FIZJOTERAPIA W
DYSFUNKCJACH NARZĄDU
RUCHU W REUMATOLOGII
Wstęp do reumatologii i klasyfikacja
chorób reumatycznych wg. ARA
Choroby narządu ruchu zwane chorobami
reumatycznymi znane były od czasów
starożytności. Jednak termin ten miał
początkowo charakter wieloznaczny. Jako
pierwszy użył go prawdopodobnie w IV w. p.
Chr. Hipokrates (rheuma, rhein – płynąć,
przenikać). Postęp dotyczący poznania chorób
reumatycznych był niewielki aż do XVII
wieku.
Początkowo
choroby
stawów
traktowano u uproszczony sposób, a leczenie
ograniczano do usuwania lub łagodzenia bólu.
Uważano, że dolegliwości wynikają ze ,,złej
przemiany materii”. Dopiero w drugiej
połowie XVII wieku poglądy na temat chorób
reumatycznych stają się bardziej racjonalne.
W tym czasie pojawiają się pierwsze kliniczne
opisy dny stawowej, gorączki reumatycznej
czy choroby zwyrodnieniowej rąk, a także
opisy
zmian
przypominających
reumatoidalne
zapalenie
stawów
i
reumatyzm tkanek miękkich.
Do
rozwoju
polskiej
reumatologii
przyczynili się działający po II wojnie
światowej:
●
prof. Eleonora Reicher – twórczyni polskiej
szkoły reumatologii, założycielka Instytutu
Reumatologii
w
Warszawie,
inicjatorka
rozwoju
powszechnego
lecznictwa
reumatologicznego na terenie kraju, twórczyni
nowych metod rehabilitacji reumatologicznej.
●
prof. Stefan Kwaśniewski – kierownik
kliniki chorób wewnętrznych o profilu
reumatologicznym w Poznaniu,
zapoczątkował
badania
naukowe
nad
chorobami reumatycznymi
Choroby reumatyczne zalicza się do
układowych schorzeń uszkadzających przede
wszystkim narząd ruchu, ale także inne układy
i narządy (ukł. nerwowy, krążenia, pokarmowy,
dokrewny czy narząd wzroku).
Reumatologia
zajmuje
się
wieloma
chorobami, których symptomatyka dotyczy
głównie lub częściowo układu ruchu.
●
Wspólną cechą wszystkich chorób zwanych
reumatycznymi jest przewlekły i dość trudny
do przewidzenia przebieg.
●
Schorzenia reumatyczne są przyczyną
dużych zmian patologicznych w obrąbie
układu ruchu.
●
W chorobach reumatoidalnych dysfunkcja
narządu ruchu stopniowo wzrasta.
●
Schorzenia
reumatyczne
obejmują
dysfunkcje
stawów,
kręgosłupa,
tkanek
miękkich, kości.
Choroby reumatoidalne występują na
skutek:
●
Zmian zapalnych o określonej etiologii
(zapalenie infekcyjne)
●
Zmian zapalnych i zaburzeń układu
immunologicznego
●
Przeciążeń
układu
statyczno-
dynamicznego
ruchu
(zmiany
zwyrodnieniowe)
●
Nieprawidłowości w kształcie, kości i
stawów o typie wrodzonym lub nabytym
Każde
objęte
stanem
chorobowym
miejsce
powoduje
powstawanie
kompensacji. Do najczęstszych zmian
należą zmiany zwyrodnieniowe.
●
Zmiany wywołane zmniejszoną wartością
poszczególnych
elementów
składowych
stawów
na
skutek
różnych
procesów
chorobowych,
●
Zmiany wywołane nabytą bądź wrodzoną
deformacją powierzchni stawowych przy
zachowanej
prawidłowości
elementów
stawowych
Choroby
zapalne
stawów
to
ciężkie, przewlekłe, wieloukładowe
choroby tkanki łącznej związane z
pracą
autoimmunizacji
tzw.
spondyloartropatie
seroujemne,
choroby wywołane przez kryształy i
zakażenia.
Choroby zwyrodnieniowe są najczęstszymi
chorobami
stawów.
Polegają
na
uszkodzeniach
chrząstki
stawowej
prowadzących do zmian w obrębie kości w
postaci sklerotyzacji warstwy podchrzęstnej
oraz zapalenia błony maziowej. Zmiany
zwyrodnieniowe dotyczą głównie stawów
biodrowych, kolanowych, kręgosłupa i rąk.
Powodują bolesność, obrzęk, ograniczenie
ruchomości stawów i często prowadzą do
niepełnosprawności.
Zmiany chorobowe w obrębie tkanek
miękkich okołostawowych (kaletki,
ścięgna, pochewki, więzadła, torebki
stawowe) są także częstą przyczyną
dolegliwości bólowych w obrębie układu
ruchu. Są one spowodowane głównie
przez
mikrourazy
związane
z
wykonywaną pracą lub sportem oraz
stany zapalne stawów, w okolicy których
się znajdują.
Specyfika rehabilitacji chorych na
choroby reumatyczne wynika z:
●
postępującego procesu
●
lokalizacji zmian w wielu odcinkach
narządu ruchu
●
bólu
●
trudności w akceptacji własnego
kalectwa
●
trudności w integracji socjalnej
Niemożliwy do zastosowania jest
jeden
plan
(schemat)
postępowania
rehabilitacyjnego
dla
wszystkich
pacjentów
reumatycznych – ze względu na
specyfikę chorób reumatycznych.
Zajmujemy się pacjentem jako
całością, nie usprawniamy tylko
jednego, np. operowanego stawu.
Przy ustalaniu procesu rehabilitacji
musimy odpowiedzieć na trzy
pytania:
●
Czy istnieje możliwość przywrócenia
sprawności stanu poprzedniego?
●
Czy istnieje możliwość
skompensowania utraconej sprawności?
●
Jak należy ukierunkować potrzeby
chorego
odpowiednio
do
bardziej
ograniczonych sprawności?
●
Lokalizacja zmian w wielu odcinkach
narządu ruchu stanowi ważny element
specyfiki rehabilitacji w reumatologii.
●
Jednym z podstawowych działań rehabilitacji
jest sterowanie kompensacją dysfunkcji.
●
Z chorobami reumatycznymi nieodłącznie
związany jest
ból
, który powoduje duże
trudności w procesie rehabilitacji zarówno ze
względów
psychologicznych,
reflektorycznych, jak i zmian deformacyjnych.
●
Problemy natury reflektorycznej
polegają
na
zaburzeniu
gry
nerwowo-mięśniowej.
●
Proces reumatoidalny uszkadza
bądź osłabia wytrzymałość kości,
stawów, więzadeł i mięśni.
●
Podstawowym
zadaniem
rehabilitacji
jest
ochrona
tych
struktur przed przeciążeniem i
destrukcją.
Największą rolę w zabezpieczeniu narządu
ruchu
przed
przeciążeniem
odgrywa
prawidłowo funkcjonujący system nerwowo-
mięśniowy. Mięśnie odgrywają tu potrójną
rolę:
●
pracę w warunkach statyki, tzn.
stabilizację stawów i stwarzanie optymalnych
układów odniesienia
●
pracę w warunkach dynamiki, tzn.
poruszanie dźwigni kostnych z pokonaniem
oporu zewnętrznego, bezwładności, reakcji
podłoża,
tarcia,
składowej
pasywnej
elementów sprężystych
●
ochronę stawów przez regulację naprężeń
struktur kostnych poddawanych obciążeniom
oraz
dzięki
prawidłowej
koordynacji
nerwowo-mięśniowej
Reakcja na chorobę przewlekłą:
●
Szok
●
Zaprzeczenie
●
Załamanie i rezygnacja
●
Motywacja do działania
●
Przystosowanie i akceptacja
Leczenie osób z przewlekłą chorobą
reumatoidalną
jest
wieloletnie
i
wielokierunkowe. Rehabilitacja ma na
celu zapobieganie i zwalczanie następstw
choroby:
●
dysfunkcji w postaci osłabienia siły
mięśniowej i ograniczeń ruchomości w
stawach (które mogą być spowodowane
czynnikami zewnątrzstawowymi (mięśnie),
okołostawowymi
(więzadła,
torebki)
lub
wewnątrzstawowymi
(wysięk,
zrosty,
zesztywnienia).
●
zmian strukturalnych w postaci deformacji w
obrębie narządu ruchu.
Leczenie usprawniające ma na celu:
●
zapobieganie deformacjom
●
leczenie istniejących deformacji
●
skoncentrowanie się w początkowym
okresie na najistotniejszym dla chorego
miejscu dysfunkcji
●
wyrobienie i utrwalenie prawidłowych
funkcji
zastępczych
(stereotypów
kompensacyjnych) w przypadku stałej
dysfunkcji
●
przyspieszenie procesu naprawy zmian
wywołanych czynnikiem patologicznym
●
zapobieganie szkodliwym dla funkcji
skutkom tworzenia się blizny
●
zapobieganie
zmianom
wtórnym
ograniczającym zakres ruchu, siłę mięśni
i sterowanie
W
chorobach
reumatycznych
występuje
zjawisko błędnego
koła bólu:
ból
pochodzenia
stawowego
powoduje
zwiększenie
napięcia
mięśni, które z kolei obciążając
układ powoduje ból.
Zasadą
właściwego
leczenia
usprawniającego
jest
przerwanie
tego
błędnego
koła
bólu
równocześnie w 3 punktach poprzez
działanie:
●
przeciwbólowe
●
rozluźniające
●
odciążające,
z
równoczesnym
zastosowaniem
leczenia
farmakologicznego,
fizykoterapii i kinezyterapii.
Podstawową
metodą
usprawniania
chorych
w
reumatologii
jest
kinezyterapia. Fizykoterapia i leczenie
farmakologiczne
maja
działanie
pomocnicze.
Systematyka kinezyterapii:
●
Kinezyterapia miejscowa
●
Kinezyterapia ogólna
●
Metody kinezyterapeutyczne
Klasyfikacja chorób
reumatycznych
Nieznajomość przyczyn większości chorób,
które nazywamy reumatycznymi uniemożliwia
ich właściwą klasyfikację. Powstało wiele
klasyfikacji chorób reumatycznych opartych
na różnych podstawach, takich jak: obraz
kliniczny, etiologia, zmiany patomorfologiczne
itp. Od 1963 roku obowiązuje klasyfikacja
Amerykańskiego
Towarzystwa
Reumatologicznego (ARA). Ostatnio była
aktualizowana w 1983 roku.
Współczesny podział chorób reumatycznych
obejmuje niemal wszystkie choroby, w których
patologii stwierdza się zmiany w układzie
ruchu. Jest on następujący:
I. Uogólnione choroby tkanki łącznej
1. Reumatoidalne zapalenie stawów
2. Młodzieńcze przewlekłe
zapalenie stawów
3. Toczeń rumieniowaty układowy
4. Twardzina układowa
5. Uogólnione zapalenie powięzi
6. Zapalenie wielomięśniowe
7. Zapalenie naczyń z martwicą
(guzkowe zapalenie tętnic)
8. Zespół Sjögrena
9. Zespoły nakładania
10. Inne
II. Zapalenia stawów z zajęciem stawów
kręgosłupa
1. Zesztywniające zapalenie stawów
kręgosłupa
2. Zespół Reitera
3. Łuszczycowe zapalenie stawów
4. Zapalenie stawów w przebiegu
chorób jelit
III. Choroba zwyrodnieniowa stawów
IV. Zespoły chorobowe związane z
czynnikami zakaźnymi
1. Bezpośrednie zakażenie stawów
2. Reaktywne zapalenie stawów
V. Choroby metaboliczne i gruczołów
dokrewnych, którym towarzyszą choroby
stawów
●
Choroby wywołane przez kryształy
1. Dna moczanowa
2. Pseudodna i chondrokalcynoza
●
Inne zaburzenia biochemiczne i
hormonalne
VI. Nowotwory
VII. Zaburzenia naczyniowo-nerwowe
1. Zespoły uciskowe (np. zespół kanału
nadgarstka)
2. Objaw Raynauda
VIII. Choroby kości i chrząstek
1. Osteoporoza
2. Uogólniona hiperostoza
szkieletu (choroba Forestiera)
IX. Zmiany okołostawowe („reumatyzm”
tkanek miękkich)
X. Zmiany w stawach w przebiegu
różnych zespołów chorobowych
Inny podział, który oparty został na częstości
występowania
chorób
reumatycznych
wprowadziła
Światowa
Organizacja
Zdrowia.
Podział WHO:
1. Bole okolicy krzyżowo-lędźwiowej.
2.
Umiejscowione
choroby
tkanek
miękkich okołostawowych.
3. Choroba zwyrodnieniowa stawów i
związane z nią zespoły chorobowe.
4. Zapalne choroby stawów:
●
RZS i związane z nim zespoły chorobowe
●
młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów
●
zapalenie stawów z zajęciem stawów
kręgosłupa
●
zapalenie stawów wywołane przez kryształy
●
układowe choroby tkanki łącznej
●
zapalenie
stawów
wywołane
przez
drobnoustroje
Skale stosowane w reumatologii
Skala zaawansowania zmian chorobowych w RZS wg
Steinbrockera
Okres choroby
Objawy kliniczne
Obraz RTG
I okres – wczesny
obrzęk stawu nieznaczny lub wyraźny,
bez zniekształceń stawu wyraźny
delikatna osteoporoza
okołostawowa
bez wyraźnych cech zniszczenia
stawów
II okres –
zmiany umiarkowane
ograniczenie zakresu ruchów w stawach
przy braku zniekształceń stawów,
rozpoczynają się zaniki mięśniowe (guzki
reumatoidalne, przewlekłe zapalenie
pochewek ścięgnistych i ścięgien)
nasilenie osteoporozy
okołostawowej,
zwężenie szpary stawowej,
objawy niszczenia chrząstki i kości
III okres –
zmiany zaawansowane
zniekształcenia stawów, podwichnięcia,
nieprawidłowe zaburzenia osi kończyny
bez wytworzenia zrostów włóknistych
lub kostnych
wyraźne objawy niszczenia
chrząstki
i tkanki kostnej, nadżerki na
powierzchniach stawowych,
częściowe
zesztywnienia kostne z objawami
podwichnięć stawowych
IV okres – końcowy
zrost włóknisty
pełny zrost włóknisty lub kostny,
pozostałe zmiany jak w III okresie
Test Seyfrieda, czyli klasyfikacja stopnia
uszkodzenia chrząstki stawowej oparta na
badaniu funkcjonalnym:
I
o
uszkodzenia stawu – jeżeli badana osoba
wykonapłynnie ruch zobciążeniem kończyny
(w pełnym zakresie dla danego stawu, z
zastosowaniem oporu submaksymalnego).
II
o
uszkodzenia stawu – osoba badana
wykonuje
ruch
wpełnym
zakresie
bez
obciążenia, niewielkie obciążenie kończyny
ogranicza zakres ruchu wbadanym stawie i
powoduje ból.
III
o
uszkodzenia stawu – osoba badana
wykonuje ruch powoli, „skokami” (podobnie
jak
przeskakujące
wskazówki
zegarka),
stworzenie
warunków
odciążenia
dla
kończyny powoduje płynność ruchu w pełnym
zakresie dla badanego stawu.
IV
o
uszkodzenia stawu – osoba badana nie
może wykonać ruchu, a stworzenie warunków
odciążenia dla badanej kończyny powoduje,
że ruch odbywa się wniewielkim zakresie i
jest mniejszy odbiernego zakresu wbadanym
stawie.
Skala
wydolności
czynnościowej
wg
Goftona
I
o
– pełna wydolność czynnościowa, wszystkie
ruchy samoobsługi i lokomocji.
II
o
–
wydolność
wystarczająca
do
wykonywania czynności życia codziennego
pomimo bólu jednego lub kilku stawów.
III
o
– wydolność znacznie ograniczona, chory
może wykonywać bardzo proste czynności,
często konieczna pomoc drugiej osoby.
IV
o
– unieruchomienie na wózku bądź w
łóżku, niemożność obsługi samego siebie,
konieczna pomoc innej osoby.
Skala deformacji stawu:
1. Deformacja może być skorydowana
czynnie przez pacjenta i czynnie utrzymana.
2. Możliwa korekcja bierna i czynne
utrzymanie przez pacjenta.
3. Możliwa korekcja bierna bez możliwości
utzymania.
4. Deformacja nie ulega korekcji i jest
utrwalona.
Literatura:
S.
Mackiewicz,
I.
Zimmermann-Górska:
,,Reumatologia”
I.
Zimmermann-Górska:
,,Choroby
reumatyczne”
A. Dziak: ,,Bóle krzyża”
A. Rosławski: ,,Podstawy fizjoterapii w
chorobach reumatycznych”
W.
Dega,
A.
Senger:
,,Ortopedia
i
rehabilitacja”
K. Malinowska: ,,Podstawy rehabilitacji
ruchowej”
A. Kwolek: ,,Rehabilitacja medyczna”
H. Weiss, A. Zembaty: ,,Fizjoterapia”
K. Milanowska, W. Dega: ,,Rehabilitacja
medyczna”
J.
Nawotny:
,,Zarys
rehabilitacji
w
dysfunkcjach narządu ruchu”
Dziękuję za uwagę...