Trzepotanie

przedsionków

Flagellatio atriorum

Atrial flutter (AFl)

G. Probola

Trzepotanie przedsionków

(AFl)

Miarowy, szybki rytm, o pełnej czynności

przedsionków.

Częstość trzepotania wynosi od 250-

350/min (4,7-5,8 Hz), zwykle około
300/min (5 Hz).

Trzepotanie przedsionków

(AFl)

Najczęściej powstaje na podłożu

istniejącej choroby organicznej serca:



Reumatyczna choroba zastawek



Nadciśnienie tętnicze



Zespół chorego węzła



Choroba wieńcowa



Zapalenie mięśnia sercowego

Trzepotanie przedsionków

(AFl)

Do przyczyn pozasercowych należą:



Nadczynność tarczycy



Kwasica cukrzycowa



Urazy mózgu



Przewlekłe choroby płuc

Trzepotanie przedsionków

(AFl)

Przyczyną tej niemiarowości może być:



Pozazatokowe ognisko w jednym z
przedsionków, wyzwalające fale z dużą
częstością



Nawracająca fala pobudzenia (reentry)

Trzepotanie przedsionków

(AFl)

Zależnie od mechanizmów

elektrofizjologicznych prowadzących do
AFl wyróżnia się trzepotanie:



TYPOWE



TYPOWE ODWRÓCONE



TRZEPOTANIE Z DOLNEJ PĘTLI



NIETYPOWE

Trzepotanie przedsionków

typowe

Zmiana powstaje w wyniku reentry w obrębie

prawego przedsionka w obszarze wolnego

przewodzenia w cieśni ograniczonej:



Pierścieniem włóknistym zastawki trójdzielnej



Ujściem żyły głównej dolnej



Ujściem zatoki wieńcowej



Zastawką Eustachiusza

Obieg nawracającej fali jest PRZECIWNY do ruchu wskazówek

zegara, przegroda między przedsionkowa jest pobudzana od

dołu ku górze, boczna ściana prawego przedsionka w dół.

Trzepotanie przedsionków

typowe odwrócone

Obieg fali nawracającej jest zgodny z

ruchem wskazówek zegara.

ROZPOZNANIE

ROZPOZNANIE

W trzepotaniu przedsionków stwierdza się

falę trzepotania w postaci zębów piły
(charakterystyczna fala F (flagellatio)),
widoczna w co najmniej jednym
odprowadzeniu, bez odcinków linii
izoelektrycznej. Są one regularne i
identyczne w tej samej fazie ewolucji
serca.

Typowa postać trzepotania

przedsionków

Fala trzepotania najlepiej widoczna w

odprowadzeniach:



II (-)



III (-)



aVF (-)



V

1

(+)



aVR (+)

Typowa postać trzepotania

przedsionków

Fala trzepotania o częstości 200-360/min,

najczęściej 250-350/min (średnia
częstość fal F=300/min).

Zespoły QRS są nie poszerzone, wskutek

nakładania się fal F różnią się
nieznacznie.

Odwrócona postać trzepotania

przedsionków

Fale trzepotania są dodatnie w

odprowadzeniach:



II



III



aVF

Zaburzenia hemodynamiczne

Zależą od przewodzenia impulsów w

złączu przedsionkowo-komorowym
i rytmu komór.

Węzeł przedsionkowo-komorowy może

przewodzić do 200 pobudzeń na minutę i w
trzepotaniu przedsionków powstaje blok
przedsionkowo-komorowy zmiennego stopnia.

Przy stałym stosunku przewodzenia (najczęściej

2:1)-jest to jedna odpowiedź komór na dwie
fale trzepotania, rytm komór jest miarowy, a
częstość komór stanowi połowę częstości
przedsionków (120-170/min).

Jeżeli akcja przedsionków ulega

zwolnieniu <220/min, częstość komór
może wzrosnąć ze względu na
powstanie przewodnictwa w AV=1:1.

Częstość komór jest zmienna, gdy

charakter bloku nie jest stały.

Różnice między migotaniem a

trzepotaniem przedsionków

1.

Odstępy między załamkami, ich
amplituda i kształt są równe w
trzepotaniu, a nierówne w migotaniu
przedsionków

2.

Fala trzepotania jest najlepiej
widoczna w odprowadzeniach: II, III,
aVF. Falę migotania natomiast najlepiej
widać w odprowadzeniu V

1

Literatura



„Choroby wewnętrzne”, pod red. A. Wojtczaka,

t.1



„Choroby wewnętrzne” pod red. F. Kokota, t.1



„Nauka o chorobach wewnętrznych pod red. T.

Orłowskiego, t.2



„Ostre stany zagrożenia życia w chorobach

wewnętrznych” pod red. M. Krzemińskiej-Pakuły



„Pediatria” pod red. B. Górnickiego i B. Dębiec



„Interna” pod red. W. Januszewicza i F. Kokota



„Choroby wewnętrzne” pod red. A. Szczeklika



„Terapia”, styczeń 2005