Zarządzanie cyklem

życia produktu

(5)

Dr. hab. inż. Ryszard Nowosielski Prof. Pol. Śl.

Projektowanie Produktu

Środowiskiem

Zgodnego ze

Istniejący

Produkt

Nowy

Produkt

Wymagania

Programu

Polepszenie Wpływu

Produktu na Środowisko

Minimalizowanie Wpływu

Produktu na Środowisko

Zaprojektowany Produkt

Nowo Zaprojektowany

Produkt

Produkt Zgodny ze Środowiskiem

Zewnętrzna Ocena

Wewnętrzna Ocena

Przedsiębiorstwa

- Definicja

- Kryterium

- Priorytet

Czynniki Oceny Zewnętrznej

- Organizatorzy projektowania

- Oreganizacje konsumenckie

- Warunki rynkowe

- Ogólna percepcja

- Program ekoetykietowaniaLCA

- Polityka produktu

CYKL ŻYCIA
PRODUKTU

Przykład wykresu przepływów procesowych dla

produkcji niskotłuszczowego masła roślinnego

R O L A L C A W

P O D E J

M O W A N

I U D E C Y Z J I

Aspekty środowiskowe

A n a liz y ś r o d o w i s k o w e

Aspekty pozaśrodowiskowe

In n e t y p y a n a l i z

L C A

E IA

R A

S F A

IN N E

K osz tów

B ez piec ze ńs tw a

Z atrud nien ia

I N N E

RAMY OKREŚLA J ĄC E

PODJ ĘCIE DEC YZJ I

(Analiza kosztów i zysków)

P o d j ę c i e d e c y z j i

W y z n a c z n ik d e c y z j i

LCA jest stosowane przez przynajmniej cztery
typy podstawowych użytkowników:

•Przemysł i inne komercyjne przedsiębiorstwa.

•Rządy państw i lokalne władze, oraz narodowe
i międzyrządowe ustawodawcze ciała.

•Organizacje pozarządowe jak organizacje
konsumenckie i grupy ekologiczne.

LCA może być wykorzystywane do celów
operacyjnych

jak

ocena

indywidualnych

produktów oraz do celów strategicznych, takich
jak ocena różnych scenariuszy politycznych,
strategii zarządzania odpadami lub koncepcji
projektowych.

LCA może być wykorzystywana wewnętrznie
lub zewnętrznie w stosunku do organizacji.

Przemysłowe aplikacje LCA:

 Ulepszenie produktu

 Projektowanie produktu

 Formułowanie polityki przedsiębiorstwa

 Informacje o produkcie

 Do negocjacji

 Formułowanie strategii marketingowej
Główne rządowe aplikacje LCA:

 Ekoetykietowanie

 Depozytowo – refundacyjny system

 Subsydia i opodatkowanie

 Ogólna polityka

Problemy powodowane przez LCA:

 Hamowanie działań z powodu zbyt skomplikowanej
procedury

 Szybka dezaktualizacja danych

 Może utrudniać ulepszenia technologiczne które mogą
być jednocześnie ulepszeniami środowiskowymi
Złe rezultaty są możliwe kiedy:

Źle postawiono problem – pytanie

Wprowadzono złe dane

Zastosowano błędną analizę

Narzędz

ie

Przedmiot

Procesy

ekonomiczne

Geograficzne

ograniczenia

Czasowe

ograniczeni

a

LCA

produkt/funkcj

a

proces łańcuchowy

nieograniczone

nieograniczon

e

EIA

udogodnienie

proces

niełańcuchowy

określone położenie

ścisły czas

RA

maszyna

proces

niełańcuchowy

określone położenie

ścisły czas

SFA

substancja

wszystkie procesy

w regionie

określony obszar

definiują

użytkownicy

TA

technologia

częściowo

łańcuchowe/

całościowo

łańcuchowe

nieograniczone

nieograniczon

e

EA

firma

niełańcuchowe/

częściowo

łańcuchowe

określone położenia/

częściowo

nieograniczone

definiują

użytkownicy

Ocena cyklu życia produktu

ISO (International Organization for
Standardization)

