Człowiek jako układ
biomechaniczny
Biomechanika
• Interdyscyplinarna nauka, która bada właściwości
mechaniczne tkanek i narządów oraz ruch
mechaniczny organizmów żywych opierając się
na metodach stosowanych w mechanice
• Odpowiada nam na pytania:
- Skąd bierze się ruch?
- Jak przebiega?
- Jakie są jego skutki?
Biomechanikę podzielić można
na:
- ogólną: biomechanika morfologiczna,
mechanika mięśni, analiza ruchu i
statyki ciała
- stosowaną: biomechanika sportu,
ergonomiczna, kliniczna, inżynierska
• Podstawowymi (pokrewnymi)
naukami dla biomechaniki są:
mechanika, anatomia i fizjologia.
• Inne: statyka, dynamika, kinematyka,
kinetyka, antropometria, goniometria
itd.
W biomechanice obowiązują prawa
mechaniki klasycznej
• Mechanika jest gałęzią fizyki, która
zajmuje się efektami działania sił.
• Efekty działania tej siły na dany obiekt
(ciało) mogą być dwojakiego rodzaju:
obiekt ten zmieni swój kształt lub zacznie
się poruszać
Siły działające na układ ruchu
człowieka
• Zewnętrzne: przyciąganie ziemskie,
partner/przeciwnik, wiatr, prąd wody,
tarcie, reakcja podłoża
• Wewnętrzne: siły wytwarzane przez
mięśnie, opór tkanek biernych,
bezwładność
W biomechanice obowiązują prawa
mechaniki klasycznej
• 3 działy mechaniki:
- kinematyka (opisuje ruch ciał)
- dynamika (analizuje wpływ oddziaływań na ruch
ciał)
- statyka (bada równowagę ciał)
W biomechanice obowiązują prawa
mechaniki klasycznej
• pierwsza zasada dynamiki Newtona (prawo
bezwładności )
• druga zasada dynamiki Newtona
• trzecia zasada dynamiki Newtona (prawo akcji
i reakcji)
• zasada superpozycji
• prawo powszechnego ciążenia
Badania wytrzymałości tkanek
• Rozciąganie kości, ścięgien, powięzi i
mięśni
• Wytrzymałość na ściskanie i skręcanie
tkanki chrzęstnej i kostnej
Zasady pomiarów są zbliżone do tych
stosowanych dla materiałów technicznych,
stosuje się zatem te same teorie, prawa i definicje
Wytrzymałość mechaniczna
tkanek
• Próbki tkanek bada się zazwyczaj w maszynach
wytrzymałościowych mierząc zależność
odkształcenia próbki a wielkością przyłożonej siły
odkształcającej.
• Trudności w badaniach wynikają z faktu, iż tkanka
nie jest materiałem jednorodnym, a jej
charakterystyka mechaniczna jest zazwyczaj
różna w zależności od lokalizacji anatomicznej i
pełnionej funkcji
Wytrzymałość mechaniczna
tkanek
• Niezależnie od jakości odkształcenia (rozciągania,
ściskania, skręcania czy uginania) istnieje pewna
graniczna wartość siły po przekroczeniu której w
tkance zaczynają pojawiać się nieodwracalne
zmiany.
• Zakres ten nazywa się zakresem zmian
plastycznych.
• Punkt rozdzielający obszar odkształceń
sprężystych i plastycznych nosi nazwę granicy
sprężystości tkanki.
Wytrzymałość mechaniczna
tkanek
• W zależności od przebiegu charakterystyki
mechanicznej materiały dzielimy na:
- Kruche (brak fazy plastycznej tzn. zakres
sprężysty kończy się rozerwaniem materiału)
- Plastyczne (zakres odkształceń sprężystych jest
krótki lub nie występuje wcale).
- Sprężyste (duży zakres liniowych odkształceń
sprężystych)
Żywe tkanki zazwyczaj nie mieszczą się w żadnej
z tych kategorii. Ze względu na dużą zawartość
płynów stanowią one osobną kategorię
materiałów lepko-sprężystych.
