1
POLITYKA EKOLOGICZNA PA
Ń
STWA W LATACH 2009-2012
Z PERSPEKTYW
Ą
DO ROKU 2016
WARSZAWA 2008
2
Spis tre
ś
ci
Wst
ę
p .......................................................................................................................... 3
ROZDZIAŁ 1
Priorytety polityki ekologicznej Rzeczpospolitej Polskiej w latach 2009-2012
z uwzgl
ę
dnieniem perspektywy do roku 2016 ........................................................ 4
ROZDZIAŁ 2
Kierunki działa
ń
systemowych ............................................................................... 15
2.1. Uwzgl
ę
dnienie zasad ochrony
ś
rodowiska w strategiach sektorowych ....................... 15
2.2. Aktywizacja rynku na rzecz ochrony
ś
rodowiska ........................................................ 16
2.3. Zarz
ą
dzanie
ś
rodowiskowe ........................................................................................ 17
2.4. Udział społecze
ń
stwa w działaniach na rzecz ochrony
ś
rodowiska ............................ 18
2.5. Rozwój bada
ń
i post
ę
p techniczny ............................................................................. 19
2.6. Odpowiedzialno
ść
za szkody w
ś
rodowisku ............................................................... 20
2.7. Aspekt ekologiczny w planowaniu przestrzennym ...................................................... 22
ROZDZIAŁ 3
Ochrona zasobów naturalnych .............................................................................. 24
3.1. Ochrona przyrody ...................................................................................................... 24
3.2. Ochrona i zrównowa
ż
ony rozwój lasów ...................................................................... 27
3.3. Racjonalne gospodarowanie zasobami wodnymi ....................................................... 29
3.4. Ochrona powierzchni ziemi ........................................................................................ 32
3.5. Gospodarowanie zasobami geologicznymi ................................................................ 34
ROZDZIAŁ 4
Poprawa jako
ś
ci
ś
rodowiska i bezpiecze
ń
stwa ekologicznego .......................... 37
4.1.
Ś
rodowisko a zdrowie ................................................................................................ 37
4.2. Jako
ść
powietrza ...................................................................................................... 39
4.3. Ochrona wód.............................................................................................................. 43
4.4. Gospodarka odpadami ............................................................................................... 46
4.5. Oddziaływanie hałasu i pól elektromagnetycznych ..................................................... 50
4.6. Substancje chemiczne w
ś
rodowisku ......................................................................... 51
ROZDZIAŁ 5
Nakłady na realizacj
ę
polityki ekologicznej ........................................................... 54
Zał
ą
cznik
Informacja o konsultacjach społecznych dotycz
ą
cych projektu dokumentu…………………..57
3
WST
Ę
P
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony
ś
rodowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z pó
ź
n. zm.) stanowi,
ż
e wymagane jest sporz
ą
dzanie
polityki ekologicznej pa
ń
stwa na najbli
ż
sze 4 lata z perspektyw
ą
4-letni
ą
. W dniu
8 maja 2003 r. Sejm RP przyj
ą
ł dokument „Polityka ekologiczna Pa
ń
stwa na lata
2003-2006 z uwzgl
ę
dnieniem perspektywy na lata 2007-2010”.
W 2006 r. Rada Ministrów przedło
ż
yła Sejmowi RP projekt nast
ę
pnej polityki
ekologicznej pa
ń
stwa na lata 2007-2010 z perspektyw
ą
do roku 2014, jednak
ż
e - ze
wzgl
ę
du na skrócenie kadencji - parlament nie zd
ąż
ył jej uchwali
ć
w 2007 r.
Analiza tekstu projektu przeprowadzona w 2008 r. wykazała jego nadmiern
ą
ogólnikowo
ść
, a tak
ż
e nieaktualno
ść
wielu istotnych elementów, szczególnie
w odniesieniu do prawodawstwa Unii Europejskiej. Konieczna była zatem jego
aktualizacja, co jednak spowodowało nieuniknione opó
ź
nienie w przygotowaniu
polityki ekologicznej pa
ń
stwa i w konsekwencji konieczne było przyj
ę
cie nowego
horyzontu czasowego. Tak wi
ę
c, niniejsze opracowanie jest drugim z rz
ę
du tego
rodzaju dokumentem strategicznym wymaganymi ustaw
ą
– Prawo ochrony
ś
rodowiska.
Generalnie zachowano struktur
ę
dokumentu podobn
ą
do „Polityki ekologicznej
Pa
ń
stwa na lata 2003-2006”, inaczej akcentuj
ą
c potrzeb
ę
działa
ń
uznanych jako
priorytetowe. Istotne jest te
ż
dodanie rozdziału 1 zawieraj
ą
cego podsumowanie
całego dokumentu, krótkie zestawienie działa
ń
podj
ę
tych w latach 2007-2008
i wskazuj
ą
cego na główne wyzwania i najwa
ż
niejsze priorytety polityki ekologicznej
RP w najbli
ż
szych 4-8 latach.
4
ROZDZIAŁ 1
PRIORYTETY POLITYKI EKOLOGICZNEJ RZECZPOSPOLITEJ
POLSKIEJ W LATACH 2009-2012 Z UWZGL
Ę
DNIENIEM
PERSPEKTYWY DO ROKU 2016
W czasach PRL Polska była, obok ZSRR i NRD, krajem o najwi
ę
kszym
zanieczyszczeniu
ś
rodowiska. Industrializacja i urbanizacja kraju odbywała si
ę
bez
respektowania zasad ochrony
ś
rodowiska i ochrony przyrody. Prawo było
„fasadowe”, a wzgl
ę
dy społeczne lub gospodarcze przewa
ż
ały nad ekologicznymi.
Słu
ż
by kontrolne były bardzo słabo wyposa
ż
one w sprz
ę
t kontrolno-pomiarowy.
Niemal nie istniała krajowa produkcja urz
ą
dze
ń
do redukcji zanieczyszcze
ń
ś
rodowiska, a brak wymiennej waluty uniemo
ż
liwiał zakup takich urz
ą
dze
ń
za
granic
ą
. Wydatki inwestycyjne w sektorze ochrony
ś
rodowiska były na poziomie
0,3-0,5% dochodu narodowego, podczas gdy straty materialne, jakie ponosiło
społecze
ń
stwo w wyniku zanieczyszcze
ń
ś
rodowiska, były szacowane na 5-10%
dochodu narodowego.
Sytuacja diametralnie zmieniła si
ę
po zmianie ustroju politycznego
i gospodarczego w 1989 r. Ju
ż
w pierwszych latach transformacji ustrojowej
ustanowiono nowe, bardziej restrykcyjne prawo. W 1991 r. weszła w
ż
ycie ustawa z
dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz.
287, z pó
ź
n. zm.) dla wdro
ż
enia jednolitego systemu kontroli przestrzegania tego
prawa i w tym
ż
e roku wydano pierwsz
ą
„Polityk
ę
ekologiczn
ą
Pa
ń
stwa”, jako
dokument strategiczny dla rozwoju kraju. Rozwój ten powinien odbywa
ć
si
ę
w
zgodzie z zasadami zrównowa
ż
onego rozwoju. Jednocze
ś
nie, ze wzgl
ę
du na
ogromne zaniedbania w inwestycjach słu
żą
cych ochronie
ś
rodowiska, ustanowiony
został system funduszy ekologicznych (narodowy i wojewódzki), które gromadziły
ś
rodki z opłat za emisj
ę
zanieczyszcze
ń
do
ś
rodowiska, wspieraj
ą
c finansowo
inwestycje szczególnie potrzebne. W tym czasie (w 1992 r.) powstała te
ż
unikalna w
ś
wiecie instytucja finansowania ochrony
ś
rodowiska, wykorzystuj
ą
c redukcj
ę
cz
ęś
ci
długu zagranicznego sze
ś
ciu pa
ń
stw wierzycielskich, jakim był EkoFundusz.
Te wszystkie działania w sferze administracyjnej i finansowej wspomagały
wysiłki zakładów przemysłowych oraz władz samorz
ą
dowych dotycz
ą
ce ochrony
ś
rodowiska, a społecze
ń
stwo i pozarz
ą
dowe organizacje ekologiczne były czujnymi
kontrolerami skuteczno
ś
ci podejmowanych działa
ń
.
W wyniku tego, RP szybko zacz
ę
ła nadrabia
ć
wieloletnie zaległo
ś
ci, tym
bardziej,
ż
e otwarcie si
ę
na konkurencj
ę
mi
ę
dzynarodow
ą
i wymienno
ść
złotówki
spowodowały upadek wielu zakładów o przestarzałych technologiach, zu
ż
ywaj
ą
cych
nadmierne ilo
ś
ci surowców, wody i energii. Zakłady te nie mogły konkurowa
ć
cenowo
z zakładami nowoczesnymi tym bardziej,
ż
e w gospodarce rynkowej ceny takich dóbr
jak woda czy energia bardzo wzrosły, odzwierciedlaj
ą
c koszty ich pozyskiwania i
wytworzenia.
5
Pod koniec lat 90-tych tempo poprawy jako
ś
ci
ś
rodowiska w Polsce znacznie
zmalało. Wykorzystano w du
ż
ej mierze proste rezerwy poprawy sytuacji, znacznie
zmalały nakłady na ochron
ę
ś
rodowiska, a decyzja parlamentu o zespoleniu
wojewódzkich inspektoratów ochrony
ś
rodowiska z administracj
ą
wojewódzk
ą
uzale
ż
niła je od władz regionalnych, ze szkod
ą
dla skuteczno
ś
ci działania. Stan ten
trwa do dnia dzisiejszego. Przez szereg lat nie ukazała si
ę
te
ż
ż
adna znacz
ą
ca
ustawa w dziedzinie ochrony
ś
rodowiska.
Nowym, znacznym impulsem na tej drodze okazała si
ę
bliska perspektywa
przyst
ą
pienia RP do Unii Europejskiej. Przepisy Traktatu Akcesyjnego stawiały
naszemu krajowi powa
ż
ne zadania do wypełnienia, z generaln
ą
tez
ą
,
ż
e po roku
2015 RP powinna by
ć
krajem spełniaj
ą
cym wszystkie standardy w ochronie
ś
rodowiska, obowi
ą
zuj
ą
ce w krajach członkowskich UE. To trudne zadanie zostało
wsparte finansowo przez unijne fundusze, najpierw w ramach programu ISPA, potem
przez Fundusz Spójno
ś
ci, w ramach Strategii Wykorzystania Funduszu Spójno
ś
ci na
lata 2004-2006 oraz Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego w ramach
Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego oraz Sektorowego
Programu Operacyjnego Wzrost Konkurencyjno
ś
ci Przedsi
ę
biorstw, a tak
ż
e
Europejski Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej w zakresie Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2004-2006 oraz Sektorowego Programu Operacyjnego
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora
ż
ywno
ś
ciowego oraz rozwój obszarów
wiejskich 2004-2006”. Od roku 2004 projekty
ś
rodowiskowe mogły równie
ż
uzyska
ć
dofinansowanie
z
Mechanizmu
Finansowego
Europejskiego
Obszaru
Gospodarczego i Norweskiego Mechanizmu Finansowego. W nowej perspektywie
finansowej 2007-2013 inwestycje słu
żą
ce ochronie
ś
rodowiska s
ą
wspierane przede
wszystkim przez Program Operacyjny „Infrastruktura i
Ś
rodowisko”. W ramach
Programu przeznaczono na projekty
ś
rodowiskowe – 4,84 mld euro ze
ś
rodków
Funduszu Spójno
ś
ci oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Dodatkowym
ź
ródłem współfinansowania unijnego b
ę
d
ą
ś
rodki Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach 16 Regionalnych Programów
Operacyjnych. Na ochron
ę
ś
rodowiska zostały równie
ż
przeznaczone znaczne kwoty
ze
ś
rodków Programu Rozwój Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 oraz Programu
Operacyjnego Zrównowa
ż
ony Rozwój Sektora Rybołówstwa i Nadbrze
ż
nych
Obszarów Rybackich.
Trzeba jednak zaznaczy
ć
,
ż
e nawet te nowe programy unijne,
o ł
ą
cznych dotacjach rz
ę
du 6,3 mld euro, stanow
ą
nie wi
ę
cej ni
ż
20% niezb
ę
dnych
wydatków inwestycyjnych na ochron
ę
ś
rodowiska w Polsce w latach 2007-2013 (w
konsekwencji równie
ż
w kluczowym dla dokumentu okresie 2009-2012). Pozostałe
ś
rodki musz
ą
by
ć
wyasygnowane ze strony polskiej.
Planowane działania w obszarze ochrony
ś
rodowiska w Polsce wpisuj
ą
si
ę
w
priorytety w skali Unii Europejskiej i cele 6. Wspólnotowego programu działa
ń
w
zakresie
ś
rodowiska naturalnego. Zgodnie z ostatnim przegl
ą
dem wspólnotowej
polityki ochrony
ś
rodowiska do najwa
ż
niejszych wyzwa
ń
nale
ż
y zaliczy
ć
:
−
działania na rzecz zapewnienia realizacji zasady zrównowa
ż
onego rozwoju;
−
przystosowanie do zmian klimatu;
−
ochrona ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej.
6
Wa
ż
ny jest aktywny udział strony polskiej w prowadzonych na forum Unii
Europejskiej dyskusjach nad przyszłym kształtem prawa wspólnotowego w zakresie
ochrony
ś
rodowiska, szczególnie w odniesieniu do zagadnienia zmian klimatu.
Niezwykle wa
ż
ny b
ę
dzie wynik prac nad propozycjami legislacyjnymi wchodz
ą
cymi w
skład tzw. pakietu klimatyczno-energetycznego opublikowanego przez Komisj
ę
Europejsk
ą
w styczniu 2008 r., tj. projektu decyzji ws. stara
ń
podejmowanych przez
pa
ń
stwa członkowskie zmierzaj
ą
cych do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w
celu realizacji do 2020 r. zobowi
ą
za
ń
wspólnoty dotycz
ą
cych redukcji emisji gazów
cieplarnianych (tzw. „decyzja non – ETS”), projektu dyrektywy zmieniaj
ą
cej
dyrektyw
ę
2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu
handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych (tzw. „dyrektywa nowy ETS”),
projektu dyrektywy w sprawie geologicznego składowania dwutlenku w
ę
gla (tzw.
„dyrektywa CCS”). Wyzwanie stanowi
ć
b
ę
dzie wdro
ż
enie nowej dyrektywy
2008/50/WE w sprawie jako
ś
ci powietrza i czystego powietrza Europy. Kolejna
wa
ż
na inicjatywa legislacyjna na poziomie wspólnotowym to projekt dyrektywy w
zakresie emisji przemysłowych (tzw. „nowa IPPC”). Działania w tym zakresie
koncentrowa
ć
si
ę
b
ę
d
ą
na usprawnieniu systemu zapobiegania zanieczyszczeniom
powodowanym przez działalno
ść
przemysłow
ą
oraz ich kontroli, przy jednoczesnym
zapewnieniu,
ż
e nowe wymagania b
ę
d
ą
wprowadzane w sposób przemy
ś
lany,
mo
ż
liwy do wdro
ż
enia oraz z poszanowaniem idei zrównowa
ż
onego rozwoju.
Bior
ą
c pod uwag
ę
przyszł
ą
prezydencj
ę
RP w 2011 r. jako wst
ę
pn
ą
strategi
ę
mo
ż
na wskaza
ć
tematy:
- ochrona bioró
ż
norodno
ś
ci,
- renaturalizacja i udra
ż
nianie rzek.
Jednocze
ś
nie RP, jako członek Unii Europejskiej, jest zobowi
ą
zana do
implementacji całego prawodawstwa unijnego do krajowego systemu prawnego, co
powoduje szereg trudnych do wypełnienia zobowi
ą
za
ń
. W sumie wi
ę
c mo
ż
na
powiedzie
ć
,
ż
e przyst
ą
pienie Polski do Unii Europejskiej stanowi ogromny bodziec do
uczynienia dalszego, du
ż
ego post
ę
pu w ochronie
ś
rodowiska w najbli
ż
szych 8 latach.
Jest to wła
ś
nie okres, którego dotyczy prezentowana niniejsza „Polityka ekologiczna
Pa
ń
stwa”.
Zgodnie z generaln
ą
zasad
ą
obowi
ą
zuj
ą
c
ą
w Unii Europejskiej, okres ten
powinien cechowa
ć
si
ę
szybkim rozwojem gospodarczym kraju, jednak
z pełnym respektowaniem zasad ochrony
ś
rodowiska i ochrony przyrody. Warto
ś
ci
ekologiczne
i
społeczne
s
ą
bowiem
w
Unii
stawiane
na
równi
z warto
ś
ciami ekonomicznymi, zgodnie z kardynaln
ą
zasad
ą
zrównowa
ż
onego
rozwoju. Jednym z prewencyjnych instrumentów ochrony
ś
rodowiska, który
umo
ż
liwia uwzgl
ę
dnienie aspektów
ś
rodowiskowych ju
ż
na etapie przygotowania
dokumentów o charakterze strategicznym, a nast
ę
pnie w mo
ż
liwie najwcze
ś
niejszej
fazie projektowania technicznego i podejmowania decyzji dla konkretnych
przedsi
ę
wzi
ęć
, s
ą
procedury ocen oddziaływania na
ś
rodowisko. Procesy decyzyjne
powinny by
ć
proste i przejrzyste z pełnym dost
ę
pem do informacji dla przedstawicieli
społecze
ń
stwa,
w
tym
w
szczególno
ś
ci
dla
pozarz
ą
dowych
organizacji
ekologicznych. Aby sprosta
ć
temu zadaniu niezb
ę
dna jest gł
ę
boka reforma słu
ż
b
7
ochrony
ś
rodowiska i podporz
ą
dkowanie ich w zakresie kontroli inwestycji
strategicznych centralnym organom administracji rz
ą
dowej. Ponadto, aby móc
osi
ą
gn
ąć
zakładane cele
ś
rodowiskowe, zarz
ą
dzanie zasobami wodnymi musi by
ć
realizowane w układzie jednostek hydrograficznych a nie administracyjnych w my
ś
l
wspólnej polityki wodnej Unii Europejskiej.
Zasady ochrony
ś
rodowiska i ochrony przyrody powinny by
ć
uwzgl
ę
dniane w
planach zagospodarowania przestrzennego. Tymczasem samo planowanie
przestrzenne prze
ż
ywa gł
ę
boki kryzys instytucjonalny, z wielk
ą
szkod
ą
dla ładu
przestrzennego kraju. Konieczna jest szybka i gł
ę
boka reforma tego systemu.
Polski przemysł rozwija si
ę
bardzo szybko, a dzi
ę
ki nowoczesnym
technologiom jego oddziaływanie na
ś
rodowisko zmniejsza si
ę
. Szkoda jednak,
ż
e
przez ostatnie 18 lat nie rozwin
ą
ł si
ę
w wystarczaj
ą
cy sposób przemysł urz
ą
dze
ń
ochrony
ś
rodowiska, pomimo istnienia rynku inwestycyjnego o wolumenie 1,5-2
miliardów euro rocznie. Ta bran
ż
a przemysłu ma stale jeszcze szans
ę
na szybki
rozwój, jednak
ż
e pod warunkiem wchodzenia na rynek z nowo
ś
ciami
technologicznymi. Stanowczo jest niewystarczaj
ą
ca przy tym współpraca przemysłu
z placówkami naukowo-badawczymi, które takie ekoinnowacje s
ą
w stanie
opracowa
ć
. Równie
ż
ze strony pa
ń
stwa brakuje narz
ę
dzi stymuluj
ą
cych wdro
ż
enie
najciekawszych projektów do praktyki.
Wraz z bogaceniem si
ę
społecze
ń
stwa wzrasta zagro
ż
enie postaw
ą
konsumpcyjn
ą
, cechuj
ą
c
ą
si
ę
mno
ż
eniem, pod wpływem reklam i promocji, dóbr
materialnych, które nie s
ą
niezb
ę
dne człowiekowi, a na ich wytworzenie zu
ż
ywa si
ę
znaczne ilo
ś
ci surowców nieodnawialnych, wody i energii. Dotyczy to tak
ż
e wielu
produktów spo
ż
ywczych. Ka
ż
dy konsument powinien mie
ć
prawo do wolnego wyboru
co do jako
ś
ci kupowanego produktu i jego cech. Brakuje jednak w Polsce systemu
ocen produktów przez Federacj
ę
Konsumentów i ekolabellingu. Jedynie sprz
ę
t AGD
jest oznaczany pod wzgl
ę
dem energochłonno
ś
ci, co nale
ż
y przyj
ąć
jako krok w dobr
ą
stron
ę
.
W prezentowanej „Polityce ekologicznej Pa
ń
stwa” du
ż
o uwagi po
ś
wi
ę
cono
ochronie zasobów naturalnych jakie kraj nasz posiada.
Wielk
ą
warto
ś
ci
ą
jest ró
ż
norodno
ść
biologiczna przyrody w naszym kraju.
Obecnie terytorium kraju obj
ę
te jest ró
ż
nymi formami prawnej ochrony
najcenniejszych walorów przyrodniczych, przy czym powierzchnia 23 parków
narodowych i 1 400 rezerwatów to jedynie 1,5% powierzchni kraju, a powierzchnia
120 parków krajobrazowych to 8% powierzchni. Na ten system jest nakładana
europejska sie
ć
obszarów Natura 2000, obejmuj
ą
ca obszary specjalnej ochrony
ptaków oraz specjalne obszary ochrony siedlisk. Obecnie obszary Natura 2000
stanowi
ą
około 18% terenu kraju, a celem Ministra
Ś
rodowiska jest, aby wspólnie z
organizacjami ekologicznymi, zamkn
ąć
list
ę
obszarów Natura 2000 w 2009 r.,
równocze
ś
nie prowadz
ą
c prace nad planami ochrony dla nich. W pracy tej jest
niezwykle u
ż
yteczna, prowadzona na terenie całego kraju, inwentaryzacja zasobów
ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej, które powinny by
ć
chronione. Zamkni
ę
cie listy jest
niezb
ę
dne, szczególnie dla sprawnego planowania przebiegu wszelkiego rodzaju
8
liniowych inwestycji infrastrukturalnych (autostrady, kolektory kanalizacyjne, linie
energetyczne itp.).
Nale
ż
y te
ż
podkre
ś
li
ć
,
ż
e z dniem 17.11.08 r. rozpocz
ą
ł działalno
ść
nowy
organ (wyspecjalizowane słu
ż
by ochrony
ś
rodowiska): Generalny Dyrektor Ochrony
Ś
rodowiska i regionalni dyrektorzy ochrony
ś
rodowiska, stanowi
ą
cy pion administracji
rz
ą
dowej na szczeblu centralnym oraz regionalnym. Nowe organy ł
ą
cz
ą
w
przedmiotowym zakresie swoich kompetencji kwestie zwi
ą
zane z ocenami
oddziaływania przedsi
ę
wzi
ę
cia na
ś
rodowisko, z zarz
ą
dzaniem ochron
ą
przyrody, w
tym
europejsk
ą
ekologiczn
ą
sieci
ą
Natura
2000
oraz
zagadnieniami
odpowiedzialno
ś
ci za szkody w
ś
rodowisku. Powołanie tej instytucji powinno
znacznie upro
ś
ci
ć
i przyspieszy
ć
procedury
ś
rodowiskowe, wymagane w fazie
przygotowania inwestycji.