SETAC (Society of Environmental Toxicology and
Chemistry)

EDIP (Environmental Design of Industrial
Products)

CML (Centre of Environmental Science at the
University of Leiden)

Mogą wystąpić duże różnice w wynikach końcowych ocen tego
samego systemu produktu, prowadzonych według różnych, a
nawet tych samych procedur.
Jest to wynikiem braku jednolitej, wewnętrznie spójnej, uznanej
na całym świecie procedury wspartej pełną bazą niezbędnych
danych,

obejmującą

wszystkie

wskaźniki

oraz

wielkości

wykorzystywane w poszczególnych etapach OCŻ. Zmienność,
niedostępność, nieporównywalność danych jest podstawową
trudnością w prawidłowej, powtarzalnej ocenie cyklu życia
produktu. Wpływ na to ma również sam charakter OCŻ, związany z
koniecznością analizowania bardzo złożonych, wielowątkowych
systemów produktowych oraz wymagający podejmowania szeregu
trudnych

decyzji

oraz

dokonywania

wielu

wyborów

w

poszczególnych etapach OCŻ.

Ogólna procedura

OCŻP

definiowanie celu oraz zakresu

oceny,

inwentaryzacja,

ocena oddziaływania,

prezentacja oraz interpretacja

wyników (ocena możliwości
poprawy)

Definiowanie celu oraz zakresu OCŻP

Ustalenie celu i jego zdefiniowanie wiąże się z

odpowiedziami m.in. na następujące pytania:

 do czego będą użyte wyniki OCŻP?

 jakie decyzje będą mogły być podjęte na podstawie

tej oceny?

 jakie potencjalne zmiany mogą zajść w działalności

przedsiębiorstwa na skutek podjęcia konkretnych
decyzji wynikających z OCŻP?

Wpływ na środowisko produktu zdeterminowany jest wszystkimi

procesami, jakie zachodzą w całym cyklu jego życia. Procesy
te oddziałują na środowisko poprzez tzw. ładunki
środowiskowe, na które składają się:

 wejściowe ładunki środowiskowe - stanowiące wejście

procesu, czyli surowce oraz energia,

 wyjściowe ładunki środowiskowe - stanowiące wyjście

procesu, czyli emisja zanieczyszczeń do atmosfery, wody i
gleby.

W OCŻP najważniejszą jest funkcja jaką spełnia produkt
w celu zaspokojenia potrzeb konsumentów. Funkcję tę
określa

ilościowo

oraz

jakościowo

jednostka

funkcjonalna, której podstawowym zadaniem jest
określenie wielkości odniesienia dla wejściowych i
wyjściowych ładunków środowiskowych.
Szczegółowość

określenia

jednostki

funkcjonalnej

uzależniona jest od złożoności systemu produktu oraz
celu OCŻ.
Kolejnym krokiem, jest ustalenie granic systemu
produktu. Zaczyna się od stworzenia listy składowych
produktu, która przedstawia strukturę danego produktu
w sposób hierarchiczny, od poziomu najwyższego,
którym jest produkt sam w sobie, poprzez wszystkie
podzespoły, aż do elementarnych jego komponentów na
poziomie najniższym.
Na liście tej znajdują się wszystkie elementy, wraz ze
związanymi z nimi procesami jednostkowymi według
kolejności realizacji - odpowiednio dla każdego elementu,
a także materiały pomocnicze, niezbędne dla
prawidłowego przebiegu poszczególnych procesów.

