Finanse publiczne
Pojęcie i zasady funkcjonowania
publicznego systemu finansowego
1. Pojęcie publicznego systemu finansowego
2. Funkcje finansów publicznych
3. Zadania publiczne
4. Zasady ogólne finansów publicznych
Pojęcie publicznego systemu
finansowego
• Część sytemu finansowego skierowana na
realizację funkcji i zadań publicznych –
„wykluczonych” przez prywatny system finansowy
• Część systemu finansowego zajmująca się
gromadzeniem i wydatkowaniem publicznych
zasobów pieniężnych
• Publiczne zasoby pieniężne to inaczej finanse
publiczne
Pojęcie finanse publiczne
Finanse to zjawiska związane z gromadzeniem i
wydatkowaniem środków pieniężnych wraz z całą ich
otoczką, polegająca na planowaniu, ewidencji,
sprawozdawczości i kontroli.
W
szerokim rozumieniu
własność publiczna to
własność przynależna podmiotom publicznym
(sektora publicznego). Zalicza się do niego
przedsiębiorstwa i banki państwowe oraz
samorządowe, państwo, samorząd terytorialny itp..
W
wąskim rozumieniu
to własność jednostek
posiadających status podmiotów prawa publicznego
tj.: państwo jednostki samorządu terytorialnego i
zakłady publiczne.
Finanse publiczne
– badają mechanizmy
poszczególnych zjawiska finansowych, poszukują
reguł, według których należy nakładać podatki,
określają dostępne dla podatnika drogi odwołań
od decyzji, a także precyzują techniki kontroli
operacji dotyczących wydatków.
Finanse publiczne
pod różnymi nazwami –
legislacja finansowa, prawo finansowe, prawo
budżetowe, rachunkowość publiczna – stanowią
gałąź prawa publicznego.
Krajowe prawo publiczne dzieli się na dwie gałęzie:
1. Prawo konstytucyjne,
2. Prawo administracyjne,
Finanse publiczne stanowią uzupełnienie tych
dwóch gałęzi prawa.
Metody badawcze nauki o finansach publicznych
1.
Obserwacja zjawisk finansowych
a) bezpośrednia nie jest możliwa
b) pośrednia na podstawie rachunków będących
zapisem tych operacji. Rachunki są liczbowym
odzwierciedleniem przesunięć zasobów
publicznych.
2.
Wykorzystanie informacji
3.
Formułowanie wniosków
Techniki finansów publicznych
1.
podatkowa
2.
budżetowej
3.
rachunkowej
Ustawa z 27 sierpnia 2009 o finansach
publicznych
Art. 3.
Finanse publiczne obejmują procesy związane z
gromadzeniem środków publicznych oraz ich
rozdysponowywaniem, w szczególności:
1) gromadzenie dochodów i przychodów publicznych;
2) wydatkowanie środków publicznych;
3) finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu państwa;
4) zaciąganie zobowiązań angażujących środki publiczne;
5) zarządzanie środkami publicznymi;
6) zarządzanie długiem publicznym;
7) rozliczenia z budżetem Unii Europejskiej.
Art. 4.
1. Przepisy ustawy stosuje się do:
a) jednostek sektora finansów publicznych;
b) innych podmiotów w zakresie, w jakim
wykorzystują środki publiczne lub dysponują tymi
środkami.
2. Przepisy dotyczące jednostek samorządu
terytorialnego stosuje się odpowiednio do związków
gmin i powiatów.
Art. 9.
Sektor finansów publicznych tworzą:
1) organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy
kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2) jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3) jednostki budżetowe;
4) samorządowe zakłady budżetowe;
5) agencje wykonawcze;
6) instytucje gospodarki budżetowej;
7) państwowe fundusze celowe;
8) Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze
oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze
zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
9) Narodowy Fundusz Zdrowia;
10) samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
11) uczelnie publiczne;
12) Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13) państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe
instytucje filmowe;
14) inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na
podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z
wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek
prawa handlowego.
