Metoda Peto

Metoda Peto

( kierowanego nauczania)

( kierowanego nauczania)

Słów kilka o metodzie…

Słów kilka o metodzie…

Metoda służy usprawnianiu dzieci w wieku

przedszkolnym i szkolnym. Jej cechą

charakterystyczną jest połączenie w jedną całość

usprawniania psychopedagogicznego, leczniczego

oraz społecznego. Metoda Petö polega więc na

zintegrowanym oddziaływaniu edukacyjnym na

dziecko niepełnosprawne w zakresie polepszania

jego:

• funkcji neuromotorycznej (przemieszczania się itp.)

• aktywności życia codziennego (samoobsługa)

• komunikacji i uspołecznienia (mowa, systemy

komunikacji pozawerbalnej)

• intelektu (nauka szkolna)

Zamierzenie metody

Zamierzenie metody

• W zamierzeniu metody Petö dzieci każdego dnia powinny

zdobywać nową umiejętność. Zaplanowane przez

przewodnika i asystentów ćwiczenia ruchowe i treści

dydaktyczne są ze sobą zawsze ściśle powiązane

i wprowadzane są w formie bloku zabawowego. Realizacja

wyznaczonych serii ćwiczeń oparta jest na tak zwanej

„rytmicznej motywacji”, która polega na głośnym,

rytmicznym mówieniu, liczeniu lub śpiewaniu podczas

wykonywania różnych czynności. Mówienie jest dodatkową

drogą bodźcowania, dzięki której dziecko ma możliwość

odbierania wrażeń poprzez cały system mięśniowo-

nerwowy. Mówienie sprzyja ponadto lepszej koncentracji

na wykonywaniu zadania, uświadamia ruch i pomaga

w utrwaleniu prawidłowego wzorca czynności. Słowne

opisy wykonywanych czynności dają świetne okazje do

mówienia. Mówienie podczas ruchu reguluje też pracę

układu oddechowego i usprawnia aparat mowy.

Usprawninie za pomocą

Usprawninie za pomocą

metody Peto

metody Peto

Usprawnianie polega na systematycznym

pobudzaniu psychoruchowego rozwoju

dziecka w zakresie:

• kontroli postawy i ruchów lokomocyjnych,

• koordynacji wzrokowo-ruchowo-czuciowo-

słuchowej,

• orientacji w czasie i przestrzeni

oraz odczuwania własnego ciała,

• życia emocjonalnego, rozwoju osobowości

i kontaktów społecznych,

• rozwoju mowy, porozumiewania się gestem,

• rysowania, pisania, czytania oraz rozwijania

pojęć  o otaczającym świecie.

Prowadzący zajęcia

Prowadzący zajęcia

• Za niezwykle ważne i istotne w metodzie

Petö uważa się prowadzenie dzieci stale

przez te same osoby, zwane konduktorami

lub przewodnikami. Wszystkie osoby

prowadzące terapię muszą przejść

odpowiednie szkolenie w Instytucie.

Ponieważ w Polsce nie ma jeszcze

terapeutów, którzy ukończyliby 4-letnie

studia w Instytucie Petö, zajęcia prowadzą

absolwenci kursów z Brukseli i Budapesztu,

albo zbierający doświadczenia w polskich

ośrodkach.

Umeblowanie sali

Umeblowanie sali

• Charakterystyczne dla metody

Petö jest umeblowanie sali.
Pokoje wyposażone są
w specjalnej konstrukcji meble,
które służą do ćwiczeń, jak
również do czynności dnia
codziennego. W skład
umeblowani

Wyposażenie

Wyposażenie

• Sprzęty Petö to właściwie proste meble

domowego użytku, które dzięki przemyślanej

konstrukcji spełniają wiele funkcji.

• Podstawowe sprzęty to:
• prycza – ława,
• krzesła,
• taborety,
•  podnóżki,
• kijki,
• kółka
• chwytaki.

Prycza

• Prycza to stół wysokości

około 45cm i szerokości

60cm, którego blat

wykonany jest ze

szczebelków

ułatwiających dziecku

chwytanie, co jest

konieczne, aby nauczyło

się ono wsuwać na ławę i

zsuwać oraz siedzieć

samodzielnie. Każde

dziecko ma swoją ławę,

która w dzień służy mu do

ćwiczeń, posiłków i zajęć

szkolnych, a w nocy do

spania.

 

Krzesełko

• Każde dziecko ma

własne krzesełko,

proste, drewniane,

ze szczebelkowym

oparciem, które

służy mu do

siedzenia i

chodzenia. Oprócz

małych, są również

krzesła z wyższymi

oparciami, które

spełniają rolę

drabinki podczas

ćwiczeń stania lub

ćwiczeń rąk.

Taborety

Taborety.
• Bez oparcia, ze

szczebelkowym
blatem służą do
nauczenia
dziecka
siedzenia bez
oparcia.

Podnóżki

• podnóżki.
• Prostokątne,

drewniane
podstawki pod nogi,
aby dziecko
podczas siedzenia
na krzesełku
opierało
prawidłowo całe
stopy na podłożu.

Kijki, kółka, chwytaki

• Kijki, kółka,

chwytaki.

• Do ćwiczeń rąk i

stabilizacji ciała
podczas
siedzenia.

Samoobsługa

Samoobsługa

• W metodzie Petö najwięcej czasu

przeznacza się na naukę

samoobsługi. Dzieci uczą się

samodzielnego jedzenia,

ubierania, mycia, załatwiania

potrzeb fizjologicznych. Stały

rozkład dnia oraz powolne tempo

zajęć pozwalają nadążyć za grupą

wszystkim dzieciom, które mają

większe trudności

Dla kogo?

