Metoda Ruchu

Metoda Ruchu

Rozwijającego W.

Rozwijającego W.

Sherborne:

Sherborne:

„wszystkie dzieci mają 2 podstawowe [potrzeby:

pragną czuć się dobrze we własnym ciele („jak w

domu”), czyli umieć w pełni nad sobą panować,

drugie

to

odczuwają

potrzebę

nawiązywania

kontaktów z innymi. Zaspokajanie tych potrzeb –

dobry kontakt z samym sobą i innymi ludźmi – jest

możliwe dzięki dobremu nauczaniu ruchu.”

W. Sherborne

Kim była W. Sherborne?

• (1922 – 1990) była nauczycielka

wychowania fizycznego i fizjoterapeutą;

• przez całe swoje życie zawodowe

pomagała ludziom wykorzystując

możliwości kryjące się ruchu;

• opracowała własną metodę pracy z

dziećmi, która nazwała ruchem

rozwijającym;

• Podstawy teoretyczne pracy Sherborne to

teoria analizująca ludzki ruch R. Labana.

Podstawowe założenia

metody to rozwijanie

ruchem trzech aspektów:

1. Świadomości własnego ciała i
usprawniania ruchowego.
2. Świadomości przestrzeni i
działania w niej.
3. Dzielenia przestrzeni z innymi
ludźmi i nawiązywania z nimi
bliskiego kontaktu.

• liczebność gr.: indywidualnie lub grupowo (ze

wskazaniem na zajęcia w gr. -6-14 os.);

• wiek uczestników jest nieograniczony;

• zajęcia muszą odbywać się systematycznie,

minimum raz w tygodniu, czas trwania 1 spotkania -

około godziny. Początkowo zajęcia mogą być krótsze

(20-30 minut) zależnie od samopoczucia i możliwości

dzieci;

• zależy zapewnić odpowiednie warunki lokalowe:

przestrzeń, odpowiednie podłoże (najlepiej parkiet),

świeże powietrze. Nie potrzeba żadnych urządzeń lub

pomocy do ćwiczeń. Najlepszym przyrządem

dydaktycznym dla dziecka jest ciało dorosłego.

Czasami potrzebne są materace lub koce np. gdy

dzieci mają znaczne kalectwo fizyczne. Ćwiczyć

należy boso, bo zapewnia to najlepszy kontakt z

podłogą.

• prowadzeniem grupy powinny zajmować się 2 osoby

(przeszkoleni terapeuci).

Wykorzystanie metody w

pracy z dziećmi:

- upośledzonymi umysłowo,

- autystycznymi,

- z mózgowym porażeniem dziecięcym,

- z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami

zachowania,

- z niekorzystnych środowisk wychowawczych,

np. domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych

- głuchymi i niewidomymi.

Metoda ta bywa wykorzystywana jako wstępny

etap do innych zajęć terapeutycznych. np. dla

dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu

lub jako część programu terapii psychologiczno

- logopedycznej dzieci jąkających się lub

psychoterapii dzieci nerwicowych.

Zasady:

• Prowadzący nawiązuje kontakt z każdym dzieckiem .

• Prowadzący bierze udział w każdym ćwiczeniu .

• Oszczędność ruchów (mówić ciałem) .

• Nie ma rywalizacji i współzawodnictwa.

• Każdy może osiągnąć sukces.

• Ćwiczenia muszą być radosną zabawą dla dziecka.

• Początek zajęć, to ćwiczenia, które dają poczucie bezpieczeństwa i

oparcia.

• Koniec zajęć zawsze ćwiczenia relaksacyjne.

• Uczenie używania siły i delikatności.

• Na przemienność ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne.

• Na przemienność roli dziecka (uległa, dominująca) uczciwość w

użyciu siły.

• Utrzymywanie z dzieckiem kontaktu wzrokowego.

• Stymulacja aktywności dziecka (większość ćwiczeń na poziomie

podłogi) .

• Stopniowe rozszerzanie kręgów doświadczeń społecznych.

Korzyści płynące z

zastosowania metody:

-zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje

poczucie bezpieczeństwa,

-poznaje przestrzeń wokół siebie,

-uczy się kontrolowania przestrzeni – poznaje

przestrzeń, uczy się, jak jego ciało porusza się

w przestrzeni, co rodzi zaufanie do własnego

ciała oraz poczucie bezpieczeństwa wobec

otoczenia,

-dzieli przestrzeń z innymi ludźmi, co jest

źródłem empatii,

-nawiązuje kontakt początkowo z jedną osobą,

potem z grupą — jest to okazja podjęcia

współdziałania z innymi osobami, dostarcza

poczucia wspólnoty i przeżycie szczęścia.

Zadania ruchowe:

• Świadomość ciała (rolowanie i

przepychanie);

• Świadomość przestrzeni (przestrzeni

osobista, swobodne poruszanie się,
kontakt z 2 os.);

• Świadomość relacji (relacja „Z”,

„Razem”, „Przeciwko”.

Lista cech, które powinien posiadać człowiek

mający zamiar zostać psychoterapeutą,

pracującym metodą Ruchu Rozwijającego:

1. Nieprzeciętna sprawność intelektualna oraz krytycyzm.

2. Samodzielność, obrotność i wielostronność.

3. Żywe i nienasycone zainteresowanie (samouk).

4. Zainteresowanie ludźmi jako osobami, a nie jako materiałem

do manipulowania; szacunek dla integralności drugiej osoby.

5. Wgląd we własne cechy osobowości, poczucie humoru.

6. Wrażliwość wobec wielorakości różnych oczekiwań ludzkich.

7. Tolerancja; postawa pozbawiona zarozumiałości.

8. Zdolność do przyjęcia nastawienia terapeutycznego, zdolność

do tworzenia serdecznych i aktywnych stosunków z innymi.

9. Pilność, metodyczny styl pracy; zdolność znoszenia nacisków.

10. Przyjmowanie odpowiedzialności.

11. Takt i gotowość do współpracy.

12. Prawość, samodyscyplina i stanowczość.

13. Subtelne wyczucie wartości etycznych.

14. Szerokie „zaplecze kulturalne” (człowiek wykształcony).

15. Duże zainteresowanie psychologią, szczególnie jej aspektami

klinicznymi.

Literatura:

1. W. Sherborne „Ruch Rozwijający dla

dzieci”;

2. Artykuły W. Sherborne:
- Szkoła Specjalna nr 4/83;
- „Dziecko autystyczna i jego rodzice”,

red. A. Gałkowska;

3. M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M.

Przasnyska „Metoda W. Sherbone w
terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”.

Dziękujemy za uwagę.