FAZA WCZESNEJ
DOROSŁOŚCI
W KONTEKŚCIE
SPOŁECZNYM
Rozwój społeczny człowieka obejmuje zmiany w
aktywności,
dążeniach
i
celach
jednostki,
ujawnianych w jej interakcjach ze środowiskiem
społecznym.
Wraz z rozwojem osobowym jednostki, coraz
większego znaczenia nabiera jej indywidualny,
autonomiczny stosunek do obowiązujących w
społeczeństwie wartości i norm.
Doświadczenia, o które wzbogaca się jednostka
podejmując i wypełniając zadania właściwe dla
okresu wczesnej dorosłości mogą sprzyjać jej
dalszemu rozwojowi.
Na okres młodości przypada następujących 8 zadań,
z których większość zadań skupia się na tworzeniu
rodziny jako najmniejszej grupy społecznej:
wybór partnera do małżeństwa,
uczenie się życia z partnerem małżeńskim,
rozpoczęcie życia rodzinnego,
wychowywanie dzieci,
prowadzenie domu,
podjęcie pracy zawodowej,
przyjmowanie na siebie obywatelskiej
odpowiedzialności,
znalezienie bliskich grup społecznych.
WYPROWADZKA Z
DOMU RODZINNEGO
to nie tylko znalezienie innego miejsca
zamieszkania;
wymaga ona zadziałania niezwykle istotnego
procesu emancypacji psychologicznej, w
wyniku którego młody człowiek przynajmniej
do
pewnego
stopnia
nabiera
dystansu
emocjonalnego do swoich rodziców;
przywiązanie emocjonalne wobec partnera
ma
się
stać
głównym
przywiązaniem
emocjonalnym;
ma miejsce najczęściej w wieku dwudziestu
kilku lat.
ZAŁOŻENIE RODZINY
Bardzo ważnym zdarzeniem życiowym jest zawarcie
związku małżeńskiego.
Tym samym człowiek wkracza w nowe role
społeczne: współmałżonka, a następnie rodzica.
Wypełnianie obowiązków wynikających z tych ról
wymaga od jednostki osiągnięcia pewnego stopnia
dojrzałości przejawiającej się np.:
- umiejętnością nawiązywania intymnych związków,
-zdolnością do podejmowania samodzielnych decyzji,
- odpowiedzialnością za drugiego człowieka.
Role rodzinne mogą jednocześnie stymulować
dalszy rozwój.
PERIODYZACJA ŻYCIA
RODZINNEGO
Ze względu na kształtowanie się więzi
rodzinnej
wyróżnia
się
pięć
faz
rozwojowych
(wg Laskowskiego)
:
1.
faza wstępna – narzeczeństwo,
2.
faza tworzącej się więzi małżeńskiej,
3.
rozbudzanie i rozwój postaw rodzicielskich,
4.
faza wzajemnego partnerstwa rodzinnego,
5.
faza „pustego gniazda".
Okres wczesnej dorosłości obejmuje najczęściej
pierwsze trzy stadia.
WYBÓR
WSPÓŁMAŁŻONKA
To samodzielna decyzja młodego człowieka,
podejmowana
zazwyczaj
pod
wpływem
odwzajemnionego uczucia. Często jednak narzeczeni
ujawniają dość mgliste oczekiwania odnośnie do
obowiązków związanych z życiem małżeńskim i
rodzinnym, decyzję swoją uzasadniając miłością,
nierzadko rozumianą jako pociąg fizyczny.
Dlatego też pierwsze konflikty pojawiają się już po
ślubie,
gdy
współmałżonkowie
stają
wobec
konieczności
wywiązywania
się
z
obowiązków
wynikających z pełnienia nowych ról społecznych oraz
uwzględniania w swoich planach potrzeby drugiego
człowieka.
Jeśli narzeczeni:
nie uzgodnili wzajemnych oczekiwań,
nie doprowadzili do względnego
ujednolicenia swoich upodobań i sposobów
zachowania,
nie poznali i nie zaakceptowali swoich
przyzwyczajeń,
to nasilenie pierwszych konfliktów przypada właśnie
na okres następujący po ślubie
.
NARODZINY
PIERWSZEGO DZIECKA
Oznaczają one dla małżonków przyjęcie na siebie
nowej roli społecznej, tj. roli rodziców.
Zasadniczo zmienia się rytm życia małżonków,
dotyczy to zwłaszcza kobiety.
Przeżywanie macierzyństwa i ojcostwa dostarcza
rodzicom wiele satysfakcji i radości oraz wzbogaca
ich dalszy rozwój osobowy.
W okresie wczesnej dorosłości orientacja na
rodzinę dominuje i ujawnia się między innymi
dążeniami do osiągnięcia pewnej stabilizacji
życiowej i zabezpieczenia materialnych potrzeb
rodziny.
Z kolei narodziny kolejnego dziecka nie
wiążą się już z przeżywaniem tak silnego
stresu, jaki występuje przy pierwszym dziecku.
Małżonkowie odznaczają się bardziej
dojrzałymi
postawami
rodzicielskimi
i
opiekuńczymi, ale mogą też pojawiać się
sytuacje konfliktowe w rodzinie związane np. z
trudnościami materialnymi.