Dla kogo?

• Metody Petö raczej nie stosuje się

wobec wszystkich dzieci

niepełnosprawnych (choć jej elementy

okazują się skuteczne nawet u dzieci

kilkumiesięcznych). Pacjent musi mieć

co najmniej trzy-cztery lata, tj. musi

umieć mówić i być sprawny

przynajmniej w takim stopniu, aby

mógł samodzielnie (ewentualnie

z małą pomocą) wykonywać

ćwiczenia.

Prowadzenie zajęć

Prowadzenie zajęć

• W metodzie Petö usprawnianie prowadzone

jest grupowo. O doborze członków zespołu

decyduje rodzaj i stopień niesprawności

ruchowej oraz poziom ich rozwoju

intelektualnego. Każde dziecko - uczestnik

zajęć ma zapewniona równorzędna pomoc,

a w szczególnych przypadkach może być

wspomagane indywidualnie (wszelkiego

rodzaju ułatwienia przy ćwiczeniach

ruchowych np. pomoc w ustabilizowaniu

kończyny, jednak bez wykonywania ruchu za

dziecko).

Zamierzenie metody

Zamierzenie metody

• W zamierzeniu metody Petö dzieci każdego dnia powinny

zdobywać nową umiejętność. Zaplanowane przez

przewodnika i asystentów ćwiczenia ruchowe i treści

dydaktyczne są ze sobą zawsze ściśle powiązane

i wprowadzane są w formie bloku zabawowego. Realizacja

wyznaczonych serii ćwiczeń oparta jest na tak zwanej

„rytmicznej motywacji”, która polega na głośnym,

rytmicznym mówieniu, liczeniu lub śpiewaniu podczas

wykonywania różnych czynności. Mówienie jest dodatkową

drogą bodźcowania, dzięki której dziecko ma możliwość

odbierania wrażeń poprzez cały system mięśniowo-

nerwowy. Mówienie sprzyja ponadto lepszej koncentracji

na wykonywaniu zadania, uświadamia ruch i pomaga

w utrwaleniu prawidłowego wzorca czynności. Słowne

opisy wykonywanych czynności dają świetne okazje do

mówienia. Mówienie podczas ruchu reguluje też pracę

układu oddechowego i usprawnia aparat mowy.

Metoda Portage

Metoda Portage

Trochę teorii…

Trochę teorii…

• wczesna interwencja oparta na leczeniu domowym. Metoda

ta łączy nauczanie z usprawnianiem. Model ten został

opisany przez Georga Jesienina              w 1984 r. w USA w

mieście Portage. A zaczęto go opracowywać i wdrażać już

od 1969 r. z inicjatywy Biura Edukacji Niepełnosprawnych i

Pomocy we Wczesnej Edukacji.

• W pierwszym okresie głównym celem pracy było

sprawdzenie jego efektów                  i ustanowienie

podstaw prawnych dla tej innowacji pedagogicznej, jaką był

interdyscyplinarny wczesny program nauczania dzieci

niepełnosprawnych. Pozytywne wyniki w nauczaniu i

usprawnianiu dzieci osiągnięte dzięki pracy nauczycieli -

instruktorów (fizjoterapeutów, pielęgniarek, pedagogów)

oraz zadowolenie rodziców spowodowały, że model Portage

został zatwierdzony  i wprowadzony do powszechnego

stosowania od 1972r. jako metoda wczesnej interwencji.

Podstawowe zasady modelu

Podstawowe zasady modelu

Portage

Portage

• jak najwcześniejszy moment

objęcia dziecka opieką

(interwencją);

• · maksymalne włączenie rodziców

w proces nauczania i

usprawniania;

• · praca z dzieckiem w jego

naturalnym otoczeniu;

• · indywidualne podejście do

każdego dziecka;

• · praca oparta na współpracy

nauczyciela, dziecka i rodzica.

• Powszechne badania przesiewowe

pozwalają wychwycić dzieci, które

powinny być objęte wczesną

opieką. Dla każdego z nich określa

się indywidualny program, a także

sposoby jego realizacji oraz oceny

postępów w rozwoju.

W toku usprawniania należy

W toku usprawniania należy

dokonać oceny…

dokonać oceny…

•

odpowiednie dla danego środowiska, naturalne

i funkcjonalne metody nauczania;

•

· pracę nauczyciela - instruktora w domu

zarówno z dzieckiem, jak i z jego rodzicami; ,

•

· współistniejące ze schorzeniem głównym

sfery niesprawności i zaburzeń wtórnych;

•

styl, tryb życia i specyfikę środowiska

kulturalnego i wyznaniowego każdej rodziny;

•

· rozwijanie prawidłowych kontaktów z

rodzeństwem  w celu korzystnego wpływu na

•

proces usprawniania;

•

łagodzenie występujących w rodzinie i

otoczeniu niekorzystnych zaburzeń

emocjonalnych.

•

Odpowiednio przygotowani rodzice pod

kierunkiem nauczyciela prowadzą zajęcia w

domu. Instruktor ma zwykle pod opieką 10 - 15

rodzin, odwiedza raz  w tygodniu każdą z nich

spędzając około 2-3 godzin w każdym domu.

•

Co tydzień w gronie zespołu znającego dziecko

objęte opieką (lekarze domowi, dyrektorzy

szkół, szefowie zespołów rehabilitacyjnych)

omawia się dokładny stan poszczególnych

dzieci, rozważa się ich problemy i ustala

program , na następny tydzień.

•

Plan usprawniania opiera się na wynikach

badań i informacjach rodziny. W tym celu

stosowane są specjalnie dla tego modelu

opracowane i sprawdzone testy.