Wytyczne 2005
Resuscytacji Krążeniowo-
Oddechowej

Giżycko 28.02.06.

Plan
wystąpienia



1. Wprowadzenie.



2. BLS / basic life support/.



3. ALS /advanced life support/.



4. Elektroterapia



5 Problemy końca życia.



6. Jakość resuscytacji krążeniowo-
oddechowej.



7. Wnioski.

Wprowadzenie



Wytyczne 2000 Resuscytacji Krążeniowo-
Oddechowej oraz Doraźnego
Postępowania w Zaburzeniach Krążenia
były opublikowane w roku 2001.



Wiedza na temat resuscytacji ciągle się
rozwija, dla tego wytyczne muszą być
regularnie aktualizowane i
odzwierciedlać postęp,aby w ten sposób
optymalizować leczenie.

Wprowadzenie.



Łańcuch przeżycia:



1.wczesne rozpoznanie stanu nagłego.



2.wezwanie służb ratowniczych.



3.wczesna resuscytacja krążeniowo-
oddechowa



4.wczesna defibrylacja i wczesne
wdrożenie zaawansowanych zabiegów
resuscytacyjnych.

„Łańcuch
przeżycia”

Wprowadzenie. „Łańcuch
przeżycia”.

W postępowaniu

szpitalnym
ważnym jest

wczesne

rozpoznanie
chorego w
ciężkim stanie i
wezwanie
zespołu
resuscytacyjnego
.

Uniwersalny
algorytm.



1.Stworzono prosty algorytm i możliwy do

zastosowania w większości przypadków NZK.



2.RKO należy rozpocząć w przypadku osób

nieprzytomnych i nieoddychających prawidłowo.



3. Pojedyncza sekwencja uciśnięć klatki piersiowej

w stosunku do wentylacji wynosi 30:2.



4. Pierwsze wyładowanie defibrylatora musi być

pojedyncze z następującym wykonaniem uciśnięcia

klatki piersiowej i wentylacji przez 2 min.



5. Przy zaawansowanych zabiegach

reanimacyjnych



wentylacja powinna być prowadzona z

częstotliwością



10/min. Bez przerw w uciśnięciu kl. piersiowej.

Jakość RKO.



Minimalizacja przerw między seriami

uciśnięć klatki piersiowej.Przerwa

powoduje zmniejszenie przepływu

wieńcowego.



Uniwersalna sekwencja 30:2 zmniejsza

liczbę przerw w uciśnięciu i redukuje

prawdopodobieństwo hyperwentylacji,

upraszcza sposób nauczania.



Podstawowe

zabiegi

resuscytacyjne.

Podstawowe zabiegi
resuscytacyjne



1. Wczesne rozpoznanie sytuacji zagrożenia
życia



2. Wczesne podjęcie RKO przez świadków
zdarzenia.



3. Wczesna defibrylacja : RKO w połączeniu z
defibrylacją w czasie 3-5 min od utraty
przytomności może zwiększyć częstość
przeżycia do 50-75 %. Każda minuta opóźnienia
w defibrylacji redukuje prawdopodobieństwo
przeżycia do wypisu ze szpitala o 10-15%.

Podstawowe zabiegi
resuscytacyjne



RKO zapewnia niewielki ,ale
decydujący o przeżycie przepływ
krwi przez serce i mózg.



Dzięki temu wzrasta
prawdopodobieństwo skutecznej
defibrylacji w przypadku migotania
komór /VF/.

Czy efektywnie
prowadzony masaż
ułatwia defibrylację?



Ciśnienie perfuzji naczyń wieńcowych to

różnica pomiędzy ciśnieniem rozkurczowym w

aorcie /65mmHg/ oraz ciśnieniem w prawym

przedsionku serca/5mmHg/.



15 mmHg – minimalne ciśnienie perfuzji naczyń



wieńcowych potrzebne do powrotu prawidłowej



czynności serca po defibrylacji.



1,6 mmHg versus 13 mmHg.



Paradis N.A., MartinG.B.,Rivers, et al.:

Coronary perfusion pressureand return of spontaneus circulation cardiopulmonary resuscitation

J AM Med.. Assoc. 1990,263,1106-1113

Jak długo się utrzymuje optymalne
ciśnienie perfuzyjne i jak można utrzymać

i przywrócić prawidłowy gradient

Jak długo się utrzymuje optymalne
ciśnienie perfuzyjne i jak można utrzymać

i przywrócić prawidłowy gradient



Po przedłużonym VF natychmiastowe podjęcie

masażu zwiększa szansę powodzenia.



Przerwanie masażu zmniejsza szansę powodzenia .



Najlepiej byłoby przeprowadzić defibrylację w

czasie masażu serca lub krótko/1 sec/ po nim.



Odbudowanie ciśnienia perfuzji trwa co najmniej 2

min, ciśnienie to spada w czasie przerwania

masażu serca.



Steen et all. The circural importance of

minimal delay between chest compressions and subsequent defibbrillation...
Resuscitation 2003,58,249-258.

Schemat komór serca przy
NZK.



Schemat prawej i lewej



komory serca



Schemat prawej i lewej



komory serca w 3 min NZK



Schemat prawej i lewej



komory serca w 6min NZK



/niewydolność

prawokomorowa/.

Sekwencja działań w
trakcie podstawowych
zabiegów
resuscytacyjnych u
dorosłych.

1. Zapewnić bezpieczeństwo ratownikowi i

ratowanemu.

2.Sprawdzić,czy ratowany reaguje.
3. Postępowanie z pacjentem , który odpowiada
lub porusza się.
4.Postępowanie z ratowanym, który nie reaguje.
5.Ocena oddechu poszkodowanego.
6.Postępowanie z chorym, który nie oddycha.
7.Sprawdzenie obecności zachowanego krążenia,
postępowanie w przypadku braku oznak

zachowanego

krążenia.
8. Czas wykonywania zabiegów.