W tej fazie życia rodzinnego kształtuje się też
nowy
rodzaj
więzi
-
więź
między
rodzeństwem.
KARIERA ZAWODOWA
Osiągnięcie 16 roku życia uprawnia człowieka do
podjęcia pracy zawodowej - dorosłość utożsamiana
jest przez niektórych badaczy z jej podjęciem.
Podjęcie aktywności zawodowej wiąże się też z
poszerzeniem kręgów życia społecznego, wyjściem
poza środowisko rodzinne czy najbliższych przyjaciół.
Młodzi dorośli zainteresowani są rozwojem kariery
zawodowej
– znajduje to odbicie w częstej zmianie pracy przez
nich.
Na wybór zawodu i typ kariery może
mieć wpływ mnóstwo czynników:
płeć,
grupa etniczna,
inteligencja,
wyniki szkolne,
osobowość i pojęcia własnego „ja”,
pochodzenie i wartości rodzinne,
wykształcenie
ROZWÓJ ZAWODOWY
KOBIETY:
Podział roli matki
i gospodyni z
pracą zawodową
lub przerwanie
kariery.
MĘŻCZYŹNI:
Zdobywanie środków
do życia dla rodziny.
Nawiązywanie
kontaktów z osobami
bądź instytucjami, które
mogą mu pomóc w
zapewnieniu bytu
rodzinie.
Nastawienia zawodowe:
refleksyjne – dążenie do porządkowania wiedzy,
idei w systemy, teorie;
organizacyjne – porządkowanie, kierowanie
ujarzmianie, kierowanie się wartościami
praktycznymi;
innowacyjne – poszukiwanie i wprowadzanie
ulepszeń;
utrwalające – reprodukowanie, podtrzymywanie
tego, co istnieje;
badawcze;
opiekuńcze;
Każde z tych nastawień może wyrażać się w jednej z
dwóch rodzajów modalności: twórczej i nietwórczej.
STADIA ROZWOJU ZAWODOWEGO:
1)stadium eksploracji - jednostka przymierza się do
różnych ról zawodowych;
2)stadium stabilizacji - po dokonaniu wyboru,
jednostka znajduje trwałe miejsce i pole działania
zawodowego;
3)stadium zachowania ‘status quo’ – dążenie do
utrzymania uzyskanej pozycji zawodowej;
4)stadium schyłkowe - następuje wycofywanie się z
aktywności zawodowej i angażowanie w inne formy
aktywności.
INTYMNOŚĆ I
BUDOWANIE
ZWIĄZKÓW Z INNYMI
Młody dorosły , który odnalazł
własną tożsamość, pragnie złączyć ją z
tożsamością innych.
W tym stadium rozwija się w pełni
prawdziwy
genitalizm.
W
akcie
seksualnym
partnerzy
dążą
do
odnajdywania
najdoskonalszego
przeżycia, jakim jest dostosowanie do
siebie dwu istot.
W budowaniu
długotrwałego układu
można wyróżnić pięć faz:
1. zauważenie się nawzajem i powstanie
gotowości do nawiązania znajomości,
2. rozpoczęcie znajomości i podjęcie
bezpośrednich kontaktów,
3. pogłębianie wzajemnego zaangażowania,
4. pojawienie się kryzysów grożących
rozpadem,
5. rozpad układu wskutek rezygnacji lub
śmierci jednego z partnerów.
W budowaniu związków
interpersonalnych ważne są:
wiek
wykształcenie
stopień zamożności
religia
przynależność etniczna
Najsilniejszym predyktorem pomyślnych
relacji interpersonalnych jest
podobieństwo cech osobowościowych.
Przyjaźń
Na początku wieku dorosłości każdy
tworzy coś co nazwać można „grupą
wsparcia”,
na
którą
składają
się
członkowie
rodziny,
partner
oraz
przyjaciele.
Przyjaciele młodego dorosłego pochodzą
zazwyczaj z tej samej co on grupy
wiekowej, poza tym o bliskiej przyjaźni
decyduje przede wszystkim wzajemna
otwartość i szczerość osobista.
Różnice płciowe we
wzorcach przyjaźni
Kobiety mają więcej bliskich
przyjaciółek aniżeli mężczyźni.
Przyjaźń młodych mężczyzn opiera się
bardziej na współzawodnictwie aniżeli
wsparciu emocjonalnym.
Kobiety odgrywają większą „rolę w
podtrzymywaniu związków” niż
mężczyźni.
Myślenie młodych
dorosłych
o wartościach
Abstrakcyjne wizje towarzyszące
młodzieży w okresie adolescencji
ulegają zmianie w okresie wczesnej
dorosłości.
Pojawia się relatywizm moralny
We wczesnej dorosłości zaznacza się
rola wartości związanych z życiem
rodzinnym oraz rozwojem „Ja”
BIBLIOGRAFIA:
Strelau J. (2000) Psychologia. Podręcznik
akademicki. Tom I. Gdańsk: Wyd. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne
Bee H., przeł. Wojciechowski A. (2004)
Psychologia rozwoju człowieka. Poznań: Wyd.
Wydawnictwo "Zysk i S-ka”
Harwas-Napierała B., Trempała J. (2002)
Psychologia rozwoju człowieka. Tom I.
Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN