ADMINISTRACJA OCHRONY
ŚRODOWISKA
Prowadzący: dr Wojciech Gliniecki
WYKŁAD 2
ZASADY OGÓLNE
I. ZASADY OGÓLNE – ZAGADNIENIA WSTĘPNE
Zasada ogólna – pewien typ instytucji prawnej
dotyczącej
wskazanej dziedziny prawa.
Istnieją dwa kierunki myśli prawniczej w tym
zakresie:
1) koncepcja J. Wróblewskiego wyróżniająca:
- postulaty systemu prawa,
- zasady prawa - normy, którym przypisuje się zasadniczą
rolę
w tworzeniu całego systemu prawa, jego pojedynczych
fragmentów, jak
również pojedynczych instytucji.
2) koncepcja S. Wronkowskiej, M. Zielińskiego
i Z. Ziembińskiego wyróżniająca dwie kategorie
zasad
prawa:
- zasada prawa w rozumieniu opisowym – typ
określonej instytucji
prawnej,
- zasada prawa w rozumieniu dyrektywalnym –
metody
postępowania mające moc wiążącą w stosunku do
podmiotów prawa.
ZASADY OGÓLNE W PRAWIE OCHRONY
ŚRODOWISKA – POGLĄDY DOKTRYNY
R. Paczuski – z treści ustawy z dnia 30 stycznia 1980 r. o
ochronie
i kształtowaniu środowiska wyprowadził 6 zasad prawa
dotyczących
ochrony środowiska (planowości, gospodarności,
legalności,
kompleksowości, zachowania równowagi przyrodniczej,
interpretacji
funkcjonalnej).
J. Boć sformułował 4 warunki konceptualizacji porządku
prawnego
dotyczącego zasad ogólnych ochrony środowiska:
- w ochronie środowiska nie należy formułować zasad
ogólnych, które
nie mają związku z przedmiotem ochrony prawnej, lecz są
właściwe dla
całości prawa administracyjnego lub całego systemu
prawa polskiego,
- zasady prawne muszą mieć bezwzględnie prawny
charakter,
- zasady prawne muszą mieć charakter uniwersalny, który
będzie
dotyczył całego przedmiotu ochrony, a nie tylko jego
fragmentu,
- zasada powinna być wyodrębniona zgodnie z tą samą
metodą
postępowania, która jest stosowana także przy katalogu
zasad.
M. Górski – postuluje normatywne określenie zasad w
zakresie prawa
ochrony środowiska, co sprzyjałoby wyodrębnieniu się
przepisów
ochronnych w spójny system.
II. KONSTYTUCJA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
JAKO ŹRÓDŁO ZASAD PRAWA OCHRONY
ŚRODOWISKA
1) Zasada zrównoważonego rozwoju:
Art. 5
„Rzeczpospolita Polska (...) zapewnia ochronę środowiska,
kierując się
zasadą zrównoważonego rozwoju.”
2) Zasada bezpieczeństwa ekologicznego:
Art. 74 ust. 1
„1. Władze publiczne prowadzą politykę zapewniającą
bezpieczeństwo
ekologiczne współczesnemu i przyszłym pokoleniom.
Bezpieczeństwo ekologiczne – stan, w którym podczas
normalnej
eksploatacji zasobów środowiska nie mogą być
przekroczone ustalone
w przepisach prawnych poziomy zanieczyszczeń.
Celem bezpieczeństwa ekologicznego jest określenie
optymalnych
warunków zdrowia ludzi przez:
- ocenę ich narażenia na szkodliwe działanie zanieczyszczeń,
- opracowanie zasad zapobiegania skutkom zanieczyszczeń
biologicznych, chemicznych oraz fizycznych w środowisku.
3) Zasada obowiązku ochrony środowiska:
Art. 74 ust. 2.
„Ochrona środowiska jest obowiązkiem władz
publicznych.”
Art. 86
„Każdy jest obowiązany do dbałości o stan środowiska i
ponosi
odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego
pogorszenie.”
III. ZASADY PRAWA ZAWARTE W USTAWIE PRAWO
OCHRONY ŚRODOWISKA I USTAWIE O UDOSTĘPNIANIU
INFORMACJI O ŚRODOWISKU I JEGO OCHRONIE, UDZIALE
SPOŁECZEŃSTWA W OCHRONIE ŚRODOWISKA ORAZ O
OCENACH ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO
1) Zasada zrównoważonego rozwoju:
Sformułowana i wprowadzona w życie za pośrednictwem
Organizacji
Narodów Zjednoczonych (konferencja w Sztokholmie w
1972 r.,
konferencja „Środowisko i rozwój” w Rio de Janeiro w
1992 r.).