Finanse publiczne a finanse niepubliczne
Finanse publiczne
1. Cechuje
przymusowość,
2. Mają na celu
zaspokojenie potrzeb
publicznych,
3. Służą potrzebom
publicznym,
Finanse niepubliczne
1. Finanse prywatne
(np.
osób fizycznych, gospodarstw
domowych itd.)
2. Finanse zrównane z
prywatnymi
(np. finanse
przedsiębiorstw i banków
państwowych z wyjątkiem
NBP)
3. Finanse grupowe
(np.
finanse partii politycznych,
fundacji, stowarzyszeń itd.)
Funkcje finansów publicznych
1. Funkcja fiskalna
(alokacyjna) – dostarczanie
państwu dochodów,
2. Funkcja rozdzielcza
(redystrybucyjna) – polega na
gromadzeniu i rozdzieleniu środków finansowych,
3. Funkcja interwencyjna
a) Funkcja stymulacyjna
b) Funkcja ewidencyjno-kontrolna
c) czasami Funkcja stabilizacyjna
Funkcje finansów publicznych
• Alokacyjna
– związana z wtórnym podziałem
dochodów pieniężnych od podmiotów
gospodarczych finansowego sektora prywatnego-
przejmowaniem środków pieniężnych
• Redystrybucyjna
– przemieszczanie
zgromadzonych środków pieniężnych zgodnie z
preferencjami publicznymi
• Stabilizacyjna
–związana z przekazywaniem
publicznych zasobów pieniężnych na cele
gospodarcze.
Zadania publiczne
• Wynikają z prowadzonej przez państwo polityki
finansowej
• Są tym większe im „więcej państwa w państwie” i
wtedy;
- wymagają gromadzenia większej ilości
publicznych środków pieniężnych
- zwiększają zakres wtórnego podziału dochodów -
wtórnej alokacji zasobów pieniężnych
Polityka finansowa państwa:
system celów gospodarczo - społecznych realizowanych
za pomocą narzędzi gromadzenia i wydatkowania
środków budżetowych polityka budżetowa,
wąsko: polityka podatkowa; skarbowa gromadzenia
dochodów celem prowadzenia polityki społeczno -
gospodarczej,
polityka fiskalna.
Polityka fiskalna: narzędzie alokacji zasobów
alokacja: rozmieszczenie rozporządzalnych środków -
zasobów realnych i finansowych
a) pośrednia; poprzez mechanizm rynkowy,
b) bezpośrednia; poprzez państwo.
Pytania:
a) dlaczego jest konieczna alokacja bezpośrednia?
b) czy alokacja bezpośrednia jest dominująca; kiedy i dlaczego?
c) jakie są mierniki tej alokacji?
równość społeczna;
sprawiedliwość społeczna;
efektywność społeczna:
efekty niemierzalne,
nakłady: możliwe do określenia, ale w zestawieniu:
dobra substytucyjne,
dobra komplementarne,
dobra alternatywne.
d) jakie są cele polityki fiskalnej państwa?
gromadzenie środków finansowych dla realizacji zadań
państwa
administracyjne,
społeczne,
gospodarcze.
Zadania publiczne to;
• Nie tylko zadania państwa
• Ale także zadania samorządu terytorialnego
• Ich zakres zależy od;
- możliwości ich wykonania na określonym
szczeblu
- skuteczności zarządzania środkami
publicznymi
- możliwości najlepszej realizacji zadań
publicznych
Realizacji polityki finansowej służą
• Instrumenty
– narzędzia przyjmujące postać aktów
właściwych istocie podejmowanych czynności
• Dzielą się one na;
a) Akty planowania
– związane z planowaniem
rozdysponowania środków publicznych
b)Akty normatywne
– ustalają uprawnienia i obowiązki
prawno- finansowe
c) Akty finansowe
- są one odmianą aktów
administracyjnych
d)Akty kontroli
– oznaczają czynności oraz ustalenia
kontrolne i zalecenia pokontrolne organów kontroli
finansowej w zakresie wykonywania uprawnień i
obowiązków prawno- finansowych oraz
przestrzegania dyscypliny finansów publicznych
Polityka finansowa realizowana jest
w określonym układzie organizacyjnym, który może
w określonym układzie organizacyjnym, który może
racjonalizować lub hamować ich przebieg.
racjonalizować lub hamować ich przebieg.