Drobne elementy jednostkowe produktu związane z tymi
samymi procesami jednostkowymi można łączyć w tzw.
grupy materiałowe.
Wszystkie materiały podstawowe i pomocnicze oraz procesy
zawarte w liście składowych produktu są opisane ilościowo
za pomocą specyficznych im jednostek. Jednostką
charakteryzującą wszystkie materiały jest ich masa.
Natomiast procesy są opisywane jednostkami w zależności
od charakteru danego procesu.
Ponieważ większość systemów produktu zawiera bardzo
wiele różnorodnych procesów, zadaniem tego etapu jest
ograniczenie ich liczby (wprowadzenia granic systemu).
Należy wyróżnić tylko te, które są istotne ze środowiskowego
punktu widzenia. Zachodzi tu pewien paradoks, gdyż należy
przewidzieć to, co niejako jest pośrednim celem OCŻ,
mianowicie wyłonić najbardziej niebezpieczne procesy dla
środowiska w całym cyklu życia produktu. Ten etap to tzw.
screening, który wymaga ogólnej oceny systemu produktu,
będąc niejako wstępem do późniejszego gromadzenia
właściwych, czyli faktycznie potrzebnych informacji.

W tworzeniu granic ocenianego systemu produktu, gdy

decyduje się o uwzględnieniu lub pominięciu danego
procesu czy komponentu produktu stosuje się zasadę
MECO (Materials - Energy — Chemicals — Others), na
którą składają się następujące grupy:

• zużycie surowców i materiałów,

• energochłonność,

• zużycie oraz emisja substancji chemicznych, szczególnie

trujących,

• inne, nie uwzględnione we wcześniejszych grupach.

W zależności od składowych w powyższych grupach i ich wielkości

podejmuje się decyzję o włączeniu danego procesu do ocenianego
systemu produktu lub pominięciu go jako nieistotnego ze względu
na oddziaływanie na środowisko.

Przy ustalaniu granic systemu produktu, poza aktualnym stanem

wielkości charakteryzujących wszystkie procesy, należy wziąć
także pod uwagę przewidywane zmiany technologiczne, co
oznacza, iż powinno zwracać się uwagę na kierunki rozwoju
technologii w danej gałęzi przemysłu i na podstawie tych informacji
podejmować związane z tym odpowiednie decyzje już na tym
etapie OCŻP.

Istotnym problemem na etapie ustalania granic systemu
produktu jest alokacja. Z problemem alokacji można
spotkać się w przypadku procesów jednostkowych, których
część ładunków środowiskowych wykracza poza
oceniany system produktu i może stanowić wejście
lub wyjście innego systemu produktu. W takich
przypadkach należy dokonywać alokacji, tzn. przypisywać
tylko odpowiednie ładunki środowiskowe do określonego
systemu produktu.
Można wyróżnić dwie sytuacje, w których dany proces
przyczynia się do realizacji więcej niż jednej usługi:
•wytwarzanie koproduktów - w przypadku procesu lub
grupy procesów, których efektem jest kilka koproduktów,
przyczyniających się do zaspokojenia konkretnych potrzeb,
należy cały potencjał oddziaływania na środowisko
związany z danym procesem podzielić między koprodukty,
•recykling – oznacza, że odzyskany materiał wchodzi w
skład nowego systemu produktu, podczas gdy wcześniej
był składnikiem innego systemu. W takich sytuacjach
pewne procesy, szczególnie w pierwszych etapach cyklu,
są wspólne dla różnych produktów.

Inwentaryzacja

Celem

inwentaryzacji

jest

zebranie

danych

pochodzących

z

wszystkich

istotnych

(ze

środowiskowego punktu widzenia) procesów, które
zostały zidentyfikowane we wcześniejszym etapie i
włączone do systemu produktu oraz odniesienie ich
do zdefiniowanej jednostki funkcjonalnej.

Specyfikacja każdego procesu przedstawiana jest w tzw.:

karcie procesu, która powinna zawierać trzy kategorie
informacji:

 opis procesu,

 inwentaryzację procesu, czyli ilościowe przedstawienie

ładunków środowiskowych wejściowych i wyjściowych,

 pozostałe informacje dotyczące ograniczeń w

procesach, pochodzenia i jakości danych itp.

