FUTURA

edukacja & przyszło

ść

Techniczne bezpiecze

ń

stwo pracy

mgr in

ż

. Krystian M

ę

drek

19.05.2012

BEZPIECZE

Ń

STWO I HIGIENA PRACY

Mikroklimat środowiska pracy

Zapewnienie pracownikowi komfortu cieplnego polega na stworzeniu takich

warunków, w których człowiek ubrany stosownie do rodzaju i warunków
pracy nie odczuwa chłodu lub gorąca w czasie jej wykonywania.

Na równowagę cieplną mają wpływ następujące parametry charakteryzujące

powietrze:

•

temperatura,

•

wilgotność względna,

•

prędkość ruchu powietrza,

•

promieniowanie cieplne.

Mikroklimat gorący

Mikroklimat gorący na stanowiskach pracy charakteryzowany jest przez

wskaźnik obciążenia termicznego WBGT (Wet Bulb Globe Temperature).
Wskaźnik ten uwzględnia wpływ temperatury, prędkość ruchu powietrza,
wilgotność bezwzględną powietrza oraz średnią temperaturę
promieniowania otoczenia.

Uzyskane średnie wartości WBGT porównuje się z dopuszczalnymi

wartościami uwzględniającymi metabolizm, aklimatyzację oraz prędkość
przepływu powietrza, które zamieszczone są w odpowiednich tablicach.

Mikroklimat zimny

Mikroklimat zimny występuje na stanowiskach pracy, gdy temperatura

powietrza nie przekracza +14ºC w przypadku zatrudniania młodocianych.

Ze względu na sposób oddziaływania mikroklimatu na organizm człowieka

wyróżnia się:

•

chłodzenie miejscowe, przy którym działanie środowiska na organizm
człowieka oceniane jest za pomocą wskaźnika siły chłodzącej WCI
(Wind Chill Index); wskaźnik ten ocenia się na tych samych poziomach,
co przy oznaczaniu WBGT;

•

chłodzenie ogólne, przy którym działanie mikroklimatu zimnego oceniane
jest za pomocą wskaźnika wymaganej ciepłochronności odzieży IREQ
(Required Clothing Insulation); wskaźnik ten, oznaczony na stanowisku
pracy, porównywany jest z wartościami podanymi w normie.

Oddziaływanie mikroklimatu na organizm

Mikroklimat gorący – utrata ciepła przy zbyt wysokiej temperaturze odbywa

się w sposób bierny (promieniowanie, przewodzenie i konwekcja) i czynny

(parowanie potu). W czasie ciężkiej pracy fizycznej, w wysokiej

temperaturze ilość potu może osiągnąć 3-4 litry na godzinę. Obfite pocenie

się powoduje także utratę elektrolitów (Na, K, Cl i innych), co może

spowodować zaburzenia w gospodarce energetycznej pracownika. Wysoka

temperatura otoczenia może spowodować omdlenia cieplne, kurcze

cieplne, wyczerpanie, udar.

Oddziaływanie mikroklimatu na organizm

Mikroklimat zimny – zagrożenie występowaniem zmian wywołanych przez

działanie zimna jest zależne od stopnia utraty ciepła drogą przewodnictwa

(wilgotna odzież, kontakt z zimnym metalem), konwekcji (oziębienie przez

wiatr) i promieniowania (zależnie od różnicy ciepłoty ciała i otoczenia).

Zmiany ogólne występujące pod wpływem niskich temperatur to

hipotermia (obniżenie temperatury ciała prowadzące do utraty

ś

wiadomości, zwolnienia lub zatrzymania oddychania, wreszcie

zatrzymania krążenia).

Elektryczność statyczna

Jest to zespół zjawisk towarzyszących pojawieniu się niezrównoważonego

ładunku elektrycznego na materiałach o małej przewodności elektrycznej
(dielektrykach, materiałach izolacyjnych) lub na odizolowanych od ziemi
obiektach przewodzących (np. ciele człowieka, elementach urządzeń).
Ładunki te wytwarzają wokół siebie pole elektrostatyczne o natężeniu tym
większym, im większa jest wartość ładunku wytwarzającego to pole.

Elektryzowanie (elektryzacja) – jest to wytwarzanie na danym ciele

znajdującym się w polu elektrostatycznym nadmiaru ładunków
elektrycznych jednego znaku. Występuje zwykle w warunkach zetknięcia
czy zbliżenia i następującego po nim rozdzielenia dwóch nie
naelektryzowanych ciał. Warunki te następują np. przy transporcie ciał lub
ich mieszaniu. Elektryzowanie może być ciągłe lub dorywcze (okresowe).

Elektryczność statyczna

Zagrożenia elektrycznością statyczną są spowodowane bezpośrednim

oddziaływaniem pola elektrycznego wytwarzanego przez naelektryzowane
obiekty lub oddziaływaniem wyładowań elektrostatycznych.

Wyróżnia się trzy rodzaje zagrożeń:

•

niekorzystne oddziaływanie na człowieka,

•

zakłócenia procesów technologicznych,

•

pożarowo-wybuchowe.

Elektryczność statyczna

Ładunki elektrostatyczne mogą powstawać na ludziach drogą kontaktową

w czasie chodzenia, zdejmowania odzieży albo wykonywania czynności
domowych lub zawodowych. Elektryzacja ludzi może również nastąpić
przez indukcję.

Ciało człowieka może gromadzić ładunki elektryczne, jeśli jest odpowiednio

odizolowane od ziemi, np. przez nieprzewodzące obuwie lub podłogę.
Energia związana z naładowaniem elektrostatycznym człowieka wynosi
od kilku do kilkudziesięciu mJ.

Elektryczność statyczna

Oddziaływanie elektryczności statycznej na ludzi jest następujące:

•

przebywanie pod wpływem pola elektrostatycznego przez dłuższy czas ma
ujemny wpływ na stan zdrowia i samopoczucie ludzi,

•

wyładowania elektrostatyczne powstają przy zbliżeniu do uziemionego
obiektu; poza niemiłym lub groźnym uczuciem, wyładowania mogą
prowadzić do urazów mechanicznych przy występujących odruchach.
Wyładowanie zwykle jest słabo odczuwalne albo nieodczuwalne, a przy
wyższych poziomach napięcia i energii (ok. 250 mJ) może spowodować
wystąpienie ciężkiego szoku. Zachodzi też niebezpieczeństwo inicjacji
wybuchu przy wyładowaniu z człowieka w warunkach zagrożenia
wybuchowego lub pożarowego (minimalne energie zapłonu: acetylen,
wodór – 0,011 mJ, dla oparów benzyny – 0,15 mJ).

Elektryczność statyczna - zagrożenia

Silne pola elektrostatyczne mogą spowodować zakłócenia w działaniu

aparatury kontrolno-pomiarowej, komputerów oraz we wszelkich
urządzeniach elektronicznych zawierających elementy półprzewodnikowe.

Zagrożenia wywołane elektryzowaniem się ciał stałych w postaci zwartej

występują w wielu procesach przemysłowych, np. takich jak przewijanie,
walcowanie, powlekanie oraz przy przenoszeniu napędu przez paski
klinowe i pasy transmisyjne, tarciu odzieży, toczeniu się kół pojazdów, itp.

Elektryzowanie się cieczy następuje podczas takich operacji jak: przepływ

przez rurociągi, napełnianie i opróżnianie zbiorników.

Gazy, pary lub ich mieszaniny elektryzują się tylko wtedy, kiedy znajdują się

w nich zanieczyszczenia w postaci cząstek ciał stałych lub ciekłych, takie
jak: rdza, pył, kropelki wody, skroplony gaz.

Ochrona przed elektrycznością statyczną

Ś

rodki ochrony przed elektrycznością statyczną powinny eliminować

możliwość elektryzacji obiektów lub zapewniać bezpieczne odprowadzanie
ładunków elektrycznych.

W celu odprowadzania ładunków elektryczności statycznej z metalowych

i przewodzących części i urządzeń stosuje się uziemienia i połączenia
wyrównawcze. Uziemienie powinno zapewnić spływ ładunków bez
wystąpienia zagrożenia wybuchowego lub pożarowego.

Ochrona przed elektrycznością statyczną

Antystatyzacja – polega na zmianie właściwości materiałów i substancji

w celu zmniejszenia ich elektryzacji i gromadzenia się ładunków. Proces
ten jest realizowany poprzez wprowadzenie do danej substancji
odpowiedniej domieszki (tzw. antystatyka) lub naniesienie antystatyka na
powierzchnię materiału.

Zwiększanie wilgotności powietrza – jest skutecznym środkiem ochrony

przed gromadzeniem się ładunków elektrostatycznych tylko na tych
materiałach, które wykazują właściwości powierzchniowego adsorbowania
wody. Zwiększenie wilgotności względnej powietrza dokonuje się poprzez
nawilżanie pomieszczeń lub stanowisk produkcyjnych.