Teza I: wadliwe uregulowania prawne mogą prowadzić
Teza I: wadliwe uregulowania prawne mogą prowadzić
nie tylko do suboptymalnej alokacji zasobów, ale też
nie tylko do suboptymalnej alokacji zasobów, ale też
braku efektywności państwa w wykonywaniu funkcji
braku efektywności państwa w wykonywaniu funkcji
gospodarczych, społecznych i socjalnych.
gospodarczych, społecznych i socjalnych.
Teza II: efektywne państwo może być czynnikiem
Teza II: efektywne państwo może być czynnikiem
stymulującym wzrost gospodarczy i inwestycje.
stymulującym wzrost gospodarczy i inwestycje.
Realizacja celów polityki finansowej
zdeterminowana jest:
dobrym systemem podatkowym,
skutecznym aparatem skarbowym,
sprawnymi procedurami legislacyjnymi,
dobrze rozwiniętymi instytucjami publicznymi.
Paradoks
: Wyższa instytucjonalizacja polityki finansowej
pociąga wysokie koszty. W państwach słabo rozwiniętych
działalność instytucji publicznych realizujących politykę
finansową jest niskoefektywna. Nie ma gwarancji, że w
państwach wysoko rozwiniętych jest odwrotnie.
Przeznacza się tylko większe środki, których sposób
wykorzystania zależy wyłącznie od etyki zawodowej
polityków i ich odpowiedzialności wobec swoich
wyborców. Słusznym jest zatem stwierdzenie, ze takie
państwo, jakie społeczeństwo.
Polityka dyskrecjonalna - uznaniowa:
organizowanie i finansowanie robót publicznych,
projektowanie zatrudnienia w sektorze publicznym,
zmiana stawek podatkowych.
Skuteczność polityki fiskalnej: niska, ze względu na:
opóźnienia czasowe,
groźbę inflacji,
niepewność,
niebezpieczeństwo nadmiernej ekspansji fiskalnej.
Narzędzia polityki fiskalnej:
podatki,
zasiłki dla bezrobotnych,
wydatki na tworzenie nowych miejsc pracy
i zmiany kwalifikacji zawodowych,
inwestycje na restrukturyzację w układzie
branżowym i przestrzennym,
wydatki na promocję rozwoju drobnej
wytwórczości,
wydatki na roboty publiczne,
deficyt budżetowy,
dług publiczny.
Automatyczne stabilizatory koniunktury –
Automatyczne stabilizatory koniunktury –
działają bez interwencji państwa
działają bez interwencji państwa
dochody podatkowe,
zasiłki dla bezrobotnych,
zasiłki z tytułu opieki zdrowotnej,
programy pomocy dla rolnictwa – subwencje cen
gwarantowane produktów rolnych.
Zasady ogólne finansów publicznych
• Postulaty wysuwane przez naukę do stworzenia wzorca
funkcjonowania instytucji finansów publicznych
• Postulaty akceptowane przez prawodawcę stają się normami
prawnymi mającymi charakter norm wiodących.
