będzie witanie tych, którzy
zmartwychwstaną!

Czy po przywróceniu im życia będą tymi samymi osobami co dawniej? Czy będziemy mogli ich poznać?

Oczywiście! Nawet człowiek potrafi przez dowolny czas przechowywać obraz i dźwięk utrwalony na taśmie

magnetycznej do późniejszego wykorzystania w telewizji. Bóg potrafi o wiele więcej. Podczas wskrzeszania z
martwych może dać każdemu odpowiednie ciało-jak to uczynił przy stwarzaniu pierwszego człowieka-a następnie
może znowu dokładnie utrwalić w jego mózgu wszystko, czego się ten człowiek dowiedział i co przeżył w całym
swoim poprzednim życiu. Każdy wskrzeszony z martwych będzie miał taką samą osobowość, jak przed śmiercią;
podobnie miała się rzecz z Jezusem, który po zmartwychwstaniu miał tę samą osobowość. (Hebrajczyków 13:8)
Będziesz mógł rozpoznać tych, których dawniej znałeś. Co za wspaniałe widoki!-Joba 14:13-15.

Apostoł Jan miał widzenie tych wzruszających wydarzeń, które będą mieć miejsce za panowania

Chrystusa, i opisał to widzenie w księdze Apokalipsy (Objawienia).
Czytamy tam, że śmierć i Hades (wspólny grób ludzkości) .wydadzą umarłych, którzy w nich są'. Nikt w nich nie
pozostanie. Potem będzie na zawsze usunięta śmierć, która jest następstwem odziedziczonego grzechu. (Objawienie
20:13, 14, NW; Izajasza 25:8) Znikną zakłady pogrzebowe i nagrobki! Cmentarze przestaną mącić piękno rajskiej
ziemi.

Przed ludźmi wskrzeszonymi do życia na ziemi otworzy się możliwość dostąpienia życia wiecznego w

raju. Będzie to dla nich czas uczenia się. Zostaną otworzone „zwoje" z pouczeniami Bożymi i będą musieli stosować
się do tych pouczeń, żeby przeobrazić swe umysły według woli Bożej. Będą sądzeni według ich uczynków, to
znaczy według uczynków po zmartwychwstaniu i po zapoznaniu się z treścią „zwojów". (Objawienie 20:11-13, NW)
Dzięki stosowaniu się do udzielanych pouczeń nawet ci, którzy kiedyś byli niebezpieczni jak dzikie zwierzęta zmie-
nią swe postępowanie, tak jak zmieniło je wielu po przyłączeniu się do zboru chrześcijańskiego. - Izajasza 11:9;
26:9; 35:8, 9.

NA ZIEMI BĘDĄ PRZYWRÓCONE RAJSKIE WARUNKI

Postęp w utwierdzaniu się sprawiedliwości przyniesie także błogosławieństwa w dziedzinie materialnej.

Spełnią się dosłownie prorocze słowa z Izajasza 25:6 (NW) : „I Jehowa zastępów na pewno sprawi dla wszystkich
ludów na tej górze ucztę z suto omaszczonych dań." Nikt nie będzie już musiał cierpieć głodu ani nie osłabnie z
niedożywienia. Ale jak Bóg przygotuje tę ucztę?

Kiedy Izraelici byli jeszcze narodem wybranym przez Boga, Jego błogosławieństwa zapewniały im

wielki dobrobyt. Ich pola wydawały obfite plony zbóż. W sadach dojrzewały wspaniałe owoce. Jehowa otwierał dla
nich „bogate swoje skarby nieba, dając w swym czasie deszcz". (Księga Powtórzonego Prawa 28:12; zobacz też
wiersz 8.) Mnóstwo podobnych błogosławieństw ludzie dostąpią pod panowaniem Królestwa Chrystusowego.
(Psalm 66:7, 8 [67:7, 8, Bg]) Ziemscy poddani tego Królestwa spełnią polecenie, którego nie wykonali Adam i Ewa.
Uczynią ziemię sobie „poddaną", przekształcając ją w raj. Mając na myśli takie widoki i do tego jeszcze nadzieję
zmartwychwstania, Jezus powiedział do współczującego mu złoczyńcy, który został stracony razem z nim:
„Zaprawdę powiadam ci dziś; Będziesz ze mną w Raju."-Łukasza 23: 39-43, NW.

Cała ziemia będzie wtedy promieniować szczęściem. Będzie tak, jak gdyby łąki i góry, drzewa i kwiaty,

rzeki i morza cieszyły się ze sprawiedliwego panowania Jehowy. (Psalm 95:11-13 [96:11-13, Bg]; 97:7-9 [98:7-9,
Bgl) Powietrze nie będzie już zanieczyszczane. W każdej rzece i w każdym strumieniu będzie płynąć świeża, czysta
woda. Nie będzie rabunkowej gospodarki.

Cała ziemia-lasy, pola i góry-będzie jednym wielkim parkiem, ożywionym różnobarwnymi odmianami

zwierząt i ptaków. One także będą poddane mądrej władzy Syna Jehowy. Na „przyszłej zamieszkanej ziemi" wszy-
stkie zwierzęta będą podlegać ludziom, tak że nikt już nie będzie potrzebował obawiać się zwierząt.-Hebrajczyków
2:5-8; Psalm 8:5-9.

KOŃCOWA PRÓBA WYKAŻE, KTO BĘDZIE GODNY ŻYCIA WIECZNEGO

Rządzone przez Chrystusa Królestwo Boże będzie trwać wiecznie. Jednakże do końca pierwszego

tysiąclecia urzeczywistni ono szczególne zamierzenie co do ziemi. Zostaną usunięte wszelkie ślady
niesprawiedliwości. Wszyscy mieszkańcy ziemi staną jako stworzenia doskonałe przed tronem Najwyższego
Sędziego, Jehowy Boga. Pod każdym względem będą równi pierwszej, doskonałej parze ludzkiej z Edenu. (1
Koryntian 15:24) Czy jednak będą godni otrzymać od Boga prawo do życia wiecznego? Ci poddani Królestwa
słusznie zostaną wypróbowani pod względem swego przywiązania do sprawiedliwego panowania Bożego. Jehowa
da im sposobność wykazania wierności. W jaki sposób? Przez uwolnienie Szatana i jego demonów ze stanu
ograniczenia swobody, z „przepaści". (Apokalipsa [Objawienie] 20:7) Dzięki tej próbie każdy członek ziemskiej
rodziny Bożej będzie miał przywilej osobiście zająć stanowisko wobec wyzwania, jakie Szatan rzucił jej Ojcu
niebiańskiemu.

Ludzie, którzy pozostaną lojalni wobec Boga, będą uznani za godnych życia wiecznego. Jehowa obdarzy

ich prawem do życia i każe wpisać ich imiona do „księgi życia". Każdy, kto się zbuntuje przeciwko Bogu, zostanie
zgładzony; dozna „wtórej śmierci". Potem Szatan Diabeł i jego demony zostaną zniszczeni na zawsze. (Apokalipsa
20:7-10, 15) Żaden grzech ani bunt nie zakłóci już pokoju na ziemi oraz w innych częściach niezmierzonego

wszechświata Bożego. Ziemia, która zostanie przemieniona w raj i na której zapanuje sprawiedliwość, będzie po
wszystkie czasy klejnotem przynoszącym chwałę imieniu Jehowy.

Czy poznanie zamierzenia Bożego dotyczącego sprawiedliwego panowania nad rajską ziemią pogłębiło

twój szacunek dla Jego sprawiedliwości? Czy to zamierzenie zwiększyło twoje uznanie dla Jego mądrości? Czy po-
budza cię do wyrażania miłości do Niego? Jeżeli tak, to powinieneś robić wszystko, co tylko jest w twojej mocy,
żeby Mu służyć z całego serca. Opowiadaj więc innym, co wiesz o imieniu i zamierzeniu Jehowy. (Psalm 88:15-17
[89:15-17, Bg~\; 1 Jana 4:19) Już teraz żyj zgodnie ze sprawiedliwymi zasadami Bożymi, przygotowując się w ten
sposób do życia wiecznego na rajskiej ziemi pod sprawiedliwym panowaniem Królestwa.

ROZDZIAŁ 13

Prawdziwy kościół i jego fundament

JEŻELI chcemy żyć wiecznie w ustanowionym przez Boga nowym systemie, to musimy uznawać praw-

dziwy kościół i jego fundament. Wspominając o tych dwóch rzeczach, Jezus powiedział: „Na tej skale zbuduję
kościół mój." (Mat. 16:18) Co jest tym Kościołem, a co skałą (opoką), na której on jest zbudowany? Na oba te
pytania właściwe odpowiedzi daje Biblia.

„Kościołami" nazywa się zwykle budowle, w których ludzie zbierają się na nabożeństwa, ale w Biblii

nigdy nie użyto tego słowa w takim znaczeniu. Czy wiedziałeś o tym? W Piśmie świętym słowo „kościół" zawsze
odnosi się do ludzi, to znaczy do ich zgromadzenia, czyli zboru. (Filemona 2) Greckie słowo ekklesia, tłumaczone na
„kościół" lub „zbór", znaczy dosłownie „to, co jest wzywane". Odnosi się ono do grupy osób, które dla określonego
celu zostały wezwane spomiędzy innych; użyto go jednak jako odpowiednika hebrajskiego słowa kahal, które
znaczy „zbór", „zgromadzenie".

Prawdziwy kościół, czyli zbór, został przyrównany do ciała ludzkiego, ponieważ-podobnie jak ciało

ludzkie- ma wiele członków, ale tylko jedną głowę. W natchnionym Piśmie świętym, w Liście do Efezjan 1:22, 23,
jest powiedziane, że Bóg ustanowił Chrystusa „Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem". Kościół ten został też
przyrównany do dziewicy zaręczonej z Chrystusem, ponieważ członkowie prawdziwego kościoła jako grupa mają
być tak ściśle zjednoczeni z Chrystusem, jak żona z mężem. Apostoł Paweł napisał do pewnych członków kościoła:
„Osobiście przyrzekłem was w małżeństwo jednemu mężowi, abym mógł przedstawić was Chrystusowi jako czystą
dziewicę.' (2 Koryntian 11:2, NW; zobacz też Apokalipsę [Objawienie] 21:2, 9, 10) Ten zbór jest zatem czysty; jest
wolny od światowego zepsucia i oddany swej Głowie, Jezusowi Chrystusowi.

Czy można „się przyłączyć" do tego kościoła przez zwykłe wyrażenie zgody na wpisanie tu, na ziemi,

swego nazwiska do jakiejś księgi parafialnej? Nie, bo w Hebrajczyków 12:23 wyjaśniono, że chodzi o „Kościół pier-
worodnych, którzy są zapisani w niebiosach". Jego członków wybiera sam Bóg. On przydziela im miejsce w zborze
według swego uznania. (1 Koryntian 12:18) Właśnie oni będą z Chrystusem w niebie. Jezus wyjawił, że do tego
kościoła bynajmniej nie należą wszyscy, którzy się uważają za chrześcijan, lecz tylko ograniczona liczba 144 000. -
Apokalipsa [Objawienie] 14:1-3; Łukasza 12: 32.

Stanowią oni grupę ludzi powołanych z ciemności duchowej dla szczególnego celu. Dopóki są na ziemi,

śmiało .oznajmiają daleko wokół zalety' Boga Najwyższego, który powołał ich z ciemności do swego cudownego
światła. (1 Piotra 2:9, NW) Po zmartwychwstaniu dostąpią zaszczytnego przywileju panowania razem z Chrystusem
w jego Królestwie niebiańskim. - Łukasza 22:28-30.

Pierwsi członkowie tego prawdziwego kościoła byli wszyscy Żydami (tak jak Jezus i jego apostołowie)

albo obrzezanymi prozelitami. W dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.-dziesięć dni po wstąpieniu Jezusa do
nieba i otwarciu drogi dla innych, którzy w odpowiednim czasie mieli pójść za nim-Jehowa potwierdził swój wybór
tych członków wylaniem ducha świętego. Otrzymanie ducha w tych okolicznościach było świadectwem, że się stali
duchowymi dziećmi Bożymi oraz, tak jak Chrystus, dziedzicami Królestwa. (Dzieje Apostolskie 2:1-4, 16-21, 33;
Rzymian 8:16, 17) Ale nie tylko Żydzi zostali członkami prawdziwego kościoła. Trzy i pół roku po śmierci Jezusa
członkostwo zostało udostępnione także poganom, to jest nie-Żydom. (Dzieje Apostolskie 10:30-33, 44; Rzymian
9:23, 24) Z biegiem czasu członkami prawdziwego kościoła zostawali ludzie różnych narodowości.

FUNDAMENT PRAWDZIWEGO KOŚCIOŁA

Kto stanowi fundament prawdziwego kościoła? Jezus Chrystus wyjaśnił, że fundamentem jest on sam.

Zastosował do siebie proroctwo z Psalmu 117:22 (118:22, Bg), mówiąc: „Kamień, który budowniczowie odrzucili,
stał się kamieniem węgielnym." (Mateusza 21:42-44) Apostoł Paweł poświadcza, że Jezus jest „kamieniem
węgielnym", kiedy pisze do chrześcijan w Efezie: „Jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga-
nadbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus."

(Efezjan 2:19, 20) Apostoł podkreśla to bardzo stanowczo, mówiąc w innym miejscu: „Fundamentu bowiem nikt nie
może położyć innego, jak ten, który już jest położony, a którym jest Jezus Chrystus."-1 Koryntian 3:11.

Czy może być lepszy i pewniejszy fundament prawdziwego kościoła niż Chrystus Jezus? Przecież jego

doskonałe życie ludzkie, złożone na okup, stanowi podstawowy warunek istnienia tego urządzenia Bożego. Jak więc
pogodzić wyżej przytoczone świadectwa Jezusa i apostoła Pawła z tym, co według Mateusza 16:18 Jezus powiedział
do Piotra? Możemy być pewni, że nie ma tu żadnej sprzeczności.

„NA TEJ OPOCE ZBUDUJE KOŚCIÓŁ MÓJ"

Piotr dał wyraz swemu przekonaniu, że Jezus jest Chrystusem (czyli Mesjaszem), Synem Boga żywego.

Bezpośrednio potem Jezus rzekł: „A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję kościół mój." (NP;
zobacz też Bt.) Niektórzy pojmują te słowa w ten sposób, że Piotr stanowi fundament, na którym jest zbudowany
kościół Jezusowy. Takie jest oficjalne stanowisko kościoła rzymskokatolickiego. Warto jednak przytoczyć
wypowiedź arcybiskupa Kenricka, który pisze w swej książce pt. An Inside View of the Vatican Council (Sobór
Watykański w oczach jego uczestnika) (1870), iż spośród 86 dawnych „ojców" kościoła tylko 17 wyraziło pogląd, że
kiedy Jezus mówił o „skale", miał na myśli Piotra. Czy wiedziałeś o tym?

Zwróćmy na przykład uwagę na pogląd Augustyna (354-430 n.e.), nazywanego zwykle „świętym

Augustynem". Choć początkowo wychodził on z założenia, że, „opoką" jest Piotr, to jednak później zrewidował
swoje stanowisko; w swym dziele pt. Retractationes Augustyn pisze: „Odtąd słowa naszego Pana: ,Ty jesteś Piotr, a
na tej opoce zbuduję Kościół mój', wielokrotnie już tłumaczyłem w ten sposób, że należy je odnosić do tego, kogo
Piotr wyznał, kiedy powiedział: ,Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego' (...) Bo do niego [Piotra] nie było powie-
dziane: ,Ty jesteś opoką', ale. ,Ty jesteś Piotr'. Opoką zaś był Chrystus."

Daleko ważniejsze jest jednak stwierdzenie, jak rozumiał słowa Jezusa sam Piotr. O Panu Jezusie Piotr

powiedział: „Zbliżając się do niego, będącego żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale
wybranym i cenionym przez Boga, i wy sami-niby żywe kamienie- wznosicie się jak budowla, wchodząc w skład
domu duchowego dla sprawowania świętego kapłaństwa, dla składania duchowych ofiar miłych Bogu przez Jezusa
Chrystusa. Bo powiedziane jest w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń
uwierzy, zawiedziony nie będzie. Wam tedy wierzącym chwała, dla niewierzących zaś: kamień, który odrzucili
budujący, ten stał się głowicą węgla. I kamieniem obrazy i opoką zgorszenia dla tych, którzy zrażają się słowem." (1
Piotra 2:4-8, NDb) Powyższe słowa Piotra dowodzą, że on sam -podobnie jak apostoł Paweł-uważał Jezusa za
„kamień węgielny", za „opokę", na której jest zbudowany kościół. Piotr jest tylko jednym ze 144 000 „żywych
kamieni", z których się składa prawdziwy kościół.

Co prawda Piotr, jako apostoł Jezusa Chrystusa, korzystał z zaszczytnych przywilejów. Ale nigdzie nie

dał do zrozumienia, że uważa siebie za pierwszego wśród apostołów. Nigdzie też nie ma wzmianki, że inni aposto-
łowie i uczniowie widzieli w Piotrze „papieża" i czcili jako takiego. Pewnego razu apostoł Paweł doszedł do
wniosku, że musi publicznie zganić Piotra (Kefasa) za postępowanie pozostające w sprzeczności z prawdziwą wiarą
chrześcijańską. Fakt, że Piotr pobłądził w rzeczach wiary i moralności oraz że Paweł pozwolił sobie na publiczne
przywołanie go do porządku, dowodzi, iż Piotra nie uważano za „nieomylną" głowę apostołów lub pierwotnego
kościoła. (Galatów 2:11-14) W prawdziwym kościele jedyną Głową jest Jezus Chrystus, który od swego zmart-
wychwstania „trwa na wieki" i dlatego nie potrzebuje żadnych następców ani namiestników.-Hebrajczyków 7:23-25.

ZJEDNOCZONY KOŚCIÓŁ

Jezus, Głowa, nie dzieli ciała swego zboru na duchownych i laików, czyli „lud". Do swych naśladowców

powiedział: „Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy
braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym Ojcem. Jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.
Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz-Chrystus." (Mateusza 23:8-
10) A zatem Jezus wskazał, że nie ma podziału wśród członków prawdziwego kościoła. Zarządził jednak, żeby
mężczyźni objęli przewodnictwo w zborze chrześcijańskim i żeby służyli swym braciom, zaspokajając ich potrzeby
duchowe i organizując głoszenie dobrej nowiny. Powiedział przy tym, że tacy mężczyźni nie mają „panować" nad
swymi braćmi, lecz mają być dla nich jakby niewolnikami, czyli sługami. (Mateusza 20:25-28) Czy tak postępują
znani tobie duchowni?