Najważniejsze dokumenty rozwijające treść zasady:
- Deklaracja z Rio,
- Globalny Program Działań – Agenda 21,
- Deklaracja o ochronie lasów.
Zasada zrównoważonego rozwoju w polskim
ustawodawstwie:
- ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu
przestrzennym
(pojęcie ekorozwoju),
- nowelizacja ustawy o ochronie i kształtowaniu
środowiska z dnia
29 sierpnia 1997 r.,
- ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony
środowiska
zrównoważony rozwój - taki rozwój społeczno-
gospodarczy,
w którym następuje proces integrowania działań
politycznych,
gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi
przyrodniczej
oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w
celu
zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych
potrzeb
poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno
współczesnego
pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.
(Art. 3 pkt 50) ustawy)
2) Zasada kompleksowości:
„Art. 5. Ochrona jednego lub kilku elementów
przyrodniczych powinna
być realizowana z uwzględnieniem ochrony pozostałych
elementów.”
„Kompleksowy” to synonim słów: całościowy, zespołowy.
Dwa ujęcia kompleksowości w prawie ochrony
środowiska:
a) element szerokiej idei zintegrowanego podejścia do kwestii
środowiskowych, z punktu widzenia całościowego ujęcia
wszystkich
elementów środowiska w ich wzajemnych oddziaływaniach,
b) kompleksowe traktowanie oddziaływań na środowisko (oceny
oddziaływania na środowisko, dostęp do informacji,
zintegrowane
pozwolenie środowiskowe).
Zgodnie z przedmiotową zasadą, środowisko może być
badane
w aspektach: statystycznym, strukturalnym i
funkcjonalnym.
3) Zasada prewencji:
„Art. 6. 1. Kto podejmuje działalność mogącą negatywnie
oddziaływać
na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu
oddziaływaniu.”
Środki prewencyjne – działania zapobiegające
powstaniu czynnika
szkodzącego.
Prewencja jest podstawową funkcją prawa ochrony
środowiska
i stanowi normatywny wyraz celowej działalności
skierowanej na
zapobieganie:
- zanieczyszczeniom i
- szkodom
w środowisku wywołanym przez działalność człowieka.
4) Zasada przezorności:
„Art. 6. (...) 2. Kto podejmuje działalność, której
negatywne
oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni
rozpoznane, jest
obowiązany, kierując się przezornością, podjąć wszelkie
możliwe środki
zapobiegawcze.”
Zasada przezorności dopuszcza ograniczenie bądź zakaz
prowadzenia
działalności mogącej spowodować szkody środowiskowe
także
wówczas, gdy możliwość ta nie została jeszcze w pełni
dowiedziona
naukowo.
Zasada ta uzupełnia zasadę prewencji i w sposób
znaczący podnosi
wymagania prawne w stosunku do tej zasady.
5) Zasada odpowiedzialności sprawcy –
„zanieczyszczający płaci”:
„Art. 7. 1. Kto powoduje zanieczyszczenie środowiska,
ponosi koszty
usunięcia skutków tego zanieczyszczenia.
2. Kto może spowodować zanieczyszczenie środowiska,
ponosi koszty
zapobiegania temu zanieczyszczeniu.
Art. 7a. Do bezpośredniego zagrożenia szkodą w
środowisku i do
szkody w środowisku w rozumieniu ustawy z dnia 13
kwietnia 2007 r.
o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz.
U. Nr 75,
poz. 493) stosuje się przepisy tej ustawy.”
Dwa ujęcia zasady „zanieczyszczający płaci”:
- szersze: odpowiedzialność finansowa w pełnym zakresie za
szkody
wywołane własną działalnością niezależnie od jej zgodności z
prawem,
- węższe: odpowiedzialność finansowa za przestrzeganie
pełnego
zakresu standardów obowiązujących w ramach danej
jurysdykcji.
INSTRUMENTY DZIAŁANIA STOSOWANE PRZEZ
ADMINISTRACJĘ PUBLICZNĄ PRZY REALIZACJI
ZASADY „ZANIECZYSZCZAJĄCY PŁACI”:
1) normy,
2) opłaty.
Ad 1.