Ochrona przed elektrycznością statyczną

Neutralizatory ładunku – służą do eliminacji ładunków elektrostatycznych

występujących na powierzchniach płaskich lub walcowych, pasów
napędowych itp. poprzez ich neutralizację zjonizowanym powietrzem.
Neutralizatory ładunku mogą działać w sposób bezpośredni lub
z wymuszonym nadmuchem zjonizowanego powietrza.

Ekranowanie elektrostatyczne - polega na umieszczaniu uziemionej siatki

metalowej na powierzchniach izolacyjnych w celu zmniejszenia natężenia
pola elektrycznego na stanowisku pracy.

Ochrona przed elektrycznością statyczną

Zmiany procesów technologicznych umożliwiające eliminację zagrożeń to:

•

zmniejszenie szybkości procesów (np. szybkości przepływu cieczy),

•

zwiększenie pojemności obiektów względem ziemi,

•

korekta procesów w celu pozbycia się źródeł generacji ładunków,

•

prowadzenie procesów w atmosferach obojętnych, np. nie zagrożonych

wybuchem,

•

dobór tworzyw na wykładziny, konstrukcje maszyn i urządzeń

produkcyjnych w celu zmniejszenia elektryzacji stykających się z nimi

obiektów oraz materiałów.

Ś

rodki ochrony indywidualnej

Ś

OI – to urządzenia lub wyposażenie przewidziane do noszenia bądź

trzymania przez użytkownika w celu jego ochrony przed jednym lub
większą liczbą zagrożeń, które mogą mieć wpływ na jego bezpieczeństwo
i zdrowie.

Zasadnicze wymagania dla ŚOI w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa

użytkowników określone są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia
21 grudnia 2005 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla środków ochrony
indywidualnej (Dz. U. Nr 259, poz. 2173).

Ś

OI – zasady stosowania

Ś

OI powinny być stosowane w sytuacjach, kiedy nie można uniknąć zagrożeń

lub nie można ich wystarczająco ograniczyć za pomocą środków ochrony
zbiorowej lub odpowiedniej organizacji pracy.

Dostarczane pracownikowi do stosowania ŚOI powinny:

•

być odpowiednie do istniejącego zagrożenia i nie powodować same
z siebie zwiększonego zagrożenia,

•

uwzględniać warunki istniejące w danym miejscu pracy,

•

uwzględniać wymagania ergonomii oraz stan zdrowia pracownika,

•

być odpowiednio dopasowane do użytkownika.

Klasyfikacja ŚOI

Zgodnie z normą PN-Z-08053:1998 środki ochrony indywidualnej pod

względem konstrukcji oraz ich ogólnego przeznaczenia dzielimy na 9 grup:

•

odzież ochronna – symbol oznaczenia U,

•

ś

rodki ochrony kończyn dolnych – symbol oznaczenia N,

•

sprzęt ochrony głowy – symbol oznaczenia G,

•

sprzęt ochrony twarzy i oczu – symbol oznaczenia T,

•

sprzęt ochrony układu oddechowego – symbol oznaczenia D,

•

sprzęt ochrony słuchu – symbol oznaczenia S,

•

sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości – symbol oznaczenia W,

•

ś

rodki izolujące cały organizm – symbol oznaczenia I,

•

ś

rodki ochrony kończyn górnych – symbol oznaczenia R.

Odzież ochronna

Odzież ochronna to odzież, która okrywa lub zastępuje odzież osobistą i chroni

przed jednym lub wieloma zagrożeniami.

Do odzieży ochronnej nie zalicza się odzieży przeznaczonej do wykonywania

prac, przy których występuje tylko intensywne brudzenie substancjami
nieszkodliwymi dla zdrowia, działają czynniki powodujące przyspieszone
niszczenie odzieży lub wymagana jest specjalna czystość wytwarzanego
produktu. Ten rodzaj odzieży zaliczany jest do odzieży roboczej, która nie
podlega obowiązkowej certyfikacji.

Odzież ochronną można podzielić w zależności od:

•

czynników szkodliwych, przed którymi chroni,

•

zapewnianego przez nią obszaru chronionego.