Innym, wielkim bogactwem kraju s
ą
tereny le
ś
ne, zajmuj
ą
ce 28,9% terytorium
Polski. Najwi
ę
kszym gospodarzem lasów jest Pa
ń
stwowe Gospodarstwo Le
ś
ne
„Lasy Pa
ń
stwowe”, w którego zarz
ą
dzie jest 78,1% obszarów le
ś
nych.
Najwa
ż
niejszym wyzwaniem, jakie obecnie stoi przed Lasami Pa
ń
stwowymi, jest
przestawienie
gospodarki
le
ś
nej
z
dominacji
celów
gospodarczych
na
wielofunkcyjno
ść
, zgodnie z zasadami trwale zrównowa
ż
onej gospodarki le
ś
nej, gdy
ż
las obok dostarczenia drewna pełni wiele innych cennych funkcji, jak: ochrona
ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej, zwi
ę
kszenie retencji wody, ochrona przed erozj
ą
gleby,
stanowi tak
ż
e miejsce rekreacji i wypoczynku. Od ponad 10 lat Dyrektor Generalny
Lasów Pa
ń
stwowych ustanawiaj
ą
tzw. le
ś
ne kompleksy promocyjne, w których s
ą
doskonalone zasady wielofunkcyjnej gospodarki le
ś
nej. Jest ju
ż
19 takich
kompleksów obejmuj
ą
cych blisko 1/8 powierzchni lasów pa
ń
stwowych. Ten kierunek
nale
ż
y rozwija
ć
, gdy
ż
stanowi on wzór gospodarowania w lasach w przyszło
ś
ci.
Wa
ż
nym zadaniem jest zwi
ę
kszenie lesisto
ś
ci do 30% powierzchni kraju w 2020 r., a
tak
ż
e zalesienie b
ą
d
ź
zadrzewienie tzw. korytarzy ekologicznych, ł
ą
cz
ą
cych
poszczególne kompleksy le
ś
ne. Korytarze maj
ą
szczególnie du
ż
e znaczenie dla
zachowania i rozwoju ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej fauny i flory. Zalesieniami nie mog
ą
by
ć
jednak obejmowane wa
ż
ne dla ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej ekosystemy niele
ś
ne
stanowi
ą
ce odr
ę
bne bogactwo przyrodnicze kraju.
Polska jest krajem, w którym rolnictwo stanowi wa
ż
ny dział gospodarki. Ponad
60% powierzchni zajmuj
ą
u
ż
ytki rolne, w tym 45% powierzchni to grunty orne.
Niestety, 34% tych gruntów maj
ą
bonitacj
ę
klasy V i VI, s
ą
to wi
ę
c gleby słabe,
daj
ą
ce niewielkie plony. Na domiar złego, a
ż
25% gleb jest zagro
ż
onych erozj
ą
wietrzn
ą
i 28% - erozj
ą
wodn
ą
. St
ą
d tak
ż
e ochrona przed erozj
ą
przez zakrzewianie
ś
ródpolne i wzdłu
ż
cieków wodnych oraz stosowanie dobrych praktyk rolnych jest
priorytetem w zakresie ochrony powierzchni ziemi. Innym priorytetem jest
rekultywacja terenów zdegradowanych i zdewastowanych przyrodniczo przez
przywracanie im warto
ś
ci przyrodniczej lub u
ż
ytkowej. Obecnie jest w Polsce 65 000
ha takich terenów, a rekultywacji w 2006 r. poddano jedynie 1 500 ha.
Jednym z trudniejszych zada
ń
, jakie stoj
ą
przed Polsk
ą
w najbli
ż
szych
dekadach, jest racjonalne gospodarowanie zasobami wodnymi. Ten wa
ż
ny sektor z
punktu
widzenia
społecznego,
ekologicznego
i
gospodarczego
jest
9
niedoinwestowany od dziesi
ą
tek lat. Jest konieczne, aby w perspektywie najbli
ż
szych
lat, zreformowa
ć
go w taki sposób, aby uczyni
ć
go samowystarczalnym finansowo.
Dotychczasowa zale
ż
no
ść
od bud
ż
etu pa
ń
stwa powoduje jego chroniczne
niedoinwestowanie. Tymczasem pełni on wa
ż
ne zadanie maj
ą
ce na celu nie tylko
zapewnienie wystarczaj
ą
cej ilo
ś
ci wody o odpowiedniej jako
ś
ci dla potrzeb
społecze
ń
stwa, rolnictwa czy przemysłu, ale równocze
ś
nie ochron
ę
ludno
ść
i jej
mienia przed skutkami zjawisk ekstremalnych, jak chocia
ż
by przed powodzi
ą
.
Powołanie w 2006 r. Krajowego Zarz
ą
du Gospodarki Wodnej jest dobrym krokiem,
jednak brakuje jeszcze narz
ę
dzi dla skutecznego kierowania gospodark
ą
wodn
ą
w
kraju w aspekcie wymogów jako
ś
ciowych wód. Te ostatnie narzuca unijna dyrektywa
200/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 pa
ź
dziernika 2000 r.
ustanawiaj
ą
ca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Ramowa
Dyrektywa Wodna) i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia
17 czerwca 2008 r. ustanawiaj
ą
ca ramy działa
ń
Wspólnoty w dziedzinie
ś
rodowiska
morskiego (Strategia Morska), której integralnym elementem jest Bałtycki Plan
Działa
ń
, strategiczny dokument wypracowany przez konferencj
ę
ministerialn
ą
w
ramach Konwencji o ochronie
ś
rodowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego
(HELCOM). Poza tym, ze wzgl
ę
du na niewielkie zasoby wodne Polski, jest konieczna
szeroka akcja w
ś
ród społecze
ń
stwa dotycz
ą
ca oszcz
ę
dno
ś
ci wody pitnej. Jej
marnotrawstwo w Polsce jest nadal bardzo du
ż
e.
Zgodnie z polityk
ą
wspólnotow
ą
w zakresie zarz
ą
dzania ryzykiem
powodziowym koniecznym b
ę
dzie w najbli
ż
szych latach opracowanie oceny ryzyka
powodziowego dla obszaru całego kraju, a nast
ę
pnie na jej podstawie sporz
ą
dzenie
map zagro
ż
enia i map ryzyka powodziowego do ko
ń
ca 2013 r.
Równie trudne do wypełnienia przez RP b
ę
d
ą
zobowi
ą
zania podj
ę
te w
Traktacie Akcesyjnym w zakresie ochrony wód przed zanieczyszczeniem.
Wprawdzie i w tym sektorze osi
ą
gni
ę
cia naszego kraju w ostatnich 20 latach s
ą
wyra
ź
nie widoczne, jednak wymagania postawione RP przez Uni
ę
Europejsk
ą
s
ą
bardzo znaczne, wymagaj
ą
ce wydatkowania niemal 60 mld złotych do 2015 r. Do
tego czasu wszystkie wi
ę
ksze miejscowo
ś
ci maj
ą
by
ć
wyposa
ż
one w nowoczesne,
wysokosprawne oczyszczalnie
ś
cieków, współpracuj
ą
ce z szeroko rozbudowanymi
sieciami kanalizacyjnymi. Realizacja tego zadania pomo
ż
e w du
ż
ym stopniu w
zrealizowaniu celów wspomnianego Bałtyckiego Planu Działa
ń
w ramach Konwencji
sporz
ą
dzonej w Helsinkach dnia 9 kwietnia 1992 r. o ochronie
ś
rodowiska morskiego
obszaru Morza Bałtyckiego (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 346) (Konwencji HELCOM).
Zadanie to jest zdecydowanie dominuj
ą
ce - tak co do skali, jak i co do kosztów - nad
wszystkimi innymi priorytetami w ochronie
ś
rodowiska do 2016 r. W jego realizacji
pomocne s
ą
tak
ż
e fundusze Unii Europejskiej, szczególnie w ramach programu
„Infrastruktura i
Ś
rodowisko”.
Znacznie lepsza jest sytuacja w dziedzinie geologii. Obecny system prawny,
organizacyjny i finansowy zapewnia piecz
ę
nad racjonalnym gospodarowaniem
bogactwami mineralnymi oraz zasobami wód podziemnych. Rozpoznanie budowy
geologicznej Polski nale
ż
y uzna
ć
za dobre. Obecnie priorytetem jest intensyfikacja
poszukiwa
ń
ropy i gazu ziemnego, lepsze rozpoznanie zasobów wód termalnych, a
10
tak
ż
e zbilansowanie mo
ż
liwo
ś
ci sekwestracji dwutlenku w
ę
gla pod ziemi
ą
, dzi
ę
ki
czemu b
ę
dzie mo
ż
na unikn
ąć
emisji tego gazu do atmosfery. Współczesne działanie
w
ś
rodowisku geologicznym nie mo
ż
e jednak ogranicza
ć
si
ę
wył
ą
cznie do
poszukiwania kopalin. Jest konieczne monitorowanie geozagro
ż
e
ń
, ocena
mo
ż
liwo
ś
ci
pro
ś
rodowiskowego
wykorzystania
struktur
geologicznych
oraz
promowanie i ochrona dziedzictwa geologicznego.
Innym wa
ż
nym zadaniem jest ochrona głównych zbiorników wód podziemnych
przed nadmiern
ą
i nieuzasadnion
ą
ich eksploatacj
ą
oraz przed zanieczyszczeniem z
powierzchni terenu. Zbiorniki te stanowi
ą
strategiczn
ą
rezerw
ę
czystej wody dla
ludno
ś
ci, co jest szczególnie wa
ż
ne w obliczu prognozowanych deficytów wody w
Polsce w nadchodz
ą
cych dekadach.
Du
ż
e znaczenie dla stanu zdrowia społecze
ń
stwa, a tak
ż
e dla stanu
ś
rodowiska przyrodniczego, ma ochrona powietrza przed zanieczyszczeniem. W
minionym 20-leciu RP uczyniła wielki post
ę
p w ograniczeniu emisji pyłów i gazów do
atmosfery, niemniej jednak w skali Unii Europejskiej emisja ta stale jeszcze jest
znaczna. Wi
ąż
e si
ę
to przede wszystkim z faktem,
ż
e spalanie w
ę
gla jest
ź
ródłem
95% energii elektrycznej i 80% energii cieplnej. Rzeczpospolita Polska zobowi
ą
zała
si
ę
w Traktacie Akcesyjnym i dyrektywie 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 23 pa
ź
dziernika 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla
niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza (dyrektywie pułapowej) do znacznej
redukcji emisji SO
2
, NO
x
, NH
3
i lotnych zwi
ą
zków organicznych do roku 2010, ale
tak
ż
e do znacznej redukcji emisji SO
2
i NO
x
z kotłów o mocy powy
ż
ej 50 MW ju
ż
w
2008 r. Trzeba przyzna
ć
,
ż
e limity narzucone RP s
ą
niezwykle trudne do
dotrzymania.
W 2008 r. weszła w
ż
ycie dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady
2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jako
ś
ci powietrza i czystszego
powietrza dla Europy w sprawie czystszego powietrza dla Europy (dyrektywa CAFE),
która narzuca niezwykle ostre st
ęż
enia dopuszczalne dla drobnych pyłów, o
granulacji poni
ż
ej 2,5 µm i wymusza znacz
ą
ce ograniczenie nara
ż
enia ludno
ś
ci na
ich oddziaływanie. W 161 strefach (powiatach lub du
ż
ych aglomeracjach) na terenie
kraju, które nie spełniaj
ą
unijnych standardów jako
ś
ci powietrza, musz
ą
by
ć
opracowane i zrealizowane programy naprawcze.
Szczególnie trudne zadania zwi
ą
zane z ochron
ą
atmosfery, a wła
ś
ciwie z
przeciwdziałaniem zmianom klimatu, wynikaj
ą
dla RP z przyj
ę
tej przez Rad
ę
Europejsk
ą
wiosn
ą
2007 r. decyzji o redukcji emisji dwutlenku w
ę
gla z terenu Unii o
20% do roku 2020. Poza tym Rada Europejska przyj
ę
ła,
ż
e w 2020 r. udział
odnawialnych
ź
ródeł w produkcji energii wyniesie co najmniej 20% i o tyle
ż
samo
wzro
ś
nie efektywno
ść
energetyczna. Akurat w Polsce, z uwagi na wspomniany bilans
energii pierwotnej oparty na w
ę
glu, ochrona atmosfery to zarazem ochrona jej
zasobów przed zanieczyszczeniem i zmianami klimatu.
W
ś
lad za t
ą
decyzj
ą
Komisja Europejska zaproponowała pakiet czterech
dyrektyw, których celem jest spełnianie decyzji Rady. Nie neguj
ą
c konieczno
ś
ci
podejmowania wysiłków na rzecz ochrony klimatu Ziemi, trzeba stwierdzi
ć
,
ż
e szereg
propozycji Komisji jest trudnych do zaakceptowania przez Polsk
ę
. Zako
ń
czenie
11
negocjacji nad pakietem dyrektyw klimatyczno-energetycznych jest przewidziane
najpó
ź
niej wiosn
ą
2009 r. Niew
ą
tpliwie jednak, z punktu widzenia ochrony atmosfery,
jest konieczne znaczne przyspieszenie w wykorzystaniu odnawialnych
ź
ródeł energii,
z uwzgl
ę
dnieniem potencjału kraju w tym zakresie. Konieczne s
ą
oszcz
ę
dno
ś
ci
energii w przemy
ś
le, transporcie, sektorze mieszkaniowym, Polska ma tu jeszcze
znaczne rezerwy. Szybkiej modernizacji wymaga tak
ż
e przemysł energetyczny.
W przeciwie
ń
stwie do ochrony atmosfery i ochrony wód, gospodarka
odpadami nie została uwzgl
ę
dniona w procesie transformacji ustrojowej Polski.
Według danych Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska, ponad 75% narusze
ń
prawa dotyczy
złej gospodarki odpadami. Brak post
ę
pów jest szczególnie widoczny w gospodarce
odpadami komunalnymi, b
ę
d
ą
cej w gestii samorz
ą
dów. Ponad 90% tych odpadów
jest nadal kierowanych na składowiska.
Ś
wiadczy to o nieskuteczno
ś
ci obecnego
systemu zbierania i odzysku odpadów, a wi
ę
c i o konieczno
ś
ci jego szybkiej reformy.
W tej dziedzinie istnieje te
ż
dziewi
ęć
dyrektyw unijnych, a tak
ż
e zobowi
ą
za
ń
wynikaj
ą
cych z Traktatu Akcesyjnego. Ta zaniedbana dot
ą
d dziedzina wymaga wi
ę
c
obecnie szczególnej uwagi, aby w najbli
ż
szych latach mo
ż
na było osi
ą
gn
ąć
znaczny
post
ę
p. Szczególnie wa
ż
na jest edukacja ludno
ś
ci co do preselekcji odpadów
komunalnych, a tak
ż
e promocja i finansowe wspomaganie ich odzysku i recyklingu.
W Krajowym Planie Gospodarki Odpadami 2010 i planach wojewódzkich jest
zaplanowana budowa instalacji do termicznego przekształcania odpadów. W Polsce
dot
ą
d istnieje tylko jeden taki zakład (w Warszawie).
Równie zaniedban
ą
dziedzin
ą
jest ochrona przed hałasem i promieniowaniem
elektromagnetycznym. W najbli
ż
szych latach jest konieczne sporz
ą
dzenie planów
ochrony przed hałasem w oparciu o mapy akustyczne w pierwszej kolejno
ś
ci dla
du
ż
ych miast powy
ż
ej 250 tys. mieszka
ń
ców. S
ą
one tak
ż
e niezb
ę
dne w planowaniu
przestrzennym. Jak dot
ą
d takich map jeszcze nie posiadaj
ą
dwa miasta. Jest wa
ż
ne
tak
ż
e,
aby
rozwin
ąć
w
pełni
monitoring
hałasu
oraz
monitoring
pól
elektromagnetycznych, powodowanych nie tylko przez linie wysokiego napi
ę
cia, ale
tak
ż
e przez liczne stacje przeka
ź
nikowe telefonii komórkowej. Brakuje te
ż
laboratorium referencyjnego w zakresie pomiaru pól tego rodzaju.
Innym specyficznym problemem zwi
ą
zanym z ochron
ą
zdrowia oraz ochron
ą
ś
rodowiska jest gospodarka substancjami chemicznymi. S
ą
to substancje niezwykle
potrzebne człowiekowi, jednak wiele z nich ma działania zagra
ż
aj
ą
ce zdrowiu,
a nawet
ż
yciu.
Unia Europejska w 2007 r. wydała rozporz
ą
dzenie (WE) nr 1907/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji,
oceny, udzielania zezwole
ń
i stosowanych ogranicze
ń
w zakresie chemikaliów
(REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniaj
ą
ce dyrektyw
ę
1999/45/WE oraz uchylaj
ą
ce rozporz
ą
dzenie Rady (EWG) nr 793/93 i
rozporz
ą
dzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak równie
ż
dyrektyw
ę
Rady 76/769/EWG i
dyrektywy
Komisji
91/155/EWG,
93/67/EWG,
93/105/WE
i
2000/21/WE
(Rozporz
ą
dzenie REACH), aby w jednym, kompleksowym akcie prawnym uj
ąć
wszystkie zagadnienia dotycz
ą
ce kontroli oraz warunków produkcji i obrotu
12
chemikaliami. Obecnie Minister Zdrowia pracuje nad implementacj
ą
tego wa
ż
nego,
ale niezwykle skomplikowanego rozporz
ą
dzenia do prawa polskiego.
Podobne zadanie stoi przed słu
ż
bami odpowiedzialnymi za ochron
ę
przed
promieniowaniem jonizuj
ą
cym. W Polsce jest eksploatowany tylko jeden reaktor
badawczy o niewielkiej mocy - MARIA, natomiast stosowanie izotopów
promieniotwórczych, zwłaszcza w medycynie, jest do
ść
powszechne. Wymaga to
prowadzenia rozbudowanego systemu nadzoru nad
ź
ródłami i odpadami
promieniotwórczymi. Zarówno stosowanie substancji promieniotwórczych na terenie
kraju, jak i istnienie licznych elektrowni j
ą
drowych w pa
ń
stwach s
ą
siednich wymagaj
ą
równie
ż
sprawnego monitoringu radiologicznego oraz systemu wczesnego
wykrywania i reagowania na wypadek zdarze
ń
radiacyjnych. Przyj
ę
te w Polsce
rozwi
ą
zania, koordynowane przez Prezesa Pa
ń
stwowej Agencji Atomistyki, działaj
ą
sprawnie i s
ą
całkowicie zgodne z zaleceniami Komisji Europejskiej.
Szczegółowy opis kierunków działa
ń
, jakie powinny by
ć
podj
ę
te w
najbli
ż
szych latach dla realizacji opisanych wy
ż
ej priorytetów, przedstawiono w
rozdziałach 2-4 niniejszego opracowania.
Zamierzenia i planowane kierunki działa
ń
na najbli
ż
sza lata stanowi
ą
równocze
ś
nie kontynuacj
ę
prac podejmowanych wcze
ś
niej. W tym miejscu warte
podkre
ś
lenia s
ą
niektóre działania b
ę
d
ą
ce podsumowaniem okresu 2007-2008.
W 2007 r. przeprowadzono nowelizacj
ę
podstawowego dokumentu
strategicznego w dziedzinie ochrony przyrody - Krajowej strategii ochrony
i zrównowa
ż
onego u
ż
ytkowania ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej. Celem nadrz
ę
dnym
Strategii jest zachowanie bogactwa ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej w skali lokalnej,
krajowej i globalnej oraz zapewnienie trwało
ś
ci i mo
ż
liwo
ś
ci rozwoju wszystkich
poziomów
jej
organizacji
(wewn
ą
trzgatunkowego,
mi
ę
dzygatunkowego,
ponadgatunkowego), z uwzgl
ę
dnieniem potrzeb rozwoju społeczno-gospodarczego
Polski oraz konieczno
ś
ci zapewnienia odpowiednich warunków
ż
ycia i rozwoju
społecze
ń
stwa. Strategia okre
ś
la cele strategiczne i operacyjne słu
żą
ce realizacji
celu nadrz
ę
dnego oraz instrumenty i warunki ich realizacji.
18 listopada 2008 r. Rada Ministrów przyj
ę
ła projekt nowego Ramowego
Stanowiska Rz
ą
du RP dotycz
ą
cego organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO). Celem tego dokumentu jest nakre
ś
lenie polityki rz
ą
du w zakresie:
zamkni
ę
tego u
ż
ycia GMO, zamierzonego uwolnienia GMO do
ś
rodowiska w celach
do
ś
wiadczalnych, wprowadzenia do obrotu produktów GMO oraz uprawy ro
ś
lin
genetycznie zmodyfikowanych.
W latach 2007-2008 w dalszym ci
ą
gu zwi
ę
kszały si
ę
zasoby le
ś
ne kraju. Na
koniec 2007 r. powierzchnia lasów w Polsce wynosiła 9 048 tys. ha, co odpowiada
lesisto
ś
ci 28,9%. W 2007 r. zalesiono 13,3 tys. ha gruntów wszystkich kategorii
własno
ś
ci, a tak
ż
e blisko 360 ha uznano za zalesienia powstałe w wyniku sukcesji
naturalnej. Przewiduje si
ę
,
ż
e rozmiar zalesie
ń
w 2008 r. b
ę
dzie ni
ż
szy w stosunku
do roku poprzedniego ze wzgl
ę
du na dokonane w Programie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007-2013 zmiany warunków zalesiania gruntów rolnych.
W dziedzinie gospodarki odpadami w latach 2007-2008 rozpocz
ę
to i
zako
ń
czono prace nad projektami nast
ę
puj
ą
cych ustaw:
13
−
ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi,
−
ustawy o bateriach i akumulatorach,
−
ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. Nr 138, poz.
865),
−
ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
−
ustawy o zmianie ustawy o zu
ż
ytym sprz
ę
cie elektrycznym i elektronicznym
oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
W 2008 r. opracowano i skonsultowano społecznie zarówno zało
ż
enia do
ustawy o przeciwdziałaniu uci
ąż
liwo
ś
ci zapachowej, jak i projekt ustawy o
przeciwdziałaniu uci
ąż
liwo
ś
ci zapachowej.
Wa
ż
nymi działaniami z zakresu gospodarowania zasobami geologicznymi
było wprowadzenie - w ramach realizacji V etapu mapy geo
ś
rodowiskowej Polski w
skali 1:50000 - dwóch nowych warstw tematycznych: ochrona georó
ż
norodno
ś
ci i
antropopresja oraz modyfikacja i aktualizacja warstwy referencyjnej kopaliny. Mapa
b
ę
dzie realizowana w formie ci
ą
głych warstw tematycznych obejmuj
ą
cych obszar
całego
kraju.
