Materiały pochodzą z Platformy
Edukacyjnej Portalu
www.szkolnictwo.pl
Wszelkie treści i zasoby edukacyjne publikowane na łamach Portalu www.szkolnictwo.pl mogą być wykorzystywane przez jego
Użytkowników
wyłącznie
w zakresie własnego użytku osobistego oraz do użytku w szkołach podczas zajęć dydaktycznych. Kopiowanie, wprowadzanie zmian,
przesyłanie,
publiczne
odtwarzanie
i wszelkie wykorzystywanie tych treści do celów komercyjnych jest niedozwolone. Plik można dowolnie modernizować na potrzeby
własne
oraz
do
wykorzystania
w szkołach podczas zajęć dydaktycznych.
Zmysł słuchu i
równowagi
Ucho
Jest narządem słuchu i równowagi. Składa się zasadniczo z
trzech części:
ucha zewnętrznego
(1),
środkowego
(2) i
wewnętrznego
(3).
Ucho zewnętrzne
Składa się z
małżowiny usznej
i
przewodu słuchowego
zewnętrznego
,
który
dochodzi
do
błony
bębenkowej
.
Małżowina uszna zbudowana jest z tkanki chrzęstnej
sprężystej, pokrytej skórą. Jej kształt wykazuje
różnice osobnicze – wiele cech warunkowanych jest
genetycznie.
Zadaniem
małżowiny
jest
wychwytywanie i kierowanie fal dźwiękowych do
przewodu słuchowego. Występuje tylko u ssaków
(w tym u człowieka).
Przewód słuchowy zewnętrzny odpowiedzialny jest za
przekazywanie dźwięków pobranych z otoczenia
przez małżowinę uszną. Rozpoczyna się otworem
słuchowym
zewnętrznym
a
kończy
błoną
bębenkową. W skórze przewodu umieszczone są
gruczoły produkujące woskowinę.
płatek
małżowiny
otwór słuchowy
zewnętrzny
Ucho środkowe
Stanowi ono niewielką przestrzeń wypełnioną powietrzem,
ograniczoną od strony zewnętrznej
błoną bębenkową
(10),
a od strony wewnętrznej ścianą kostną ucha wewnętrznego.
W jamie ucha środkowego znajdują się trzy kosteczki
słuchowe:
młoteczek
(9),
kowadełko
(8) i
strzemiączko
(7).
Młoteczek z jednej strony łączy się z błoną bębenkową, a z
drugiej strony łączy się z kowadełkiem, kowadełko ze
strzemiączkiem, a ono z kolei łączy się z błoną okienka
owalnego. Ich zadaniem jest wzmocnienie drgań błony
bębenkowej i doprowadzenie ich do ucha wewnętrznego.
Kosteczki słuchowe są najmniejszymi kośćmi organizmu
ludzkiego.
Jamę ucha środkowego łączy z gardłem
trąbka słuchowa
(trąbka Eustachiusza), której zadaniem jest wyrównywanie
ciśnień po obu stronach błony.
Ucho wewnętrzne
Składa się z z połączonych ze sobą jam i kanałów,
tworzących
błędnik kostny
. Wewnątrz błędnika kostnego
mieści się
błędnik błoniasty
. Elementy błoniaste
wypełnione są płynem – śródchłonką (endolimfą), a
należą do nich:
błędnik – narząd równowagi
oraz
ślimak
(2)
– narząd słuchu
. Błędnik składa się z przedsionka (3)
i trzech kanałów półkolistych (1).
1
2
3
Budowa ucha
1-płatek uszny, 2-przewód słuchowy, 3-małżowina, 4-kanały
półkoliste, 5-ślimak, 6-trąbka słuchowa, 7-strzemiączko, 8-
kowadełko, 9-młoteczek, 10-błona bębenkowa
Zmysł słuchu
Słuch pełni bardzo ważną rolę u człowieka, ale także u
innych ssaków i ptaków. Właściwy receptor odbierający
fale akustyczne znajduje się w uchu wewnętrznym, w
ślimaku i nazywany jest
narządem spiralnym – Cortiego
.
Tam zachodzi przetworzenie fal akustycznych na
impulsy nerwowe.
W jaki sposób odbieramy
dźwięki?
Małżowina uszna
(1) zbiera fale dźwiękowe i kieruje je
do
przewodu słuchowego zewnętrznego
(2), gdzie
ulegają wzmocnieniu. Fale dźwiękowe kierują się dalej
do elastycznej, owalnego kształtu błony bębenkowej,
która zamyka koniec przewodu słuchowego i dzięki
swojej specyficznej budowie powoduje dalsze
wzmocnienie dźwięku.