• Najwcześniejsze zasady podatkowe i budżetowe
• Ważne są akty normatywne zasadnicze dla struktury źródeł
prawa finansowego , (konstytucja ,ustawa o finansach
publicznych)
Zasady ogólne finansów w świetle prawa
polskiego
• Legalności – oparcie procesów gromadzenia i
wydatkowania publicznych środków pieniężnych
na podstawach prawnych. Wynika z Konstytucji i
Ustawa o Finansach publicznych
• Celowości- oparcie procesów gromadzenia i
wydatkowania publicznych środków pieniężnych
zgodnie z wybranymi celami społeczno-
gospodarczymi i politycznymi
• Planowości - oparcie procesów gromadzenia i
wydatkowania publicznych środków pieniężnych
na planach makro i mikroekonomicznych
Zasady ogólne finansów w świetle
prawa polskiego
• Jawność – społeczeństwo – publiczność musi
posiadać informację o sposobach gromadzenia i
wydatkowania środków publicznych
• Przejrzystość- rozwinięcie zasady jawności,
nakaz jawności materialnej i formalnej
gromadzenia i wydatkowania środków
publicznych
• ochrony interesu finansowego państwa
• Praworządności postępowania organów
finansowych
Zasady ogólne finansów w świetle
prawa polskiego
• Rachunkowości
– ewidencjonowania
• Sprawozdawczości
– oceny gromadzenia i
wydatkowania środków publicznych
• Kontroli
– czy zasady i w jakim stopniu są
przestrzegane
• Dyscypliny finansów publicznych
-
odpowiedzialności prawnej za naruszenie zasad…
System finansowy
państwa
System finansowy to ogół norm prawnych oraz
zespół instytucji finansowych, których zadaniem
jest gromadzenie, dzielenie oraz wydatkowanie
zasobów pieniężnych państwa.
System finansowy można określić jako zespół
norm prawnych, zasad organizacyjnych i szeroko
rozumianych instytucji, które są wykorzystywane
przy realizacji funkcji finansów i regulowaniu
przez władze państwowe, samorządowe zjawisk
finansowych.
•
Normy prawne
– przepisy z zakresu prawa gospodarczego i
finansowego zawarte m.in. w kodeksach, ustawach i
przepisach podatkowych, bankowych, ubezpieczeniowych
itd. – mają charakter stanowiący, zmuszający do
bezwzględnego wykonania pod sankcją karną,
•
Zasady organizacyjne
– stanowią o sposobie racjonalnego
postępowania, są wypracowane w praktyce i dzięki
rozwojowi teorii naukowych. Ich niewykonanie nie pociąga
za sobą sankcji karnych. Taką zasadą jest np. zasada
równowagi budżetowej,
•
Instytucja
– używana w dwóch znaczeniach:
1.
Podmiotowym
– organy (jednostki, podmioty) które zajmują
się działalnością finansową np. ministerstwo finansów,
urzędy i izby skarbowe, banki, zakłady ubezpieczeniowe.
2.
Przedmiotowym
– instytucje finansowe reprezentują różne
kombinacje ekonomiczno-prawne, tj. podatek, opłata,
kredyt, odsetki, składka ubezpieczeniowa.
•
Ogniwa
(części) systemu finansowego można
sklasyfikować wg następujących kryteriów:
1. Podmiotowego (posiadacza)
– np. system finansów
publicznych (państwa i jednostek samorządu
terytorialnego), prywatnych (system finansów osób
prowadzących działalność gospodarczą), gospodarstw
domowych (dochody i wydatki wspólnot rodzinnych),
2. Przedmiotu działania
Wyróżniamy pięć podstawowych ogniw systemu
finansowego:
•
System budżetowy,
•
System bankowy (pieniężno-kredytowy),
•
System finansowy ubezpieczeń,
•
System finansowy podmiotów gospodarczych,
•
System finansowy ludności (gospodarstw
konsumenckich),
System budżetowy
• Jest jednym z najważniejszych ogniw systemu
finansowego,
• Obejmuje on budżet państwa i jednostek samorządów
terytorialnych (gmina, powiat, województwo),
• Reguluje strukturę i układ budżetu,
• Podstawy prawne tego systemu określone są m.in. w:
Konstytucji RP, ustawach np. budżetowej,
samorządowych,
• Środki budżetowe podchodzą ze źródeł podatkowych i
niepodatkowych (cła, wpłaty z zysku NBP),
• Ustawa budżetowa określa rozdział środków pieniężnych,
• Zadaniem jest przyjmowanie części dochodów
podmiotów i dokonywanie redystrybucji pomiędzy różne
jednostki systemu finansowego,
• Realizowane są dwie podstawowe funkcje: funkcja
fiskalna (gromadzenie dochodów) i funkcja
redystrybucyjna (dzielenie dochodów).