Zako
ń
czono
równie
ż
realizacj
ę
I
etapu
systemu
osłony
przeciwosuwiskowej SOPO i w 2008 r. rozpocz
ę
to prace w ramach II etapu SOPO
nad kartowaniem i wykonywaniem map osuwisk oraz terenów zagro
ż
onych ruchami
masowymi dla obszaru Karpat Polskich oraz monitorowaniem wybranych osuwisk w
Karpatach. Przedsi
ę
wzi
ę
cie to ma wspomóc starostów w skutecznym wypełnianiu ich
obowi
ą
zków nało
ż
onych na administracj
ę
publiczn
ą
. Uzyskane dane stanowi
ć
b
ę
d
ą
podstaw
ę
do skutecznego zarz
ą
dzania ryzykiem oraz u
ś
wiadamia
ć
zagro
ż
enia
zwi
ą
zane z wyst
ę
powaniem ruchów masowych. Istotne jest równie
ż
– w zakresie
omawianych działa
ń
- zako
ń
czenie prac prowadz
ą
cych do opracowania projektu
nowej ustawy - Prawo geologiczne i górnicze.
W 2007 r. rozpocz
ę
to prace nad identyfikacj
ą
istotnych problemów gospodarki
wodnej na obszarach dorzeczy w Polsce. W tym celu opracowany został dokument:
Przegl
ą
d istotnych problemów na obszarach dorzeczy. Dodatkowo, w ramach
procesu planowania gospodarowania wodami kontynuowane były prace w zakresie
pogł
ę
bionej analizy oddziaływa
ń
i wpływów antropogenicznych na wody
powierzchniowe i podziemne.
Rozwój społeczno-gospodarczy Polski oraz wymagania wynikaj
ą
ce z dyrektyw
Unii Europejskiej sprawiaj
ą
,
ż
e konieczne staje si
ę
nowe spojrzenie na gospodark
ę
wodn
ą
w naszym kraju. Słu
ż
y
ć
ma temu opracowany we wrze
ś
niu 2008 r. projekt
Narodowej Strategii Gospodarowania Wodami 2030 (z uwzgl
ę
dnieniem etapu do
2015 r.).
Na realizacj
ę
przedsi
ę
wzi
ęć
słu
żą
cych ochronie
ś
rodowiska i gospodark
ę
wodn
ą
w 2007 r. wydatkowano ł
ą
cznie nakłady w wysoko
ś
ci 9,7 mld zł (ceny 2007 r.)
Obserwuje si
ę
wzrost o około 9% nakładów na ochron
ę
ś
rodowiska i ponad 12% na
gospodark
ę
wodn
ą
(w cenach z 2007 r.) w porównaniu z rokiem 2006. Ocenia si
ę
,
ż
e
podstawowym
ź
ródłem finansowania w 2007 r. były
ś
rodki własne inwestorów –
przedsi
ę
biorstw i gmin (blisko 50% ogółem).
Nie mo
ż
na natomiast w chwili obecnej oceni
ć
wydatków poniesionych na
ochron
ę
ś
rodowiska i gospodark
ę
wodn
ą
w roku 2008, gdy
ż
GUS b
ę
dzie dysponował
14
danymi statystycznymi w tym zakresie dopiero w 2009 r. Mo
ż
na jednak
ż
e oczekiwa
ć
,
ż
e zostanie utrzymany obserwowany w ostatnich latach trend wzrostowy nakładów
na ten cel.
15
ROZDZIAŁ 2
KIERUNKI DZIAŁA
Ń
SYSTEMOWYCH
2.1.
Uwzgl
ę
dnienie zasad ochrony
ś
rodowiska w strategiach sektorowych
2.1.1. Stan wyj
ś
ciowy
Wszystkie działania człowieka s
ą
prowadzone w
ś
rodowisku przyrodniczym,
maj
ą
wi
ę
c wpływ na jego stan obecny i przyszły. St
ą
d te
ż
w art. 5 Konstytucji RP
zapisane zostało,
ż
e „Rzeczpospolita Polska (…) zapewnia ochron
ę
ś
rodowiska,
kieruj
ą
c si
ę
zasad
ą
zrównowa
ż
onego rozwoju”. Oznacza to konieczno
ść
takiego
gospodarowania, aby zachowa
ć
ś
rodowisko w mo
ż
liwie dobrym stanie dla przyszłych
pokole
ń
. Tak wi
ę
c kryteria rozwoju zrównowa
ż
onego powinny by
ć
uwzgl
ę
dnione we
wszystkich dokumentach strategicznych sektorów gospodarczych. Dokumenty te,
zgodnie z art. 40 ustawy - Prawo ochrony
ś
rodowiska, powinny by
ć
pododawane tzw.
strategicznym ocenom oddziaływania na
ś
rodowisko w celu sprawdzenia, czy
rozwi
ą
zania w nich zawarte nie przynios
ą
zagro
ż
enia dla
ś
rodowiska teraz i w
przyszło
ś
ci. Niestety, dotychczas Prawo ochrony
ś
rodowiska w tym zakresie rzadko
jest przestrzegane, cho
ć
ostatnio jest obserwowany znaczny post
ę
p na poziomie
krajowym.
2.1.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównym celem strategicznym jest doprowadzenie do sytuacji, w której
projekty dokumentów strategicznych wszystkich sektorów gospodarki b
ę
d
ą
, zgodnie
z obowi
ą
zuj
ą
cym w tym zakresie prawem, poddawane procedurze oceny
oddziaływania na
ś
rodowisko i wyniki tej oceny b
ę
d
ą
uwzgl
ę
dniane w ostatecznych
wersjach tych dokumentów.
2.1.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W 2008 r. zostało reaktywowane działanie Komisji ds. Ocen Oddziaływania na
Ś
rodowisko przy Ministrze
Ś
rodowiska głównie w celu analizowania dokumentów
strategicznych. Stanowi to wa
ż
ny krok w kierunku egzekwowania prawa w tym
zakresie.
W latach 2009-2012 jest konieczny rozwój metodologii wykonywania ocen
oddziaływania na
ś
rodowisko dla dokumentów strategicznych oraz szkolenia dla
projektodawców tych dokumentów oraz dla osób oceniaj
ą
cych.
16
2.2. Aktywizacja rynku na rzecz ochrony
ś
rodowiska
2.2.1. Stan obecny
Od 1989 r. Polska wkroczyła na drog
ę
gospodarki rynkowej, w której
zadaniem pa
ń
stwa jest tworzenie rozwi
ą
za
ń
prawno-ekonomicznych sprzyjaj
ą
cych
rozwojowi gospodarczemu oraz kontrola przestrzegania prawa przez podmioty
działaj
ą
ce na rynku. Niemniej jednak, podobnie jak we wszystkich dojrzałych
demokracjach, rol
ą
pa
ń
stwa jest te
ż
stymulacja działa
ń
po
żą
danych ze społecznego
lub ekonomicznego punktu widzenia, aby była realizowana konstytucyjna zasada
rozwoju
zrównowa
ż
onego.
Niestety,
dotychczas
jest
niewiele
w
Polsce
mechanizmów promuj
ą
cych zarówno proekologiczne zachowanie konsumentów, jaki
i produkty mniej obci
ąż
aj
ą
ce
ś
rodowisko. Nie rozwin
ą
ł si
ę
te
ż
w wystarczaj
ą
cym
stopniu przemysł urz
ą
dze
ń
ochrony
ś
rodowiska pomimo tego,
ż
e rocznie inwestycje
w tym sektorze s
ą
rz
ę
du 8-10 miliardów złotych.
2.2.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównym celem jest uruchomienie takich mechanizmów prawnych,
ekonomicznych i edukacyjnych, które prowadziłyby do rozwoju proekologicznej
produkcji towarów oraz do
ś
wiadomych postaw konsumenckich zgodnie z zasad
ą
rozwoju zrównowa
ż
onego. Działania te powinny obj
ąć
pełn
ą
internalizacj
ę
kosztów
zewn
ę
trznych zwi
ą
zanych z presj
ą
na
ś
rodowisko.
2.2.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W latach 2009-2012 jest konieczne:
-
zastosowanie systemu „zielonych zamówie
ń
” w post
ę
powaniach o
udzielenie zamówienia publicznego organizowanych przez wszystkie
instytucje korzystaj
ą
ce ze
ś
rodków publicznych,
-
eliminacja z rynku wyrobów szkodliwych dla
ś
rodowiska,
-
promocja tworzenia „zielonych miejsc pracy” z wykorzystaniem funduszy
Unii Europejskiej,
-
promocja transferu do Polski najnowszych technologii słu
żą
cych ochronie
ś
rodowiska przez finansowanie projektów w ramach programów unijnych,
-
wykonanie analizy dotycz
ą
cej mo
ż
liwo
ś
ci wprowadzenia w Polsce „zielonej”
reformy podatkowej,
-
przeprowadzenie
ogólnopolskiej
kampanii
społecznej
kształtuj
ą
cej
zrównowa
ż
one wzorce konsumpcji,
-
wprowadzenie etykiet informuj
ą
cych o produktach ekologicznych i ich
promocja w
ś
ród społecze
ń
stwa,
-
opracowanie krajowego planu wycofania proszków do prania zawieraj
ą
cych
fosforany,
-
wsparcie zastosowania pojazdów o niskiej emisji i wysokiej efektywno
ś
ci
energetycznej z nap
ę
dami alternatywnymi oraz wypracowanie rozwi
ą
za
ń
17
hamuj
ą
cych napływ do krajowego parku zagranicznych pojazdów o
niekorzystnych parametrach ekologicznych i energetycznych.
2.3. Zarz
ą
dzanie
ś
rodowiskowe
2.3.1. Stan wyj
ś
ciowy
Systemy zarz
ą
dzania
ś
rodowiskowego (SZ
Ś
) s
ą
dobrowolnym zobowi
ą
zaniem
przyjmowanym przez przedsi
ę
biorstwa i instytucje do podejmowania konkretnych
działa
ń
technicznych i organizacyjnych w celu zmniejszenia ich oddziaływania na
ś
rodowisko.
W 2004 r. weszła w
ż
ycie ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o krajowym
systemie ekozarz
ą
dzania i audytu (EMAS) (Dz.U. Nr 70, poz. 631, z pó
ź
n. zm.), która
zdefiniowała ramy organizacyjne systemu EMAS w Polsce. Zasady te s
ą
zgodne
z postanowieniami rozporz
ą
dzenia (WE) nr 761/2001 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 19 marca 2001 r. dopuszczaj
ą
cego dobrowolny udział organizacji
w systemie zarz
ą
dzania
ś
rodowiskiem i audytu
ś
rodowiskowego we Wspólnocie
(EMAS), definiuj
ą
cego zasady dobrego zarz
ą
dzania z punktu widzenia ochrony
ś
rodowiska. Jakkolwiek ju
ż
w 2005 r. zarejestrowano pierwsz
ą
krajow
ą
organizacj
ę
w
tym systemie, to nadal nie jest on szeroko znany w kraju.
Trzeba te
ż
wspomnie
ć
,
ż
e poza tym setki organizacji zaanga
ż
owanych jest w
tzw. Stowarzyszenie Polski Ruch Czystszej Produkcji (do roku 1998 – Polski Ruch
Czystszej Produkcji). Inny program: „Odpowiedzialno
ść
i Troska” zrzesza
37 najwi
ę
kszych przedsi
ę
biorstw bran
ż
y chemicznej, a certyfikaty dotycz
ą
ce
spełnienia normy ISO 14001 posiada około 1 700 organizacji. Jest to niewiele,
a firmy i instytucje stawiaj
ą
c sobie ambitne cele pro
ś
rodowiskowe osi
ą
gaj
ą
niewiele
korzy
ś
ci z tego tytułu.
2.3.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Celem podstawowym jest jak najszersze przyst
ę
powanie do systemu EMAS,
rozpowszechnianie wiedzy w
ś
ród społecze
ń
stwa o tym systemie i tworzenie korzy
ś
ci
ekonomicznych dla firm i instytucji b
ę
d
ą
cych w systemie.
2.3.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W latach 2009-2012 jest konieczne stworzenie mechanizmów stymuluj
ą
cych
przyst
ę
powanie
przedsi
ę
biorstw
i
instytucji
do
systemów
zarz
ą
dzania
ś
rodowiskowego. Do mechanizmów tych nale
żą
:
-
wprowadzanie „zielonych zamówie
ń
” promuj
ą
cych w post
ę
powaniach o
udzielenie
zamówienia
publicznego
firmy
posiadaj
ą
ce
certyfikaty
zarz
ą
dzania
ś
rodowiskowego przez uzyskanie przez nie dodatkowych
punktów,
18
-
upowszechnienie w
ś
ród społecze
ń
stwa logo EMAS i normy ISO 14001
a tak
ż
e logo CP jako znaków jako
ś
ci
ś
rodowiskowej firmy b
ę
d
ą
cej wytwórc
ą
danego wyrobu lub
ś
wiadcz
ą
cej okre
ś
lon
ą
usług
ę
,
-
podniesienie
presti
ż
u
instytucji
publicznej
posiadaj
ą
cej
certyfikat
zarz
ą
dzania przez akcj
ę
w
ś
ród społecze
ń
stwa dotycz
ą
c
ą
znaczenia takiego
certyfikatu,
-
ograniczenie cz
ę
stotliwo
ś
ci kontroli, w zakresie ochrony
ś
rodowiska,
podmiotów
posiadaj
ą
cych
certyfikaty
zarz
ą
dzania
ś
rodowiskowego
i uproszczenie trybu ich kontroli,
-
ograniczenie kosztów zwi
ą
zanych z wdro
ż
eniem systemów zarz
ą
dzania
ś
rodowiskowego przez przedsi
ę
biorstwa i instytucje.
2.4. Udział społecze
ń
stwa w działaniach na rzecz ochrony
ś
rodowiska
2.4.1. Stan wyj
ś
ciowy
Ś
wiadome,
aktywne
społecze
ń
stwo
jest
fundamentem
ustroju
demokratycznego. Dotyczy to cało
ś
ci funkcjonowania pa
ń
stwa, a wi
ę
c i ochrony
ś
rodowiska. W tej dziedzinie
ś
wiadome wspólnoty społeczne podejmuj
ą
liczne
lokalne akcje proekologiczne oraz sprawuj
ą
społeczn
ą
kontrol
ę
nad działaniami
przedsi
ę
biorstw i instytucji. Aby mogły skutecznie wypełnia
ć
t
ę
rol
ę
, jest konieczne
zapewnienie im dost
ę
pu do informacji o
ś
rodowisku i jego ochronie oraz o
działaniach instytucji w sektorze ochrony
ś
rodowiska.
Szczególn
ą
rol
ę
pełni
ą
tu pozarz
ą
dowe organizacje ekologiczne, które grupuj
ą
najbardziej aktywnych,
ś
wiadomych członków społecze
ń
stwa, a tym samym s
ą
najbardziej cenionym partnerem kontroluj
ą
cym działania organów pa
ń
stwowych oraz
przedsi
ę
biorstw z punktu widzenia ochrony
ś
rodowiska. Przepisy prawa gwarantuj
ą
udział społecze
ń
stwa, w tym w szczególno
ś
ci organizacji ekologicznych, w
post
ę
powaniu w sprawie ochrony
ś
rodowiska, w opiniowaniu projektów aktów
prawnych, a tak
ż
e projektów finansowanych ze
ś
rodków publicznych, w tym przede
wszystkim ze
ś
rodków Unii Europejskiej. Generalnie bior
ą
c, prawo to jest w Polsce
przestrzegane, chocia
ż
wiele konfliktów na osi urz
ę
dnicy-społecze
ń
stwo
ś
wiadczy o
tym,
ż
e współpraca ta nie zawsze układa si
ę
dobrze.
2.4.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównym celem jest podnoszenie
ś
wiadomo
ś
ci ekologicznej społecze
ń
stwa,
zgodnie z zasad
ą
„my
ś
l globalnie, działaj lokalnie”, prowadz
ą
c
ą
do:
-
proekologicznych zachowa
ń
konsumenckich,
-
pro
ś
rodowiskowych nawyków i pobudzenia odpowiedzialno
ś
ci za stan
ś
rodowiska,
-
organizowania akcji lokalnych słu
żą
cych ochronie
ś
rodowiska,
-
uczestniczenia w procedurach prawnych i kontrolnych dotycz
ą
cych
ochrony
ś
rodowiska.
19
2.4.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Warunkami spełniania celów
ś
redniookresowych s
ą
:
-
doskonalenie metod udost
ę
pnienia informacji o
ś
rodowisku i jego ochronie
przez wszystkie instytucje publiczne,
-
rozwój szkolnej edukacji w zakresie ochrony
ś
rodowiska, dost
ę
pu do
informacji o
ś
rodowisku oraz kształtowanie zachowa
ń
zgodnie z zasad
ą
zrównowa
ż
onego rozwoju (akcje, szkolenia dla nauczycieli i szkół),
-
promowanie
etykiet
znakuj
ą
cych
aspekt
ś
rodowiskowy
produktów
w celu ułatwienia konsumentom zachowa
ń
proekologicznych,
-
finansowe wspieranie przez fundusze ekologiczne projektów realizowanych
przez organizacje pozarz
ą
dowe,
-
zapewnienie udziału pozarz
ą
dowych organizacji ekologicznych we
wszystkich gremiach podejmuj
ą
cych decyzje dotycz
ą
ce ochrony
ś
rodowiska,
-
szkolenia dla pracowników instytucji publicznych oraz przedsi
ę
biorców w
zakresie przepisów o dost
ę
pie społecze
ń
stwa do informacji o
ś
rodowisku,
-
ś
ci
ś
lejsza współpraca z dziennikarzami w zakresie edukacji ekologicznej
wszystkich grup społecznych – wi
ę
ksze ni
ż
dot
ą
d zaanga
ż
owanie w tym
zakresie funduszy ekologicznych.
2.5. Rozwój bada
ń
i post
ę
p techniczny
2.5.1. Stan wyj
ś
ciowy
Chroniczne niedoinwestowanie bada
ń
naukowych w Polsce powoduje,
ż
e kraj
nasz niewiele wnosi do
ś
wiatowego czy europejskiego post
ę
pu technicznego.
Równie
ż
w dziedzinie ochrony
ś
rodowiska liczba rozwi
ą
za
ń
nowatorskich jest bardzo
niewielka, chocia
ż
posiadamy znaczn
ą
liczb
ę
palcówek naukowych i dobrze
wykształconych naukowców. Stan ten jest wynikiem słabego wyposa
ż
enia
laboratoriów badawczych i stanowisk do bada
ń
półtechnicznych oraz stale jeszcze
zbyt słabo rozwini
ę
tych kontaktów zarówno z polskim przemysłem, jak i z
zagranicznymi placówkami naukowymi. Trzeba te
ż
przyzna
ć
,
ż
e przemysł polski nie
jest nastawiony na wdra
ż
anie rozwi
ą
za
ń
b
ę
d
ą
cych efektem polskiej my
ś
li technicznej
lecz ch
ę
tniej korzysta ze sprawdzonych technologii renomowanych firm
zagranicznych, dlatego przewiduje si
ę
utrzymanie systemu monitorowania
technologii
ś
rodowiskowych, który powinien sta
ć
si
ę
ł
ą
cznikiem mi
ę
dzy
zapotrzebowaniem ze strony przemysłu a ofert
ą
jednostek naukowo-badawczych,
stymuluj
ą
c rozwój technologii słu
żą
cych ochronie
ś
rodowiska.
2.5.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównym celem jest zwi
ę
kszenie roli polskich placówek badawczych we
wdra
ż
aniu ekoinnowacji w przemy
ś
le oraz w produkcji wyrobów przyjaznych dla
20
ś
rodowiska oraz doprowadzenie do zadowalaj
ą
cego stanu systemu monitoringu
ś
rodowiska.
2.5.3. Kierunki zada
ń
na lata 2009-2012
Realizacja ww. celów wymaga podj
ę
cia nast
ę
puj
ą
cych działa
ń
:
-
uruchomienie systemu zagranicznych stypendiów naukowych dla
najlepszych absolwentów uczelni zwi
ą
zanych z ochron
ą
ś
rodowiska,
-
umo
ż
liwienie finansowania przez fundusze ekologiczne wdra
ż
ania
ekoinnowacji opracowanych w polskich placówkach naukowo-
badawczych,
-
zwi
ę
kszenie
wymiany
zespołów
badawczych
z
najlepszymi
zagranicznymi instytutami (wspierane finansowo przez fundusze
ekologiczne),
-
doposa
ż
enie w nowoczesn
ą
aparatur
ę
naukow
ą
instytutów, uczelni i
systemów monitoringu (finansowane przez NFO
Ś
iGW),
-
wspieranie platform technologicznych jako miejsca powstawania
rozwi
ą
za
ń
innowacyjnych przez o
ś
rodki naukowe i jednostki
gospodarcze,
-
wdro
ż
enie systemu informatycznego resortu „
Ś
rodowisko”, w tym
wdro
ż
enie Systemu Informatycznego Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska
„EKOINFONET”,
-
uruchomienie
krajowego
systemu
monitorowania
technologii
ś
rodowiskowych.
2.6. Odpowiedzialno
ść
za szkody w
ś
rodowisku
2.6.1. Stan wyj
ś
ciowy
Ustawa
–
Prawo
ochrony
ś
rodowiska
rozró
ż
nia
dwa
rodzaje
odpowiedzialno
ś
ci za szkody wyrz
ą
dzone w
ś
rodowisku: odpowiedzialno
ść
administracyjn
ą
oraz odpowiedzialno
ść
cywilnoprawn
ą
.
W wyniku działalno
ś
ci produkcyjnej, transportowej, usługowej mog
ą
si
ę
pojawi
ć
zagro
ż
enia dla
ś
rodowiska oraz szkody lub gro
ź
ba ich pojawienia si
ę
.
Obowi
ą
zkiem Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska jest kontrola podmiotów gospodarczych
i informowanie organów administracji pa
ń
stwowej lub samorz
ą
dowej o wszelkich
naruszeniach prawa. Organ, który wydaje zezwolenie na eksploatacj
ę
instalacji jest
zobowi
ą
zany, w zale
ż
no
ś
ci od sytuacji, do wydania nakazu do przywrócenia
ś
rodowiska do stanu poprzedniego, wstrzymania eksploatacji, cofni
ę
cia pozwolenia
na eksploatacj
ę
instalacji czy zapłaty okre
ś
lonej kwoty pieni
ęż
nej w przypadku
niewykonalno
ś
ci obowi
ą
zku restytucji naturalnej.
Za powstanie szkody w
ś
rodowisku sprawca ponosi tak
ż
e odpowiedzialno
ść
cywilno-prawn
ą
, która jest przedmiotem działania s
ą
dów powszechnych. Sprawy te
reguluje co do zasady Kodeks cywilny, chyba,
ż
e ustawa – Prawo ochrony
ś
rodowiska zawiera regulacje szczegółowe. Natomiast sprawy zwi
ą
zane z likwidacj
ą
21
szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego reguluje ustawa z dnia 4 lutego
1994 r.- Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, z pó
ź
n.
zm.).
System odpowiedzialno
ś
ci za szkody w
ś
rodowisku został zmodyfikowany
i rozszerzony w 2007 r. przez wej
ś
cie w
ż
ycie ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o
zapobieganiu szkodom w
ś
rodowisku i ich naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493,
z pó
ź
n. zm.), która implementowała do polskiego porz
ą
dku prawnego dyrektyw
ę
2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
odpowiedzialno
ś
ci za
ś
rodowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania
szkodom wyrz
ą
dzonym
ś
rodowisku naturalnemu.
