Kto tu właściwie zwariował?

Normalni ludzie w nienormalnych

miejscach



Wykonały:

Daria Rogaczewska
Magdalena Sarnowska



Przedmiot: Psychologia



Prowadząca: Dr Anna Borkowska

Wrocław 18.04.2012

Plan prezentacji



Wprowadzenie do tematu psychopatologii



Przedstawienie badań



Prezentacja wyników badań



Omówienie wyników



Podsumowanie

Definicja

Psychopatologia to dziedzina psychologii klinicznej, dotycząca teoretycznych
założeń zaburzeń psychicznych.



Psychopatologia jako nauka zajmująca się zaburzeniami psychicznymi musi

opierać się na ścisłej definicji zaburzenia psychicznego czyli nienormalności.
Obecnie wyróżnia się 7 elementów na podstawie których możemy stwierdzić czy
dane zachowanie jest zaburzone i wnioskować o zaburzeniu psychicznym, są to:

1)

Cierpienie

2)

Trudność w przystosowaniu indywidualnym

3)

Nieracjonalność i dziwaczność

4)

Nieprzewidywalnośc i brak kontroli

5)

Rzadkość i niekonwencjonalność

6)

Dyskomfort obserwatora

7)

Naruszenie norm społecznych



Analizując czyjeś zachowanie w oparciu o te wskaźniki można wnioskować o

zaburzeniach psychicznych.

NORMALNOŚĆ

PATOLOGIA

(efektywne funkcjonowanie)
(chorobapsychiczna)

Badania Rosenhana



Badanie składało się z dwóch części. W pierwszą część
zaangażowani byli asystenci Rosenhana, którym polecono
symulowanie halucynacji celem uzyskania dostępu do szpitali
psychiatrycznych. Wykorzystano w tym celu różne szpitale w
pięciu stanach USA.



Druga część polegała na próbie wyszukiwania przez personel
medyczny "fałszywych pacjentów", którzy mieli zostać wysłani
do placówek przez Rosenhana.

David Rosenhan- amerykański psycholog przeprowadził
eksperyment z 1972 r. sprawdzający adekwatność i rzetelność
diagnoz medycznych psychiatrów.
Eksperyment został opublikowany w czasopiśmie Science w
artykule On being sane in insane places (O byciu zdrowym
umysłowo w niezdrowych miejscach).

Rosenhan do swojego eksperymentu zaangażował 7 osób:

• Kobieta, psycholog

• Kobieta, gospodyni domowa

• Mężczyzna, student psychologii

• Mężczyzna, psycholog

• Mężczyzna, psycholog

• Mężczyzna, pediatra

• Mężczyzna, malarz

1.Zanim jednak przystąpili do części głównej eksperymentu
odpowiednio się do niego przygotowali, przez kilka dni nie myli
zębów, panowie nie golili się, następnie ubrani w nieco zabrudzoną
odzież pod fałszywym nazwiskiem telefonowali do zakładu
psychiatrycznego twierdząc, że słyszą jakieś głosy („pusty”,
„wydrążony”, „łomot”).
2.Zgłosili się do 12 szpitali w pięciu stanach USA
3.7 z 8 uczestników eksperymentu otrzymało diagnozę schizofrenii,
1 zaś zespół depresyjno-dyscyplinarny.
4.długość pobytu w szpitalu od 7 do 52 dni, średnio - 19 dni.
5.Łącznie podano im 2100 tabletek.

Badania Rosenhana

Obserwacje

Gdy pseudopacjęci zebrali wszystkie informacje zaczęli zachowywać się
całkowicie zwyczajnie, przestrzegali regulaminu i odnosili się do
personelu i lekarzy w sposób spokojny, miły, zrozumiały i logiczny, by jak
najszybciej opuścić szpital.

Okazuje się, że raz przyjętej diagnozy nie było łatwo się pozbyć i w
jakikolwiek sposób przekonać lekarzy o swoim racjonalnym sposobie
myślenia. Naukowcy z czasem obserwowali coraz bardziej nieprzychylne
i brutalne zachowanie wobec nich i innych pacjentów, co było powodem
ich niepokoju i strachu.

Reakcje lekarzy i personelu na

pytania zadawane przez

pseudopacjentów

Błędne wykrywanie
nieistniejących
pseudopacjentów



Po opublikowaniu przez Rosenhana wyników badania, pracownicy pewnego
znanego szpitala psychiatrycznego stwierdzili, że w ich placówce taka
błędna diagnoza byłaby niemożliwa.



By udowodnić swoją tezę Rosenhan uzgodnił z nimi, że podczas 3-
miesięcznego okresu wyśle swoich kolejnych pseudopacjentów, którzy będą
starali się uzyskać dostęp do szpitala.



W wyniku eksperymentu z ogólnej liczby stu dziewięćdziesięciu trzech
nowych pacjentów za uczestników badania Rosenhana uznano 41,natomiast
42 następnych uznano za "podejrzanych". W rzeczywistości Rosenhan nie
wysłał żadnego pseudopacjenta i wszystkie przypadki "wykrycia"
symulantów były nieadekwatne.



„Był to pouczający ekspe ryment - stwierdził Rosenhan. -Wskazuje on, że
tendencja do uważania ludzi zdro wych psychicznie za chorych może ulec
odwróceniu, kiedy stawka jest wysoka (w tym wypadku prestiż i zdolności
diagnostyczne). Jedno jest pewne: proces diagno styczny podatny na
ogromne błędy tego rodzaju nie może być wiarygodny" (s. 252).

Wyniki badań



Zdaniem Rosenhana :

„Sam szpital tworzy specjalne środowisko, w którym

zachowania bardzo łatwo mogą być mylnie rozumiane.
Skutki hospitalizacji pacjentów w takim środowisku […]są
– jeśli chodzi o terapię – niewątpliwie odwrotne do
zamierzonych”.



Obecnie ostrożnie stosuje się procedury

diagnostyczne oraz etykietowanie pacjentów.



Zmniejszyła się także liczba pacjentów szpitali

psychiatrycznych – powszechne stosowanie leków
przeciwpsychotycznych

Krytyka doświadczenia

R. L. Spitzer krytykuje badanie Rosenhana:
• „Zawsze przyjęcia do szpitala odbywają się na
podstawie wywiadu, rozmowy”
• „Nikt nie podejrzewał, że ktoś zdrowy mógłby stosować
specjalne sztuczki by dostać się do szpitala
psychiatrycznego”

W latach 1973-1975 Rosenhan kilkakrotnie zreplikował
te badania w 12 szpita lach. Wyniki były podobne za
każdym razem .

Podsumowując, zrozumienie chorób psychicznych i tolerancja
wobec nich wzrastają.

Diagnozowanie chorób psychicznych jest w takim samym
stopniu sztuką jak i nauką. Zapewne nigdy nie unikniemy
przyklejania etykiet; wydaje się, że stanowią one konieczną
część skutecznego leczenia zaburzeń
psychicznych, tak jak nazwy dolegliwości są częścią
diagnozowania i leczenia chorób ciała. Skoro więc etykiety
przylgnęły do nas (niezmierzona gra słów), musimy pracować
nad tym, aby zdjąć z nich piętno, poczucie zakłopotania i
wstydu.

Podsumowanie

Literatura



Internet:



http

://pl.wikipedia.org/wiki/Eksperyment_Rosenhana



http://eksperymentypsychologiczne.pl/eksperyment-
rosenhana/



http://psychopatologia.org/



Artykuły:

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ



!