Leki wpływające na krzepliwośd

krwi

Hemostaza

Prawidłowo funkcjonujący układ hemostazy jest

niezbędny do życia, ponieważ w przypadku
zaburzeo hemostazy już niewielkie urazy mogą
prowadzid do ciężkich krwawieo, a z drugiej
strony przy nadmiernym krzepnięciu jest
skłonnośd do tworzenia zakrzepów i w związku
z tym wzrasta ryzyko zakrzepicy i powstawania
zatorów.

Hemostaza

Hemostaza polega na zatrzymaniu utraty krwi z

uszkodzonego naczynia. W pierwszym etapie

płytki ulegają adhezji do makrocząsteczek w

podśródbłonkowych okolicach uszkodzonego

naczynia krwionośnego; następnie agregują, aby

utworzyd pierwotny czop hemostatyczny. Płytki

stymulują lokalną aktywację osoczowych

czynników krzepnięcia, prowadząca do

wytworzenia skrzepu fibrynowego

wzmacniającego agregat płytkowy. W miarę

gojenia się rany agregat płytkowy oraz skrzep

fibryny są rozkładane.

Na czym polega krzepnięcie krwi?

W prawidłowych, nieuszkodzonych naczyniach krwionośnych

(tętnicach i żyłach) krew pozostaje u zdrowego człowieka w stanie

płynnym i nie krzepnie. Jeżeli dojdzie do uszkodzenia ściany

naczynia zachodzi proces krzepnięcia krwi, oznacza to że składniki

krwi (czerwone i białe krwinki, płytki krwi, włóknik i odpowiednie

białka osocza) gromadzą się wokół siebie i zlepiają się ze sobą

tworząc skrzep- którego rola polega na zatykaniu, uszczelnieniu

uszkodzenia. Krzepniecie krwi jest niezbędne do prawidłowego

funkcjonowania organizmu, w przypadku upośledzenia procesu

krzepnięcia nie ma możliwości zahamowania krwawienia/

krwotoku. Ponadto powstanie skrzepu zapoczątkowuje proces

gojenia się.

Hemostaza

W procesie krzepnięcia uczestniczy ściana naczynia, osoczowe

czynniki krzepnięcia oraz płytki krwi. W wyniku aktywacji

układu krzepnięcia dochodzi do powstania skrzepu, który

hamuje wynaczynienie krwi z naczynia lub skrzepliny

(zakrzepu) wewnątrz naczynia, co prowadzi do

zablokowania przepływu krwi (np. pęknięta blaszka

miażdżycowa w naczyniach wieocowych prowadzi do

powstania w tym miejscu zakrzepu i zamknięcia naczynia,

co w konsekwencji prowadzi do zawału serca czyli martwicy

fragmentu mięśnia serca). We krwi istnieje także układ

fibrynolityczny, który rozpuszcza skrzep, gdy spełni on już

swoją funkcję (zahamowanie krwawienia).

Hemostaza

Śródbłonek naczyo fizjologicznie produkuje substancje (np. tlenek azotu,

prostacyklinę…) które zapobiegają krzepnięciu krwi. W wyniku uszkodzenia

ściany naczynia lub działania czynników uszkadzających (blaszka

miażdżycowa, toksyny bakterii, toksyny dymu papierosowego) może dojśd

do aktywacji przeciwnego procesu i wykrzepiania w naczyniu. Początkowo

dochodzi do agregacji i aktywacji płytek krwi, w wyniku czego naczynie

kurczy się w miejscu uszkodzenia i napływają kolejne płytki powiększając

skrzeplinę. Aktywacja układu osoczowego (pod wpływem uszkodzenia

naczynia) prowadzi ostatecznie do powstania fibryny z fibrynogenu (pod

wpływem trombiny powstającej z protrombiny). Zakrzepy mogą

powstawad wewnątrz naczyo żylnych i tętniczych oraz w sercu. Od

zakrzepów mogą odrywad się fragmenty prowadząc do zatorów

(najniebezpieczniejsze są zatory w mózgu i płucach).