Podstawowym celem transpozycji dyrektywy 2004/35/WE jest zapewnienie
rzeczywistego wdro
ż
enia zasady „zanieczyszczaj
ą
cy płaci”, a tak
ż
e zlikwidowanie
barier w konkurencyjno
ś
ci podmiotów gospodarczych, gospodaruj
ą
cych w ró
ż
nych
krajach Wspólnoty, których działalno
ść
mo
ż
e sta
ć
si
ę
ź
ródłem bezpo
ś
redniego
zagro
ż
enia wyst
ą
pieniem szkody lub szkody w
ś
rodowisku. Przepisy dyrektywy
2004/35/WE zostały wprowadzone do legislacji krajowej w Polsce, w wyznaczonym
terminie, tj. w dniu 30 kwietnia 2007 r., a tak
ż
e z dniem wej
ś
cia w
ż
ycie przepisów
wykonawczych do przedmiotowej ustawy.
2.6.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Celem polityki ekologicznej jest stworzenie systemu prewencyjnego, maj
ą
cego
na celu zapobieganie szkodom w
ś
rodowisku i sygnalizuj
ą
cego mo
ż
liwo
ść
wyst
ą
pienia szkody. W przypadku wyst
ą
pienia szkody w
ś
rodowisku koszty naprawy
musz
ą
w pełni ponie
ść
jej sprawcy.
2.6.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W latach 2009-2012 przewiduje si
ę
nast
ę
puj
ą
ce działania:
−
zako
ń
czenie prac nad pełn
ą
transpozycj
ą
przepisów dyrektywy 2004/35/WE
do ustawodawstwa polskiego przez nowelizacj
ę
ustawy o zapobieganiu i
naprawie szkód w
ś
rodowisku,
−
stworzenie bazy danych o szkodach w
ś
rodowisku i działaniach naprawczych,
−
prowadzenie szkole
ń
na temat odpowiedzialno
ś
ci sprawcy za szkody w
ś
rodowisku dla pracowników administracji, s
ą
downictwa oraz podmiotów
gospodarczych,
−
wzmocnienie kadrowe i aparaturowe Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska
pozwalaj
ą
ce na pełn
ą
realizacj
ę
zada
ń
kontrolnych,
−
zapewnienie w bud
ż
ecie pa
ń
stwa
ś
rodków na rekultywacje terenów
zanieczyszczonych przed 30 kwietnia 2007 r.
22
2.7. Aspekt ekologiczny w planowaniu przestrzennym
2.7.1. Stan wyj
ś
ciowy
Planowanie przestrzenne od wielu lat nie funkcjonuje w Polsce w sposób
wła
ś
ciwy. Miejscowy plan, zgodnie z ustaw
ą
o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym z 2003 r., jest podstawowym instrumentem kształtowania ładu
przestrzennego pozwalaj
ą
cym gminom na racjonaln
ą
gospodark
ę
terenami. Poza
planem miejscowym w systemie planowania przestrzennego wyst
ę
puj
ą
instrumenty
pomocnicze, w postaci decyzji lokalizacyjnych. Pomimo istnienia ustawy oraz ustaw
okre
ś
laj
ą
cych kompetencje w tym zakresie samorz
ą
dów wszystkich szczebli znaczna
powierzchnia kraju nie jest obj
ę
ta miejscowymi planami zagospodarowania
przestrzennego. Taka sytuacja powoduje wydawanie wielu decyzji lokalizacyjnych
i gospodarczych, podejmowanych bez uwzgl
ę
dnienia konieczno
ś
ci zachowania ładu
przestrzennego
i
uporz
ą
dkowanego
rozwoju
terenów
mieszkaniowych,
przemysłowych czy rekreacyjnych. W decyzjach lokalizacyjnych cz
ę
sto wyst
ę
puje te
ż
brak uwzgl
ę
dniana zasad ochrony
ś
rodowiska.
2.7.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
W perspektywie
ś
redniookresowej jest konieczne przywrócenie wła
ś
ciwej roli
planowania przestrzennego na obszarze całego kraju, w szczególno
ś
ci dotyczy to
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które powinny by
ć
podstaw
ą
lokalizacji nowych inwestycji.
2.7.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Konieczne jest, aby do roku 2012 nast
ą
piło:
−
wdro
ż
enie wytycznych metodycznych dotycz
ą
cych uwzgl
ę
dnienia w planach
zagospodarowania
przestrzennego
wymaga
ń
ochrony
ś
rodowiska
i
gospodarki
wodnej,
w
szczególno
ś
ci
wynikaj
ą
cych
z
opracowa
ń
ekofizjograficznych, prognoz oddziaływania na
ś
rodowisko (wraz z popraw
ą
jako
ś
ci tych dokumentów),
−
wdro
ż
enie przepisów umo
ż
liwiaj
ą
cych przeprowadzanie strategicznej oceny
oddziaływania na
ś
rodowisko ju
ż
na etapie studium uwarunkowa
ń
i kierunków
zagospodarowania przestrzennego (które jest opracowaniem planistycznym
obejmuj
ą
cym teren całej gminy),
−
zatwierdzenie wszystkich obszarów europejskiej sieci Natura 2000 oraz
sporz
ą
dzenie dla nich planów ochrony,
−
wdro
ż
enie koncepcji korytarzy ekologicznych,
−
uwzgl
ę
dnianie obszarów nara
ż
onych na niebezpiecze
ń
stwo powodzi,
−
okre
ś
lenie zasad ustalenia progów tzw. chłonno
ś
ci
ś
rodowiskowej oraz
pojemno
ś
ci przestrzennej zale
ż
nie od typu
ś
rodowiska,
23
−
wprowadzenie mechanizmów ochrony zasobów złó
ż
kopalin przed
zagospodarowaniem powierzchni uniemo
ż
liwiaj
ą
cym przyszłe wykorzystanie,
−
uwzgl
ę
dnienie w planach zagospodarowania przestrzennego wyników
monitoringu
ś
rodowiska, w szczególno
ś
ci w zakresie powietrza, wód i hałasu.
24
ROZDZIAŁ 3
OCHRONA ZASOBÓW NATURALNYCH
3.1. Ochrona przyrody
3.1.1. Stan wyj
ś
ciowy
Poło
ż
enie Polski w
ś
rodku Europy, brak naturalnych barier klimatycznych na
wschodzie i na zachodzie oraz nakładanie si
ę
wpływów klimatu morskiego i
kontynentalnego, decyduj
ą
o specyfice polskiej przyrody w skali europejskiej.
Wyst
ę
puj
ą
tu bogate siedliska le
ś
ne i bagienne, urozmaicone zespoły ł
ą
kowe,
zespoły torfowisk wysokich i niskich. Rzeka Wisła i szereg innych rzek na du
ż
ych
odcinkach nie s
ą
uregulowane, tworz
ą
c unikatowe nisze ekologiczne dla licznych
gatunków fauny i flory. W sumie ró
ż
norodno
ść
biologiczna w Polsce nale
ż
y do
najwi
ę
kszych w Europie
Ś
rodkowej. Podstawowym zadaniem jest jej ochrona przed
skutkami niekontrolowanej antropopresji. Temu słu
ż
y przede wszystkim ustanowienie
obszarów prawnie chronionych. Obecnie istniej
ą
w Polsce:
-
23 parki narodowe (1 % powierzchni kraju),
-
1 395 rezerwatów przyrody (0,5% powierzchni),
-
120 parków krajobrazowych (8% powierzchni),
-
449 obszarów chronionego krajobrazu (22,5% powierzchni).
Tak wi
ę
c ł
ą
cznie około 30% terytorium Polski, najcenniejsze pod wzgl
ę
dem
przyrodniczym i krajobrazowym, jest obj
ę
te formami ochrony.
W Unii Europejskiej w latach 90-tych opracowany został europejski system
ekologiczny Natura 2000 zakładaj
ą
cy tworzenie obszarów prawnie chronionych
niezale
ż
nie od systemów narodowych. Zasady jego tworzenia uregulowane s
ą
w
dwóch dyrektywach:
-
w dyrektywie Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie
ochrony dzikiego ptactwa (tzw. Dyrektywa ptasia),
-
w dyrektywie Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie
ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (tzw.
Dyrektywa siedliskowa).
Rzeczpospolita Polska, jako członek Unii Europejskiej, jest zobowi
ą
zana do
wyznaczenia sieci obszarów Natura 2000 zgodnie z tymi dyrektywami.
Obszary Natura 2000 s
ą
wyznaczane w Polsce od 2004 r. na podstawach
naukowych. W latach 2006-2008 wykonana została szeroka akcja inwentaryzacji i
waloryzacji flory, fauny i siedlisk przyrodniczych, w celu wzmocnienia naukowych
przesłanek do wyznaczenia sieci obszarów Natura 2000. Akcja ta prowadzona była
głównie przez słu
ż
by le
ś
ne wspólnie z przyrodnikami reprezentuj
ą
cymi
ś
rodowiska
naukowe i pozarz
ą
dowe organizacje ekologiczne. W sumie według stanu na
czerwiec 2008 r. Polska wyznaczyła:
-
124 obszary specjalnej ochrony ptaków o ł
ą
cznej powierzchni ok. 5 400
tys. ha,
25
-
364 specjalne obszary ochrony siedlisk o ł
ą
cznej powierzchni ok. 2 889
tys. ha.
Zako
ń
czenie wyznaczania sieci obszarów Natura 2000 zaplanowano na I kwartał
2009 r.
W 2005 r. zostały opracowane wymogi do monitoringu siedlisk i ptaków,
zgodne z wymogami prawa polskiego i wspólnotowego.
Do ko
ń
ca 2007 r. nie został jednak rozstrzygni
ę
ty problem potencjalnych
konfliktów mi
ę
dzy inwestycjami mog
ą
cymi pogorszy
ć
stan
ś
rodowiska a obszarami
chronionymi. Prawo polskie było w tym czasie niezgodne z prawem UE, co
prowadziło do konfliktów z Komisj
ą
Europejsk
ą
.
W dniu 3 pa
ź
dziernika 2008 r. Sejm uchwalił ustaw
ę
o udost
ę
pnianiu
informacji o
ś
rodowisku i jego ochronie, udziale społecze
ń
stwa w ochronie
ś
rodowiska oraz o ocenach oddziaływania na
ś
rodowisko, zgodn
ą
z prawem unijnym,
zawieraj
ą
c
ą
mi
ę
dzy innymi mechanizmy organizacyjne maj
ą
ce na celu radykalne
przyspieszenie procedur wydawania decyzji
ś
rodowiskowych. Jednocze
ś
nie
opracowana została nowelizacja ustawy o ochronie przyrody wprowadzaj
ą
ca do
polskiego systemu prawnego przepisy zgodne z Dyrektyw
ą
ptasi
ą
i Dyrektyw
ą
siedliskow
ą
. Dzi
ę
ki tym działaniom b
ę
dzie mo
ż
liwe projektowanie i prowadzenie
inwestycji nawet na obszarach chronionych, je
ś
li spełnione b
ę
d
ą
warunki okre
ś
lone
w ww. aktach prawnych.
Na terenie Polski jest planowane wyznaczenie obszarów cennych
przyrodniczo (HNV – high nature value), które b
ę
d
ą
odgrywa
ć
istotn
ą
rol
ę
w
monitorowaniu realizacji instrumentów polityki ochrony ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej na
obszarach rolnych i le
ś
nych, w tym zwłaszcza programu rozwoju obszarów wiejskich
w UE. W tym celu jest planowane utworzenie mi
ę
dzyresortowej grupy roboczej, z
inicjatywy Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi przy udziale Ministra
Ś
rodowiska,
odpowiedzialnej za przygotowanie propozycji obszarów cennych przyrodniczo.
Innym istotnym problemem zwi
ą
zanym z ochron
ą
ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej
polskiej przyrody jest mo
ż
liwo
ść
dopuszczenia do
ś
rodowiska organizmów
modyfikowanych genetycznie (GMO). Jest konieczne w tym przypadku zastosowanie
zasady przezorno
ś
ci i ostro
ż
no
ś
ci, gdy
ż
nie s
ą
jeszcze znane długoterminowe
oddziaływania tych organizmów na biocenozy, a tymczasem po raz pierwszy
człowiek zamierza wprowadzi
ć
do
ś
rodowiska sztucznie wytworzone,
ż
ywe
organizmy, nie wiedz
ą
c do ko
ń
ca, jakie b
ę
d
ą
efekty bezpo
ś
rednie i po
ś
rednie tego
eksperymentu. Nie neguj
ą
c konieczno
ś
ci bada
ń
naukowych, a tak
ż
e bada
ń
polowych, jest konieczne ustanowienie wystarczaj
ą
cych barier, aby ten eksperyment
nie wymkn
ą
ł si
ę
spod kontroli człowieka.
3.1.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Podstawowym celem jest zachowanie bogatej ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej
polskiej
przyrody
na
ró
ż
nych
poziomach
organizacji:
na
poziomie
wewn
ą
trzgatunkowym
(genetycznym),
gatunkowym
oraz
ponadgatunkowym
26
(ekosystemowym), wraz z umo
ż
liwieniem zrównowa
ż
onego rozwoju gospodarczego
kraju, który w sposób niekonfliktowy współistnieje z ró
ż
norodno
ś
ci
ą
biologiczn
ą
.
3.1.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W
latach
2009-2012
jest
konieczne
doko
ń
czenie
inwentaryzacji
i waloryzacji ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej Polski. Stworzy to podstaw
ę
do ustanowienia
pełnej listy obszarów ochrony ptaków i ochrony siedlisk w europejskiej sieci Natura
2000.
B
ę
d
ą
realizowane zadania wynikaj
ą
ce z Krajowej strategii ochrony
i zrównowa
ż
onego u
ż
ytkowania ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej dotycz
ą
ce przywracania
wła
ś
ciwego stanu siedlisk przyrodniczych (ekosystemów) i ostoi gatunków na
obszarach chronionych wraz z zachowaniem zagro
ż
onych wygini
ę
ciem gatunków
oraz ró
ż
norodno
ś
ci genetycznej ro
ś
lin, zwierz
ą
t i grzybów, przywrócenie dro
ż
no
ś
ci
l
ą
dowych i wodnych korytarzy ekologicznych umo
ż
liwiaj
ą
cych przemieszczanie si
ę
zwierz
ą
t i funkcjonowanie populacji w skali kraju, wsparcia procesu opracowania
planów ochrony dla obszarów chronionych, zwi
ę
kszenie
ś
wiadomo
ś
ci społecze
ń
stwa
w zakresie potrzeb i wła
ś
ciwych metod ochrony
ś
rodowiska, przyrody i krajobrazu.
Waloryzacja ró
ż
norodno
ś
ci biologicznej powinna by
ć
przeprowadzona
mo
ż
liwie szybko na obszarach, na których planowane s
ą
inwestycje infrastrukturalne
przewidziane do współfinansowania ze
ś
rodków Unii Europejskiej, w szczególno
ś
ci
realizowane w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i
Ś
rodowisko
2007-2013.
Z dniem 17.11.08 r. rozpocz
ą
ł działalno
ść
nowy organ: Generalny Dyrektor
Ochrony
Ś
rodowiska i regionalni dyrektorzy ochrony
ś
rodowiska. Do ich zada
ń
nale
ż
y m.in.: uczestnictwo w procedurze oceny oddziaływania na
ś
rodowisko (w
ró
ż
nym zakresie swoich kompetencji) planowanych przedsi
ę
wzi
ęć
, kontrola
odpowiedzialno
ś
ci za szkody w
ś
rodowisku, współpraca z organami samorz
ą
du
terytorialnego w sprawach ocen oddziaływania na
ś
rodowisko i ochrony przyrody,
udział w strategicznych ocenach oddziaływania na
ś
rodowisko, udział w
post
ę
powaniach w sprawie transgranicznego oddziaływania na
ś
rodowisko.
Wykonuj
ą
równie
ż
zadania zwi
ą
zane z sieci
ą
obszarów Natura 2000, o których
mowa w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz.
880, z pó
ź
n. zm.), nadzoruj
ą
wdra
ż
anie sieci obszarów Natura 2000 i je monitoruj
ą
, a
tak
ż
e akceptuj
ą
formy kompensacji przyrodniczych w przypadku konieczno
ś
ci
ingerencji w obszar chroniony, gromadz
ą
dane i sporz
ą
dzaj
ą
informacje o sieci
obszarów Natura 2000 i innych obszarach chronionych oraz o ocenach
oddziaływania na
ś
rodowisko.
Poza tym jest konieczne egzekwowanie wymogów ochrony przyrody w
miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego oraz rygorystyczne
przestrzeganie zasad ochrony
ś
rodowiska. Jest niezb
ę
dne wypracowanie metod
skutecznej ochrony cennych przyrodniczo zadrzewie
ń
przydro
ż
nych oraz terenów
zieleni miejskiej. Jest wa
ż
na tak
ż
e kontynuacja tworzenia krajowej sieci obszarów
chronionych uwzgl
ę
dniaj
ą
ca utworzenie nowych parków narodowych, rezerwatów,
27
parków krajobrazowych oraz powstanie form i obiektów ochrony przyrody. W
systemie ochrony przyrody nale
ż
y tak
ż
e uwzgl
ę
dni
ć
korytarze ekologiczne, jako
miejsca dopełniaj
ą
ce obszarow
ą
form
ę
ochrony przyrody.
Planowane przez Ministra
Ś
rodowiska jest tak
ż
e opracowanie:
-
Krajowej Strategii Post
ę
powania z Inwazyjnymi Gatunkami Obcymi
(wynikaj
ą
ce z Konwencji o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny
europejskiej oraz ich siedlisk, sporz
ą
dzonej w Bernie dnia 19
wrze
ś
nia 1979 r.) (Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263) (Konwencji
Berne
ń
skiej),
-
Krajowej Strategii Ochrony Du
ż
ych Drapie
ż
ników (tak
ż
e wynik
ratyfikacji Konwencji Berne
ń
skiej).
Poza tym planowana jest ratyfikacja porozumienia o ochronie afryka
ń
sko-azjatyckich
w
ę
drownych ptaków wodnych, wynikaj
ą
cego z Konwencji o ochronie w
ę
drownych
gatunków dzikich zwierz
ą
t, sporz
ą
dzonej w Bonn dnia 23 czerwca 1979 r. (Dz. U. z
2003 r. Nr 2, poz. 17) (Konwencji Bo
ń
skiej). Konieczne jest tak
ż
e wdro
ż
enie
Europejskiej Konwencji Krajobrazowej, sporz
ą
dzonej we Florencji dnia 20
pa
ź
dziernika 2000 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 14, poz. 99) do krajowego prawa ochrony
przyrody.
W sprawie dopuszczenia organizmów GMO do
ś
rodowiska przewiduje si
ę
opracowanie nowej ustawy – Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych w
2009 r. oraz aktywne działania na forum Unii Europejskiej dotycz
ą
ce dopuszczenia
mo
ż
liwo
ś
ci ustanawiania stref wolnych od GMO.
Jest wa
ż
na te
ż
ś
cisła współpraca w zakresie ochrony przyrody
z organizacjami pozarz
ą
dowymi oraz prowadzenie szerokich akcji edukacyjnych
w
ś
ród społecze
ń
stwa.
3.2. Ochrona i zrównowa
ż
ony rozwój lasów
3.2.1. Stan wyj
ś
ciowy
Obszary le
ś
ne stanowi
ą
obecnie 28,9% powierzchni Polski (około 9 mln ha).
W latach 1945-2006 lesisto
ść
kraju wzrosła o 8,1%, przy czym najwi
ę
ksze zalesienia
miały miejsce w latach 1950-1980. W ostatnich 20 latach corocznie zalesianych było
około 20 tys. ha. Zgodnie z planami Ministra
Ś
rodowiska zawartymi w „Krajowym
programie zwi
ę
kszania lesisto
ś
ci”, lesisto
ść
Polski powinna wzrosn
ąć
do 30% w
2020 r. i do 33% w 2050 r., jednak obecnie osi
ą
gni
ę
cie wyznaczonego celu napotyka
coraz wi
ę
ksze trudno
ś
ci zwi
ą
zane z nisk
ą
poda
żą
gruntów do zalesiania.
W strukturze własno
ś
ciowej lasów w Polsce dominuj
ą
lasy Skarbu Pa
ń
stwa
stanowi
ą
ce 81,2% powierzchni wszystkich lasów. W zarz
ą
dzie Pa
ń
stwowego
Gospodarstwa Le
ś
nego „Lasy Pa
ń
stwowe” znajduje si
ę
78,1% powierzchni lasów,
pozostałymi lasami Skarbu Pa
ń
stwa zarz
ą
dzaj
ą
parki narodowe i inne jednostki. Lasy
prywatne i gminne stanowi
ą
18,8% powierzchni lasów w Polsce.
Wi
ę
kszo
ść
polskich lasów stanowi
ą
lasy sosnowe. Udział sosny jako gatunku
panuj
ą
cego zmalał obecnie do 69%. Zwi
ę
kszaj
ą
cy si
ę
udział gatunków li
ś
ciastych w
28
strukturze lasów wi
ąż
e si
ę
przede wszystkim z dostosowaniem składu gatunkowego
drzewostanów do siedliska i przebudowy monokultur sosnowych rosn
ą
cych na
ż
yznych siedliskach. Na uwag
ę
zasługuje te
ż
fakt coraz szerszego zasi
ę
gu le
ś
nych
kompleksów
promocyjnych,
w
których
doskonalone
s
ą
zasady
trwałej,
zrównowa
ż
onej gospodarki le
ś
nej, godz
ą
cej funkcje ochrony przyrody z funkcjami
gospodarczymi. Wa
ż
nym zadaniem le
ś
nych kompleksów promocyjnych jest równie
ż
prowadzenie szkole
ń
słu
ż
b le
ś
nych i edukacji ekologicznej społecze
ń
stwa. Obecnie
w Lasach Pa
ń
stwowych jest 19 takich kompleksów le
ś
nych o ł
ą
cznej powierzchni
blisko 1 mln ha, które stanowi
ą
wzór gospodarowania w lasach w przyszło
ś
ci.
W latach 2006-2008 wykonana została inwentaryzacja przyrodnicza w Lasach
Pa
ń
stwowych dotycz
ą
ca gatunków i siedlisk obj
ę
tych ochron
ą
w ramach sieci
obszarów Natura 2000. Dzi
ę
ki niej uzyskano cenne informacje o siedliskach oraz
gatunkach ro
ś
lin i zwierz
ą
t wyst
ę
puj
ą
cych na obszarach le
ś
nych. Wyniki tej
inwentaryzacji maj
ą
du
ż
e znaczenie dla programowania gospodarki le
ś
nej z
uwzgl
ę
dnieniem zasad ochrony przyrody oraz dla prognozowania i monitorowania
zmian w ekosystemach le
ś
nych powstaj
ą
cych w wyniku działa
ń
człowieka i zmian
klimatu. Tego typu wiedza słu
ż
y pełniejszemu realizowaniu zada
ń
stoj
ą
cych przed
wielofunkcyjn
ą
gospodark
ą
le
ś
n
ą
.
