PŁYNY INFUZYJNE

Płyn infuzyjny, płyn do wlewów

kroplowych (łac. Infundibilium, ang.

Infusion) - jałowy, apirogenny roztwór

wodny lub emulsja typu o/w (olej w

wodzie) jednej lub kilku substancji

chemicznych, przeznaczony do

podawania głównie drogą dożylną jako

wlew kroplowy lub przy użyciu pompy

infuzyjnej

• Płyny infuzyjne podawane są między

innymi w celu:

• uzupełnienia płynów organizmu, np.

krwi utraconej w wyniku krwotoku,

• leczenia zaburzeń gospodarki wodno

- elektrolitowej lub kwasowo -
zasadowej,

• żywienia pozajelitowego

• Wymagania Płyny infuzyjne muszą

spełniać następujące kryteria:

1.

jałowość

2.

apirogenność,

3.

brak zanieczyszczeń

nierozpuszczalnych,

4.

według FP VI nie mogą także

zawierać konserwantów.

• Wymagania względne to:

1.izohydria - pH powinno być możliwe zbliżone do

fizjologicznego pH krwi (7,35-7,45). Czasem ze

względu na trwałość lub rozpuszczalność substancji

zawartych w płynie infuzyjnym konieczne jest

obniżenie lub podwyższenie pH. Dopuszczalne jest

podawanie płynów o pH od 6,5 do 7,8.

2.izojonia - skład elektrolitowy płynu powinien być

zgodny z fizjologicznym, lub (u pacjentów z zabużoną

gospodarką elektrolitową) doprowadzać do stanu

prawidłowego.

3.izoosmotyczność - ciśnienie osmotyczne płynów

powinno być zbliżone do fizjologicznego (ok. 300

mOsm/l). Niekiedy, w celach leczniczych, konieczne

jest użycie płynów o innym ciśnieniu osmotycznym.

Roztwory hipoosmotyczne (do 150 mOsm/l) można

stosować w celu nawadniania pacjenta, a

hiperosmotyczne ( do 2000 mOsm/l) w przypadku

przewodnienia.

Podział

• Krystaloidy

• Są to wodne roztwory:
• soli mineralnych takich jak chlorek sodu, chlorek potasu,

chlorek wapnia, chlorek magnezu,

• soli kwasów organicznych, np. octan sodu, mleczan sodu,

cytrynian sodu,

• niskocząsteczkowych węglowodanów.
• Są tanie, łatwo dostępne, pozbawione reakcji uczuleniowych

na ich przetoczenie. Powszechnie stosowane preparaty to:

• sól fizjologiczna - 0,9% roztwór wodny chlorku sodu,
• płyn wieloelektrolitowy - tzw. PWE,
• płyn Ringera mleczanowy i bezmleczanowy oraz jego

modyfikacje,

• mieszanka soli fizjologicznej z 5% roztworem glukozy w

stosunku 2:1 (tzw. "2:1").

• Krystaloidy po przetoczeniu dożylnym szybko przechodzą do

przestrzeni pozanaczyniowej, jedynie na krótko uzupełniając

objętość osocza.

Sól fizjologiczna - 0,9 % roztwór chlorku sodu (łac
Natrium Chloratum) w wodzie, po odpowiedniej
sterylizacji używany jako podstawowy płyn nawadniający
w medycynie. Roztwór o takim stężeniu jest
izoosmotyczny (ma porównywalne ciśnienie osmotyczne z
ciśnieniem osmotycznym płynów ustrojowych). Ze
względu na to bywa stosowany jako rozpuszczalnik do
leków, płyn do rozcieńczania krwi (nie wywołuje
hemolizy) albo jako środek bezpośrednio podawany do
krwiobiegu.

Płyn wieloelektrolitowy fizjologiczny

izotoniczny

PWE

•

wodny roztwór izotoniczny, używany w

medycynie jako środek nawadniający i

suplementujący niedobór elektrolitów.

•

Wskazania do stosowania

•

Do pozajelitowego wyrównania zaburzeń

wodno-elektrolitowych przy

niedostatecznej, doustnej podaży płynów,

do nawadniania w okresie pooperacyjnym,

przy nadmiernej utracie płynów i

elektrolitów spowodowanych wymiotami i

biegunką. Dostępne w Polsce płyny

fizjologiczne zawierają w 100 ml: 0,575 g

chlorku sodu, 0,038 g chlorku potasu,

0,0394 g sześciowodnego chlorku wapnia,

0,02 g sześciowodnego chlorku magnezu,

0,462 g trójwodnego octanu sodu, 0,09 g

dwuwodnego cytrynianu sodu.

Mleczan Ringera – potoczna

nazwa roztworu Ringera, płyn

Ringera, Solutio Ringeri.

• Jest to roztwór izotoniczny w stosunku do krwi człowieka,

należący do krystaloidów, przeznaczony do wlewów
dożylnych. Wskazania do stosowania

• Odwodnienie izotoniczne bez względu na przyczynę, np.

spowodowane wymiotami, biegunką, przetokami, itp.

• Wyrównywanie objętości płynów w hipowolemii

spowodowanej:

• oparzeniami
• ubytkami wody/elektrolitów po zabiegach chirurgicznych 
• Wstrząs krwotoczny - do wstępnego wypełnienia łożyska

naczyniowego

• Rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik dla leków

i koncentratów elektrolitów nie wykazujących
niezgodności.

GLUCOSUM 20%

• Wskazania do stosowania
• W celu uzupełnienia niedoborów

energetycznych, jako składnik

węglowodanowy w żywieniu

pozajelitowym.

• Leczenie hipoglikemii. 
• Osmolarność roztworu wynosi

1114 mOsmol/l.

ŻYWIENIE

POZAJELITOWE

• Żywienie pozajelitowe, żywienie

parenteralne– jedna z form leczenia

żywieniowego, które polega na podawaniu

składników odżywczych (węglowodanów i

tłuszczów), białka, wody, elektrolitów oraz

pierwiastków śladowych drogą dożylną:

• poprzez żyły obwodowe po uzyskaniu dostępu

dożylnego za pomocą wenflonu lub

• poprzez żyłę główną przy pomocy specjalnie

założonego cewnika. Dostarczanie drogą

dożylną wszystkich niezbędnych składników,

wchłanianych w normalnych warunkach przez

przewód pokarmowy, nazywa się całkowitym

żywieniem pozajelitowym.

• Mieszanki do żywienia pozajelitowego, a szczególnie do

całkowitego żywienia pozajelitowego, muszą dostarczać

organizmowi wszystkich niezbędnych do życia

elementów. Gotowa mieszanka musi zatem zawierać:

węglowodany, tłuszcze (w postaci emulsji), aminokwasy,

wodę, elektrolity oraz pierwiastki śladowe. Proporcje

odpowiednich substancji powinny być tak zbilansowane,

żeby wszystkie podane składniki mogły być w pełni

wykorzystane. Jednocześnie należny zachować

odpowiednie proporcje kaloryczności w podanym

pokarmie – przyjmuje się, że podana ilość węglowodanów

i tłuszczu powinna zaspokoić w pełni potrzeby

energetyczne chorego, tak, żeby aminokwasy nie były

zużywane jako substrat energetyczny. Energia

pochodząca z tłuszczu powinna stanowić 20-40%

całkowitej energii uzyskiwanej z porcji pokarmu. Emulsje

tłuszczowe były dawane oddzielnie, ale w ostatnich

czasach coraz bardziej powszechne staje się łączenie

roztoworu glukozy, białek i tłuszczów podawanych "trzy

w jednym"