Kościół tylko wtedy odpowiada biblijnemu opisowi prawdziwego kościoła, gdy jego członkowie są

zjednoczeni w wielbieniu Boga. W związku z tym apostoł Paweł napisał: „Upominam was, bracia, w imię Pana
naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli jednomyślni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i
jednej myśli." (1 Koryntian 1:10) Podług Pisma świętego nie możemy się więc spodziewać, że członkowie
prawdziwego kościoła są rozproszeni po wszystkich ścierających się ze sobą religiach chrześcijaństwa. Oni muszą

być zespoleni w jednej jedynej organizacji. Dlatego w Liście do Efezjan 4:4, 5 jest powiedziane o nich: „Jedno jest
ciało (...) Jeden jest Pan, jedna wiara." Znajomość tej „jednej wiary" ma dla nas żywotne znaczenie.

UZNAWANIE PRAWDZIWEGO KOŚCIOŁA I JEGO FUNDAMENTU

O członkach prawdziwego kościoła, podległych swej Głowie Chrystusowi, jest powiedziane, że stają się

„nasieniem Abrahama, dziedzicami względem obietnicy". (Galatów 3:29, NW) Według tej obietnicy wszyscy
inni posłuszni ludzie będą siebie błogosławić za pośrednictwem Chrystusa i jego zboru. (1 Mojżeszowa [Księga
Rodzaju] 22:18, NW) W Biblii jest przepowiedziane, że w czasie ustanawiania Królestwa Chrystusa miał jeszcze
przebywać na ziemi tylko ostatek tych dzieci „górnego Jeruzalem", niebiańskiej organizacji Bożej. (Galatów 4:26;
Apokalipsa [Objawienie] 12:10, 17) Jezus określił tych członków swego kościoła na ziemi jako „niewolnika
wiernego i rozumnego". Powiedział też, że wszystkich, których po przyjściu na sąd zastanie przy wiernej służbie,
postanowi „nad całą swą posiadłością", to jest nad wszystkimi ziemskimi sprawami swego Królestwa. W „czasie
końca" mieli oni przewodzić w głoszeniu wszystkim narodom dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie.-Mateusza
24:14, 45-47, NW; 25:19-23.

Wszyscy żyjący obecnie ludzie, którzy mają nadzieję dostąpienia życia wiecznego w ustanowionym

przez Boga nowym systemie, muszą uznać to urządzenie, gdyż Jezus powiedział, że w „czasie końca" postawi po
stronie swej łaski tych, którzy wyświadczają dobro pozostającym jeszcze na ziemi jego „braciom", jego
współdziedzicom, stanowiącym zbór chrześcijański. (Mateusza 25:31-40) Są to ostatnie „żywe kamienie",
wbudowywane w dom duchowy, czyli świątynię, to znaczy „miejsce w którym Bóg zamieszka przez ducha". (1
Piotra 2:5; Efezjan 2:20-22, NW) Ludzie ,wyświadczający dobro' członkom tej klasy świątynnej są opisani w księdze
Objawienia (Apokalipsy) jako „wielka rzesza", znajdująca się pod ochroną Bożą. Zważmy, że ludzie ci z radością
służą Bogu „dniem i nocą w jego świątyni", to znaczy wspólnie z ostatkiem duchowej klasy świątynnej, zboru
chrześcijańskiego.-Objawienie 7:9, 10, 15, NW.

Ci ludzie o usposobieniu owiec w gruncie rzeczy mówią do dziedziców obietnicy danej Abrahamowi:

„Chcemy iść z wami, albowiem słyszeliśmy, że z wami jest Bóg." (Zachariasza 8:23) Oni ,idą z nimi', z członkami
prawdziwego kościoła, czyli zboru, którzy wiernie naśladują Chrystusa i ogłaszają dobrą nowinę o Królestwie, to
znaczy służą razem z nimi Bogu. Czy ty też to czynisz? Jeśli tak, to masz widoki na dostąpienie życia wiecznego na
ziemi oraz wszystkich innych błogosławieństw płynących z niebios od Chrystusa i jego wywyższonego zboru.

ROZDZIAŁ 14

Jak rozpoznać religię prawdziwą

NIE ulega wątpliwości, że tylko jedna religia może być prawdziwa. Przemawia za tym fakt, że prawdziwy

Bóg „nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju". (1 Koryntian 14:33) Ponadto o ludziach, którzy wyznają taką
religię Jezus Chrystus powiedział, że wielbią Boga „duchem i prawdą", a prawda nigdy nie jest sprzeczna sama w
sobie. (Jana 4:23, 24, NW) Kogo wobec tego można dziś nazwać prawdziwym czcicielem Boga? Jak można
rozpoznać takich ludzi i co dowodzi, że ich sposób oddawania czci Bogu naprawdę cieszy się Jego uznaniem?

Nie wystarczy w tej sprawie wziąć pod uwagę, za kogo ludzie lub organizacje się podają. W swym

Kazaniu na Górze Jezus uprzedził, że wielu będzie mówić do niego „Panie, Panie" i powoływać się na wielkie czyny
dokonywane w jego imieniu. A jednak ma im oświadczyć: „Nigdy was nie znalem. Odejdźcie ode mnie, wy, którzy
czynicie nieprawość!" Zwodzić mogą nie tylko słowa, lecz także powierzchowność. Jezus powiedział, że fałszywi
prorocy będą przychodzić w odzieniu owczym, ale wewnątrz będą jak wilki drapieżne. Podał jednak regułę, według
której możemy odróżnić prawdziwych sług Bożych od fałszywych. Jezus powiedział: „Po ich owocach poznacie
ich." Wykazał, iż ani nasze zapewnienia, ani nawet na pozór dobre uczynki nie świadczą o tym, że jesteśmy
prawdziwymi czcicielami Boga, gdyż istotne znaczenie ma rzeczywiste spełnianie woli Ojca niebiańskiego.-
Mateusza 7:15-23.

Również apostoł Paweł, wierny naśladowca Jezusa, zalecał ostrożność. Ostrzegł, że niektórzy ludzie mogą

się podawać za sług sprawiedliwości, a mimo to mogą być fałszywymi chrześcijanami. Na pozór mogą się nie
wydawać źli. Gdy się ich jednak oceni w świetle Słowa Bożego, Biblii, okazuje się, że są sługami nieprzyjaciela
Bożego, Szatana, gdyż ich uczynki są sprzeczne z wolą Bożą. (2 Koryntian 11:13-15) Gdyby naszymi przewodni-
kami byli tacy pozorni chrześcijanie, wówczas na pewno nie dostąpilibyśmy życia wiecznego.

ZASTOSOWANIE REGUŁY

Jakie cechy pozwalają więc rozpoznać prawdziwych czcicieli Boga? Czym są te dobre owoce, które oni

mieli wydawać? Biblia mówi, że „Bóg jest miłością". Dlatego w myśl oświadczenia Jezusa ludzie wzorujący się na
nim w sposobie wielbienia Boga mają się wyróżniać przede wszystkim wzajemnym, okazywaniem, sobie miłości.
Jezus powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali." (1

Jana 4:8; Jana 13:35) Czy jednak taka miłość mogłaby naprawdę być znakiem rozpoznawczym, gdyby polegała
jedynie na powierzchownej uprzejmości? Miłość, o której mówił Jezus, musi wywierać decydujący wpływ w każdej
dziedzinie codziennego życia. Ma się przejawiać w obcowaniu z krewnymi; ma oddziaływać na sposób odnoszenia
się do członków innych ras i narodowości. Prawdziwi czciciele Boga miłują nie tylko słowem, ale i czynem. Oni na-
prawdę mają na uwadze dobro drugich. - 1 Jana 3:18.

Czy w znanych ci wyznaniach dostrzegasz ten znak rozpoznawczy? Czy one wzniecają w wiernych

miłość tak silną, żeby nie zawiodła nawet w czasach trudnych? Co robią na przykład, gdy napięcie między narodami
grozi wybuchem wojny? Fakty dowodzą, że olbrzymia większość tych wyznań nie wnosiła sprzeciwu, gdy ich
członkowie szli na wojnę i na rozkaz ludzi świeckich zabijali swoich współwyznawców innej narodowości. Czy
twoim zdaniem takie postępowanie jest zgodne ze Słowem Bożym i czy jest przejawem ducha Bożego?-1 Jana 3:10-
12; Mateusza 5:44.

Jak ci jednak wiadomo, nie wszyscy tak postępowali. Są ludzie, którzy mogą powtórzyć za apostołem

Pawłem: „Chociaż bowiem w ciele pozostajemy, nie prowadzimy walki według ciała, gdyż oręż bojowania naszego
nie jest z ciała." (2 Koryntian 10:3, 4) Tacy nie należą do kłamców, którzy mawiają: „Miłuję Boga", a jednocześnie
nienawidzą swego brata innej narodowości. (1 Jana 4:20, 21) Ludzie, którzy naprawdę naśladują Jezusa, nie tylko
nie krzywdzą drugich, ale starają się w różny sposób okazywać miłość. Jak? Utrzymywaniem jedności ze współ-
chrześcijanami we wszystkich krajach, sposobem traktowania bliźnich oraz szczerym dążeniem do pomagania
drugim w poznawaniu Boga. - Galatów 6:10.

Dalszą cechą religii prawdziwej oraz jej wyznawców jest poważanie dla Słowa Bożego. Dobry przykład

dał pod tym względem Syn Boży w czasie swego pobytu na ziemi, okazując wielkie poważanie dla natchnionych
Pism świętych. Powoływał się na nie jako na ostateczny autorytet. Ciągle odsyłał swych słuchaczy do Słowa
Bożego, zachęcając ich do czytania go i stosowania w życiu. (Mateusza 19:4-6; Łukasza 24:44, 45) Jego głęboki sza-
cunek dla Biblii przejawiał się w codziennym dostosowywaniu życia do jej nauk. Wypełnienie Słowa Bożego miało
dla niego większe znaczenie niż własne życie. (Mateusza 26:53-56) Nigdy nie podważał zaufania do Biblii; prze-
ciwnie, potępiał ludzi uczących czegoś, co nie było zgodne z Biblią, i usiłujących pomniejszyć jej znaczenie
własnymi naukami.-Marka 7:9-13.

Co w związku z tym można by powiedzieć o niejednych wyznaniach współczesnego chrześcijaństwa?

Gdy słyszysz lub czytasz wypowiedzi duchownych, którzy twierdzą, że Biblia zawiera „legendy", lub którzy teorię
ewolucji stawiają wyżej niż biblijną naukę o stwarzaniu, czy wtedy dochodzisz do wniosku, że oni zachęcają do
poważania Słowa Bożego? A czy twoim zdaniem zachęcają wiernych do kierowania się Biblią opublikowane
wypowiedzi przywódców kościelnych, którzy w nich dowodzą, że pozamałżeńskie stosunki płciowe wcale nie
muszą zasługiwać na potępienie oraz że nawet w homoseksualizmie nie można się doszukać nic nieprzyzwoitego?
Tacy duchowni na pewno nie idą za przykładem Syna Bożego i jego apostołów.-Mateusza 15:18, 19; Galatów 5:19-
21; Rzymian 1:24-27.

Czy owoce przejawiające się w życiu członków tych kościołów dowodzą, że oni naprawdę poważają

Słowo Boże? Czy na podstawie własnego doświadczenia mógłbyś powiedzieć, że większość ludzi, którzy co
niedzielę chodzą do kościoła, stosuje od poniedziałku do końca tygodnia zasady biblijne w obcowaniu z krewnymi i
z innymi ludźmi? Ze Słowa Bożego wynika, iż niektórzy mogą mieć Biblię i nawet mogą ją czytać, ale ich uczynki
dowodzą, że się zapierają Boga, którego rzekomo znają. (Tytusa 1:16; Jana 5:39, 40) Ich sposób wielbienia Boga nie
cieszy się Jego uznaniem, nie pozwalają bowiem, żeby moc Jego Słowa oddziaływała skutecznie na ich życie.-2
Tymoteusza 3:5, NP.

W pierwszej chwili nasuwa się myśl, że to tylko jeden duchowny szerzy błędne poglądy albo że tylko

poszczególni wierni nie postępują właściwie. Co jednak powiedzieć, gdy taki duchowny podważający zaufanie
do Biblii pozostaje na swym stanowisku albo gdy wierni, którzy postępują niewłaściwie, w dalszym ciągu cieszą się
dobrą opinią? Trzeba wtedy uznać fakt, że złe owoce wydaje dana społeczność religijna. A gdy to ma miejsce,
wówczas zawsze okazuje się, że nie wszystkie nauki tej religii są zgodne z Biblią. Jeżeli przeczytałeś poprzednie
rozdziały tej książki i jeżeli się zastanowiłeś nad podanymi w nich wersetami biblijnymi, to być może uświadomiłeś
sobie, że dotyczy to również religii, którą dotąd wyznawałeś. W takim razie musisz rozwiązać poważny problem.
Chodzi o powzięcie decyzji, czy teraz chcesz uznać Biblię za prawdziwą, czy też odrzucisz ją, dając pierwszeństwo
naukom, których Biblia nie popiera. (Dzieje Apostolskie 17:11) Oczywiście musisz sam zadecydować, jak postąpić.
Powinieneś jednak starannie rozważyć tę sprawę, ponieważ powzięta przez ciebie decyzja wpłynie na twój stosunek
do Boga oraz na widoki dostąpienia życia wiecznego w Jego nowym systemie.

Ponadto religię prawdziwą można rozpoznać po tym, że jej wyznawcy uświęcają imię Boże. Dlaczego?

Ponieważ Jezus Chrystus postawił tę sprawę na pierwszym miejscu, kiedy uczył swoich naśladowców, jak się mają
modlić Powiedział im: „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie. Niech się święci imię Twoje."

(Mateusza 6:8, 9) A to oznacza, że imię Boże uznaje się za święte, że się je traktuje jak coś świętego. Tak czynił
Jezus. On nie unikał posługiwania się imieniem swego Ojca ani nie uważał tego imienia za małoważne. Przeciwnie,
gdy się modlił do Ojca, powiedział: „Objawiłem przed nimi imię Twoje i nadal będę objawiał." (Jana 17:26)
Wiedział, że według postanowienia Bożego imię Boże ma być okryte chwałą na całej ziemi, i dlatego sam dawał
przykład w ogłaszaniu i czczeniu tego imienia. (Jana 12:28; Izajasza 12:4, 5) Poza tym Pismo święte wykazuje, że
główny cel istnienia zboru, powołanego ze świata, polega na tym, żeby Bóg miał „lud dla imienia swego". (Dzieje
Apostolskie 15:14, NP) Jeżeli pragniesz dostąpić zbawienia, to i ty musisz znać i czcić imię Boże. -Rzymian 10:13,
14.

A teraz zastanów się: Które ugrupowanie religijne jest szczególnie znane z tego, że obwieszcza imię

Boże, jak to czynił Jezus? Kościoły na ogół unikają posługiwania się imieniem Jehowy i choć niektórzy twierdzą, że
wolą formę „Jahwe", to i tak obu form równie rzadko używają. Niektórzy pozwolili sobie nawet na usunięcie imienia
Bożego ze swych przekładów Biblii. Na przykład angielskie tłumaczenie zwane Revised Standard Version-rozpow-
szechniane obecnie z poparciem zarówno protestantów, jak i katolików - całkowicie pomija imię Jehowy, chociaż w
pierwotnym tekście hebrajskim występuje ono blisko siedem tysięcy razy. Czy zatem te społeczności religijne czynią
zadość omawianemu wymaganiu religii prawdziwej? A które ugrupowanie religijne daje świadectwo o imieniu
Bożym, jak to czynił Jezus? (Apokalipsa [Objawienie] 1:5; Izajasza 43:10-12) Jak sądzisz, z jakim wyznaniem
skojarzyliby cię twoi sąsiedzi, gdybyś w rozmowie z nimi wspomniał kilka razy o Jehowie, wymieniając przy tym
Jego święte imię? Nietrudno odpowiedzieć na to pytanie. Jest tylko jeden lud, który pod tym względem wyjątkowo
dokładnie idzie za przykładem Jezusa.

Prawdziwi czciciele Boga głoszą też, że Królestwo Boże jest jedyną nadzieją człowieka. Nie mogliby się

podobać Jehowie Bogu, gdyby tego zaniechali, oświadczył On bowiem wyraźnie, że za pośrednictwem tego
Królestwa będzie rządził ziemią. (Daniela 2:44; 7:13, 14) Jezus dał przykład, gdy przemierzał kraj wzdłuż i wszerz,
„zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym". (Łukasza 8:1, NP) On sam i jego apostołowie czynili to, chodząc
od wsi do wsi i „od domu do domu". (Dzieje Apostolskie 20:20, NW) Prócz tego Jezus przepowiedział, że w „dniach
ostatnich" „ta dobra nowina o królestwie" będzie głoszona po całej ziemi na świadectwo.-Mateusza 24:14, Kow.

Dziś często się słyszy, że przywódcy religijni opowiadają się po stronie organizacji politycznych, takich

jak Organizacja Narodów Zjednoczonych, i modlą się za nie. A kto spełnia zapowiedź Jezusa dotyczącą głoszenia
dobrej nowiny o Królestwie Bożym? Gdyby ktoś przyszedł do twych drzwi lub do drzwi twego sąsiada i usłyszałbyś,
że mówi o Królestwie Bożym jako niezawodnej nadziei ludzkości, to z jaką organizacją skojarzyłbyś tę osobę? Jest
to zasadnicza działalność ludzi, którzy faktycznie spełniają wolę Ojca niebiańskiego na wzór Jego Syna Jezusa.-1
Piotra 2:21.

Następnym wymaganiem, które musi spełniać religia prawdziwa, jest trzymanie się z dala od świata i

jego spraw. Biblia wykazuje w Liście Jakuba 1:27, że nasze wielbienie Boga nie byłoby w Jego oczach czyste i bez
skazy, gdybyśmy nie zachowywali siebie .nieskalanymi od wpływów świata'. Jest to niezwykle ważne, bo „jeżeli (...)
ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga". (Jakuba 4:4) Gdy sobie uprzytomnisz, że
według Biblii władcą świata jest największy przeciwnik Boga, Szatan Diabeł, wówczas lepiej zrozumiesz, dlaczego
trzymanie się z dala od świata ma tak doniosłe znaczenie.-Jana 12:31.

Czy fakty dowodzą, że w twoich stronach kościoły biorą sobie do serca ten warunek? Jezus powiedział,

że jego prawdziwi naśladowcy nie mieli być „częścią świata". (Jana 15:19, NW) Czy tak duchowni, jak i wierni
rzeczywiście „nie są częścią świata", czy raczej uwikłali się w sprawy świata, w jego nacjonalizm, politykę i walki
klasowe? Nie ma chyba potrzeby, żeby ci kto odpowiedział na te pytania. Działalność kościołów jest aż nadto znana
i wiesz, co się za nią kryje. Jeżeli w twojej miejscowości są ludzie, którzy z powodu swej religii nie biorą udziału w
takiej działalności, to na pewno wiesz, kim oni są.

Do jakiego wniosku dochodzimy po rozpatrzeniu tych cech religii prawdziwej, wskazanych przez Boga

w Jego Słowie? Nie chodzi o to, czy określone ugrupowanie religijne spełnia jedno lub dwa z omówionych tu
wymagań; nie chodzi też o to, czy niektóre jego nauki są zgodne z Biblią. Potrzeba dużo więcej: religia prawdziwa
musi odpowiadać tym wszystkim wymaganiom i wszystkie jej nauki muszą być całkowicie zgodne ze Słowem
Bożym. Tylko wtedy dana religia naprawdę będzie się podobać Jehowie Bogu. Nie ma wielu religii, które by
spełniały te wymagania. Biblia podaje, że jest tylko „jedna wiara". -Efezjan 4:5.

