DIAGNOSTYKA

KRWAWIEŃ Z GÓRNEGO

ODCINKA PRZEWODU

POKARMOWEGO.

• 1.Endoskopia fiberooptyczna

umożliwia:

• a) Określenie rozmiarów i liczby zmian

w większości przypadków,

• b) Ocena zmiany aktywnie krwawiącej,
• c) Ocenę nasilenia krwawienia,
d) Odróżnienie owrzodzenia żylaków,

zapalenia błony śluzowej żołądka

lub pęknięcia błony śluzowej przełyku

(zespół Mallory’ego-Weissa), które

bywa następstwem gwałtownych

wymiotów,

e) Ocenę, czy zmiana ma charakter

łagodny czy złośliwy.

2.Badanie kontrastowe górnego odcinka

przewodu pokarmowego pomaga w
określeniu stosunków anatomicznych
zmian chorobowych, ale niestety nie
dostarcza informacji na temat związku
danej zmiany z krwawieniem.

3.Sonda nosowo-żołądkowa pozwala

potwierdzić, że źródło krwawienia znajduje
się proksymalnie od więzadła Treitza.

4.Angiografia i badanie scyntygraficzne

mogą niekiedy pomagać w ustaleniu
miejsca krwawienia, obie te metody są
jednak bardziej przydatne w przypadku
krwawień z dolnego odcinka przewodu
pokarmowego.

Leczenie.

a) 1.Zachowawcze.
b) Założenie sondy nosowo-żołądkowej.
-Przez sondę odsysa się z żołądka zalegające

skrzepy krwi.

b) Czynniki krzepnięcia.
1.Wit. K podajemy, jeśli źródłem krwawienia

są żylaki przełyku.

2.Preparaty płytek podajemy w przypadkach

małopłytkowości.

3.Świeże, mrożone osocze podaje się przy

prawidłowym czasie protrombinowym.

c

) Leki neutralizujące kwaśną teść żołądkową.

1.Podawanie co jedną godzinę leków

neutralizujących i monitorowanie pH treści

żołądkowej jest prawdopodobnie

najskuteczniejszym sposobem zatrzymania

krwawienia.

2.Podawanie antagonistów receptorów

histaminowych H2 np.: ranitydyny jest mniej

skuteczne w zatrzymaniu krwawienia.

Leki te są jednak przydatne w zapobieganiu

wtórnemu nadżerkowemu zapaleniu błony

śluzowej żołądka.

d) Wazopresyna- hormon bardzo silnie

obkurczający naczynia. Przejściowo zatrzymuje

krwawienie u 75 % chorych. Lek ten jest

przeciwwskazany u chorych z zaawansowaną

chorobą wieńcową, gdyż

zmniejsza rzut serca.

e) Endoskopia fiberooptyczna może

być przydatna do obliteracji
żylaków przełyku lub koagulacji
niewielkich krwawień.

f) Angiografia- pozwala na

embolizacje drobnych krwawień.

g) Tamponada krwawienia za pomocą

sondy z balonami ma zasadnicze
znaczenie w leczeniu krwawienia z
żylaków przełyku (zgłębnik
Sengstakena-Blakemore’a).

2.Leczenie operacyjne.
a) Tylko około 10% chorych leczy się operacyjnie,
b) Szczególne znaczenie ma stan układu krążenia

chorego oraz wielkość i czas trwania

krwawienia.

c) Wskazania do operacji:
1.Krwotok grożący wykrwawieniem,
2.Obfite krwawienia szczególnie z towarzyszącym

nadciśnieniem.Operacje należy wykonać jeśli:

-

do wstępnej resuscytacji potrzeba więcej niż 4

jednostki krwi,

-

Krwawienie jest szybsze niż przetaczanie

jednej jednostki krwi na każde 8 godzin,

-

Podejrzewa się że nawet krotki okres

niedociśnienia może być zagrożeniem życia.

3. Utrzymujące się krwawienie pomimo

zastosowania resuscytacji i innych metod
leczenia.

4. Nawrót krwawienia po jego wstępnym

zatrzymaniu. U ¼ chorych krwawienie
występuje ponownie.

5. Cechy patologiczne miejsca krwawienia,

które zwiększają ryzyko nawrotu
krwawienia:

- Owrzodzenie tylnej ściany dwunastnicy z

widoczną w dnie tętnicą żołądkową-
dwunastniczą,

- Rozległe owrzodzenie żołądka.

3.Szczególne przypadki:
a) Chorzy z rzadko występującą

grupa krwi powinni być
operowani szybko, dopóki
istnieje zapas krwi.

b) Natychmiast powinni być

operowani chorzy którzy z
jakichkolwiek powodów nie
wyrażają zgody na przetaczanie
krwi.

Rokowanie

1.U około 25-50% chorych jest nawrót

krwawienia wciągu 5 lat, u około 20%
trzeba będzie wykonać zabieg
operacyjny.

2. Umieralność jest niska (około 3%)

jeśli krwawienie utrzymuje się
samoistnie, wysoka (u 33%) u których
w niedługim czasie wystąpi ponowne
krwawienie.