FUNKCJE PERCEPCYJNO-
MOTORYCZNE
i ich zaburzenia
będące podstawą
umiejętności
czytania i pisania
W każdej klasie może znaleźć się grupa uczniów
borykających się z różnymi niepowodzeniami
szkolnymi. Problemy te czasem powodują, że
dziecko przestaje chętnie chodzić do szkoły, nie jest
aktywne na zajęciach, zapomina o odrabianiu
zadań domowych i przygotowywaniu się do lekcji.
Temat „szkoła” staje się dla niego oraz rodziców
kłopotliwy i przykry. Doznania te mają ujemny
wpływ na ogólny rozwój psychiczny tych dzieci, na
kształtowanie się ich wiary we własne siły, na
stosunek do samego siebie; są źródłem wielu
negatywnych postaw.
Jak twierdzi Okoń, niepowodzenia szkolne to
proces pojawienia się braków w wymaganych
przez szkołę wiadomościach i umiejętnościach
uczniów oraz negatywnego stosunku młodzieży
wobec tych wymagań. Kupisiewicz zaś
definiuje niepowodzenia szkolne jako
rozbieżność między wiadomościami,
umiejętnościami i nawykami opanowanymi
przez uczniów a materiałem, jaki zgodnie z
zależnościami programowymi powinni poznać
w zakresie poszczególnych przedmiotów.
Większość pedagogów wyróżnia
niepowodzenia jawne i ukryte.
Niepowodzenia jawne- braki w
umiejętnościach ucznia zostały przez
szkołę dostrzeżone.
Niepowodzenia ukryte- szkoła o brakach
ucznia nic nie wie lub z różnych
powodów braki te nie odzwierciedlają się
w ocenach ucznia.
Przyczyny niepowodzeń szkolnych:
1.
Społeczno-ekonomiczne (np. złe warunki materialne i
mieszkaniowe, rozpad struktury rodziny, niski poziom
intelektualny i kulturalny rodziny, niewłaściwa postawa
rodziców wobec dziecka, brak zrozumienia i zaspokojenia
potrzeb dziecka).
2.
Biopsychiczne (np. zadatki wrodzone, warunki
środowiskowe, temperament, cechy charakteru,
niesprawne lub wadliwe funkcjonowanie narządów
zmysłów, niestałość emocjonalna, zły stan zdrowia,
zaburzenia procesów poznawczych).
3.
Pedagogiczne (np. zbyt sztywny system nauczania
utrudniający indywidualizowanie pracy dydaktyczno-
wychowawczej i uniemożliwiający w wielu wypadkach
łączenie nauki z aktualnymi potrzebami dziecka,
niekorzystne warunki zewnętrzne pracy nauczyciela,
niekorzystne metody, środki, formy pracy nauczyciela,
kary i dezaprobata w szkole).
PERCEPCJA SŁUCHOWA
To proces rozpoznawania, różnicowania, zapamiętywania,
analizowania i syntetyzowania dźwięków.
Na percepcję słuchową składają się:
słuch fizjologiczny – możliwość słyszenia dźwięków z otoczenia za
pomocą narządu słuchu,
słuch fonematyczny (słuch fonemowy, mowny) – zdolność do
rozpoznawania i różnicowania dźwięków mowy
(najmniejszych elementów składowych wyrazów, czyli fonemów),
analiza słuchowa – umiejętność wyodrębniania z potoku mowy: zdań, w
zdaniach wyrazów, w wyrazach sylab, a w sylabach głosek z zachowaniem
ich kolejności,
synteza słuchowa – scalanie głosek, sylab i wyrazów w określone,
złożone układy słuchowe,
pamięć słuchowa – pamięć długości wyrazów (liczby sylab i głosek oraz
ich kolejność w wyrazie) oraz zdolność zatrzymywania w pamięci ciągów
wyrazów (dni tygodnia, nazwy miesięcy po kolei, wiersze, piosenki).