Odzież ochronna

Ze względu na rodzaj zagrożenia odzież można podzielić na:

•

chroniącą przed czynnikami mechanicznymi,

•

chroniącą przed czynnikami gorącymi,

•

chroniącą przed zimnem,

•

chroniącą przed opadami atmosferycznymi,

•

chroniącą przed czynnikami chemicznymi,

•

chroniącą przed pyłami,

•

chroniącą przed czynnikami biologicznymi,

•

chroniącą przed porażeniem prądem,

•

chroniącą przed promieniowaniem jonizującym i elektromagnetycznym.

Odzież ochronna

Drugim kryterium podziału jest zapewniany przez odzież zakres ochrony:

•

odzież chroniąca tułów, np. płaszcze, peleryny, kurtki, kombinezony,
fartuchy, bluzy, ubrania, spodnie, kamizelki,

•

ochraniacze części tułowia, np. ochraniacze barku, ochraniacze klatki
piersiowej, ochraniacze brzucha, ochraniacze pośladków, ochraniacze
przedramienia,

•

nakrycia głowy, np. kaptury, kapelusze, czapki, berety.

Odzież ochronna

Odzież ochronna powinna być zaprojektowana i wykonana, aby jej

użytkownik mógł wykonywać czynności zawodowe mając zapewnioną
ochronę przed jednym lub wieloma jednocześnie występującymi
zagrożeniami.

Właściwości ochronne i użytkowe odzieży są zdeterminowane przede

wszystkim przez właściwości materiałów, z których ją wykonano.

Właściwości użytkowe określają przydatność odzieży do prac w danych

warunkach z punktu widzenia jej trwałości, właściwości higienicznych,
wygody użytkowania.

Odzież ochronna powinna być prawidłowo dobrana do wymiarów ciała

użytkownika dzięki odpowiedniemu systemowi wielkości
uwzględniającemu wzrost, obwód klatki piersiowej i obwód pasa
użytkownika.

Ś

rodki ochrony kończyn dolnych

Obuwie ochronne produkowane jest w szerokim asortymencie i jest

przeznaczone zwykle do ochrony przed kilkoma rodzajami zagrożeń
jednocześnie. Jego parametry ochronne zależą głównie od materiałów
użytych do ich produkcji, a także konstrukcji i ewentualnego wyposażenia
w dodatkowe elementy (np. podnoski stalowe, wkładki stalowe, ochrony

ś

ródstopia, ochrony kostki).

Ś

rodki ochrony kończyn dolnych są stosowane przy pracach stwarzających

ryzyko urazów kończyn dolnych, ich zamoczenia lub zanieczyszczenia
substancjami i materiałami toksycznymi, drażniącymi, żrącymi, podatnymi
na gnicie lub mogącymi być źródłem infekcji oraz przy wykonywaniu prac
w warunkach niskiej lub wysokiej temperatury.

Ś

rodki ochrony kończyn dolnych

Ze względu na przeznaczenie obuwie ochronne można podzielić na:

•

chroniące przez czynnikami chemicznymi,

•

chroniące przez czynnikami biologicznymi,

•

chroniące przez czynnikami mechanicznymi,

•

chroniące przez czynnikami termicznymi,

•

chroniące przed porażeniem prądem elektrycznym,

•

chroniące przed czynnikami atmosferycznymi,

•

przeznaczone do stosowania w atmosferze zagrożonej wybuchem.

Ś

rodki ochrony kończyn górnych

Pracodawca przydziela pracownikom ochrony kończyn górnych obejmujące:

•

rękawice ochronne,

•

ochraniacze palców,

•

ochraniacze dłoni,

•

ochraniacze nadgarstka i przedramienia,

•

ochraniacze łokcia,

•

ochraniacze ramienia,

•

inne środki ochrony rąk.

Ś

rodki ochrony głowy

Doboru ochron głowy dokonuje się w zależności od zagrożeń środowiska

pracy. Będą do nich należały prace stwarzające ryzyko pochwycenia
włosów, zamoczenia głowy lub zanieczyszczenia substancjami
i materiałami toksycznymi, drażniącymi, żrącymi, także prace narażające
pracowników na urazy głowy.

Zagrożenie to pochodzi głównie od spadających przedmiotów, uderzeń głową

o wystające elementy konstrukcyjne oraz przemieszczających się obiektów
mogących powodować wystąpienie sił ściskających.

Przemysłowe hełmy ochronne pozwalają na skuteczną ochronę przed tymi

zagrożeniami, a także, w zależności od konstrukcji, mogą dodatkowo
chronić przed porażeniem prądem elektrycznym, odpryskami stopionego
metalu czy wysoka temperaturą.