System bankowy
• Jest centralnym ogniwem systemu finansowego,
• Regulowany jest ustawą Prawo bankowe i o NBP,
• Ustawa określa zasady tworzenia banków, rodzaje
banków, podział funduszy bankowych, role banku
centralnego, czynności bankowe oraz zadania nadzoru
bankowego,
• Rozdział na bank centralny i banki komercyjne
• NBP jest bankiem banków, bankiem centralnym, jest
emitentem pieniądza, odpowiada za ilość pieniądza w
obiegu itd.,
Bank centralny jako bank banków oddziałowuje na
działalność banków komercyjnych za pomocą
określonych instrumentów:
• Stopa rezerw obowiązkowych,
• Refinansowanie banków,
• Operacje otwartego rynku,
System bankowy
Banki komercyjne prowadzą bardzo szeroka
działalność, są w stosunku do siebie konkurencyjne.
Do podstawowych czynności banków komercyjnych
należą:
• Otwieranie i prowadzenie rachunków bankowych,
• Przeprowadzanie rozliczeń pieniężnych,
• Prowadzenie obsługi walutowo-dewizowej,
• Przyjmowanie lokat pieniężnych,
• Gromadzenie oszczędności ludności,
• Udzielanie różnego typu kredytów,
• Udzielanie gwarancji i poręczeń bankowych,
• Przechowywanie przedmiotów i papierów
wartościowych oraz udostępnianie skrytek sejfowych.
System bankowy
•
Obieg pieniądza odbywa się w formie:
1. gotówkowej,
2. bezgotówkowej,
System finansowy ubezpieczeń
•
Reguluje tworzenie, podział i organizację
funduszu ubezpieczeń,
•
Środki finansowe pochodzą z wpłat
ubezpieczonych,
•
Mają charakter dobrowolny lub obowiązkowy,
•
Wydatki przeznaczone są na pokrycie
powstałych szkód, finansowanie działalności
prewencyjnej oraz pokrycie kosztów
funkcjonowania instytucji ubezpieczeniowych,
•
Ubezpieczeniem mogą być objęte
przedsiębiorstwa jak i ludność,
•
Występują dwie kategorie ubezpieczeń:
1. Ubezpieczenia społeczne (charakter
obowiązkowy i wynikają ze stosunku pracy),
2. Ubezpieczenia gospodarcze (mogą mieć
charakter obowiązkowy i dobrowolny):
-
Majątkowe
-
Osobowe
System finansowy przedsiębiorstw
• Reguluje gromadzenie i wydatkowanie środków
pieniężnych pozostających w jego dyspozycji,
• Ustawa o działalności gospodarczej określa
przedsiębiorstwo jako podmiot prowadzący działalność
gospodarczą w celach zarobkowych i na własny
rachunek,
• Działalność przedsiębiorstwa może być: wytwórcza,
handlowa, usługowa,
• Przy prowadzeniu działalności przedsiębiorstwa kierują
się określonymi zasadami:
- Zasada maksymalizacji zysku przy z góry określonych
celach,
- Zasada minimalizacji nakładów przy z góry określonych
efektach,
• Przedsiębiorstwa realizują własną politykę finansową
przy przestrzeganiu ustaleń określonych prawem np.:
stawki podatkowe, stawki amortyzacyjne, kursy walut,
prowadzenie ewidencji finansowo – księgowej,
System finansowy ludności
• Określa źródła pochodzenia środków pieniężnych
przez indywidualnych obywateli naszego kraju,
• Dochody mogą być uzyskiwane z różnych źródeł
np.: wynagrodzenie za pracę, emerytury i renty,
stypendia itd.,
• Zgromadzone środki wydatkowane są zgodnie z
indywidualnymi preferencjami,
• Środki te mogą być w całości konsumowane,
cześć może być przeznaczona na lokaty bankowe
lub przeznaczona na zakup np. papierów
wartościowych (rynek kapitałowy),
• Stanowią podmiot obciążeń publicznoprawnych.