3.2.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
W perspektywie
ś
redniookresowej zakłada si
ę
dalsze prace w kierunku
racjonalnego u
ż
ytkowania zasobów le
ś
nych przez kształtowanie ich wła
ś
ciwej
struktury gatunkowej i wiekowej, z zachowaniem bogactwa biologicznego. Oznacza
to rozwijanie idei trwale zrównowa
ż
onej i wielofunkcyjnej gospodarki le
ś
nej.
3.2.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Wa
ż
nym zadaniem na lata 2009-2012 jest realizacja przez Lasy Pa
ń
stwowe
„Krajowego programu zwi
ę
kszenia lesisto
ś
ci”, przy czym jest konieczna aktualizacja
tego programu, przewidziana w roku 2009. Zalesienia realizowane s
ą
tak
ż
e przez
podmioty prywatne, z dofinansowaniem ze
ś
rodków Unii Europejskiej w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013. Przewiduje si
ę
zalesienie do 2010 r. około 50 tys. ha, w tym 75% w sektorze prywatnym. Istotne jest
przy tym tworzenie spójnych kompleksów le
ś
nych poł
ą
czonych korytarzami
ekologicznymi oraz dostosowanie gospodarki le
ś
nej do wymogów wynikaj
ą
cych z
ochrony sieci obszarów Natura 2000. Zalesienia nie mog
ą
bowiem zagrozi
ć
utrzymaniu ekstensywnego u
ż
ytkowania ł
ą
k i pastwisk, b
ę
d
ą
cych cennym
siedliskiem dla rzadkich gatunków ro
ś
lin i zwierz
ą
t.
Wa
ż
n
ą
rol
ą
lasów jest utrzymanie znacznej retencji wodnej i jej powi
ę
kszenie
przez przywracanie przesuszonych przez melioracj
ę
terenów wodno-błotnych. W tym
zakresie Lasy Pa
ń
stwowe b
ę
d
ą
realizowały dwa du
ż
e programy wieloletnie z
udziałem
ś
rodków z Programu „Infrastruktura i
Ś
rodowisko”.
29
Innym
wa
ż
nym
zadaniem
jest
dostosowanie
składu
gatunkowego
drzewostanów do siedliska oraz zwi
ę
kszenie ró
ż
norodno
ś
ci genetycznej i gatunkowej
biocenoz le
ś
nych, w tym realizacja programu restytucji jodły w Sudetach oraz
ochrony i restytucji cisa w Polsce.
W latach 2009-2012 przewiduje si
ę
tak
ż
e rozbudow
ę
funkcji le
ś
nych banków
genów oraz wprowadzenie alternatywnego systemu certyfikacji lasów.
3.3. Racjonalne gospodarowanie zasobami wody
3.3.1. Stan wyj
ś
ciowy
Polska jest krajem o niewielkich zasobach wodnych. Zasoby te w przeliczeniu
na jednego mieszka
ń
ca kształtuj
ą
si
ę
ś
rednio na poziomie 1 700 m³/rok, a w roku
suchym - 1 450 m³/rok. Pod tym wzgl
ę
dem Polska zajmuje 22. miejsce w Europie.
Zasoby wód rzecznych s
ą
na poziomie 60 mld m³/rok, co odpowiada odpływowi
jednostkowemu 5 l/s km², przy
ś
redniej europejskiej - 9,5 l/s km². Niemal na 20%
terytorium kraju notuje si
ę
rocznie opady poni
ż
ej 500 mm H
2
O, co odpowiada
najbardziej suchym regionom Europy.
Przytoczone dane
ś
wiadcz
ą
o tym,
ż
e racjonalne gospodarowanie zasobami
wodnymi, jakimi dysponujemy, powinno by
ć
jednym z najwa
ż
niejszych priorytetów
narodowych, tym bardziej,
ż
e wobec nieuniknionych zmian klimatycznych jest
spodziewany pogł
ę
biaj
ą
cy si
ę
deficyt wody na obszarze Polski. Z drugiej strony
zwi
ę
kszona labilno
ść
klimatu powodowa
ć
b
ę
dzie cz
ę
stsze ni
ż
dot
ą
d okresy deszczy
nawalnych, b
ę
d
ą
cych przyczyn
ą
letnich powodzi.
Tymczasem dotychczas gospodarka zasobami wodnymi nie jest traktowana
priorytetowo, cierpi
ą
c od wielu lat na znaczny deficyt
ś
rodków finansowych na
racjonalizacj
ę
gospodarowania. Wydatki te, w tym na ochron
ę
przed powodzi
ą
, s
ą
daleko niewystarczaj
ą
ce i co wi
ę
cej, maj
ą
tendencj
ę
spadkow
ą
. Około 50% budowli
hydrotechnicznych, stale pi
ę
trz
ą
cych wod
ę
, przekroczyło 50 lat, a niewielkie nakłady
na utrzymanie powoduj
ą
ich dekapitalizacj
ę
. Trwaj
ą
ca przez dziesi
ę
ciolecia
melioracja odwadniaj
ą
ca znacz
ą
co zmniejszyła mo
ż
liwo
ś
ci naturalnej retencji wody
na terenach podmokłych ł
ą
k, torfowisk i bagien oraz na terenach le
ś
nych. Niewielka
jest te
ż
pojemno
ść
zbiorników retencyjnych, stanowi
ą
ca zaledwie 5,7%
ś
redniego
rocznego odpływu, co nie mo
ż
e zapewni
ć
wystarczaj
ą
cych mo
ż
liwo
ś
ci reagowania
na zagro
ż
enia powodzi
ą
czy susz
ą
.
Brak skutecznego systemu planowania przestrzennego w ostatnich 20 latach
spowodował wej
ś
cie budownictwa na tereny zagro
ż
one osuwiskami, które s
ą
nast
ę
pstwem opadów oraz tereny zalewowe, co w przypadku znacznej powodzi
wi
ąż
e si
ę
ze znacznym zwi
ę
kszeniem strat materialnych (a czasem i ludzkich).
Niska cena wody powoduje stale jeszcze nadmiern
ą
wodochłonno
ść
polskiego
przemysłu, 2-3 razy wi
ę
ksz
ą
od przemysłu zachodnioeuropejskiego. Przemysł
zu
ż
ywa 72% wody przeznaczonej na cele gospodarcze, rolnictwo i le
ś
nictwo - 10%,
a 18% wody wykorzystuje si
ę
w sektorze komunalnym. Trzeba jednak zaznaczy
ć
,
ż
e
w stosunku do 1990 r. zu
ż
ycie wody na cele produkcyjne zmniejszyło si
ę
w 2006 r. o
30
10%, a w sektorze komunalnym a
ż
o 30%. Przyjmuje si
ę
,
ż
e do tych oszcz
ę
dno
ś
ci
przyczyniła si
ę
podwy
ż
ka cen wody i powszechne wprowadzenie wodomierzy, a
tak
ż
e likwidacja wielu nieszczelno
ś
ci sieci wodoci
ą
gowej.
Polska posiada w znacznej mierze udokumentowane zasoby wód
podziemnych zlokalizowane w ró
ż
nych strukturach hydrogeologicznych, a
wyst
ę
puj
ą
ce na 96% powierzchni kraju. Badania geologiczne wydzieliły 163 główne
zbiorniki wód podziemnych, posiadaj
ą
ce wod
ę
wymagaj
ą
c
ą
szczególnej ochrony.
Zasoby te mo
ż
na uzna
ć
za strategiczne zapasy na okres chronicznego deficytu
wody, jednak ju
ż
obecnie stanowi
ą
one znaczne
ź
ródło zaopatrzenia ludno
ś
ci w
wod
ę
. Ponad 65% poboru wody na cele komunalne pochodzi z uj
ęć
wód
podziemnych. Rzecz
ą
podstawow
ą
jest ochrona głównych zbiorników wód
podziemnych przed zanieczyszczeniem
ś
ciekami i wyciekami z odpadów
składowanych na powierzchni ziemi. Za dostatecznym rozpoznaniem geologicznym
tych obszarów nie poszły dotychczas zadania ochronne, które na podstawie ustawy
z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019) powinny
realizowa
ć
regionalne zarz
ą
dy gospodarki wodnej oraz PSH.
Od kilku lat prowadzone s
ą
prace nad racjonalizacj
ą
gospodarki wodnej. W
2005 r. przyj
ę
ta została przez Rad
ę
Ministrów Strategia Gospodarki Wodnej, która
jednak wymaga obecnie nowelizacji ze wzgl
ę
du na niezgodno
ść
z prawem Unii
Europejskiej. Nie uwzgl
ę
dnia ona tak
ż
e istnienia Krajowego Zarz
ą
du Gospodarki
Wodnej, który został utworzony w 2006 r. Trzeba przy tym podkre
ś
li
ć
,
ż
e obecnie
nale
ż
y w trybie pilnym wdro
ż
y
ć
do polskiego prawa wszystkie zasady obowi
ą
zuj
ą
ce
w dwóch dyrektywach UE dotycz
ą
cych gospodarki wodnej. S
ą
to:
-
dyrektywa 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12
grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed
zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (tzw. córka Ramowej
Dyrektywy Wodnej),
-
dyrektywa 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23
pa
ź
dziernika 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i
zarz
ą
dzania nim (tzw. Dyrektywa powodziowa).
Ramowa Dyrektywa Wodna do prawodawstwa polskiego została wdro
ż
ona
głównie przez ustaw
ę
- Prawo wodne. W chwili obecnej trwaj
ą
jeszcze prace maj
ą
ce
na celu transpozycj
ę
niektórych definicji oraz uszczegółowienie istniej
ą
cych ju
ż
przepisów. Podj
ę
te działania dotycz
ą
wydania rozporz
ą
dze
ń
zgodnych z delegacj
ą
art. 38a, 121, 155b ustawy – Prawo wodne oraz koniecznych uszczegółowie
ń
i zmian
w ustawie – Prawo wodne.
Poza tym istnieje współpraca RP w basenie Morza Bałtyckiego
w ramach Konwencji Helsi
ń
skiej, maj
ą
ca na celu przywrócenie czysto
ś
ci wód tego
Morza oraz racjonalnej gospodarki jego zasobami biologicznymi. Prowadzona jest
te
ż
współpraca w ramach Unii Europejskiej wynikaj
ą
ca m.in. z Dyrektywy dotycz
ą
cej
Strategii ws.
Ś
rodowiska Morskiego oraz Niebieskiej Ksi
ę
gi ws. Polityki Morskiej.
31
3.3.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównym celem
ś
redniookresowym jest racjonalizacja gospodarowania
zasobami wód powierzchniowych i podziemnych w taki sposób, aby uchroni
ć
gospodark
ę
narodow
ą
od deficytów wody i zabezpieczy
ć
przed skutkami powodzi
oraz zwi
ę
kszenie samofinansowania gospodarki wodnej. Naczelnym zadaniem
b
ę
dzie d
ąż
enie do maksymalizacji oszcz
ę
dno
ś
ci zasobów wodnych na cele
przemysłowe i konsumpcyjne, zwi
ę
kszenie retencji wodnej oraz skuteczna ochrona
głównych zbiorników wód podziemnych przed zanieczyszczeniem.
3.3.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Obecny stan gospodarki wodnej wymaga gł
ę
bokiej i szybkiej reformy.
Pierwszym jej krokiem b
ę
dzie przyj
ę
cie przez Rz
ą
d i Parlament Narodowej Strategii
Gospodarowania Wodami do 2030 r. (z uwzgl
ę
dnieniem etapu 2015 r.). Powinna ona
formułowa
ć
główne kierunki działa
ń
, w tym m. in.:
-
wyodr
ę
bnienie w ramach gospodarowania wodami dwóch sektorów,
tj. sektora zarz
ą
dzania zasobami wodnymi (funkcja organu
wła
ś
ciwego w sprawach gospodarowania wodami, zarz
ą
dzaj
ą
cego
zasobami wodnymi i wykonuj
ą
cego kontrole) oraz sektora
administrowania maj
ą
tkiem Skarbu Pa
ń
stwa (utrzymanie wód i
urz
ą
dze
ń
wodnych oraz planowanie i realizacja inwestycji w
gospodarce wodnej),
-
stopniowe wprowadzanie odpłatno
ś
ci przez u
ż
ytkowników wód za
korzystanie przez nich z zasobów wodnych, z uwzgl
ę
dnieniem
oddziaływania na
ś
rodowisko,
-
pełne dostosowanie polskiego prawa do prawa UE,
-
opracowanie i wdro
ż
enie systemu informatycznego gospodarowania
wodami spójnego z systemem informatycznym resortu „
Ś
rodowisko”,
-
przygotowanie oceny ryzyka powodziowego, która wskazywała
b
ę
dzie obszary nara
ż
one na niebezpiecze
ń
stwo powodzi, dla których
nale
ż
ało b
ę
dzie do 2013 r. opracowa
ć
mapy zagro
ż
enia i mapy
ryzyka powodziowego,
-
wyznaczenie obszarów zalewowych tam, gdzie nie zostały jeszcze
wyznaczone,
-
realizacj
ę
zada
ń
wynikaj
ą
cych z ustawy - Prawo wodne przez
pa
ń
stwow
ą
słu
ż
b
ę
hydrologiczno-meteorologiczn
ą
i pa
ń
stwow
ą
słu
ż
b
ę
hydrogeologiczn
ą
,
-
rozwój tzw. małej retencji wody przy wsparciu finansowym
z programów UE,
-
realizacja
projektów
z
ś
rodków
Programu
Operacyjnego
„Infrastruktura i
Ś
rodowisko” (priorytet III), maj
ą
cych na celu
zapewnienie odpowiedniej ilo
ś
ci zasobów wodnych na potrzeby
ludno
ś
ci i gospodarki kraju oraz ochrony przed powodzi
ą
,
32
-
modernizacja systemów melioracyjnych przez zaopatrzenie ich w
urz
ą
dzenia pi
ę
trz
ą
ce wod
ę
, umo
ż
liwiaj
ą
ce sterowanie odpływem,
-
doko
ń
czenie systemu monitorowania terenów osuwiskowych,
-
rozpocz
ę
cie
realizacji
ochrony
głównych
zbiorników
wód
podziemnych,
-
propagowanie zachowa
ń
sprzyjaj
ą
cych oszcz
ę
dzaniu wody przez
działania edukacyjno-promocyjne (akcje, kampanie skierowane do
wszystkich grup społecznych).
3.4. Ochrona powierzchni ziemi
3.4.1. Stan wyj
ś
ciowy
61%
30%
4,80% 4%
0,20%
u
ż
ytki rolne
lasy i zadrzewienia
tereny zabudowane
nieu
ż
ytki i inne
wody
Rys. 3.4.1. Podział powierzchni Polski w zale
ż
no
ś
ci od rodzaju u
ż
ytkowania
Rys. 3.4.1. przedstawia podział powierzchni Polski w zale
ż
no
ś
ci od rodzaju
u
ż
ytkowania. Jak wida
ć
, niemal 2/3 kraju zajmuj
ą
u
ż
ytki rolne, z czego grunty orne
stanowi
ą
45%, a ł
ą
ki i pastwiska około 13%. Pod wzgl
ę
dem powierzchni gruntów
ornych kraj nasz zajmuje trzecie miejsce w Unii Europejskiej (12,2 mln ha) za Francj
ą
(18,5 mln ha) i Hiszpani
ą
(13,7 mln ha). Wi
ę
kszy od Polski udział gruntów ornych w
całej powierzchni pa
ń
stwa maj
ą
tylko: Dania, W
ę
gry i Litwa. Mo
ż
na wi
ę
c powiedzie
ć
,
ż
e kraj nasz ma do
ść
du
ż
y potencjał produkcji
ż
ywno
ś
ci. Jednak gleby u
ż
ytkowane
rolniczo nie s
ą
zbyt zasobne.
Jak wida
ć
z rys. 3.4.2. ponad 1/3 u
ż
ytków rolnych stanowi
ą
gleby najsłabsze,
V i VI klasy bonitacyjnej, a gleby najbardziej
ż
yzne (I-III klasa) to tylko 26% u
ż
ytków
rolnych.
33
0,40%
2,90%
22,70%
40%
22,70%
11,30%
klasa I
klasa II
klasa III
klasa IV
klasa V
klasa VI
Rys. 3.4.2. Klasy bonitacyjne u
ż
ytków rolnych w Polsce w 2000 roku
Charakterystyczn
ą
cech
ą
gleb w Polsce jest ich silne zakwaszenie. Gleby
kwa
ś
ne obejmuj
ą
ponad 50% ogólnego areału i sytuacja ta nie uległa zmianie w
ci
ą
gu ostatnich 20 lat. Poza tym gleby s
ą
zagro
ż
one przez procesy naturalne i
antropogeniczne. Naturaln
ą
degradacj
ę
powoduje przede wszystkim erozja wietrzna i
wodna, która zagra
ż
a w najwi
ę
kszym stopniu glebom najsłabszym. Szacuje si
ę
,
ż
e
ponad 25% gleb w Polsce jest zagro
ż
onych erozj
ą
wietrzn
ą
(w tym 10% w stopniu
ś
rednim i silnym) i 28% gleb – erozj
ą
wodn
ą
(w tym 14% w stopniu
ś
rednim i silnym).
Przeciwdziała
ć
tym niekorzystnym zjawiskom mo
ż
na przez zadrzewienia
ś
ródpolne i
pasy zadrzewie
ń
wzdłu
ż
cieków wodnych, ochron
ę
szaty ro
ś
linnej i zaniechanie
gł
ę
bokiej orki. Du
ż
e znaczenie ma tu edukacja rolników prowadzona przez
wojewódzkie
o
ś
rodki
doradztwa
rolniczego.
O
ś
rodki
te
s
ą
znakomitymi
konsultantami, rozpowszechniaj
ą
cymi w
ś
ród rolników zasady dobrej praktyki rolnej
dostosowane do jako
ś
ci gruntów, na których rolnicy gospodaruj
ą
.
Antropogeniczne przyczyny degradacji gleb s
ą
wynikiem zarówno złych
praktyk rolniczych (nieumiej
ę
tne stosowanie nawozów i chemicznych
ś
rodków
ochrony ro
ś
lin, zakwaszanie i zasolenie gleb), jak te
ż
szkodliwe oddziaływanie emisji
zanieczyszcze
ń
z zakładów przemysłowych oraz przekazywanie gruntów rolniczych
pod budownictwo i inwestycje infrastrukturalne. Skala tego zjawiska nie jest jednak
znaczna. W 2006 r. wył
ą
czonych zostało 4 075 ha z produkcji rolniczej, głównie na
cele mieszkaniowe i przemysłowe.
W latach 1990-2006 zmniejszyła si
ę
o 30% powierzchnia gruntów
zdegradowanych i zdewastowanych (np. hałdy przy kopalniach i elektrowniach)
wymagaj
ą
cych rekultywacji. W 2006 r. powierzchnia tego rodzaju nieu
ż
ytków
wynosiła 65 tysi
ę
cy hektarów, z czego rekultywacji poddano zaledwie 1 400
hektarów. Jest to 50% mniej ni
ż
w 1990 r., co
ś
wiadczy o małym zainteresowaniu
tego rodzaju akcjami ze strony władz samorz
ą
dowych, na których terenach te
obszary si
ę
znajduj
ą
.
34
3.4.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Głównymi celami
ś
redniookresowymi dla ochrony powierzchni ziemi,
a w szczególno
ś
ci dla ochrony gruntów u
ż
ytkowanych rolniczo jest:
-
rozpowszechnianie dobrych praktyk rolnych i le
ś
nych, zgodnych z
zasadami rozwoju zrównowa
ż
onego,
-
przeciwdziałanie
degradacji
terenów
rolnych,
ł
ą
kowych
i wodno-błotnych przez czynniki antropogenie,
-
zwi
ę
kszenie
skali
rekultywacji
gleb
zdegradowanych
i zdewastowanych, przywracaj
ą
c im funkcj
ę
przyrodnicz
ą
, rekreacyjn
ą
lub rolnicz
ą
.
3.4.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
W latach 2009-2012 powinny zosta
ć
podj
ę
te lub by
ć
kontynuowane
nast
ę
puj
ą
ce działania:
-
opracowanie krajowej strategii ochrony gleb, w tym walki z ich
zakwaszeniem,
-
promocja rolnictwa ekologicznego i rolnictwa integrowanego,
-
waloryzacja terenów pod wzgl
ę
dem ich przydatno
ś
ci do produkcji
zdrowej
ż
ywno
ś
ci oraz promocja takiej
ż
ywno
ś
ci,
-
rozwój monitoringu gleb,
-
finansowe
wspieranie
przez
fundusze
ekologiczne
inicjatyw
dotycz
ą
cych
rekultywacji
terenów
zdegradowanych
i zdewastowanych,
-
zako
ń
czenie opracowania systemu osłony przeciwosuwiskowej przez
Pa
ń
stwowy Instytut Geologiczny.
3.5. Gospodarowanie zasobami geologicznymi
3.5.1. Stan wyj
ś
ciowy
Wła
ś
ciwe gospodarowanie zasobami geologicznymi powinno prowadzi
ć
do
ochrony zasobów kopalin i wykorzystania
ś
rodowiska geologicznego dla celów
produkcyjnych. Stan rozpoznania geologicznego w Polsce nale
ż
y uzna
ć
za dobry.
Wynikiem wieloletniego prowadzenia rozpoznania budowy geologicznej kraju jest
ponad 9 tysi
ę
cy udokumentowanych złó
ż
, w tym złó
ż
zagospodarowanych jest
3 tysi
ą
ce. Niewystarczaj
ą
cy jest jedynie stan rozpoznania geologicznego co do
mo
ż
liwo
ś
ci podziemnego magazynowania gazu ziemnego, ropy naftowej i dwutlenku
w
ę
gla a tak
ż
e złó
ż
wód termalnych. Konieczna jest tak
ż
e kontynuacja rozpoznania
zasobów w
ę
gla, niekonwencjonalnych w
ę
glowodorów i kruszywa. Osi
ą
gni
ę
to
natomiast znaczne rozpoznanie struktury sejsmicznej skorupy ziemskiej na obszarze
kraju, które jest uznawane za najlepsze w Europie. Zrealizowano I etap rejestracji i
inwentaryzacji osuwisk stoków górskich zagra
ż
aj
ą
cych mieszka
ń
com w wyniku
gwałtownych deszczy, w ramach budowy systemu osłony przeciwosuwiskowej
35
(SOPO). Działania te posłu
żą
do opracowania metody prognozowania zjawisk
osuwiskowych w przyszło
ś
ci.
Wa
ż
nym, realizowanym od szeregu lat zadaniem jest wykonanie mapy
geo
ś
rodowiskowej Polski w skali 1:50 000 wykazuj
ą
cej warstwy tematyczne
dotycz
ą
ce m.in. udokumentowanych złó
ż
kopalin, waloryzacji obszarów do
składowania odpadów oraz obszarów chronionych. Mapa ta ma podstawowe
znaczenie dla sporz
ą
dzania planów zagospodarowania przestrzennego na
wszystkich szczeblach.
Obecnie obowi
ą
zuj
ą
ce prawodawstwo UE nie reguluje spraw dotycz
ą
cych
rozpoznania geologicznego, pozostawiaj
ą
c to w kompetencji pa
ń
stw członkowskich.