Percepcję dźwięków mowy umożliwia analizator
słuchowy, w którego skład wchodzą:
receptor odbierający bodźce słuchowe i
przetwarzający je na impulsy nerwowe; droga
słuchowa przekazująca impulsy nerwowe do
ośrodka słuchowego w korze mózgowej,
korowa część analizatora, w której zachodzą
procesy analizy i syntezy, porównywania bodźców
słuchowych- powstaje spostrzeżenie słuchowe;
nerwy ośrodkowe przekazujące impulsy z mózgu
do określonych narządów artykulacyjnych.
Percepcja słuchowa jest procesem złożonym, który
angażuje trze rodzaje słuchu:
1.
słuch fizyczny- pozwala na odbieranie wrażeń
słuchowych i daje podstawę do rozwoju
pozostałych rodzajów słuchu,
2.
słuch muzyczny- umożliwia różnicowanie
wysokości dźwięków, ich jakości, odstępów
między dźwiękami,
3.
słuch fonematyczny- umiejętność
rozpoznawania fonemów, czyli dźwięków mowy
ludzkiej.
Opanowanie operacji analityczno-
syntetycznych warunkuje gotowość
dziecka do nauki czytania i pisania, a
umiejętność świadomego różnicowania
dźwięków mowy, wyodrębniania ich w
słowach i ich symbolizacja za pomocą
liter stanowi istotę czynności czytania i
pisania.
Prawidłowy odbiór dźwięków jest możliwy wtedy, gdy
sprawnie działa narząd słuchu, składający się z
ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego.
Dzieci z zaburzeniami percepcji słuchowej dobrze
słyszą poszczególne dźwięki bez względu na
odległość, ale maja problem z wyodrębnianiem i
identyfikowaniem dźwięków mowy. Jednym z
najbardziej uchwytnych przejawów zaburzeń w tym
zakresie są trudności w analizie i syntezie wyrazu
(słuch fonematyczny) lub różnicowaniu,
utożsamianiu oraz wymawianiu poszczególnych
dźwięków mowy (słuch fonetyczny).
Uczniowie z zaburzeniami percepcji
słuchowej charakteryzują się słabą
pamięcią słuchową i koncentracją
słuchową. Dlatego często mają problem
ze zrozumieniem poleceń
wypowiadanych przez nauczyciela w
szkole.
PERCEPCJA WZROKOWA
Właściwy przebieg spostrzegania przede wszystkim zależy
od prawidłowej budowy gałek ocznych, części
receptorycznej analizatora wzrokowego stanowiącej
siatkówkę oka, nerwu doprowadzającego oraz korowej
części analizatora znajdującego się w mózgu. Pomimo,
że analizator wzrokowy nie funkcjonuje w izolacji, lecz
we współdziałaniu z innymi analizatorami, to jednak
uszkodzenie którejkolwiek części analizatora
wzrokowego powoduje deformacje w postrzeganiu, co
istotnie może zaburzać proces pisania i czytania, a
także wtórnie negatywnie wpływać na przebieg innych
czynności wykonywanych przez dziecko w szkole.
Znacznie ważniejszą przyczyną trudności w
uczeniu się od wad wzroku (np..
krótkowzroczność, astygmatyzm, zez) jest
zaburzenie spostrzegania wzrokowego, jako
następstwo defektu korowej części analizatora
wzrokowego. Z powodu zaburzenia analizy i
syntezy dziecko wadliwie odzwierciedla kształt
liter. Istotą kształtu jest ukierunkowanie części
składowych liter względem poziomu i pionu,
wzajemne położenie tych części oraz kąty, łuki
i okręgi wynikające z tego położenia.
Dzieci z zaburzoną percepcją wzrokową mogą mieć
poważne kłopoty w różnicowaniu, zapamiętywaniu i
odtwarzaniu figur geometrycznych i liter. W
początkowym okresie nauki zaburzenia percepcji
kształtu pojawiają się w czytaniu i pisaniu (zwłaszcza
przy przepisywaniu) myleniem podobnych liter,
różniących się drobnymi elementami graficznymi, np. ą-
o, m-n, l-t. Przy przepisywaniu występują takie błędy,
jak: opuszczanie liter lub cząstek wyrazów, gubienie
drobnych elementów liter, a w starszych klasach
utrzymujące się błędy ortograficzne.
Zaburzeniom percepcji wzrokowej towarzyszy zwykle słaba
pamięć wzrokowa.
Często, aby wybrnąć z przykrej sytuacji,
dzieci z zaburzoną percepcją wzrokową
zgadują podczas czytania znaczenie
wyrazów lub uczą się czytać na pamięć.
Funkcje wzrokowe i słuchowe są od siebie
bardzo zależne w procesie czytania i
pisania.
ORIENTACJA PRZESTRZENNA
Na wykształcenie się orientacji przestrzennej u
dzieci wpływa wiele czynników. Do
najważniejszych należą wpływy środowiska i
niezamierzone zazwyczaj przez rodziców oraz
wychowawców uczenie i ćwiczenie. W procesie
tego ćwiczenia bardzo poważną rolę odgrywa
utrwalająca się przewaga jednej strony ciała
nad drugą. U ludzi prawostronnych napięcie,
czyli tonus mięśniowy, jest wyższe po prawej
stronie, u lewostronnych- po lewej.
Zaburzenia orientacji przestrzennej wiążą się
ściśle z obniżoną percepcją wzrokową.
Aspekt kierunkowy we wzrokowym ujmowaniu
kształtów wiąże się z jednej strony z ogólnym
poziomem analizy i syntezy wzrokowej dziecka,
z drugiej zaś- z jego orientacją przestrzenną.
Dziecko wykazuje wybiórcze zaburzenia
orientacji przestrzennej, ujmuje prawidłowo
złożone kształty graficzne o charakterze
symetrycznym, ale popełnia błędy w
ujmowaniu kształtów asymetrycznych (w
stosunku do osi pionowej bądź poziomej).
Typowe objawy zaburzeń
orientacji przestrzennej w
pisaniu to:
mylenie liter o różnym położeniu w
stosunku do osi poziomej, np. g-p, b-d, u-m;
trudności w przepisywaniu, pisaniu z
pamięci i ze słuchu’
trudności w zapamiętywaniu kształtów liter;
mylenie liter optycznie podobnych;
błędy typowo ortograficzne, wynikające ze
słabej pamięci wzrokowej.
Typowe objawy zaburzeń
orientacji przestrzennej w
czytaniu to:
trudności w kojarzeniu dźwięku z odpowiednim znakiem
graficznym;
mylenie liter i wyrazów graficznie podobnych;
czytanie na pamięć, zgadywanie;
przestawianie i opuszczanie liter, sylab, wyrazów,
opuszczanie końcówek;
wolne tempo czytania, niechęć do głośnego czytania;
prymitywne uproszczenia;
nieprawidłowe rozplanowanie elementów;
gubienie się w czytanym tekście;
utrudnione rozumienie treści ze względu na
koncentrowanie się na technicznej stronie czytania.
ZABURZENIA LATERALIZACJI
Lateralizacja to czynnościowa asymetria
ludzkiego ciała wyrażająca się większą
sprawnością narządów, takich jak oko,
ręka, noga, położonych po jednej
stronie ciała, tj. po stronie lewej lub
prawej.
Rodzaje lateralizacji:
a) lateralizacja jednostornna:
- lateralizacja prawostronna- praworęczność,
prawooczność i prawonożność;
-
lateralizacja lewostronna- leworęczność,
lewooczność, lewonożność;
b) lateralizacja niejednorodna:
-lateralizacja skrzyżowana- wyraźna przewaga
czynnościowa narządów ruchu i zmysłu nie po
tej samej, a po obu stronach ciała;
c) lateralizacja nieustalona (słaba)- brak
dominacji poszczególnych narządów.
O nieprawidłowej, czyli zaburzonej lateralizacji
mówimy wówczas, gdy nie ma funkcjonalnej
dominacji jednej ze strony ciała, objawia się to
w lateralizacji słabej, nieustalonej oraz
niejednorodnej, czyli skrzyżowanej.
Osoby słabo zlateralizowane są zazwyczaj mało
sprawne ruchowo, mniej zręczne od swoich
rówieśników z wyraźną lateralizacją, często
pojawiają się też ogólne zaburzenia w orientacji
przestrzennej. Dziecko ma też trudności ze
wskazaniem prawej i lewej strony.
Rozwój sprawności rąk dzieci z zaburzoną
lateralizacją jest zazwyczaj opóźniony, a braki w
zakresie orientacji przestrzennej utrudniają im
odwzorowywanie kształtów i figur, rozpoznawanie
i odwzorowywanie liter i cyfr o podobnym
kształcie, lecz inaczej ułożonych w przestrzeni
(np. p-b, d-g, n-u). Podczas czytania dzieci
przeskakują litery, opuszczają sylaby, całe
wyrazy, zmieniają kolejność liter, przestawiają
cyfry, podczas pisania występuje tzw. pismo
lustrzane, litery są rozchwiane, nierówne, nie
mają właściwych proporcji i są źle rozmieszczone
na kartce.
Zaburzenia w rozwoju
ruchowym
Zaburzenia te polegają na tym, że dziecko potrafi
wykonać pewne elementy ruchowe, nie
potrafiąc ich zsynchronizować. Objawy zaburzeń
ruchowych zauważalne są w niesprawnej
koordynacji ruchowej, obniżeniu precyzji
ruchów, wzmożonym napięciu mięśniowym i
niesprawnej koordynacji wzrokowo-ruchowej.
Dzieci z zaburzeniami koordynacji ruchowej można
określić jako niezgrabne, zaburzenia te również
dotyczą czynności manualnych, czego efektem
może być niezdarne lepienie, rysowanie i
pisanie.
Do najczęstszych objawów zaburzeń
rozwoju kinestetyczno-ruchowego należą:
obniżenie precyzji i szybkości ruchów docelowych-
dzieci z tym zaburzeniem piszą wolno i brzydko,
wykraczają lub nie dochodzą do linii, w cięższych
przypadkach dziecko może mieć problem z
narysowaniem kwadratu czy koła;
współruchy (synkinezje)- dodatkowe ruchy,
niepotrzebne z punktu widzenia celu wykonywanej
czynności, np.. dziecko przy pisaniu „pomaga”
sobie ruchami nóg bądź wystawianiem języka;
wadliwa regulacja napięcia mięśniowego- dziecko
zbyt mocno lub zbyt słabo naciska długopis.
Wzmożone napięcie mięśniowe nie pozwala dziecku
na rozluźnienie mięśni, które nie biorą udziału w
wykonywanej czynności. Obserwując te dzieci
można stwierdzić, że są one stale napięte,
wykonują kanciaste i sztywne ruchy. Dzieci ze
wzmożonym napięciem mięśniowym podczas
rysowania i pisania bardzo silnie naciskają ołówek
lub długopis. Możemy wtedy zaobserwować zbyt
wolne tempo pisania, litery są niekształtne, mają
różne nachylenie i w różny sposób są ze sobą
połączone. Dziecko ma trudności z nadążeniem
za tempem pisania klasy, gubi i myli litery,
czasami całe wyrazy.
Zaburzenia w koordynacji ruchu mogą się
uwidocznić prze czytaniu, w związku z
powolnym ruchem gałek ocznych, a
głos może się dziwnie zmieniać, co z
kolei związane jest ze złym napięciem
mięśniowych organów mownych.
BIBLIOGRAFIA
„Terapia pedagogiczna. Zaburzenia
rozwoju psychoruchowego dzieci” Ewa
Skorek (red),
„Zajęcia korekscyjno- kompensacyjne w
szkole”, Irena Czajkowska, Kazimierz
Herda.