Dane wprowadzane do karty procesu można podzielić na

dwa rodzaje ze względu na charakter ładunku
środowiskowego:

• skończone ładunki środowiskowe, czyli takie, które

pochodzą bezpośrednio ze środowiska naturalnego i nie
zostały poddawane innym procesom w przypadku
wejściowych ładunków środowiskowych oraz te, które są
przekazywane

bezpośrednio

do

środowiska

dla

wyjściowych ładunków środowiskowych,

• nieskończone

ładunki

środowiskowe,

będące

wejściowym lub wyjściowym ładunkiem środowiskowym w
innym procesie danego systemu produktu.

Skończone ładunki środowiskowe ilościowo określane są

zawsze poprzez ich masę, pozostałe natomiast mają
jednostki charakterystyczne dla procesu, z którego
powstają lub do którego są wsadem.

W karcie procesu umieszcza się także ewentualnie

współczynniki alokacyjne oraz dla każdej wielkości
ładunku

środowiskowego

zakres

jego

zmienności

(określający jego tolerancję).

Zbieranie danych to najbardziej czasochłonny etap OCŻP,

polegający na ustaleniu i zebraniu jakościowych i
ilościowych informacji o wszystkich istotnych procesach
systemu produktu. Dane pozyskuje się z różnych źródeł,
które można podzielić na cztery główne kategorie:

• dostępne bazy danych w formie elektronicznej, często z

wcześniej przeprowadzanych OCŻP,

• literatura, prasa naukowa, publikacje i raporty OCŻP,

• dane niepublikowane, pochodzące z przedsiębiorstw,

instytucji naukowych itp.,

• właściwe

pomiary

i

obliczenia,

pochodzące

bezpośrednio z ocenianego systemu produktu.

W tablicy inwentaryzacyjnej umieszcza się wielkości skończonych

ładunków środowiskowych w celu dokonania odpowiednich
obliczeń będących przedmiotem kolejnego etapu OCŻP - oceny
oddziaływania. Dlatego ważnym zadaniem inwentaryzacji jest
doprowadzenie

wszystkich

nieskończonych

ładunków

środowiskowych do postaci skończonej. Z uwagi na to, iż
przedmiotem OCŻP jest jednostka funkcjonalna, dlatego wszystkie
skończone ładunki środowiskowe należy odnieść właśnie do tej
wielkości.

Inwentaryzację danego ładunku środowiskowego można wyrazić
następująco:

gdzie:
Q

i

- suma ładunków środowiskowych „i-tego" rodzaju

przypadających na jednostkę funkcjonalną,
T - horyzont czasowy jednostki funkcjonalnej,
L - okres użytkowania produktu,
Q

i

,p - skończone ładunki środowiskowe „i-tego" rodzaju z

pojedynczych procesów „p" systemu produktu z wyjątkiem
procesów występujących na etapie użytkowania,
Q

i

,up - roczne wielości skończonych ładunków środowiskowych z

etapu użytkowania produktu.
Ładunki środowiskowe pochodzące z danego procesu
jednostkowego odnoszą się do jednostki dla niego
charakterystycznej.





































p

p

i,

up

up

i,

i

Q

L

T

Q

T

Q

Ocena oddziaływania

Aby OCŻP mogła posłużyć jako podstawa podjęcia
skutecznych decyzji, zbiorcze dane o rodzajach i wielkościach
wszystkich ładunków środowiskowych całego systemu
produktu zawarte w tablicy inwentaryzacyjnej powinny być
odpowiednio zinterpretowane. Interpretacja powinna opierać
się na dostępnej wiedzy o środowisku oraz surowcach
naturalnych i powinna wskazywać, które ładunki środowiskowe
są kluczowe ze środowiskowego punktu widzenia oraz jakie
jest ich oddziaływanie na środowisko (całego systemu
produktu oraz każdego ładunku z osobna).

W ocenie oddziaływania systemu produktu w OCŻP bierze się pod

uwagę:

• oddziaływanie na środowisko poprzez szkodliwe emisje -

związane z wyjściowymi ładunkami środowiskowymi,

• zużycie surowców naturalnych - związane z wejściowymi

ładunkami środowiskowymi.