Głównym aktem prawnym obowi
ą
zuj
ą
cym w tym zakresie w Polsce jest Prawo
geologiczne i górnicze, które stanowi,
ż
e na poszukiwania i eksploatacj
ę
kopalin
konieczne jest uzyskanie koncesji udzielanej przez ministra wła
ś
ciwego do spraw
ś
rodowiska, marszałka lub starost
ę
. Koncesja na wydobywanie kopalin ze złó
ż
jest
poprzedzona akceptacj
ą
dokumentacji geologicznej, projektu zagospodarowania
zło
ż
a oraz wydaniem decyzji o
ś
rodowiskowych uwarunkowaniach realizacji
przedsi
ę
wzi
ę
cia, o ile jest to wymagane przez prawo. Dzi
ę
ki temu uzyskuje si
ę
kontrol
ę
nad ochron
ą
zasobów kopalin, w tym wód podziemnych uznanych za
kopaliny, tj. wód leczniczych, termalnych i solanek, przed nieracjonaln
ą
, rabunkow
ą
lub niszcz
ą
c
ą
eksploatacj
ą
.
3.5.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Podstawowym celem jest racjonalizacja zaopatrzenia ludno
ś
ci oraz sektorów
gospodarczych w kopaliny i wod
ę
z zasobów podziemnych oraz otoczenia ich
ochron
ą
przed ilo
ś
ciow
ą
i jako
ś
ciow
ą
degradacj
ą
.
W terminie do 2016 r. jest konieczne:
-
doskonalenie prawodawstwa dotycz
ą
cego ochrony zasobów kopalin i
wód podziemnych,
-
ograniczenie presji wywieranej na
ś
rodowisko podczas prowadzenia
prac geologicznych i eksploatacji kopalin,
-
eliminacja nielegalnej eksploatacji kopalin,
-
wzmocnienie
ochrony
niezagospodarowanych
złó
ż
kopalin
w procesie planowania przestrzennego,
-
wykonanie
bilansu
pojemno
ś
ci
struktur
geologicznych,
w których mo
ż
liwa jest sekwestracja dwutlenku w
ę
gla na terenie
Polski,
-
rozpoznanie geologiczne złó
ż
soli kamiennej, wyczerpanych złó
ż
ropy i innych struktur geologicznych pod k
ą
tem magazynowania ropy
naftowej i gazu ziemnego oraz składowania odpadów, w tym
promieniotwórczych,
-
doko
ń
czenie
dokumentowania
zasobów
dyspozycyjnych
wód
leczniczych
i
termalnych
oraz
głównych
zbiorników
wód
podziemnych.
36
3.5.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Prace w dziedzinie geologii najcz
ęś
ciej wymagaj
ą
długiego horyzontu
czasowego. W latach 2009-2012 rozpocz
ę
te zostan
ą
lub kontynuowane te zadania,
które wymienione zostały w punkcie 3.5.2. Jest jednak szereg działa
ń
, których
horyzont czasowy jest krótszy. Nale
żą
do nich:
-
ułatwienia dla przedsi
ę
biorstw prowadz
ą
cych prace poszukiwawczo-
rozpoznawcze przez uchwalenie nowego prawa geologicznego i
górniczego,
-
ułatwienia w dost
ę
pie do map i danych geologicznych,
-
uzupełnienia mapy geo
ś
rodowiskowej Polski w skali 1:50 000
o nowe warstwy tematyczne,
-
uzupełnienie baz danych geologiczno-in
ż
ynierskich dla aglomeracji
miejskich,
-
tworzenie stanowisk dokumentacyjnych i geoparków w celu prawnej
ochrony dziedzictwa geologicznego Polski oraz inwentaryzacja
stanowisk geologicznych i utworzenie ich centralnego rejestru,
-
zako
ń
czenie prac nad systemem osłony przeciwosuwiskowej SOPO i
utworzenie centralnego rejestru osuwisk i terenów zagro
ż
onych
ruchami masowymi ziemi,
-
okre
ś
lenie obszarów zagro
ż
onych naturalnymi mikrowstrz
ą
sami
sejsmicznymi,
-
prowadzenie polityki koncesyjnej maj
ą
cej na celu zwi
ę
kszenie
udokumentowania
złó
ż
surowców
energetycznych
z jednoczesnym promowaniem nowych technologii pozyskiwania
energii ze złó
ż
, zwłaszcza w
ę
gla, w celu minimalizowania
negatywnego wpływu na
ś
rodowisko dotychczasowego sposobu
eksploatacji,
-
promowanie wykorzystania metanu z pokładów w
ę
gla.
37
ROZDZIAŁ 4
POPRAWA JAKO
Ś
CI
Ś
RODOWISKA I BEZPIECZE
Ń
STWA
EKOLOGICZNEGO
4.1.
Ś
rodowisko a zdrowie
4.1.1. Stan wyj
ś
ciowy
Jest rzecz
ą
oczywist
ą
,
ż
e jako
ść
ś
rodowiska w znacznym stopniu wpływa na
stan zdrowia społecze
ń
stwa. W latach 70-tych i 80-tych Polska była jednym z trzech
krajów Europy (obok ZSRR i NRD) o najwi
ę
kszym zanieczyszczeniu
ś
rodowiska.
Około 30% ludno
ś
ci zamieszkiwało obszary ekologicznego zagro
ż
enia, w których
notowane były ponadnormatywne st
ęż
enia wielu rodzajów zanieczyszcze
ń
w
powietrzu, wodzie i glebie. Szczególnie niekorzystna sytuacja była na Górnym
Ś
l
ą
sku, w aglomeracji krakowskiej, wałbrzyskiej czy legnickiej oraz na obszarach
wszystkich
du
ż
ych
miast.
Liczne
analizy
wykazały
korelacj
ę
mi
ę
dzy
zanieczyszczeniem
ś
rodowiska na tych obszarach a chorobami cywilizacyjnymi,
jakimi s
ą
: alergie, choroby dróg oddechowych i pokarmowych czy choroby
nowotworowe, a tak
ż
e nadumieralno
ść
noworodków i skracanie
ż
ycia. Była to cena,
jak
ą
płaciło społecze
ń
stwo za realizacj
ę
doktryny industrializacji kraju bez
uwzgl
ę
dniania zasad ochrony
ś
rodowiska.
Znaczny post
ę
p, jaki si
ę
dokonał w ochronie
ś
rodowiska po 1989 r., przyczynił
si
ę
równie
ż
do poprawy stanu zdrowia ludno
ś
ci. Zgony noworodków zmniejszyły si
ę
z
19,3 w 1990 r. do 6,0 w 2006 r. na 1 000
ż
ywych urodze
ń
. Przeci
ę
tna liczba lat
ż
ycia
wzrosła w tym okresie o 4. Stale jednak wska
ź
niki te s
ą
gorsze od
ś
redniej w Unii
Europejskiej czy w OECD.
Tak wi
ę
c s
ą
konieczne dalsze, intensywne działania na rzecz poprawy
bezpiecze
ń
stwa ekologicznego ludno
ś
ci zarówno przez inwestycje słu
żą
ce ochronie
ś
rodowiska, jak te
ż
przez akcje profilaktyczne i u
ś
wiadamiaj
ą
ce o zagro
ż
eniach,
których mo
ż
na unikn
ąć
. Główne kierunki działa
ń
okre
ś
lone zostały w programie
rz
ą
dowym „
Ś
rodowisko a zdrowie” realizowanym w latach 2003-2005 w ramach
współpracy resortów zdrowia i
ś
rodowiska.
Z tematem tym nierozerwalnie ł
ą
czy si
ę
przeciwdziałanie powa
ż
nym awariom
przemysłowym, gdy
ż
ka
ż
da taka awaria stanowi gwałtowne, powa
ż
ne zagro
ż
enie dla
zdrowia i
ż
ycia okolicznych mieszka
ń
ców. W Polsce istnieje system nadzoru nad
instalacjami mog
ą
cymi stworzy
ć
zagro
ż
enie powa
ż
nych awarii dla
ś
rodowiska,
sprawowany przez słu
ż
by Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska. Jest on dostosowywany do
wymaga
ń
dyrektywy Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli
niebezpiecze
ń
stwa powa
ż
nych awarii zwi
ą
zanych z substancjami niebezpiecznymi
(tzw. Dyrektywa Seveso II), oraz do dyrektywy 2003/105/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2003 r. zmieniaj
ą
cej dyrektyw
ę
Rady
96/82/WE w sprawie kontroli niebezpiecze
ń
stwa powa
ż
nych awarii zwi
ą
zanych z
substancjami niebezpiecznymi. Pełne dostosowanie przewiduj
ę
si
ę
w połowie 2009 r.
38
Jest prowadzony te
ż
rejestr zakładów, w których takie awarie mog
ą
wyst
ą
pi
ć
.
Obejmuje on ponad 1 000 zakładów, w tym 336 zakładów o du
ż
ym ryzyku. W
Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska jest wprowadzony całodobowy system alarmowania
na wypadek znacznej awarii. Trzeba te
ż
podkre
ś
li
ć
,
ż
e RP ratyfikowała konwencj
ę
EKG ONZ w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych. Nad
bezpiecze
ń
stwem radiologicznym czuwa z kolei Pa
ń
stwowa Agencja Atomistyki, w
której działa całodobowy system wczesnego wykrywania zagro
ż
e
ń
radiacyjnych
kraju, b
ę
d
ą
cy równie
ż
elementem mi
ę
dzynarodowego systemu powiadamiania
o awariach j
ą
drowych i radiacyjnych.
W aspekcie zdrowia publicznego jest wa
ż
ny równie
ż
udział organów
Pa
ń
stwowej Inspekcji Sanitarnej w strategicznej ocenie oddziaływania na
ś
rodowisko, zgodnie z ustaw
ą
z dnia 3 pa
ź
dziernika 2008 r. o udost
ę
pnianiu
informacji o
ś
rodowisku i jego ochronie, udziale społecze
ń
stwa w ochronie
ś
rodowiska oraz o ocenach oddziaływania na
ś
rodowisko.
4.1.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Celem działa
ń
w obszarze zdrowia
ś
rodowiskowego jest dalsza poprawa
stanu zdrowotnego mieszka
ń
ców w wyniku wspólnych działa
ń
sektora ochrony
ś
rodowiska z sektorem zdrowia oraz skuteczny nadzór nad wszystkimi w kraju
instalacjami b
ę
d
ą
cymi potencjalnymi
ź
ródłami awarii przemysłowych powoduj
ą
cych
zanieczyszczenie
ś
rodowiska.
4.1.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Dla realizacji głównego celu najistotniejsza jest
ś
cisła współpraca Pa
ń
stwowej
Inspekcji Sanitarnej z Inspekcj
ą
Ochrony
Ś
rodowiska w zakresie:
-
zbierania i udost
ę
pniania informacji na temat zagro
ż
e
ń
dla zdrowia
społecze
ń
stwa (zarówno nagłych, jak i długotrwałych),
-
opracowania zasad analizy ryzyka zdrowotnego dla procedur
zwi
ą
zanych z dopuszczaniem inwestycji do realizacji,
-
poprawy funkcjonowania pa
ń
stwowego monitoringu
ś
rodowiska i
monitoringu sanitarnego przez popraw
ę
technicznego wyposa
ż
enia
słu
ż
b kontrolnych w nowoczesny sprz
ę
t oraz sieci alarmowe,
-
wspólnych działa
ń
Pa
ń
stwowej Inspekcji Sanitarnej i Inspekcji
Ś
rodowiska w celu poprawy jako
ś
ci wody pitnej,
-
wspólnego prowadzenia akcji edukacyjno-szkoleniowych dla słu
ż
b
zakładów przemysłowych i pracowników administracji publicznej w
zakresie zapobiegania awariom oraz ska
ż
eniom
ś
rodowiska.
Poza tym jest konieczne doposa
ż
enie stra
ż
y po
ż
arnej w sprz
ę
t do ratownictwa
chemiczno-ekologicznego oraz sporz
ą
dzanie wojewódzkich i powiatowych planów
zarz
ą
dzania ryzykiem wyst
ą
pienia awarii.
39
4.2. Jako
ść
powietrza
4.2.1. Stan wyj
ś
ciowy
Do roku 1988 zanieczyszczenie powietrza w Polsce nale
ż
ało do najwy
ż
szych
w Europie. Na około 10% powierzchni kraju, które zamieszkiwało 30% ludno
ś
ci,
st
ęż
enie głównych zanieczyszcze
ń
, takich jak: dwutlenek siarki, pyły i tlenki azotu, a
tak
ż
e st
ęż
enia metali ci
ęż
kich, permanentnie przekraczały warto
ś
ci dopuszczalne w
sezonie zimowym, tworz
ą
c gro
ź
ny dla zdrowia smog kwa
ś
ny. Straty materialne, jakie
Polska ponosiła w wyniku zanieczyszczenia powietrza, szacowane były na około 5%
dochodu narodowego.
Rys. 4.2.1. Redukcja emisji zanieczyszcze
ń
atmosfery
Po 1988 r. uczyniony został ogromny post
ę
p w redukcji emisji zanieczyszcze
ń
atmosfery. Jak wynika z rys. 4.2.1., w latach 1988-2005 emisj
ę
SO
2
zmniejszono o
65%, emisj
ę
pyłu o 80%, emisj
ę
tlenków azotu o 45%, a tlenku w
ę
gla i dwutlenku
w
ę
gla o 30%. Na rys. 4.2.2. przedstawiono zmiany w emisji metali ci
ęż
kich – ołowiu,
kadmu, rt
ę
ci, arsenu i niklu. I w tych przypadkach redukcja emisji była bardzo
znacz
ą
ca, gdy
ż
wynosiła 38-60%.
40
Rys. 4.2.2.Emisja metali ci
ęż
kich w latach 1990-2005
Tak znaczne osi
ą
gni
ę
cia były mo
ż
liwe dzi
ę
ki wielu czynnikom uruchomionym
po zmianie systemu politycznego i gospodarczego kraju. Do najwa
ż
niejszych z nich
nale
żą
:
-
likwidacja
wielu
zakładów
przemysłowych
o
przestarzałych
technologiach,
-
zmniejszenie
wydobycia
w
ę
gla
oraz
zmniejszenie
produkcji
w energo- i materiałochłonnych gał
ę
ziach przemysłu,
-
wzrost cen energii powoduj
ą
cy jej oszcz
ę
dno
ść
,
-
poprawa jako
ś
ci w
ę
gla dostarczanego do systemu energetycznego,
-
likwidacja w wielu miastach małych kotłowni i pieców domowych oraz
rozwój systemów ciepłowniczych,
-
budowa
wysokosprawnych
instalacji
odsiarczaj
ą
cych
i odpylaj
ą
cych gazy spalinowe,
-
powszechne
stosowanie
katalizatorów
w
samochodach
i wyeliminowanie zwi
ą
zków ołowiu w benzynie.
Poprawa jako
ś
ci powietrza wpłyn
ę
ła tak
ż
e korzystnie na
ś
wiat przyrody. W
efekcie zmniejszenia emisji zwi
ą
zków siarki o 60% w tzw. Czarnym Trójk
ą
cie u
zbiegu granic Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Czeskiej i Republiki Federalnej
Niemiec mo
ż
na było zahamowa
ć
degradacj
ę
i rozpocz
ąć
dobudow
ę
drzewostanów w
Karkonoszach i Górach Izerskich. Znacznie si
ę
te
ż
poprawiła kondycja zdrowotna
lasów porastaj
ą
cych obszar RP. O ile jeszcze w 1995 r. ponad połowa z nich
wykazywała znaczne uszkodzenia aparatu asymilacyjnego, to w 2006 r. odsetek
drzew zagro
ż
onych zmniejszył si
ę
do 20%. Równie
ż
na obszarach rolnych st
ęż
enia
zanieczyszcze
ń
atmosfery nie przekraczaj
ą
warto
ś
ci dopuszczalnych.
Pomimo tak znacznych post
ę
pów stale jeszcze stan powietrza w Polsce nie
jest zadowalaj
ą
cy w
ś
wietle dyrektyw Unii Europejskiej. Ju
ż
w Traktacie Akcesyjnym
w 2004 r. i dyrektywie pułapowej RP zobowi
ą
zała si
ę
,
ż
e w 2010 r. limit emisji
41
głównych zanieczyszcze
ń
atmosfery wyniesie: dla SO
2
- 1 397 t/rok, dla NH
3 -
468
tys. t/rok,
dla NO
x
- 879 t/rok, dla lotnych zwi
ą
zków organicznych - 800 ton/rok.
Poza tym RP jest zobowi
ą
zana do przestrzegania wielu dyrektyw unijnych w
zakresie powietrza i klimatu, w tym na podkre
ś
lenie zasługuj
ą
:
-
dyrektywy 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23
pa
ź
dziernika 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji zanieczyszcze
ń
powietrza z du
ż
ych obiektów energetycznego spalania (tzw.
Dyrektywa LCP),
-
dyrektywy CAFE,
-
rozporz
ą
dzenia
(
WE) nr 842/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie niektórych fluorowanych
gazów cieplarnianych (tzw. F-gazy).
Niezale
ż
nie od tych zobowi
ą
za
ń
RP ratyfikowała Konwencj
ę
Genewsk
ą
dotycz
ą
c
ą
transgranicznego transportu zanieczyszcze
ń
atmosfery oraz podpisała jej
Protokół z Aarhus w sprawie redukcji emisji metali ci
ęż
kich. Innym wa
ż
nym
zobowi
ą
zaniem jest Protokół z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporz
ą
dzony w Kioto dnia 11 grudnia
1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 203, poz. 1684) w ramach Konwencji ONZ o ochronie
klimatu Ziemi. W my
ś
l tego Protokołu RP powinna zmniejszy
ć
emisj
ę
gazów
cieplarnianych (CO
2
, CH
4
, N
2
O) o 6% w 2012 r. w stosunku do emisji tych gazów w
1988 r. Trzeba zauwa
ż
y
ć
,
ż
e ten ostatni warunek RP wypełnia z du
ż
ym nadmiarem,
albowiem redukcja emisji gazów w latach 1988-2006 wyniosła około 30%.
Znacznie trudniejsza sytuacja wynika jednak z podj
ę
tych w 2007 r. decyzji
Rady Europejskiej, aby w 2020 r. ł
ą
czna emisja gazów cieplarnianych
z terytorium Wspólnoty była ni
ż
sza o 20% ani
ż
eli w 1990 r. Komisja Europejska w
styczniu 2008 r. przygotowała projekty czterech dyrektyw stanowi
ą
cych tzw. pakiet
klimatyczno-energetyczny, w szeregu aspektach niekorzystny dla RP. Pakiet ten ma
by
ć
zatwierdzony przez Rad
ę
Europejsk
ą
najpó
ź
niej wiosn
ą
2009 r.
4.2.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Najwa
ż
niejszym zadaniem b
ę
dzie d
ąż
enie do spełnienia przez RP
zobowi
ą
za
ń
wynikaj
ą
cych z Traktatu Akcesyjnego oraz z dwóch dyrektyw unijnych. Z
Dyrektywy LCP wynika,
ż
e emisja z du
ż
ych
ź
ródeł energii, o mocy powy
ż
ej 50 MW
c
,
ju
ż
w 2008 r. nie powinna by
ć
wy
ż
sza ni
ż
454 tys. ton dla SO
2
i 254 tys. ton dla NO
x
.
Limity te dla 2010 r. wynosz
ą
dla SO
2 -
426 tys., dla NO
x
- 251 tys. ton, a dla roku
2012 wynosz
ą
dla SO
2 -
358 tys. ton, dla NO
x
- 239 tys. ton.
Trzeba doda
ć
,
ż
e s
ą
to limity niezwykle trudne do dotrzymania dla kotłów
spalaj
ą
cych w
ę
giel kamienny lub brunatny nawet przy zastosowaniu instalacji
odsiarczaj
ą
cych gazy spalinowe. Podobnie trudne do spełnienia s
ą
normy narzucone
przez Dyrektyw
ę
CAFE, dotycz
ą
ce pyłu drobnego o granulacji 10 mikrometrów
(PM10) oraz 2,5 mikrometra (PM 2,5).
42
Do roku 2016 zakłada si
ę
tak
ż
e całkowit
ą
likwidacj
ę
emisji substancji
niszcz
ą
cych warstw
ę
ozonow
ą
przez wycofanie ich z obrotu i stosowania na
terytorium Polski.
4.2.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Z powy
ż
szego przegl
ą
du zada
ń
, jakie stoj
ą
obecnie przed Polsk
ą
w zakresie
ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem wynika,
ż
e najwi
ę
kszym jest
wyzwaniem:
−
dalsza redukcja emisji SO
2
, NO
x
i pyłu drobnego z procesów wytwarzania
energii; zadanie to jest szczególnie trudne dlatego,
ż
e struktura przemysłu
energetycznego Polski jest głównie oparta na spalaniu w
ę
gla i nie mo
ż
na jej
zmieni
ć
w ci
ą
gu kilku lat,
−
mo
ż
liwie szybkie uchwalenie nowej polityki energetycznej Polski do 2030 r., w
której zawarte b
ę
d
ą
mechanizmy stymuluj
ą
ce zarówno oszcz
ę
dno
ść
energii,
jak i promuj
ą
ce rozwój odnawialnych
ź
ródeł energii; te dwie metody bowiem w
najbardziej radykalny sposób zmniejszaj
ą
emisj
ę
wszelkich zanieczyszcze
ń
do
ś
rodowiska, jak te
ż
s
ą
efektywne kosztowo i akceptowane społecznie; Polska
zobowi
ą
zała si
ę
do tego, aby udział odnawialnych
ź
ródeł energii w 2010 r.
wynosił nie mniej ni
ż
7,5%, a w 2020 r. - 14% (wg Komisji Europejskiej udział
powinien by
ć
nie mniejszy ni
ż
15%); tylko przez szerok
ą
promocj
ę
korzystania
z tych
ź
ródeł, wraz z zach
ę
tami ekonomicznymi i organizacyjnymi Polska
mo
ż
e wypełni
ć
te ambitne cele,
−
modernizacja systemu energetycznego, która musi by
ć
podj
ę
ta jak najszybciej
nie tylko ze wzgl
ę
du na ochron
ę
ś
rodowiska, ale przede wszystkim ze
wzgl
ę
du na zapewnienie dostaw energii elektrycznej; decyzje o modernizacji
bloków energetycznych i całych elektrowni powinny zapada
ć
przed rokiem
2010 ze wzgl
ę
du na długi okres realizacji inwestycji w tym sektorze; mo
ż
e tak
si
ę
sta
ć
jedynie przez szybk
ą
prywatyzacj
ę
sektora energetycznego i
zwi
ą
zanym z ni
ą
znacznym dopływem kapitału inwestycyjnego,
−
w latach 2009-2012 tak
ż
e podj
ę
cie działa
ń
zwi
ą
zanych z gazyfikacj
ą
w
ę
gla (w
tym tak
ż
e z gazyfikacj
ą
podziemn
ą
) oraz z technik
ą
podziemnego
składowania dwutlenku w
ę
gla; dopiero dzi
ę
ki uruchomieniu pełnego pakietu
ww. działa
ń
mo
ż
na liczy
ć
na wypełnienie przez Polsk
ę
zobowi
ą
za
ń
wynikaj
ą
cych z opisanych wy
ż
ej dyrektyw,
−
konieczne opracowanie i wdro
ż
enie przez wła
ś
ciwych marszałków
województw programów naprawczych w 161 strefach miejskich, w których
notuje si
ę
przekroczenia standardów dla pyłu drobnego PM10 i PM2,5
zawartych w Dyrektywie CAFE.