Ś

rodki ochrony głowy

Podczas dobierania hełmu należy zwrócić uwagę na następujące zagadnienia:

•

zakres temperatur stosowania,

•

zakres regulacji pasa głównego umożliwiający prawidłowe dopasowanie
hełmu do głowy,

•

konieczność zapewnienia ochrony przed dodatkowymi czynnikami
szkodliwymi,

•

okres przydatności hełmu do użytkowania,

•

występowanie na stanowisku pracy innych czynników mogących wpływać
na utratę przez hełm parametrów ochronnych,

•

wywoływanie przez hełm dodatkowych zagrożeń,

•

konieczność współpracy z innymi środkami ochrony indywidualnej,
np. z osłoną twarzy, środkami ochrony dróg oddechowych.

Ś

rodki ochrony twarzy i oczu

Ś

rodki ochrony oczu mają za zadanie ochronę przed:

•

uderzeniami o różnym stopniu zagrożenia,

•

promieniowaniem optycznym,

•

stopionymi metalami i gorącymi ciałami stałymi,

•

kroplami i rozbryzgami,

•

pyłami,

•

gazami,

•

łukiem elektrycznym powstającym przy zwarciu

lub przed kombinacją tych zagrożeń.

Ze względu na konstrukcję można wyróżnić:

•

okulary ochronne,

•

gogle ochronne,

•

osłony twarzy,

•

przyłbice spawalnicze,

•

tarcze spawalnicze.

Ś

rodki ochrony twarzy i oczu

Ś

rodki ochrony słuchu

Ś

rodki ochrony słuchu są stosowane przy pracach, gdzie poziom hałasu

przekracza najwyższe dopuszczalne natężenie.

Ś

rodki ochrony słuchu można podzielić na:

•

nauszniki przeciwhałasowe,

•

wkładki przeciwhałasowe,

•

specjalne typy ochronników słuchu:

- ochronniki o regulowanym tłumieniu,

- ochronniki z aktywną redukcją hałasu,

- nauszniki przeciwhałasowe z urządzeniami umożliwiającymi
porozumiewanie się,

- hełmy przeciwhałasowe.

Ś

rodki ochrony układu oddechowego

Ś

rodki ochrony układu oddechowego wymagane są przy pracach w warunkach

ryzyka narażenia na nadmierne zanieczyszczenie powietrza czynnikami
szkodliwymi lub w warunkach niedoboru tlenu w powietrzu.

Dobór sprzętu ochrony dróg oddechowych musi być poprzedzony dokładnym

rozpoznaniem zagrożeń występujących na stanowiskach roboczych.

Rozpoznanie to polega na:

•

identyfikacji wszystkich występujących czynników szkodliwych,

•

pomiarze stężeń tych czynników,

•

określeniu obowiązujących wartości NDS, NDSCh,

•

określeniu ewentualnego niedoboru tlenu (poniżej 17%).

Ś

rodki ochrony układu oddechowego

Do środków ochrony układu oddechowego należą:

•

sprzęt oczyszczający do pracy ciągłej, w tym filtrujący, pochłaniający,

filtrująco-pochłaniający,

•

sprzęt izolujący do pracy ciągłej, w tym autonomiczny i stacjonarny,

•

sprzęt ucieczkowy oczyszczający, w tym pochłaniacze i filtropochłaniacze,

•

sprzęt ucieczkowy izolujący, w tym aparaty powietrzne butlowe

i regeneracyjne,

•

inne rodzaje sprzętu ochrony układu oddechowego.

Ś

rodki ochrony przed upadkiem z wysokości

W skład środków ochrony przed upadkiem z wysokości wchodzą:

•

uprzęże, w tym szelki bezpieczeństwa i pasy biodrowe,

•

linki bezpieczeństwa,

•

amortyzatory,

•

urządzenia samohamowne,

•

inne środki chroniące przed upadkiem z wysokości.

Znaki i sygnały bezpieczeństwa

•

Znak bezpieczeństwa – znak utworzony przez kombinację kształtu
geometrycznego, barwy i symbolu graficznego lub obrazkowego
(piktogramu) albo tekstu, przekazujący określoną informację związaną
z bezpieczeństwem lub jego zagrożeniem,

•

Sygnał bezpieczeństwa – sygnał świetlny i dźwiękowy, komunikat słowny
lub sygnał ręczny, przekazujący informacje istotne dla zachowania
bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników.