Błona bębenkowa
(3) drga pod
wpływem fali dźwiękowej jak membrana prawdziwego
bębna. Drgania te są przekazywane są do ucha
środkowego,
W uchu środkowym znajdują się najmniejsze w organizmie człowieka
kosteczki (4):
młoteczek, kowadełko i strzemiączko
. Rolą kosteczek
słuchowych jest wzmocnienie fali dźwiękowej i przekazanie drgań
poprzez
okienko owalne
(7) do płynu wypełniającego ucho
wewnętrzne. Dźwięk dociera do ślimaka (5), który jest systemem
kanałów. Wypełniony jest płynem, który przemieszcza się pod
wpływem drgań okienka owalnego. Przemieszczający się płyn
wprawia w ruch komórki
narządu Cortiego
, które przekształcają
energię mechaniczną w impulsy elektryczne przekazywane do
włókien
nerwu słuchowego
(6). Te wędrują dalej do mózgu, gdzie są
analizowane i interpretowane przez wyspecjalizowane ośrodki w korze
mózgowej. W ten sposób słyszymy.
8
8 – okienko okrągłe
Natężenie dźwięku
Poziom natężenia dźwięku mierzy się za pomocą jednostek
umownych –
decybeli
(dB). Bodziec progowy, przy
którym można osiągnąć u człowieka próg słyszenia,
wynosi 0 dB. Maksymalne natężenie dźwięku wynosi
140 dB. Dźwięki o natężeniu powyżej tej wartości poza
wrażeniem słuchowym wywołują również czucie bólu
związane z uszkodzeniem narządu spiralnego.
Ludzie młodzi odbierają dźwięki o częstotliwości w zakresie
od 20 do 20 000 Hz. W miarę starzenia się organizmu
górna granica obniża się i dźwięki o dużej częstotliwości
nie są słyszane. Najlepiej odbierane są dźwięki w
zakresie od 1000 do 3000 Hz.
Wykres
przedstawiający
skalę natężenia
dźwięku w
decybelach:
Zmysł równowagi
Choć ucho kojarzy się prawidłowo ze zmysłem słuchu
podstawową jego funkcją u kręgowców jest udział w
utrzymaniu równowagi ciała. Narządem równowagi jest
błędnik
, który składa się z części kostnej – błędnika
kostnego i leżącej wewnątrz części błoniastej - błędnika
błoniastego. W skład błędnika wchodzą przedsionek,
obejmujący
łagiewkę
i
woreczek
oraz trzy
kanały
półkoliste
.
Kanały półkoliste
Ułożone są w trzech płaszczyznach prostopadłych do
siebie. Bańkowate zakończenia kanałów pokryte są
komórkami zmysłowymi
reagującymi na skręty i obroty
ciała, składające się na przyśpieszenie kątowe. Każdy
kanał jest wypełniony endolimfą (śródchłonką). Ruch
endolimfy wywołany skrętami głowy podrażnia włoski
komórek zmysłowych. Ponieważ kanały półkoliste
ułożone są w trzech różnych płaszczyznach, więc ruch
głową w dowolnym kierunku powoduje ruch endolimfy
przynajmniej w jednym kanale. Kanały półkoliste
Przedsionek błędnika
W przedsionku leżą
łagiewka
i
woreczek
, które zaopatrzone
są w nabłonek nerwowy z komórkami zaopatrzonymi we
włoski. W strukturach tych znajdują się drobne kryształki
węglanu wapnia uformowane w postaci kamyków
zwanych
otolitami
. Komórki receptorowe leżą w
przedsionku w różnych płaszczyznach. Otolity, pod
wpływem siły grawitacji, uciskają komórki zmysłowe i
wprawiają je w stan pobudzenia. Pobudzenia te zostają
przeniesione
do
układu
nerwowego,
gdzie
są
przetwarzane na wrażenia o położeniu ciała w
przestrzeni.
Należy pamiętać, że utrzymywanie równowagi u człowieka
zależy nie tylko od prawidłowych czynności błędnika, ale
także
od
pracy
narządu
wzroku,
niektórych
proprioreceptorów i od receptorów wrażliwych na ucisk,
znajdujących się w podeszwach stóp.
Czy wiesz, że…?
Ucho ludzkie jest wyjątkowo efektywnym narządem
słuchu, tak dalece, że jego dalsza ewolucja byłaby
bezcelowa, gdyż umożliwiałaby rejestrowanie dźwięków
towarzyszących ruchom cząsteczek powietrza, a to z
kolei dostarczałoby męczących wrażeń.
W uchu długotrwale eksponowanym na działanie
intensywnych dźwięków może dojść do uszkodzenia
narządu Cortiego, co oznacza utratę słuchu.
Literatura:
• Lewiński W. i inni, 2006. Biologia 1. Operon, Gdynia
• Traczyk W. Z., 2005. Fizjologia człowieka w zarysie.
PZWL, Warszawa
• Villee i inni, 1996. Biologia. Multico, Warszawa
• Wiśniewski H, 1998. Biologia. Agmen, Warszawa
• Gołda W., Wardas J. 1994. Biologia. Nowa Era, Warszawa