Za programy te, polegaj
ą
ce głównie na eliminacji niskich
ź
ródeł emisji oraz
zmniejszenia emisji pyłu ze
ś
rodków transportu, odpowiedzialne s
ą
władze
samorz
ą
dowe.
Do roku 2010 przewiduje si
ę
tak
ż
e uruchomienie pierwszej linii kolejowej dla
samochodów ci
ęż
arowych przeje
ż
d
ż
aj
ą
cych przez Polsk
ę
w tranzycie wschód-
43
zachód (tzw. transport intermodalny). Wysokie ceny paliw silnikowych powoduj
ą
,
ż
e
obecnie tranzyt kolejowy staje si
ę
opłacalny.
4.3.
Ochrona wód
4.3.1. Stan wyj
ś
ciowy
W rozdziale 3. omówiona została konieczno
ść
racjonalizacji gospodarowania
wodami w Polsce tak, aby unikn
ąć
spodziewanych deficytów wody dla mieszka
ń
ców
kraju oraz na cele gospodarcze. Wskazano przy tym,
ż
e nasz kraj posiada bardzo
niewielkie zasoby wód, w zwi
ą
zku z czym szczególnej wagi nabieraj
ą
działania dla
zagwarantowania wysokiej jako
ś
ci wody w rzekach i jeziorach. Niestety, w latach
70-tych i 80-tych szybka industrializacja kraju dokonywana bez uwzgl
ę
dnienia zasad
ochrony
ś
rodowiska oraz szybki wzrost liczby ludno
ś
ci zamieszkuj
ą
cej okr
ę
gi
miejsko-przemysłowe doprowadziły do dramatycznego pogorszenia stanu czysto
ś
ci
ś
ródl
ą
dowych wód powierzchniowych i podziemnych oraz Morza Bałtyckiego.
W 1988 r. 420 miast nie miało oczyszczalni
ś
cieków lub były to tylko
oczyszczalnie mechaniczne. Dotyczyło to te
ż
wi
ę
kszo
ś
ci zakładów przemysłowych,
które swoje
ś
cieki kierowały do rzek bez oczyszczenia lub do oczyszczalni
istniej
ą
cych, powoduj
ą
c drastyczny spadek skuteczno
ś
ci ich działania. W efekcie
35% rzek miało wod
ę
tak zanieczyszczon
ą
,
ż
e nie nadawała si
ę
nawet do celów
przemysłowych.
Po zmianie ustroju w 1989 r. najwa
ż
niejszym priorytet w sektorze ochrony
ś
rodowiska został nadany przywracaniu czysto
ś
ci wód. W latach 1990-2005
wybudowano w Polsce około 3 000 oczyszczalni
ś
cieków (w tym około 1 000 w
miastach i 2 000 na obszarach wiejskich), przy czym niemal wszystkie te instalacje
reprezentuj
ą
wysoki poziom techniki i wysok
ą
sprawno
ść
oczyszczalni
ś
cieków.
44
33%
8%
35%
27%
32%
65%
0%
10%
20%
30%
40%
50%
60%
70%
80%
90%
100%
rok 1990
rok 2006
lata
oczyszczone biologicznie lub
chemicznie
oczyszczone mechanicznie
nieoczyszczone
Rys. 4.3.1. Stopie
ń
oczyszczenia
ś
cieków komunalnych w 1990 i 2006 roku
Na rys. 4.3.1. zilustrowany został post
ę
p, jaki si
ę
dokonał w Polsce w
ostatnich 17 latach w stopniu oczyszczania
ś
cieków komunalnych. Obecnie 86%
mieszka
ń
ców miast i 22% mieszka
ń
ców wsi korzysta z nowoczesnych oczyszczalni
ś
cieków. W 1995 r. odsetek ten wynosił 65% oraz 3 %.
Pomimo tych niezaprzeczalnych osi
ą
gni
ęć
stale jeszcze stan czysto
ś
ci wód w
Polsce jest daleki od zadawalaj
ą
cego, głównie ze wzgl
ę
du na obecno
ść
zwi
ą
zków
azotu i fosforu oraz zanieczyszczenia bakteriologiczne. St
ą
d te
ż
opracowany został
„Krajowy program oczyszczania
ś
cieków komunalnych” (KPO
Ś
K), zatwierdzony
przez Rad
ę
Ministrów w czerwcu 2005 r. Obejmuje on szczegółowy wykaz
aglomeracji powy
ż
ej 2 000 RLM (RLM - równowa
ż
na liczba mieszka
ń
ców), w których
nale
ż
ałoby wybudowa
ć
oczyszczalni
ę
ś
cieków i sie
ć
kanalizacyjn
ą
. Program ten
został opracowany w celu sprawnej realizacji zobowi
ą
za
ń
, jakie podj
ę
ła RP w
Traktacie Akcesyjnym z UE. Zgodnie z tym zobowi
ą
zaniem wszystkie aglomeracje o
równowa
ż
nej liczbie mieszka
ń
ców powy
ż
ej 2 000
powinny by
ć
wyposa
ż
one w
oczyszczalnie
ś
cieków oraz w odpowiednio rozbudowan
ą
sie
ć
kanalizacyjn
ą
do
ko
ń
ca 2015 r. Ponadto „Krajowy program oczyszczania
ś
cieków komunalnych”
zawierał b
ę
dzie równie
ż
informacje dotycz
ą
ce dwóch odr
ę
bnych programów:
−
programu wyposa
ż
enia aglomeracji poni
ż
ej 2 000 RLM w
oczyszczalnie
ś
cieków komunalnych i systemy kanalizacji zbiorczej,
−
programu wyposa
ż
enia zakładów przemysłu rolno-spo
ż
ywczego o
wielko
ś
ci powy
ż
ej 4 000 RLM odprowadzaj
ą
cych
ś
cieki bezpo
ś
rednio
do wód, w urz
ą
dzenia zapewniaj
ą
ce wymagane przez polskie prawo
standardy ochrony wód.
45
KPO
Ś
K zawiera równie
ż
informacje dotycz
ą
ce działa
ń
inwestycyjnych w ramach
gospodarki osadowej prowadzonych na oczyszczalniach
ś
cieków komunalnych.
Zakres dokumentu nie zawiera jednak szczegółowego programu post
ę
powania z
osadami
ś
ciekowymi jako odpadami. Działania te powinny zosta
ć
okre
ś
lone
cało
ś
ciowo w ramach realizacji celów „Krajowego programu gospodarki odpadami do
roku 2010”.
W 2008 r. Polska po raz kolejny wyznaczyła obszary nara
ż
one na
zanieczyszczenie azotanami pochodz
ą
cymi z rolnictwa zgodnie z Dyrektyw
ą
Azotanow
ą
(91/676/EWG).
Powierzchnia
tych
obszarów
wynosi
obecnie
4630,47 km
2
, czyli 1,49% powierzchni kraju, co oznacza spadek w stosunku do
poprzedniego okresu planistycznego o 25%. Dla tych obszarów opracowane zostały
nowe programy działa
ń
, których wdro
ż
enie rozpocz
ę
ło si
ę
w 2008 r. i przewidziane
jest do 2012 r.
Najwi
ę
kszym wyzwaniem dla Polski w zakresie ochrony wód jest realizacja
wymaga
ń
Ramowej Dyrektywy Wodnej. Stanowi
ą
one podstaw
ę
dla osi
ą
gni
ę
cia
przez wody powierzchniowe dobrego stanu chemicznego i ekologicznego, natomiast
przez wody podziemne dobrego stanu chemicznego i ilo
ś
ciowego w terminie do
ko
ń
ca 2015 r. Na podstawie przeprowadzonej analizy mo
ż
liwe było wst
ę
pne
zidentyfikowanie jednolitych cz
ęś
ci wód powierzchniowych i podziemnych
zagro
ż
onych i potencjalnie zagro
ż
onych nie osi
ą
gni
ę
ciem celów
ś
rodowiskowych
Ramowej Dyrektywy Wodnej.
4.3.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Do ko
ń
ca 2015 r. Polska powinna zapewni
ć
75% redukcji całkowitego ładunku
azotu i fosforu w
ś
ciekach komunalnych ko
ń
cz
ą
c krajowy program budowy
oczyszczalni
ś
cieków i sieci kanalizacyjnych dla wszystkich aglomeracji powy
ż
ej
2 000 RLM. Osi
ą
gni
ę
cie tego celu b
ę
dzie oznaczało przywrócenie dobrego stanu
wód powierzchniowych i podziemnych w całym kraju, a tak
ż
e realizacj
ę
Bałtyckiego
Programu Działa
ń
dotycz
ą
cego walki z eutrofizacj
ą
wód Bałtyku.
Naczelnym celem polityki ekologicznej Polski w zakresie ochrony zasobów
wodnych jest utrzymanie lub osi
ą
gni
ę
cie dobrego stanu wszystkich wód, w tym
równie
ż
zachowanie i przywracanie ci
ą
gło
ś
ci ekologicznej cieków. Ten długofalowy
cel powinien by
ć
zrealizowany do 2015 r. tak, jak to przewiduje dla wszystkich krajów
Unii Europejskiej Ramowa Dyrektywa Wodna 2000/60/WE, natomiast w polskim
prawodawstwie ustawa - Prawo wodne. Cel ten b
ę
dzie realizowany przez
opracowanie dla ka
ż
dego wydzielonego w Polsce obszaru dorzecza planu
gospodarowania wodami oraz programu wodno-
ś
rodowiskowego kraju. W tych
dokumentach planistycznych zawarte b
ę
d
ą
mi
ę
dzy innymi informacje na temat
działa
ń
, które nale
ż
y podj
ąć
w terminie do ko
ń
ca 2012 r., aby móc osi
ą
gn
ąć
zakładane cele
ś
rodowiskowe. Plany gospodarowania wodami opracowane zostan
ą
do grudnia 2009 r. Dokumenty te, zgodnie z ustaw
ą
- Prawo wodne, zatwierdzane s
ą
przez Rad
ę
Ministrów.
46
4.3.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Do ko
ń
ca 2012 r. powinny zosta
ć
zrealizowane nast
ę
puj
ą
ce działania:
-
budowa lub modernizacja oczyszczalni
ś
cieków z podwy
ż
szonym
usuwaniem biogenów dla wszystkich aglomeracji powy
ż
ej 15 000
RLM oraz rozbudowa dla nich sieci kanalizacyjnych wspierana
dotacjami z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i
Ś
rodowisko”
(priorytet I),
-
uruchomienie działa
ń
zapisanych w planach gospodarowania wodami
na obszarach dorzeczy w Polsce oraz w programie wodno-
ś
rodowiskowym kraju,
-
opracowanie programów działa
ń
specjalnych maj
ą
cych na celu
ograniczenie zanieczyszczenia powodowanego przez substancje
niebezpieczne i priorytetowe pochodz
ą
ce przede wszystkim ze
ź
ródeł
przemysłowych,
-
realizacja programów działa
ń
na obszarach szczególnie nara
ż
onych
na azotany pochodzenia rolniczego,
-
wyposa
ż
enie
zakładów
sektora
rolno-spo
ż
ywczego
w
wysokosprawne oczyszczalnie
ś
cieków,
-
wyposa
ż
enie
jak
najwi
ę
kszej
liczby
gospodarstw
rolnych
w zbiorniki na gnojowic
ę
i płyty obornikowe,
-
ustanowienie obszarów ochronnych dla głównych zbiorników wód
podziemnych oraz stref ochrony uj
ęć
wód podziemnych,
-
rozwój
sieci
monitoringu
jako
ś
ci
wód
powierzchniowych
i podziemnych,
-
ś
cisła współpraca z pa
ń
stwami le
żą
cymi nad Morzem Bałtyckim w
realizacji programu ochrony wód tego morza w ramach Konwencji
Helsi
ń
skiej,
-
wdro
ż
enie do praktyki najbardziej skutecznych i ekonomicznie
opłacalnych metod odzysku osadów
ś
ciekowych z du
ż
ych
oczyszczalni
ś
cieków.
4.4. Gospodarka odpadami
4.4.1. Stan wyj
ś
ciowy
W przeciwie
ń
stwie do ochrony powietrza oraz ochrony wód przed
zanieczyszczeniem post
ę
py w racjonalizacji gospodarki odpadami w ostatnich
18 latach s
ą
bardzo powolne i niezadowalaj
ą
ce. W gospodarce odpadami
komunalnymi nie został stworzony dot
ą
d skuteczny mechanizm dla segregacji i
odzysku wi
ę
kszo
ś
ci tych odpadów, w wyniku czego stale jeszcze 91% ich ilo
ś
ci trafia
na składowiska. W 2006 r. zebranych zostało 9,9 mln ton odpadów komunalnych, w
tym 9,5 mln ton stanowiły odpady zmieszane. Tylko 0,4 mln ton segreguj
ą
mieszka
ń
cy u siebie w domach. Z zebranych odpadów zaledwie 0,35 mln ton
47
wyselekcjonowanych
zostało
w
zakładach
mechaniczno-biologicznego
ich
przetwarzania, a reszta (ponad 9 mln ton) została zło
ż
ona na składowiskach. Dane te
ś
wiadcz
ą
o całkowitej nieskuteczno
ś
ci dotychczasowych metod organizacyjnych i
technicznych w zbieraniu i odzysku odpadów komunalnych. System obecny wymaga
wi
ę
c szybkiej i radykalnej reformy.
Nieco wi
ę
ksze post
ę
py odnotowa
ć
mo
ż
na w gospodarce odpadami
przemysłowymi, chocia
ż
i tu post
ę
p nie jest zadowalaj
ą
cy. Warto jednak odnotowa
ć
,
ż
e w latach 1990-2006 o 15% zmniejszyła si
ę
masa odpadów wytworzonych przez
polski przemysł przy znacznym wzro
ś
cie jego potencjału produkcyjnego. W 1990 r.
46% tych odpadów deponowano na składowiskach, a w 2006 r. odsetek ten zmalał
do 23,6%, podczas gdy reszta była poddana odzyskowi. W 2008 r. uchwalona
została ustawa o odpadach wydobywczych implementuj
ą
ca dyrektyw
ę
2006/21/WE.
W grupie odpadów przemysłowych szczegółow
ą
kontrol
ą
s
ą
obj
ę
te odpady
niebezpieczne dla
ś
rodowiska, wytwarzane w procesach chemicznych, hutniczych
(metale ci
ęż
kie) oraz w przemy
ś
le naftowym (substancje ropopochodne). W 2006 r.
wytworzonych zostało 1,7 mln ton tego rodzaju odpadów, z czego na składowiska
zakładowe trafiło 0,35 mln ton, czyli 20%. Trzeba jednak doda
ć
,
ż
e prócz tego do
odpadów niebezpiecznych zalicza si
ę
wiele produktów niebezpiecznych, b
ę
d
ą
cych w
u
ż
yciu, które nie powinny trafia
ć
na składowiska komunalne. S
ą
to takie produkty,
jak: zu
ż
yte baterie, akumulatory, transformatory i kondensatory, a tak
ż
e zu
ż
yte oleje
silnikowe. Do tej grupy nale
ż
y te
ż
azbest usuwany z pokry
ć
dachowych oraz
przeterminowane
ś
rodki ochrony ro
ś
lin zmagazynowane wiele lat temu w tzw.
mogilnikach. Pomimo post
ę
pów w zagospodarowaniu tych odpadów jest konieczne
dokonanie dalszej poprawy w systemie ich zbierania i unieszkodliwiania.
W dziedzinie gospodarki odpadami Unia Europejska wydała a
ż
dziewi
ęć
dyrektyw, które powinny by
ć
wprowadzone do polskiego prawodawstwa i wdro
ż
one
do praktyki.
S
ą
to dyrektywy w sprawach:
-
gospodarki
odpadami
(dyrektywa
2006/12/WE
Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów),
-
gospodarki odpadami pochodz
ą
cymi z przemysłu wydobywczego
(dyrektywa 2006/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15
marca 2006 r. w sprawie gospodarowania odpadami pochodz
ą
cymi z
przemysłu wydobywczego oraz zmieniaj
ą
ca dyrektyw
ę
2004/35/WE),
-
odpadów niebezpiecznych (dyrektywa Rady z dnia 12 grudnia 1991 r.
w sprawie odpadów niebezpiecznych),
-
składowania odpadów (dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26
kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów),
-
spalania odpadów (dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów),
-
opakowa
ń
i odpadów opakowaniowych (dyrektywa 94/62/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie
opakowa
ń
i odpadów opakowaniowych),
48
-
zu
ż
ytego sprz
ę
tu elektrycznego i elektronicznego (dyrektywa
2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia
2003 r. w sprawie zu
ż
ytego sprz
ę
tu elektrotechnicznego i
elektronicznego),
-
baterii
i
akumulatorów
(dyrektywa
2006/66/WE
Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 6 wrze
ś
nia 2006 r. w sprawie baterii i
akumulatorów oraz zu
ż
ytych baterii i akumulatorów oraz uchylaj
ą
ca
dyrektyw
ę
91/157/EWG),
-
pojazdów wycofanych z eksploatacji (dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 wrze
ś
nia 2000 r. w
sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji).
Z dyrektyw tych wynikaj
ą
liczne zobowi
ą
zania dla RP, z których najwa
ż
niejsze to:
-
osi
ą
gni
ę
cie w 2014 r. odzysku min. 60% i recyklingu 55% odpadów
opakowaniowych,
-
osi
ą
gni
ę
cie w 2010 r. odzysku co najmniej 25% odpadów
biodegradowalnych tak, aby nie trafiły na składowiska, a w 2013 r.
odzysku 50% tych odpadów,
-
zebranie w 2012 r. 25% zu
ż
ytych baterii i akumulatorów, a w 2016 r.
45% tych odpadów.
Poza tym w Traktacie Akcesyjnym RP została zobowi
ą
zana do zamkni
ę
cia do
2012 r. wszystkich wysypisk, które nie spełniaj
ą
wymaga
ń
dyrektywy 99/31/WE.
Realizacja wszystkich tych zada
ń
powinna doprowadzi
ć
do radykalnej
poprawy gospodarowania odpadami w Polsce, jednak konieczne s
ą
tu szybkie
zmiany prawne, edukacyjne, organizacyjne i technologiczne oraz
ś
cisłe
współdziałanie Rz
ą
du RP z administracj
ą
samorz
ą
dow
ą
.
4.4.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Celami
ś
redniookresowymi w zakresie gospodarki odpadami s
ą
:
-
utrzymanie tendencji oddzielenia ilo
ś
ci wytwarzanych odpadów od
wzrostu gospodarczego kraju (mniej odpadów na jednostk
ę
produktów, mniej opakowa
ń
, dłu
ż
sze okresy
ż
ycia produktów itp.),
-
znaczne zwi
ę
kszenie odzysku energii z odpadów komunalnych w
sposób bezpieczny dla
ś
rodowiska,
-
zamkni
ę
cie wszystkich składowisk, które nie spełniaj
ą
standardów UE
i ich rekultywacja,
-
sporz
ą
dzenie spisu zamkni
ę
tych oraz opuszczonych składowisk
odpadów wydobywczych, wraz z identyfikacj
ą
obiektów wpływaj
ą
cych
znacz
ą
co na
ś
rodowisko (obowi
ą
zek wynikaj
ą
cy z dyrektywy
2006/21/WE oraz ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach
wydobywczych (Dz. U. Nr 138, poz. 865),
-
eliminacja kierowania na składowiska zu
ż
ytego sprz
ę
tu elektrycznego
i elektronicznego oraz zu
ż
ytych baterii i akumulatorów,
49
-
pełne zorganizowanie krajowego systemu zbierania wraków
samochodów i demonta
ż
pojazdów wycofanych z eksploatacji,
-
takie zorganizowanie systemu preselekcji sortowania i odzysku
odpadów komunalnych, aby na składowiska nie trafiało ich wi
ę
cej ni
ż
50% w stosunku do odpadów wytworzonych w gospodarstwach
domowych.
4.4.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Aby osi
ą
gn
ąć
cele
ś
redniookresowe konieczne jest w latach 2009-2012 :
-
zorganizowanie banku danych o odpadach (do ko
ń
ca 2009 r.),
-
reforma
obecnego
systemu
zbierania
i
odzysku
odpadów
komunalnych w gminach, daj
ą
ca władzom samorz
ą
dowym znacznie
wi
ę
ksze uprawnienia w zarz
ą
dzaniu i kontrolowaniu systemu (do
ko
ń
ca 2009 r.),
-
zwi
ę
kszenie stawek opłat za składowanie odpadów zmieszanych
biodegradowalnych oraz odpadów, które mo
ż
na podda
ć
procesom
odzysku,
-
finansowe wspieranie przez fundusze ekologiczne inwestycji
dotycz
ą
cych odzysku i recyklingu odpadów, a tak
ż
e wspieranie
wdro
ż
e
ń
nowych technologii w tym zakresie,
-
dostosowanie składowisk odpadów do standardów UE (do ko
ń
ca
2009 r.),
-
wprowadzenie rozwi
ą
za
ń
poprawiaj
ą
cych skuteczno
ść
systemu
recyklingu wyeksploatowanych pojazdów,
-
finansowe wspieranie przez fundusze ekologiczne modernizacji
technologii prowadz
ą
cych do zmniejszania ilo
ś
ci odpadów na
jednostk
ę
produkcji (technologie małoodpadowe),
-
realizacja projektów dotycz
ą
cych redukcji ilo
ś
ci składowanych
odpadów komunalnych i zwi
ę
kszenia udziału odpadów komunalnych
poddawanych odzyskowi i unieszkodliwieniu wspieranych dotacjami
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i
Ś
rodowisko”,
-
intensyfikacja
edukacji
ekologicznej
promuj
ą
cej
minimalizacj
ę
powstawania odpadów (np. opakowa
ń
, toreb foliowych) i ich
preselekcj
ę
w gospodarstwach domowych,
-
wzmocnienie
przez
Inspekcj
ę
Ochrony
Ś
rodowiska
kontroli
podmiotów odbieraj
ą
cych odpady od wytwórców oraz podmiotów
posiadaj
ą
cych instalacje do odzyskiwania i unieszkodliwiania
odpadów,
-
doko
ń
czenie
akcji
likwidacji
mogilników,
zawieraj
ą
cych
przeterminowane
ś
rodki ochrony ro
ś
lin i inne odpady niebezpieczne
oraz akcji eliminacji PCB z transformatorów i kondensatorów (do
ko
ń
ca 2010 r.).
50
Zgodnie z wymaganiami ustawy o odpadach, co cztery lata powinien by
ć
sporz
ą
dzony krajowy plan gospodarki odpadami i w
ś
lad za nim wojewódzkie plany
gospodarki odpadami. Plan obecnie obowi
ą
zuj
ą
cy został zatwierdzony przez Rad
ę
Ministrów w 2006 r., tak wi
ę
c w 2010 r. konieczne b
ę
dzie opracowanie nowego,
zaktualizowanego planu, zawieraj
ą
cego szczegółowe wytyczne dla reformy systemu
gospodarki odpadami w Polsce, aby uzyska
ć
istotny post
ę
p, wymagany przez prawo
Unii Europejskiej.