W ramach powyższych grup należy również uwzględnić zasięg

geograficzny oddziaływania (globalny, regionalny lub lokalny).
Przyjmuje się, że zużycie surowców naturalnych ma zasięg
globalny, natomiast oddziaływanie na środowisko przez szkodliwe
emisje może mieć zasięg zarówno globalny, regionalny, jak
również lokalny.

W przypadku oddziaływania na środowisko przez szkodliwe emisje

trudno jest przewidzieć faktyczne efekty i konsekwencje
oddziaływania danej substancji, dlatego OCŻP definiuje potencjalne
oddziaływanie

na

środowisko

w

obszarach

problemów

środowiskowych.

W

OCŻP

najczęściej

wyróżnia

się

następujące

problemy

środowiskowe:

 globalne ocieplenie - efekt cieplarniany (GW),

 degradacja warstwy ozonowej - powstawanie dziury

ozonowej (SO),

 powstawanie SMOG-u (PO),

 zakwaszenie (AC),

 eutrofizacja (NE),

 toksyczne skażenie ekosystemów (ET),

 toksyczne skażenie ludzi (HT),

 długookresowe toksyczne skażenie (PT),

 powstawanie odpadów.

Prawie każda substancja chemiczna występująca w danym

etapie

cyklu

życia

produktu

potencjalnie

zagraża

środowisku. Jednak w rzeczywistości trudno jest dokładnie
określić, jaka część danej substancji powoduje na przykład
zakwaszenie, a jaka toksyczne skażenie ekosystemów.
Dlatego w OCŻP do obliczeń przyjmuje się wpływ danej
substancji

na

każdą

z

kategorii

potencjalnego

oddziaływania na środowisko, do której potencjalnie może
się przyczyniać.

Do obliczenia potencjalnego oddziaływania na środowisko w obszarze danego
problemu środowiskowego systemu produktu niezbędna jest wiedza o tym,
jak istotnie ładunek środowiskowy przyczynia się do powstawania problemu.
Potencjał oddziaływania danego ładunku określa współczynnik
równoważący. Najczęściej dana substancja chemiczna emitowana z
systemu produktu przyczynia się do powstawania więcej niż jednego
problemu środowiskowego, dlatego posiada współczynniki równoważące
charakterystyczne dla każdego z tych problemów.
Wartość potencjalnego oddziaływania na środowisko w obszarze danego
problemu środowiskowego dla całego systemu produktu jest równa sumie
potencjalnych oddziaływań na środowisko ładunków środowiskowych
emitowanych w czasie cyklu życia produktu, które przyczyniają się do
powstawania tego problemu. Stosuje się do tego następującą formułę:

gdzie:
EP(j) - wielkość potencjalnego oddziaływania na środowisko ,j-tego" problemu
środowiskowego wywoływanego przez cały system produktu,
EP(j)

i

- wielkość potencjalnego oddziaływania na środowisko w obszarze , j-

tego" problemu środowiskowego wywoływanego przez „i-ty" ładunek
środowiskowy,
Qi- wielkość powstałego ładunku środowiskowego „i-tego" rodzaju,
EP(j)

i

- wielkość współczynnika równoważącego „i-tego" ładunku

środowiskowego dla,
j-tego" problemu środowiskowego.

 

 

 















i

i

i

j

EP

Q

j

EP

j

EP

Czynnikami wywierającymi szczególny wpływ na końcowe wartości
EP(j) są współczynniki równoważące. Do przeprowadzenia OCŻP
niezbędna

jest

baza

danych

obejmująca

wartości

tych

współczynników dla analizowanych problemów środowiskowych.
Współczynnik równoważący wyraża siłę oddziaływania danej
substancji mierzoną względem substancji odniesienia. Jest to
najpowszechniejszy

sposób

wyznaczania

współczynnika

dla

większości problemów środowiskowych.
W przypadku zużycia surowców naturalnych nie ma żadnych
dodatkowych obliczeń a wielkości zużycia danego surowca pochodzą
bezpośrednio z tablicy inwentaryzacyjnej. Nie istnieje pojęcie
potencjalnego zużycia surowców. Ogólny wzór, służący do obliczenia
zużycia surowców, ma postać:

RC(k) = Q

i

gdzie:
RC(k) - zużycie „k - tego" surowca
Q

i

- wielkość zużycia „k - tego" surowca dla „i - tego"

procesu.

Normalizacja

Wielkości potencjalnego oddziaływania na środowisko w różnych
obszarach problemów środowiskowych oraz zużycia surowców są
trudno porównywalne, gdyż dotyczą odmiennych kategorii
problemów środowiskowych oraz surowców. Ponadto wielkości te
w ramach każdego problemu środowiskowego charakteryzowane
są innymi jednostkami.
Normalizacja polega na porównaniu wartości EP(j) i RC(k) z
wielkościami odniesienia charakterystycznymi dla każdego z
problemów środowiskowych oraz surowców oddzielnie, które są
powszechne i znane.

Jako normalizacyjne wielkości odniesienia stosuje się potencjalne
oddziaływanie

na

środowisko

w

obszarach

problemów

środowiskowych oraz zużycia surowców, będące efektem umownie
normalnego funkcjonowania społeczeństwa w ciągu jednego roku. W
ten sposób uzyskuje się informacje czy wielkości EP(j) oraz RC(k)
ocenianego systemu produktu mającą dużą lub małą wartość w
stosunku

do

tych

samych

wielkości

realizowanych

przez

społeczeństwo.

W

zależności

od

geograficznego

zasięgu

oddziaływania w obszarze danego problemu środowiskowego
zastosowane

normalizacyjne

wielkości

odniesienia

dotyczą

społeczeństwa światowego lub w przypadku zasięgu regionalnego lub
lokalnego pojedynczego państwa. W celu uniknięcia nierównowagi,
normalizacyjne

wielkości

odniesienia

dotyczą

wielkości

przypadających na jedną osobę danego obszaru.

Do

obliczenia

znormalizowanej

wielkości

potencjalnego

oddziaływania na środowisko systemu produktu w obszarze ,j-
tego" problemu środowiskowego stosuje się następującą formułę:

Gdzie;
NEP(j) - znormalizowane potencjalne oddziaływanie na środowisko
ocenianego systemu produktu w obszarze j-tego" problemu
środowiskowego,
EP(j) -wielkość potencjalnego oddziaływania na środowisko w
obszarze ,
j-tego" problemu środowiskowego,
ER(j) - znormalizowana wielkość odniesienia w jednostkach
osoborównoważnych dla, j-tego" problemu środowiskowego,
T - horyzont czasowy ocenianej jednostki funkcjonalnej.
Znormalizowane potencjalne oddziaływanie na środowisko NEP(j)
wyrażane jest w jednostkach osoborównoważnych - PE.

ER(j)

T

1

EP(j)

NEP(j)







W przypadku obliczania znormalizowanej wielkości
zużycia
„k - tego" surowca przez system produktu stosuje się
następującą formułę:

NR(k) - znormalizowana wielkość zużycia „k - tego"
surowca przez oceniany system produktu,
RC(k) - wielkość zużycia „k - tego" surowca,
RR(k) - znormalizowana wielkość odniesienia w
jednostkach osoborównoważnych dla „k - tego" surowca,
T - horyzont czasowy ocenianej jednostki funkcjonalnej.
Po normalizacji zużycie surowca również wyrażane jest w
jednostkach osoborównoważnych - PE.

RR(K)

T

1

RC(K)

NR(K)







Prezentacja oraz interpretacja

wyników

Wielkości znormalizowane wyrażane są w jednostkach
osoborównoważnych,

dlatego

możliwe

jest

ich

porównanie w

zakresie:

• oddziaływania

na

środowisko

systemów

produktu różnych produktów,

• oddziaływania

na

środowisko

rozwiązań

alternatywnych w ramach danej kategorii
środowiskowej: NEP(j) lub NR(k).