Z kogo więc składa się dziś grono prawdziwych czcicieli Boga? Na podstawie świadectw znanych lub

dostępnych ludziom na całej ziemi nie wahamy się powiedzieć, że grono to składa się z chrześcijańskich świadków
Jehowy. I ty mógłbyś się utwierdzić w tym przekonaniu, ale musiałbyś ich lepiej poznać. Najlepszą sposobność do
tego nastręczają ich zebrania zborowe. Mógłbyś się na nich przyjrzeć, jak funkcjonuje ich organizacja i jak ludzie
utrzymujący z nią łączność stosują Słowo Boże w swoim życiu. Warto doprawdy bliżej zbadać tę sprawę, ponieważ
Bóg zapewnia nas, że wyznawanie religii prawdziwej daje już teraz wielkie zadowolenie, a ponadto toruje

drogę do życia wiecznego w Jego nowym systemie rzeczy. (Księga Powtórzonego Prawa 30:19, 20) Zapraszamy cię
serdecznie do bliższego poznania prawdziwych czcicieli Boga. Dlaczego nie miałbyś się zabrać do tego zaraz?

ROZDZIAŁ 15

„Wyjdźcie spośród nich”

JEHOWA Bóg oczekuje od wszystkich, którzy Go miłują i Mu służą, że będą stronić od wszelkiego

fałszywego kultu. O Synu Bożym Biblia mówi: „Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość."
Dlatego Jezus dostąpił szczególnego błogosławieństwa, jego Ojciec wyniósł go bowiem na stanowisko Króla
Królestwa Bożego. (Hebrajczyków 1:9) Jeżeli miłujesz prawdę i sprawiedliwość to i ty będziesz nienawidzić i
unikać wszystkiego, co jest niewłaściwe i nie podoba się Bogu. Takie postępowanie może ci zapewnić ochronę
zarówno teraz, jak i podczas zbliżającego się wykonania wyroku Bożego na tych, którzy lekceważą Jego wolę.

Dawno temu Bóg zapowiedział, że będzie mieć lud, który się stanie Jego „własnością", i że będzie

wyraźnie widać „różnicę między sprawiedliwym a krzywdzicielem, między posłusznym Bogu a tym, który Mu nie
służy". (Malachiasza 3:17, 18) Jeżeli dostrzegasz tę różnicę, to powinno się to odzwierciedlić w twoim
postępowaniu, w przeciwnym razie bowiem narażałbyś się na niebezpieczeństwo utraty widoków na życie wieczne.
Co w takim razie powinieneś zrobić? Słowo Boże powiada stanowczo: „Nie sprzęgajcie się razem z niewierzącymi
do jednego jarzma. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego
światło z ciemnością? Albo cóż za wspólnota (...) wierzącego z niewiernym?" Ponieważ nie może być mowy o
jakiejkolwiek dopuszczalnej' wspólnocie ludzi przestrzegających zasad sprawiedliwości z ludźmi dopuszczającymi
się bezprawia, więc Bóg nakazuje: „Przeto wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich."-2 Koryntian 6:14-17.

WYJŚCIE Z „BABILONU WIELKIEGO"

Podobne słowa Jehowa Bóg skierował do tych, którzy w swoim czasie byli Jego wybranym ludem i żyli

na wygnaniu w starożytnym Babilonie: „Jam jest Jahwe, twój Bóg, pouczający cię w tym, co pożyteczne, kierujący
tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawied-
liwość twoja jak morskie fale. (...) Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza! Wy-
chodźcie z Babilonu!" (Izajasza 48:17-20) To, co Jehowa wtedy uczynił, wyszło na pożytek ludziom, którzy Go
umiłowali; nie chciał ich przez to pozbawić czegoś dobrego. Przez spowodowanie w roku 539 p.n.e. upadku
Babilonu stworzył warunki, w których mogli stamtąd wyjść jako lud wolny.

Starożytnego Babilonu już nie ma. Bóg mówi jednak o innym Babilonie, który został nazwany

„Babilonem Wielkim". Powtarza też nakaz: „Wydostańcie się z niego, mój ludu, jeśli nie chcecie mieć z nim udziału
w jego grzechach i jeśli nie chcecie otrzymać części jego plag." (Objawienie [Apokalipsa] 18:4, NW) W poprzednim
rozdziale Apokalipsy Babilon Wielki jest przedstawiony obrazowo jako nierządnica, która siedzi nad .ludami i tłu-
mami, narodami i językami', czyli panuje nad nimi, oraz która ma „władzę królewską nad królami ziemi" i z nimi
,dopuszcza się nierządu'. - Apokalipsa 17:1, 2, 15, 18.

To znaczy, że Babilon Wielki stanowi swego rodzaju imperium. Jakie imperium? Ponieważ o „królach

ziemi", czyli o elemencie politycznym, jest powiedziane, że .dopuścili się nierządu' z Babilonem, więc sam Babilon
Wielki nie jest imperium politycznym. Księga Apokalipsy wskazuje, że gdy Babilon Wielki zostanie zburzony,
„kupcy" ziemscy staną z daleka i będą go opłakiwać, a zatem nie jest to też imperium handlowe. (Apokalipsa 18:15)
Czyżby więc chodziło o imperium religijne? Nie ulega wątpliwości, że religia wywierała wielki wpływ na królestwa
polityczne i odgrywa dominującą rolę u wszystkich ludów ziemi. Ale dlaczego to imperium religijne zostało
przedstawione obrazowo jako kobieta niemoralna, dopuszczająca się nierządu? Dlatego że łączy religię z polityką.
W odniesieniu do chrześcijaństwa Biblia wykazuje, że osoby, które się podają za sług Bożych, ale są niewierne i
utrzymują bliskie stosunki z władzami politycznymi, Bóg uważa za duchowe nierządnice lub cudzołożnice.-
Ezechiela 16:1, 2, 28-30; Jakuba 4:4.

Religia fałszywa powstała wkrótce po ogólnoziemskim potopie z czasów Noego; pojawiła się w

Babilonie, gdzie niejaki Nemrod wywyższył się i ‘przeciwstawił się Jehowie'. Jehowa pomieszał jednak mowę ludzi
i „ rozproszył ich stamtąd po całej ziemi". Rozchodząc się, zabrali ze sobą babilońskie nauki i zwyczaje. (1
Mojżeszowa [Księga Rodzaju] 10:8-10; 11:4-9, NW) W związku z tym w książce The Religion of Babylonia and
Assyria (Religia Babilonu i Asyrii) pióra profesora Morrisa Jastrowa czytamy na stronie 701, że „szczególne
przejawy babilońskiej myśli religijnej i powszechne w tym regionie zwyczaje religijne wyryły głębokie piętno na
epoce starożytnej".

Wiele ludzi wcale nie zdaje sobie sprawy, że liczne nauki i praktyki różnych religii istniejących w dobie

dzisiejszej tkwią swymi korzeniami w babilońskiej religii fałszywej. O jakie nauki i praktyki tu chodzi?

Do ważniejszych nauk religijnych starożytnego Babilonu należał kult triady, czyli trójcy bogów, wiara, że

dusza ludzka nie może umrzeć, oraz nauka, że ludzie cierpią po śmierci w jakimś świecie podziemnym, czyli „w
krainie, z której nie ma powrotu". Wielką rolę w kulcie babilońskim odgrywały również wizerunki. Jak to już
wykazano w poprzednich rozdziałach niniejszej książki, wszystko to jest sprzeczne z naukami Słowa Bożego, Biblii.
Czy jednak w dzisiejszych organizacjach wyznaniowych nie spotyka się podobnych nauk i praktyk?

Nie tylko nauka o „trójcy", o nieśmiertelności duszy ludzkiej i o mękach piekielnych, ale też wszelkie inne

nauki i praktyki zaprzeczające natchnionemu Słowu Bożemu pozwalają rozpoznać religię fałszywą i świadczą o jej
przynależności do Babilonu Wielkiego. Choćby jakaś religia twierdziła, że popiera oddawanie czci prawdziwemu
Bogu, o którym mówi Biblia, i choćby się posługiwała imieniem Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jaką to ma wartość,
jeżeli jest skażona babilońskimi naukami i praktykami? (Galatów 5:7-9; Mateusza 7:22, 23) Bóg zapowiedział, że na
Babilon Wielki spadną nagle, „w jednym dniu", plagi: „śmierć i smutek, i głód". Dla własnego dobra powinniśmy
więc jak najprędzej odseparować się całkowicie od wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z tym imperium religii
fałszywej.-Apokalipsa 18:8.

Co znaczy „wyjść spośród nich"? Czy wystarczy sobie jedynie uświadomić kłamliwość nauk

babilońskich, nie odłączając się od wyznania trzymającego się takich nauk? Czy takie postępowanie nie byłoby
obłudne? Czy nie równałoby się popieraniu czegoś, co Bóg potępia? Czy człowiek który tak myśli, mógłby z
czystym sumieniem powiedzieć, że jest posłuszny nakazowi Bożemu: „Wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich
(...) i nie tykajcie tego, co nieczyste"? (2 Koryntian 6:17) Jeżeli chcemy uniknąć losu ludzi, którzy za czasów Jehu
zgromadzili się w świątyni Baala, gdzie na rozkaz Boży zostali zgładzeni, to musimy zdecydowanie pozrywać
wszystkie więzy łączące nas z organizacjami Babilonu Wielkiego. Nie wolno nam brać udziału w ich poczynaniach.
(4 Królewska 10:20-27, Bg) Musimy powiadomić te organizacje, że się z nich wycofujemy. Dzięki temu nie
będziemy „kuleć na obie strony" i nie będziemy próbowali być „uczestnikami ,stołu Jehowy' i stołu demonów", bo
wtedy pobudzalibyśmy Jehowę do zazdrości'.-3 Królewska 18:21, Bg; 1 Koryntian 10:21, 22, NW.

Czy nie należałoby jednak uznać za godny pochwały ruch ekumeniczny, to znaczy dążenie do

porozumienia i współpracy między religiami? A jak się na to zapatruje Jehowa Bóg? Sprawozdanie biblijne
wykazuje, że On nie pozwolił narodowi izraelskiemu na współpracę religijną z Kanaanitami. (Księga Powtórzonego
Prawa 7:3, 4) A jak zapatrywał się na współpracę międzywyznaniową Syn Boży? Gdy był na ziemi, nie szukał
porozumienia z różnymi sektami judaizmu. Przeciwnie, wręcz potępił ówczesną religię fałszywą i wyraźnie
oświadczył: „Nikt nie może przyjść do Ojca, jak tylko przeze mnie."-Jana 14:6; zobacz też Mateusza 23:13, 38.

ZDECYDOWANE OPOWIEDZENIE SIE ZA PRAWDĄ ZAPEWNIA BŁOGOSŁAWIEŃSTWA

Całkowite zerwanie z fałszywym kultem może przyczynić trudności. Jezus wskazał, że takiemu

postanowieniu mogą się sprzeciwić krewni. Powiedział jednak, że choćby przeciwstawiali się nam członkowie
najbliższej rodziny, których bardzo kochamy, nie powinniśmy dać się odwieść od naszej decyzji. (Mateusza 10:32-
37) Nie chodzi o to, żeby teraz kochać swych bliskich mniej niż dotychczas, ale o to, żeby dowieść, jak wielka jest
nasza miłość do Jehowy i Jego Słowa prawdy.

Zdecydowane opowiedzenie się za prawdą może nawet przynieść trwały pożytek twoim krewnym,

którym początkowo trudno się pogodzić z twoim słusznym postępowaniem. Gdybyś zaczął ulegać naciskowi,
mogłoby to jedynie wzmóc ich opór względem prawdy. Z drugiej strony wiernym trzymaniem się prawdy Słowa
Bożego i dostosowywaniem do niej swego życia zapewnisz sobie błogosławieństwa i szczęście; staniesz się lepszym
człowiekiem. Z biegiem czasu twoi bliscy mogą dojść do wniosku, że postępujesz mądrze, co może im ułatwić
poznanie prawdy. Biblia zachęca nas, żeby żywić taką nadzieję i starać się o jej spełnienie. (1 Koryntian 7:12-16; 1
Piotra 3:1, 2) Oczywiście potrzeba do tego cierpliwości, uznawania drogi Bożej za najlepszą, a przede wszystkim-
miłości. Sam Bóg zapewnia cię jednak łaskawie, że będzie cię wspierać i dodawać ci sił, jeżeli Jemu ustąpisz
pierwsze miejsce w swym życiu.-Rzymian 8:38, 39.

Innym może się znowu zdawać, że są już za starzy na wprowadzenie do swego życia jakichś zmian.

Jednakże Jehowa Bóg, który jest zwany „Starowiecznym", zaprasza do wychwalania Go również starców. (Daniela
7:9; Psalm 148:12, 13) Jego Słowo mówi, że podeszły wiek nie może być wymówką dla kogoś, kto nie chce zerwać
z tym, co Bóg potępia, oraz że „wieńcem godności sędziwość, która się znajduje na drogach sprawiedliwości".
(Przypowieści 16:31, Wk; zobacz też Ezechiela 9:4-6.) Gdy człowiek dochodzi do wniosku, że coś jest prawdą,
nigdy nie jest za stary, żeby się opowiedzieć po stronie tej prawdy i w ten sposób wejść na drogę, która prowadzi do
życia wiecznego.-Księga Przysłów [Przypowieści] 10:22.

Jeżeli teraz podejmiemy odpowiednie kroki, aby się wydostać spośród ludzi wyznających religię

fałszywą, to uda się nam nawiązać błogosławione, uszczęśliwiające stosunki z naszym Bogiem, Jehową. (2
Koryntian 6:17, 18) Ale samo wydostanie się spośród ludzi, których nauki i praktyki są sprzeczne ze Słowem

Bożym, to jeszcze nie wszystko. Bóg nakazuje nam również, żebyśmy ,nie opuszczali naszych wspólnych zebrań',
jak to jest powiedziane w Hebrajczyków 10:24, 25. A z kim mamy się zgromadzać? Z tymi, którzy wielbią Boga w
duchu i w prawdzie. O takich ludziach, Bóg mówi: „Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich
Bogiem, a oni będą moim ludem." - 2 Koryntian 6:16.

Chrześcijańska organizacja świadków Jehowy składa się z osób, które się odizolowały od różnych

wyznań, tak pogańskich, jak i chrześcijańskich, i w ten sposób uciekły z Babilonu Wielkiego. Jeżeli już uczęszczasz
na ich zebrania, to możesz stwierdzić osobiście, jaki wpływ to na nich wywarło. Od razu zauważysz, że miejsce
zebrań świadków Jehowy wygląda całkiem inaczej niż u innych wyznań i że nie zbiera się tam datków; ale
szczególnie godny uwagi wyda ci się sam przebieg tych zebrań oraz nastawienie osób biorących w nich udział. Są to
prawdziwe studia biblijne, na których kładzie się nacisk na stosowanie zasad biblijnych w życiu codziennym oraz na
głoszenie innym Słowa Bożego. Spotkasz tam ludzi, którzy szczerze ,szukają naprzód królestwa Bożego i
sprawiedliwości Bożej' i którzy usilnie starają się wydawać owoce ducha Bożego.-Mateusza 6:33, Kow; Galatów
5:22, 23.

Obecność na jednym lub dwóch zebraniach może zaspokoić twoją ciekawość, ale chcąc robić prawdziwe

postępy w służbie Bożej, trzeba się wzorować na pierwszych chrześcijanach. Oni rzeczywiście cenili prawdę i
dlatego „trwali (...) w nauce apostołów (...) Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni." (Dzieje Apostolskie 2:42,
46) Tylko przez regularne uczęszczanie na te zebrania zborowe możesz zdobyć wiarę, docenianie i przekonanie
stanowiące konieczny warunek zaskarbienia sobie uznania Bożego.

Na skutek odseparowania się od współczesnego Babilonu Wielkiego możesz stracić niektórych

znajomych i przyjaciół, jeśli jednak będziesz regularnie uczęszczać na zabrania ludu Jehowy, to zyskasz znacznie
więcej niż straciłeś. Tak jak pierwsi uczniowie Jezusa, którzy także zrezygnowali z wielu rzeczy, żeby pójść za nim,
doznasz na sobie spełnienia się jego obietnicy i .otrzymasz stokroć więcej teraz w tym czasie' braci, sióstr i domów,
w których będziesz mile widziany. Stwierdzisz, że zostałeś członkiem wielkiej rodziny braci chrześcijańskich,
których miłość i przyjaźń jest szczera i serdeczna. Pozyskasz to wszystko razem z nadzieją życia wiecznego „w
przyszłym systemie rzeczy".-Marka 10:28-30; Psalm 27:10, NW [26:10, BT ].

Jehowa Bóg ma obecnie widzialną organizację, przez którą przygotowuje i wyposaża nas do życia w

swoim sprawiedliwym, nowym systemie. Gdy przeminie teraźniejszy zły system, wszędzie będzie się dziać tylko
wola Boża. Jedynym istniejącym rządem będzie wtedy rząd Boży. (Daniela 2:44) Poza ludem cieszącym się
uznaniem Bożym nie będzie wtedy na ziemi żadnego innego ludu, do którego można by się było przyłączyć.
Jedynymi miernikami dobra i zła będą mierniki Boże. Będzie tylko jedna religia. Dlatego człowiek rozsądny już
teraz chodzi drogami Bożymi, odnosząc pełny pożytek z pouczeń, których Bóg udziela nam na kartach swego
spisanego Słowa, Biblii świętej'. W ten sposób daje dowód, że naprawdę mówi poważnie, gdy wyraża pragnienie
dostąpienia życia wiecznego w ustanowionym przez Boga sprawiedliwym, nowym systemie.-Psalm 85:10, 11
[86:10, 11, Bg ]; Księga Przysłów [Przypowieści] 4:10-13.

ROZDZIAŁ 16

Praktyki i zwyczaje, które się Bogu nie podobają

DĄŻENIE do podobania się we wszystkim Bogu nigdy nie naraża nas na utratę czegoś naprawdę cennego,

przeciwnie, możemy wtedy zyskać wszystko, co jest warte zachodu. Psalmista mówi do Boga: „Ty ścieżkę życia mi
ukażesz, pełnię radości u Ciebie, rozkosz na wieki po twojej prawicy." (Psalm 15:11 [16:11, Bg ] Szatan Diabeł
usiłuje jednak odciągnąć ludzi od prawdziwego wielbienia Boga i skierować ich na tory, które się nie podobają
Jehowie Bogu. Zmierza do tego między innymi przez szerzenie praktyk i zwyczajów przeciwstawiających się
naukom Biblii.

