Terapia małżeństw

Bogdan de Barbaro

Katedra Psychiatrii - Collegium

Medicum

Uniwersytet Jagielloński

Diagnoza indywidualna:
nieuprawniona
dekontekstualizacja?

Konwencjonalne diagnozy wymieniane

w DSM IV czy ICD-10 nie są użyteczne

jako źródło wskazań do terapii rodzin
Punktem wyjścia jest problem określony

z perspektywy zachowań i interakcji
Gdy koncentrujemy się na interakcjach,

psychopatologia indywidualna „znika”

Osobowość: „coś
trwałego”?

Trwałe:

wzorce relacji?
strategie rodzinne?
wzorce narracyjne?
wzory przywiązania?
„tańce rodzinne”?

Trwałe (?) wzorce
narracyjne

Opowieści dominujące
konstytuują życie
Związek z tym, kto podtrzyma
wzorzec narracyjny
Narracje konstruują problemy w
związku

Trwałe (?) wzory
przywiązania

Wzory dotyczą bliskości, zaufania,
intymności, wspierania się
Znaczenie stabilnej, pozytywnej więzi
Wzory przywiązania odtwarzają się w

kolejnych relacjach

Trudności:
słaba motywacja do zmiany

Terapia jako część gry „Kto jest
winny?”
Od bycia wzajemnymi ofiarami do
rozumienia cyrkularności interakcji
Gotowość do zmiany jako progowy –
przynajmniej deklarowany -
warunek kontraktu

Szansa: wzmocnienie
poprzez sprzężenie

Identyfikacja dysfunkcjonalnych i
destruktywnych pętli
Kontr-strategia: praca nad zmianą
pętli
Zmiana „tańca rodzinnego”

Próby wyjścia z impasu

Renegocjowanie kontraktu
Równoległa terapia indywidualna
Terapia pary jako wstęp do terapii
indywidualnej

Czego dotyczy zmiana?

„Uaktywnianie rejestrów dotąd
niewywoływanych przez kontekst”
Techniki: zadanie domowe,
paradoks, pozytywne
przeformułowania
Łączenie podejścia strategicznego z
perspektywą postmodernistyczna

Uwagi końcowe

Wieloobraz perspektyw: strategicznej –

psychoanalitycznej – narracyjnej
Skoro rzeczywistość jest konstruowana

przez język, to jakimi względami

kierujemy się przy wyborze języka:

praktycznymi? (to wybieramy, co skuteczne)
środowiskowymi i tradycją? (to wybieramy, co

pasuje do ideologii, która nas zawłaszczyła)
innymi???