Ewidencja gruntów i budynków – kataster

nieruchomości

Podstawa

prawna

ewidencji

gruntów

i

budynków.

Uchylone:

Dekret z dnia 2 lutego 1955 roku o ewidencji
gruntów i budynków (Dz.U. Nr 6, poz. 32 z 1955
roku),

Przepis wykonawczy dekretu:

Zarządzenie Ministrów Rolnictwa i Gospodarki
Komunalnej z dnia 20 lutego 1969 roku w sprawie
ewidencji gruntów (M.P. Nr 11, poz. 98 z
późniejszymi zmianami).

Aktualna podstawa prawna ewidencji gruntów i
budynków:

Ustawa z dnia 17 maja 1989 - Prawo geodezyjne i
kartograficzne (Dz.U. Nr 100, poz. 1086 z 2000
roku z późniejszymi zmianami).

Przepis wykonawczy do ustawy:

Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i
Budownictwa z dnia 29 marca 2001 roku w sprawie
ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz.
454 z 2001 roku).

Instrukcja techniczna G-5 „Ewidencja gruntów i
budynków” Wytyczne techniczne.

Rozporządzenie uchylone:

Rozporządzenie Ministrów Gospodarki Przestrzennej
i Budownictwa oraz Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej z dnia 17 grudnia 1996 roku w
sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr
158, poz. 813 z 1996 roku).
Podstawowe pojęcia ewidencji gruntów i
budynków:

Ewidencja gruntów i budynków (kataster
nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla
kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji
o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach
oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych
władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Kataster – to taki system, w którym rejestrowana
jest informacja katastralna, czyli informacja o terenie
dotycząca gruntów, budynków i lokali, zarówno w
zakresie ich położenia w przestrzeni, jak też w
zakresie cech fizycznych i prawnych.

Kataster nieruchomości – nazywamy taki rejestr
nieruchomości, służący różnym celom, który zawiera
spis wszystkich rodzajów nieruchomości znajdujących
się na obszarze zdefiniowanej jednostki katastralnej,
zawierający informacje o położeniu nieruchomości,
informacje prawne dotyczące nieruchomości, a także
wartość nieruchomości.

Jednostka

ewidencyjna

–

obszar

gruntów

położonych w granicach administracyjnych gminy, a
jeżeli w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie
miasta albo wyodrębnionej dzielnicy -również w
granicach administracyjnych miasta lub kilku
sąsiadujących ze sobą dzielnic.
Obręb – podstawowa jednostka powierzchniowa, dla
której sporządza się odrębny operat ewidencyjny.
Obszar obrębu tworzą powierzchnie wszystkich
działek ewidencyjnych wchodzących w jego skład, a
jego granice na obszarach wiejskich powinny być
zgodne z granicami wsi i sołectw. W miastach
(dzielnicach), tam gdzie to możliwe, granice obrębów
pokrywają

się

z

granicami

określonymi

w

szczególności przez wody, ulice, linie kolejowe i
obejmują tereny o jednorodnej zabudowie i
zagospodarowaniu.

Działka ewidencyjna – ciągły obszar gruntu,
położony w granicach jednego obrębu, jednorodny
pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za
pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu
prawnego, ze względu na stan faktyczny.

Użytek gruntowy – ciągły obszar gruntu,
wyodrębniony ze względu na jednorodny sposób
użytkowania lub zagospodarowania.

Użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą
się na następujące grupy (7 grup):
1) użytki rolne,
2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,
3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

4)

użytki

ekologiczne,

oznaczone

symbolem

złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego
użytku

gruntowego

określającego

sposób

zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-
Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,
5) nieużytki, oznaczone symbolem - N,
6) grunty pod wodami,
7) tereny różne oznaczone symbolem - Tr.

Użytki rolne dzielą się na:
1) grunty orne, oznaczone symbolem - R,
2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery "S"
oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego,
stanowiącego część składową oznaczenia klasy
gleboznawczej gruntu, na którym założony został
sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,

3) łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,
4) pastwiska trwałe, oznaczone symbolem - Ps,
5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem
złożonym z litery "B" oraz symbolu odpowiedniego
użytku gruntowego, stanowiącego część składową
oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym
wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps,
6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,
7) rowy, oznaczone symbolem - W.

Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione
dzielą się na:
1) lasy - Ls,
2) grunty zadrzewione i zakrzewione - Lz, lub, w
przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na
gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą -
symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu
odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego
część składową oznaczenia klasy gleboznawczej
gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.

Grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się
na:
1) tereny mieszkaniowe, oznaczone symbolem - B,
2) tereny przemysłowe, oznaczone symbolem - Ba,
3) inne tereny zabudowane, oznaczone symbolem - Bi,
4) zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone
symbolem - Bp,

5) tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, oznaczone
symbolem - Bz,
6) użytki kopalne, oznaczone symbolem - K,
7) tereny komunikacyjne, w tym:
a) drogi, oznaczone symbolem - dr,
b) tereny kolejowe, oznaczone symbolem - Tk,
c) inne tereny komunikacyjne, oznaczone symbolem -
Ti.

Grunty pod wodami dzielą się na:
1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi,
oznaczone symbolem - Wm,
2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi,
oznaczone symbolem - Wp,
3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi,
oznaczone symbolem - Ws.

Sadów o powierzchni mniejszej od 0,1000 ha oraz
innych użytków gruntowych o powierzchni mniejszej
od 0,0100 ha nie wykazuje się w ewidencji.

Jednostka rejestrowa gruntów – działki położone w
granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej
nieruchomości.

Jednostka rejestrowa budynków – budynki
stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności,
położone w granicach jednego obrębu i należące do
tego samego właściciela.

Jednostka rejestrowa lokali – lokale stanowiące
odrębne nieruchomości znajdujące się w budynkach
położonych w granicach jednego obrębu i należące do
tego samego właściciela.

Budynek – obiekt budowlany, który jest budynkiem w
rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury,
wprowadzonych na podstawie ustawy z 29 czerwca
1995

roku

o

statystyce

publicznej

oraz

rozporządzenia Rady Ministrów z 30.12.1999 roku w
sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych -
KOB

Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z
wbudowanymi

instalacjami

i

urządzeniami

technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.
Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub
ochrony przedmiotów (ROZPORZĄDZENIE RADY
MINISTRÓW z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie
Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych
(PKOB) (Dz. U. z dnia 31 grudnia 1999 r.).

Przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje
połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z
materiałów budowlanych i elementów składowych,
będące wynikiem prac budowlanych.

Budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane,
których co najmniej połowa całkowitej powierzchni
użytkowej

jest

wykorzystywana

do

celów

mieszkalnych, a także budynki wielorodzinne, domy
mieszkalne zawierające więcej niż 4 mieszkania,
domy jednorodzinne oraz domy mieszkalne w
zabudowie zagrodowej. W przypadkach, gdy mniej
niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej
wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek
taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z
jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane
wykorzystywane

głównie

dla

potrzeb

niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej
połowa

całkowitej

powierzchni

użytkowej

wykorzystywana jest do celów mieszkalnych,
budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Lokal - samodzielny lokal mieszkalny -
wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku
izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt
ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi
służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.
Przepis ten stosuje się odpowiednio również do
samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z
przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne
(USTAWA z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali).

Założenie ewidencji gruntów i budynków -
polega na wykonaniu czynności technicznych i
administracyjnych, związanych z utworzeniem
komputerowych baz danych ewidencyjnych i
operatu ewidencyjnego oraz uruchomieniu systemu
komputerowego i pozyskaniu po raz pierwszy
danych niezbędnych do tego celu.

Prowadzenie ewidencji gruntów i budynków –
polega na podejmowaniu czynności związanych z
zapewnieniem

zgodnego

z

przepisami

jej

funkcjonowania,

wydawania

decyzji

administracyjnych w zakresie przewidzianym w
rozporządzeniu z 29.03.2001 roku w sprawie
ewidencji gruntów i budynków oraz podejmowaniu
działań modernizacyjnych.

Modernizacja ewidencji gruntów i budynków –
jest

procesem

polegającym

na

dostosowaniu

istniejącej

ewidencji

gruntów

do

przepisów

rozporządzenia z 29.03.2001 roku oraz na założeniu
ewidencji budynków i lokali.

Weryfikacja danych ewidencyjnych – zespół
czynności sprawdzających aktualność danych.

Archiwizacja

danych

ewidencyjnych

–

przekazywanie

dokumentów

oraz

danych

ewidencyjnych, które utraciły przydatność użytkową,
do właściwych archiwów państwowych.
Operat ewidencji gruntów – dokumentacja
utworzona w czasie zakładania ewidencji gruntów
służąca do jej dalszego prowadzenia.

