Trichomonas vaginalis –
Rzęsistek pochwowy
Charakterystyka
•
Pierwotniak, posiada dobrze rozwinięty aparat ruchu
(rzęski
i błona falująca)
•
Miejscem bytowania jest najczęściej u kobiet pochwa,
kanał szyjki macicy i pęcherz moczowy, a u mężczyzn -
cewka moczowa, gruczoł krokowy i pęcherzyki nasienne.
•
Żywicielem jest człowiek. Wywołuje u niego chorobę –
rzęsistkowice (trichomonozę). Może ona mieć przebieg
ostry lub przewlekły.
•
Rzęsistek występuje tylko w stadium trofozoitu.
•
Ze względu na dużą aktywność ruchową pasożyta
choroba występuje w postaci wieloogniskowej – zajmuje
pochwę, cewkę moczową, szyjkę macicy.
•
Narażeni na zachorowanie są także mężczyźni.
Budowa
•
Kształt owalny, gruszkowaty lub okrągły, rzadziej
wrzecionowaty,
•
Jądro owalne lub wrzecionowate, znajduje się
bliżej bieguna przedniego,
•
Pięć rzęsek: cztery wolne (przednie), jedna (tylna)
daje początek błonie falującej,
•
Wymiary od 8 do 30 mikrometrów
•
Nie ma mitochondrium – wykazuje właściwości
beztlenowca,
•
Rozmnaża się poprzez podział.
Budowa c.d.
Cykl
rozwojow
y
Drogi zakażenia
Najczęściej podczas stosunku płciowego (droga
bezpośrednia).
Poprzez wydzielinę na wspólnie używanych
przedmiotach kąpielowych, urządzeniach sanitarnych,
ręcznikach, bieliźnie lub niewyjałowionych narzędziach
lekarskich (droga pośrednia)
Zakażeniu sprzyja także niedostateczna higiena
intymna oraz częsta zmiana partnerów seksualnych.
Objawy chorobowe
U kobiet:
Świąd, pieczenie
Zaburzenia oddawania moczu
Upławy żółtej lub zielonkawej barwy, o pienistym
charakterze
i przykrym zapachu
Wypryski wokół warg sromowych
Owrzodzenie śluzówki
Ból przy kontaktach seksualnych
Zaburzenia miesiączkowania
Zmiana odczynu pochwy na zasadowy
Objawy chorobowe c.d.
U mężczyzn:
Świąd wokół ujścia cewki moczowej
Stany zapalne żołędzia oraz napletka
Szklista wydzielina z prącia
Zaburzenia w oddawaniu moczu
Stany zapalne gruczołu krokowego i najądrzy
(rzadziej)
Postacie rzęsistkowicy
Choroba może przebiegać bezobjawowo.
Najczęściej dotyczy to mężczyzn.
Wyróżniamy przebieg, postać przewlekłą (o
wymienionych wcześniej objawach) oraz postać
ostrą. Objawy pozostają w dużej części
niezmienione, zwiększa się nasilenie ich
występowania, tak u kobiet, jaki i mężczyzn.
Diagnostyka i leczenie
Rozpoznanie można postawić w oparciu o wynik
badania mikroskopowego materiału biologicznego
pobranego od pacjenta, tj. wydzieliny pochwy,
cewki moczowej lub osadu moczu.
Leczenie polega najczęściej na podawaniu
chemioterapeutyków, głównie metronidazolu oraz
innych pochodnych imidazolowych.