Zasady stosowania

•

pracodawca powinien zapewnić pracownikom instrukcje dotyczące
stosowanych w zakładzie pracy znaków i sygnałów bezpieczeństwa,
obejmujące w szczególności znaczenie znaków i sygnałów oraz zasady
zachowania się pracowników, których mogą one dotyczyć,

•

znaki zakazu, ostrzegawcze, nakazu, ewakuacyjne i informacyjne powinny
być stosowane jako znaki stałe,

•

barwy znaków:

- ochrona przeciwpożarowa –

czerwone

,

- zakazu –

czerwone

,

- ostrzegawcze –

ż

ółte

,

- nakazu –

niebieskie

,

- ewakuacyjne –

zielone

,

- informacyjne –

zielone

.

Zasady stosowania

•

miejsca, w których istnieje ryzyko upadku lub kolizji z przeszkodami,
powinny być na stałe oznaczone barwą bezpieczeństwa lub znakiem
bezpieczeństwa,

•

drogi powinny być na stałe oznaczone barwą bezpieczeństwa,

•

stosowane znaki i sygnały powinny być odpowiednio czytelne, widoczne
i słyszalne,

•

znaki bezpieczeństwa i urządzenia sygnalizacyjne powinny być
sprawdzane, czyszczone i konserwowane,

•

znaki i sygnały bezpieczeństwa, wymagające zasilania energią elektryczną,
w razie przerwy w dopływie tej energii powinny mieć zapewnione
zasilanie awaryjne.

Wentylacja

We wszystkich pomieszczeniach pracy należy zapewnić wentylację, czyli

wymianę powietrza w pomieszczeniu lub jego części mającą na celu
usunięcie powietrza zużytego i zanieczyszczonego i wprowadzenie
powietrza zewnętrznego. Dokonuje się tego poprzez wentylację naturalną
lub/i mechaniczną.

Wentylację mechaniczną lub grawitacyjną należy zapewnić:

•

w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi,

•

w pomieszczeniach bez otwieranych okien, a także

•

w innych pomieszczeniach, w których ze względów zdrowotnych,
technologicznych lub bezpieczeństwa konieczne jest zapewnienie wymiany
powietrza.

Wentylacja naturalna

Wentylacja naturalna to wentylacja zachodząca wskutek działania naturalnych

sił przyrody, tj. sił wyporu termicznego lub/i sił naporu wiatru.

Jeżeli jest spowodowana przez różnicę gęstości powietrza na zewnątrz

i wewnątrz pomieszczenia i zintensyfikowana przez wyposażenie
pomieszczenia w pionowe kanały wywiewne, to nosi nazwę wentylacji
grawitacyjnej.

Intensywność wentylacji określa się krotnością wymiany powietrza. Jest to

liczba określająca, ile razy w ciągu godziny przepływa przez
pomieszczenie strumień powietrza o objętości równej objętości
pomieszczenia.

Wentylacja mechaniczna

Wentylacja mechaniczna jest wynikiem działania urządzeń mechanicznych lub

strumieniowych, wprawiających powietrze w ruch. Wykorzystując w ten
sposób odpowiednio dużą różnicę ciśnienia w sieci rozprowadzającej
powietrze, niezależnie od czynników meteorologicznych, powietrze może
być poddane przygotowaniu przed wprowadzeniem go do sieci (odpylenie,
ogrzanie, nawilżenie) przez czerpnie powietrza.

Systemy wentylacji mechanicznej:

•

wentylacja wywiewna,

•

wentylacja nawiewna,

•

wentylacja nawiewno-wywiewna.

Klimatyzacja

Klimatyzacja jest to utrzymywanie odpowiednich warunków klimatycznych:

ciśnienia, temperatury, wilgotności oraz składu chemicznego powietrza –
wolnego od zanieczyszczeń w zamkniętych pomieszczeniach. Służą do
tego specjalne urządzenia. Celem klimatyzacji jest zapewnienie
właściwych warunków higienicznych i dobrego samopoczucia.

Klimatyzację należy stosować w pomieszczeniach, w których ze względów

użytkowych, higienicznych, zdrowotnych lub technologicznych konieczne
jest utrzymywanie odpowiednich parametrów powietrza wewnętrznego
określonych w przepisach odrębnych i w Polskiej Normie dotyczącej
parametrów obliczeniowych powietrza wewnętrznego.

Dziękuję za uwagę