Hemostaza

• W warunkach chorobowych może dochodzid do

niepożądanego krzepnięcia krwi w nieuszkodzonych

naczyniach krwionośnych- nie mówimy wówczas o skrzepie

a o zakrzepie, może to prowadzid do ograniczenia bądź

zatrzymania przepływu krwi przez te naczynia. Wynikiem

ograniczenia lub zatrzymania przepływu krwi przez naczynie

jest martwica tkanki, narządu które owo naczynie

zaopatruje, przykładem takiej martwicy może byd zawał

mięśnia sercowego bądź udar niedokrwienny mózgu.

Hemostaza

• Ponadto powstały zakrzep może się oderwad od ściany

naczynia, ściany serca bądź zastawki serca i popłynąd

wraz z prądem krwi do innej części ciała. Wraz ze

zmniejszającym się światłem naczynia taki oderwany,

wędrujący zakrzep może zablokowad przepływ krwi i

doprowadzid do niedokrwienia określonej części ciała a

co za tym idzie jej martwicy. Zakrzep który przemieścił

się do innej części ciała wraz z prądem krwi nazywamy

zatorem. We wszystkich częściach ciała może dojśd do

zatoru, najczęściej jednak mamy do czynienia z

zatorami w naczyniach nóg, w naczyniach płucnych lub

w naczyniach zaopatrujących mózg. .

Hemostaza

Protrombina powstaje w wątrobie przy udziale witaminy

K i należy do grupy α₁-globulin. Powstająca z niej
trombina, prowadzi do powstania fibryny.

Synteza fibryny rozpoczyna się od odszczepienia przez

trombinę fibrynopeptydów A i B z powstałego w
wątrobie fibrynogenu. Fibrynogen jest białkiem.
Monomery fibryny ulegają agregacji, tworząc długie
włókna. Następnie pod wpływem czynnika XIII
dochodzi do tworzenia się sieci kowalencyjnych wiązao
poprzecznych i podłużnych, co prowadzi do
wzmocnienia struktury.

Fizjologiczne inhibitory krzepnięcia

krwi

Oprócz czynników prowadzących do krzepnięcia

krwi organizm dysponuje różnymi
inhibitorami krzepnięcia.

• Antytrombina, wytwarzana w wątrobie,

hamuje kaskadę krzepnięcia krwi

• Siarczan heparanu, występuje na powierzchni

komórek śródbłonka

• Białko C i białko S

Hemostaza

W prawidłowych warunkach istnieje równowaga

pomiędzy procesami tworzenia fibryny a
fibrynolizą. W przypadku jej zaburzenia w
zależności od tego, który proces przeważa,
dochodzi albo do tworzenia zakrzepów, albo
do zwiększenia skłonności do krwawieo.

Zaburzenia hemostazy

Zaburzenia hemostazy (skaza krwotoczna) mogą

wynikad:

• Ze zmiany liczby płytek krwi

(trombocytopenia) albo z upośledzenia ich
czynności (zakażenia, stosowanie leków)

• Z niedoborów czynników krzepnięcia

(koagulopatie)- hemofilia

Układ krzepnięcia i fibrynolizy

aktywacja

wewnątrzpochodna

adhezja

i agregacja płytek

aktywacja

zewnątrzpochodna

aktywator protrombiny

protrombina

trombina

fibrynogen

monomery włóknika

plazminogen

plazmina

prod. degr. włóknika

Środki wspomagające hemostazę

Witamina K. Występuje w zielonych częściach

roślin. Konieczna jest do syntezy w wątrobie
czynników II, VII, IX oraz X, a także białek C i S.

Preparaty witaminy K są wskazane we

wszystkich postaciach niedoboru witaminy K.
Służą one również jako antidotum przy
przedawkowaniu leków przeciwzakrzepowych
(warfaryna).

Leki przeciwpłytkowe

Środki hamujące czynnośd trombocytów,

inhibitory agregacji płytek krwi.

