Płyny infuzyjne
Injectio Glucosi 5% |
Infundibilium, Płyn do żywienia pozajelitowego, Preparat krwiozastępczy |
ATC: B 05 BA |
Wskazania. Odwodnienie hiper- i izoosmotyczne, niedobór węglowodanów, hipoglikemia (np. po przedawkowaniu insuliny), profilaktyka i leczenie kwasicy ketonowej. Wspomagająco w porfirii, uszkodzeniu miąższu wątroby, żywieniu pozajelitowym oraz w okresie rekonwalescencji. W stanach hipowolemii - jako środek krótkotrwale zwiększający objętość krwi krążącej. Ponadto jako rozpuszczalnik leków podawanych pozajelitowo (pod warunkiem zgodności fizyko-chemicznej). |
Interakcje. U chorych leczonych jednocześnie glikozydami naparstnicy może dojść do zatrucia glikozydami. Nie należy stosować jednocześnie z aminofiliną, barbituranami, erytromycyną, hydrokortyzonem, warfaryną, kanamycyną, wit. B12. |
Przeciwwskazania. Hiperglikemia, przewodnienie, odwodnienie hipoosmotyczne. Ostrożnie stosować w hiponatremii. Ciąża. Należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko wystąpienia hiperglikemii, hiperinsulinemii i kwasicy u płodu, a następnie hipoglikemii i żółtaczki u noworodka. |
Działania niepożądane. Przewodnienie. Zbyt szybki wlew może spowodować niewydolność krążenia, obrzęk płuc i obrzęki obwodowe. Podawany jako jedyny płyn (w przypadku odwodnienia) może prowadzić do hipoosmolarności i zaburzeń gospodarki elektrolitowej, w tyn niedoboru Ca, Mg i fosforanów, wystąpienia skazy krwotocznej; niekiedy do niedokrwistości hemolitycznej. W przypadku długotrwałych wlewów iv. może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia. |
Dawkowanie. W dożylnym wlewie kroplowym (można podawać do żył obwodowych). Indywidualnie, zależnie od stanu nawodnienia, stężenia elektrolitów w krwi oraz zapotrzebowania energetycznego. Zwykle podaje się 2 l na dobę z szybkością 150 kropli na min (= 0,5 l/h). Uwaga. Jeśłi podaż glukozy jest większa niż szybkość jej eliminacj (0,5-0,8 g/kg mc./h) - może wystąpić diureza osmotyczna. |
Przechowywanie. Flakony należy przechowywać w temp. 15-25°C; worki Clear-Flex - w temp. 4-25°C. |
Uwagi. Podczas stosownia roztworu należy kontrolować skład elektrolitów w krwi, stopień nawodnienia organizmu oraz okresowo glikemię (zwł. w stanach pourazowych, pooperacyjnych i in., w których występuje zaburzenie metabolizmu glukozy), a także uzupełniać elektrolity wewnątrzkomórkowe (K, Mg, fosforany). |
Preparaty |
Injectio Solutionis Ringeri |
Infundibilium, Płyn wpływający na równowagę elektrolitową, Preparat krwiozastępczy |
ATC: B 05 BB |
Wskazania. Odwodnienie hipoosmotyczne lub izoosmotyczne spowodowane, np. długotrwałymi wymiotami, utratą płynów przez przetokę żółciową, jelitową lub okrężniczą, niedobory elektrolitów, nawadnianie w okresie okołooperacyjnym, wypełnianie łożyska naczyniowego we wstrząsie. |
Interakcje. Podczas jednoczesnego stosowania z lekami zatrzymującymi sód (np. a-adrenolityki, NLPZ, karbenoksolon) wzrasta ryzyko wystąpienia hipernatremii. W razie mieszania z innymi lekami (pod warunkiem zgodności fizyko-chemicznej) należy zwracać uwagę na wartość pH oraz stężenie jonów Na, K, Ca i chlorków. Nie należy stosować jednocześnie z glikozydami nasercowymi, antagonistami aldosteronu, diuretykami oszczędzającymi K, aminoglikozydami, lekami z grupy NLPZ, tetracyklinami, cholinolitykami, preparatami zawierającymi arsen, fosforany lub węglany, roztworami aminokwasów, emulsjami tłuszczowymi. Roztworu nie należy podawać jednocześnie z krwią, za pomocą tego samego zestawu do wlewów, ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia koagulacji. |