Podział kraju na cele ewidencji gruntów i
budynków.

Ewidencję zakłada się i prowadzi w systemie
informatycznym, z uwzględnieniem istniejącego
podziału kraju dla celów ewidencji, opartego na
zasadniczym trójstopniowym podziale terytorialnym
państwa (województwo, powiat, gmina).

Jednostkami powierzchniowymi podziału kraju dla
celów ewidencji są:

• jednostka ewidencyjna,
• obręb ewidencyjny,
• działka ewidencyjna.

Jednostka

ewidencyjna

–

obszar

gruntów

położonych w granicach administracyjnych gminy, a
jeżeli w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie
miasta albo wyodrębnionej dzielnicy -również w
granicach administracyjnych miasta lub kilku
sąsiadujących ze sobą dzielnic.

Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz
identyfikator

krajowego

rejestru

urzędowego

podziału terytorialnego kraju, prowadzonego na
podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Identyfikator jednostki ewidencyjnej przyjmuje
postać:

WWPPGG_R

WW – kod województwa,

PP – kod powiatu w województwie,

GG – kod gminy w powiecie,

R – jedna z cyfr: 1,2,3,4,5,8,9 określająca typ gminy.

Typy gmin:
1. gmina miejska,
2. gmina wiejska,
3. gmina miejsko-wiejska,
4. miasto w gminie miejsko-wiejskiej,
5. obszar wiejski w gminie miejsko-

wiejskiej,

8. dzielnice M. St. Warszawy,
9. delegatury i dzielnice innych gmin

miejskich.

Kod województwa, powiatu i gminy przyjmuje się z
Krajowego

Rejestru

Urzędowego

Podziału

Terytorialnego Kraju (TERYT).

Przebieg granic jednostek ewidencyjnych jest
zgodny z przebiegiem granic jednostek podziału
terytorialnego państwa, ewidencjonowanym w
Państwowym Rejestrze Granic i Powierzchni
Jednostek Podziału Terytorialnego Państwa.

Pole powierzchni jednostki ewidencyjnej stanowi
suma pól powierzchni ewidencyjnych działek w tej
jednostce ewidencyjnej.

Obręb – podstawowa jednostka powierzchniowa, dla
której sporządza się odrębny operat ewidencyjny.
Obszar obrębu tworzą powierzchnie wszystkich
działek ewidencyjnych wchodzących w jego skład, a
jego granice na obszarach wiejskich powinny być
zgodne z granicami wsi i sołectw. W miastach
(dzielnicach), tam gdzie to możliwe, granice obrębów
pokrywają

się

z

granicami

określonymi

w

szczególności przez wody, ulice, linie kolejowe i
obejmują tereny o jednorodnej zabudowie i
zagospodarowaniu.

Obręb w jednostce ewidencyjnej jest określony przez
jego nazwę i numer lub wyłącznie przez numer.

Identyfikator obrębu ewidencyjnego przyjmuje
postać:

WWPPGG_R.XXXX

XXXX – numer ewidencyjny obrębu w jednostce

ewidencyjnej,
określony za pomocą liczb całkowitych w

przedziale od
0001 do 9999.

Pole powierzchni ewidencyjnej obrębu stanowi suma
pól powierzchni ewidencyjnych działek w obrębie
ewidencyjnym.

Podział na obręby wykazywany jest na mapie w skali
1:10000 lub 1:25000.

Działka ewidencyjna – ciągły obszar gruntu,
położony w granicach jednego obrębu, jednorodny
pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za
pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu
prawnego, ze względu na stan faktyczny.

Identyfikatorem działki ewidencyjnej jest ciąg liczb i
znaków przyjmujących następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.NDZ.

WWPPGG_R

– identyfikator obrębu,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
NDZ – numer ewidencyjny działki, unikalny w

granicach obrębu.

W przypadkach szczególnych, gdy dotychczasowa
numeracja działek ewidencyjnych prowadzona jest w
ramach arkusza mapy ewidencyjnej, dopuszcza się
stosowanie identyfikatora działki ewidencyjnej w
postaci:

WWPPGG_R.XXXX.AR_NR.NDZ.

AR_NR – kod arkusza mapy ewidencyjnej,

NR – numer porządkowy arkusza tej mapy,
NDZ – numer ewidencyjny działki unikalny w

granicach arkusza
mapy.

Obszar działki - wyrażona w mierze metrycznej i

zawarta w jej granicach powierzchnia, w której
skład wchodzą:

• powierzchnie każdego użytku gruntowego

(sumaryczne, jeżeli taki sam użytek występuje w
kilku obszarach);

•

powierzchnie

konturów

klasyfikacyjnych

poszczególnych użytków (jako sumy takich samych
elementów składowych - powierzchni klas tych
samych użytków w działce);

• na terenach lasów elementy składowe oddziału

wraz z powierzchnią pod liniami podziału
powierzchniowego (duktami, pasami) od północy i
od wschodu każdego oddziału oraz powierzchnią
nie wyłączonych dróg i wód położonych w
granicach oddziału.

Pole powierzchni działki określa się w hektarach i
wykazuje z dokładnością zapisu do jednego metra
kwadratowego (4,3467ha).

Identyfikator użytku gruntowego przyjmuje
następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.UG.Nr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,
XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
UG – kod konturu użytku gruntowego,
Nr – numer tego konturu unikalny w granicach

obrębu
ewidencyjnego.

Jednostka rejestrowa gruntów – działki położone w
granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej
nieruchomości.
Identyfikator jednostki rejestrowej gruntów przyjmuje
następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.GNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,
XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
GNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki
rejestrowej gruntów,
Nr – jest liczbą naturalną unikalną w granicach
obrębu.

Jednostka rejestrowa budynków – budynki
stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności,
położone w granicach jednego obrębu i należące do
tego samego właściciela.
Identyfikator jednostki rejestrowej budynków
przyjmuje następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.BNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,
XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
BNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki
rejestrowej
budynków,
Nr – jest liczbą naturalną, unikalną numerowaną od 1
do n
niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych
budynków w
obrębie.

Jednostka rejestrowa lokali – lokale stanowiące
odrębne nieruchomości znajdujące się w budynkach
położonych w granicach jednego obrębu i należące do
tego samego właściciela.

WWPPGG_R.XXXX.LNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,
XXXX – numer ewidencyjny obrębu,
LNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki
rejestrowej
lokali,
Nr – jest liczbą naturalną, unikalną, numerowaną od
1 do n
niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych
lokali w
obrębie.

Treść mapy
ewidencyjnej

1)granice: państwa, jednostek zasadniczego

trójstopniowego

podziału terytorialnego państwa, jednostek

ewidencyjnych, obrębów, działek,

2) oznaczenia punktów granicznych, z wyróżnieniem

punktów, których położenie określone zostało w
odpowiednim trybie i z wymaganą dokładnością, a
spośród nich - punktów trwale stabilizowanych w
terenie,

3) kontury użytków gruntowych i ich oznaczenia,
4) kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,
5) kontury budynków,
6) numery działek ewidencyjnych,

7) granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,
8) dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:
a) nazwy jednostek zasadniczego trójstopniowego

podziału

terytorialnego państwa,
b) oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,
c) nazwy ulic, placów, uroczysk, cieków, zbiorników

wodnych i innych obiektów fizjograficznych,

d) numery dróg publicznych nadane na podstawie

przepisów o drogach publicznych,

e) numery porządkowe i ewidencyjne budynków.

Przestrzennymi obiektami
powierzchniowymi bazy danych
numerycznej mapy ewidencyjnej są:

1. jednostki ewidencyjne,
2. obręby ewidencyjne,
3. działki ewidencyjne,
4. kontury użytków gruntowych,
5. kontury gleboznawczej klasyfikacji

gruntów,

6. budynki,
7. rejony statystyczne.

Przestrzennymi

obiektami

punktowymi

bazy

danych numerycznej mapy ewidencyjnej są punkty
osnowy poziomej osnowy geodezyjnej i pomiarowej
osnowy sytuacyjnej.

Przestrzennymi obiektami liniowymi bazy danych
numerycznej mapy ewidencyjnej są: granice
państwa, województw, powiatów i gmin.

Danymi opisowymi obiektów
przestrzennych numerycznej mapy
ewidencyjnej są:

1. identyfikatory i nazwy tych obiektów,
2. opisy użytków gruntowych,
3. opisy klas gleboznawczych,
4. nazwy miejscowości,
5. nazwy ulic,
6. oznaczenia dróg publicznych,
7. numery ewidencyjne i porządkowe

budynków oraz w

szczególnych przypadkach ich nazwy

własne,

8. nazwy własne wód stojących i płynących,
9. numery punktów osnowy geodezyjnej oraz

punktów

granicznych.

Ewidencyjna mapa numeryczna stanowi
podstawę edycji:

1. mapy ewidencyjnej w formie

analogowej,

2. wyrysów z mapy ewidencyjnej,
3. map tematycznych.

Mapę ewidencyjną edytuje się na arkuszach
formatu A1, A2 lub A3 odrębnie dla każdego
obrębu ewidencyjnego, w zależności od jego
powierzchni.

W przypadku, gdy ze względu na dużą
powierzchnię obrębu ewidencyjnego zachodzi
potrzeba jego prezentacji na więcej niż jednym
arkuszu mapy ewidencyjnej dokonuje się podziału
tego obrębu na części; z których każda w miarę
możliwości powinna się składać z całych działek
ewidencyjnych.

Mapę ewidencyjną, w zależności od stopnia
zurbanizowania terenu i struktury władania
gruntów, sporządza się w skalach: 1:500, 1:1000,
1:2000 lub 1:5000.

Jako wytyczne do ustalania skali bazowej
przyjmuje się, że niżej wymienione skale
powinny być stosowane odpowiednio:

1. skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub

przewidywanym zainwestowaniu,

2. skala 1:1000 - dla terenów małych miast,

aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz
terenów osiedlowych wsi będących siedzibami
gmin,

3. skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów

osiedlowych,

terenów

rolnych

o

drobnej,

nieregularnej szachownicy stanu władania oraz
większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na
terenach miast,

4. skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej

zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych
na obszarach pozamiejskich.

Przy edycji mapy, szczególnie w skali 1:2000 lub
1:5000, jej dane opisowo-informacyjne dotyczące
budynków oraz numery punktów granicznych nie
muszą być wykazywane.

Graficznej prezentacji obiektów przestrzennych
ewidencyjnej mapy numerycznej dokonuje się
zgodnie z zasadami określonymi w instrukcji
technicznej K-1 – Mapa zasadnicza.

Do opracowania mapy ewidencyjnej stosuje się
odpowiednie standardy techniczne dla mapy
zasadniczej, ustalone odrębnymi przepisami.

Na mapie ewidencyjnej stosuje się następujące
oznaczenia literowe budynków ze względu na ich
podstawową funkcję użytkową:

1. budynki mieszkalne - m,
2. budynki przemysłowe - p,
3. budynki transportu i łączności - t,
4. budynki handlowo – usługowe - h,
5. zbiorniki, silosy i budynki magazynowe - s,
6. budynki biurowe - b,
7. budynki szpitali i zakładów opieki medycznej - z,
8. budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki

sportowe - k,

9. budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla

rolnictwa - g,

10. inne budynki niemieszkalne - i .

121m4

121 – jest numerem ewidencyjnym
budynku,
m –oznacza funkcję mieszkalną
budynku,
4 – oznacza numer najwyższej
kondygnacji.

Metryka
mapy

Metryka dla mapy prowadzonej metodą klasyczną
zakładana jest dla każdego arkusza. Metryka mapy
prowadzonej techniką numeryczną zakładana jest
dla każdego obrębu.

Metryka dla obu technik prowadzenia mapy
zasadniczej

ma

formę

dokumentu

pisanego,

uwierzytelnianego odręcznymi podpisami.

Celem metryki mapy jest podanie podstawowych
informacji źródłowych o cechach mapy i ogólnym
stopniu jej aktualności. Metrykę zakłada się dla
mapy w momencie jej opracowania i uzupełnia w
miarę wprowadzanych zmian.

Metryka mapy zasadniczej zawiera
następujące dane:

1. dla mapy prowadzonej metodą klasyczną: tytuł,

skalę, numer ewidencyjny, godło arkusza,

2. dla mapy prowadzonej techniką numeryczną:

nazwę obrębu, jego numer i skalę bazową,

3. określenie układu współrzędnych,
4. opis metod opracowania mapy, daty i otrzymane

dokładności,

5. wykonawców mapy odpowiedzialnych za jej

opracowanie,

6. informacje dotyczące aktualizacji mapy.

Wytyczne techniczne: K-1.1 metryka mapy
zasadniczej

Obliczanie powierzchni

Metody obliczania powierzchni
W zależności od wymaganej dokładności oraz

posiadanych danych

geodezyjnych powierzchnię oblicza się jedną z

podanych metod:

1. Analityczną – ze współrzędnych albo na podstawie

miar z gruntu (pow. ogólna obrębu, pow. arkuszy
map i kompleksów),

2. Graficzną – na podstawie miar odczytanych z

pierworysu (pow. działek, pow. użytków
gruntowych i klas gruntów),

3. Kombinowaną (analityczno-graficzną) –

wykorzystując miary z gruntu i miary odczytane z
pierworysu (pow. działek),

4. Mechaniczną – za pomocą planimetru

biegunowego (pow. użytków gruntowych i klas
gruntów).

Obliczanie powierzchni na podstawie miar z gruntu
stosuje się do obszarów, dla których można uzyskać z
gruntu dane geodezyjne do obliczania powierzchni.
Powierzchnię obliczoną sposobem analitycznym
należy uważać przy dalszych pracach obliczeniowych
jako powierzchnię bezbłędną.

Zgodnie

z

zasadami

panującymi

w

geodezji

powierzchnie obliczamy dwukrotnie: z tych samych
danych geodezyjnych (współrzędnych), współrzędnych
w celu sprawdzenia bezbłędności obliczenia, lub
biorąc przy każdym obliczeniu inne elementy z mapy
przy met. graficznej i kombinowanej, lub stosując inne
ustawienie przyrządu przy met. mechanicznej, w celu
upewnienia się, że powstała różnica nie przekracza
dopuszczalnej

odchyłki

odpowiadającej

danej

metodzie.

Kolejność obliczania powierzchni.
Przy obliczaniu powierzchni stosuje się zasadę „od

ogółu do

szczegółu”

w

związku

z

tym

przyjmujemy

następującą kolejność

obliczania powierzchni:
1. Ogólnej obrębu jako podstawowej jednostki

powierzchniowej, dla której zakłada się operat
ewidencji gruntów i budynków,

2. Części obrębu, ogólnych powierzchni arkuszy

przedstawionych na poszczególnych arkuszach,
jeżeli pierworys obrębu składa się z kilku
arkuszy,

3. Kompleksów obliczeniowych wchodzących w skład

poszczególnych arkuszy,

4. Działek wchodzących w skład poszczególnych

kompleksów obliczeniowych,

5. Użytków

i

klas

gruntów

w

granicach

poszczególnych działek.

Za kompleks uważa się część obrębu ograniczoną
naturalnymi granicami oraz granicami działek.
Kompleks nie powinien obejmować więcej niż 50
działek, a jego powierzchnia nie powinna przekraczać
100 ha.

Ponadto dla pewności czy obliczenia zostały
wykonane prawidłowo, przeprowadza się kontrolę:

• powierzchni ogólnej lub arkuszy map – met. siatki
kwadratów,
• powierzchni kompleksów – met. mechaniczną,

Obliczone w ten sposób powierzchnie: ogólna, arkuszy
map i kompleksów przy dalszych czynnościach (przy
wyrównywaniu średnich wartości poszczególnych
działek w danym kompleksie) uważane są za wartości
bezbłędne.

Sprawdzianem właściwego obliczenia powierzchni
działki

są

dwa

warunki:

nieprzekroczenia

dopuszczalnej odchyłki przez różnicę dwukrotnego
obliczenia działki, oraz właściwe zamknięcie sumy
średnich wartości tych działek w stosunku do
przyjętej powierzchni kompleksu.

Różnica dwukrotnego obliczenia powierzchni nie
powinna przekraczać wartości przewidzianych dla
danego sposobu obliczania i skali pierworysu:

Dla sposobu kombinowanego i graficznego

dP = 0,002P + 2,0 * - skala 1:5000
dP = 0,002P + 0,8 * - skala 1:2000
gdzie:
P – powierzchnia obliczanej figury w m

2

.

P

P

Warunek zamknięcia się sumy średnich wartości
działek w stosunku do przyjętej powierzchni
kompleksu nie przekracza dopuszczonej odchyłki
oblicza się ze wzoru:

dP = 0,002P + 0,4 * - skala 1:2000
dP = 0,002P + 1.0 * - skala 1:5000

gdzie:
P – powierzchnia kompleksu w m

2

.

P

P

Zasady wyrównywania obliczonych powierzchni.

