ZAGADNIENIA NA EGZAMIN Z METODYKI - objaśnienia:

1. Szkoła wobec kultury popularnej i nowych mediów wg podstawy programowej + własne doświadczenia. Włączenie Internetu, radia, telewizji (od 2. etapu edukacyjnego: przyroda, historia, polski), utworów kultury popularnej (muszą się one znaleźć w obrębie zainteresowań szkoły) i komiksów, nowe media, środowiska radiowe, filmy.
   Budują rzeczywistość kulturową. Szkoła powinna nauczyć rozumnie i efektywnie z nich korzystać. Jest to jakieś zobowiązanie dydaktyczne. Przed 1999 rokiem nie było ich wśród lektur. Podstawa teraz każe do nich sięgać.

2. Integracja na lekcjach języka polskiego (teatr, film, malarstwo, architektura, muzyka, fotografia, komiks itp.).
   Wielość obszarów kulturowych, scalanie ich - trzeba wiedzieć, czym jest integracja, czym się różni od korelacji.
   Istnieją różne typy integracji:
   a) wokół treści,
   b) wokół metod,
   c) wokół ucznia.
   Integracja wpisana w podstawę programową. Powinna się dokonywać w ramach poszczególnych przedmiotów. Integracja wewnątrzprzedmiotowa jest potrzebna (scalanie tych wszystkich informacji - język, kultura, przedmiot).
   Kształcenie języka gramatyka z literaturą, kulturą czy sztuką. Język jest czynnikiem łączącym.

3. Najważniejsze dokumenty oświatowe - ich znaczenie w pracy szkoły i polonisty szkolnego.

Podstawa programowa (nowa i stara), programy nauczania, standardy (egzaminy zewnętrzne).

4. Najistotniejsze założenia reformy oświaty w 1999 w aspekcie ogólnodydaktycznym i polonistycznym.
   Reforma miała charakterystyczne dla wszystkich przedmiotów:

- przeniesienie wiedzy na umiejętności,
- wiedza nad umiejętnościami.
Zrezygnowano z dominacji wymiaru podmiotowego - to, co najważniejsze dla j. polskiego (minimalizacja).
Treści przedmiotowe powinny być dobierane:
a) umiejętność objaśniania uczniom świata, który ich otacza,

b) włączenie tekstów kultury popularnej, mediów, komiksów, widowisk, filmów,
c) rola kształcenia językowego,

d) sprawność językowa - posługiwanie się językiem w różnych sytuacjach.

5. Stare i nowe kształcenie językowe - w "Poetyce" Chrząstowskiej.

6. Planowanie procesu dydaktycznego i jego ewaluacja - na przykładzie języka polskiego zob. Chrząstowska Rozkład materiału.
   Nawet najskromniejszy indywidualnie przygotowany plan pracy, uwzględniający potrzeby grupy, zainteresowania nauczyciela, preferencje, idee pedagogiczne, jest lepszy niż doskonale opracowany gotowiec. Publikowane rozkłady są przedobrzone.

Nie da się pracować efektownie bez planu. Trzeba szukać powiązań między różnymi elementami treści. Trzeba dobierać je ze względu na potrzeby uczniów i ze względu na założone cele.

Chrząstowska namawia do pisania własnych programów nauczania śladem niektórych krajów europejskich.
Plan nie powinien być napięty, możliwe są bowiem przesunięcia.

Proces dydaktyczny to monitorowane i oceniane działanie planowe, musimy wiedzieć, czy cele są osiągane. Mamy rozkłady mat. Najprostszą formą ewaluacji jest ocenianie, ale ono rozlicza ucznia, a nie nauczyciela. Formą ewaluacji (w pojęciu szerszym, monitorowanym, z wyciąganiem wniosków) są egz. końcowe, dają nam opinię, jak my się z zadań wywiązaliśmy. Egzaminy końcowe są sprawdzane przez osoby zewnętrzne.

7. Ocenianie semestralne a egzaminy po kolejnych etapach edukacji Nawiązanie do dwóch typów oceniania:
   a) wewnątrzszkolne wynikają z wymagań edukacyjnych i WSO, są to oceny cząstkowe, semestralne, końcoworoczne,
   b) zewnętrzne wynikają z wymagań egzaminacyjnych. Jakie są relacje między tymi ocenami?
   Inaczej formułuje się wymagania zewnętrzne, musi być odpowiedni nacisk na oceniane elementy.

8. Zasady nauczania i ich polonistyczna egzemplifikacja
   Zasadami nauczania nazywamy normy postępowania dydaktycznego obowiązujące w pracy dydaktycznej szkół i pozwalające na realizację założonych celów kształcenia.
   

Klasyfikacja zasad nauczania wg Półturzyckiego. - zasada poglądowości, - zasada przystępności kształcenia, - zasada systematyczności, - zasada świadomego i aktywnego uczestnictwa uczniów, - zasada kształcenia umiejętności uczenia się, - zasada łączenia teorii z praktyka, - zasada indywidualizacji i zespołowości, - zasada trwałości wiedzy, - zasada ustawicznego kształcenia.

Klasyfikacja zasad nauczania wg Nowackiego: - zasada poglądowości, - zasada przystępności (stopniowania wiedzy), - zasada systematyczności, - zasada świadomego i aktywnego uczestnictwa, - zasada związku teorii z praktyka, - zasada indywidualizacji i zespołowości, - zasada trwałości wiedzy i umiejętności

Źródło: Maria Nagajowa, ABC metodyki języka polskiego, Warszawa 1995, wyd. II.

Polonista korzysta z ogólnopedagog. metod, strategii, ale innych metod wymaga tekst artystyczny, a innych np. eksperyment.
Dydaktyki rozwijały się w czasie - badacze doszli do wniosku (podział działań metodyki na badania rzeczywistości - emocje, eksperymenty).
Metody oparte na działaniach inaczej wykorzystane na polskim a inaczej na fizyce.
Zasady wg Okonia - ponadprzedmiotowe zasady nauczania, metody nauczania, zasada systemowości.

9. Metody nauczania - ogólnodydaktyczne a polonistyczne. Kryteria doboru. (zagadnienia 8 i 9 są połączone)

10. Strategie - metody - technika nauczania języka polskiego czym się różni strategia od metody nauczania (zob. D. Bernacka i w "Poetyce" Chrząstowskiej).
    Strategia jest pojęciem najszerszym, łączącym się z terminem koncepcja nauczania i stylem pracy danego nauczyciela. Strategia kształcenia to ogół celów, środków i metod przygotowanych przez nauczyciela dla osiągnięcia jak najlepszych efektów, sposób interpretacji ogólnych celów kształcenia i sposób ich wprowadzania.

Model nauczania to ogólny plan lub schemat, który przejmuje nauczyciel, by pomóc uczniom w opanowaniu określonej wiedzy, umiejętności i w kształtowaniu postaw.

W. Okoń metodę nauczania określa jako „celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniem, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań umysłowych”.

Technika nauczania to metoda bardziej uszczegółowiona lub cząstkowa dotycząca określonych fragmentów procesu nauczania - uczenia się.

11. Wymiary polonistyki szkolnej - zob. Uryga str. 11-30 (Pisanie, czytanie, słuchanie, mówienie)
    (Godziny polskiego opracowane na stronie: http://pl.shvoong.com/tags/%22godziny%22-uryga/)
    

Zadania języka polskiego tworzą całość nierozerwalną, ściśle powiązaną pod względem sprawnościowym, motywacyjnym, poznawczym i wychowawczym. Tworzą konstrukcję otwartą na zmienne sytuacje języka, literatury, kultury i życia społecznego. Jądrem przedmiotu jest młody, dorastający człowiek - użytkownik języka, uczestnik kultury, osoba formująca się w kontaktach ze zbiorowością.

Na przedmiot język polski składają się następujące wymiary: instrumentalny, historyczny, filozoficzno - społeczny oraz estetyczny.


Język polski wyposaża ucznia w podstawowe narzędzia i umiejętności warunkujące procesy uczenia się wszystkich innych przedmiotów oraz sprawne uczestnictwo w życiu zbiorowości: w aktach odbioru, nadawania i przetwarzania różnego typu informacji. Uczy on czytania, mówienia i pisania. Jednak tym umiejętnościom poświęca się za mało uwagi i traktuje powierzchownie, a każda z nich wymaga kompleksowych ćwiczeń.
Kształcenie czytania obejmuje wiązkę zadań o różnym charakterze. Zadania wyjściowe realizują się w cichym i głośnym czytaniu tekstów. Ważne jest czytanie ze zrozumieniem, powiązane z wykonywaniem drobnych zadań analitycznych, służących skupieniu uwagi na informacjach niesionych przez tekst. Trudności w czytaniu ze zrozumieniem wynikają z niepowodzeń szkolnych, dlatego ćwiczenia i regularna kontrola tekstowa umiejętności powinny się mieścić w głównym nurcie zadań j. polskiego - nie tylko w początkowym okresie kształcenia. Ćwiczenia w głośnym czytaniu służą kulturze żywego słowa - przez akcentowanie znaczeń i emocjonalnego zabarwienia wyrazów oraz intonacyjne rozgraniczenie zadań przyczyniają się do rozumienia tekstów i pomagają w przygotowaniu do uczestnictwa w życiu publicznym. Wyjściowe umiejętności czytania tworzą podstawę do kształcenia kultury czytania i kompetencji lekturowej, właściwego reagowania na różne funkcje języka, rozumienia znaczeń metaforycznych i symboli. Na tym poziomie czytanie wiąże się z potrzebą interpretacji tekstów, co pozwala na kształtowanie świadomości reguł interpretowania różnych zjawisk otaczającego świata. Współcześnie kształtowanie umiejętności czytania musi ogarnąć też sferę odbioru różnych pozajęzykowych kodów znakowych, których znaczenie w przekazywaniu informacji, reklamie i sztuce narasta. Oznacza to stopniowe wprowadzanie ucznia w zagadnienia semiotyki, rozumianej jako praktyka poznawania różnych tekstów kultury, odkrywania systemu znaków, jakimi one się posługują i ustalenia, precyzowania znaczeń niesionych przez te znaki. Polem dla polonisty staje się obserwacja zjawisk intersemiotycznego przekładu języka literatury na język filmu, radia, teatru. Instrumentalna rola nauki czytania pozajęzykowych przekazów sprowadza się do torowania drogi (na polu komunikacji użytkowej i w odbiorze sztuki) - rozumnym i świadomym zachowaniom człowieka w otaczającej go ikono- i audiosferze, czyli korzystaniu z jej wartości i unikaniu zagrożeń.
Nauka pisania obejmuje nie mniej szeroki zespół umiejętności i wymaga również konsekwentnego ćwiczenia - a jest to zaniedbywane, zwłaszcza w szkołach średnich. W szkołach podstawowych poświęca się wiele czasu i wysiłku na kształcenie umiejętności pisania poprawnego ortograficznie i zgodnego z fleksyjnymi i składniowymi normami budowania zdań. Zwraca się uwagę na sprawy redagowania i komponowania tekstów ze świadomym uwzględnieniem reguł gatunkowych wypowiedzi. Pisanie jako sztuka, którą trzeba posiąść na drodze rzetelnego ćwiczenia, sytuuje się w świadomości uczniów i nauczycieli na dalekim planie. Na niższym poziomie gubi się w toku szkolarskich ćwiczeń pozbawionych pierwiastka motywacji i refleksji, później staje się formą kontroli rozumienia różnych problemów literackich, wartości i postaw, umiejętności interpretowania dzieł czy syntetyzowania zgromadzonej wiedzy. Szkoła wyższa nie dostrzega potrzeby wprowadzenia uczniów w wiedzę z zakresu retoryki i praktycznego ćwiczenia ich w redagowaniu tekstów. Godziny polskiego nie powinny się zamykać przed uczniowskimi próbami swobodnej i twórczej ekspresji przeżyć, refleksji i opinii na różne tematy. Muszą dawać pole inwencji publicystycznej młodzieży oraz dążeniom twórczym, związanym z transformacją (np. parodystyczną) lub przekładem intersemiotycznym tekstów. Ale do tego potrzebna jest motywacja uczniów do pisania, inwencja stylistyczna i świadomość celów wypowiedzi oraz nauczyciela - jego wiedzy o sztuce pisania, popartej osobistym doświadczeniem i demokratyczne kierowanie pracą uczniów. Stosowanie metody pytań i odpowiedzi nie pozostawia miejsca samodzielnym, przemyślanym wypowiedziom i pracy nad ich redagowaniem.
W kształceniu umiejętności mówienia dominacja nauczyciela nad uczniem wpływa destrukcyjnie na motywację wypowiadania się i przeszkadza w samodzielnym poszukiwaniu kształtu wypowiedzi, rodzi nienaturalność sytuacji mówienia, kiedy uczeń adresuje swoją wypowiedź tylko do oceniającego go nauczyciela. W wachlarzu zadań (pracy nad umiejętnością mówienia) mieszczą się:

• praca nad poprawnością artykulacyjną wypowiedzi, dykcją i kulturą żywego słowa,

• ośmielenie dziecka do swobodnych wypowiedzi i otwieranie na kontakt z innymi,

• kształcenie umiejętności sugestywnego opowiadania,

• praca nad dłuższą, zdyscyplinowaną wypowiedzią na zadane pytania czy określony temat,

• wprowadzenie w reguły uczestnictwa w dyskusji, przemawianiu, referowaniu

Mówienie jest funkcją właściwej organizacji pracy nad realizacją innych zadań przedmiotu, w której uczniowi wyznacza się konsekwentnie partnerską rolę.
Dopełnieniem instrumentalnego wymiaru kształcenia jest wprowadzenie uczniów w obszar techniki pracy umysłowej. Wiąże się ono z czytaniem przez ćwiczenia w zdobywaniu informacji i wyszukiwaniu objaśnień z różnego typu słowników, przez odkrywanie dróg do książki w katalogach bibliotecznych i spisach bibliograficznych, przez gromadzenie materiału do wypowiedzi ustnych i pisemnych, uważnemu słuchaniu cudzych wypowiedzi i tekstów pisanych. Kieruje na różne metody samokształcenia, odpowiadające współczesnym technikom upowszechniania i gromadzenia wiedzy (wykorzystanie nagrań, zapisów magnetowidowych, komputerowego redagowania tekstów itp.), ucząc organizowania własnego warsztatu pracy umysłowej.
Instrumentalny wymiar kształcenia polonistycznego ma znaczenie fundamentalne - pozwala wiązać różnorodne treści poznawcze przedmiotu w jednolity nurt działań. Ich spoiwem są czynności odbioru i nadawania różnie zorganizowanych informacji. Nad tymi czynnościami narasta refleksja o sposobach uczestnictwa człowieka w kulturze.

http://pl.shvoong.com/humanities/1863721-godziny-polskiego-wymiary-przedmiotu-wymiar/


12. Materiał, treści, osiągnięcia, umiejętności, kompetencje, cele kształcenia - objaśnienie pojęć i ich wzajemnych zależności (wcześniej nie używano pojęcia treści, TREŚĆ to tyle co materiał, cel i osiągnięcia, należy rozróżnić treść od materiału).
    W podstawie programowej treści edukacyjne.

13. Tekst literacki - teksty kultury, historia literatury, poetyka na różnych etapach edukacyjnych (jaka jest różnica czytania tekstu na różnych etapach edukacyjnych, np. kiedy powinna pojawić się historia literatury = pojawia się w gimnazjum).

14. Ścieżki edukacyjne a język polski.

15. Funkcja i budowa nowoczesnego podręcznika do języka polskiego w ogóle chodzi o podręcznik współczesny ( z płytami CD, z prezentacjami, podkładami muzycznymi). Relacje między słowem
    a obrazem podręczniku.

O funkcji podręcznika: Chrząstowska Podręcznik w szkole średniej wczoraj, dziś i jutro.

Wobalis Multimedialne podręczniki - Między szkołą a uniwersytetem (Chrząstowska lub Uryga).

16. Bariery odbioru tekstów literackich w szkole (raczej nie) zob. Lehr Sławiński Historia polonistyki. O barierach odbioru pisał Uryga.

17. Klasyka na różnych etapach nauczania języka polskiego (w "Poetyce" Chrząstowskiej lub „Odbiór liryki w klasach maturalnych” Uryga).

18. Kształtowanie pojęć/konstruowanie wiedzy a etapy rozwojowe dziecka/młodzieży w wieku szkolnym szerzej niż podstawa programowa (pozycje noszące miano klasyki).
    Jakie miejsce zajmują uznane teksty:
    - na 2. etapie edukacyjnym literatura dla dzieci i młodzieży (brak ogólnej klasyki),
    - w liceum sama klasyka przed reformą, teraz również literatura popularna,
    Początki klasyki zaczynają się na etapie gimnazjum (Romeo i Julia). W liceum pojawia się profesjonalne czytanie klasyki.

19. Wiedza potoczna a wiedza szkolna - egzemplifikacja polonistyczna (w "Poetyce" Chrząstowskiej).

Wiedza potoczna tworzy się poprzez wymianę doświadczeń (nabywamy ją samoistnie). Wiąże się ona z ograniczonym zasięgiem ludzkiej obserwacji. Człowiek kieruje się nie tylko rozumem, ale emocjami, w związku z tym, rzadko jest neutralna. Przesiąknięta jest stereotypami, upraszcza, jest sztywna i odporna na zmiany.

Wyróżnikiem nauki jest neutralność i powstrzymanie się od wartościowania. Wiedza naukowa uzyskiwana jest poprzez metody badawcze naukowe. Wiedza naukowa rozbija nasze potoczne wyobrażenie o świecie. Nauka jest częścią wiedzy, która jest udowodniona na podstawie tez i twierdzeń.

20. Dialog na lekcji języka polskiego (doświadczenia wyniesione przez telewizję, Internet, wiedza o komunikacji).
    Konstruktywizm pedagogiczny - w jakim stopniu na języku polskim można wykorzystać dokumenty pedagogiczne.
    Wiedza o komunikacji do wiedzy o języku (jak ją wykorzystać?) + wiedza potoczna.
    Porozumiewanie między uczniem a nauczycielem. Jakie typy dialogów w różnych sytuacjach, kiedy się pojawia najczęściej (w lekcji podającej dialogu nie ma)?

21. Czytanie ze zrozumieniem a czytanie symboliczne (teksty symboliczne to np. malarstwo).
    W dydaktyce - teksty informacyjne, symboliczne - artystyczne.
    Czytanie ze zrozumieniem ma we współczesnym świecie bardzo duże znaczenie w życiu każdego człowieka. Istotą czytania jest zrozumienie treści, które polega na analizie znaczenia poszczególnych słów, wyrażeń i zdań. Rozumienie czytanego tekstu jest więc procesem „przekładania” języka symbolicznego, odzwierciedlonego w tekście pisanym, na język wyobrażeń. W procesie czytania zasadniczą rolę odgrywa czynnik psychologiczny - uchwycenie sensu i zrozumienie treści tekstu. Czytelnicy muszą więc być przygotowani pod względem techniki czytania, językowym i rzeczowym. Im lepsza technika czytania, tym dokładniejsze rozumienie tekstu. Przygotowanie techniczne polega na zdobyciu dostatecznej wprawy w czytaniu.

Czytane teksty mogą mieć też znaczenia przenośne czy symboliczne, czyli takie, które nie są wyrażone w sposób bezpośredni i wymagają odczytania i zrozumienia ich ukrytego, nowego sensu.

22. Funkcjonowanie biografii na lekcji języka polskiego (Kiedy się powinno pojawić, kiedy najczęściej, jaką rolę ma pełnić - o tym pisze Uryga w Godzinach......).
    

Proces odchodzenia od biografii pisarzy staje się nieuchronny. Dydaktyka literatury wyznaczała ważne funkcje wiedzy biograficznej, m.in. pomagała w zrozumieniu dzieł. Informacje biograficzne przybliżały uczniów do osobowości twórcy i procesu twórczego. Biografie twórców miały być też środkiem do poznania panoramy kulturowej różnych epok. Miały też być wzorami o charakterze wychowawczym (wzorce postaw).
Z punktu widzenia ucznia ważne wydaje się zdobycie umiejętności poszukiwania informacji biograficznych, oceny ich wiarygodności i nawiązania kontaktu z różnymi formami biografistyki. Szkoła, zwłaszcza liceum, powinna pomagać uczniowi w odkrywaniu użyteczności współczesnej biografistyki w indywidualnym procesie uczenia się. Podręcznikowa informacja o książkach przybliżających obraz autora omawianego dzieła lub też zachęta do penetracji katalogu bibliotecznego mogą postawić w polu ucznia publikacje o różnym charakterze:

 powieści biograficzne - plastyczna sylwetka autora na tle rodzinnym, towarzyskim lub wydarzeń epoki,

 naukowe portrety - oparte na różnych dokumentach (osobistych wynurzeniach, zapisach doświadczeń w dziennikach, korespondencji, opinii badaczy, świadectw ludzi współczesnych). Rolą nauczyciela jest przysuwanie pozycji wartościowych, zachęcanie do samokształcenia, refleksji wartościującej, którą uczeń dzieliłby się w wypowiedzi pisemnej z klasą na lekcji, co uwydatniałoby jego indywidualną pracę. Nauczyciel powinien inspirować do kontaktów z regionalnymi muzeami literackimi, domowymi spotkaniami ucznia z biograficznymi programami w radiu i telewizji. Ważne jest też organizowanie we współpracy z biblioteką szkolną i publiczną wystawek prezentujących osoby, ich dzieła, działalność, nawiązywanie kontaktów z regionalnymi muzeami i penetracja domowych zbiorów książek - to wszystko może otwierać uczniom oczy na znaczenie biografistyki we współczesnej kulturze.


23. Naukowe dyscypliny polonistyczne a polonistyka szkolna - zależności i rozbieżności (dyscypliny funkcjonujące).
    Dyscypliny (teorie literatury, poetyka, językoznawstwo) - w jaki sposób się przekładają na j. polski?
    Miały mieć odzwierciedlenie w tekstach sprzed reformy. Teraz wybrano elementy, które są niezbędne.
    Rozbieżność - przedmiotem zainteresowań akademickich jest wiedza, a szkolnych - umiejętności.

24. Charakterystyka wybranego pisma metodycznego: adresat, główne działy, ocena.

9 czasopism przedmiotowo-metodycznych, miesięczników - "Wychowanie w Przedszkolu", "Życie Szkoły", "Polonistyka" i "Matematyka" oraz dwumiesięczników - "Chemia w Szkole", "Biologia w Szkole", "Fizyka w Szkole", "Geografia w Szkole" oraz "Wiadomości Historyczne". Wydawaniem czasopism zajmuje się Redakcja Czasopism Pedagogicznych EduPress, działająca w ramach Spółki Wydawniczej Raabe. W 2007 r. portfolio Wydawnictwa wzbogaciło się o własny tytuł - kwartalnik dla nauczycieli oraz lektorów j. niemieckiego pod nazwą "J. Niemiecki - nauczaj lepiej!" oraz miesięcznik "Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne", przejęty od firmy Amos. W 2008 roku oferta wydawnictwa została uzupełniona o kolejny nowy tytuł - dwumiesięcznik "Biblioteka - Szkolne Centrum Informacji".
W 2009 roku doszły 2 nowe czasopisma: dwumiesięcznik "Polski w Praktyce" dedykowany dla nauczycieli języka polskiego w szkołach podstawowych oraz "SEDNO. Magazyn Dyrektora Szkoły" dla dyrektorów szkół.

"WYCHOWANIE W PRZEDSZKOLU" - miesięcznik przeznaczony dla nauczycieli przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkole podstawowej oraz dyrektorów tych placówek, a także studentów i pracowników naukowych wydziałów pedagogicznych wyższych uczelni.

Czasopismo ma charakter specjalistyczno-metodyczny, inspiruje, wspiera i motywuje nauczycieli do ustawicznego doskonalenia i rozwoju zawodowego, refleksji pedagogicznej i weryfikowania własnych doświadczeń. Stara się w maksymalnym stopniu zaspokajać potrzeby środowiska, jednocześnie inspirując i zachęcając do podejmowania nowatorskich działań w praktyce pedagogicznej.

W stałych działach zamieszcza:

• artykuły z psychologii, pedagogiki, teorii i praktyki wychowania przedszkolnego, uwzględniając nowe spojrzenie na systemy i metody wychowawcze;

• ważne dokumenty i zarządzenia, opinie, dyskusje, publikacje związane z reformą edukacji, materiały na temat organizacji i zarządzania przedszkolem;

• przykłady ciekawych zajęć, propozycje rozwiązań metodycznych z zakresu: przygotowania do nauki w szkole, obserwacji dziecka, zdrowia i bezpieczeństwa, integracji, ekologii, więzi ze środowiskiem, pielęgnowania tradycji narodowych i regionalnych;

• teksty dotyczące wspomagania rozwoju dzieci w przedszkolu i w rodzinie;

• informacje o wychowaniu przedszkolnym w innych krajach, nowatorskich rozwiązaniach edukacyjnych, recenzje ciekawych książek.

DZIAŁY: Pedagogika - Psychologia - Organizacja, Ludzie - Miejsca - Wydarzenia, Kształcenie i doskonalenie nauczycieli, Ze świata, Zabawy - Zajęcia - Scenariusze, Zielone światło dla sześciolatka, W domu i w przedszkolu, Panorama edukacji, Wśród książek, Posłuchajmy, zaśpiewajmy.

„POLONISTYKA" - miesięcznik, czasopismo poświęcone metodyce nauczania literatury i języka polskiego, adresowane do nauczycieli polonistów szkół podstawowych, gimnazjów i liceów, odbierane także jako pismo literackie.

Zadaniem pisma jest podnoszenie i doskonalenie stopnia umiejętności zawodowych nauczycieli poprzez aktualizację wiedzy oraz dydaktyki nauczania. Zespół redakcyjny skupia najwybitniejszych badaczy i krytyków literatury, językoznawców, specjalistów w zakresie metodyki nauczania języka polskiego, wyróżniających się nauczycieli.

DZIAŁY: Od redakcji, Horyzonty polonistyki, Tajniki warsztatu, Recenzje.

„BIBLIOTEKA - SZKOLNE CENTRUM INFORMACJI" - dwumiesięcznik dla nauczycieli bibliotekarzy wszystkich typów szkół. Czasopismo porusza zagadnienia związane z funkcjonowaniem nowoczesnej biblioteki szkolnej. Informuje o współczesnych tendencjach w zarządzaniu biblioteką, zwracając uwagę m.in. na księgowość w bibliotece, promocję szkoły przez działania podejmowane przez bibliotekę szkolną, strategiczne planowanie rozwoju placówki.

Zawiera propozycje metodyczne ułatwiające pracę z czytelnikiem dziecięcym, nauczanie poszukiwania informacji, poprowadzenie zajęć rozwijających zainteresowania i zdolności uczniów.

Omawia najnowsze trendy w opracowywaniu zbiorów. Przybliża zagadnienia prawne dotyczące działalności biblioteki. Udziela wskazówek dotyczących oprogramowanie wspierającego pracę bibliotekarza.

Ukazuje standardy bibliotek szkolnych w innych krajach. Zawiera informacje o nowościach na rynku wydawniczym, które powinny trafić do bibliotek szkolnych.

DZIAŁY: Temat miesiąca, Z doświadczeń innych, Ciekawe kolekcje, Nasze lektury, Inspiracje, Warsztat bibliotekarza, E-bibliotekarz.

25. Literatura dla dzieci i młodzieży a kanon lektury szkolnej (im niższy etap, tym większy kanon).

4

---