Administracj
a i prawo
administracy
jne
Prawo administracyjne jest
gałęzią prawa odnoszącą się
do
różnych
aspektów
działalności
administracji
publicznej
Administracja
publiczna oznaczać
może:
• w znaczeniu organizacyjnym (podmiotowym) - system
organów państwowych, organów samorządu terytorialnego
i innych podmiotów biorących udział w administrowaniu,
czyli wykonujących funkcje z zakresu administracji
publicznej
• w znaczeniu materialnym
(przedmiotowym) - każdą
zorganizowaną działalność organów państwa i samorządu
terytorialnego znajdującą się w zakresie ich zadań i
kompetencji ustanowionych prawem, polegającą na
zarządzaniu sprawami państwa, związków samorządowych
i sprawami obywateli wypełnianą głównie poprzez
realizację w indywidualnych przypadkach ogólnych norm
prawa oraz podejmowanie w interesie państwa i obywateli
czynności organizacyjnych i technicznych
Administracja:
*
nigdy nie działa w sposób
swobodny i dowolny
*
zawsze jest związana
prawem
*
może czynić tylko to,
do czego została ustawowo
upoważniona
*
musi także
podejmować swoje działania
w formie i trybie
przewidzianym ustawą
Organ administracji
państwowej to organ
państwa należący do władzy
wykonawczej, który
bezpośrednio zajmuje się
realizacją funkcji
administracyjnej państwa, w
tym przede wszystkim
wykonywaniem prawa (a nie
jego stanowieniem czy
wykonywaniem wymiaru
sprawiedliwości)
Cechy stałe organu
administracji publicznej:
• -
jest organem państwowym lub samorządowym, a
więc
częścią
aparatu
państwowego
bądź
samorządowego
• - działa w imieniu i na rachunek państwa jako całości
lub
konkretnej
jednostki
samorządowej
(województwo, powiat, gmina)
• - może, w granicach wyznaczonych przez przepisy
prawa, rozstrzygać o prawach i obowiązkach
obywateli i wszelkich podmiotów i posługiwać się -
jeśli zachodzi konieczność - środkami przymusu
- - ma określone prawem kompetencje w ramach
wykonywanych zadań i nie może samodzielnie
przekazywać tych kompetencji innym podmiotom
Urząd jest to zespół
osób i środki
techniczne
składające się na
aparat pracy organu
administracji
Administracja publiczna w Polsce występuje
jako struktura składająca się z dwóch części:
A administracji rządowej - złożonej z organów
działających
na
szczeblu
centralnym
i
obejmujących
zasięgiem
swego
działania
terytorium całego państwa oraz organów
działających na terenie województwa, których
zasięg działania ogranicza się do terytorium
województwa
A administracji samorządowej - złożonej z
organów pochodzących z wyboru, działających
na terenie gminy, powiatu lub województwa i
realizującej zadania o charakterze lokalnym,
zaspakajającej lokalne potrzeby bądź działającej
w ramach zleconych jej przez państwo zadań.
Prawo
administracyjne
jest
częścią
prawa
publicznego, to najbardziej rozbudowaną, ale też
najmniej spójną wewnętrznie dziedziną prawa. Prawo
administracyjne
jest
prawem,
które
odnosi
się
bezpośrednio do administracji publicznej tak w znaczeniu
materialnym, jak i organizacyjnym. Obejmuje:
przepisy ustrojowe - dotyczące zasad organizacji
systemu
administracji
rządowej i samorządowej oraz struktur podmiotów
administrujących
przepisy prawa materialnego - będące zasadniczą
częścią prawa administracyjnego, stanowiące nie
skodyfikowany zbiór bardzo wielu aktów prawnych
określających prawa i obowiązki obywateli oraz zadania i
kompetencje administracji w różnych dziedzinach życia
przepisy proceduralne - zawarte głównie w Kodeksie
postępowania administracyjnego, dotyczące trybu i form,
w jakich administracja funkcjonuje, dające formalne
gwarancje obywatelom i pozwalające im na dochodzenie
swoich praw w toku sformalizowanej procedury
administracyjnej i sądowej
Podział
przepisów
prawa
administracyjnego
(źródeł
prawa
administracyjnego) na:
* obowiązujące w sferze zewnętrznej i
dotyczące wszystkich podmiotów, mogące
więc tworzyć, zmieniać lub uchylać prawa
i
obowiązki
obywateli
-
przepisy
powszechnie obowiązujące
*
obowiązujące
wewnątrz
systemu
organów administracji i nie tworzące
obowiązków ani praw dla obywateli -
przepisy prawa wewnętrznego
System administracji
publicznej oznacza
organizację aparat
administracyjnego
Koncentracja
występuje
wtedy,
gdy
decyzje
we
wszystkich
podstawowych
sprawach
podejmowane
są
przez
nieliczne
organy
naczelne i centralne, a organy
niższe nie mogą samodzielnie
podejmować większości decyzji
Dekoncentracja to proces odwrotny do
koncentracji. W tym przypadku organy
terenowe (dekoncentracja terytorialna)
wykonują
większość
zadań
administracyjnych i podejmują decyzje
samodzielnie. Nie zawsze oznacza to
jednak, że organy niższych szczebli
działają bez instrukcji czy też wytycznych
bądź nawet poleceń lub rozkazów ze
strony organów naczelnych (centralnych),
gdyż
dekoncentracja
uprawnień
do
wydawania decyzji nie jest tożsama z
całkowitą
samodzielnością
w
ich
podejmowaniu.
Koncentracja często połączona
jest z centralizacją.
Podejmowanie decyzji w
określonych sprawach zastrzeżone
jest wówczas dla organów
wyższych. Organy niższych
szczebli pełnią funkcje
pomocnicze, przygotowując
rozstrzygnięcia dla zwierzchników
Dekoncentracja natomiast może
łączyć się z samodzielnością w
podejmowaniu decyzji przez
organy niższych szczebli. Organy
wyższe mogą zmieniać te decyzje
bądź wpływać na ich kształt w
sposób ograniczony i wyłącznie w
przypadkach wskazanych prawem
(nadzór). Mamy wówczas do
czynienia z
decentralizacją
Hierarchiczne
podporządkowanie oznacza, że w
organizacji administracji mamy do
czynienia z podwójną zależnością,
czyli z istnieniem więzów zależności
służbowej i zależności osobowej
• Zależność służbowa
pozwala na wydawanie przez
organ wyższy poleceń
służbowych organom niższym
bez ograniczeń w każdej
sprawie. Organy
podporządkowane nie mają
więc żadnej prawnej
samodzielności, i od woli
organu wyższego zależy, czy
zechce wykorzystać swoje
uprawnienia i kazać
realizować konkretne zadania
w drodze polecenia
służbowego
• Zależność osobowa
oznacza prawo
organów wyższych do
ustalania składu
osobowego organów
niższych,
zdecydowania o
wynagrodzeniach
pracowników, ich
awansach,
odpowiedzialności
dyscyplinarnej itd.
Nadzór oznacza zawsze możliwość
kontroli działań podmiotów
nadzorowanych, połączonej z
możliwością wpływania na te
działania w określonych sytuacjach za
pomocą środków przewidzianych
prawem
Podział terytorialny (podział
administracyjny) kraju oznacza podział
państwa na mniejsze jednostki w celu
organizacji zarządzania krajem przez
organy administracji rządowej i
samorządowej
Obecnie istnieją w Polsce
trzy stopnie zasadniczego
podziału terytorialnego
(podział trójstopniowy):
* gmina
* powiat
*województwo
Gminy
- obecny ustrój gmin i
zasady ich działania określa
ustawa z dnia 08.03.1990 r. o
samorządzie gminnym (tekst
jedn. Dz. U. z 2001r. Nr 142,
poz. 1591 ze zm. )
Istnieją cztery rodzaje gmin:
wiejskie w których skład wchodzą
miejscowości bez statusu miasta
miejsko-wiejskie, składające się z
miasta i kilku lub kilkunastu wsi
miejskie których cały obszar stanowi
miasto
W gminie przewidziano możliwość
dokonywania
podziału
pomocniczego
– oznacza to
tworzenie jednostek pomocniczych
takich jak: sołectwa, dzielnice, osiedla
w drodze uchwały rady gminy, po
przeprowadzeniu konsultacji z
mieszkańcami lub z ich inicjatywy
Powiaty
zostały utworzone
ustawą z dnia 05.06.1998 r. o
samorządzie powiatowym
(Dz.
U. Nr 91poz. 578)
Istnieją dwa typy powiatów:
powiat ziemski, obejmujący obszar
graniczących ze sobą gmin
powiat grodzki, obejmujący obszar
miasta (miasto na prawach powiatu)
Podstawy
prawne
funkcjonowania
województwa
zawarto w trzech ustawach:
- ustawie z dnia 24.7.1998 o
wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego
podziału terytorialnego państwa (Dz. U. Nr 96
poz. 63) tworzącej województwa i określającej
ich granice oraz siedziby ich władz
- ustawie z dnia 5.6.1998 o samorządzie
województwa (Dz. U. Nr 91, poz. 576)
określającej ustrój, zadania i kompetencje
województwa,
jako
jednostki
samorządu
terytorialnego
- ustawie z dnia 5.6.1998 o administracji
rządowej w województwie (Dz. U. Nr 91, poz.
577 ze zm.)