Funkcje narzędzi systemu finansowego:
1. zasilająco-regulacyjna
2. stymulacyjna
Powiązania między ogniwami
systemu finansowego – przykłady
Finanse publiczne
i system podatkowy Polski
USTAWA z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach
publicznych
Opracowano na podstawie: Dz. U. z 2009r. Nr 157,
poz. 1240 i 1241, z 2010 r. Nr 28, poz. 146, Nr
96, poz. 620, Nr 123, poz. 835, Nr 152, poz.
1020, Nr 238, poz. 1578, Nr 257, poz. 1726.
Art. 5.
1. Środkami publicznymi są:
1) dochody publiczne;
2) środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz
niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej
przez państwa członkowskie Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA);
3) środki pochodzące ze źródeł zagranicznych
niepodlegające zwrotowi, inne niż wymienione w pkt 2;
4) przychody budżetu państwa i budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz innych jednostek
sektora finansów publicznych pochodzące:
a) ze sprzedaży papierów wartościowych,
b) z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa oraz majątku
jednostek samorządu terytorialnego,
c) ze spłat pożyczek i kredytów udzielonych ze środków
publicznych,
d) z otrzymanych pożyczek i kredytów,
e) z innych operacji finansowych;
5) przychody jednostek sektora finansów publicznych
pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz
pochodzące z innych źródeł.
2. Dochodami publicznymi są:
1) daniny publiczne, do których zalicza się: podatki,
składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw
państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu
Państwa, a także inne świadczenia pieniężne,
których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa,
jednostek samorządu terytorialnego, państwowych
funduszy celowych oraz innych jednostek sektora
finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw;
2) inne dochody budżetu państwa, jednostek
samorządu terytorialnego oraz innych jednostek
sektora finansów publicznych należne na
podstawie odrębnych ustaw lub umów
międzynarodowych;
3) wpływy ze sprzedaży wyrobów i usług
świadczonych przez jednostki sektora finansów
publicznych;
4) dochody z mienia jednostek sektora finansów
publicznych, do których zalicza się w
szczególności:
a) wpływy z umów najmu, dzierżawy i innych
umów o podobnym charakterze,
b) odsetki od środków na rachunkach
bankowych,
c) odsetki od udzielonych pożyczek i od
posiadanych papierów wartościowych,
d) dywidendy z tytułu posiadanych praw
majątkowych;
5) spadki, zapisy i darowizny w postaci
pieniężnej na rzecz jednostek sektora
finansów publicznych;
6) odszkodowania należne jednostkom sektora
finansów publicznych;
7) kwoty uzyskane przez jednostki sektora
finansów publicznych z tytułu udzielonych
poręczeń i gwarancji;
8) dochody ze sprzedaży majątku, rzeczy i praw,
niestanowiące przychodów w rozumieniu ust.
1 pkt 4 lit. a i b.