Przeciwwskazania. Przewodnienie, niewydolność nerek z bezmoczem, niewydolność krążenia, ciężka kwasica metaboliczna, hipernatremia, hiperkalemia, hiperchloremia, znaczna hiperosmolarność, obrzęk płuc. |
Działania niepożądane. Przewodnienie, niewydolność nerek, hipernatremia, hiperkalemia, hiperkalcjuria. Zbyt szybki wlew może wywołać niewydolność krążenia, obrzęk płuc i obrzęki obwodowe, zwł. u chorych w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności układu krążenia. W przypadku długotrwałych wlewów iv. może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia. |
Dawkowanie. W dożylnym wlewie kroplowym. Indywidualnie, zależnie od stopnia i rodzaju odwodnienia oraz stężenia elektrolitów w osoczu. Zwykle podaje się 0,5-3 l w ciągu doby. Maksymalna szybkość wlewu - 10 ml/min. |
Przechowywanie. Flakony należy przechowywać w temp. 15-25°C; worki Clear-Flex - w temp. 4-25°C. |
Uwagi. Podczas stosownia roztworu należy monitorować parametry gospodarki wodno-elektrolitowej (hemakokryt, jonogram) oraz ilość wydalanego moczu. U chorych z kamicą nerkową lub hiperkalcjurią należy kontrolować wydalanie wapnia z moczem. |
PWE Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny |
Infundibilium, Płyn wpływający na równowagę elektrolitową |
ATC: B 05 BB |
Wskazania. Odwodnienie organizmu w wyniku niedostatecznej podaży płynów, utrata płynów i elektrolitów w wyniku obfitych wymiotów lub biegunki, przez przetokę żółciową lub jelitową, planowe nawadnianie w okresie okołooperacyjnym. |
Interakcje. Podczas stosowania roztworu nie należy podawać preparatów zawierających fosforany lub węglany, a także roztworów aminokwasów i emulsji tłuszczowych. Nie należy jednocześnie podawać krwi, za pomocą tego samego zestawu do wlewów, ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia koagulacji. |
Przeciwwskazania. Niewydolność nerek z bezmoczem lub skąpomoczem, przewodnienie, obrzęk płuc, kwasica metaboliczna. Roztworu nie należy stosować do rozcieńczania leków podawanych we wlewach (ze względu na zawartość wielu składników mineralnych). Ciąża , Karmienie piersią. Brak danych dotyczących przeciwwskazań. |
Działania niepożądane. Przewodnienie, hipernatremia, hiperkalemia, hiperkalcemia, hiperkalcjuria. Zbyt szybki wlew może wywołać niewydolność krążenia, obrzęk płuc i obrzęki obwodowe, zwł. u chorych w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności układu krążenia. W przypadku długotrwałych wlewów iv. może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia. |
Dawkowanie. W dożylnym wlewie kroplowym. Indywidualnie, zależnie od stopnia i rodzaju odwodnienia oraz stężenia elektrolitów w osoczu. Zwykle podaje się 1 l na dobę. W stanach znacznego odwodnienia: 3-4 l na dobę. Maksymalna dawka dobowa - 40 ml/kg mc. Maksymalna szybkość wlewu - 10 ml/min. |
Przechowywanie. Flakony należy przechowywać w temp. 15-25°C; worki Clear-Flex - w temp. 4-25°C. |
Uwagi. Podczas stosownia roztworu należy monitorować parametry gospodarki wodno-elektrolitowej (hemakokryt, jonogram) oraz ilość wydalanego moczu. U chorych z kamicą nerkową lub hiperkalcjurią należy kontrolować wydalanie wapnia z moczem. |
Natrium chloratum 0,9% |
Infundibilium, Preparat krwiozastępczy |
ATC: B 05 BB |
Wskazania. Odwodnienie izotoniczne (np. po zabiegach chirurgicznych, wymiotach, biegunce, oparzeniach, we wstrząsie pourazowym), odwodnienie hipotoniczne (np. w niewydolności nerek w okresie wielomoczu, w niewydolności kory nadnerczy, po wymiotach lub biegunce). Ponadto jako rozpuszczalnik leków podawanych pozajelitowo (pod warunkiem zgodności fizyko-chemicznej) oraz jako roztwór płuczący stosowany podczas zabiegów chirurgicznych. |
Interakcje. Podczas mieszania z innymi lekami (pod warunkiem zgodności fizyko-chemicznej) należy zwracać uwagę na wartość pH oraz stężenie jonów Na i chlorków. Nie należy mieszać z hydrokortyzonem, tetracyklinami, cefalotyną, amfoterycyną - występują niezgodności. Nie należy stosować jednocześnie z diuretykami oszczędzającymi Na, lekami z grupy NLPZ, α-adrenolitykami, karbeksolonem. |
Przeciwwskazania. Przewodnienie, hipernatremia, hiperchloremia, kwasica. Ostrożnie stosować w chorobach serca, niewydolności krążenia, nerek, obrzękach, nadciśnieniu. Ciążą , Karmienie piersią. Brak danych dotyczących przeciwwskazań do stosowania. Dzieic. Noworodkom nie należy podawać jako płynu uzupełniajacego niedobory wody - stosować wyłącznie do korygowania zaburzeń jonowych. |
Działania niepożądane. Przewodnienie, hiperchloremia, hipernatremia, która może spowodować odwodnienie, a nawet śpiączkę. Podawany jako jedyny płyn może wywołać zaburzenia gospodarki elektrolitowej. W przypadku długotrwałych wlewów iv. może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia. |
Dawkowanie. W dożylnym wlewie kroplowym. Indywidualnie, zależnie od stopnia i rodzaju odwodnienia oraz stężenia elektrolitów w osoczu. Zwykle podaje się 550 ml/h, z szybkością 180 kropli/min. W stanach dużego niedoboru Na można podać 2-3 l w ciągu 2-3 h, następnie podawać z mniejszą szybkością. |
Przechowywanie. Roztwór należy przechowywać w temp. 4-25°C. |
Uwagi. Podczas stosowania roztworu należy monitorować parametry gospodarki wodno-elektrolitowej. |
Dextran |
Dekstran |
Infundibilium, Preparat krwiozastępczy |
ATC: B 05 AA |
CAS: 9004-54-0 |
Synonimy |
Pochodne |
Siarczan dekstranu |
Sól potasowa siarczanu dekstranu |
Sól sodowa siarczanu dekstranu |
Wskazania. Dekstran jest stosowany w upośledzonym przepływie krwi w naczyniach i zakrzepowym zapaleniu żył, w oparzeniach, we wstrząsie hipoglikemicznym, pokrwotocznym, pourazowym, toksycznym i posocznicowym, w leczeniu oligurii przednerkowej we wstrząsie, w zespole klinicznym po zatorze tłuszczowym i zespole wątrobowo-nerkowym, zapobiegawczo i leczniczo w ostrym zapaleniu żył, chirurgii naczyniowej, cukrzycy, chorobie Raynauda, po wycięciu śledziony, w trombocytozie, w zabiegach chirurgicznych wymagających zastosowania krążenia pozaustrojowego, w hemodializie, premedykacji przed podaniem środków cieniujących, zatruciach pokarmowych, w tym pochodzenia bakteryjnego, biegunce i stanach odwodnienia u dzieci. |
Interakcje. Stosując dekstran z heparyną należy zmniejszyć jej dawkę o 30-70% (synergizm). Nie należy podawać we wlewie z dekstranem takich leków, jak: kwas ε-aminokapronowy, ampicylina, rozpuszczalne barbiturany, chlorpromazyna, chlortetracyklina, wit. C, wit. K, prometazyna i streptokinaza. |
Przeciwwskazania. Nadwrażliwość na dekstran, bezmocz, ciężka prawokomorowa niewydolność krążenia, obrzęk płuc (ew. zagrażający), zaburzenia hematologiczne (trombocytopenia, hipofibrynogenemia), ogniskowe stany zapalne; ostrożnie stosuje się w upośledzeniu czynności nerek. Ciąża, Karmienie piersią. Nie należy stosować. |
Działania niepożądane. Niekiedy mogą wystąpić odczyny alergiczne (obrzęki, skurcz oskrzeli, nieżyt nosa, pokrzywka, a nawet wstrząs). Dekstran w 10% roztworze stosowany u chorych z upośledzoną czynnością nerek może spowodować bezmocz. W razie przedawkowania lub zbyt szybkiego przetoczenia może wystąpić obrzęk płuc. |
Dawkowanie. Zależnie od stanu chorego (ciśnienia krwi, tętna, wskaźnika hematokrytowego) dożylnie we wlewie kropl. 500-1000 ml 6% roztworu z szybkością 60-120 kropli/min. We wstrząsie (pourazowym, pooperacyjnym, pokrwotocznym) dożylnie we wlewie kropl. 500-1000 ml 10% roztworu; w nagłych przypadkach w szybkim wlewie 500 ml 10% roztworu w ciągu 30 min; w chirurgii naczyń 500 ml przed zabiegiem, 500 ml podczas zabiegu i 500 ml dz. przez 3 dni po zabiegu. Uwaga. Dawka dzienna nie powinna przekraczać 20 ml/kg mc. |
Mannitol |
Diureticum, Inny lek moczopędny |
ATC: A 06 AD, B 05 BC, B 05 CX |
D-Mannitol |
CAS: 69-65-8 |
Synonimy |
Działanie. Izomer sorbitolu, osmotyczny lek moczopędny. Podany dożylnie pozostaje w przedziale pozakomórkowym, zwiększając w nim ciśnienie osmotyczne i powodując przemieszczenie wody z przestrzeni wewnątrzkomórkowej do płynu śródmiąższowego i osocza. W nerkach jest przesączany przez zdrowe kłębuszki nerkowe bez zwrotnego wchłaniania w cewkach, zwiększając objętość wydalanego moczu. Podanie dożylne hipertonicznego roztworu mannitolu w dostatecznie dużych dawkach zmienia ciśnienie osmotyczne surowicy i wtórnie zmniejsza ciśnienie wewnątrzczaszkowe i śródgałkowe. Zmniejszenie ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego i ciśnienia śródgałkowego następuje po 15 min od rozpoczęcia wlewu i trwa 3-8 h, diureza pojawia się po 1-3 h. Podany doustnie działa odwadniająco, wywołując biegunkę osmotyczną. Wodny 5,07% roztwór mannitolu jest izoosmotyczny z surowicą, roztwór 20% ma ciśnienie osmotyczne 1099 mosmol/kg. Roztwory mannitolu o stężeniu powyżej 18% są przesycone. Wytrącające się kryształy można rozpuścić podgrzewając roztwór. Zestawy do przetoczeń powinny zawierać filtry. Mannitol nie może być podawany domięśniowo ani podskórnie. Podany dożylnie nie ulega przemianie metabolicznej, gdyż jest szybko wydalany przez nerki (okres półtrwania ok. 100 min), nie ma więc także znaczenia energetycznego. Nie przenika przez nie uszkodzoną barierę krew-mózg ani do gałki ocznej. Podany doustnie wchłania się tylko w znikomym stopniu i wówczas jest metabolizowany w wątrobie do CO2. |
Wskazania. Mannitol jest stosowany w celu wywołania diurezy w przypadkach ostrej odwracalnej niewydolności nerek ze skąpomoczem oraz w ostrych zatruciach, np. barbituranami. Jako lek wspomagający w leczeniu ciężkich urazów, a także przed dużymi zabiegami chirurgicznymi mogącymi zagrażać czynności nerek, podczas tych zabiegów lub po ich zakończeniu. W neurochirurgii stosowany do obniżania wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego i zmniejszenia obrzęku mózgu; w okulistyce do obniżania ciśnienia śródgałkowego. Doustnie bywa stosowany w objawowym leczeniu zaburzeń dyspeptycznych, zaparć, wzdęć brzucha, w powolnym trawieniu, nudnościach, a także w przygotowywaniu chorych do zabiegów diagnostycznych i leczniczych na jelicie grubym, w leczeniu zastoinowej niewydolności krążenia, a w roztworze 2,5-5% do przepłukiwania pęcherza moczowego podczas przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego. |
Interakcje. Roztwór mannitolu nie może być podawany jednocześnie z krwią (nieodwracalna aglutynacja i zniszczenie krwinek). Do roztworu mannitolu nie należy dodawać żadnego leku, jeśli nie ma pewności, że nie zachodzą niezgodności z mannitolem. |
Przeciwwskazania. Nie należy stosować u chorych, u których początkowa dawka próbna nie wywołała diurezy, w zaawansowanej, nieodwracalnej niewydolności nerek, w obrzękach na tle metabolicznym, zwł. w połączeniu z nieprawidłową przepuszczalnością naczyń krwionośnych. Dożylnie nie stosować w zastoinowej niewydolności krążenia lub obrzęku płuc. Ostrożnie stosuje się u chorych po krwotokach wewnątrzczaszkowych oraz u chorych z wątpliwą rezerwą nerkową. Ciąża (kat. B). Stosować jedynie w wypadku zdecydowanej konieczności. Dzieci. Należy stosować ostrożnie. |