Po przeprowadzonej normalizacji, z pełną świadomością

różnic

pomiędzy potencjalnym oddziaływaniem na środowisko

a

zużyciem surowców, można stwierdzić, która kategoria
oddziaływania

na

środowisko

jest

bardziej

niebezpieczna.

Jednostki osoborównoważne, w których wyrażane są

wielkości

oddziaływania na środowisko, mają tą zaletę, że są

łatwo

zrozumiałe nawet dla osób nie zaangażowanych w

OCŻP.

Przykładowo, wartość 1000mPE (1PE) dla ,j-tego" problemu środowiskowego
mówi nam o tym, że oceniany system produktu potencjalnie oddziałuje na
środowisko w obszarze tego problemu w ciągu jednego roku w taki sam
sposób, jak 1 osoba w ciągu tego samego czasu.
Normalizacja jest w zasadzie ostatnim etapem OCŻP. Dalsze działania są już
bezpośrednio uzależnione od celu, przedmiotu oraz adresata prowadzonej
oceny.
W zależności od tych czynników można przedstawić wyniki OCŻP na
podstawie danych z normalizacji, jak również przystąpić do dalszej obróbki
otrzymanych danych. Ważne jest, by wyniki OCŻP wraz z wnioskami zostały
zaprezentowane w czytelny i prosty sposób. Najczęściej służą do tego
wykresy kolumnowe, wspierane tablicami zbiorczymi, przedstawiające
obrazowo odpowiednie wielkości.
Poza uzyskaniem końcowych wyników OCŻP najważniejszym zadaniem jest
odpowiednia ich interpretacja, która powinna skutkować podjęciem
właściwych decyzji odnośnie do produktu, realizując założony na wstępie cel
oceny.
Odpowiednia diagnoza wymaga wielu przekształceń oraz żmudnej obróbki
danych i przy tak dużej ilości informacji bez zastosowania narzędzi
informatycznych jest właściwie niemożliwa.
Przy identyfikacji źródeł oddziaływania na środowisko w ocenianym systemie
produktu bardzo pomocna może być analiza znormalizowanych wielkości przy
zastosowaniu zasady MECO. Pozwoli to na dokładne wskazanie źródła danej
wielkości NEP(j) lub NR(k) w którejś z grup MECO oraz związanego z nim
etapu cyklu życia produktu. Stosowanie odpowiednich oznaczeń oraz
numerów identyfikacyjnych na etapie inwentaryzacji umożliwia również
przedstawienie znormalizowanych wielkości potencjalnego oddziaływania na
środowisko w obszarach problemów środowiskowych oraz zużycia surowców
w odniesieniu do konkretnych komponentów produktu.

Ciekawe wyniki można również uzyskać przeprowadzając
analizę wrażliwości, która ma na celu sprawdzenie, jak zmienią
się końcowe wyniki OCŻP w efekcie zmiany określonego
parametru, wielkości lub grupy parametrów w ocenianym
systemie produktu, co w zasadzie wymaga ponownego
przeprowadzenia OCŻ.
W trakcie przeprowadzania OCŻ na każdym etapie mamy do
czynienia ze znaczną liczbą obszarów decyzyjnych, w których
prowadzący projekt często subiektywnie (na podstawie własnej
wiedzy i doświadczenia) muszą wybrać konkretną wielkość czy
opcję. Te okoliczności stwarzają niebezpieczeństwo podjęcia
błędnej decyzji lub pominięcia niektórych wielkości w
ocenianym systemie produktu.
Pomocny w zmniejszeniu prawdopodobieństwa popełnienia
błędu jest iteracyjny charakter OCŻP, wymagający bieżącej
oceny cząstkowych wyników i w przypadku wykrycia błędów lub
ewentualnych niejasności, powrotu do wcześniejszego etapu i
dokonania stosownych zmian. Wymaga to jednak niezbędnego
wsparcia informatycznego w postaci odpowiednich komputerów
wyposażonych w specjalistyczne oprogramowanie i bogate
bazy

danych.