W ramach norm wyróżnić można następujące grupy:
a) normy jakości środowiska, wyznaczające w sposób
wiążący poziomy
zanieczyszczeń lub uciążliwości, których nie wolno
przekraczać
w środowisku lub jego części,
b) normy dotyczące produktów określające poziomy
zanieczyszczeń
lub uciążliwości, których nie wolno przekraczać (skład,
wartość emisji,
właściwości lub cechy produktu, warunki badań
testowych,
znakowania, testowania, etykietowania).
c) normy technologiczne:
- normy emisji określające poziomy zanieczyszczeń lub
uciążliwości,
których nie wolno przekraczać podczas eksploatacji
instalacji stałych,
- normy projektowe instalacji wskazujące warunki do
spełnienia
podczas projektowania i budowy urządzeń stałych
przeznaczonych do
ochrony środowiska,
- normy eksploatacji określające warunki wymagane
podczas
eksploatacji stałych instalacji przeznaczonych do ochrony
środowiska.
Ad 2)
Opłaty wywodzą się z:
- koncepcji kosztów zewnętrznych,
- teorii internalizacji tych kosztów z wykorzystaniem
optymalnego podatku Pigou
(uświadamianie sprawcom
zanieczyszczenia rzadkości dóbr środowiskowych i zdolności
środowiska do asymilacji zanieczyszczeń, stwarzanie bodźców do
bardziej oszczędnego ich wykorzystywania.).
Opłaty w prawie spełniają dwojaką funkcję:
- bodźcową
(zachęcają sprawcę zanieczyszczenia do podejmowania
środków zaradczych redukujących powodowane przez niego
zanieczyszczenia przy użyciu najtańszych metod działania)
,
- redystrybucyjną
(skłaniają sprawcę zanieczyszczenia do
ponoszenia kosztów przypadających na niego w ramach wspólnie
podejmowanych działań)
.
Kontrpropozycja dla klasycznej postaci zasady
„zanieczyszczający płaci”:
W celu osiągnięcia wyjątkowego stopnia czystości
środowiska, prawo
przewiduje finansowe rekompensowanie szczególnie
uciążliwych
kosztów dla sprawców zanieczyszczeń:
- pomoc w badaniach prowadzonych nad rozwojem
technologii, procesów
produkcji i produktów ograniczających stopień
zanieczyszczenia środowiska,
- dotowanie zanieczyszczających w celu dostosowania ich
działalności do
standardów w zakresie ochrony środowiska.
Warunki dopuszczalności dotacji:
1) dotacja nie może powodować zakłóceń w handlu międzynarodowym i w
działalności
inwestycyjnej,
2) brak dotacji spowoduje poważne trudności w funkcjonowaniu przemysłu,
3) dotacja może dotyczyć wyłącznie okresu przejściowego, a jej brak może
stworzyć problemy
społeczno-gospodarcze związane z realizacją krajowej polityki w dziedzinie
ochrony
środowiska.
Formy pomocy finansowej kierowanej do sprawcy
zanieczyszczeń:
- subsydia bezpośrednie (np. środki przeznaczone na koszty budowy
urządzeń
oczyszczających),
- subsydia pośrednie (np. ulgi podatkowe na cele inwestycyjne w zakresie
ochrony
środowiska).
6) Zasada nadrzędności wymagań ochrony
środowiska
wobec polityk i programów dotyczących
ochrony
środowiska:
„Art. 8. Polityki, strategie, plany lub programy dotyczące
w szczególności przemysłu, energetyki, transportu,
telekomunikacji,
gospodarki wodnej, gospodarki odpadami, gospodarki
przestrzennej,
leśnictwa, rolnictwa, rybołówstwa, turystyki i
wykorzystywania terenu
powinny uwzględniać zasady ochrony środowiska i
zrównoważonego
rozwoju.”.
Zdaniem S. Wrzoska i J.M. Izdebskiego polityka
administracyjna
powinna uwzględniać założenia polityki ekologicznej wraz
z postulatami dotyczącymi poszukiwania równowagi
pomiędzy
czynnikami rozwoju.
7) Zasada dostępu do informacji:
„Art. 74 (...) 3. Każdy ma prawo do informacji o stanie i
ochronie
Środowiska.” (Konstytucja RP).
Zasada ta została rozwinięta w ustawie z dnia 3 października
2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na
środowisko.
Akty prawa międzynarodowego i wspólnotowego:
- zasada nr 10 Deklaracji z Rio de Janeiro (koncepcja partycypacji
publicznej),
- Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w
podejmowaniu decyzji oraz do
dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska z dnia 25
czerwca 1998 r.