Sumę otrzymanych ostatecznych (średnich) wartości

jednorodnych

powierzchni należy porównać z uprzednio obliczoną i

ustaloną

(wyrównaną) powierzchnią obszaru, w którego skład

te elementy

wchodzą:
1. Powierzchnię arkuszy z powierzchnią ogólną

obrębu,

2. Powierzchnię kompleksów z powierzchnią

arkusza,

3. Powierzchnię działek z powierzchnią kompleksów,
4. Powierzchnię użytków i z powierzchnią działki.

Powierzchnię obliczoną sposobem analitycznym należy
uważać przy dalszych pracach obliczeniowych jako
powierzchnię bezbłędną.
Działki obliczone z miar z gruntu traktowane są jako
elementy bezbłędne i przy wyrównywaniu nie
otrzymują poprawek.

Zasady obliczania powierzchni ogólnej obrębu.

Powierzchnię ogólną obrębu oblicza się sposobem

analitycznym.

Dla kontroli obliczenia powierzchni ogólnej obrębu

sprawdza się:

• Współrzędne punktów zostały dobrze odpisane,
• Powierzchnie przybytków i ubytków zostały wzięte

z właściwym

znakiem.

Zasady obliczania powierzchni arkuszy.

Powierzchnie poszczególnych arkuszy pierworysu

oblicza się w

sposób podobny, jak przy obliczaniu powierzchni

ogólnej obrębu.

Suma powierzchni poszczególnych arkuszy powinna

być zgodna z

powierzchnią ogólną obrębu.

Zasady obliczania powierzchni kompleksów.

Powierzchnie

kompleksów

należy

obliczać

ze

współrzędnych jak

powierzchnię ogólną. Kontrolę obliczenia można

przeprowadzić,

jeżeli pow. kompleksu wynosi około 20-30 ha, za

pomocą

planimetru

biegunowego

przez

jednokrotne

obwiedzenie figury tego

kompleksu. Suma powierzchni kompleksów powinna

być zgodna z

powierzchnia danego arkusza.

Zasady, metody i sposoby obliczania powierzchni

działek.

Przy obliczaniu powierzchni działki w zależności od

jej wielkości,

kształtu i konfiguracji oraz skali pierworysu można

stosować

wszystkie metody i sposoby.

• Analityczna metoda obliczania powierzchni.

Działki o dużych powierzchniach, dla których są dane
geodezyjne

do

obliczania

powierzchni

ze

współrzędnych i domiarów, powierzchnie obliczamy
analitycznie. Kontrolę obliczania przeprowadzamy za
pomocą planimetru biegunowego.
Działki o powierzchniach nie przekraczających 4 cm

2

w skali mapy lub działki o prostych granicach, dla
których

są

dane

geodezyjne

dotyczące

ich

zasadniczych

elementów

(boków,

podstaw,

szerokości, wysokości) obliczamy na podstawie miar
z gruntu. Obliczenie powierzchni działek z miar z
gruntu przeprowadza się jeden raz, a dla kontroli
obliczenia wyznacza się powierzchnię tej działki
sposobem graficznym lub mechanicznym.

• Kombinowana metoda obliczania powierzchni.

Metodę tą stosujemy przeważnie przy obliczaniu
powierzchni działek wąskich i wydłużonych. W tym
przypadku wymiary elementów małych tych działek
jak: miary czołowe (wzdłuż dróg lub linii
pomiarowych) bierzemy z pomiaru na gruncie, zaś
wielkości

większe

(miary

boków

dłuższych,

wysokości) odczytujemy graficznie z pierworysu.
Za działkę wąską i wydłużoną uważamy działkę,
której szerokość wynosi mniej niż 10 m, zaś stosunek
szerokości do długości jest mniejszy od 1:20, do
takich działek zaliczamy także drogi.
W tym przypadku stosujemy dwukrotne obliczenie
powierzchni każdej działki, rozbijając jej figurę na
dwa trójkąty o zmiennych elementach. Przy
obliczaniu powierzchni wieloboku rozbijamy go na
trójkąty, przeważnie na trzy, cztery lub pięć.

• Graficzna metoda obliczania powierzchni.

Działki o powierzchni ponad 4 cm

2

w skali

pierworysu o kształtach regularnych, które można
rozbić na pierworysie na figury proste, ale dla
których nie można uzyskać niezbędnych miar z
gruntu, powierzchnie liczy się sposobem graficznym
dwukrotnie, stosując różne i właściwe figury
pomocnicze do obliczenia powierzchni ogólnej
działki.

• Mechaniczna metoda obliczania powierzchni.
Metodę tę stosuje się do działek nieregularnych, jak
również dużych wieloboków.

Obliczanie powierzchni konturów użytków i klas

gruntów.

Obliczanie powierzchni konturów użytków i klas

gruntów

przeprowadza się na mapie ewidencyjnej w

granicach każdej

działki. Obliczanie powierzchni tych elementów

działki

przeprowadza się jeden raz sposobem graficznym lub
mechanicznym.
Określenie powierzchni użytków i klas gruntów

składa się z dwóch

czynności: obliczeniowej i czynności kontrolnej.

Czynność obliczeniowa polega na:

•

Wyznaczeniu

powierzchni

poszczególnych

elementów zawartych
w granicach każdej działki,
• Wyrównaniu obliczonych powierzchni tych
elementów do
powierzchni działki, jeżeli różnica pomiędzy
powierzchnią
działki a sumą powierzchni obliczonych elementów
nie
przekracza:

1/50 powierzchni danej działki – skala 1:5000
1/100 powierzchni danej działki – skala
1:2000

PODMIOT I PRZEMIOT EWIDENCJI
GRUNTÓW I BUDYNKÓW

Ewidencja ma na celu gromadzenie i dostarczanie
danych

na

potrzeby:

zagospodarowania

przestrzennego, wyznaczania wymiaru podatków i
innych obciążeń publicznoprawnych, oznaczenia
nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki
publicznej

i

gospodarki

gruntami,

a

przy

współdziałaniu z wydziałem wieczysto-księgowym
sądu, ochrony interesów majątkowych stron obrotu
nieruchomościami.

Ewidencję prowadzi się w formie informatycznej, w
dostosowaniu do administracyjnego podziału kraju, z
uwzględnieniem

potrzeb

związanych

z

wykonywaniem następujących zadań:

• planowania gospodarczego,
• planowania przestrzennego,
• wymiaru podatków i świadczeń,
• oznaczania nieruchomości w księgach
wieczystych,
• statystyki publicznej,
• gospodarki nieruchomościami.

Ewidencja obejmuje całe terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, z wyjątkiem morza terytorialnego. Stanowi
podstawę krajowego systemu informacji o terenie.
Zawiera dane wynikające ze stanów prawnych, a w
przypadku ich braku - dane wynikające ze stanów
faktycznych. Stan prawny i faktyczny dotyczy
przedmiotu i podmiotu ewidencji.

Osoby prawne – osobami prawnymi są Skarb
Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy
szczególne przyznają osobowość prawną.

Wyróżniamy następujące prawa do

nieruchomości:

1. Prawa rzeczowe,
2. Prawa zobowiązaniowe.

PODMIOT EWIDENCJI GRUNTÓW I
BUDYNKÓW

Osoby fizyczne i osoby
prawne.

Osoby fizyczne – współcześnie każdy człowiek. Pełną
zdolność do czynności prawnych nabywa się z chwilą
uzyskania pełnoletności.

PRAWA RZECZOWE:
1. Własność-,
2. Użytkowanie wieczyste-,
3. Ograniczone prawa rzeczowe:
• Użytkowanie-
• Służebność-
• Hipoteka-
• Zastaw
• Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu

Ograniczone prawa rzeczowe
W przeciwieństwie do prawa własności, które
zapewnia jej podmiotowi pełny i najszerszy zakres
uprawnień względem rzeczy, ograniczone prawo
rzeczowe umożliwia korzystanie z cudzej rzeczy
w oznaczonym zakresie, znacznie węższym od
treści własności.

Ograniczone prawa rzeczowe bywają niekiedy
nazywane prawami na rzeczy cudzej, ponieważ
zapewniają

one

uprawnionemu

możliwość

wykonywania względem cudzej rzeczy niektórych
uprawnień,

które

normalnie

przysługują

właścicielowi.

PRAWA

ZOBOWIĄZANIOWE:

1. Najem-,
2. Dzierżawa-,
3. Użyczenie,
4. Darowizna,
5. Renta,
6. Dożywocie.

PRZEMIOT

EWIDENCJI

GRUNTÓW

I

BUDYNKÓW

Przedmiotem ewidencji gruntów i budynków jest
działka, lokal oraz budynek.

Działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu,
położony w granicach jednego obrębu, jednorodny
pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za
pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu
prawnego, ze względu na stan faktyczny.

Przyjmuje się następujące zasady relacji stanu

prawnego i działki:

1. Podstawowym wyróżnikiem stanu prawnego

gruntu jest własność; w granicach jednej działki
ewidencyjnej mogą znajdować się grunty będące
własnością tylko jednego właściciela lub będące
współwłasnością grupy osób.

2. W skład jednej działki ewidencyjnej mogą wchodzić

grunty uwidocznione tylko w jednej księdze
wieczystej.

3. W przypadku gruntów oddanych w użytkowanie

wieczyste przy ocenie jednorodności prawnej,
oprócz własności i samego prawa użytkowania
wieczystego, należy brać pod uwagę również
termin, w którym to prawo obowiązuje.

4. Przyjmuje się, że obszar gruntu, dla którego brak

jest dokumentów określających jego stan prawny,
jest jednorodny pod względem prawnym w
rozumieniu § 9 ust. 1 rozporządzenia z 2001 r.

(§ 9. 1. Działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu,

położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod
względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii
granicznych.).

5. Na gruntach leśnych granice działek ewidencyjnych

określa się z uwzględnieniem planów urządzania
lasu, o których mowa w ustawie z 28 września
1991 r. - o lasach (Dz. U nr 101, poz. 444 z późn.
zm.).

6. Powierzchniowe wody publiczne, o których mowa w

ustawie z 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U nr
115 poz. 1229, art. 11), mające odrębne nazwy,
stanowią odrębne działki ewidencyjne.

7. Grunty zajęte pod drogi publiczne, mające odrębne

oznaczenia w ewidencji dróg publicznych, tworzą
odrębne działki ewidencyjne.

8. Odcinki dróg publicznych, które są jednocześnie

ulicami o odrębnych nazwach, tworzą odrębne
działki ewidencyjne.

Grunt zajęty pod drogę wewnętrzną może tworzyć
odrębną działkę lub być wykazywany jako użytek
gruntowy w działce ewidencyjnej w zależności od
stanu

prawnego

tego

gruntu

oraz

gruntów

przyległych do drogi.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki
ewidencyjnej są:

1)numer działki stanowiący część składową

identyfikatora działki

ewidencyjnej,
2) numeryczny opis granic działki ewidencyjnej,
3) pole powierzchni działki ewidencyjnej,
4) informacje określające pola powierzchni konturów

użytków gruntowych i klas gleboznawczych w
granicach działki ewidencyjnej,

5) wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia

tej wartości,

6) numer jednostki rejestrowej gruntów, do której
przyporządkowana została działka ewidencyjna,
stanowiący
część składową identyfikatora tej jednostki
rejestrowej,
7) oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy
księga
wieczysta nie jest założona - oznaczenie
dokumentów
określających własność,
8) oznaczenie dokumentów określających inne prawa
do działki
ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania
wieczystego,
9) numer rejestru zabytków prowadzonego na
podstawie przepisów
o ochronie dóbr kultury,
10) numer rejonu statystycznego stanowiący część
składową
identyfikatora tego rejonu.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki

ewidencyjnej oprócz

danych, o których jest mowa powyżej są:
1)dla działek ewidencyjnych wchodzących w skład

nieruchomości

zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę

- numer porządkowy, którym oznaczona została
nieruchomość w trybie przepisów o numeracji
nieruchomości, i nazwa ulicy, przy której leży
działka ewidencyjna,

2) dla działek ewidencyjnych stanowiących drogi

publiczne - numery tych dróg nadane na
podstawie przepisów o drogach publicznych i
dodatkowo nazwa ulicy, jeżeli droga publiczna
pełni tę funkcję,

3) dla działek ewidencyjnych stanowiących obiekty

fizjograficzne, takie jak: cieki, zbiorniki wodne,
parki, uroczyska leśne - nazwy tych obiektów.

Użytek gruntowy - jest to ciągły obszar gruntu,
wyodrębniony ze względu na jednolity sposób
użytkowania lub zagospodarowania.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi użytków
gruntowych i klas gleboznawczych są:
1) numeryczne opisy konturów tych użytków i klas,
2) oznaczenia użytków gruntowych i klas
gleboznawczych w
granicach poszczególnych konturów oraz numery
tych konturów.

Klasy gleboznawcze poszczególnych użytków, ich
kontury i oznaczenia przyjmuje się z operatu
gleboznawczej klasyfikacji gruntów.

Budynek.
Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z
wbudowanymi

instalacjami

i

urządzeniami

technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.
Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub
ochrony przedmiotów (ROZPORZĄDZENIE RADY
MINISTRÓW z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie
Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych
(PKOB) (Dz. U. z dnia 31 grudnia 1999r.).

Przez budynek należy rozumieć taki obiekt
budowlany, który jest trwale związany z gruntem,
wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród
budowlanych oraz posiada fundamenty i dach
(USTAWA z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane
(Dz. U. nr 106 z dnia 5 grudnia 2000r. poz. 1126).

Przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje
połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z
materiałów budowlanych i elementów składowych,
będące wynikiem prac budowlanych.

Za szczególny rodzaj budynku uważa się wiatę, która
stanowi pomieszczenie naziemne, nie obudowane
ścianami ze wszystkich stron lub nawet w ogóle ścian
pozbawione.

W przypadku budynków połączonych między sobą
(np.: domy bliźniacze lub szeregowe), budynek jest
budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od
innych jednostek ścianą przeciwpożarową od
fundamentu po dach.
Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki
połączone między sobą uważane są za budynki
odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone
w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

Budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane,
których co najmniej połowa całkowitej powierzchni
użytkowej

jest

wykorzystywana

do

celów

mieszkalnych, a także budynki wielorodzinne, domy
mieszkalne zawierające więcej niż 4 mieszkania,
domy jednorodzinne oraz domy mieszkalne w
zabudowie zagrodowej. W przypadkach, gdy mniej
niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej
wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek
taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z
jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane
wykorzystywane

głównie

dla

potrzeb

niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej
połowa

całkowitej

powierzchni

użytkowej

wykorzystywana jest do celów mieszkalnych,
budynek

klasyfikowany

jest

jako

budynek

mieszkalny.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku

stanowiącego część składową gruntu są:

1)numer ewidencyjny budynku stanowiący część

składową

identyfikatora budynku,
2) numer porządkowy, którym oznaczony został

budynek w trybie przepisów o numeracji
nieruchomości,

3) numeryczny opis konturu wyznaczonego przez
prostokątny rzut
na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn
ścian
zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a
w budynkach
posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na
tych filarach –
zwanego dalej konturem budynku,
4) numery działek ewidencyjnych, na których
usytuowany jest
budynek,
5) oznaczenie funkcji podstawowej budynku,
6) wartość budynku oraz data określenia tej wartości,
7) rok zakończenia budowy,
8) pole powierzchni zabudowy w m

2

,

9) liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba
kondygnacji
podziemnych,
10) informacja o materiale, z którego zbudowane są
zewnętrzne
ściany budynku,

11) liczba i numery lokali stanowiących odrębne
nieruchomości
lokalowe,
12) liczba i numery lokali innych niż wymienione w
pkt 11,
13) łączne, wyrażone w m

2

, pole powierzchni

użytkowej:
a) wszystkich lokali w budynku,
b) pomieszczeń przynależnych do lokali,
14) numer rejestru zabytków prowadzonego na
podstawie
przepisów o ochronie dóbr kultury.

W ewidencji wykazuje się następujące materiały
budowlane, o których mowa w pkt 10:
1) mur,
2) drewno,
3) inne materiały.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku

stanowiącego

odrębny od gruntu przedmiot własności, oprócz

danych

wymienionych powyżej są:
1)oznaczenie księgi wieczystej lub innych

dokumentów

określających własność budynku,
2) oznaczenie dokumentów określających inne prawa

do budynku niż własność,

3) numer jednostki rejestrowej budynków, do której

przyporządkowany został budynek stanowiący
część składową identyfikatora tej jednostki.

Zakres przedmiotowy ewidencji obejmuje wszystkie

budynki z wyjątkiem:

1. obiektów przeznaczonych do czasowego

użytkowania w trakcie

realizacji robót budowlanych;
2. tymczasowych obiektów budowlanych stanowiących

wyłącznie

eksponaty wystawowe bez pełnienia jakichkolwiek

funkcji

użytkowych, usytuowanych na terenach

przeznaczonych na ten

cel;
3. altan i obiektów gospodarczych na działkach w

pracowniczych

ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do

25m

2

w

miastach i 35m

2

poza granicami miast oraz

wysokości 5m przy

dachach stromych i 4m przy dachach płaskich;
4. budowli mających charakter budynków nie

mających

fundamentów, tj. podstawy budowli trwale

związanej z gruntem,

przenoszącej w sposób bezpieczny obciążenia

budowli na grunt.