Materiały lepko-sprężyste
• parametry mechaniczne tych materiałów
mogą zmieniać się w funkcji czasu
• cechy charakterystyczne wyłącznie dla
materiałów lepko-sprężystych:
- zależność charakterystyki mechanicznej od szybkości
działania siły odkształcającej
- zjawiska pełzania i relaksacji
1. Szybkość działania siły
odkształcającej
• Czas narastania siły odkształcającej ma znaczący
wpływ na odpowiedź mechaniczną tkanki.
• Ogólnie można powiedzieć, że tkanki narządu
ruchu wykazują większą sztywność przy próbie
szybszego rozciągania i odwrotnie – są bardzo
podatne na odkształcenia, gdy narastanie siły jest
powolne.
1. Szybkość działania siły
odkształcającej
•
Wytrzymałość materiałów lepko-sprężystych wzrasta
w miarę zwiększania tempa odkształcenia tzn.
materiały te wytrzymują większe naprężenia
dynamiczne w porównaniu z oddziaływaniami
statycznymi
Np. próba wytrzymałości na rozciąganie kości
1. Podczas powolnego rozciągania (próba statyczna) kość może
odkształcić się sprężyście zwiększając swoją długość nawet o
1,5cm!
2. W próbie dynamicznej (szybkie rozciąganie) możliwe jest
jedynie niewielkie odkształcenie sprężyste, a kość zachowuje
się jak materiał kruchy i szybko ulega rozerwaniu.
!!! W PRÓBIE DYNAMICZNEJ KOŚĆ WYTRZYMUJE PRAWIE
DWUKROTNE WIĘKSZE NAPRĘŻENIA !!!
2. Pełzanie
• Tkanka poddawana obciążeniu stałą siłą wydłuża się, a
wielkość wydłużenia zależna jest od wartości siły.
• Jeśli to stałe obciążenie zostanie utrzymane przez dłuższy
czas długość tkanki nadal będzie wzrastać aż do momentu
osiągnięcia równowagi lub zerwania próby.
Pełzanie to zjawisko ciągłego plastycznego odkształcania
materiału pod wpływem stałego obciążenia
3. Relaksacja
• Próbkę materiału lepko-sprężystego rozciągamy przy użyciu
siły zewnętrznej do określonej długości i utrzymujemy ten
stan przez dłuższy czas.
• Siła potrzebna do utrzymania wybranej długości zaczyna
maleć.
Relaksacja to zjawisko, w którym obserwuje się powolne
zmniejszanie naprężeń w materiale poddawanym
długotrwałemu odkształcaniu
Wytrzymałość mechaniczna
kości
• Charakterystyka mechaniczna kości zależy nie
tylko od materiału budulcowego, ale także od
kształtu, rozmiarów i struktury.
• Wyróżnia się wytrzymałość mechaniczną :
- materiałową
- strukturalna
Wytrzymałość mechaniczna
kości
• patologiczne zmiany wytrzymałości
mechanicznej tkanek mogą być
spowodowane:
- zmniejszeniem bodźców mechanicznych (aktywności
fizycznej)
- urazami
- procesami chorobowymi (związanymi z tkanką kostną)
Wytrzymałość mechaniczna
kości
• Wszystkie uszkodzenia struktury kostnej powodują zmiany
charakterystyki mechanicznej kości.
• Niezależnie od rodzaju uszkodzenia zawsze następuje
zwiększenie naprężeń wewnętrznych i osłabienie
wytrzymałości tkanki
• Wytrzymałość kości w stanach patologicznych zależna jest
od:
- wielkości defektu
- umiejscowienia
- rodzaju siły odkształczającej
- kształt defektu
- liczba defektów
Wytrzymałość mechaniczna
kości
Kości długie są najbardziej wrażliwe na
skręcanie i zginanie. Wytrzymałość zależy
od kształtu i rozmiarów kości.
Wytrzymałość tkanki kości udowej
• Tkankę zbitą charakteryzuje największa wytrzymałość na
ściskanie dochodząca w kości udowej dorosłego człowieka do
wartości 170MPa (około 1700 kG/cm2).
• Wytrzymałość tej samej kości na rozciąganie jest około 30%
mniejsza, jej wartość sięga 124 MPa.
• Najmniejsza jest wytrzymałość kości długiej poddanej działaniu
sił ścinających (działających niewspółosiowo sił ściskających).
Powstające wówczas naprężenia ścinające mogą powodować
uszkodzenia kości nawet przy naprężeniach 54MPa
(nieprzekraczające 30% maksymalnej wytrzymałości na
ściskanie).
Wytrzymałość mechaniczna
kości
• Parametry mechaniczne tkanki kostnej wykazują
znaczną zależność od charakterystyki
dynamicznej działającej siły.
• Tkanka kostna ma inną wytrzymałość
mechaniczną dla sił narastających powoli w
porównaniu z obciążeniami dynamicznymi.
• Kości są w stanie wytrzymać znacznie większe,
lecz krótkotrwałe przeciążenia dynamiczne.
Złamania kości
• Gdy przekroczona zostanie wytrzymałość
mechaniczna, nadmierne obciążenia powodują
złamania kości.
• Rodzaj urazu, kierunek i wielkość działających sił
mają wpływ na charakter złamania. Postać
uszkodzenia zależy również od stanu układu
kostnego.
Rodzaje złamań kości
• złamania podokostnowe typu „zielonej
gałązki”
• złamania typu „tłukącego się szkła”
• złamania z oderwania – awulsyjne
• złamania kompresyjne
• inne
Białka sprężyste
• Jednym z podstawowych sprężystych białek mięśniowych
jest aktyna wchodząca w skład cytoszkieletu.
• Sprężystość włókna mięśniowego zależy także od
właściwości mechanicznych białek niekurczliwych. Bierny
opór mięśnia na rozciąganie zależy od rozciągliwości tkanki
łącznej cytoszkieletu wewnętrznego i zewnętrznego
sarkomerów. Istotną rolę odgrywają: konektyna i desmina.
• Inne białka warunkujące właściwości mechaniczne tkanek to
m.in. kolagen i elastyna.
Biomechanika ruchomych
połączeń stawowych
Elementy warunkujące prawidłowe
funkcjonowanie stawów:
- torebka stawowa
- chrząstka stawowa
- więzadła
- maź stawowa
- inne
kolagen !!
!
Charakterystyka mechaniczna
chrząstki stawowej
Funkcje tkanki chrzęstnej w stawie:
•
Zapewnia odpowiedni rozkład nacisku na
powierzchni stawowej.
•
Zmniejsza tarcie w czasie ruchu stawu.
•
Amortyzuje nagłe przeciążenia stawu.
Charakterystyka mechaniczna
chrząstki stawowej
•
Na poziomie makrocząsteczkowym chrząstkę
budują kolagen (65%) i proteoglikany (25%).
•
Ich zawartość w tkance i współdziałanie
odpowiadają za fizyczne i mechaniczne
właściwości tkanki.
•
Proteoglikany i kolagen są odpowiedzialne za
sztywność tkanki chrzęstnej i jej zdolność do
przenoszenia obciążeń.
Charakterystyka mechaniczna
chrząstki stawowej
•
Sprężystość tkanki chrzęstnej zależy również od
zawartości wody
•
Proteoglikany są polianionami i mają dużą
zdolność osmotycznego wiązania wody.
•
Woda stanowi około 80% całkowitej masy
chrząstki.
Elastyczność chrząstki zmniejsza się wraz z
wiekiem na skutek utraty białek i wody.
Ścięgna
Włókniste twory łącznotkankowe
stanowiące łącznik między mięśniami a
kośćmi.
• 30% masy ścięgna stanowi kolagen, który jest
białkiem względnie sztywnym pod względem
mechanicznym.
• Elementem o dużej sprężystości obecnym w
ścięgnach, stanowi elastyna.
- wydłużenie względne włókna może wynosić nawet 250%
- brak występowania zjawiska pełzania nawet przy
długotrwałym obciążeniu
Biomechanika tkanki
mięśniowej
• Mięśnie mają określoną organizację
hierarchiczną, w której wyróżnić można
elementy czynne i bierne:
- Elementy czynne to białka posiadające zdolność kurczenia
się
- Bierną część stanowi tkanka łączna, która nadaje mięśniom
określony kształt i zwartość
Biomechanika tkanki
mięśniowej
• Tonus mięśniowy, czyli wyczuwalna palpacyjnie
sprężystość i określona konsystencja mięśni,
warunkowany jest obecnością tkanki łącznej.
