Teoria

Superstrun

Olśniewająca hipoteza

Superstruna - jest czymś miliardy miliardów razy

mniejszym od protonu, czymś mocno zakręconym i

przypominającym pętelkę, czego pewnie nikt nie

zdoła zaobserwować. Nie jest to bowiem ani

rodzaj materii ani energii a raczej "rodzaj

pratworzywa matematycznego, które generuje

materię, energię, przestrzeń i czas lecz które nie

posiada żadnego odpowiednika w znanym nam z

doświadczenia świecie.”

Mało tego, może funkcjonować jako fundament

świata tylko w podwyższonej liczbie wymiarów.

Czym jest Superstruna

?

Wyróżniono

Wyróżniono

dwa rodzaje strun:

dwa rodzaje strun:

•

zamkniętą

•

otwartą

Reakcje wewnętrzne

Struny oddziałowują wzajemnie.W
przypadku otwartych strun mogą się one
złączyć w większą strunę, kiedy ich końce
zetkną się. Możliwe jest też złączenie
końców jednej struny, kiedy jej dwa końce
będą się stykać. Powstaje wtedy zamknięta
struna. Dwie struny zamknięte również
mogą się połączyć w jedną.

 

                                

                                               

            

Sądzono już od dawna, że poza samymi cząstkami musi w

przyrodzie istnieć coś, co jest jeszcze bardziej

podstawowe.Teoria superstrun wyjaśnia rozmaitość

cząstek drganiem strun mniejszych od protonu o tyle

mniej więcej, o ile proton jest mniejszy od kuli ziemskiej.

Każdy rodzaj wibracji odpowiada innej cząstce. Struny są

tak małe, że z większej odległości - czyli z takiej, z jakiej

my rzecz obserwujemy - ich rezonanse i cząstki są nie do

odróżnienia. Dopiero gdybyśmy w jakiś sposób potrafili

niewiarygodnie powiększyć cząstkę, zauważylibyśmy, że

nie jest ona wcale cząstką, punktem materii, lecz efektem

drgań wibrującej struny. Obserwujemy cząstki w

laboratoriach fizycznych, ale tak naprawdę żadnych

cząstek nie widzimy. Widzimy wibracje superstrun.

Wielkość superstrun

S. Weinberg,współtwórca teorii Superstrun wierzy w sens
pracy nad teorią superstrun jako ostateczną teorią fizyczną -
tzw. Teorią Wszystkiego - która byłaby "jądrem całej wiedzy
fizycznej" i fundamentem dla innych dziedzin wiedzy.

Jednak Teoria strun nie tylko nie daje wyników na temat
fenomenów fizycznych w dostępnych obecnie energiach
doświadczalnych, ale nawet przy wyższych energiach. Nawet
jeśli ktoś wymyślił by jutro jak zbudować akcelerator zdolny
osiągnąć energie w skali Plancka, teoretycy zajmujący się
strunami nie byliby w stanie dać lepszych odpowiedzi niż
jakościowe zgadywanie jak taka maszyna mogłaby wyglądać.

Zdaniem niektórych fizyków teoria superstrun nie jest już
teorią fizyczną. W najlepszym razie jest czystą

matematyką.

czy teoria strun jest rzeczywiście teoria

naukową?

Teoria Superstrun ogranicza liczbę wymiarów

przestrzeni i czasu do dziesięciu.Szczególną cechą tej

teorii jest to, że mikroskopijne struny (około 100

miliardów miliardów razy mniejsze od protonu) mogą

drgać tylko w dziesięciowymiarowej czasoprzestrzeni.

Mistycy, filozofowie i autorzy literatury

fantastycznonaukowej zawsze fascynowali się wyższymi

wymiarami. Teraz jednak mamy matematyczne powody,

aby wierzyć w dziesięciowymiarową czasoprzestrzeń,

ponieważ tylko we wszechświecie o takiej liczbie

wymiarów jest wystarczająco dużo miejsca, aby

pomieścić zarówno teorię kwantową, jak i teorię

Einsteina. (Jeśli zapiszemy teorię superstrun,

powiedzmy, w 12 lub 13 wymiarach, staje się ona

matematycznie niespójna. Wszechświat, który

początkowo miałby taką liczbę wymiarów, byłby

niestabilny i zredukowałby się do wszechświata

dziesięciowymiarowego). W ten sposób narodził się

nowy, zaskakujący obraz kosmologii kwantowej.

10 wymiar

Tylko Cztery ?

Fizyka mówi nam, że stabilne

układy gwiazdowe, atomy i

protony mogą istnieć tylko w

czterowymiarowym

wszechświecie. Nasz

Wszechświat ma

prawdopodobnie cztery

wymiary dlatego, że w

przeciwnym razie w ogóle by

nas nie było.

Badania naukowe

Najsilniejszym naukowym argumentem
przemawiającym za teorią strun jest fakt, że
wydaje się ona zawierać w sobie teorie
grawitacji. Nie często się wspomina o tym,
że to nie jest jeszcze logiczna kwantowa
teoria grawitacji. Wszystko co do tej pory
istnieje jest zbiorem rozbieżnym co
przypuszczalnie jest przybliżonym
chaotycznym zbiorem jakiejś jeszcze
niezdefiniowanej spójnej teorii strun. Uczeni
zajmujący się teoria strun obecnie
rozważają czy rozbieżność tych zbiorów nie
jest wirtualna, bo w przeciwnym wypadku
otrzymali by nieskończoność zgodnych
teorii grawitacji bez sposobu na wybranie
właściwej.

Mimo wielu „ale” dla

niektórych fizyków teoria

superstrun wciąż

pozostaje najbardziej

obiecującym prototypem

teorii unifikującej

wszystkie oddziaływania.

Osetek
Mirosław