4.5. Oddziaływanie hałasu i pól elektromagnetycznych
4.5.1. Stan wyj
ś
ciowy
Nadmierny hałas stanowi jedno z najbardziej uci
ąż
liwych zanieczyszcze
ń
ś
rodowiska w miastach i wzdłu
ż
szlaków komunikacyjnych. Ocenia si
ę
,
ż
e w Polsce
około 13 mln osób, czyli 35% ogółu mieszka
ń
ców kraju, nara
ż
onych jest na
ponadnormatywny poziom hałasu w czasie dnia (60 dB) oraz w nocy (50 dB). Ponad
80% tej uci
ąż
liwo
ś
ci jest zwi
ą
zane z oddziaływaniem hałasu z dróg publicznych.
Ostatnio wzrasta te
ż
zagro
ż
enie hałasem powodowanym przez lotnictwo, w zwi
ą
zku
z dynamicznym rozwojem tej gał
ę
zi transportu.
Polskie prawo zostało w 2005 r. zharmonizowane z prawem unijnym przez
wdro
ż
enie do Prawa ochrony
ś
rodowiska przepisów dyrektywy
2002/49/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnosz
ą
cej si
ę
do oceny
i zarz
ą
dzania poziomem hałasu w
ś
rodowisku.
Wprowadzono te
ż
nowe metody oceny klimatu akustycznego oraz opisano
referencyjne metody pomiarów hałasu w
ś
rodowisku. Niemniej jednak trzeba
przyzna
ć
,
ż
e hałas jako zanieczyszczenie
ś
rodowiska nie doczekał si
ę
dot
ą
d nadania
mu wystarczaj
ą
co du
ż
ego znaczenia, na jakie zasługuje. St
ą
d brakuje kompletu map
akustycznych, co mo
ż
e stanowi
ć
zagro
ż
enie dla wykonania programów ochrony
ś
rodowiska przed hałasem, które powinny zosta
ć
wykonane na u
ż
ytek administracji
samorz
ą
dowej. Pozostawia du
ż
o do
ż
yczenia monitoring hałasu w miastach i przy
drogach publicznych.
Równie zaniedban
ą
dziedzin
ą
jest ochrona przed oddziaływaniem pól
elektromagnetycznych. Emisja tych pól wzrasta od kilku lat wraz z rozwojem sieci
telefonii komórkowej oraz z budow
ą
energetycznych linii przesyłowych o napi
ę
ciu
powy
ż
ej 110 KV. Istotnym post
ę
pem w tej dziedzinie było rozporz
ą
dzenie Ministra
Ś
rodowiska z dnia 30 pa
ź
dziernika 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól
elektromagnetycznych oraz sposobu sprawdzania dotrzymania tych poziomów. Od
tego czasu rozpocz
ę
to tworzenie systemu monitorowania pól elektromagnetycznych
w ramach Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska oraz zakupiono odpowiedni
ą
aparatur
ę
pomiarow
ą
.
51
4.5.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Celem
ś
redniookresowym w zakresie ochrony przed hałasem jest dokonanie
wiarygodnej oceny nara
ż
ania społecze
ń
stwa na ponadnormatywny hałas i podj
ę
cie
kroków do zmniejszenia tego zagro
ż
enia tam, gdzie jest ono najwi
ę
ksze.
Podobny jest te
ż
cel działa
ń
zwi
ą
zanych z zabezpieczeniem społecze
ń
stwa
przed nadmiernym oddziaływaniem pól elektromagnetycznych.
4.5.3. Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012
Działania zmierzaj
ą
ce do ochrony społecze
ń
stwa przed ponadnormatywnym
działaniem hałasu nale
żą
do kompetencji władz samorz
ą
dowych. Jest konieczne
pilne sporz
ą
dzenie map akustycznych dla miast powy
ż
ej 100 tys. mieszka
ń
ców oraz
dla dróg krajowych i lotnisk, a tak
ż
e wynikaj
ą
cych z nich programów ochrony przed
hałasem. W programach tych powinny by
ć
zawarte konkretne przedsi
ę
wzi
ę
cia
techniczne i organizacyjne dla zmniejszenia poziomu hałasu tam, gdzie jest on
ponadnormatywny. Szczególnie wa
ż
na jest likwidacja
ź
ródeł hałasu przez tworzenie
stref wolnych od transportu, ograniczenie szybko
ś
ci ruchu, wymian
ę
taboru
tramwajowego na mniej hała
ś
liwy, a tak
ż
e budow
ę
ekranów akustycznych. Istotne
te
ż
jest wykorzystywanie planowania przestrzennego dla rozdzielenia potencjalnych
ź
ródeł hałasu od terenów mieszkaniowych. Konieczny jest te
ż
rozwój systemu
monitoringu hałasu.
W zakresie ochrony przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych jest
istotne zorganizowanie laboratorium referencyjnego do pomiaru pól w ramach
Inspekcji Ochrony
Ś
rodowiska i szkolenie specjalistów w zakresie ich pomiaru, a
tak
ż
e opracowanie w Ministerstwie
Ś
rodowiska procedur zapewniaj
ą
cych bezpieczn
ą
lokalizacj
ę
ź
ródeł pól elektromagnetycznych. Poza tym jest konieczne zobowi
ą
zanie
operatorów telefonii komórkowej do zgłoszenia organowi ochrony
ś
rodowiska
instalacji stanowi
ą
cych
ź
ródła promieniowania.
4.6. Substancje chemiczne w
ś
rodowisku
4.6.1. Stan wyj
ś
ciowy
Cywilizacja nie mo
ż
e obecnie funkcjonowa
ć
bez u
ż
ycia setek tysi
ę
cy
substancji chemicznych, których obecno
ść
cz
ę
sto w ogóle nie jest dostrzegana –
zarówno we wszystkich produktach przemysłowych jak i spo
ż
ywczych oraz
farmaceutycznych. Nie ma dziedziny
ż
ycia człowieka bez stosowania w niej
preparatów chemicznych. Przemysł chemiczny jest obecnie nie tylko wa
ż
nym
składnikiem ale i motorem post
ę
pu gospodarczego i cywilizacyjnego. Substancje
chemiczne maj
ą
jednak cz
ę
sto działanie zagra
ż
aj
ą
ce zdrowiu człowieka i czysto
ś
ci
ś
rodowiska, a w wielu przypadkach jest to działanie toksyczne. Jest wi
ę
c oczywiste,
ż
e wi
ę
kszo
ść
pa
ń
stw, a w
ś
ród nich Polska, ju
ż
dawno wdro
ż
yły akty prawne
dotycz
ą
ce bezpiecze
ń
stwa w produkcji i przy wprowadzaniu do obrotu, a tak
ż
e
wycofywaniu z rynku substancji chemicznych. Unia Europejska z dniem
52
1 czerwca 2007 r. wydała Rozporz
ą
dzenie REACH, aby w jednym kompleksowym
akcie prawnym uj
ąć
wszystkie zagadnienia dotycz
ą
ce kontroli oraz warunków
produkcji i obrotu chemikaliami. Celem Rozporz
ą
dzenia REACH jest przede
wszystkim ochrona zdrowia ludzkiego i ochrona
ś
rodowiska, zach
ę
ta do
wprowadzania nowych, bezpieczniejszych substancji, zwi
ę
kszenie przejrzysto
ś
ci
systemu obrotu chemikaliami i ograniczenie do minimum bada
ń
na zwierz
ę
tach
kr
ę
gowych.
Ci
ęż
ar odpowiedzialno
ś
ci za dokonywanie oceny ryzyka oraz bada
ń
ka
ż
dej
nowej substancji przeniesiony został z administracji pa
ń
stwowej na producentów
chemikaliów. Producenci i importerzy zostali zobowi
ą
zani do dokonywania rejestracji
substancji, a informacja o ryzyku stworzonym przez poszczególne substancje
chemiczne musi by
ć
dost
ę
pna w całym ła
ń
cuchu dostaw.
W 2008 r. opracowany został w Ministerstwie Zdrowia i skierowany do Sejmu
projekt ustawy o zmianie ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz
niektórych innych ustaw. Projekt ten ma na celu dostosowanie obowi
ą
zuj
ą
cego
prawa do wymogów Rozporz
ą
dzenia REACH.
Poza tym w 2005 r. Polska przyst
ą
piła do Konwencji Rotterdamskiej w sprawie
procedury zgody po uprzednim poinformowaniu w mi
ę
dzynarodowym handlu
niektórymi niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i pestycydami. Konwencja
daje mo
ż
liwo
ść
kontroli przywozu i wywozu chemikaliów lub pestycydów, zakazanych
lub podległych surowym ograniczeniom.
4.6.2. Cele
ś
redniookresowe do 2016 r.
Ś
redniookresowym celem polityki ekologicznej w odniesieniu do chemikaliów
jest stworzenie efektywnego systemu nadzoru nad substancjami chemicznymi
dopuszczonymi na rynek, zgodnego z zasadami Rozporz
ą
dzenia REACH.
4.6.3 Kierunki działa
ń
w latach 2009-2012 r.
Głównym zadaniem, po przyj
ę
ciu przez Sejm ustawy o zmianie ustawy o
substancjach i preparatach chemicznych oraz niektórych innych ustaw, b
ę
dzie
przygotowanie aktów wykonawczych do znowelizowanej ustawy w celu pełnej
implementacji do polskiego prawa przepisów rozporz
ą
dzenia REACH i innych aktów
wspólnotowych. Kontynuowane b
ę
d
ą
tak
ż
e programy krajowe dotycz
ą
ce usuwania
PCB z transformatorów, kondensatorów i innych urz
ą
dze
ń
zawieraj
ą
cych te zwi
ą
zki
wraz z dekontaminacj
ą
tych urz
ą
dze
ń
, usuwanie azbestu, likwidacja mogilników.
Konieczne s
ą
szkolenia dotycz
ą
ce odpowiedzialnego stosowania chemikaliów
i post
ę
powania z ich odpadami, wspierane finansowo przez fundusze ekologiczne
oraz propagowanie produktów z substancji ulegaj
ą
cych biodegradacji (np. torby na
zakupy i naczynia jednorazowego u
ż
ytku).
Istotne jest te
ż
uczestniczenie w pracach Europejskiej Agencji Chemikaliów
oraz ratyfikacja Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszcze
ń
organicznych.
53
ROZDZIAŁ 5
NAKŁADY NA REALIZACJ
Ę
POLITYKI EKOLOGICZNEJ
Pełna realizacja celów polityki ekologicznej przyj
ę
tych na lata 2009-2012 oraz
w nast
ę
pnych czterech latach wymaga
ć
b
ę
dzie poniesienia odpowiednio wysokich
nakładów.
Szacuje si
ę
,
ż
e niezb
ę
dne nakłady na wykonanie zada
ń
okre
ś
lonych w
polityce ekologicznej na lata 2009-2012 wynios
ą
66,2 mld zł (ceny 2007 r.), a na lata
2013-2016 – 63,5 mld zł (ceny 2007 r.). Przy obecnym poziomie inwestowania w
przedsi
ę
wzi
ę
cia proekologiczne - gdzie
ś
rednioroczne nakłady inwestycyjne
ponoszone na ochron
ę
ś
rodowiska i gospodark
ę
wodn
ą
podawane przez GUS w
ostatnich latach (w cenach bie
żą
cych) wykazywały niewielk
ą
tendencj
ę
wzrostow
ą
i
kształtowały si
ę
w granicach od 6,4 mld zł w 2002 r. do 8,9 mld zł w 2006 r. oraz do
9,8 mld zł w 2007 r. - wydatki roczne na ochron
ę
ś
rodowiska i gospodark
ę
wodn
ą
b
ę
d
ą
wymagały jednak
ż
e dalszego znacznego wzrostu w najbli
ż
szych 8 latach, aby
zapewni
ć
wystarczaj
ą
ce
ś
rodki na realizacj
ę
celów polityki ekologicznej.
Tak wysokie koszty szacowane na ochron
ę
ś
rodowiska niezb
ę
dne do
poniesienia w okresie do 2016 r. wynikaj
ą
przede wszystkim z zobowi
ą
za
ń
zawartych
przez RP w Traktacie Akcesyjnym. Ocenia si
ę
,
ż
e ponad 80% zapotrzebowania na
ś
rodki finansowe dla realizacji celów polityki ekologicznej wynika wła
ś
nie z
konieczno
ś
ci wdra
ż
ania Traktatu Akcesyjnego, przy czym szacuje si
ę
nakłady na ten
cel w wysoko
ś
ci 54,3 mld zł (ceny 2007 r.) na lata 2009-2012 oraz 52,8 mld zł (ceny
2007 r.) na lata 2013-2016.
Przewiduje si
ę
,
ż
e nakłady (ceny 2007 r.) potrzebne na realizacj
ę
celów
polityki ekologicznej w okresie 2009-2012, bior
ą
c pod uwag
ę
kierunki inwestowania
w ochronie
ś
rodowiska, b
ę
d
ą
kształtowały si
ę
nast
ę
puj
ą
co:
−
ochrona powietrza atmosferycznego – 19,3 mld zł,
−
ochrona wód i gospodarka wodna – 36,1 mld zł,
−
gospodarka odpadami – 6,7 mld zł.
−
na inne cele polityki ekologicznej dotycz
ą
ce przedsi
ę
wzi
ęć
w zakresie
ochrony przed hałasem i polami elektromagnetycznymi, ochrony
powierzchni ziemi, ochrony przyrody, ró
ż
norodno
ś
ci przyrodniczej i
krajobrazu, działalno
ść
badawczo-rozwojow
ą
w ochronie
ś
rodowiska,
monitoring oraz pozostał
ą
działalno
ść
w ochronie
ś
rodowiska (powa
ż
ne
awarie, chemikalia, biotechnologie i GMO, promieniowanie jonizuj
ą
ce) -
4,1 mld zł.
Przewiduje si
ę
,
ż
e struktura nakładów na ochron
ę
ś
rodowiska na lata 2009-
2012, ze wzgl
ę
du na
ź
ródło ich pochodzenia, b
ę
dzie nast
ę
puj
ą
ca:
54
ź
ródło pochodzenia
nakłady w %
szacunkowa kwota w
mld zł
ogółem
w tym: na
wdra
ż
anie
zobowi
ą
za
ń
akcesyjnych
ś
rodki prywatne
43
28,3
28,3
ś
rodki publiczne, w tym:
57
37,9
26,0
•
ś
rodki
jednostek
samorz
ą
du
11
7,1
1,0
•
ś
rodki
NFO
Ś
iGW
oraz
wfo
ś
igw
21
13,8
11,0
•
bud
ż
et pa
ń
stwa
5
3,5
0,5
•
ś
rodki zagraniczne*
20
13,5
13,5
*
ś
rodki w ramach pomocy Unii Europejskiej oraz
ś
rodki z Mechanizmu Finansowego EOG i
Norweskiego Mechanizmu Finansowego, Instrumentu Szwajcarskiego oraz innej pomocy bilateralnej
Odnosz
ą
c si
ę
do horyzontu czasowego w latach 2013-2016 ocenia si
ę
ż
e,
nakłady inwestycyjne (ceny 2007 r.) niezb
ę
dne dla osi
ą
gni
ę
cia celów polityki
ekologicznej w tym okresie, uwzgl
ę
dniaj
ą
c kierunki inwestowania w ochronie
ś
rodowiska, b
ę
d
ą
wygl
ą
dały nast
ę
puj
ą
co:
−
ochrona powietrza atmosferycznego – 21,3 mld zł,
−
ochrona wód i gospodarka wodna – 34,4 mld zł,
−
gospodarka odpadami – 4,6 mld zł.
Na inne cele polityki ekologicznej szacuje si
ę
nakłady w tym okresie na kwot
ę
3,2
mld zł.
Przewiduje si
ę
,
ż
e struktura nakładów na ochron
ę
ś
rodowiska na lata 2013-
2016, ze wzgl
ę
du na
ź
ródło ich pochodzenia, b
ę
dzie nast
ę
puj
ą
ca:
55
ź
ródło pochodzenia
nakłady w %
szacunkowa kwota w
mld zł
ogółem
w tym: na
realizacj
ę
zobowi
ą
za
ń
akcesyjnych
ś
rodki prywatne
45
28,4
28,4
ś
rodki publiczne, w tym:
55
35,1
24,4
•
ś
rodki jst
7
4,4
0,6
•
ś
rodki
NFO
Ś
iGW
oraz
wfo
ś
igw
24
15,0
12,1
•
bud
ż
et pa
ń
stwa
7
4,6
0,6
•
ś
rodki zagraniczne *
17
11,1
11,1
*
ś
rodki w ramach pomocy Unii Europejskiej oraz
ś
rodki z Mechanizmu Finansowego EOG i
Norweskiego Mechanizmu Finansowego, Instrumentu Szwajcarskiego oraz innej pomocy bilateralnej
Przedstawione szczegółowe dane w zakresie nakładów na realizacj
ę
polityki
ekologicznej wskazuj
ą
,
ż
e w obu okresach, tj. w najbli
ż
szych latach do 2012 r. i w
perspektywie do roku 2016, głównymi kierunkami inwestowania b
ę
d
ą
podstawowe
dziedziny ochrony
ś
rodowiska, a mianowicie realizacja przedsi
ę
wzi
ęć
w zakresie
ochrony wód i gospodarki wodnej, ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem oraz
gospodarki odpadami. W całym okresie, którego dotyczy niniejsza polityka
ekologiczna zdecydowanie powinien ulec zwi
ę
kszeniu poziom wydatków na
finansowanie działalno
ś
ci badawczo-rozwojowej w ochronie
ś
rodowiska oraz
wdra
ż
anie ekoinnowacji w przemy
ś
le, które warunkowa
ć
b
ę
d
ą
realizacj
ę
polityki
ekologicznej, gdy
ż
podejmowane przedsi
ę
wzi
ę
cia w tym zakresie obecnie wykazuj
ą
ogromne niedoinwestowanie. Podobnie jest niezb
ę
dne zwi
ę
kszenie nakładów na
edukacj
ę
ekologiczn
ą
i zapewnienie dost
ę
pu do informacji o
ś
rodowisku, które
umo
ż
liwiaj
ą
ś
wiadome i aktywne wł
ą
czenie si
ę
społecze
ń
stwa w działania na rzecz
realizacji celów polityki ekologicznej.
Ponadto z powy
ż
szych zestawie
ń
danych liczbowych wynika,
ż
e zarówno w
latach 2009-2012, jak i w dalszym horyzoncie czasowym do roku 2016 podstawowym
ź
ródłem finansowania ochrony
ś
rodowiska b
ę
d
ą
ś
rodki własne inwestorów. Dotyczy
to nie tylko przedsFi
ę
biorstw prywatnych, ale tak
ż
e podmiotów komunalnych
i samorz
ą
dów lokalnych, na których spoczywa obowi
ą
zek wdro
ż
enia wymaga
ń
wspólnotowych, m.in. w zakresie gospodarki wodno–
ś
ciekowej oraz odpadowej.
W okresie do 2016 r. projekty proekologiczne b
ę
d
ą
w du
ż
ej mierze korzystały
tak
ż
e z dofinansowania w ramach krajowego systemu funduszy ekologicznych, które
w przypadku przedsi
ę
biorców musz
ą
dodatkowo przestrzega
ć
zasad i pułapów
dopuszczalnej pomocy publicznej, okre
ś
lonych przepisami unijnymi. Po przyst
ą
pieniu
RP do Unii Europejskiej rozszerzyły si
ę
znacznie mo
ż
liwo
ś
ci wykorzystania
ś
rodków
finansowych funduszy zagranicznych, które w latach 2009-2012 b
ę
d
ą
pełniły
znacz
ą
c
ą
rol
ę
w finansowaniu ochrony
ś
rodowiska, zwłaszcza jako „d
ź
wignia
56
finansowa”, tj. mobilizowanie
ś
rodków krajowych i funduszy własnych podmiotów
realizuj
ą
cych inwestycje.
Nale
ż
y doda
ć
,
ż
e system finansowania ochrony
ś
rodowiska w kraju
w latach 2009-2016, oparty na działalno
ś
ci Narodowego Funduszu Ochrony
Ś
rodowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkich funduszy ochrony
ś
rodowiska i
gospodarki wodnej, b
ę
dzie uzupełniany wsparciem udzielanym tak
ż
e ze
ś
rodków
EkoFunduszu, Banku Ochrony
Ś
rodowiska S.A. (BO
Ś
S.A.) oraz banków
komercyjnych. W Polsce dotychczas jedynie BO
Ś
S.A. wyspecjalizował si
ę
w
obsłudze finansowej projektów proekologicznych, ale ocenia si
ę
,
ż
e skala potrzeb w
tym zakresie jest bardzo du
ż
a. Powinno to wpłyn
ąć
na rozwój sektora bankowego,
jednak - aby z tej oferty skorzystały przedsi
ę
biorstwa i samorz
ą
dy - musi on bardziej
aktywnie poszukiwa
ć
projektów i pomaga
ć
inwestorom w tzw. „monta
ż
u finansowym”
oraz w profesjonalnym przygotowywaniu wniosków.
57
Zał
ą
cznik
INFORMACJA O KONSULTACJACH SPOŁECZNYCH DOTYCZ
Ą
CYCH
PROJEKTU DOKUMENTU
Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
ś
rodowiska
projekt dokumentu został przekazany do wszystkich marszałków województw z pro
ś
b
ą
o opinie i uwagi. Dodatkowo dokument przesłano do wszystkich wojewodów. Ponadto, aby
umo
ż
liwi
ć
zapoznanie si
ę
z projektem wszystkich zainteresowanych, zamieszczono go na
stronie internetowej Ministerstwa oraz stronie BIP.
Konsultacje społeczne trwały od 15.09.08 r. do 26.09.08 r., dokument na stronie
internetowej był do wgl
ą
du od 12.09.08 r.
W
czasie
trwania
konsultacji
uwagi
zgłosili:
Marszałek
Województwa
Mazowieckiego,
Marszałek
Województwa
Podkarpackiego,
Urz
ą
d
Marszałkowski
Województwa Lubelskiego, Urz
ą
d Marszałkowski Województwa
Ś
l
ą
skiego, Wojewoda
Dolno
ś
l
ą
ski, Wojewoda Małopolski, Wojewoda Wielkopolski, Zarz
ą
d Województwa
Opolskiego. Swoje uwagi nadesłała równie
ż
Agencja Mienia Wojskowego, EkoZnak,
Stowarzyszenie Ruch Czystszej Produkcji, pani Agnieszka Osiadacz (mieszkanka
Pielgrzymowic,
Ś
l
ą
sk).
Nadesłane uwagi dotyczyły przede wszystkim rozdziału 2., czyli Kierunki działa
ń
systemowych oraz 3. – Ochrona zasobów naturalnych.
Po przeanalizowaniu uznano za zasadne i zaakceptowano 19 z 36 (czyli 53%) uwag
przesłanych w wyniku konsultacji społecznych.