Nie wszystkie znane praktyki i zwyczaje są złe. Bogu nie podobają się one tylko wtedy, gdy są

zakorzenione w religii fałszywej albo gdy pod jakimkolwiek innym względem naruszają zasady biblijne. (Mateusza
15:6) Ciekawa rzecz, że większość praktyk i zwyczajów, które przetrwały do naszych czasów, ma charakter
religijny. Ponieważ dowiedzieliśmy się już, że świecka religia porzuciła biblijne mierniki czystego wielbienia Boga,
więc nie powinniśmy być zaskoczeni stwierdzeniem, że wiele praktyk religijnych jest zakorzenionych w rytuałach
pogańskich.

Ostrzegając Izraelitów przed praktykami religijnymi okolicznych narodów, Jehowa nakazał swemu

ludowi:
„W zwyczaje pogańskie nie wchodźcie." (Jeremiasza 10:2) Bóg miłował swój lud i dlatego ostrzegał go przed tymi
zwyczajami pogańskimi ponieważ opierały się one na kłamstwie, przedstawiając w fałszywym świetle Boga i Jego
zamierzenie. Praktyki te często demoralizowały ludzi, którzy je uprawiali. Z podobnych przyczyn Biblia udziela nam

rady: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli
rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe." (Rzymian 12:2) Pomoże nam w
tym szczere pragnienie podobania się Jehowie Bogu.

POSŁUGIWANIE SIE KRZYŻEM

Wiele pobożnych ludzi nosi na szyi krzyżyk lub ma w domu krucyfiks; krzyże widzi się we wielu

budynkach kościelnych. Czy jednak wiesz o tym, że krzyż pochodzi w istocie z pogaństwa? Fakty dowodzą, że
krzyżem, który uchodzi za wyłączny symbol chrześcijaństwa, posługiwano się setki lat przed narodzeniem
Chrystusa. Przyznaje to encyklopedia katolicka (The Catholic Encyclopedia, wydanie 1908; t. IV, s. 517):
„Znak krzyża, przedstawiany w najprostszej formie w postaci dwóch linii przecinających się pod kątem prostym, był
znany tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie dawno przed wprowadzeniem go do chrześcijaństwa. Był znany już w
bardzo wczesnym okresie cywilizacji ludzkiej."

W książce pt. The Ancient Church (Kościół w starożytności) (wydanie 1859; s. 316) ksiądz W. D. Killen

wykazuje, że krzyż wywodzi się z pogaństwa. Czytamy tam:
„Od zamierzchłych czasów kult krzyża był znany w Egipcie i Syrii; również buddyści na wschodzie otaczali go
czcią; (...) na początku naszej ery poganie mieli zwyczaj robić znak krzyża na czole przy odpra-wianu niektórych
swoich misteriów."

Również W. E. Vine wskazuje w swym dziele pt. An Expository Dictionary of New Testament Words (Ob-

jaśniający słownik do słów Nowego Testamentu) t. I, s. 256) na ścisłe powiązanie krzyża z religią babilońską. Vine
pisze, że krzyż „pochodzi ze starożytnej Chaldei [Babilonu], gdzie był symbolem boga Tammuza (ponieważ miał
kształt mistycznego Tau [czyli: T], inicjału jego imienia."

Czy jednak Jezusa nie stracono na krzyżu złożonym z dwóch belek? Biblia wskazuje, że tak nie było. W

Dziejach Apostolskich 5:30 i 10:39 czytamy, zarówno w katolickich (np. Wk; Kow; NDb), jak i protestanckich prze-
kładach Biblii, że Jezus umarł na „drzewie". Słowo „drzewo" jest tu tłumaczeniem greckiego słowa xylon (lub:
xulon). O tym słowie oraz o słowie stauros, które w niektórych przekładach Biblii oddano przez „krzyż", „Dodatek"
do The Companion Bible podaje na stronie 186:
„Homer [starożytny poeta grecki] określa słowem stauros zwykły słup lub pal, czyli pojedynczą sztukę drewna. I
takie jest znaczenie oraz zastosowanie tego słowa u wszystkich klasyków greckich. Nigdy nie oznacza dwóch
kawałków drewna skrzyżowanych pod jakimkolwiek kątem, ale zawsze tylko jeden kawałek. Dlatego słowa xulon,
[lub xylon, co znaczy drewno] użyto w związku ze sposobem zadania śmierci naszemu Panu (...) Jest więc
dowiedzione, że Panu zadano śmierć na pionowym palu, a nie na dwóch kawałkach drewna złączonych ze sobą pod
takim czy innym kątem."

W. E. Vine pisze w swej książce, jak i kiedy rzekomi chrześcijanie zaczęli się posługiwać krzyżem:

„W połowie 3 wieku po Chr. kościoły albo całkiem odstąpiły od pewnych nauk wiary chrześcijańskiej', albo je
zmieniły. Chcąc podnieść prestiż swego odstępczego systemu kościelnego, zaczęto przyjmować do kościoła pogan,
którzy się nie odrodzili przez wiarę, przy czym po większej części pozwalano im zatrzymać ich pogańskie znaki i
symbole. Z tych względów Tau, czyli T (...) z obniżoną poprzeczką przyjęto jako wyobrażenie krzyża
Chrystusowego." - T. 1, s. 256.

Otaczanie czcią i adorowanie narzędzia, którego użyto do zamordowania kogoś, kogo się miłuje, przeczy

zdrowemu rozsądkowi. Komu przyszłoby na myśl całować albo nosić na szyi rewolwer, którym zamordowano
ukochaną osobę? W związku z tym, że krzyż okazał się pogańskim symbolem religijnym, osoby, które do tej pory
noszą na szyi krzyżyki lub mają w swych mieszkaniach krucyfiksy w przekonaniu, że przez to oddaje się cześć Bogu
i Jego Synowi Jezusowi Chrystusowi, muszą teraz podjąć ważną decyzję. Czy nadal mają posługiwać się krzyżem?
Czy mają zatrzymać sobie te przedmioty? Miłość prawdy i chęć podobania się we wszystkim Bogu pomaga im w
powzięciu właściwej decyzji.-Księga Powtórzonego Prawa 7:26.

FIGURY I OBRAZY RELIGIJNE

Jeszcze za czasów starożytnych Egipcjan i Babilończyków weszło w zwyczaj trzymanie w mieszkaniu

religijnych figur, ołtarzyków i obrazów. Ludzie, którym takie rzeczy są miłe i drogie, wierzą, że zapewniają one ich
domowi bezpieczeństwo i błogosławieństwa. Czy jednak taki zwyczaj podoba się Jehowie? Czy On pochwala ludzi,
którzy pokładają ufność w takich przedmiotach kultu, zamiast polegać całkowicie na prawdziwym i żywym Bogu?

Przez nadanie Izraelitom prawa zabraniającego posługiwania się wizerunkami religijnymi jako pomocą w

nabożeństwie Bóg dał dowód, że brzydzi się takim zwyczajem. Ponadto ostrzegł ich, żeby nie pożądali złota ani
srebra z posągów, które mieli spotkać u ludów pogańskich. (Księga Wyjścia 20:4, 5; Księga Powtórzonego Prawa
7:25) Czy może po wprowadzeniu chrystianizmu Bóg zmienił zdanie? Nie, ponieważ Biblia wykazuje, że Chrze-
ścijanie również unikali posługiwania się wizerunkami do celów religijnych. (Dzieje Apostolskie 17:29) Kierowali

się radą apostoła Jana aby „strzec się bałwanów", i chodzili ,przez wiarę, a nie przez widzenie'. Pokładali
bezgraniczną ufność w niewidzialnym Bogu.-1 Jana 5:21; 2 Koryntian 5:7, Wk.

Potwierdza to historia świecka. W pewnej znanej encyklopedii (M'Clintock and Strong's Cyclopaedia, t.

IV, s. 503) jest powiedziane: „Obrazy były nieznane w praktykach religijnych pierwszych chrześcijan." Wobec tego
kiedy się pojawiły wizerunki Chrystusa, jeżeli pierwsi chrześcijanie nie trzymali w domach żadnych obrazów
religijnych? W książce pt. The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries
(Dzieje religii chrześcijańskiej i kościoła w ciągu pierwszych trzech wieków) pióra dra Augusta Neandera (wydanie
drugie, 1848; s. 183) czytamy: „Poganie, którzy tak jak Aleksander Sewer [cesarz rzymski z trzeciego wieku n.e.]
widzieli w Chrystusie coś boskiego, oraz członkowie sekt, które łączyły poganizm z chrystianizmem, pierwsi zaczęli
się posługiwać wizerunkami Chrystusa." Jeżeli więc pierwsi chrześcijanie nie posługiwali się wizerunkami
Chrystusa, to nie ulega wątpliwości, że nie mieli też wizerunków Marii, matki Jezusa.

Czy to ma znaczyć, że nie godzi się posiadać w mieszkaniu dla ozdoby jakiegoś dzieła sztuki, np. obrazu

lub rzeźby? Ależ nie, jest bowiem różnica między dziełem sztuki a przedmiotem kultu religijnego. Na jakich prze-
słankach można więc oprzeć opinię, czy jakaś figura lub obraz należy do przedmiotów nie podobających się Bogu?
Oto one: Czy dany przedmiot otacza się czcią religijną? Czy pali się przed nim świece lub kładzie żywność, jak to
weszło w zwyczaj w niektórych krajach? Czy ten przedmiot nie przekręca faktów biblijnych? Czy nie przedstawia
jakichś symboli pogańskich? Może już widziałeś wizerunki Jezusa Chrystusa z kręgiem świetlistym wokół głowy.
Ten krąg świetlisty nazywa się aureolą lub nimbem. Niektóre encyklopedie podają pod hasłem „nimb", że używali
go w swej sztuce religijnej pogańscy Egipcjanie, Grecy i Rzymianie. Aureola wywodzi się z babilońskiego kultu
słońca, można ją bowiem spotkać u bóstw babilońskich.

Czy w przeszłości można znaleźć jakieś przykłady, które by wskazywały, jak należy postąpić, gdy się

ma w mieszkaniu takie wizerunki religijne? A co uczynił wierny Jakub, gdy stwierdził, że jego domownicy posiadają
wizerunki fałszywych bogów? Pozbył się tych przedmiotów. (Księga Rodzaju 35:2-4) I jak postąpił młody król
Jozjasz, kiedy zaczął szukać prawdziwego Boga? Oczyścił Judę z rytych obrazów, każąc je porozbijać. (2 Kronik
34:3, 4) Jakież to piękne przykłady gorliwości wiernych sług Bożych w oddawaniu czci Jehowie Bogu!-Psalm
113B:l-8, 18 [115:1-8, 18, Bg ].

ODDAWANIE CZCI LUDZIOM I ORGANIZACJOM

W różnych okolicach panuje zwyczaj obchodzenia pewnych dni bądź to ku czci „świętych", bądź ku czci

sławnych ludzi, żyjących lub zmarłych. Czy to się podoba Bogu? Biblia ostrzega przed oddawaniem nabożnej czci
stworzeniom; a zatem obchodzenie świąt, które mają coś wspólnego z takim kultem stworzeń, nie jest zgodne z wolą
Bożą. (Dzieje Apostolskie 10:25, 26; 14:11-15; Rzymian 1:25; Apokalipsa [Objawienie] 19:10) Ponadto
obchodzenie świąt poświęconych pamięci „dusz zmarłych" opiera się w gruncie rzeczy na błędnej nauce o
nieśmiertelności duszy ludzkiej. Nie dziwmy się więc, że według znanej encyklopedii (Encyclopaedia Britannica,
wydanie 1946; t. 1, s. 666) „pewne rozpowszechnione wierzenia związane z Dniem Zadusznym pochodzą z
pogaństwa". Kto miłuje drogę prawdy, ten starannie unika takich świąt.

W czasie innych świąt i uroczystości oddaje się cześć i chwałę narodom lub świeckim organizacjom. Zło

tego zwyczaju polega na tym, że wychwala się takie organizacje za dobrodziejstwa, za które wdzięczność w
rzeczywistości należy się Bogu, albo że przypisuje im się moc wybawiania i zapewniania ochrony w sposób
dostępny tylko Bogu. (Jeremiasza 17:5-7) Uczestnicy takich obchodów postępują zatem nieuczciwie wobec Boga.
Prawdziwi chrześcijanie kierują się zasadą, że nie mają być „częścią świata". (Jana 15:19, NW) Nie wzorując się na
świecie, porzucają „ukształtowanie według tego systemu rzeczy".-Rzymian 12:2, NW.

Niektóre zwyczaje mogą wyglądać całkiem niewinnie, kryją jednak w sobie podobne niebezpieczeństwo

jak wyżej omówione praktyki. Mogłoby się na przykład wydawać, że obchodzenie urodzin lub imienin nie ma więk-
szego znaczenia, a tymczasem wychwala się w ten sposób stworzenie, które staje się ośrodkiem zainteresowania w
miejsce Stwórcy. Warto też zaznaczyć, że w Biblii są wspomniane tylko dwa obchody urodzin: egipskiego faraona i
Heroda Antypasa, władców wyznających religię fałszywą. (Księga Rodzaju 40:20-22; Mateusza 14:6-10) A jak
odnosili się do tej sprawy pierwsi chrześcijanie? Historyk kościelny dr August Neander pisze: „Chrześcijanom tego
okresu była zupełnie obca wszelka myśl o obchodzeniu urodzin." (Strona 190) Wystrzegali się tego zwyczaju,
ponieważ pochodził on z pogaństwa. Kto szczerze pragnie podobać się Bogu, ten postąpi mądrze, unikając
zwyczajów, które służą oddawaniu chwały jakiemukolwiek stworzeniu lub które się wywodzą z religii fałszywej.-
Jana 5:44.

WIELKANOC I „BOŻE NARODZENIE"

Wielkanoc jest najważniejszym świętem kościelnym chrześcijaństwa; mówi się, że jest obchodzona na

pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Czy jednak Chrystus kazał obchodzić rocznicę swego zmartwychwstania?

Nie, nie kazał. Dzieła historyczne podają, że pierwsi chrześcijanie nie obchodzili Wielkanocy i że to święto wywodzi
się z dawnych obrzędów pogańskich. Pewna znana encyklopedia powiada:
„W Nowym Testamencie nie ma żadnej wzmianki o obchodzeniu przez chrześcijan świąt wielkanocnych (...) Obca
im była myśl, że pewne okresy są szczególnie święte."*

* The Encylopoedia Britannica, 1910; t. VIII, s. 828

Natomiast dr Aleksander Hislop tak pisze o zwyczajach wielkanocnych:
„Zwyczaje ludowe, które do dziś są przyjęte w okresie tych świąt, stanowią dostateczne potwierdzenie świadectwa
historii o ich babilońskim pochodzeniu. Babeczki z krzyżem podawane w Wielki Piątek oraz barwione jajka
podawane w Paschę, czyli Wielką Niedzielę, odgrywały w obrzędach chaldejskich [babilońskich] taką samą rolę jak
dziś." **

** The Two Babylons, s. 107, 108.

Słowo „Wielkanoc"; które w przekładzie Biblii gdańskiej występuje w Dziejach Apostolskich 12:4, jest błędnym
tłumaczeniem słowa „pascha".* Słowo „Wielkanoc" w ogóle nie występuje w katolickiej Biblii Tysiąclecia. Z tego
wszystkiego wynika, że najważniejsze święto chrześcijaństwa nie ma żadnego oparcia w Biblii. Wywodzi się z
pogaństwa i dlatego nie podoba się Bogu.

* Zobacz Dzieje Apostolskie 12: 4 we współczesnych przekładach Biblii oraz w The Westminster Dictionary of the
Bible, s. 145

A jak się przedstawia sprawa „Bożego Narodzenia"? Gdy się trochę przewertuje odpowiednie

podręczniki w jakiejś bibliotece publicznej, wówczas okaże się, że i tych świąt nie znali pierwsi chrześcijanie. Jezus
polecił swym naśladowcom, żeby obchodzili rocznice jego śmierci, a nie narodzin. (1 Koryntian 11:24-26) Wydana
w języku angielskim encyklopedia katolicka powiada: „Bożego Narodzenia nie było wśród najstarszych świąt
kościelnych. (...) Pierwsza wzmianka o tym święcie pochodzi z Egiptu." **

** The Catholic Encyclopedia, 1908; t. III, s 724.

Czy w takim razie Chrystus rzeczywiście narodził się 25 grudnia, to znaczy w dniu, w którym wiele ludzi

obchodzi jego narodziny? Jezus nie mógł się narodzić w tym dniu. Biblia wskazuje, że w czasie jego narodzin
pasterze nocowali jeszcze w polu. Encyclopaedia Britannica (1907; t. V, s. 611) przyznaje, że podczas chłodnej,
deszczowej pory zimowej byłoby to niemożliwe. (Łukasza 2:8-12) W innej znanej encyklopedii czytamy o pocho-
dzeniu tej daty:
„W roku 354 po Chr. biskup rzymski Liberiusz kazał ludowi świętować w dniu 25 grudnia. Wybrał tę datę
najprawdopodobniej dlatego, że lud rzymski już święcił w tym dniu Saturnalia ku czci narodzin słońca." ***

*** The World Book Encyelopedia, 1966 ; t. 8, s. 416.

Skoro data „Bożego Narodzenia" została przejęta od pogan, więc nie należy się dziwić, że i zwyczaje

„bożonarodzeniowe" wywodzą się z pogaństwa. Pewna encyklopedia podaje:
„Większość zwyczajów przestrzeganych obecnie podczas świąt Bożego Narodzenia (...) nie jest zwyczajami czysto
chrześcijańskimi, ale pochodzi od pogan, a Kościół je przejął lub tolerował. (...) Rzymskie Saturnalia stały się
wzorem większości wesołych zwyczajów z okresu świąt Bożego Narodzenia." *
Jeszcze inna encyklopedia wskazuje, że do zwyczajów zapożyczonych z Saturnaliów, święta pogańskich Rzymian,
należy „wzajemne obdarowywanie się". **

* James Hastings : Encyclopoedia of Religion and Ethics, t. III, s. 608, 609.
** The Encyclopedia Americana, 1956 ; t. VI, s. 622.

Nie ma więc najmniejszej wątpliwości, że święta „Bożego Narodzenia" pochodzą od pogan. Gdy już o

tym wiemy, powinniśmy zwrócić uwagę na ostrzeżenie apostoła Pawła przed mieszaniem prawdy z błędem. Paweł
powiedział, że nawet „trochę kwasu ma moc zakwasić całe ciasto". (Galatów 5:9) Zganił on niektórych pierwszych
chrześcijan, że zachowywali określone dni, ustanowione przez Prawo Mojżeszowe, choć Bóg nie wymagał tego od

chrześcijan. (Galatów 4:10, 11) O ileż większe znaczenie ma dzisiaj dla prawdziwych chrześcijan wystrzeganie się
obchodzenia święta, którego Bóg nigdy nie ustanowił, święta, które się wywodzi z pogańskiego Babilonu i nie-
słusznie nosi imię Chrystusa!

COŚ LEPSZEGO NIŻ POGAŃSKIE ŚWIĘTA

Prawdziwi chrześcijanie mają coś lepszego niż pogańskie święta. Mają „owoc ducha", którym jest:

„miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą". (Galatów 5:22,
23, NW) Ten owoc wywołuje hojność o wiele bardziej pociągającą i szczerą niż tzw. „duch gwiazdki", który się
przejawia tylko raz do roku. Duch Boży wytwarza życzliwość i bezinteresowność doskonale widoczne każdego dnia
przez cały rok. Te cechy pobudzają chrześcijan do dawania nie z myślą o rewanżu ani pod naciskiem, ale z czystej
miłości chrześcijańskiej.-Łukasza 6:35, 36; Dzieje Apostolskie 20:35.

Prawdziwi chrześcijanie mogą przez cały rok obdarowywać się wzajemnie i spędzać razem miłe chwile.

(Łukasza 6:38) Rodzice nie muszą czekać na urodziny czy na „gwiazdkę", żeby obdarować swe dzieci, bo mogą to
przecież czynić przy różnych okazjach w ciągu całego roku. Robią wtedy miłą niespodziankę nie tylko raz lub dwa
razy w roku, ale wiele razy. Dzieci wiedzą wówczas, że te prezenty otrzymują od swych rodziców, którzy je ob-
darowują z miłości do nich. To jeszcze bardziej zacieśnia więź miłości między rodzicami a dziećmi. Poza tym nie
stwarza to podatnego gruntu do rozwijania się u dzieci niewdzięczności wobec ludzi lub Boga, wynikającej z prze-
konania, że w określonych dniach należą się im prezenty. -Kolosan 3:14.

Poznanie prawdy o pogańskim pochodzeniu znanych zwyczajów i praktyk może przynieść cudowne

wyzwolenie. Nie będziemy się już czuć obowiązani do przestrzegania zwyczajów, które dla ludzi w świecie są
ciężarem pod względem finansowym i innym. A co najważniejsze, znajomość prawdy uwalnia nas, dzięki czemu
możemy tak postępować, żeby się podobać Jehowie i żeby sobie zaskarbić życie wieczne w Jego sprawiedliwym
nowym systemie.-Jana 8:32; Rzymian 6:21, 22.

ROZDZIAŁ 17

Jak się modlić, żeby Bóg wysłuchał

BIBLIA mówi o Jehowie Bogu: „Ty wysłuchujesz modlitwę, do Ciebie przychodzi wszelkie ciało."

(Psalm 65:3, Kr [64:3, BT]) Tak, Bóg wysłuchuje modlitwy. Na całej ziemi ludzie miłujący prawdę, którzy pragną
spełniać wolę Bożą i zbliżają się do Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem, mogą korzystać z tego wielkiego
dobrodziejstwa. (Dzieje Apostolskie 10:34, 35) Jakże wspaniałym przywilejem jest możliwość przemawiania do
dostojnego Władcy całego wszechświata z przeświadczeniem, że się jest przez Niego słyszanym!-Psalm 8:2, 4, 5;
Izajasza 45:22.

W jego spisanym Słowie znajdujemy pocieszającą obietnicę: „O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w

każdej sprawie prośby wasze niech się stają wiadome Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem. A pokój
Boży przewyższający wszelki umysł będzie strzegł waszych serc i waszych myśli w Chrystusie Jezusie." (Filipian
4:6, 7) Niektórzy ludzie mogą jednak mieć wątpliwości, czy Bóg słucha modlitw, gdyż niejedna ich modlitwa
pozostała bez odpowiedzi. Dlaczego tak jest? Poznanie przyczyny może mieć dla nas istotne znaczenie. Bóg
wyraźnie podaje w swym Słowie swoje wymagania dotyczące modlitwy.

JAK PRZYSTĘPOWAĆ DO BOGA W MODLITWIE

Biblia mówi, że kto „przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go

szukają". (Hebrajczyków 11:6, NP) Zwróć uwagę, że w myśl tego tekstu biblijnego mamy ,przystępować do Boga'.
Prawdziwy i żywy Bóg Jehowa życzy sobie, żebyśmy się modlili do Niego, a nie do kogo innego. Modlitwa jest
częścią składową naszego wielbienia Boga i dlatego należy ją kierować tylko do Stwórcy, Jehowy. (Mateusza 4:10)
Jezus Chrystus nauczył swych naśladowców modlitwy do ,Ojca, który jest w niebie'. (Mateusza 6:9) Nie uczył ich
modlić się do niego samego ani do jego ziemskiej matki, Marii, ani do kogokolwiek innego. Jehowa jest
wszechmocny, wszechmądry, doskonały w sprawiedliwości i miłości. Dlaczego więc mielibyśmy się zwracać do
kogoś drugorzędnego. Ponadto apostoł Paweł zapewnia nas pod natchnieniem, że Bóg jest „niedaleko od każdego z
nas", gdy Go szukamy we właściwy sposób.-Dzieje Apostolskie 17:27.

Może ci się jednak nasunąć pytanie: „Jakże my, niedoskonałe stworzenia, obciążone dziedzictwem

grzechu, możemy się modlić do Boga, który jest doskonały i sprawiedliwy?" Jehowa uwzględnił to łaskawie i
przewidział „Pomocnika", który by się wstawiał za nami w niebie. Tym pomocnikiem jest „Jezus Chrystus
sprawiedliwy". (1 Jana 2:1, 2) Oddał on swe życie na okup za rodzaj ludzki. Ponadto Jehowa ustanowił go swoim
Arcykapłanem. Jehowa wymaga, żebyśmy uznawali stanowisko, jakie w Jego zamierzeniu zajmuje Syn Boży, i
żebyśmy się do Niego modlili tylko w imieniu Jego Syna. Dlatego Jezus powiedział do swych naśladowców: „Nikt
nie może przyjść do Ojca, jak tylko przeze mnie." (Jana 14:6) Prócz tego Jezus powiedział: „O cokolwiek byście

prosili Ojca mego, da wam w imię moje." (Jana 16:23) A zatem Jehowa Bóg uznaje tylko takie modlitwy, które
kierujemy do Niego za pośrednictwem Jego Syna, to znaczy w imię Jezusa.

MODLITWY PODOBAJĄCE SIĘ BOGU

W Piotra 3:12 (NW) czytamy: „Oczy Jehowy zwrócone są na sprawiedliwych, a uszy jego ku błaganiu

ich." Jeśli więc chcemy, żeby nasze modlitwy podobały się Bogu, to musimy szczerze starać się dostosowywać swe
życie do sprawiedliwych zasad Słowa Bożego. Kto odrzuca Słowo Boże i uchyla się od spełniania woli Bożej, ten
nie może się spodziewać, że w czasie krytycznym Bóg wysłucha jego modlitwy o pomoc. (Księga Przysłów
[Przypowieści] 15:29; 28:9) Na przykład do ludzi, którzy nie przywiązują wagi do świętości życia, Bóg mówi:
„Choćbyście nawet mnożyli modlitwy, Ja nie wysłucham. Ręce wasze pełne są krwi." (Izajasza 1:15) Nie ulega
wątpliwości, że w obecnym „czasie końca", kiedy coraz bardziej panoszy się przemoc, niemoralność, nieuczciwość,
świętoszkowatość i inne formy niegodziwości, każdy musi się poważnie zastanowić nad swym życiem codziennym,
jeśli pragnie, żeby Bóg wysłuchiwał jego modlitwy.-1 Jana 3:21, 22.

Wysłuchanie naszych modlitw w dużym stopniu zależy też od ich treści. Jezus podał swym uczniom

wzorową modlitwę, aby im wskazać, jaki rodzaj modlitwy Bóg uznaje. (Mateusza 6:9-13) Wynika z niej, że w
swych modlitwach powinniśmy uwzględniać przede wszystkim imię i zamierzenie Boże. Następnie możemy prosić
o zaspokojenie naszych potrzeb materialnych, odpuszczenie grzechów oraz o wybawienie z pokuszenia i uwolnienie
od złego. Zwróćmy też uwagę, że Jezus uczy nas modlić się do naszego Ojca, żeby ,dał nam dzisiaj chleba naszego' i
żeby ,przebaczył nam.' To dowodzi, że gdy się modlimy, nie mamy myśleć tylko o sobie, o własnych problemach i
potrzebach; powinniśmy przy tym niesamolubnie uwzględniać innych. Powinniśmy się modlić nie tylko za członków
bliższej i dalszej rodziny, ale też za tych, którzy chcą się podobać Bogu, a już szczególnie za ludzi, którzy z racji
służenia Bogu są wystawiani na próby i napotykają trudności. - Jakuba 5:16; Efezjan 6:18-20.

Apostoł Jan pisze: „Ufność, jaką mamy w Nim, polega na przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich

naszych próśb zgodnych z Jego wolą." (1 Jana 5:14) Nie ma takiej sprawy w życiu chrześcijanina, której nie mógłby
on poruszyć w modlitwie. Jego prośby muszą jednak być zgodne z wolą Bożą. I właśnie tu tkwi główna przyczyna,
dla której wiele modlitw nie zostaje wysłuchane: modlący się nie próbuje najpierw stwierdzić, jaka jest wola Boża.
(Księga Przysłów [Przypowieści] 3:5-7) Zamiast więc samowolnie decydować, co my chcielibyśmy zrobić lub mieć,
i potem modlić się o to do Boga, czy nie byłoby rozsądniej najpierw stwierdzić, czego Bóg od nas chce, jaka jest
Jego wola w stosunku do nas, a potem odpowiednio układać swe modlitwy?-Jakuba 4:3, 13-15.

Wolę Boga poznajemy przez studiowanie Jego Słowa oraz przez służenie Mu wspólnie z innymi

prawdziwymi chrześcijanami. (Rzymian 12:2) Psalmista modlił się: „Oświeć mnie, a zachowam Twoje prawo i będę
je wypełniał z całego serca mojego. Prowadź mnie po ścieżce przykazań Twoich, abym na niej doznał pociechy.
Nakłoń serce moje do przykazań Twoich, a nie do próżności." (Psalm 119:34-36, Kr [118:34-36, BT ]) Jeżeli
modlimy się do Boga z wiarą, to On wielkodusznie udzieli nam mądrości potrzebnej do rozwiązywania problemów
życiowych. (Jakuba 1:5-8) Pomoże nam poznać i czynić to, co przynosi chwałę Jego wzniosłemu imieniu, a to nas
samych uszczęśliwi. - Psalm 83:12, 13 [84:12, 13, NW\.

JAK NALEŻY SIĘ MODLIĆ

Czy Bóg wymaga, żeby podczas modlitwy przybierać określoną pozycję albo żeby się modlić w jakimś

specjalnym budynku? Słowo Boże wykazuje, że On nie stawia takich wymagań. (Nehemiasza 8:6; Daniela 6:11;
Marka 11:25; Jana 11:41) Jezus powiedział, że dobrze jest udać się na modlitwę do swego pokoju, aby w tym czasie
być samemu. (Mateusza 6:6) Chociaż sam Jezus modlił się czasem w miejscach publicznych, to jednak ostro potępił
modlenie się po to, żeby inni widzieli i żeby wystawić na pokaz swą „świętobliwość". Powiedział również, że Bogu
nie podoba się modlitwa, w której powtarza się stale jedne i te same słowa. (Mateusza 6:5, 7, 8) Dlaczego?

Dlatego że u Boga liczy się to, co mamy w sercu. „Albowiem oczy Jahwe obiegają całą ziemię, by

wspierać tych, którzy mają serce nieskazitelne wobec Niego." (2 Kronik 16:9) Jakże nasza modlitwa mogłaby
wyrażać to, co jest w naszym sercu, gdybyśmy ją jedynie odczytywali z jakiegoś modlitewnika? A zatem nasze
modlitwy powinny wypływać z serca i powinny odzwierciedlać pokorę. „Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym
zaś daje łaskę." (Jakuba 4:6) Ubieranie modlitwy w wyszukane i górnolotne słowa nie ma żadnej wartości.
Powinniśmy raczej zwracać się do Boga tak, jakbyśmy mówili do bliskiego i wiernego przyjaciela, albo jakby mówił
syn do ojca. Możemy nawet modlić się do Boga po cichu, nie wymawiając słów. (1 Samuela 1:12, 13) Niekiedy
trudno nam znaleźć odpowiednie słowa do przedstawienia Bogu naszych myśli, ale możemy być pewni, że Bóg zna
nasze potrzeby i zrozumie nawet prostą modlitwę.

DOCENIANIE PRZYWILEJU MODLITWY

Są takie chwile w życiu, kiedy nie ma nikogo, kto by nam pomógł, albo kiedy pomoc, jakiej mógłby

udzielić człowiek, jest niewystarczająca. Wtedy nie pozostaje nic innego, jak zwrócić się do Boga. Jeżeli jednak

miłujemy Jehowę i doceniamy przywilej modlenia się do Niego, to nie będziemy wyczekiwać takich okazji, żeby
dopiero wtedy z
Nim rozmawiać. Będziemy raczej przystępować do Niego regularnie i często, żeby Mu dziękować, wychwalać Go i
przedkładać Mu swoje prośby i życzenia. (Efezjan 6:18; 1 Tesaloniczan 5:17, 18) Modlitwa jest wielkim
błogosławieństwem dla rodziny, choćby to było proste złożenie Bogu podziękowania przy posiłku, czego przykład
dał Jezus.-Mateusza 14:19.

Modlitwa, nie tylko osobista, lecz także w gronie rodzinnym i w zborze, jest naprawdę niewymownym

dobrodziejstwem. Tym, że się modlimy, szczerze wyznajemy, że we wszystkim jesteśmy całkowicie zależni od
Boga. Modlitwa zbliża nas do tych, z którymi ją zanosimy. Dzięki niej dostępujemy pokoju od naszego pełnego
miłości Stwórcy. Modlitwa sprzyja oddziaływaniu na nasze życie świętego ducha Bożego. Sprawia, że możemy
ufnie spoglądać w przyszłość. Jest to dar Boży. Ceńmy go i korzystajmy z niego!

ROZDZIAŁ 18

Chrześcijańskie posłuszeństwo wobec prawa

BEZPRAWIE przybiera w świecie dzisiejszym coraz większe rozmiary, jednakże nie z winy ludzi, którzy

naprawdę kierują się w swym życiu Biblią. Tacy biorą sobie do serca następującą radę podaną w Słowie Bożym:
„Przypominaj im, aby zwierzchnościom i władzom (...) posłuszni byli."-Tytusa 3:1, NP.

To prawda, że pomiędzy ludźmi, którzy obecnie wyznają religię prawdziwą, są tacy, co dawniej deptali

prawo. Mogli na przykład okradać innych. Mogli wychodzić z założenia, że niektórych norm prawnych warto
przestrzegać tylko wtedy, gdy gdzieś w pobliżu jest milicja. Pod tym względem nie byli chyba gorsi od wielu innych
obywateli. Potem jednak zaczęli studiować Biblię i dowiedzieli się, że chcąc podjąć prawdziwe wielbienie,
musieliby całkowicie zmienić swój pogląd na życie.-Efezjan 4:22-29.

Poruszając sprawę stosunku chrześcijanina do rządów politycznych, apostoł Paweł pisze: „Niech każda

dusza będzie poddana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy oprócz ustanowionej przez Boga." (Rzymian 13:1,
NW) To nie znaczy, że Bóg ustanowił te rządy lub że pochwala stosowane przez nie metody. Niektóre rządy całkiem
otwarcie twierdzą, że są ateistyczne. Mimo to Bóg pozwala im istnieć. Bez zezwolenia Bożego rządy te nie mogłyby
sprawować władzy. (Jana 19:11) A jeśli Bóg pozwala im panować, to dlaczego chrześcijanin miałby temu
przeciwdziałać? Czy dlatego, że komuś nie podobają się posunięcia rządu, miałby brać udział w rozruchach albo w
stosowaniu cywilnego nieposłuszeństwa, aby przeszkodzić państwu w spełnianiu jego zadań? Takim postępowaniem
naraziłby się nie tylko świeckiemu rządowi, ale i Bogu. W Rzymian 13:2 jest powiedziane: „Kto więc przeciwstawia
się władzy-przeciwstawia się porządkowi Bożemu. Ci zaś, którzy się przeciwstawiają, ściągają na siebie wyrok
potępienia."

Godzi się okazywać rządowi należny szacunek i cenić świadczone przez niego usługi. Wszyscy możemy

się cieszyć, że rządy, którym podlegamy, budują drogi umożliwiające podróżowanie oraz szkoły, w których uczy się
młodzież, że zapewniają ochronę przeciwpożarową i nadzór sanitarny. Niemałe znaczenie ma również sądownictwo
i walka z przestępczością. W tych i jeszcze innych sprawach „władze zwierzchnie" okazują się „publicznymi
sługami Bożymi" oddającymi pożyteczne usługi Jego ludowi. Kiedy więc żąda się od nas uiszczenia zapłaty za te
publiczne usługi w formie podatków, powinniśmy pamiętać, że w Biblii jest powiedziane: „Istnieje więc
zniewalający powód, abyście byli poddani, nie tylko ze względu na ten gniew [w karaniu przestępców], lecz także ze
względu na swoje sumienie. Bo właśnie dlatego też płacicie podatek; bo one są publicznymi sługami Bożymi, którzy
ustawicznie służą w tym właśnie celu. Oddajcie każdemu, co mu się należy: temu, kto żąda podatku-podatek; temu,
kto żąda daniny -daninę."--Rzymian 13:5-7, NW.

Ale jaki jest zasięg tego poddaństwa władzom politycznym? Czy nieograniczony? Czy

posłuszeństwo wobec prawa ludzkiego jest ważniejsze od posłuszeństwa wobec prawa Bożego? Na pewno nie!
Warto zwrócić uwagę, że w powyższym wersecie biblijnym do „zniewalającego powodu" posłuszeństwa należy też
nasze „sumienie". Nie wolno nam więc pomijać sumienia, zwłaszcza wtedy, gdy to sumienie zostało wyszkolone
przez Słowo Boże. Jezus Chrystus wykazał, że trzeba uwzględniać dwa punkty widzenia. Chcąc zaznaczyć, że godzi
się płacić podatek państwu rzymskiemu, powiedział: „Oddajcie więc Cezarowi to, co do Cezara należy", a potem
dodał: „a Bogu to, co do Boga należy." (Marka 12:17) Wielkie znaczenie dla każdego z nas miałoby więc zbadanie
swego postępowania w celu upewnienia się czy czasem nie bierzemy udziału w spotykanym na każdym kroku
lekceważeniu prawa Bożego.-Psalm 1:1-3.

POSŁUSZEŃSTWO WOBEC NAJWYŻSZEGO PRAWA

Krótko po śmierci Jezusa Chrystusa jego apostołowie byli zmuszeni wyrazić swój pogląd na tę sprawę.

Władze w Jeruzalem zabroniły im głoszenia w imieniu Jezusa Chrystusa. Czy usłuchali? Czy ty byś usłuchał?

Apostołowie odpowiedzieli stanowczo: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi." (Dzieje Apostolskie 5:29; zobacz
też 4:18-20.) Nie lekceważyli swych obowiązków wobec prawa państwowego, ale kiedy zaszła sprzeczność między
prawem ludzkim a prawem Bożym, dali pierwszeństwo prawu Bożemu. Zrozumiał to pewien poważany członek
sądu, przed którym stanęli apostołowie, i udzielił swym współ-sędziom mądrej rady, żeby dali spokój tym
chrześcijanom, jeśli jako urzędnicy nie chcą być poczytani za walczących z Bogiem.-Dzieje Apostolskie 5:33-39.

Ważne są jednak nie tylko przykazania Boże dotyczące głoszenia. Są jeszcze inne sprawy. Na jedną z nich

Jehowa zwrócił szczególną uwagę, kiedy powiedział do swego ludu za czasów Mojżesza: „Nie będziesz
czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co
jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz się kłaniał przed nimi i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Jahwe, Twój
Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym [wymagającym wyłącznego oddania, NW]." (Księga Wyjścia 20:4, 5) Mimo to
ludzie sporządzili sobie wiele przedmiotów kultu, niektóre z metalu albo z drzewa, inne zaś z materiału, na którym
wyhaftowano lub namalowano wyobrażenia tego, co jest na niebie lub na ziemi. W pewnych wypadkach nikogo się
nie zmusza do oddawania czci takim przedmiotom, ale w innych wypadkach żąda tego prawo świeckie. Czy to ma
jakieś znaczenie? Czy prawo Boże przestaje obowiązywać, gdy prawo świeckie żąda, żeby przed jakimś
wizerunkiem lub godłem dokonać określonej czynności w celu oddania mu czci? Wierni czciciele Jehowy w
prowincji babilońskiej byli innego zdania. Biblia podaje, że trzej młodzi hebrajczycy: Szadrak, Meszak i Abed-
Nego, odmówili wzięcia udziału w ceremonii zarządzonej przez króla. Dlaczego? Ponieważ chodziło przy tym o
oddanie czci, a oni chcieli oddawać cześć tylko Jehowie. Bóg zaaprobował ich postawę. A jak zareagował na to Król
Babilonu? Najpierw uniósł się wielkim gniewem. Niedługo potem jednak dostrzegł w tym rękę Jehowy Boga.
Zrozumiał, że ci słudzy Jehowy nie zagrażają państwu, i wydał rozporządzenie gwarantujące im wolność. (Daniela
3:1-30) Czy nie podziwiasz ich wierności wobec Boga? Czy nie chciałbyś równie stanowczo obstawać przy
oddawaniu czci wyłącznie Bogu?

Wobec tej samej kwestii stanęli chrześcijanie w imperium rzymskim. Państwo żądało, żeby każdy

obywatel w dowód swej lojalności ofiarował kadzidło cesarzowi. Chrześcijanie nie mogli tego czynić, chociaż
przestrzegali wszystkich innych praw. Wiedzieli, że wchodziło przy tym w grę oddawanie czci, obojętnie czy trzeba
było tego dokonać przed godłem, czy przed osobą. (Mateusza 4:10) Justyn Męczennik, który żył w drugim wieku,
wyraził zapatrywania tych chrześcijan w następujący sposób: „Cześć oddajemy jedynie Bogu, ale w innych
sprawach radzi służymy wam [władcom politycznym], uznając was za królów i regentów nad ludźmi." Ci
chrześcijanie byli często źle rozumiani, ale ich postępowanie bynajmniej nie świadczyło o braku szacunku. Nie
stanowili też z tego powodu zagrożenia dla innych Rzymian. Namiestnik rzymski Pliniusz Młodszy zaznacza w
swym liście do cesarza Trajana, że cl chrześcijanie byli dalecy od popełniania oszustw, kradzieży czy cudzołóstwa.
Takich ludzi jak oni każdy chciał mieć za swoich sąsiadów, a zawdzięczać to mogli tylko swojej religii.

Ale oprócz oddawania czci jesteśmy winni Bogu jeszcze coś więcej. Wskazał na to apostoł Jezusa

Chrystusa, kiedy powiedział: „Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, (...) sam daje wszystkim życie." (Dzieje
Apostolskie 17:24, 25) Gdyby nie było Boga, nie byłoby też nikogo z nas. On jest źródłem życia. (Psalm 35:10
[36:10, Bg~\) A jak korzystamy z życia, które Jemu zawdzięczamy?

Prawdziwi chrześcijanie zdają sobie sprawę, że chcąc się podobać Bogu, nie mogą angażować swego

życia w czymkolwiek, co stawiałoby ich w rzędzie przeciwników Boga. Dlatego stronią od postępowania tych klas
ludzi, o których Biblia mówi, że przy końcu tego złego systemu nie ujdą zagłady z ręki wykonawcy wyroków
Bożych. (Objawienie 19:17-21) Wiedzą, że sądy Jehowy są słuszne i sprawiedliwe, i teraz dostosowują swe życie do
Jego woli. Są świadomi, że ludzie, którzy interesują się jedynie obecnym systemem rzeczy, mogą ich z tego powodu
krytykować, nawet prześladować. Przekonani są jednak, że droga Boża jest słuszna, i dlatego wielce sobie cenią Jego
prawo i oddawanie Mu czci, stawiając to na pierwszym miejscu w swoim życiu. (Micheasza 4:1-3) Idąc w ślady
Syna Bożego
Jezusa Chrystusa, nie żyją tylko po to, żeby zmierzać do samolubnych celów albo żeby spełniać wolę samolubnych
ludzi, lecz starają się spełniać wolę Bożą. (1 Koryntian 7:23; 1 Piotra 4:1, 2) W ten sposób rzeczywiście oddają Bogu
to, co do Niego należy.

Czy chciałbyś podobać się Bogu? Jeżeli tak, to posłuszeństwo wobec prawa będziesz traktować bardzo

poważnie. To sprawi, że będziesz umiał uszanować swoich bliźnich i ich mienie. Będziesz się odnosił z szacunkiem
do przedstawicieli władzy. A przede wszystkim pobudzi cię to do pełnego dostosowania swego życia do
postanowień sędziowskich Jehowy Boga, największego Prawodawcy.

ROZDZIAŁ 19

Poszanowanie dla życia i krwi

OILEŻ bezpieczniejsze byłoby nasze życie, gdyby każdy miał poszanowanie dla życia i krwi!

Niestety
wiele ludzi wcale nie okazuje takiego poszanowania. Wszędzie mnożą się akty gwałtu i przelew krwi. Są takie
miejscowości, w których samotne wyjście wieczorem na ulicę jest połączone z narażeniem życia. Ludzie do tego
stopnia przywykli do stosowania przemocy, że nawet dla rozrywki potrafią całymi godzinami przesiadywać przed
telewizorem albo w kinie, oglądając sztuki lub filmy, których tematem są morderstwa lub inne zbrodnie. A
tymczasem Biblia uczy, że życie jest święte. Czy i ty tak się na nie zapatrujesz?

Postępowanie sprzeczne z Biblią jest dziś zjawiskiem tak powszechnym, że niejedni mogą być zrazu

zaskoczeni tym, co ona mówi o życiu i krwi. Jednakże Autor Biblii, a zarazem Życiodawca i Stwórca krwi, jest w tej
sprawie Najwyższym Autorytetem. Jego prawa muszą być przestrzegane.- Psalm 35:6-10 [36:6-10, Bg ]; Izajasza
55:8, 9.

„KTO PRZELEJE KREW LUDZKĄ"

Kain, syn Adama, był pierwszym człowiekiem, któremu Jehowa dał do zrozumienia, że pozbawienie

kogoś życia jest sprawą poważną. Bóg ostrzegł Kaina, że gniew może go doprowadzić do popełnienia grzechu, ale
Kain nie wziął sobie do serca tego ostrzeżenia, tylko rzucił się na swego brata Abla i zabił go. Bóg powiedział
potem: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!" Za to bezprawne przelanie krwi Kain
musiał odpowiadać przed Bogiem. (Księga Rodzaju 4:6-11) Po potopie, który miał miejsce za dni Noego, Bóg
ponownie oświadczył z naciskiem, że życie ludzkie jest w Jego oczach bardzo cenne. „I waszej krwi, czyli waszego
życia [krwi dusz waszych, Wk], będę się dopominał", powiedział Bóg. „Kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma
być przelana krew jego, bo człowiek został stworzony na wyobrażenie Boga." (Księga Rodzaju 9:5, 6) To
przykazanie nie przestało obowiązywać. W dobie dzisiejszej dotyczy ono wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy są
potomkami Noego. Bez względu na to, czy rządy ludzkie przestrzegają tego prawa Bożego w odniesieniu do
przestępców czy nie, Jehowa pociągnie do odpowiedzialności wszystkich, którzy bezprawnie pozbawiają innych
życia.

Zachowanie nienaganności wobec Dawcy życia wymaga jednak czegoś więcej. W Liście 1 Jana 3:15

(NDb) jest napisane: „Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest mordercą, a wiecie, że żaden morderca nie ma w sobie
żywota wiecznego." Jeżeli chcemy żyć wiecznie, to musimy wykorzenić z serca wszelką nienawiść do bliźnich. Bóg
nie wprowadzi do swego nowego systemu ludzi, którzy jak Kain lekceważą Boskie ostrzeżenie i swą popędliwością
zagrażają życiu innych. Z tego wynika, że chcąc mieć poszanowanie dla życia, trzeba się nauczyć miłować swych
bliźnich.-1 Jana 3:11, 12, NDb; Mateusza 5:21, 22.

Jeżeli zapatrujemy się na tę sprawę tak, jak się na nią zapatruje Bóg, wówczas uświadamiamy sobie, że

święte jest życie każdego człowieka, obojętnie czy jest on już bardzo stary, czy jeszcze całkiem młody. Słowo Boże
wskazuje, że w oczach Jehowy drogocenne jest nawet życie nie narodzonego dziecka w łonie matki. (Księga
Wyjścia 21:22, 23; Psalm 126:3 [127:3, Bg]) Mimo to na całej ziemi dokonuje się co roku milionów sztucznych
poronień. Takie zabiegi naruszają prawo Boże, ponieważ zarodek ludzki jest żywym tworem i nie wolno go
uśmiercać. Jeżeli z przyczyn ekonomicznych, zdrowotnych lub innych pary małżeńskie chcą ograniczyć liczbę
swego potomstwa, jest to ich sprawą osobistą, i w dużym stopniu od nich zależy, jak to chcą osiągnąć. Trzeba jednak
liczyć się z tym, że dokonywanie zabiegów przerywania ciąży nie świadczy o poszanowaniu dla życia.

‘POWSTRZYMYWANIE SIĘ OD KRWI’

W Piśmie świętym słowo „krew" często jest używane w znaczeniu „życia", ponieważ życie, czyli dusza,

jest we krwi. (Księga Kapłańska 17:11) Bóg, jako Stwórca krwi, wie o niej więcej niż ktokolwiek z nas, i dlatego ma
On pełne prawo orzec, co należy z nią zrobić. Po potopie Bóg po raz pierwszy pozwolił ludziom spożywać mięso
zwierząt. Przy tej okazji ustanowił też prawo dotyczące krwi, kiedy powiedział: „A wszystko, co się rusza i żyje,
będzie wam na pokarm; jak jarzyny zielone dałem wam wszystko. Wszakże mięsa z duszą jego, krwią jego, jeść nie
będziecie." (Księga Rodzaju 9:3, 4, Wk, uwaga marg.) Wolno było spożywać mięso zwierząt, natomiast jedzenie
krwi było zabronione.

Prawo to zostało później powtórzone w przykazaniach danych narodowi izraelskiemu i obowiązek

przestrzegania go Słowo Boże wkłada również na chrześcijan. Po szczegółowym rozpatrzeniu wymagań Bożych,
jakim muszą odpowiadać chrześcijanie, członkowie ciała kierowniczego ówczesnego zboru chrześcijańskiego
napisali do wiernych nie-Żydów co następuje: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was
żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co
uduszone, i od nierządu [wszeteczeństwa, NW]. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie
zdrowi!" (Dzieje Apostolskie 15:28, 29) A zatem i my musimy powstrzymywać się od krwi'. Usłuchanie tego nakazu
jest sprawą bardzo poważną, ponieważ spożywanie krwi zostało postawione na równi z wszeteczeństwem i
bałwochwalstwem.

Z tego, co Bóg powiedział o krwi, jasno wynika, że nie powinno się jeść mięsa zwierzęcego, które nie

zostało wykrwawione. (Księga Powtórzonego Prawa 12:15, 16) Nie powinno się też spożywać krwi zwierzęcej, ani
samej, ani zmieszanej z innymi artykułami spożywczymi. Czy jednak ten zakaz dotyczy tylko krwi zwierzęcej ?
Zabraniając ludziom spożywanie krwi zwierzęcej, Bóg na pewno nie zezwolił im na spożywanie krwi ludzkiej, bo
przecież krwi człowieka nie uważał za mniej świętą. Przemawia za tym Jego późniejsza wypowiedź do Izraelitów:
„Jeżeli kto (...) będzie spożywał jakąkolwiek krew, zwrócę oblicze moje przeciwko temu człowiekowi
spożywającemu krew." - Księga Kapłańska 17:10.

Pierwsi chrześcijanie rozumieli to bardzo dobrze. Chociaż w owych czasach przyjął się pogląd, że picie

krwi innych ludzi jest korzystne dla zdrowia, to jednak chrześcijanie wiedzieli, że zachowanie zdrowia cielesnego i
duchowego jest uzależnione od posłuszeństwa wobec Boga. Tertulian, pisarz chrześcijański żyjący na przełomie
drugiego i trzeciego wieku n.e., napisał: „Gdzie są, jak nie wśród was, także ci, którzy za pieniądze świeżą krew
zbrodniarzy zabijanych na arenie prosto z gardła tryskającą chciwie i łakomie czerpią i piją, by leczyć padaczkę? (...)
Zboczenia wasze niech się rumienią przed nami chrześcijanami, którzy nie mamy na stołach naszych nawet potraw z
krwi zwierząt, a wstrzymujemy się od mięsa zwierząt duszonych i padłych (...) Między zarzutami przeciwko
chrześcijanom wysuwacie także kiełbasy wypchane krwią, a wiedząc o tym dobrze, że to jest u nich zabronione,
chcielibyście, by były u nich takie wykroczenia." * Ci chrześcijanie uważali, że prawo Boże dotyczy krwi
wszelkiego rodzaju, zarówno zwierzęcej, jak i ludzkiej.

* Apologetyk Ix 10, 13, 14; tłumaczenie dra J. Sajdaka (1947).

A jak się przedstawia sprawa ze stosowaniem krwi ludzkiej za naszych czasów? Wiedząc doskonale, że

krew jest środkiem podtrzymującym życie, lekarze szczodrze nią szafują, przetaczając ją wielu swoim pacjentom.
Czy to jest zgodne z wolą Bożą? Niektórzy mogą twierdzić, że transfuzja krwi to nie to samo co „jedzenie" krwi.
Czy jednak nie zdarza się, że pacjenta, który nie może przyjmować pożywienia doustnie, lekarze często odżywiają w
taki sam sposób, jak się przetacza krew? Zbadaj dokładnie odnośne wersety biblijne i zwróć uwagę na to, że każą
one ,wstrzymywać się od krwi' i ‘wystrzegać się krwi'. (Dzieje Apostolskie 15:20, 29, NP) Co to znaczy?
Przypuśćmy, że na polecenie lekarza miałbyś się wystrzegać alkoholu; czy to by oznaczało, że nie wolno ci jedynie
pić alkoholu, natomiast możesz przetaczać go sobie prosto do żył? Taki pogląd byłby nierozsądny. Tak samo
wystrzeganie się krwi' oznacza nieprzyjmowanie jej w ogóle do organizmu.

Czy wobec tego słudzy Boży są poszkodowani w porównaniu z ludźmi, którzy lekceważą Biblię i

przyjmują transfuzję krwi? Nie, ten nakaz wcale nie jest dla nich ciężarem. Nie zapominajmy, że bezpośrednio po
nakazaniu chrześcijanom, aby ,wstrzymywali się od krwi', w Biblii jest powiedziane: „Dobrze uczynicie, jeżeli
powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!" (Dzieje Apostolskie 15:29) Bóg celowo spowodował, żeby te słowa
znalazły się w Biblii. On wie, co mówi. O krwi wie On więcej niż lekarze, których wysiłki mimo najlepszych chęci
nie zawsze przynoszą spodziewane rezultaty. (Marka 5:25-29) Wprawdzie większość pacjentów przeżywa transfuzję
krwi, ale wielu zapada po niej na różne choroby, a dla tysięcy osób przetoczenie krwi staje się co roku bezpośrednią
przyczyną zgonu. A są przecież inne metody leczenia, nie tak szkodliwe dla chorych. Lekarz może mówić choremu,
że gdy nie przyjmie transfuzji, nie pożyje długo, a tymczasem może się okazać, iż mimo przyjęcia krwi pacjent
umiera. Z drugiej strony, jak wiadomo, wielu pacjentów całkowicie wyzdrowiało, chociaż lekarz przewidywał coś
wręcz przeciwnego.

Czy byłoby rzeczą rozsądną odwrócić się od Boga, łamiąc Jego prawo dla wątpliwej szansy przedłużenia

o kilka lat życia w tym systemie rzeczy? Gdybyśmy usiłowali ratować swe życie, swą duszę, łamaniem prawa
Bożego, stracilibyśmy je na zawsze. Dlatego Jezus powiedział: „Bo kto chce zachować swe życie [swą duszę, NW]
straci je; a kto straci swe życie [swą duszę, NW] z mego powodu, znajdzie je." (Mateusza 16:25) A zatem
postępujemy mądrze, gdy zawsze jesteśmy przeświadczeni o słuszności prawa Bożego i gdy głęboko wierzymy, że
w razie zaistnienia takiej potrzeby Bóg może nam przywrócić życie przez wskrzeszenie nas z martwych w swoim
nowym systemie rzeczy. (1 Tesaloniczan 4:13, 14) W ten sposób okazujemy poszanowanie dla życia. Stawiając
zawsze wierność wobec Boga wyżej od swego teraźniejszego życia, nigdy nie spuścimy z oka postanowienia Bożego
przewidującego życie wieczne dla ludzi, którzy chodzą drogą prawdy.

Obecnie zachodzi paląca potrzeba, żeby ludzie wszędzie zaczęli się zapatrywać na życie tak, jak się na

nie zapatruje Bóg. Muszą poznać postanowienie, które Jehowa Bóg powziął dla ratowania im życia. On posłał swego
Syna,
Jezusa Chrystusa, aby przelał krew za ludzi, którzy by okazywali wiarę, po czym wskrzesił go z martwych.
(Hebrajczyków 13:20, 21) Ratunek można znaleźć nie w przetaczaniu krwi lecz wyłącznie w okazywaniu wiary w
przelaną krew Jezusa. Trzeba więc koniecznie mieć tę wiarę i okazywać ją teraz, zanim się skończy ten stary system

rzeczy. Poznawszy to łaskawe postanowienie Boże, powinniśmy uczuwać potrzebę powiadamiania o nim drugich.
Troska o życie innych ludzi sprawi, że będziemy to czynić gorliwie i z zapałem. (Ezechiela 3:17-21) Gdy weźmiemy
na siebie ten obowiązek i gdy będziemy go wiernie spełniać, dopóki nie usłyszą o tym wszyscy ludzie, wtedy
będziemy mogli powtórzyć za apostołem Pawłem: „Nie jestem splamiony krwią niczyją. Albowiem nie zaniechałem
wam oznajmiać wszelkiej rady Bożej."-Dzieje Apostolskie 20: 26, 27, Wk.

ROZDZIAŁ 20

Kształtowanie szczęśliwego życia rodzinnego

OPRÓCZ prawdy dotyczącej spraw doktrynalnych Biblia zawiera także wiele cennych rad dotyczących

rodziny. Wskazuje, jak można skutecznie rozwiązywać problemy życia codziennego. Nigdzie nie zdołalibyśmy
znaleźć lepszych rad, gdyż Jehowa, Autor Biblii, jest zarazem Twórcą małżeństwa oraz Inicjatorem życia
rodzinnego.-Księga Rodzaju 2:18, 22.

Łącząc węzłem małżeńskim pierwszego mężczyznę i pierwszą kobietę, Bóg podkreślił z naciskiem, że

pomiędzy nimi miała panować jedność. Zwrócił na to uwagę Jezus Chrystus, kiedy powiedział: „Czy nie czytaliście,
że Stwórca na początku stworzył mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i złączy się ze
swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, ale jedno ciało." (Mateusza 19:4-6) Nie mieli
rywalizować ze sobą. Nie mieli też być jedynie parą dobrych znajomych, mieszkających pod jednym dachem. Mieli
być „jednym ciałem". Małżonkowie powinni zatem żywić do siebie głęboką miłość wzajemną, dokładając starań,
żeby zgodnie zmierzać do wspólnego celu.

USTOSUNKOWANIE SIC WZAJEMNE MĘŻA I ŻONY

Jeżeli pożycie małżeńskie ma być naprawdę szczęśliwe, to zarówno mąż, jak i żona muszą wiedzieć, jakie

stanowisko przysługuje każdemu z nich. Nie jest to zależne od miejscowych zwyczajów. Stanowiska obojga
małżonków zostały określone w Słowie Bożym, Biblii, i odpowiadają cechom, które Bóg wszczepił mężczyźnie i
kobiecie, gdy ich stwarzał. Jehowa, który stworzył mężczyznę i wyznaczył mu określoną rolę w swoim zamierzeniu,
kazał napisać w swoim Słowie, że „mąż jest głową żony, jak Chrystus głową kościoła". (Efezjan 5:23, NP) To
znaczy, że mąż ma przewodzić rodzinie, planować jej zajęcia oraz ponosić odpowiedzialność za podejmowanie
ostatecznych decyzji. Nie uprawnia go to jednak do surowego lub bezwzględnego traktowania swych domowników.
-Kolosan 3:19.

Wielu mężczyzn nie kieruje się w sprawowaniu tego przewodnictwa miłością, ale chrześcijańscy mężowie

powinni tego unikać. Mają się pilnie przypatrywać, jak Jezus Chrystus wywiązuje się ze swego zadania głowy zboru
chrześcijańskiego, i wzorować się na nim. W Efezjan 5:25 udzielono mężom takiej rady: „Mężowie, miłujcie żony,
jak i Chrystus umiłował Kościół [zbór, NW] i wydał zań samego siebie." Mężowie nie będą wtedy stawiać swym
żonom wygórowanych wymagań, tylko będą kierować sprawami rodzinnymi w sposób mogący być pokrzepieniem
dla każdego, kogo by to dotyczyło.-Mateusza 11:28-30.

Żona ze swej strony „niechaj poważa męża swego". (Efezjan 5:33, NP) Ponieważ Bóg upoważnił go do

sprawowania przewodnictwa, żona może się niemało przyczynić do szczęścia rodziny swoim chętnym
podporządkowaniem. (Kolosan 3:18) Gdy przewyższa męża bystrością umysłu, jak się to niekiedy zdarza, wtedy
zamiast rywalizować z nim lub pomniejszać wartość jego poczynań, powinna używać tej zalety do wspierania go w
spełnianiu jego zadania. (Księga Przysłów [Przypowieści] 12:4) Na żonę spadają w rodzinie liczne obowiązki.
Biblia poucza kobiety zamężne, „jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre,
poddane swym mężom, aby nie urągano słowu Bożemu". (Tytusa 2:4, 5) Żona i matka, która wypełnia te obowiązki,
zaskarbia sobie miłość i szacunek rodziny.-Księga Przysłów 31:10, 11,26-28.

W wielu rodzinach powstają trudności, gdy mąż nie liczy się z usposobieniem i charakterem żony. Musi

jednak zrozumieć, że w pewnych sprawach żona miewa odmienne zapatrywania. Z racji swego usposobienia inaczej
reaguje na wszystko. Nie dorównuje też mężowi siłą fizyczną. W związku z tym mężowie otrzymują natchnioną
radę: „Postępujcie z nimi z wyrozumiałością jako ze słabszym rodzajem niewieścim i okazujcie im cześć, skoro i one
są dziedziczkami łaski żywota." (1 Piotra 3:7, NP) Takim postępowaniem mąż przyczynia się do wytworzenia w
domu atmosfery wzajemnego zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa.

W świecie bardzo często zagrażają bezpieczeństwu rodziny pozamałżeńskie zainteresowania płcią

odmienną. Takie postępowanie niesie ze sobą zgryzoty i cierpienia obce ludziom żyjącym zgodnie z zasadami Słowa
Bożego. Biblia daje niedwuznaczne ostrzeżenie: „Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane;
rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg." (Hebrajczyków 13:4, NP) Pismo święte nie toleruje
niemoralności. Ludzie, którzy chcą służyć Bogu, muszą się prowadzić nienagannie. (1 Tesaloniczan 4:3-8) Swoje

zainteresowania seksualne muszą ograniczyć do prawowitych partnerów małżeńskich, zdając sobie sprawę, że
ponoszą odpowiedzialność przed Bogiem. (Księga Przysłów [Przypowieści] 5:15-21) Tak mąż jak i żona
powinni starać się usilnie pomagać sobie wzajemnie w unikaniu wszelkiej pokusy do grzechu. Mogą to czynić przez
wzajemne niesamolubne okazywanie sobie względów.-1 Koryntian 7:3-5.

Aby jednak małżeństwo mogło się prowadzić zgodnie z omówionymi tu Boskimi zasadami, musi

przywiązywać należytą wagę do spraw duchowych. Pierwsze miejsce w rodzinie powinno zajmować wielbienie
Jehowy Boga. Nie wolno spychać go na dalszy plan, aby móc łożyć więcej czasu na zdobywanie dóbr materialnych
lub na rozrywki. (Łukasza 8:11, 14, 15) Nieodłączną częścią składową życia każdej rodziny powinna być wspólna
modlitwa oraz regularne rodzinne studium Biblii. Czy wprowadziłeś to już w swojej rodzinie?

WYCHOWYWANIE DZIECI W SPOSÓB PODOBAJĄCY SIĘ BOGU

Kochający rodzice szczerze pragną, żeby życie ich dzieci ułożyło się pomyślnie. Przygotowanie ich do

tego nie jest łatwe. Zanim to nastąpi, mogą się wyłonić liczne problemy. Pomyślne rozwiązanie ich jest możliwe
tylko w oparciu o rady zawarte w Słowie^ Bożym. - Księga Przysłów [Przypowieści] 22:6; Księga Powtórzonego
Prawa 11:18-21.

Zazwyczaj wiele czasu i zachodu kosztuje rodziców zapewnienie dzieciom odpowiedniego pożywienia,

czystego ubrania i przytulnego mieszkania. Biblia podkreśla jednak niejednokrotnie, że obowiązki rodziców nie
kończą się na tym. Równie ważne jest regularne pouczanie dzieci o Słowie Bożym w ramach programu
rodzinnego studium
Biblii. (Psalm 77:5-7 [78:5-7, Bg]) Rodzice powinni jednak rozmawiać z dziećmi o Jehowie i Jego drogach nie tylko
podczas tego regularnego studium, ale także o każdej innej porze. (Księga Powtórzonego Prawa 6:6, 7) W ten sposób
przyuczają dzieci do pamiętania o Bogu przy każdej czynności w życiu.

Głównie na ojca jako głowę domu Pismo święte wkłada obowiązek dopilnowania, żeby dzieci

otrzymywały takie pouczenia. Gdy podejmuje w tym kierunku odpowiednie kroki i gdy sam przewodzi w udzielaniu
dzieciom pouczeń, zacieśnia to więź łączącą całą rodzinę. Jednocześnie dzieci otrzymują takie wychowanie, jakiego
bardzo potrzebują. Dlatego warto wziąć sobie do serca radę podaną w Efezjan 6:4 (NW): „A wy, ojcowie, nie
rozdrażniajcie swych dzieci, ale nadal wychowujcie je w karności i autorytatywnej radzie Jehowy."-Zobacz też
Księgę Przysłów [Przypowieści] 4:1.

Do „karności (...) Jehowy" należy też utrzymywanie dzieci w posłuszeństwie wobec rodziców. Tej

sprawy nie wolno bagatelizować, ponieważ wchodzą tu w grę widoki dziecka ha dostąpienie życia wiecznego.
(Efezjan 6:1-3) To Bóg życzy sobie, żeby dzieci były posłuszne rodzicom. Rodzice postępują mądrze, gdy cierpliwie
i konsekwentnie wpajają dzieciom to wymaganie Boże, żeby mocno utkwiło w ich umyśle i sercu.-Kolosan 3:20, 23.

Niekiedy nie wystarcza samo wyjaśnienie dziecku, co jest słuszne. Gdy dziecko świadomie czyni coś, co

zostało mu zabronione, wtedy trzeba zastosować ostrzejsze środki, aby zrozumiało, że nieposłuszeństwo jest
poważnym uchybieniem. Biblia zawiera mądre spostrzeżenie: „W sercu chłopięcym głupota się mieści, rózga
karności wypędzi ją stamtąd." (Księga Przysłów [Przypowieści] 22:15) Z powodu odziedziczonej niedoskonałości
dzieci rodzą się ze skłonnością do zła i dlatego potrzebują skarcenia. Kochający rodzice nie zapominają o tym. W
Księdze Przysłów 13:24 czytamy: „Nie kocha syna, kto rózgi żałuje, kto kocha go-w porę go skarci."

Karcenie stosowane z miłością ma na celu trwałe dobro dziecka. Nie należy tego czynić w

niepohamowanej złości ani przez zastraszanie dziecka krzykiem i groźbami, bo to nic jest po chrześcijańsku.
(Efezjan 4:31, 32) Rodzice muszą być stanowczy, ale mają się przy tym kierować zdrowym rozsądkiem. Muszą sami
dawać dobry przykład. Nie mogą stwarzać jedynie pozorów sprawiedliwości- dzieci się szybko na tym poznają-ale
całe ich postępowanie powinno cechować rzetelność i szczerość. Dzieciom łatwiej będzie wówczas zrozumieć, że
ich rodziną kierują sprawiedliwe zasady Boże, a nie czyjeś dziwne zachcianki lub chwilowe nastroje. Nie będą się
też obawiać, że zostaną niesłusznie ukarane, lecz każda kara będzie się im kojarzyć z jakimś naruszeniem zasad
właściwego postępowania.

Do sprawiedliwych zasad biblijnych, które powinno się szczerze omawiać z dziećmi, należą też zasady

dotyczące Boskich mierników moralności. Między innymi dzieci muszą się dowiedzieć, że Jehowa brzydzi się
każdym, kto „kłamstwo kocha i nim żyje". (Apokalipsa [Objawienie] 22:15; Księga Przysłów 6:16-19) Trzeba je też
pouczyć, że wszelkie formy kradzieży są uważane za naruszenie Boskich mierników moralności. (Efezjan 4:28;
Rzymian 13:9, 10) Ponadto młodych ludzi trzeba jasno i wyraźnie ostrzec przed niemoralnością płciową oraz przed
wszystkim, co do niej prowadzi. (Efezjan 5:5; Księga Przysłów 5:3-14) Omawiajcie w gronie rodzinnym różne
problemy powstające w domu, w szkole i podczas zabawy. Zastanawiajcie się wspólnie nad wersetami biblijnymi, z
których wynika, jaki sposób postępowania podoba się Bogu. Dzięki temu dzieci nauczą się robić w swoim życiu

użytek z Biblii. Stanie się to dla nich ochroną, i nawet z dala od domu będą się kierować napomnieniami
rodzicielskimi.-Księga Przysłów 6:20-23.

Rodzice powinni też starannie dobierać dzieciom towarzyszy zabaw. Koledzy potrafią wywierać duży

wpływ. Dobre towarzystwo wpływa budująco, natomiast „złe towarzystwo psuje pożyteczne obyczaje". (1 Koryntian
15:33, NW) Biblia potwierdza ten fakt licznymi przykładami. (Księga Rodzaju 34:1, 2; Księga Liczb 25:1, 2) Dzieci
mogą nie mieć pojęcia, dlaczego trzeba pilnie zważać na to, z kim się obcuje, ale rodzice powinni to rozumieć.
Troskliwe czuwanie nad doborem towarzystwa dla dzieci świadczy o mądrości rodziców. Nie chodzi przy tym
jedynie o to, z kim dzieci się bawią, lecz także o kim czytają i kogo oglądają w kinie czy na ekranie telewizyjnym. -
Filipian 4:8.

Życie rodzinne nie przyniesie jednak pełnego zadowolenia, gdy się tylko pędzie unikać tego, co mogłoby

zakłócić jego harmonię. Rodzina jako całość musi jeszcze czynić coś, co mogłoby wszystkim sprawiać radość. Gdy
każdy chodzi własnymi drogami, nie licząc się wcale z innymi, nie zaznaje się pełni radości, jaką niesie ze sobą
życie rodzinne. Kiedy jednak w gronie rodzinnym prowadzi się budujące rozmowy, układa się wspólnie plany i
wspólnie je realizuje, wtedy zespala wszystkich prawdziwa więź. (Księga Przysłów 15:22) Nie trudno to osiągnąć,
gdy w domu panuje miłość. A miłość jest przecież normalnym zjawiskiem pośród ludzi, którzy naprawdę znają Boga
i mają Jego ducha.-1 Jana 4:7, 8; Galatów 5:22, 23.

PRZEZWYCIĘŻANIE TRUDNOŚCI W RODZINIE

Nawet w rodzinach, w których panuje miła harmonia, niekiedy powstają trudności. Najczęstszą

przyczyną jest ludzka niedoskonałość lub napór trosk ze strony świata, w którym żyjemy. Jak postąpić, gdy w
rodzinie powstają niesnaski? Nie trudno znaleźć rozwiązanie, gdy się pamięta, że wszyscy jesteśmy niedoskonali.
Poniższa natchniona rada ma zastosowanie nie tylko w odniesieniu do ludzi postronnych, lecz także w odniesieniu
do członków własnej rodziny: ,Przyodziejcie się subtelnymi uczuciami: współczuciem, życzliwością, uniżeniem
umysłu, łagodnością i wielkodusznością. Nadal znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie wzajemnie,
jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na innego. Jak Jehowa ochoczo wam przebaczył, tak czyńcie i wy. Ale
prócz tego wszystkiego przyodziejcie się miłością, bo ona jest doskonałą więzią jedności."-Kolosan 3:12-14, NW;
zobacz też Księgę Przysłów 10:12; 19:11.

W razie powstania poważniejszych trudności można podjąć kroki mające na celu utorowanie drogi do

wielkodusznego puszczenia wszystkiego w niepamięć. Gdyby na przykład wywiązał się spór między dziećmi, wtedy
jedno z rodziców może usiąść z nimi, wysłuchać ich, a potem tak pokierować sprawą, żeby się należycie przeprosiły
i przebaczyły sobie wzajemnie. Przy takiej okazji dobrze jest rozpatrzyć stosowne teksty biblijne, takie jak wyżej
przytoczony.

Gdy powstaje nieporozumienie między mężem a żoną, oboje powinni się starać, żeby tego nie zauważyły

dzieci. Nic też nie da użalanie się przed przyjaciółmi i sąsiadami. Nawet gdy się jest dotkniętym do żywego,
krzykiem nic się nie wskóra. (Księga Przysłów 29:22) A gdy całymi dniami nie rozmawia się ze sobą, istniejąca
przepaść pogłębia się jeszcze bardziej. Chrześcijanie powinni w takiej sytuacji omówić wspólnie swój problem
mając mocne postanowienie dojścia do porozumienia. Gdy zawini druga strona, ty swoją życzliwą postawą możesz
jej ułatwić uczynienie kroku do zgody. Kiedy natomiast ty nie masz racji, poproś pokornie o przebaczenie. Nie
odkładaj tego na później; bezzwłocznie zajmij się danym problemem. „Niech nad waszym gniewem nie zachodzi
słońce."- Efezjan 4:26; zobacz też Mateusza 18:21-35.

Chociaż w świecie rozwody są na porządku dziennym, Biblia nie zaleca ich jako sposobu rozwiązywania

problemów. Małżeństwo jest związkiem dozgonnym i nie wolno traktować go lekko. (Rzymian 7:2) Według Słowa
Bożego dla chrześcijanina istnieje tylko jedna podstawa do uzyskania rozwodu, po którym miałby prawo zawrzeć
nowe małżeństwo. Co to jest? Cudzołóstwo. W takim wypadku strona niewinna decyduje, czy wystąpić o rozwód,
czy też nie. (Mateusza 5:32, Bg) Nigdy jednak nie wolno wszczynać^ postępowania rozwodowego na podstawie
samych podejrzeń; muszą być niezbite dowody.

Niektóre osoby mogły nierozważnie postarać się o rozwód przed poznaniem sprawiedliwych wymagań

Bożych i obecnie żyją z kimś innym. Co mają teraz zrobić? Nie mogą cofnąć tego, co minęło. Jeżeli jednak chcą
służyć Jehowie Bogu, to muszą zalegalizować swoje obecne małżeństwo w urzędzie stanu cywilnego. Powinny
prosić Boga w modlitwie o przebaczenie dawnych błędów. Potem powinny wszelkimi siłami dążyć do tego, żeby ich
pożycie małżeńskie odpowiadało Boskim wymaganiom.

A jak powinieneś postąpić, gdy współmałżonek nie chce z tobą studiować Słowa Bożego, wobec czego

przy omawianiu wyłaniających się problemów nie możecie się opierać na zasadach biblijnych? Biblia zachęca cię,
żebyś mimo wszystko przy nim pozostał, nie szukając w rozłące łatwego wyjścia z trudności. Rób, co jest w twojej
mocy, aby stworzyć lepszą atmosferę domową, stosując się we wszystkim do zaleceń biblijnych. Swoim

chrześcijańskim postępowaniem możesz z czasem pozyskać swego współmałżonka. (1 Koryntian 7:10-16; 1 Piotra
3:1, 2) Jakimż błogosławieństwem byłoby dla ciebie, gdyby twoja miłość i cierpliwość zostały w ten sposób
nagrodzone!

W każdej rodzinie można jeszcze wiele zdziałać dla kształtowania szczęśliwszego życia rodzinnego.

Kieruj się radami Biblii, a osiągniesz dobre wyniki! Gdy każdy członek rodziny szczerze dba o dobro innych, wtedy
zacieśnia się więź rodzinna. (Kolosan 3:14) Przede wszystkim jednak bierzcie wspólnie udział w prawdziwym
wielbieniu, żeby sobie zaskarbić obfite błogosławieństwo Jehowy Boga, który może uwieńczyć wasze szczęście
życiem wiecznym.-Księga Przysłów 3:11-18.

ROZDZIAŁ 21

Twoje postanowienie służenia Bogu

ILEŻ to jest powodów, żeby dziękować Jehowie Bogu i oddawać Mu cześć! Poczynił On w swym

miłosierdziu odpowiednie przygotowania, żebyśmy mogli żyć wiecznie. Dając swego Syna na ofiarę okupu,
zatroszczył się o wymazanie śmiercionośnych skutków grzechu. Już wkrótce urzeczywistni się Jego zamierzenie co
do obdarzenia Jego ziemskich dzieci życiem wiecznym na rajskiej ziemi! Czy na samą myśl o tym łaskawym
postanowieniu Bożym nie ogarnia cię uczucie wdzięczności dla Niego? -Jana 3:16; 1 Jana 4:9-11.

To prawda, że nikt z nas nie wie wszystkiego o Jehowie i Jego drogach. Jest On tak wielki, że ludzie

zawsze będą dowiadywać się o Nim coraz to nowych rzeczy. (Rzymian 11:33) Czy jednak na podstawie tego, co już
wiesz o Nim, nie doszedłeś do przeświadczenia, że wszystko, co On czyni, jest słuszne, i że wobec tego można Mu
bezgranicznie zaufać? Czy nie przekonałeś się o tym, że On naprawdę miłuje swoje stworzenia, że jest miłosierny i
łaskawy, a jednocześnie doskonały w sprawiedliwości i mądrości? (Psalm 85:5, 10, 15, [86:5, 10, 15, Bg]) Jeżeli tak
myślisz o Jehowie Bogu, to uczujesz potrzebę służenia Mu i nic nie zdoła ci w tym przeszkodzić.

Każdy człowiek ma przed sobą dwie drogi. Jedna prowadzi do śmierci, druga do życia wiecznego.

(Księga Powtórzonego Prawa 30:19, 20) Którą drogę ty obierasz? Jeżeli postanowisz służyć Jehowie, zaznasz teraz i
na zawsze nieopisanego szczęścia. Psalmista mówi: „Szczęsny mąż, który boi się Pana i rozmiłował się w Jego
przykazaniach!"-Psalm 112:1, Szeruda [111:1, BT].

ODDANIE SIĘ BOGU I CHRZEST

Gdy miłość do Boga obudzi w tobie pragnienie spełniania Jego woli, wtedy powinieneś zwrócić się do

Niego w modlitwie przez Jezusa Chrystusa i przedstawić Mu swoje pragnienie stania się Jego sługą oraz
naśladowania Jego Syna. Postąpisz właściwie, gdy powiesz Jehowie, że chcesz być Jego własnością i że chcesz
spełniać Jego wolę teraz i po wszystkie czasy. (Psalm 103:33 [104:33, Bg]) W ten sposób oddasz się Bogu. Jest to
twoja osobista, prywatna sprawa. Nikt nie może cię w tym wyręczyć.

Jehowa będzie oczekiwał od ciebie, że po oddaniu się Jemu na spełnianie Jego woli pozostaniesz temu

wierny. Nie jest to sprawa błaha. Musisz dowieść, że dotrzymujesz słowa, obstając po wszystkie dni swego życia
przy swoim postanowieniu i złożonym ślubowaniu. (Psalm 49:14 [50:14, Bg]) Diabeł użyje wszelkich możliwych
środków, żeby cię doprowadzić do złamania wierności Jehowie. Ale Jehowa cię nie opuści. Zawsze możesz zwracać
się do Niego w modlitwie, a On ci pomoże. Jak się już dowiedziałeś, Bóg ma na ziemi organizację. Znajdziesz w niej
dojrzałych chrześcijan, którzy nie poskąpią ci życzliwej zachęty i pokrzepienia.-1 Piotra 5:8, 9; 3:12; 1 Tesaloniczan
5:11.

Jest rzeczą ważną, żebyś swoje postanowienie służenia Jehowie podjął osobiście i żebyś przedstawił je w

modlitwie. Ale potrzeba jeszcze czegoś więcej. Wynika to z przykładu, jaki nam dał Jezus Chrystus. Przypomnij
sobie: Jezus nie poprzestał na oświadczeniu swemu Ojcu, że przyszedł spełniać Jego wolę. (Hebrajczyków
10:7) Kiedy rozpoczynał swą służbę w charakterze głosiciela Królestwa Bożego, poszedł nad Jordan do Jana
Chrzciciela i dał się ochrzcić w wodzie.-Mateusza 3:13-15.

Biblia podaje, że Jehowa Bóg uznał chrzest Jezusa. Dowiadujemy się z niej, że w tej doniosłej chwili

„otworzyło się niebo, i zstąpił na niego Duch Święty w postaci cielesnej jak gołębica, i odezwał się głos z nieba: Tyś
jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem." (Łukasza 3:21, 22, NP) Oddani Bogu chrześcijanie powinni
pójść w ślady Jezusa i również przyjąć chrzest. Zresztą Jezus nakazał swym naśladowcom, żeby .czynili uczniów z
ludzi wszystkich narodów', a następnie żeby chrzcili tych nowych uczniów. Nie chodzi tu o chrzest niemowląt, tylko
o chrzest ludzi, którzy uwierzyli i zdecydowali się służyć Jehowie. - Mateusza 28:19, NW; Dzieje Apostolskie 8:12.

Wobec tego jakie znaczenie ma chrzest, który przyjmują chrześcijanie? Nie zmywa on grzechów, bo

oczyszczenie z grzechów może nastąpić jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa. (Efezjan 1:7) Chodzi tu raczej o
publiczne uzewnętrznienie uroczystego oddania się Jehowie Bogu oraz gotowości spełniania Jego woli. A zatem

chrztu nie można uważać za małoważny szczegół. Krok ten musi uczynić każdy, kto chce posłusznie naśladować
Jezusa Chrystusa.

Biblia mówi, że Jezus po chrzcie „wyszedł natychmiast z wody". Musiał więc być w wodzie, w której Jan

mógł go całkowicie zanurzyć. (Mateusza 3:16; Jana 3:23) Nie było to zatem tylko pokropienie. Właściwy chrzest
chrześcijański polega na tym, że oddany sługa Boży-mężczyzna, jakim był Jan Chrzciciel-całkowicie zanurza w
wodzie daną osobę a następnie z powrotem ją wynurza. Jeżeli zdecydowałeś się służyć Jehowie i chciałbyś
przyjąć chrzest, to daj o tym znać nadzorcy miejscowego zboru świadków Jehowy. On chętnie ci pomoże, a za
chrzest nie będziesz musiał uiścić żadnej opłaty.

CHRZEŚCIJAŃSKA SŁUŻBA KAZNODZIEJSKA

Spełnianie woli Bożej wcale się nie kończy na oddaniu się Bogu i chrzcie. To dopiero początek. Oba te

kroki znamionują rozpoczęcie radosnego życia w służbie Jehowy z widokami przedłużenia go na zawsze. Po
wszystkie czasy będzie też mogło trwać spełnianie woli Bożej. Nastawienie oddanego Bogu chrześcijanina powinno
być zawsze odzwierciedleniem nastawienia Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Moim pokarmem jest czynić wolę
tego, który mnie posłał, i wypełnić dzieło jego do końca." (Jana 4:34, NDb) Dzieło, jakie Jezus miał wypełnić na
ziemi na zlecenie swego Ojca, polegało głównie na tym, żeby ogłaszać Królestwo Boże i położyć fundament pod
organizację, która by po jego śmierci kontynuowała tę działalność. Taka była wola Boża względem Jezusa i Jezus
czynił to sumiennie. -Łukasza 4:43; Jana 17:4.

A jaka jest wola Boża względem chrześcijan w dobie dzisiejszej? Mają wykonać podobne, niezwykle

pilne dzieło głoszenia. Z proroctwa biblijnego wyraźnie wynika, że żyjemy w okresie „zakończenia systemu rzeczy".
Jezus przepowiedział, że w tym czasie „ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi
na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec". (Mateusza 24:3, 14, NW) Wolą Bożą jest, żeby to
dzieło głoszenia było wykonywane teraz. Musi się rozlegać ostrzeżenie o końcu tego złego systemu. Ludziom
pokornym trzeba wskazać, gdzie mogą znaleźć ochronę. Czy chciałbyś wziąć udział w tym dziele?-Sofoniasza 2:2,
3; Księga Przysłów [Przypowieści] 24:11, 12.

Jezus Chrystus pokazał, jak należy pełnić służbę kaznodziejską. Głosił wszędzie: po miastach i po

wsiach, w mieszkaniach i w miejscach publicznych-nawet kobiecie przy studni. (Jana 4:7, 21-24) Prawdziwy
chrześcijanin bierze dziś przykład z Jezusa. Głosi przy każdej sposobności. Nie czeka, aż ludzie przyjdą do niego,
tylko sam stara się znaleźć chętnych do słuchania. „Idźcie więc", przykazał Jezus, „i czyńcie uczniów z ludzi
wszystkich narodów". (Mateusza 28:19, NW; zobacz też 10:11-13) Nakaz ten-podobnie jak w pierwszym stuleciu-
dotyczy obecnie wszystkich chrześcijan: mężczyzn i kobiet, starych i młodych.-Dzieje Apostolskie 4:13; Rzymian
16:1.

Pierwsi chrześcijanie stosowali się do pouczeń Jezusa i szli za jego przykładem, nie szczędząc starań,

żeby odwiedzać ludzi w ich mieszkaniach. (Łukasza 8:1; 10:1-6; Dzieje Apostolskie 5:42) Apostoł Paweł
powiedział: „Nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was
publicznie i po domach." (Dzieje Apostolskie 20:20) Również za naszych czasów prawdziwi chrześcijanie pełnią
służbę kaznodziejską najczęściej w taki sam sposób.

Chrześcijanie biorący udział w tym wspaniałym dziele nie wykonują go własnymi siłami. Wspiera ich

Jehowa Bóg. On przysposabia i upoważnia ich do tej służby swoim duchem. (2 Koryntian 3:5, 6, NP; 2 Tymoteusza
4:17) Przez swą widzialną organizację zapewnia wszystkim swoim świadkom bezpłatne pouczenie i pomoc. Ty
również możesz korzystać z dobrodziejstw tego postanowienia w miejscowym zborze świadków Jehowy.

Gdy szczerze postanowisz służyć Jehowie Bogu, doznasz licznych błogosławieństw. Uszczęśliwiło cię

już samo poznanie prawdy o Jehowie i Jego zamierzeniu, ale daleko bardziej uszczęśliwi cię dzielenie się tą prawdą
z drugimi oraz obserwowanie korzystnych przemian, jakich ona dokonuje w ich życiu. (Dzieje Apostolskie 20:35;
Jana 13:17) Im dokładniej będziesz trzymać się w życiu Słowa Bożego, tym będziesz bliżej swego Stwórcy. Jak
nigdy doświadczysz Jego serdecznej opieki. (Apokalipsa [Objawienie] 7:9-17) Mądrym postępowaniem
rzeczywiście rozweselisz serce Boga. (Księga Przysłów [Przypowieści] 27:11) A ileż radości sprawi ci doznanie na
sobie spełnienia się słów psalmisty: „Szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Jehowa!"-Psalm 144:15, NW [143:15,
BT].

ROZDZIAŁ 22

Prawdziwe wielbienie - droga życia

MASZ na widoku życie wieczne pod panowaniem Królestwa Bożego. Jak się przekonałeś, nadzieja ta jest

mocno ugruntowana w prawdzie Słowa Bożego. Dopniesz celu, jeżeli szczerze miłujesz Boga i oddajesz Mu cześć,
.chodząc w prawdzie'.-2 Jana 1-4, NP.

Prawdziwe wielbienie to coś więcej niż samo poznanie prawdy. To coś więcej niż nawet mówienie i

głoszenie o prawdzie innym ludziom. Prawdziwe wielbienie Boga to również wcielanie prawdy w czyn, to
,chodzenie w prawdzie' przejawiające się stosowaniem jej w życiu codziennym. (Jakuba 1:22-25) Prawdziwe
wielbienie do tego stopnia wywierało wpływ na życie codzienne pierwszych chrześcijan, że nazywano je „drogą" lub
„drogą prawdy". (Dzieje Apostolskie 9:2; 2 Piotra 2:2) Tą wytkniętą przez Boga „drogą", drogą życia, mają iść
wszyscy prawdziwi czciciele, którzy chcieliby osiągnąć cel - życie wieczne.

A zatem wielbienie Jehowy Boga musi być nieodłączną częścią naszego życia. Prawda Jego Słowa musi

znaleźć zastosowanie w każdej naszej czynności. „Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie,
wszystko na chwałę Bożą czyńcie." (1 Koryntian 10:31; zobacz też Kolosan 3:17) Wszystko, co czynimy, powinno
harmonizować z prawdą Słowa Bożego, przynosząc chwałę Bogu. Stosowanie się do tego zalecenia zapewni nam
trwałe szczęście. Sprawiedliwe zasady Słowa Bożego pozostają niezmienne bez względu na to, gdzie się przebywa i
w jakich warunkach się żyje. Zawsze obowiązują, zawsze są słuszne.-Psalm 118:142 [119:142, J3gr].

Jaki wpływ wywiera na ciebie rzeczywiste oddanie się prawdziwemu wielbieniu? Dostosowuje całe twoje

życie do drogi Bożej. W Słowie Bożym czytamy: „Powinniście odłożyć starą osobowość, która odpowiada waszemu
poprzedniemu sposobowi postępowania i (...) powinniście się stać nowymi w sile pobudzającej wasz umysł i
przyodziać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności." (Efezjan
4:22-24, NW) Przyodzianie nowej osobowości oznacza zaniechanie nieprzyzwoitej, kłamliwej mowy na rzecz
czystego języka i prawdomówności. Oznacza zastąpienie pijaństwa i niemoralności płciowej uczciwym, rzetelnym
postępowaniem. Oznacza wyzbycie się chciwości i rozwijanie w sobie niesamolubstwa i szczodrości.-Kolosan 3:5-
10.

Jak przyjemnie jest, gdy te zbożne cechy uzewnętrzniają się w codziennym obcowaniu z ludźmi: z

członkami rodziny, z towarzyszami pracy, z dobrymi znajomymi, a nawet z obcymi! (Kolosan 3:12-14, 18-23) Czy
sądzisz, że trudno się tak zmienić i wytrwać w tym na codzień? Z pomocą ducha Bożego jest to możliwe. Dzięki
prawdziwemu wielbieniu będziesz mógł wydawać w swoim życiu wspaniałe owoce ducha Bożego.-Galatów 5:19-
24.

Gdy w twoim życiu zacznie dominować prawdziwe wielbienie, będzie ono odtąd twoim stałym

drogowskazem. Przy podejmowaniu mniej lub więcej ważnych decyzji nauczysz się zadawać sobie pytanie: „Czy to
się spodoba Jehowie Bogu? Jakie postępowanie byłoby słuszne i mądre według zasad Jego Słowa?" (Psalm 118:105
[119:105, Bg;] Księga Przysłów [Przypowieści] 3:1-6) Na przykład prawdziwy chrześcijanin zważa na to, żeby jego
praca zawodowa nie kolidowała ze służeniem Jehowie Bogu ani żeby nie

były z nią związane zajęcia lub praktyki,

które Biblia potępia. (Hebrajczyków 13:5, 18; Izajasza 2:3, 4; Apokalipsa [Objawienie] 18:4) Nawet w wyborze
rozrywek powinniśmy się kierować Słowem Bożym, żeby one były budujące i pouczające. (Filipian 4:8) Nie ma
takiej dziedziny życia, na którą prawdziwe wielbienie nie mogłoby wywrzeć korzystnego wpływu.

USZCZĘŚLIWIAJĄCA NAGRODA ZA WYTRWAŁOŚĆ

Prawdziwi chrześcijanie żyją jednak w świecie, który z różnych stron wywiera na nich nacisk, i dlatego

wierne trwanie na „drodze prawdy" może nie być łatwe. Jezus uprzedził, że prawdziwi czciciele Boga będą tak jak
on nienawidzeni i prześladowani. (Jana 15:18-20; 2 Tymoteusza 3:12) Mogą zaistnieć okoliczności utrudniające
regularne studiowanie Biblii lub uczęszczanie na zebrania zboru chrześcijańskiego. Opór może sprawić, że głoszenie
stanie się trudne, a nawet niebezpieczne. Co wtedy zrobisz? Biblia radzi: „Potrzebujecie bowiem wytrwałości,
abyście spełniając wolę Bożą, dostąpili obietnicy." (Hebrajczyków 10:36) A zatem tylko jedna droga jest słuszna:
trzeba odważnie iść naprzód w służbie Bożej i polegać na tym, że On doda sił.-Psalm 54:23 [55:23, Bg];
Hebrajczyków 6:11,12.

Uczeń Jakub napisał do pierwszych chrześcijan: „Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć

spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość."
(Jakuba 1:2, 3) Możemy się naprawdę cieszyć, gdy przy natrafieniu na opór wytrzymujemy próbę naszej wiary.
Dlaczego? Ponieważ swoją wytrwałością dajemy dowód, że w wielkiej kwestii spornej narzuconej całemu
wszechświatu stoimy po stronie naszego Ojca niebiańskiego. Ponad to Syn Boży zapewnia nas: „Przez wytrwałość
swoją zyskacie dusze wasze." Tak, przez wytrwałość zdobędziesz nagrodę życia wiecznego. - Łukasza 21:16-19,
NP; 1 Piotra 2:21-23; 2 Tesaloniczan 1:4, 5.

Żyjemy w najbardziej błogosławionym okresie całych dziejów ludzkości. Już wkrótce Jehowa i Jego Syn,

Jezus Chrystus, oczyszczą wszechświat ze wszystkich nieprzyjaciół Królestwa Bożego. Ileż radości będzie sprawiać

po tej wojnie życie w sprawiedliwych warunkach na rajskiej ziemi, kiedy już nie będzie cierpień, smutku ani
śmierci! Nadzieja ta nigdy nie zawiedzie, ponieważ „Bóg (...) nie kłamie." (Tytusa 1:2, Wk) Ciesząc się tą
zachwycającą perspektywą, nigdy nie zaniedbuj wielbienia Jehowy, prawdziwego Boga. Trwaj na drodze prawdy, bo
„świat przemija, a z nim jego pragnienie, ale kto spełnia wolę Boga, pozostaje na zawsze".-1 Jana 2:17, NW.