Płytki formują pierwotny czop hemostatyczny w

miejscach uszkodzenia naczyo. Uczestniczą
także w formowaniu zakrzepów
patologicznych, które prowadzą do zawału
mięśnia sercowego, udaru i zakrzepicy naczyo
obwodowych.

Leki przeciwpłytkowe

Jako inhibitory agregacji trombocytów

zastosowanie znajdują:

• Inhibitory cyklooksygenazy ( kwas

acetylosalicylowy)

• Antagoniści receptorów ADP (tiklopidyna i

klopidogrel)

• Antagoniści receptora glikoproteinowego

IIb/IIIa (GB-IIb/IIIa)

• Dipirydamol

Odstawienie leków przeciwpłytkowych

przed zabiegami chirurgicznymi

W trakcie przyjmowania ASA wykonywane mogą

być:

•

operacje kardiochirurgiczne

•

biopsje narządowe

•

ekstrakcje zębów

Przyjmowanie ASA zwiększa częstość poważnych

krwawień jedynie u chorych poddawanych

operacjom wewnątrzczaszkowym i prostatektomii

przezcewkowej

Leki przeciwpłytkowe

Kwas acetylosalicylowy. Nieodwracalnie hamuje

cyklooksygenazę 1( COX-1). W płytkach głównym
produktem cyklooksygenazy jest tromboksan
(induktor agregacji płytek). Ponieważ płytki nie
syntetyzują nowych białek, działanie aspiryny na
płytkową cyklooksygenazę jest permanentne i
trwa przez cały czas życia płytek (7-10 dni). Zatem
powtarzane dawki aspiryny wywołują
skumulowany efekt działania na funkcję płytek.

Leki przeciwpłytkowe- antagoniści

receptorów ADP

Płytki zawierają dwa receptory purynergiczne , P2Y₁ oraz

P2Y₁₂.

Tiklopidyna jest prolekiem, który wymaga konwersji do

aktywnego metabolitu przez enzym wątrobowy ,
cytochrom P450. Lek jest szybko wchłaniany i ma
wysoką biodostepnośd. Cechuje się krótkim okresem
półtrwania i długim okresem działania. Maksymalne
zahamowanie agregacji płytek jest obserwowane po 8-
11 dniach. Zatem, aby uzyskad szybszy początek
działania, podawane są „dawki inicjujące” , wynoszące
500mg. Typowa dawka to 250 mg dwa razy dziennie.

Tienopirydyny

• tiklopidyna,
• klopidogrel
preferowany jest klopidogrel ze względu na lepszy profil bezpieczeostwa

9% leczonych tiklopidyną

: biegunka (także przewlekła po 3-8 tygodniach leczenia na

podłożu zmian zapalnych jelita grubego), nudności, wymioty;
często (2-3%) wysypka skórna lub świąd skóry;
2,1-2,4% - neutropenia (mechanizm toksycznego uszkodzenia), rozwijająca się

zazwyczaj w ciągu pierwszych 4 miesięcy, początkowo bezobjawowa (co 2 tygodnie

przez 4 miesiące badanie morfologii z rozmazem);
<1% agranulocytoza; opisywano także przypadki aplazji szpiku i zakrzepowej
plamicy małopłytkowej,

Nieodwracalnie modyfikują strukturę płytkowego receptora ADP o nazwie P2Y

12

,

bezpośrednio i swoiście hamując wiązanie ADP do receptora i hamując wywoływaną przez
ADP aktywację kompleksu glikoprotein GPIIb/IIIa.

Leki przeciwpłytkowe- antagoniści

receptorów ADP

Klopidogrel. Jest blisko powiązany z tiklopidyną, ale

posiada bardziej korzystny profil toksykologiczny,

z mniejszą częstością występowania

trombocytopenii i leukopenii. Klopidogrel jest

prolekiem o późnym początku działania. Typowa

dawka wynosi 75mg, a dawka wprowadzająca

300mg.