Działania niepożądane. Najważniejsze z nich są związane z szybkim wlewem dużych dawek mannitolu, prowadzącym do przeciążenia układu sercowo-naczyniowego, zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej i kwasicy, co jest szczególnie ryzykowne u osób ze zmniejszoną wydolnością krążenia. Po podaniu dużej dawki mannitolu dochodzi bowiem do przejściowego szybkiego zwiększenia objętości surowicy; dłuższe podawanie prowadzi ponadto do utraty sodu i chlorków z moczem. Odwodnienie mózgu, zwł. u chorych z uszkodzeniem nerek, może powodować objawy ze strony o.u.n. (splątanie, śpiączka, drgawki, zgon). Objawy te pojawiają się przy osmolarności surowicy powyżej 320 mosmol/kg. Po dożylnym podawaniu obserwowano nudności, wymioty, wzmożone pragnienie, bóle lub zawroty głowy, dreszcze, gorączkę, obrzęk błon śluzowych nosa, tachykardię, bóle w klatce piersiowej, zmniejszenie stężenia Na w krwi, odwodnienie, zamazane widzenie, pokrzywkę, obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego. Po dużych dawkach może wystąpić ostra niewydolność nerek i drgawki, a także obrzęk płuc. Donoszono o przypadkach nadwrażliwości na mannitol. Może wystąpić zakrzepowe zapalenie żył, a podanie pozanaczyniowe powoduje obrzęk i martwicę skóry. Może wystąpić wtórne podwyższenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego lub śródgałkowego (rzadziej niż po moczniku). Wodór gromadzący się w jelicie grubym po przygotowaniu chorego do kolonoskopii może stanowić potencjalne zagrożenie (niebezpieczeństwo wybuchu) w razie zastosowania diatermii. Uwaga. Przed wykonaniem zabiegu na jelicie grubym z użyciem elektrokoagulacji podczas kolonoskopii u pacjentów, którym podawano mannitol, należy przez 3 dni stosować antybiotyk w celu zmniejszenia metabolizmu bakterii jelitowych i zmniejszenia ilości wytwarzanego przez nie wodoru. Podczas zabiegu jest konieczne wypełnienie jelita gazem obojętnym (azot, dwutlenek węgla). |
Dawkowanie. Dożylnie mannitol podaje się zazwyczaj w roztworach o stężeniu 5-25%, nie przekraczając 200 g na 24 h. Dawka dobowa wynosi zwykle 50-200 g. Wielkość dawki, stężenie i szybkość podawania różni się w zależności od stanu klinicznego chorego i rodzaju schorzenia. Chorzy powinni mieć wyrównaną objętość płynów w łożysku naczyniowym. Przed leczeniem podaje się próbną dawkę 0,2 mg/kg mc. w ciągu 3-5 min, co powinno wywołać diurezę powyżej 40 ml/h w ciągu następnych 2-3 h. W razie braku odpowiedzi można dawkę próbną raz powtórzyć. W leczeniu skąpomoczu po tej dawce podaje się ok. 100 g w ciągu 90 min do kilku godz. w celu utrzymania diurezy na poziomie ok. 100 ml/h. Przed operacjami zagrażającymi niewydolnością nerek i po ich zakończeniu podaje się 50-100 g mannitolu, ustalając stężenie i objętość w zależności od zapotrzebowania płynowego pacjenta i diurezy. W neurochirurgii i okulistyce (m.in. przed zabiegami chirurgicznymi) ok. 100 g (1,5-2 g/kg mc.) mw. przez 0,5-1,5 h; chorzy w znieczuleniu ogólnym wymagają cewnikowania pęcherza moczowego. U dzieci stosuje się dawki 1-2 g/kg mc. Doustnie. Dorosłym w leczeniu zaparć 10 g rano na czczo i 10 g wieczorem, po uzyskaniu wypróżnienia 10 g rano; w zaburzeniach dyspeptycznych 5-15 g dz. przed posiłkami przez 10-15 dni w miesiącu. Dzieciom 6. mż.-3. rż. 2,5 g dz., 3.-10. rż. 5 g dz., 10.-16. rż. 5-10 g dz. przez 4-5 dni w tyg., średnio przez miesiąc. W przygotowaniu do endoskopii podaje się jednorazowo 100 g w litrze wody destylowanej z dodatkiem 2 g NaCl i 1 g KCl (sposób postępowania zgodny z zaleceniami producenta). |