3. Do środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się:
1) środki pochodzące z funduszy strukturalnych,
Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu
Rybackiego, z wyłączeniem środków, o których mowa w
pkt. 5 lit. a i b;
2) niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej
przez państwa członkowskie Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), z wyłączeniem
środków, o których mowa w pkt 5 lit. c i d:
a) Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2009–2014,
b) Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru
Gospodarczego
2009–2014,
c) Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy;
3) środki przeznaczone na realizację programów
przedakcesyjnych oraz Programu Środki Przejściowe;
4) środki na realizację Wspólnej Polityki Rolnej:
a) Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej
„Sekcja Gwarancji”,
b) Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji,
c) Europejskiego Funduszu Rolniczego Rozwoju Obszarów
Wiejskich;
5) środki przeznaczone na realizację:
a) programów w ramach celu Europejska Współpraca
Terytorialna, o których mowa w rozdziale III
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
1080/2006 z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylającego
rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z
31.07.2006, str. 1),
b) programów, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 1638/2006 z dnia 24
października 2006 r. określającym przepisy ogólne w
sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu
Sąsiedztwa i Partnerstwa (Dz. Urz. UE L 310 z 9.11.2006,
str. 1),
c) Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2004–2009,
d) Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru
Gospodarczego 2004–2009;
6) inne środki.
4. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia,
środki publiczne nie zaliczane do środków, o których mowa
w ust. 3 pkt 6, oraz termin, w którym środki te powinny być
wydatkowane, uwzględniając źródło ich pochodzenia,
przeznaczenie oraz beneficjentów tych środków.
Art. 6.
1. Środki publiczne przeznacza się na:
1) wydatki publiczne;
2) rozchody publiczne, w tym na rozchody budżetu
państwa i budżetów jedno-stek samorządu
terytorialnego.
2. Rozchodami publicznymi są:
1) spłaty otrzymanych pożyczek i kredytów;
2) wykup papierów wartościowych;
3) udzielone pożyczki i kredyty;
4) płatności wynikające z odrębnych ustaw, których
źródłem finansowania są przychody z prywatyzacji
majątku Skarbu Państwa;
5) inne operacje finansowe związane z zarządzaniem
długiem publicznym i płynnością;
6) płatności związane z udziałami Skarbu Państwa w
międzynarodowych instytucjach finansowych.
Art. 7.
1. Dodatnia różnica między dochodami publicznymi
a wydatkami publicznymi, ustalona dla okresu
rozliczeniowego, stanowi nadwyżkę sektora
finansów publicznych, zaś ujemna różnica jest
deficytem sektora finansów publicznych.
2. Dochody publiczne i wydatki publiczne oraz
nadwyżkę lub deficyt sektora finansów
publicznych ustala się po wyeliminowaniu
przepływów finansowych między jednostkami
tego sektora.
Art. 11.
1. Jednostkami budżetowymi są jednostki
organizacyjne sektora finansów publicznych
nieposiadające osobowości prawnej, które
pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z
budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na
rachunek odpowiednio dochodów budżetu
państwa albo budżetu jednostki samorządu
terytorialnego.
2. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu
określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę
i przedmiot działalności.
3. Podstawą gospodarki finansowej jednostki
budżetowej jest plan dochodów i wydatków,
zwany dalej „planem finansowym jednostki
budżetowej”.
Zadania własne jednostki samorządu terytorialnego
określa - Art. 14
Samorządowy zakład budżetowy – Art. 15
Agencja wykonawcza – Art.18-22
Instytucja gospodarki budżetowej – Art. 23-28
Państwowy fundusz celowy – Art. 29
Zasady gospodarowania środkami publicznymi
Art. 44.
1. Wydatki publiczne mogą być ponoszone na cele i w wysokościach
ustalonych w:
1) ustawie budżetowej;
2) uchwale budżetowej jednostki samorządu terytorialnego;
3) planie finansowym jednostki sektora finansów publicznych.
2. Jednostki sektora finansów publicznych dokonują wydatków zgodnie z
przepisami dotyczącymi poszczególnych rodzajów wydatków.
3. Wydatki publiczne powinny być dokonywane:
1) w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasad:
a) uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów,
b) optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu
założonych celów;
2) w sposób umożliwiający terminową realizację zadań;
3) w wysokości i terminach wynikających z wcześniej zaciągniętych
zobowiązań.
4. Jednostki sektora finansów publicznych zawierają umowy, których
przedmiotem
są usługi, dostawy lub roboty budowlane, na zasadach określonych w
przepisach o
zamówieniach publicznych, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej.