1. METODA OPOWIEŚCI

RUCHOWEJ

Twórcą tej metody jest szwedzki pedagog

Józef Gotfryd Thulin

W metodzie tej dużą rolę spełnia

nauczyciel, który poprzez obrazowe

opowiadanie bajki, opowieści, prawdziwego
wydarzenia uaktywnia wyobraźnie dziecka i

skłania je do odtworzenia ruchem

usłyszanych treści. Opowieść powinna być

tak skonstruowana, aby jej obraz ruchowy

odpowiadał zasadzie wszechstronności, tj.,

aby angażując wyobraźnię dziecka

usprawniał wszystkie główne grupy

mięśniowe oraz narządy wewnętrzne

( głównie układ krążenia i oddychania).

Powinny tu występować ruchy o

różnorodnym charakterze, np. biegi, skoki,

rzuty, czworakowanie, pełzanie, pchanie,

noszenie itp..

Metoda opowieści ruchowej sprzyja rozwojowi

fantazji, która w życiu dziecka odgrywa

dominującą rolę; fantazja, bowiem może

pobudzić i utrzymać dziecko w ruchu, wywołać

przeróżne obrazy; sprawia, że dziecko bawiąc

się raz jest „ptakiem”, raz „psem”, a jeszcze

innym razem „kierowcą pociągu, samochodu,

pojazdu kosmicznego” itp.

Metoda opowieści ruchowej wymaga jednak

od nauczyciela dobrego, starannego

przygotowania i zrozumienia, że stosowane

opowiadanie w czasie trwania zajęć jest tylko

środkiem do odtworzenia przez dzieci

poprawnego ruchu. Układ opowiadania, zatem

musi opierać się na zasadach

wszechstronności ruchu, stopniowaniu wysiłku

i zmienności pracy mięśniowej.

2. METODA GIMNASTYKI

TWÓRCZEJ

Metoda gimnastyki ekspresyjnej ( twórczej )

została spopularyzowana w Polsce przez

W .

Gniewkowskiego

.

Metoda ta nie narzuca nauczycielowi schematu

zajęć. Obowiązują jedynie trzy zasady

konstrukcji zajęć:

zasada wszechstronności ;

zasada naprzemienności wysiłku i rozluźniania ;

zasada stopniowania trudności .

Jednakże dzieciom należy wyjaśnić „ co mają

robić . „ Jak robić” będzie zależało od ich

pomysłowości , fantazji , doświadczeń

ruchowych .

Uwzględnia się tu łączenie ruchu z muzyką, z

rytmem, wprowadza się ćwiczenia muzyczno

ruchowe, sceny dramatyczne itp. Taki styl

zmusza do eksperymentowania, tworzenia, daje

okazję do przeżywania, odczuwania, kształtuje

zmysł estetyczny, kulturę ruchu, przysposabia

do współpracy z partnerem. Pokaz staje się

zbędny, schodzi na dalszy plan. Jeśli chodzi o

rodzaj ćwiczeń, to stosuje się ćwiczenia z

przyborem oraz bez przyboru. Metoda

dopuszcza także ćwiczenia na przyrządach, lecz

i w tym przypadku daje się uczniom całkowitą

swobodę w pomysłowości i wykonaniu ćwiczeń

według własnych możliwości.

Stosując w zajęciach ruchowych metodę Labana

należy pamiętać o jej podstawowych

założeniach . Opiera się ona na 16 tematach , z

których każdy uwzględnia inny charakter ruchu.

Z tej liczby tematy 1-6 przeznaczone są dla

dzieci w wieku do 10 lat.

TEMAT I. Wyczucie własnego ciała

TEMAT II. Różnorodne czynności lokomocyjne

TEMAT III. Wyczucie ciężaru

TEMAT IV. Płynność ruchu w przestrzeni i czasie

TEMAT V. Współdziałanie z partnerem lub grupą

TEMAT VI. Użycie własnego ciała jako narzędzia

w różnych czynnościach

3. METODA K.ORFFA

Twórca tej metody

K.Orf

uważał , iż

kulturę fizyczną dziecka należy

rozwijać w korelacji z kulturą

rytmiczno - muzyczną i kulturą

słowa . Te trzy czynniki – muzyka ,

mowa , ruch przenikają się

wzajemnie i dają dziecku możliwość

rozwijania

inwencji twórczej

i samoekspresji .

MUZYKA

MUZYKA

- punktem wyjścia do

budowania prostych form muzycznych

jest moment , gdy dziecko potrafi

zaśpiewać tekst z własną melodią .

Melodię dziecko tworzy przy użyciu

instrumentów perkusyjnych . Dzieci

muzykują , tworzą małe zespoły .

Zdolniejsze dzieci próbują same

dyrygować powstałym zespołem .

Początkowo dzieci zapoznają się z

różnymi utworami muzycznymi ( kaseta

lub płyta CD ) , poznają tonacje i zasady

tworzenia melodii i akompaniamentu .

Następnie samodzielnie podejmują

proces tworzenia .

MOWA ( słowo )

MOWA ( słowo )

- ćwiczenia mowy

służą przygotowaniu do prawidłowej

dykcji i wzbogacają słownictwo dziecka .
Rytmiczność mowy jest źródłem

improwizacji głosem , ruchem z

udziałem rąk , nóg . Ćwiczenia te

odbywają się w 3 formach :

• dzieci wystukują rytm do słów ,
• dzieci wyszukują słowa do rytmu ,
• dzieci wymawiają teksty wyliczanek ,

przysłów , wierszyków w dowolny

sposób
(zmiana dynamiki , tempa itp. ) .

RUCH

RUCH

- głównym jest poznanie przez dziecko

swoich możliwości ruchowych , wyczucie
stosunków przestrzennych , czasowych ,
doskonalenie współpracy w grupie
.Osiągnięcie tego celu jest możliwe poprzez
indywidualne i grupowe eksperymentowanie ,
odkrywanie i stawianie zadań ruchowych .
Szczególne znaczenie odgrywa improwizacja
ruchowa . rozwija fantazję , rytmizuje ,
nadaje płynność ruchową .
Punktem wyjścia są przykłady z własnego
otoczenia , ilustracja prostych opowieści ,
ćwiczenia z piłeczkami , obręczą , ilustracja
ruchowa muzyki .

4.GIMNASTYKA RYTMICZNA

A. i M.KNIESSÓW

Bazuje ona na ruchu naturalnym. powstała w

latach 70 w Hanowerze . Jest to rodzaj

gimnastyki rytmicznej , twórczej , polegającej

na nieustannym poszukiwaniu nowych form i

rodzajów ruchu .

Głównymi elementami omawianej metody

Głównymi elementami omawianej metody

są :

są :

• ruch ,
• muzyka ,
• rytm ,
• przybory .

Charakterystyczne dla metody Kniessów jest użycie do

ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów równocześnie

przez jedną osobę. Stosuje się następujące

• przybory :

• bijaki ,

• szarfy ,

• grzechotki ,

• dzwoneczki ,

• bębenki ,

• przepołowione łuski orzecha kokosowego .

W tej metodzie bardzo ogranicza się mówienie

. Impulsem do podejmowania wszelkich form

ruchu jest muzyka . Dziecko w tym wieku

cechuje„ głód „ ruchu. W gimnastyce

rytmicznej dzieci wykonują ćwiczenia w

różnych pozycjach i rytmie , co doskonale

zaspokaja ich potrzebę ruchu . Jest dużo

improwizacji, indywidualnej interpretacji

muzyki, rytmu i sposobów użycia przyboru:

dużo elastyczności, płynności, swady i

swobody ruchu.