[A.K.] |
Hydroksyetyloskrobia 6% i 10% |
Infundibilium, Preparat krwiozastępczy |
ATC: B 05 AA |
Wskazania. Roztwory hydroksyetyloskrobi są stosowane zapobiegawczo i leczniczo w przypadku ubytków krwi krążącej (hipowolemii) i wstrząsów związanych z zabiegami chirurgicznymi (wstrząs krwotoczny), zranieniami (wstrząs pourazowy), zakażeniami (wstrząs septyczny), oparzeniami (wstrząs pooparzeniowy), po rozległych zabiegach chirurgicznych (wstrząs pooperacyjny) oraz w leczeniu polegającym na rozcieńczeniu krwi (hemodylucja izowolemiczna) w profilaktyce przeciwzakrzepowej, miażdżycy tętnic obwodowych, zaburzeniach ukrwienia mózgowego, narządu słuchu i siatkówki. |
Interakcje. Może nasilać nefrotoksyczne działanie antybiotyków aminoglikozydowych, a także przeciwkrzepliwe działanie kwasu acetylosalicylowego i pochodnych kumaryny. Z innymi lekami można mieszać pod warunkiem zgodności fizyko-chemicznej. |
Przeciwwskazania. Nadwrażliwość na hydroksyetylokrobię, zastoinowa niewydolność krążenia, niewydolność nerek z bezmoczem lub skąpomoczem, ciężka niewydolność serca, skaza krwotoczna, krwawienia wewnątrzczaszkowe, stany przewodnienia. Ciąża (kat. C). Stosować jedynie, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Karmienie piersią. W okresie leczenia należy przerwać karmienie piersią (brak wystarczających badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania). Dzieci. Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności działania u dzieci do 12. rż. |
Działania niepożądane. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych jest nieznaczne. Niekiedy mogą wystąpić wymioty, obrzęk nóg, przerost ślinianek przyusznych i podżuchwowych, objawy grypopodobne, ból głowy, bóle mięśniowe, krwawienia wewnątrzczaszkowe, niedokrwistość spowodowana hemodylucją, koagulopatie (w tym przypadki rozsianej wewnątrznaczyniowej koagulopatii i hemolizy); rzadko zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne, spadek ciśnienia krwi, bradykardia, migotanie komór, obrzęk płuc, krtani, skurcz oskrzeli, przyspieszenie oddechu, gorączka, ból w klatce piersiowej, dreszcze, obrzęk okołooczodołowy, zaczerwienienie twarzy, rumień wielopostaciowy, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, zatrzymanie akcji serca. Po infuzji dużych ilości roztworu może wystąpić przedłużenie czasu krwawienia, zmniejszenie hematokrytu, rozcieńczenienie białek osocza, przejściowe zwiększenie aktywności amylazy w krwi. W przypadku długotrwałych wlewów iv. może wystąpić podrażnienie żył oraz zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wkłucia. |
Dawkowanie. We wlewie do żył obwodowych. Dawka całkowita oraz szybkość wlewu zależą od objętości utraconej krwi lub od wartości hematokrytu. W zapobieganiu i leczeniu stanów hipowolemicznych podaje się do 20 ml/kg mc. na dobę (tj. osobie ważącej 70 kg - 1,5 l na dobę). Zwykle podaje się 0,5-1 l na dobę. We wstrząsie krwotocznym - do 20 ml/kg mc./h (czas wlewu 500 ml nie może być krótszy niż 30 min). W hemodylucji (jeśłi nie ma innych zaleceń) - 0,5 l (dawka średnia) w ciągu 4-6 h lub 2 razy dz. po 0,5 l (dawka duża) w ciągu 8-12 h. Leczenie należy kontynuowć 7-10 dni. Zakres leczniczy hemodylucji określa się na podstawie wartości hematokrytu. U chorych o małym ryzyku zaburzeń oddechowych i krążeniowych, wlew można prowadzić aż do wystąpienia granicznej (monimalnej) wartości hematokrytu - 30%. |
Uwagi. Podczas stosowania roztworów hydroksyetyloskrobi należy regularnie kontrolować bilans wodny oraz oznaczać stężenie jonów (zwł. Na, K i chlorków) w osoczu krwi. |