Przez trwałe połączenie konstrukcji budynku z

gruntem rozumie się:

1. posadowienie budynku na ławach, stopach

fundamentowych lub

innych fundamentach bezpośrednio na stabilnym

gruncie

nośnym;
2. posadowienie budynku na tzw. fundamentach

pośrednich,

przekazujących obciążenia na podłoże gruntowe za

pomocą

dodatkowych elementów konstrukcyjnych (np. pali

lub studni

zapuszczanych w grunt).

Numerację budynków w ramach działki ewidencyjnej
prowadzi się kolejno od l do n, rozpoczynając od
budynku mającego numer porządkowy w ramach
posesji, numerując następnie od frontu w głąb działki
ewidencyjnej.

W przypadku podziału budynku na bloki (części
budynku

wyróżnione

ze

względu

na

liczbę

kondygnacji), zgodnie ze standardem technicznym K-
1 Mapa zasadnicza wydzielony w ramach budynku
blok zostanie zanumerowany ułamkiem, którego
licznik to numer budynku, a mianownik numer
kolejny bloku od l do n.

Budynek wolno stojący, oznaczony kilkoma numerami
porządkowymi, o jednolitym stanie prawnym,

tworzący jedną

całość architektoniczną (np. blok mieszkalny

wieloklatkowy o kilku

numerach porządkowych) w ewidencji uzyskuje jeden

numer Nr

BUD.

Do konturu budynku nie są włączane zgodnie z
Polską Normą (PN-ISO 9836:1997):
• obiekty budowlane, ich części nie wystające ponad
powierzchnię
terenu;
• elementy drugorzędne, np. schody zewnętrzne,
rampy zewnętrzne,
daszki, markizy, występy dachowe;
• obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy).

Lokal.
Samodzielny lokal mieszkalny - wydzielona trwałymi
ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb
przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z
pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu
ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się
odpowiednio również do samodzielnych lokali
wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele
inne niż mieszkalne (USTAWA z dnia 24 czerwca
1994r. o własności lokali).

Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części
składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego
bezpośrednio nie przylegały lub były położone w
granicach

nieruchomości

gruntowej

poza

budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w
szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż -
pomieszczenia przynależne.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu są:
1) numer lokalu, stanowiący część składową

identyfikatora lokalu,

2) numer ewidencyjny budynku, w którym znajduje

się lokal,

3) oznaczenie funkcji użytkowej lokalu,
4) liczba izb wchodzących w skład lokalu oraz liczba i

rodzaj

pomieszczeń przynależnych do lokalu,
5) wyrażone w m

2

pole powierzchni użytkowej lokalu

oraz pole

powierzchni pomieszczeń przynależnych do lokalu.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu

stanowiącego

odrębną nieruchomość, oprócz danych

wymienionych powyżej,

są:
1) oznaczenie księgi wieczystej,
2) oznaczenie dokumentów określających inne niż

własność prawa

do lokalu,
3) numer ewidencyjny jednostki rejestrowej lokali, do

której

przyporządkowany został lokal,
4) wartość lokalu i data ustalenia tej wartości.

Ze względu na funkcję użytkową w ewidencji

wyróżnia się:

1. lokale mieszkalne,
2. lokale niemieszkalne.

Ustalanie stanów prawnych

nieruchomości

Własność nieruchomości i użytkowanie wieczyste
gruntów wykazuje się w ewidencji na podstawie
wpisów w księgach wieczystych.

Własność nieruchomości i inne prawa, z wyłączeniem
odrębnej własności lokalu i użytkowania wieczystego
gruntów, ujawnia się w ewidencji również na
podstawie:

 prawomocnych orzeczeń sądowych,
 umów zawartych w formie aktów

notarialnych,

 ostatecznych decyzji

administracyjnych,

 aktów normatywnych.

Źródłami informacji wykorzystywanych do ustalenia
stanów prawnych nieruchomości są:

 protokoły badań ksiąg wieczystych i zbiorów

dokumentów,



dane

zawarte

w

istniejącym

operacie

ewidencyjnym, w tym

zbiory dowodów zmian,
 zbiory prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów

notarialnych i

ostatecznych decyzji administracyjnych,
 dzienniki ustaw,
 dokumenty udostępnione przez zainteresowanych.

Przy zaistnieniu sprzeczności stanów prawnych
wynikających z dwóch różnych dokumentów np.; z
dwóch

ksiąg

wieczystych,

w

ewidencji,

po

przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w
trybie § 47 ust. 3 rozporządzenia, należy wykazać ten
stan prawny, który jest zgodny z  faktycznym stanem
władania, przy czym jako dane dotyczące działki
ewidencyjnej należy wykazać numery obu ksiąg
wieczystych.

§ 47 ust. 3 w przypadku gdy aktualizacja operatu
ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych
lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta
przeprowadza w sprawie tej aktualizacji postępowanie
administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 ustawy.

§ 22. ust 3. na żądanie starosty osoby zgłaszające
zmiany

są

obowiązane

dostarczyć

dokumenty

geodezyjne, kartograficzne i inne niezbędne do
wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i
budynków.

Wyniki ustaleń stanów prawnych nieruchomości
obrazuje się na mapie przeglądowej stanów prawnych
nieruchomości,

opracowanej

na

kopii

mapy

ewidencyjnej.

Mapę

uzupełnia

zestawienie

dokumentów określające stan prawny nieruchomości.

Przykład fragmentu mapy przeglądowej stanów

prawnych nieruchomości

 granica obrębu [kolor czarny],
 granice działek ewidencyjnych

[kolor

czarny],
 granice zasięgu stanów

prawnych

ujawnionych w KW i księgach
hipotecznych, [szrafura w

kolorze

czerwonym],
 oznaczenia ksiąg wieczystych,

ksiąg

hipotecznych i innych

dokumentów

[kolor czerwony],
 numery działek ewidencyjnych

[kolor

czarny],
 numery ewidencyjne

nieruchomości

(według wykazu ksiąg

wieczystych i

innych dokumentów

określających stan

prawny nieruchomości) [numer

w kółku,

kolor czerwony],
 numery pozycji protokołu

ustalenia

granic [numer w kółku , kolor

zielony].

W

przypadku

braku

dowodów

określających

właściciela nieruchomości w ewidencji wykazuje się
osoby lub jednostki organizacyjne, które tą
nieruchomością władają na zasadach samoistnego
posiadania (samoistnych posiadaczy).

O wykazywaniu w ewidencji osób i jednostek

organizacyjnych,

które

wobec

braku

danych

dotyczących

właścicieli

nieruchomości

tymi

nieruchomościami władają (samoistnych posiadaczy),
orzeka starosta w drodze decyzji.

Dane

ewidencyjne

o

gruntach,

będących

przedmiotem dzierżawy oraz o dzierżawcach,
ujawnia się w ewidencji wyłącznie na wspólny
wniosek podmiotów, które zawarły umowę dzierżawy.

W skład dokumentacji ustalenia stanu prawnego
nieruchomości wchodzą:

 protokoły badania ksiąg wieczystych oraz

ewentualnie zebrane

dokumenty tj.:
- wypisy, odpisy, kopie dokumentów prawnych,
- kopie map i innych opracowań kartograficznych i

geodezyjnych

dokumentujących stan prawny nieruchomości.
 wykaz ksiąg wieczystych i innych dokumentów

określających

stan prawny nieruchomości,
 mapa przeglądowa stanów prawnych

nieruchomości porządzona

w technice komputerowej, na podstawie

numerycznej mapy

ewidencji gruntów i budynków oraz dokumentacji

badania

stanów prawnych nieruchomości,

 wykaz porównania powierzchni działek
ewidencyjnych
zawierający:
- oznaczenie (numer) działki ,
- powierzchnię działki według stanu prawnego,
- powierzchnię działki według dotychczasowej
ewidencji
gruntów,
- powierzchnię działki obliczoną z bazy
numerycznej mapy
- ewidencji gruntów,
- powierzchnię ostatecznie przyjętą do
ewidencji,
- różnice powierzchni wraz z ich analizą.

Badaniem ksiąg wieczystych objęte są również
nieruchomości budynkowe oraz lokalowe.

Dokumentację

ustalenia

stanu

prawnego

nieruchomości budynkowych i lokalowych stanowią:

 protokoły badania ksiąg wieczystych i kopie

zebranych

dokumentów,
 wykaz ksiąg wieczystych i innych dokumentów

określających

stan prawny nieruchomości budynkowych i

lokalowych,

zawierający:
- numer i nazwę księgi wieczystej (wg wzrastającej

numeracji

KW),
- oznaczenie nieruchomości (działek) na których są

położone

nieruchomości budynkowe i lokalowe.

Budowa ewidencji gruntów i

budynków (budowa operatu

ewidencji gruntów i budynków).

Dokumentacja

EGiB

jest

efektem

procesów

pozyskiwania i opracowania danych przestrzennych i
opisowych dotyczących obiektów i podmiotów
ewidencji. Dokumentacja EGiB zwana jest także
operatem ewidencyjnym.
Informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawiera
operat ewidencyjny, który składa się z map, rejestrów
i dokumentów uzasadniających wpisy do tych
rejestrów.

Dokumentacja EGiB:

• część przestrzenna, w której ukazywane jest
położenie obiektów ewidencji (przede wszystkim
działek) na mapie ewidencyjnej,

• część opisowa, w której, na podstawie sporządzonej
uprzednio części przestrzennej (mapy), przedstawia
się cechy obiektów EGiB.

Rezultatem założenia ewidencji jest opracowanie

operatu

ewidencyjnego w skład którego wchodzą:
• operat geodezyjno-prawny,
• baza danych ewidencyjnych,
• operat opisowo-kartograficzny.

Operat ewidencyjny jest zakładany i prowadzony

dla każdego

obrębu.

Operat geodezyjno-prawny

W skład operatu geodezyjno-prawnego wchodzą
zbiory dowodów, prowadzone dla każdego obrębu
ewidencyjnego,

uzasadniające

wpisy

do

komputerowych baz danych ewidencyjnych, to jest:

• dokumenty stanów prawnych nieruchomości,
• geodezyjna dokumentacja techniczna,
• zbiory arkuszy danych ewidencyjnych budynków
i lokali.

Dokumentami

określającymi

stany

prawne

nieruchomości są w

szczególności:
• wyciągi i wypisy z ksiąg wieczystych,
• protokoły badania ksiąg wieczystych,
• ostateczne decyzje administracyjne,
• prawomocna orzeczenia sądowe,
• umowy zawarte w formie aktów notarialnych,

dotyczące ustanowienia lub przeniesienia praw
rzeczowych do nieruchomości,

• umowy dzierżawy.
Mapę przeglądową stanów prawnych nieruchomości
sporządza się na nośniku papierowym.

Operat

geodezyjno-prawny

kompletowany

jest

obrębami w

zasobach:
• bazowym ZB,
• użytkowym ZU,
• przejściowym OT.

Do zasobu bazowego wchodzą:
• protokół analizy i oceny danych źródłowych,
• dokumentacja ustalenia granic,
• dokumentacja stanu prawnego,
• mapa

przeglądowa

stanów

prawnych

nieruchomości,

• dokumenty zawierające wyniki geodezyjnych

pomiarów terenowych i szkice polowe,

Geodezyjną dokumentację techniczną stanowią:
• dokumentacja ustalenia granic działek

ewidencyjnych,

• dokumenty zawierające wyniki geodezyjnych

pomiarów terenowych i szkice polowe,

• materiały fotogrametryczne, pliki komputerowe zdjęć

cyfrowych, ortofotomapa cyfrowa,

• dokumenty z wynikami obliczeń geodezyjnych,
• wykazy, w formie plików komputerowych,

współrzędnych punktów granicznych (pliki
komputerowe),wraz
z atrybutami tych punktów,

• dokumentacja uzyskanych określająca dokładnośćci

kalibracji map,

• mapa przeglądowa punktów granicznych w formie

elektronicznej,

• numeryczna mapa ewidencyjna,
• arkusze danych ewidencyjnych budynków i lokal

• negatywy i diapozytywy zdjęć

fotogrametrycznych,

• uczytelnione powiększenia zdjęć

fotogrametrycznych,

• pliki komputerowe zdjęć cyfrowych,
• ortofotomapa cyfrowa,
• arkusze danych ewidencyjnych budynków i

lokali,

• dokumenty z wynikami obliczeń geodezyjnych,
• mapa przeglądowa punktów granicznych,
- punkty geodezyjnych osnów szczegółowych i

pomiarowych

trwale stabilizowanych oraz ich numery,
- granice jednostek ewidencyjnych, obrębów

ewidencyjnych i

działek ewidencyjnych,
- budynki, oznaczenia ich funkcji oraz numery

ewidencyjne i

porządkowe,
- numery i nazwy jednostek ewidencyjnych i

obrębów, numery

arkuszy map, numery działek, symbole i numery

punktów

granicznych,

• sprawozdanie techniczne zawierające:
- dane formalne, prawne i organizacyjne

opracowania,

- szczegółowy opis obiektu,
- zakres i sposób realizacji warunków technicznych

roboty,

- ewentualne rozbieżności , które wystąpiły w toku

realizacji w

odniesieniu do projektu założenia lub

modernizacji ewidencji,

- omówienie kolejnych faz wykonywanych prac, w

tym,

omówienie niedostępnych do badania

dokumentów stanów

prawnych nieruchomości, dostrzeżone błędy

pojawiające się w

tych dokumentach np. podwójne pokrycia ksiąg

wieczystych o

tych samych numerach KW itp.,
- opis stosowanego oprogramowania oraz prac

związanych z

napełnieniem bazy danych oraz uruchomieniem

systemu

informatycznego ,
- opis innych wymaganych przez zamawiającego

prac.

Strona tytułowa zasobu bazowego zawiera:
• numer i nazwę obrębu ewidencyjnego,
• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,
• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO – PRAWNY
GEODEZYJNA DOKUMENTACJA

TECHNICZNA

ZASÓB BAZOWY”

• nazwę jednostki, która wykonała operat, datę jego

wykonania.

Zasób użytkowy stanowią:
• komputerowy plik wykazu współrzędnych,
• mapa przeglądowa punktów granicznych,
• numeryczna mapa ewidencyjna.

Strona tytułowa zasobu użytkowego zawiera:
• numer i nazwę obrębu ewidencyjnego,
• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,
• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO – PRAWNY
GEODEZYJNA DOKUMENTACJA

TECHNICZNA

ZASÓB UŻYTKOWY”

• nazwę jednostki, która wykonała operat, datę jego

wykonania.

Zasób przejściowy stanowią:
• projekt założenia lub modernizacji ewidencji

gruntów i budynków,

• warunki techniczne opracowania,
• robocze wykazy i zestawienia ,
• protokoły kontroli technicznej,
• mapa ewidencyjna wywiadu terenowego,
• inne dokumenty o charakterze pomocniczym,

nie włączone do zasobu bazowego
i użytkowego,

Strona tytułowa zasobu przejściowego zawiera:
• numer i nazwę obrębu,
• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,
• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO-PRAWNY
GEODEZYJNA DOKUMENTACJA

TECHNICZNA

ZASÓB PRZEJŚCIOWY”

• nazwę jednostki, która wykonała operat, oraz datę

jego wykonania.

Operat opisowo-kartograficzny

Operat opisowo-kartograficzny zakłada się na

moment założenia

lub modernizacji kompleksowej ewidencji gruntów

i budynków;

nie podlega on aktualizacji.

Operat opisowo-kartograficzny składa się z:
1) komputerowych wydruków raportów, które

obrazują dane

ewidencyjne w momencie zakładania ewidencji,
2) kopii odpowiedniego fragmentu mapy,

Operat opisowo-kartograficzny stanowi część zasobu

bazowego.

Operat

opisowo-kartograficzny

składa

się

z

dokumentów

podstawowych

i

dokumentów

pomocniczych.

Do dokumentów podstawowych
zalicza się:
1) rejestr gruntów,
2) rejestr budynków,
3) rejestr lokali,
4) kartotekę budynków,
5) kartotekę lokali,
6) mapę ewidencyjną.

Do dokumentów pomocniczych zalicza się:
1) zestawienie gruntów,
2) wykaz gruntów,
3) wykaz budynków,
4) wykaz lokali,
5) skorowidz działek,
6) wykazy:
a) podmiotów ewidencyjnych,
b) osób, jednostek organizacyjnych
i organów,
c) dzierżawców gruntów.

Operat opisowo-kartograficzny jest najważniejszą
składową operatu ewidencyjnego, z punktu widzenia
użytkownika.

Raporty uzyskiwane są z baz danych ewidencyjnych,
przy czym można w nich wyróżnić dwie wyraźne
części.

Część przestrzenną, mapa ewidencyjna i druga część,
opisowa -rejestry i kartoteki.

Rejestry, a zwłaszcza rejestr gruntów, to najważniejszy
dokument opisowy ewidencji gruntów i budynków.
Rejestr zawiera spis obiektów EGiB w obrębie wraz z
ich cechami opisowymi. W przypadku gdy obiekt
posiada dużo cech indywidualnych, tworzy się dla
niego kartotekę.

Ma to miejsce w przypadku budynków i lokali.

Rejestry to spisy obiektów w obrębie, zaś kartoteki to
dodatkowe opisy cech obiektów.

Każdy obiekt jest identyfikowany w rejestrze poprzez
identyfikator, czyli numer jednostki rejestrowej.

Kartoteki przypisywane są do obiektu, to znaczy do
budynku lub lokalu, w ramach jednostki rejestrowej
budynkowej lub lokalowej.
Skorowidze, zestawienia i wykazy obiektów i
podmiotów dotyczą szczegółowych informacji
otrzymywanych na podstawie danych zawartych w
bazach danych ewidencyjnych.

Rejestr gruntów jest raportem sporządzonym na
podstawie danych ewidencyjnych o wszystkich
działkach ewidencyjnych w granicach obrębu,
zebranych

według

ich

przynależności

do

poszczególnych jednostek rejestrowych gruntów.

Raporty
podstawowe.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki

ewidencyjnej są:

1)numer działki stanowiący część składową

identyfikatora działki

ewidencyjnej,
2) numeryczny opis granic działki ewidencyjnej,
3) pole powierzchni działki ewidencyjnej,
4) informacje określające pola powierzchni konturów

użytków gruntowych i klas gleboznawczych w
granicach działki ewidencyjnej,

5) wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia
tej wartości,
6) numer jednostki rejestrowej gruntów, do której
przyporządkowana została działka ewidencyjna,
stanowiący
część składową identyfikatora tej jednostki
rejestrowej,
7) oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy
księga
wieczysta nie jest założona - oznaczenie
dokumentów
określających własność,
8) oznaczenie dokumentów określających inne prawa
do działki
ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania
wieczystego,
9) numer rejestru zabytków prowadzonego na
podstawie przepisów
o ochronie dóbr kultury,
10) numer rejonu statystycznego stanowiący część
składową
identyfikatora tego rejonu.

Rejestr gruntów zawiera ponadto:
1) dane określające:
a) podmioty ewidencyjne,
b) osoby, jednostki organizacyjne i organy,
c) dzierżawców gruntów,
2) oznaczenia odpowiednich jednostek rejestrowych
budynków
oraz odpowiednich pozycji kartoteki budynków
związanych z
poszczególnymi działkami zabudowanymi.

Rejestr budynków jest raportem sporządzonym na
podstawie

danych

ewidencyjnych

dotyczących

budynków

stanowiących

odrębny

od

gruntu

przedmiot

własności,

zebranych

według

ich

przynależności

do

poszczególnych

jednostek

rejestrowych budynków.
Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku

stanowiącego część

składową gruntu są:
1)numer ewidencyjny budynku stanowiący część

składową

identyfikatora budynku,
2) numer porządkowy, którym oznaczony został

budynek w trybie przepisów o numeracji
nieruchomości,

3) numeryczny opis konturu wyznaczonego przez
prostokątny rzut
na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn
ścian
zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a
w budynkach
posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na
tych filarach -
zwanego dalej konturem budynku,
4) numery działek ewidencyjnych, na których
usytuowany jest
budynek,
5) oznaczenie funkcji podstawowej budynku,
6) wartość budynku oraz data określenia tej
wartości,
7) rok zakończenia budowy,
8) pole powierzchni zabudowy w m

2

,

9) liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba
kondygnacji
podziemnych,

10) informacja o materiale, z którego zbudowane są
zewnętrzne
ściany budynku,
11) liczba i numery lokali stanowiących odrębne
nieruchomości
lokalowe,
12) liczba i numery lokali innych niż wymienione w
pkt 11,
13) łączne, wyrażone w m

2

, pole powierzchni

użytkowej:
a) wszystkich lokali w budynku,
b) pomieszczeń przynależnych do lokali,
14) numer rejestru zabytków prowadzonego na
podstawie przepisów
o ochronie dóbr kultury,
15) oznaczenie księgi wieczystej lub innych
dokumentów
określających własność budynku,

16) oznaczenie dokumentów określających inne
prawa do budynku
niż własność,
17) numer jednostki rejestrowej budynków, do której
przyporządkowany został budynek stanowiący
część składową
identyfikatora tej jednostki.

Rejestr lokali jest raportem sporządzonym na
podstawie danych ewidencyjnych dotyczących lokali
stanowiących

odrębne

nieruchomości,

zgrupowanych według ich przynależności do
poszczególnych jednostek rejestrowych lokali.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu są:
1) numer lokalu, stanowiący część składową
identyfikatora lokalu,
2) numer ewidencyjny budynku, w którym znajduje
się lokal,
3) oznaczenie funkcji użytkowej lokalu,
4) liczba izb wchodzących w skład lokalu oraz liczba i
rodzaj
pomieszczeń przynależnych do lokalu,
5) wyrażone w m

2

pole powierzchni użytkowej lokalu

oraz pole
powierzchni pomieszczeń przynależnych do lokalu,
6) oznaczenie księgi wieczystej,
7) oznaczenie dokumentów określających inne niż
własność prawa
do lokalu,
8) numer ewidencyjny jednostki rejestrowej lokali, do
której
przyporządkowany został lokal,
9) wartość lokalu i data ustalenia tej wartości.

Kartoteka budynków jest raportem sporządzonym
na podstawie danych ewidencyjnych o budynkach,
zebranych w pozycjach kartoteki budynków.
Kartoteka budynków zawiera ponadto:
1) dane określające podmioty ewidencyjne oraz
innych władających
budynkami w całości lub w części,
2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów lub
jednostek
rejestrowych budynków związanych z
poszczególnymi
budynkami.

Pozycję kartoteki budynków tworzą dane o budynkach
wybudowanych na gruntach wchodzących w skład
jednej jednostki rejestrowej gruntów.

Kartoteka lokali jest raportem sporządzonym na
podstawie danych ewidencyjnych o lokalach,
zebranych w pozycjach kartoteki lokali.
Kartoteka lokali zawiera:
1)dane określające właścicieli lokali oraz innych

władających

lokalami,
2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów,

jednostek rejestrowych budynków oraz w
przypadku lokali stanowiących odrębne
nieruchomości - oznaczenia jednostek rejestrowych
lokali związanych z poszczególnymi lokalami.

Pozycję kartoteki lokali stanowią dane o lokalach
znajdujących się w jednym budynku.

Raporty
pomocnicze.

Zestawienie gruntów jest spisem danych o ogólnej
powierzchni i wartości gruntów wchodzących w skład
poszczególnych jednostek rejestrowych z podziałem
na użytki gruntowe i klasy gleboznawcze.
Zestawienie gruntów sporządza się dla obrębu lub
jednostki ewidencyjnej.

Wykaz gruntów jest spisem danych o ogólnej
powierzchni i wartości gruntów położonych w
granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych
według ich przynależności do poszczególnych grup i
podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na
użytki gruntowe.

Wykaz budynków jest spisem danych o liczbie i
wartości budynków, wybudowanych na gruntach
położonych w granicach jednostki ewidencyjnej,
zestawionych według przynależności budynków do
poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z
jednoczesnym podziałem na rodzaje budynków oraz
wyróżnieniem budynków, które stanowią części
składowe gruntów, oraz budynków, które stanowią
odrębne od gruntu nieruchomości.

Wykaz lokali jest spisem danych o liczbie i wartości
lokali,

stanowiących

odrębne

nieruchomości,

znajdujących się w granicach jednostki ewidencyjnej,
zestawionych według przynależności lokali do
poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z
jednoczesnym podziałem na kategorie.

Skorowidz

działek

jest

spisem

działek

ewidencyjnych położonych w granicach jednego
obrębu, zawierającym numery tych działek w
kolejności wzrastającej oraz numery jednostek
rejestrowych

gruntów,

do

których

działki

ewidencyjne zostały przyporządkowane.
Wykazy podmiotów ewidencyjnych i władających
gruntami są alfabetycznymi spisami osób, jednostek
organizacyjnych i organów, zawierającymi, oprócz
danych określających te osoby, jednostki i organy,
oznaczenia

jednostek

rejestrowych

gruntów,

jednostek

rejestrowych

budynków,

jednostek

rejestrowych lokali oraz pozycji kartoteki budynków
i kartoteki lokali, związanych z poszczególnymi
osobami, jednostkami organizacyjnymi i organami.