Wskazania: redukcja częstości udarów oraz śmierci

pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia

sercowego lub udarem, stabilna choroba tętnic

obwodowych, ostry zespół wieocowy.

Tiklopidyna vs Klopidogrel

• Klopidogrel – zarejestrowany do stosowania w ostrych zespołach

wieocowych

• mniej działao niepożądanych (neutropenia, trombocytopenia,

nudności, biegunka, alergia, zmiany poziomu enzymów
wątrobowych)

• szybszy czas rozpoczęcia działania
• mniej interakcji lekowych (nie wpływa na farmakokinetykę

blokerów pompy protonowej, digoksyny)

• Niewskazane jest równoległe stosowanie klopidogrelu i gdyż

warfaryna może nasilad krwawienie.

• Inhibitory receptora glikoproteinowego IIb/IIIa mogą zwiększad

ryzyko krwawienia i nie powinny byd stosowane razem z
klopidogrelem.

• Klopidogrel nie zmienia wpływu heparyny na krzepnięcie krwi.

Inhibitory glikoproteiny IIb/IIIa

Glikoproteina IIb/IIIa stanowi receptor dla fibrynogenu,

odpowiedzialny za przyleganie płytek do obcych
powierzchni i do innych płytek (uczestniczy w
agregacji). Receptor ten jest aktywowany przez takich
agonistów płytek, jak trombina, kolagen czy tomboksan
A₂ w celu utworzenia miejsc wiążących dla jej ligandów,
które nie wiążą się z płytkami będącymi w spoczynku.
Hamowanie wiązania z tym receptorem blokuje
agregację płytek indukowaną przez jakichkolwiek
agonistów.

Obecnie zarejestrowano do stosowania trzy leki

Inhibitory glikoproteiny IIb/IIIa

Obecnie zarejestrowano do stosowania trzy leki:

Abciksimab, Eptifibatyd, Tirofiban.

Jedynie inhibitor receptora

GP IIb-IIIa blokuje agregację płytek krwi

w odpowiedzi na działanie wszystkich agonistów

Zaadaptowano z Brogan. Ann Emerg Med. 2002;9:1029.

Fibrynogen

Serotoninan

Kolagen

Epinefryna

Plazmina

Fibrynogen
(GP IIb-IIa)

Czynnik aktywacji płytek

Receptor
trombiny

Protrombina

Trombina

Tienopirydyny blokują

aktywację

płytek

zachodzącą poprzez receptor dla ADP

Inhibitory

GP IIb-IIIa

zapobiegają aktywacji płytek

indukowanej przez fibrynogen

Aspiryna blokuje jedynie aktywację

płytek zachodzącą poprzez szlak

kwasu arachidynowego

Inhibitory receptora GP IIb-IIIa wypierają

cząsteczki fibrynogenu uniemożliwiając

powstanie/narastanie skrzepliny

Heparyna i enoksyparyna
zmniejszają syntezę trombiny

pośrednio i częściowo blokując

ten szlak aktywacji płytek

Bivalirudyna inaktywuje

cząsteczki trombiny

pośrednio i częściowo blokując ten

szlak aktywacji płytek

Tromboksan A2

INTEGRILIN

®

(eptifibatide) Injection

Syntetyczny peptyd uzyskany z

jadu węża Sistrurus m barbour

Brak właściwości immunizacyjnych

Inhibitory glikoproteiny IIb/IIIa

Eptifibatyd. Jest peptydem blokującym miejsce

fibrynogenu, ale przynoszący mniejsze korzyści
niż w przypadku przeciwciał.

Tirofiban (AGGRASTAT) jest niepeptydowym

małocząsteczkowym inhibitorem
glikoproteinowego receptora. Ma krótki czas
działania i wykazuje skutecznośd w przypadku
zawałów serca bez załamka Q i w niestabilnej
dusznicy bolesnej.

Aspiryna

TXA

2

(0,075 - 0,5)

Ticlopidine

ADP (2 x 0,25)

Klopidogrel

ADP (1 x 0,075)

Abciximab

GP IIb/IIIa (0,25 mg/kg

0,125

m

g/kg/min.)

Tirofiban

GP IIb/IIIa (0,01 mg/kg

0,15

m

g/kg/min.)

Eptifibatyd

GP IIb/IIIa (0,18 mg/kg

2

m

g/kg/min.)

LEKI ANTYAGREGACYJNE

Leki przeciwzakrzepowe

antykoagulanty

Antykoagulanty są stosowane, podobnie jak leki

hamujące agregację trombocytów, w
profilaktyce i leczeniu procesów zakrzepowo-
zatorowych. Są one ponadto niezbędne przy
produkcji preparatów krwi konserwowanej.

Leki przeciwzakrzepowe

antykoagulanty

Usunięcie jonów wapnia. Jony wapnia są

niezbędne do procesu krzepnięcia krwi. Dlatego

dzięki ich usunięciu można zapobiec krzepnięciu

krwi. Dokonuje się tego za pomocą wiązania w

kompleksach z cytrynianem sodu. Usuwanie

jonów wapnia może byd stosowane jedynie in

vitro, ponieważ obniżenie poziomu jonów wapnia

we krwi in vivo doprowadziłoby do tężyczki.

Można jednak użyd do transfuzji krwi

cytrynianowej, pod warunkiem że szybkośd

przetaczania nie jest zbyt duża.

Heparyny

Heparyna jest glikozaminoglikanem. Jest

wytwarzana i magazynowana wraz z histaminą
w ziarnistościach komórek tucznych, które
wystepują w szczególnie dużych ilościach w
wątrobie, płucach i błonie śluzowej jelit.
Biologiczne znaczenie endogennej heparyny
nie jest do kooca wyjaśnione.

Układ krzepnięcia i fibrynolizy

aktywacja

wewnątrzpochodna

adhezja

i agregacja płytek

aktywacja

zewnątrzpochodna

aktywator protrombiny

protrombina

trombina

fibrynogen

monomery włóknika

plazminogen

plazmina

prod. degr. włóknika

Heparyny

Heparyna standardowa (heparyna

niefrakcjonowana , UFH) jest ekstrahowana z
błony śluzowej jelit świo lub z płuc krów,
aktywnośd biologiczna wynosi około 150 USP
jednostek/mg. Jednostka USP jest taką ilością
heparyny, która zapobiega skrzepnięciu 1 ml
cytrynianowego osocza owcy przez godzinę po
podaniu 0,2ml 1% CaCl₂.

Heparyny

Pozajelitowe podanie heparyny zapobiega

krzepnięciu krwi poprzez działanie na różne
miejsca układu krzepnięcia. Podstawowy
mechanizm działania polega na aktywacji
antytrombiny, która hamuje trombinę i inne
proteazy serynowe. Aktywacja antytrombiny
zachodzi dzięki pentasacharydowej strukturze
wewnątrz cząsteczki heparyny, która prowadzi
do zmian konformacji, a w rezultacie do
aktywacji antytrombiny.

Heparyny

Do zahamowania trombiny niezbędne jest

wytworzenie trójskładnikowego kompleksu
złożonego z heparyny, antytrombiny i
trombiny.

Antytrombina jest syntetyzowana w wątrobie i

krąży w osoczu. Hamuje ona zaktywowane
czynniki szlaku krzepnięcia, w tym trombinę,
czynniki Xa oraz Ixa.

Weitz J, et al. N Engl J Med 1997

Heparyna niefrakcjonowana (UFH)

Heparyny

Heparyny drobnocząsteczkowe LMWH są

izolowane ze standardowych heparyn, różnią
się od heparyny standardowej i między sobą
właściwościami farmakokinetycznymi i
mechanizmem działania. LMWH różnią się od
heparyny standardowej przede wszystkim
tym, że ze względu na mniejsza długośd
łaocuchów hamują one głównie czynnik Xa.

Heparyny

Heparyna nie jest wchłaniana przez błonę śluzową

przewodu pokarmowego i dlatego jest podawana

drogą ciągłej infuzji dożylnej lub podskórnie.

Działanie heparyny może zostad szybko zniesione

przez siarczan protaminy. Jest to silnie zasadowe

białko, które inaktywuje heparynę, tworząc z nią

kompleksy. Siarczan protaminy stosuje się przy

powikłaniach wywołanych heparyną, pod koniec

zabiegów z wykorzystaniem krążenia

pozaustrojowego oraz po zakooczeniu transfuzji

wymiennej.

Heparyny drobnocząsteczkowe ( LMWH )

Weitz J, et al. N Engl J Med 1997

Ardeparyna
Parnaparyna

Heparyna niefrakcjonowana

Certoparyna

Dalteparyna

Nadroparyna

Rewiparyna

Enoksaparyna

Tinzaparyna

Lindhart & Gunay, SemThromb Hemost
1999; 25:5-16.

LMWH – metody wytwarzania

Depolimeryzacja oksydacyjna

Rozszczepienie z beta-eliminacją przez

heparynazę

Rozszczepienie z deaminacją

przez azotan izoamylu

Rozszczepienie z

beta-eliminacją przez

obróbkę alkaliczną

Rozszczepienie z deaminacją

przez kwas azotawy

Farmakokinetyka UFH i LMWH

UFH

LMWH

masa cząsteczkowa

12000 – 15000 Da

8000 Da

okres półtrwania

1-2 godziny

4 -6 godzin

biodostępnośd

ok. 30%

90%

wpływ na APTT

( + )

( - )

monitorowanie

APTT

nie wymaga

anty-IIa/anty-Xa

1 : 1

1 : 2 - 4

droga eliminacji

nerki

nerki

droga podania

zwykle dożylnie

zwykle podskórnie

Zastosowania heparyn

drobnocząsteczkowych



Prewencja żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

 Chirurgia ogólna
 Ortopedia i chirurgia urazowa
 Alternatywa doustnej antykoagulacji
 Neurochirurgia – zabiegi na kręgosłupie
 Leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej
 Leczenie niestabilnej dusznicy bolesnej

i OZW bez uniesienia odcinka ST

 Leczenie przeciwzakrzepowe podczas

angioplastyki tętnic wieocowych

Heparyny drobnocząsteczkowe

Główną przewagą heparyn drobnocząsteczkowych

nad standardowymi jest bardziej przewidywalny
profil farmakokinetyczny, który pozwala na
dostosowanie dawkowania podskórnego w
odniesieniu do masy ciała bez konieczności
monitorowania laboratoryjnego.

W odróżnieniu od warfaryny, heparyna nie przenika

przez łożysko i nie jest przyczyną deformacji
płodów; zatem jest to lek z wyboru w terapii
przeciwzakrzepowej u kobiet w ciąży.

Heparyny drobnocząsteczkowe

Preparaty:
Dalteparinum natricum Fragmin amp.
Enoxaparin sodium Lovenox
Enoxaparinum natricum Clexane, Clexane forte
Nadroparinum calcicum Fraxiparine
Parnaparinum natricum Fluxum
Reviparinum natricum Clivarin 1432

Heparyny

Działania niepożądane.
• krwawienie jest zasadniczym działaniem

niepożądanym heparyny.

• Trombocytopenia indukowana heparyną.
• Zaburzenia funkcji wątroby.
• Reakcje alergiczne (pokrzywka, nieżyt nosa)

Heparyny

Przeciwwskazania:
• Zwiększona skłonnośd do krwawieo
• Owrzodzenia przewodu pokarmowego
• Zagrażające poronienie
• Ciężkie schorzenia wątroby, nerek

Heparyny

Interakcje.
Równoczesne stosowanie środków hamujących

agregację trombocytów, a także niektórych
penicylin i cefalosporyn zwiększa ryzyko
wystąpienia krwawienia. Działanie heparyny
zmniejszają leki przeciwhistaminowe,
glikozydy nasercowe i tetracykliny.

Preparaty heparyny do stosowania

miejscowego

Na rynku dostępne są liczne preparaty zawierające heparynę do

stosowania miejscowego w przypadku zamkniętych urazów

sportowych i powypadkowych, zespołu żylakowatego, zakrzepicy

naczyo powierzchownych.

Esceven żel (heparinum +Hippocastani seminis exstractum siccum)
Haematoven żel (Escinum+Heparinum+Lecithinum)
Helason maśd(heparinum +Hyaluronidazum
Lioton żel
Aescin żel (Escinum+Diethylamini salicylas +Heparinum natricum)
Contractubex (Heparinum natricum+Allantoinum+Allii cepae

extractum)

Savarix żel (Benzocainum+Heparinum natricum+Hippocastani

intractum)

Tointex krem (Allantoinum+Heparinum)

Jakie kryteria decydują o wyborze LMWH ?

Właściwości

chemiczne

sprawiają,

że każda LMWH jest unikalna.

Przekłada się to na

farmakologiczne

różnice pomiędzy LMWH.

Ma to wpływ na bezpieczeostwo

kliniczne

i skutecznośd prowadzonego leczenia

HEPARYNA

NIEFRAKCJONOWANA

BEZPOŚREDNIE

INHIBITORY

TROMBINY

PENTASACHARYDY

KUMARYNA

HEPARYNY

DROBNOCZĄSTECZKOWE

TROMBINA

Fondaparinuks

Fonfaparinuks ARIXTRA jest syntetycznym

pentasacharydem, który podobnie jak heparyna
drobnocząsteczkowa hamuje czynnik Xa, ale nie
wpływa hamująco na trombinę. Fondaparinuks
podawany w iniekcjach podskórnych osiąga
szczytowe stężenie w osoczu po 2 godzinach i jest
wydalany z moczem., a jego okres półtrwania
wynosi 17-21 godzin. Fondaparinuks wydaje się
w mniejszym stopniu niż heparyny wyzwalad
zespół indukowanej heparyną trombocytopenii.

Leki hamujące aktywnośd trombiny

Lekami hamującymi aktywnośd trombiny są:
Antytrombina III
Hirudyny i związki pokrewne
argatroban

Antytrombina III

Antytrombina III. Jest naturalnym inhibitorem

krzepnięcia krwi, syntetyzowanym w wątrobie.

Do celów leczniczych otrzymuje się ja z krwi

ludzkiej. Jej aktywnośd jest zwiększana przez

heparynę. W organizmie zapobiega powstawaniu

skrzepów krwi przez hamowanie aktywności

trombiny oraz czynnika Xa. Podawana jest we

wrodzonym lub nabytym jej niedoborze oraz

zapobiegawczo lub leczniczo w zespołach

zatorowo-zakrzepowych, w których heparyna jest

nieskuteczna.

Hirudyny

Naturalna hirudyna jest polipeptydem złożonym

z 65 aminokwasów, wydzielanym przez
gruczoły ślinowe pijawki lekarskiej. Wykazuje
działanie przeciwzakrzepowe, łącząc się
bezpośrednio z trombiną, i nie jest zależna w
działaniu farmakologicznym od antytrombiny
III. W odróżnieniu od heparyny nie wywołuje
trombocytopenii. Protamina nie znosi jej
działania przeciwzakrzepowego.

Hirudyny

Preparaty:
Lepirudyna
Desirudyna
Biwalirudyna- Angiomax
Ze względu na bezpośrednie i swoiste działanie na

trombinę są stosowane w zapobieganiu i leczeniu

zaburzeo zakrzepowo-zatorowych. Ich

wprowadzenie do lecznictwa stwarza szansę

uzupełnienia leczenia trombolitycznego w ostrym

zawale mięśnia sercowego i w czasie

angioplastyki naczyo wieocowych.