(Konwencja z Aarhus),
- dyrektywa Rady 90/313/EWG z dnia 7 czerwca 1990 r. w sprawie swobody
dostępu do
informacji o środowisku,
- dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE w sprawie
publicznego dostępu do
informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG
(instrumentem
realizacji postanowień dyrektywy jest m.in. Europejski Rejestr Uwalniania i
Transferu
Zanieczyszczeń).
8) Zasada partycypacji publicznej:
„Art. 74 (...) 4. Władze publiczne wspierają działania
obywateli na
rzecz ochrony i poprawy stanu środowiska.” (Konstytucja
RP)
Partycypacja – określa relację między jednostką, a określoną
organizacją, polegającą
na tym, że jednostka uczestniczy w działaniu wielopodmiotowym
organizacji
wykonującej określone funkcje.
Zasada partycypacji publicznej:
- podstawową zasadą funkcjonowania państwa demokratycznego,
- jej przestrzeganie miernikiem poszanowania przez organy
administracji zasady
praworządności,
- jest podstawowym prawem obywatelskim,
- zawarty w niej obowiązek konsultacji społecznych stanowi powinność
prawna
organów administracji publicznej.
W polskim prawie ochrony środowiska zasada
partycypacji publicznej
występuje na dwóch płaszczyznach:
- postępowania administracyjnego:
przyczynia się do wypracowania i podejmowania optymalnych
decyzji zgodnych z najlepszą dostępną wiedzą w zakresie
ochrony,
zwiększa poziom kontroli społecznej w procesie stosowania
przepisów prawa,
pozwala przedstawicielom danej społeczności realnie wpływać na
realizację celów ochrony środowiska, będących pochodną polityki i
prawa ochrony środowiska,
- legislacyjnej:
obejmuje postępowania, w ramach których tworzone są dokumenty
programowe o charakterze strategicznym (projekt polityki,
strategii, planu lub programu rozwoju i restrukturyzacji, projekt
studium i planu zagospodarowania przestrzennego),
zapewnia współudział w przygotowaniu planów, programów i
wytycznych dotyczących środowiska.
9) Zasada ujednolicania:
„Art. 12. 1. Podmioty korzystające ze środowiska oraz
organy
administracji są obowiązane do stosowania metodyk
referencyjnych,
jeżeli metodyki takie zostały określone na podstawie
ustaw.”
Adresatami zasady porównywalności wyników (badań i pomiarów) są:
- organy państwa,
- podmioty obciążone obowiązkiem prowadzenia określonych
pomiarów i badań.
10) Inne zasady prawa ochrony środowiska:
- zasady ogólne
(zasada likwidacji szkody u źródeł jej powstania,
zasada wysokiego
poziomu ochrony środowiska, zasada zintegrowanej ochrony
środowiska, zasada
ochrony klimatu)
,
- zasady szczegółowe (
dotyczące poszczególnych działów prawa
ochrony
środowiska (np. ochrony wód, ochrony przyrody lub gospodarki
odpadami
).
IV. ZASADA SUBSYDIARNOŚCI W PRAWIE
OCHRONY ŚRODOWISKA
Zasada subsydiarności (pomocniczości) –
dopuszczenie możliwości
interwencji wyższego szczebla określonej struktury
społecznej tylko
w sytuacji, kiedy szczeble niższe nie są w stanie
określonego problemu
skutecznie rozwiązać.
Zasada subsydiarności występuje w dwóch zasadniczych
aspektach:
1) podział kompetencji pomiędzy Unię Europejską, a
państwa
członkowskie,
2) podział kompetencji w ramach danego państwa między:
- szczebel centralny (administracja rządowa wraz z jej organami
terenowymi),
- szczebel lokalny (jednostki samorządu terytorialnego).
Do zasady pomocniczości odwołuje się preambuła
Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej:
„ (...) ustanawiamy Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej
jako prawa podstawowe dla państwa oparte (...) na zasadzie
pomocniczości
umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot.”
Umocowanie dla tej zasady znaleźć można także w
przepisach
konstytucyjnych dotyczących samorządu terytorialnego:
- domniemanie kompetencji gminy jako podstawowej
jednostki
samorządu terytorialnego:
„Art. 164 (...) 3. Gmina wykonuje wszystkie zadania samorządu
terytorialnego nie
zastrzeżone dla innych jednostek samorządu terytorialnego.”
- zasada decentralizacji władzy publicznej:
„Art. 15 (...) 1. Ustrój terytorialny Rzeczypospolitej Polskiej zapewnia
decentralizację
władzy publicznej.”