Kinezyterapia

Kinezyterapia (

kinesis - ruch) -

leczenie ruchem,

gimnastyka

lecznicza. Podstawą tej dziedziny

fizjoterapii

są ćwiczenia ruchowe.

Ruch staje się środkiem leczniczym,

mającym wpływ na cały organizm.

Zadaniem kinezyterapii jest

maksymalne usunięcie niesprawności

fizycznej i przygotowanie do dalszej

rehabilitacji

, np. społecznej.

Kinezyterapia miejscowa dotyczy

bezpośrednio narządu zmienionego

chorobowo, składają się a nią:

• ćwiczenia bierne - wykonywane przez kinezyterapeutę lub

aparat CPM (Continuous Passive Motion – ciągły bierny ruch)

bez czynnego udziału chorego;

• ćwiczenia izometryczne – czynne napinanie mięśni bez

zmiany ich długości;

• ćwiczenia czynno-bierne – ruch wykonywany jest biernie

natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie;

• ćwiczenia samowspomagane – pacjent siłą mięśni

kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;

• ćwiczenia w odciążeniu – wykonywanie ruchu przy

odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała;

• ćwiczenia czynne;

• wyciągi;

• ćwiczenia synergistyczne;

• ćwiczenia oddechowe.

Kinezyterapia dzieli się na

miejscową i ogólną.

• Kinezyterapia stosowana jest w

schorzeniach i dysfunkcjach narządu
ruchu, w zespołach bólowych
kręgosłupa, po zabiegach
operacyjnych, po udarach mózgu, po
zawale serca, a także w okresie ciąży
jako przygotowanie do porodu.

Kinezyterapia ogólna

składa się z ćwiczeń części ciała nie

objętych chorobą:

• ćwiczenia ogólnokondycyjne;
• ćwiczenia gimnastyki porannej;
• ćwiczenia w wodzie;
• sport inwalidów.

Metody kinezyterapeutyczne

Proprioceptywne nerwowo –

mięśniowe torowanie ruchu

PNF

– jest metodą fizjoterapeutyczną

polegającą na przywracaniu

utraconej funkcji

Zastosowanie: udary, SM, MPDz.

Pourazowe porażenia, choroby

nerwowo –mięśniowe

(wykorzystuje partie sprawne)

Metody kinezyterapeutyczne

Metoda NDT Bobath

Zajmuje się diagnostyką i rehabilitacją

noworodków i niemowląt w zakresie
asymetrii ułożeniowej, asymetrii
czaszki, problemami rozwojowymi
wcześniaków, zaburzeniami napięcia
mięśni, zaburzeniami rozwoju
ruchowego, diagnostyką i terapią
problemów neurologicznych.

Metody kinezyterapeutyczne

Stymulacja metodą Vojty:

Jest to neurofzjologicznie sterowany system

torowania, mający na celu przywrócenie

wrodzonych fizjologicznych wzorców

ruchowych (odruchów), które są zablokowane

w swoim rozwoju przez wczesnodziecięce

uszkodzenia mózgu lub zostały utracone na

skutek urazów.

Polega na nacisku na określone punkty ciała

wywołujące odruchy fizjologiczne (szczególnie

pełzanie odruchowe i obrót odruchowy)

Metody kinezyterapeutyczne

Główne zasady usprawniania wg Bobath:

• Wpływanie na napięcie mięśni
• Hamowanie nieprawidłowych odruchów
• Wyzwalanie ruchów w formie najbardziej

zbliżonych do prawidłowych

• Wspomaganie i prowadzenie ruchu z

punktów kluczowych kontroli ruchów: głowa,

obręcz barkowa, obręcz miednicza

• Wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych

umiejętności ruchowych w codziennych

czynnościach

Doświadczenia sensoryczne

• Uczenie się to doświadczenie.

Wszystko inne to informacja.

• -Albert Einstein

Wrażenia jako informacja

• Myśl, twórczość i uczenie się

powstają z doświadczenia.

• Całe ciało nastawione jest na

zbieranie informacji poprzez narządy
zmysłów.

Układ przedsionkowy:

poczucie ruchu i równowagi

• Rozwija się jako pierwszy układ

sensoryczny

• Na równowagę składają się:
• równowaga statyczna (potrafimy

zachować stabilną postawę ciała w
relacji z podłożem)

• równowaga dynamiczna

Zmysł słuchu

• Jest pierwszą linią obronną

niemowlaka;

• Pełni ważną rolę w utrzymywaniu

czujności na rodzaj napływających
bodźców – dla bezpieczeństwa i
rozumienia otoczenia.

Zmysł węchu

• Jest doskonały już przy narodzinach -

noworodek po zapachu odróżnia
swoją matkę od pozostałych osób;

• Ostrzega przed niebezpieczeństwem

(zapach strachu);

• Feromony, zapachy seksualne.

Zmysł dotyku

• Skóra jest największym organem ciała

i jest pełna receptorów lekkiego
dotyku, silnego dotyku, nacisku,
ciepła, zimna, bólu i propriocepcji.

• Gdy brak jest dotyku osoby te

wykazują obniżone funkcjonowanie
ruchowe i psychiczne (nawet
niedorozwój niezbędnych funkcji
organizmu i śmierć)

Dotyk cd.

• Dotyk jest kotwicą zachowań i

uczenia się. Jeżeli delikatnie dotyka
się dzieci się dzieci podczas
zachowań pozytywnych, uczą się one
kojarzenia tych zachowań z
przyjemnością (nie mylić ze złym
dotykiem).

Propriocepcja

• Propriocepcja jest wrażeniem z

mięśni, ścięgien i układu

przedsionkowego, które sprawia,

że mózg może zadecydować o

ruchu oraz pozycji ciała i jego

części w przestrzeni.

Wzrok

• Widzenie to proces odbywający się w

10% w oczach –reszta widzenia
odbywa się w mózgu, poczynając od
skojarzenia z dotykiem i
propriocepcją. Poprzez dotykane
uczymy się wymiarów, powierzchni,
linii i kolorów.

• Pełny wizualny obraz pojawia się ok. 8

miesiąca życia.

Waga sensorycznego uczenia

się – 3 główne czynniki

• Bogate otoczenie sensoryczne
• Możliwość swobodnego badania i

poznawania otoczenia

• Dostępni rodzice – odpowiadający na

pytania, wspomagający w aktywności

Uczenie się najpierw

przechodzi przez nasze zmysły

• W miarę jak badamy i doświadczamy

naszego materialnego świata,
początkowe wzorce sensoryczne
nakładają się na sieci nerwowe, stając
się później punktami odniesienia
dającymi kontekst do uczenia się,
myśli i twórczości.

• Do tej bazy sensorycznej dodajemy

emocje i ruch.