Jestem sfrustrowany – boję się.
Dlaczego?
Wiem wprawdzie, że otoczenie
działa.
Nie potrafię go jednak właściwie
dotknąć –
Właściwie ująć i poruszyć.
Dlatego nie wiem
JAKA JEST RZECZYWISTOŚĆ.
Jak więc mam ja zmieniać?

METODA

FELICIE

AFFOLTER

Zmysłem czynnym „od

zawsze” był dotyk. Ciało nie
narodzonego jeszcze dziecka
dotyka ścian pęcherza płodowego,
a gdy płód porusza się, dotyka
sam siebie. Dziecko jest głaskane
nieustannie przez wody płodowe.
Doznania poprzez zmysły czynne
„od zawsze”
dla nas wszystkich, nie tylko dla
dzieci- są źródłem przyjemności i
poczucia bezpieczeństwa.

Bogactwo wrażeń dotykowych, na
których opiera się metoda Felicie
Affolter, jest wykorzystywane dla
rozwoju samoświadomości
własnego ciała oraz poznanie jego
możliwości. Zatem podstawą
omawianej przeze mnie terapii jest
dotyk dający możliwość
gromadzenia nowych doświadczeń
i służący rozwijaniu zdolności
spostrzegania.

Metodę rehabilitacji, nauczania
Felicie Affolter można określić,
jako psychopedagogikę
rozumnego działania dłoni.
Autorka metody zwraca uwagę na
ważną rolę dłoni, jako narzędzia
ruchowo- chwytno- badawczo-
poznawczo- komunikacyjnego,
które odgrywa szczególną rolę w
poznaniu i przekształcaniu
otoczenia, jak również pomaga
w integracji wielozmysłowej.

Felicie Affolter pokazała, iż ręka
pacjenta programowana przez
terapeutę pod kontrolą wzroku
daje możliwość rozwiązywania
problemów dnia codziennego.
Autorka metody wskazuje, że to
rozumne działanie rąk jest
podstawą rozwoju inteligencji
i poczucia bezpieczeństwa,
którego dorabia się zdrowe
dziecko w ciągu pierwszych
miesięcy i lat życia.

Warunki do

prowadzenia

zajęć metodą

Felicie Affolter

Podczas terapii dziecko musi
przyjąć postawę bezpieczną,
pewną i wygodną pozycję. W ten
sposób eliminujemy niepewność,
lęk przed próżnią i nie
ograniczamy ruchów dziecka.
Poprawne pozycjonowanie
umożliwi dziecku koncentrację na
działaniu i zwiększy mu możliwość
kontroli własnego ciała.

Terapeuta nigdy nie wyręcza
dziecka, sprawcą jest dziecko.
Pomoc polega na tym, że
terapeuta stoi za dzieckiem i
kładzie swoje ręce na grzbiecie
dłoni dziecka, każdy palec na
odpowiedni palec dziecka.
Następnie lekko ukierunkowuje ich
działania.

Terapeuta musi unikać
natarczywości, hałaśliwości i
gwałtownych ruchów. Zachowuje
spokój. Przed wykonaniem zadania
należy krótko wskazać dziecku co
będziemy robić, w sposób dla
niego zrozumiały. Po rozpoczęciu
pracy nie mówimy dopóki dziecko
jest skupione na działaniu.
Informacja o sposobie wykonania
jest przekazywana przez dotyk.

Czynności dnia codziennego mają
charakter złożony, składają się z
etapów. Każdy etap występuje w
określonym porządku. Wobec tego
nasza praca z dzieckiem musi być
dokładnie zaplanowana, podobnie
do „instrukcji obsługi” jakiegoś
urządzenia.

Podczas terapii

Podczas terapii

wykorzystujemy naturalne środki

wykorzystujemy naturalne środki

dydaktyczne, takie jak: warzywa,

dydaktyczne, takie jak: warzywa,

owoce, ciasta, piasek- tworzywa

owoce, ciasta, piasek- tworzywa

przekształcalne.

przekształcalne.

Podstawy

właściwego

prowadzenia rąk

Obie ręce biorą czynny
udział w czynności, gdyż
przy każdym posunięciu
informacje przekazywane są
do mózgu przez obie ręce.
W ten sposób pracuje cały
mózg.

Terapeuta stosuje w swym
postępowaniu zasadę
zaniku wspomagania,
poprzez lekkie zatrzymanie
się i oczekiwanie na reakcję
dziecka. Jeśli dziecko
zatrzyma się w działaniu i
nie wie co robić dalej,
wówczas terapeuta daje
sygnał dotykowy, który
umożliwi dalszą pracę
dziecka.

Prowadząc zajęcia sprawdź,
na którym etapie nauki
poprzez czucie jest twoje
dziecko. Znajomość etapów
uczenia się przez czucie
pozwoli ocenić nam, czy
nasz pacjent staje się coraz
bardziej niezależny w
codziennych sytuacjach
życiowych.

ETAP I

Napięcie ciała u

prowadzonego dziecka i

odwracanie wzroku podczas

kontaktu ręki z

przedmiotem.

ETAP II

Napięcie zmniejsza się, ciało

staje się bardziej miękkie.

Oczy zaczynają się

przyglądać temu co robi

ręka. Kontynuowanie

dotykania pozwala oswoić

się

z informacjami czuciowymi.

Przy powtarzaniu czynności

oczy coraz szybciej

podążają za ręką. W końcu

dochodzi do sytuacji, kiedy

oczy zmieniają kierunek

patrzenia jednocześnie ze

zmianami kierunku ruchu

ręki.

ETAP III

Dziecko cały czas przygląda

się temu co robią ręce. To

współdziałanie rąk i oczu

dziecka, łączy informacje

czuciowe z

odpowiadającymi jej

informacjami wzrokowymi.

Dochodzi do integracji

sensorycznej „czuję i

widzę”.

ETAP IV

Długotrwałe trwanie „czucia

i widzenia” prowadzi do

rozpoznawania

i wykonania przez dziecko

złożonych czynności, gdyż

potrafi samodzielnie

połączyć w czasie każdy

kolejny etap pracy.

Odbierane zatem informacje

zostają powiązane w

logiczną całość, która

prowadzi do sukcesu

dziecka.

Nadrzędne cele

metody

Felicie Affolter

Nadrzędnym celem tej
metody jest kształtowanie
poczucia własnego ciała
oraz stymulacja rozwoju
mowy poprzez wyzwalanie
celowego i skutecznego
działania dłoni dziecka.

Autorka metody
wykorzystała wiedzę
neurologiczną, iż
precyzyjnymi ruchami
języka i rąk kierują te same
ośrodki w mózgu. Stąd, aby
mogła rozwinąć się mowa
dziecka potrzebne są
wczesne doświadczenia
sensoryczne, uzyskiwane za
pomocą zmysłu dotyku i
czucia.

Cele zostały sformułowane
w formie niedokonanej.
Taka forma zapisu wynika
z faktu, że nie jesteśmy
nigdy w stanie do końca
przewidzieć, czy uczeń
zrealizuje założony cel.