METODYKA

NAUCZANIA

ORTOGRAFII

W

KL. I- III

CEL:

• Celem nauczania ortografii w kl.I-III jest

wytworzenie pamięci wzrokowej i

motorycznej wyrazów oraz nawyku

samokontroli poprzez systematyczne i

okazjonalne ćwiczenia, które mają

doprowadzić ucznia do automatyzacji

pisania.

• Rozwijanie naturalnego stylu dziecka,

czyli sposobu ekspresji językowej

wyrażającej się w stałej tendencji w

doborze środków wypowiedzenia.

ZASADY NAUCZANIA

ORTOGRAFII:

1. ZASADA SYSTEMATYCZNOŚCI

- wyraża się w

planowaniu materiału nauczania ortografii i

rytmicznym jego realizowaniu, stosowaniu

systematycznej kontroli i oceny stopnia

opanowania przez uczniów umiejętności

poprawnego pisania.

2. ZASADA PROFILAKTYKI

- czyli zapobiegania

błędom, polega na stałej trosce nauczyciela o

poprawny zapis nowych i trudnych wyrazów,

przyzwyczajaniu uczniów do zgłaszania swoich

wątpliwości w pisaniu i wdrażanie ich do

samokontroli własnego tekstu.

3. ZASADA INTEGRACJI

- wskazuje na konieczność

łączenia ćwiczeń ortograficznych z innymi

ćwiczeniami językowymi.

4. ZASADA STOPNIOWANIA TRUDNO

ŚCI-

odnosi

się do racjonalnego doboru i układu treści

poszczególnych

zagadnień ortograficznych

oraz

stopniowego przechodzenia od przepisywania,

pisania z pamięci, poprzez pisanie ze słuchu jako

ćwiczenie utrwalające, aż do pisania ze słuchu,

traktowanego jako sprawdzian.

5. ZASADA POGLĄDOWOŚCI

- wymaga

właściwego doboru i celowego wykorzystywania

środków dydaktycznych. Pomagają one w

skupieniu uwagi, w utrwalaniu zapamiętywanych

wyrazów, a także formułowaniu zasad pisowni.

6. ZASADA AKTYWNOŚCI

- dotyczy

tworzenia takich warunków, które
zapewniają wszystkim uczniom aktywny
i świadomy udział w lekcji.

7. ZASADA KONTROLI I OCENY

POSTĘPÓW

- stosowana jest przede

wszystkim w celu likwidowania
niedociągnięć i braków w opanowaniu
umiejętności ortograficznych. To także
czynnik motywacyjny do zdobywania
przez uczniów nawyku ortograficznego
pisania.

METODY NAUCZANIA

JĘZYKOWEGO:

ćwiczenia poprawnej wymowy,
analizowanie trudności ortograficznych

(dostrzeganie i analiza trudności),
wyjaśnianie pisowni wyrazów za pomocą

przytoczenia zasady lub poszukania

odpowiedniej formy gramatycznej,
pamięciowe ćwiczenie zapisu wyrazów,
pracę ze słownikiem ortograficznym,
gry i zabawy dydaktyczne,
kontrole własnego tekstu.

DOBÓR I WYKORZYSTANIE

ŚRODKÓW

DYDAKTYCZNYCH:

Nieodzownym składnikiem efektywnie
organizowanego procesu kształcenia są

środki dydaktyczne

, a więc przedmioty

oryginalne oraz ich zastępniki obrazowe,
modelowe, słowne lub symboliczne.
Dostarczają one uczniom określonych
bodźców sensorycznych, oddziałujących
na wzrok, słuch, dotyk, co ułatwia
bezpośrednie poznawanie rzeczywistości.

Na środki dydaktyczne składają się

zarówno pomoce naukowe, a więc
przedmioty, które wykorzystuje nauczyciel
w celu skutecznego organizowania
kształcenia, jak i przedmioty
indywidualnego wyposażenia uczniów:
podręczniki, zeszyty ćwiczeń i inne.

Ważne jest, aby środki te wzbudzały

zainteresowanie i chęć do pracy, pomagały
w koncentracji uwagi i dawały zadowolenie
z wykonywanych ćwiczeń.

Działalność praktyczna wymaga środków, które

będą tworzyć dogodne warunki do manipulowania
materiałem ortograficznym, tj. dobierania,
porządkowania, zestawienia, rozkładania na części,
składania nowych całości, wyodrębniania
elementów, porównywania, przekształcania, itd.
Wykonywanie takich czynności mogą zapewnić
przedmiotowe środki materializacji treści
nauczania, np. komplety ilustracji określonych grup
wyrazów oraz ich podpisy- wyrazy, kartoniki do
wyodrębniania głosek, lizaki oznaczające trudności
ortograficzne, materiał wyrazowo-tekstowy
napisany na paskach (kartkach) słowniczki i inne.

Duże znaczenie mają działania na modelach,

schematach, grafach czy tabelach.

W kształceniu poprawnej pisowni

konieczne jest także stosowanie

pomocy

naukowych

. Do takich można zaliczyć:

•materiały ilustrujące wprowadzane

zagadnienia ortograficzne, np. różne rodzaje
tablic,

•materiał ćwiczeniowy: zestawy wyrazów,

teksty ciągłe, wiersze, rymowanki, zagadki,
krzyżówki, rebusy, itp.,

•słowniki wyrazów trudnych z zakresu

poszczególnych zagadnień ortograficznych,
przeznaczone do opanowania w kolejnych
klasach.

Środki dydaktyczne należy rozsądnie

dobierać do realizacji zagadnień
ortograficznych, bo zarówno nadmiar jak i
ich niedobór niekorzystnie wpływają na
prace uczniów. Nadmiar rozprasza uwagę,
utrudnia obserwację, analizę i uogólnienie,
wywołuje zmęczenie. Niedobór powoduje
brak bodźców wzmacniających
spostrzeganie, wprowadza nudę i
monotonię. Wskazane są częste zmiany
środków, co pozwala na wykorzystanie
różnych form aktywności poznawczej i
ułatwia koncentrację uwagi uczniów.

POMOCE

NAUKOWE:

Foliogramy i

fazogramy

– to tablice

wykonane na folii

kolorowymi pisakami

(spirytusowymi).

Wymagają zastosowania

rzutnika pisma. Do

sporządzenia tablic

nadaje się także sztywne

płótno, z którego, w

zależności od potrzeb

można tworzyć różne

„kieszenie”.

Tablice ortograficzne

– można sporządzać z

różnych materiałów. Najczęściej do tego celu
używa się kartonu lub tektury. Jeżeli wymiary
tablic są podobne, to mogą być przechowywane
w specjalnych tekach, ułożonych według
kolejności omawiania zagadnień. Obrazują
podstawowe treści zagadnień programowych.
Zagadnienia te powinny być ukazywane od
postaci najprostszych, konkretnych do coraz
bardziej złożonych, formalnych. Tak więc na
tablicach należałoby uwzględnić różne formy
przedstawiania materiału ortograficznego:
rysunkowe, wyrazowo-tekstowe, schematyczne,
a także uogólnienia słowne.

Tablice

rysunkowe

–

mogą

mieć

powszechne

zastosowanie

w

nauce

ortografii

najmłodszych

uczniów.

Do

zilustrowania nadaje się wiele zagadnień
programowych, np. pisownia wyrazów
objaśnianych zasadą, czy grup wyrazowych,
których zapis należy ćwiczyć w sposób
pamięciowy. Przedstawienie treści w prostej
formie rysunkowej, co można zauważyć na
przykładzie pisowni wielką literą, ułatwia
uczniom

poznawanie

zagadnień

ortograficznych w kolejnych fazach procesu
kształcenia.

Tablice

wyrazowo-tekstowe

–

zawierają wyrazy i teksty aktualnie
analizowane

albo

wymagające

utrwalenia lub sprawdzania umiejętności
poprawnej pisowni.

Tablice

–

schematy

–

ukazują

poznawane zagadnienia ortograficzne w
sposób symboliczny i uproszczony. Taka
synteza treści sprzyja rozumieniu ich
związków i umożliwia uogólnianie. W
utrwalaniu poprawnej pisowni mają
zastosowanie różne formy tych tablic.

Tabele uogólnień

słownych

– stanowią

formę zwięzłego
opracowania zasad.
Zamieszczanie na
tablicach takich
informacji służy do
ćwiczeń prawidłowego
ich odczytywania ze
zrozumieniem i
wyrabiania umiejętności
korzystania z nich.

Taśmoteki

– to taśmy magnetofonowe z

nagranymi materiałami ćwiczeniowymi.

Materiały te obejmują zestawy wyrazów,

teksty, wiersze, rymowanki, zagadki,

przysłowia. Powinny być uporządkowane

według zagadnień ortograficznych lub

rodzaju

materiału.

Można

je

wykorzystać do ćwiczeń poprawnej

wymowy,

porównywania

budowy

głoskowej

wyrazów

z

obrazem

graficznym, a przede wszystkim do

słuchowego wyodrębniania materiału i

analizy

różnych

trudności

ortograficznych.

Słowniki

–

zestawy

wyrazów

trudnych,

wykonane

przez

nauczyciela,

określają

zakres

słownictwa,

przeznaczonego

dla

poszczególnych klas. Dotyczy ono nie
tylko pisania wyrazów z u-ó, ż-rz, ch-h,
ale także pisowni wyrazów z zanikiem
dźwięczności oraz z ą, ę w różnych
pozycjach.

 KLASYFIKACJA I SPOSOBY

ORGANIZOWANIA ĆWICZEŃ

ORTOGRAFICZNYCH

Kształcenie nawyku poprawnej pisowni odbywa się

poprzez różnorodne ćwiczenia. W celu ukazania funkcji

ćwiczeń ortograficznych, a także ich związków z innymi

ćwiczeniami językowymi można wyróżnić

trzy kryteria:

Kryterium opracowywania zagadnień ortograficznych

,

wskazujące kolejne etapy pracy, tj. wprowadzanie,

utrwalanie i sprawdzanie; stanowi podstawę do

wyróżnienia następujących rodzajów ćwiczeń:
a)      ćwiczenia wprowadzające (wdrażające),
b)      ćwiczenia utrwalające,
c)      ćwiczenia sprawdzające.

2.

Kryterium integracji tematycznej

ortografii z innymi działami nauki języka
polskiego, które pozwala wyróżnić
podstawowe typy ćwiczeń:

a)      ćwiczenia ortograficzno-

artykulacyjne,

b)      ćwiczenia ortograficzne związane z

czytaniem,

c)      ćwiczenia ortograficzno-gramatyczne,
d)      ćwiczenia ortograficzno-słownikowe,
e)      ćwiczenia ortograficzno-stylistyczne.

3.Kryterium organizacji

nauki pisania,

które dają podstawę do wyodrębnienia

kolejnych form ćwiczeń w pisaniu:

przepisywanie,
pisanie z pamięci,
pisanie ze słuchu.

 

W realizacji programowych zagadnień

ortograficznych wszystkie wymienione

grupy ćwiczeń pozostają ze sobą w

ścisłym związku.

PODZIAŁ ĆWICZEŃ ZE

WZGLĘDU NA ETAPY

OPRACOWYWANIA

ZAGADNIEŃ

ORTOGRAFICZNYCH

Ćwiczenia wprowadzające

– organizowane są

w celu zapoznania uczniów z nowymi

zagadnieniami ortograficznymi. W ćwiczeniach

tych eksponuje się tylko jedną trudność, która

będzie przedmiotem analizy, np. pisownię

imion wielką literą. Ułatwia to lepsze skupienie

uwagi i bardziej wnikliwą obserwację.

Analizowanie nowych trudności wiąże się ze

sformułowaniem reguł czy zasad lub z

pamięciowym ćwiczeniem pisowni określonej

grupy wyrazów.

Ćwiczenia utrwalające

– mają na celu opanowanie

umiejętności i automatyzację poprawnego pisania

wyrazów w zakresie wprowadzonych zagadnień

ortograficznych. Wyróżnia się ćwiczenia utrwalające,

organizowane systematycznie i okolicznościowo.

•

systematyczne utrwalanie

– to planowe, wielokrotne

ćwiczenie pisowni poznanych wyrazów, lecz w

zmieniających się układach i sytuacjach, z zastosowaniem

innych środków dydaktycznych. Możliwość częstego

wiązania nowych doświadczeń ze zdobytymi uprzednio

jest najlepszą formą utrwalania.

•

utrwalanie okolicznościowe

– nie oznacza ćwiczeń

przypadkowych. Te ćwiczenia organizowane są

najczęściej w powiązaniu z innymi ćwiczeniami

językowymi. Mogą one dotyczyć zwracania uwagi na

istnienie określonej trudności ortograficznej, objaśniania

zapisu wyrazów i samokontroli pracy uczniów.

Ćwiczenia sprawdzające

–

uświadamiają nauczycielowi
i uczniom aktualny poziom
poprawności ortograficznej,
co pozwala na określenie
nie tylko osiągnięć, ale i
występujących trudności.
Ćwiczenia te powinny
obejmować wyłącznie
utrwalony materiał
ortograficzny, którym uczeń
posługuje się nawykowo w
różnych sytuacjach.

PODZIAŁ ĆWICZEŃ ZE

WZGLĘDU NA

INTEGRACJĘ

TEMATYCZNĄ

ORTOGRAFII Z INNYMI

ĆWICZENIAMI

JĘZYKOWYMI

Ćwiczenia ortograficzno-

artykulacyjne

• polegają na analizowaniu materiału ortograficznego z

równoczesnym korygowaniem i ćwiczeniem

poprawnej wymowy uczniów

. Nauka ortografii w

znacznym stopniu wpływa na rozwój sprawności

artykulacyjnej. Organizowane ćwiczenia

ortograficzne, podkreślając rolę analizy i syntezy

słuchowo-wzrokowej wyrazów, sprzyjają starannej,

czystej wymowy głosek w izolacji oraz prawidłowemu

i wyraźnemu ich wymawianiu w wyrazach i zespołach

wyrazowych.

• Ćwiczenie poprawnej artykulacji uświadamia uczniom

różnice między wymową a pisownią

, a co za tym idzie

– ułatwia rozumienie zasad i opanowywanie

umiejętności ortograficznych.

Ćwiczenia ortograficzne

związane z czytaniem

są często stosowane w klasach I – III. Na tym etapie

kształcenia związek czytania z pisaniem jest bardzo ścisły.

Uczniowie równocześnie doskonalą umiejętności czytania i

bezbłędnego pisania. Teksty przeznaczone do ćwiczeń

czytają kilkakrotnie: przed napisaniem, w czasie pisania

oraz po napisaniu, w celu poprawienia własnej pracy.

Czytane teksty są więc dla uczniów wzorem pisowni.

W ćwiczeniach ortograficznych najczęściej

wykorzystuje się 2 rodzaje tekstów

:

teksty do ćwiczeń – ukazują one różne trudności i służą do

kojarzenia i utrwalania określonego obrazu wyrazów,

teksty literackie, np. omawiane czytanki, wiersze, itp.

Ćwiczenia

ortograficzno –

gramatyczne

ze względu na wyraźne związki treściowe

gramatyki z ortografią ułatwiają uzasadnianie

pisowni i formułowanie prostych zasad.

W realizacji tych ćwiczeń główne zadanie

nauczyciela sprowadza się do

:

- ustalenia zapisu wyrazów na podstawie ich formy

gramatycznej oraz znaczenie,

- określenia formy gramatycznej wyrazów na

podstawie ich zapisu i znaczenia,

- gramatycznego uzasadnienia pisowni i

sformułowania zasady.

Ćwiczenia ortograficzno –

słownikowe

Ich istotą jest kojarzenie

znaczenia wyrazów z
poprawnym zapisem.
Równoczesne poznawanie
strony znaczeniowej i
ortograficznej słownictwa
umożliwia także poprawną
jego wymowę i pomaga w
utrwalaniu bezbłędnego
zapisu, zwłaszcza tych form
ortograficznych, których
pisownię trzeba zapamiętać.

Ćwiczenia ortograficzno –

stylistyczne

polegają na utrwalaniu
pisowni określonego
materiału ortograficznego w
związku z redagowaniem
różnych form wypowiedzi
( np. utrwalanie pisowni
wielką literą w
korespondencji w powiązaniu
z pisaniem listów ).

PODZIAŁ ĆWICZEŃ

ZE WZGLĘDU NA

ORGANIZACJĘ

NAUKI PISANIA

Przepisywanie

– jest najprostszą formą ćwiczeń w pisaniu.

Polega ono na całościowym i wiernym odtwarzaniu obserwowanych

wyrazów czy zdań. Główne zadanie nauczyciela związane z tymi

ćwiczeniami to wdrażanie uczniów do:

rozumienia treści poleceń oraz materiału przeznaczonego do

przepisywania,

wyraźnej i poprawnej wymowy odczytywanego materiału do

ćwiczeń,

dokonywanie analizy gramatycznej, np. podziału tekstu na

zdania,

dokonywanie analizy ortograficznej, tj. wnikliwej obserwacji i

uzasadniania pisowni, określania i zapamiętywania ich budowy

głoskowo- literowej,

zapisywania całych wyrazów, zespołów wyrazów lub krótkich

zdań z jednoczesnym sprawdzaniem z podobnym wzorem.

Opanowanie umiejętności samodzielnego przepisywania

stanowi podstawę poprawnego zapisu we wszystkich innych

ćwiczeniach pisemnych, a przede wszystkim przygotowuje do

pisania z pamięci.

Pisanie z pamięci

-

to zapisywanie graficznego obrazu

wyrazów czy zdań i pisanie ich bez pomocy wzoru oraz

porównywanie poprawności zapisu z udostępnionym później

wzorem.

W pisaniu z pamięci wyróżnia się kolejne fazy:

1. Wyraźne i zgodne z wymową odczytanie materiału do pisania,

sprawdzenie stopnia rozumienia jego treści.
2. Analiza gramatyczne tekstu.
3. Analiza ortograficzna części lub całości tekstu przeznaczonego

do pisania, tj. analiza i synteza wzrokowo- słuchowa wyrazów

nowych lub trudnych, uzasadnienie ich pisowni
4. Zapisywanie wyrazów lub zdań w powietrzu, na kartce, na folii.
5. Odczytanie lub próba powiedzenia z pamięci materiału

przeznaczonego do pisania.
6. Zasłonięcie części lub całości tekstu i pisanie z pamięci.
7. Sprawdzenie zapisanej części lub całego tekstu z podanym

wzorem.

Pisanie ze słuchu

– zwane

dyktandem, to zapisywanie
dyktowanych wyrazów i zdań bez
możliwości korzystania ze wzoru.
Ćwiczenia te można wykorzystać do
wprowadzania nowego materiału, ale
największe zastosowanie mają one
jednak w dalszych etapach kształcenia
pisowni, w utrwalaniu i sprawdzaniu
umiejętności i nawyków poprawnego
pisania.

Organizowanie różnych dyktand wymaga

odpowiedniego materiału do pisania. Obejmuje on

trudności ortograficzne, wprowadzone bezpośrednio

przed pisaniem i analizowane w trakcie pisania lub

wcześniej utrwalone. Duży wpływ na wyniki ćwiczeń w

pisaniu ze słuchu ma umiejętność słuchania,

rozumienia i zapamiętywania dyktowanego materiału

po pierwszym przeczytaniu. Szczególną rolę odgrywa

technika dyktowania. Tekst powinien być wypowiadany

zgodnie z obowiązującą wymową. Nie wolno

zniekształcać wymowy głosek. Należy mówić z

naturalną intonacją, powoli i głośno. Tekst powinien

być dyktowany zdaniami, które należy powtarzać

dwukrotnie przed pisanie i po zapisaniu przez uczniów.

Szybkość dyktowania powinna być uzależniona od

tempa pisania uczniów. Po wykonaniu całego ćwiczenia

dokonuje się ostatniego czytania i uzupełnienia braków.

Rodzaje dyktand:

dyktando wprowadzające

– polega na dyktowaniu

tekstów zawierających tylko jedną, aktualnie

omawianą trudność ortograficzną. Nauczyciel

informuje uczniów o rodzaju trudności, uzasadnia i

podaje poprawny zapis bezpośrednio przed

dyktowaniem. Natomiast w czasie dyktowania

pisownię wyrazów trudnych wyjaśniają uczniowie.

Oni także pod kierunkiem nauczyciela sprawdzają

własne prace. Nauczyciel nie ocenia tych prac

stopniem.

dyktanda utrwalające

– stanowią pomost między

pisanie z pamięci a pisaniem ze słuchu, między pracą

pod kierunku nauczyciela a samodzielną praca

uczniów. Mają one na celu opanowanie umiejętności

poprawnego pisania w zakresie poznanych reguł i

zasad oraz wyrazów o pisowni nie wyjaśnionej.

Formy dyktand utrwalających:

1.

Dyktando z objaśnieniem

-

dyktowanie tekstu

odbywa się po uprzednim uzasadnieniu pisowni. Objaśnienie

dotyczy wyrazów nowych lub trudnych i dokonywane jest

przez uczniów bezpośrednio przed pisaniem, a także w

czasie pisania, przed zapisaniem poszczególnych zdań.

Wyodrębnia się dwa

rodzaje dyktand z objaśnieniem:

a)

dyktando wzrokowe

- to zapis dyktowanego tekstu po

dokonaniu analizy wzrokowej. Teksty mogą być w

podręcznikach lub napisane na tablicy, a wyrazy szczególnie

trudne dodatkowo uwypuklone. Po napisaniu uczniowie sami

sprawdzają własne prace porównując z tekstem- wzorem.

b)

dyktando słuchowe

- to zapis dyktowanego tekstu

poprzedzony analizą ortograficzną, opartą na

spostrzeżeniach słuchowych. Dokonywanie analizy wyrazów

i zdań powinno doskonalić poprawną wymowę uczniów,

wyrabiać umiejętność uzasadniania pisowni i poprawnego

zapisu. Dyktanda z objaśnieniem powinny być oceniane

przez nauczyciela.

2.

Dyktando wybranych reguł i form

- polega na zapisaniu

tych fragmentów dyktowanego tekstu, w którym mają

zastosowanie poznane zasady pisowni lub formy gramatyczne.

W dyktowanych tekstach należy ograniczyć się do jednej

zasady pisowni czy jednej formy gramatycznej, ponieważ

wykorzystanie kilku zasad czy form zwiększa stopień trudności

ćwiczeń w pisaniu.

3.

Dyktando swobodne

- polega na najbardziej wiernym

zapisaniu usłyszanych zdań lub urywków z czytanego przez

nauczyciela tekstu. Dyktowany tekst stanowi znaną uczniom

formę wypowiedzi pisemnej i zawiera słownictwo utrwalające

poznane trudności ortograficzne. Pracę sprawdzają uczniowie,

a następnie nauczyciel.

4.

Dyktando twórcze

- wiąże bardzo ściśle naukę pisowni z

redagowaniem różnych form wypowiedzi pisemnych.

Ćwiczenia te wymagają od uczniów pisania określonej formy

wypowiedzi, utrwalającej wybrane zasady pisowni lub

odpowiednie grupy wyrazów.

dyktando sprawdzające

- obejmuje tylko ten

materiał ortograficzny, który został uprzednio

opracowany i utrwalony. Celem tych ćwiczeń jest

kontrola osiągniętego przez uczniów poziomu

poprawności ortograficznej oraz uświadomienie

im rodzaju i zakresu trudności. Dyktando to nie

może stanowić wyłącznego czy najważniejszego

sposobu sprawdzania poprawnej pisowni.

Dyktando sprawdzające ma następujący przebieg:

odczytanie tekstu przez nauczyciela,
sprawdzenie stopnia zrozumienia treści,
dyktowanie,
czytanie sprawdzające,
zebranie, sprawdzenie i ocena prac przez

nauczyciela.

SPRAWDZANIE, ANALIZA I

OCENA PRAC PISEMNYCH

Kontrola prac pisemnych

pozwala na wysnucie

wniosków dotyczących opanowania umiejętności

ortograficznych przez uczniów i ustalenie braków w tym

zakresie. Jest też czynnikiem pobudzającym do

systematycznej pracy i odpowiedzialności. Dobrze

przeprowadzona przez nauczyciela analiza prac pisemnych

jest także dla niego podstawą do oceny własnej pracy.

Niepoprawność zapisów

może występować w dwóch

postaciach

:

błędu

– mamy z nim do czynienia wówczas, gdy uczeń

pisze źle, bo nie ma utrwalonego poprawnego zapisu.

omyłki

– wynikają one z chwilowej nieuwagi czy

roztargnienia i zdarzają się, mimo posiadanej przez ucznia

umiejętności pisania.

Ocena

ma wyrażać aktualny poziom nauczania jak i

postępy poszczególnych uczniów. Powinna być impulsem

do podejmowania przez nich wysiłku. Wystawianiu ocen

musi towarzyszyć duża rozwaga i refleksja pedagogiczna.

Podczas analizy wyników wszystkich prac pisemnych

należy rozważyć dwie sprawy:

postępy w opanowaniu poprawnej pisowni przez

poszczególnych uczniów,

ocenę poziomu całej klasy.

Przy ocenianiu poziomu wszystkich uczniów nauczyciel

powinien posłużyć się określonymi kryteriami, które

pozwolą mu na uzyskanie obiektywnej oceny.

Ocena ma spełniać funkcję

:

informującą o aktualnym poziomie umiejętności ucznia

w porównaniu z poziomem grupy uczniów najlepszych,

stymulującą,
motywacyjną .

Bibliografia

"Naucznie ortografii w kl.I-III" A.
Jedut i A. Pleskot
"Ćwiczenia gramatyczno-
ortograficzne i stylistyczne w kl. I-
III"