• W skład miofilamentów obecnych w mięśniach,
które bezpośrednio odpowiedzialne są za
generowanie skurczu, wchodzą:
- miozyna (filamenty grube)
- aktyna (filamenty cienkie)
Biomechanika tkanki
mięśniowej
• Spośród parametrów architektonicznych
mięśnia największe znaczenia
funkcjonalne mają:
- Organizacja przestrzenna włókien mięśniowych (mm
wrzecionowate, wielogłowe, wielobrzuścowe)
- Długość włókien
- Przekrój poprzeczny mięśnia (liczba i średnica włókien)
Biomechanika mięśni
• Maksymalna szybkość skurczu włókna
mięśniowego zależy od liczby obecnych w nim
sarkomerów.
Szybkość skracania mięśnia jest wprost
proporcjonalna do ilości sarkomerów.
Długie włókna mają więcej sarkomerów. Krótkie
włókna, choć kurczą się wolniej, mogą wytrzymać
większą siłę skurczu.
Liczba sarkomerów we włóknie mięśniowym może
ulegać zmianie.
Biomechanika mięśni
• Siła skurczu mięśnia zależy m.in. od jego długości
a jej maksimum wypada przy długości mięśnia
nieco powyżej jego długości spoczynkowej.
Zakres użyteczności pracy mięśnia wynosi 0,7-1,2
długości spoczynkowej
Biomechanika mięśni
• Istotną cechą wpływającą na zdolność mięśnia do
skurczu jest maksymalna powierzchnia przekroju
poprzecznego.
Przy fizjologicznej długości mięśnia maksymalna
siła skurczu izometrycznego jest wprost
proporcjonalna do powierzchni jego przekroju.
• Liczne badania wykazały, że mięśnie szkieletowe
w zależności od rozkładu i typu włókien mogą
rozwijać siłę skurczu 20-35N na każdy centrymetr
kwadratowy przekroju poprzecznego mięśnia.
Biomechanika mięśni
• Warunki pracy poszczególnych włókien nie są
jednakowe. Włókna o różnej średnicy i różnej
długości mają dość zróżnicowane charakterystyki
skurczu. Swoisty bufor mechaniczny stanowią
m.in. powięzie. Dzięki nim możliwy jest
równomierny rozkład obciążeń na poszczególne
włókna mięśniowe
Zmiany charakterystyk
mechanicznych mięśni w
warunkach niefizjologicznych
Unieruchomienie
• Atrofia - gwałtowne zmniejszenie masy mięśnia
• Rozpad kolagenu
• Reorganizacja struktury włókna mięśniowego
objawiająca się jego skróceniem
• Redukcja liczy sarkomerów
• Wzrost sztywności mięśnia powodowana
zaburzeniami dynamiki przyrostu tkanki łącznej
Zmiany charakterystyk
mechanicznych mięśni w
warunkach niefizjologicznych
Odnerwienie
• Stopniowe skrócenie długości włokien
• Spadek liczby sarkomerów
• Spadek rozciągliwości włókien
Ocena stanu funkcjonalnego
mięśni
• Jednym z podstawowych testów klinicznych jest próba
biernej rozciągliwości mięśni czyli podatność nieaktywnego
mięśnia na rozciąganie.
• Parametry biernego rozciągania maja istotny wpływ na
wykonanie ruchu.
W warunkach fizjologicznych powolne bierne rozciąganie mięśnia
nie wzbudza żadnej aktywności odruchowej.
• Inne testy czynne i bierne
Przeciążenie mięśni
Na skutek nadmiernego nietypowego
wysiłku
• dyskomfort i ból w mięśniach (odwracalne zmiany na
poziomie włókien mięśniowych)
• ograniczenie zakresu ruchów w stawie
• zwiększone stężenie kinazy kreatynowej i mioglobuliny we
krwi
Nadszarpnięcia lub rozerwania mięśni
(nadmierny skurcz podczas rozciągania)
• Niewielka lub całkowita utrata funkcji mięśnia
Testy zderzeniowe Euro NCAP
Menekiny
Rolą manekinów Hybrid III i EuroSID II
udział wypadku i symulacja obrażeń
odniesionych przez pasażera w
samochodzie, a także udział w teście
bezpieczeństwa pieszych.
• Biomechanika kliniczna. Podręcznik dla
studentów medycyny i fizjoterapii.
Janusz Błaszczyk
• Biomechanika układu ruchu człowieka.
Tadeusz Bober, Jerzy Zawadzki