Justyna Franc-Dąbrowska
W teorii ekonomii, a szczególnie
finansów można spotkać różne podejścia
do kwestii kształtowania
najkorzystniejszych źródeł finansowania
działalności, opisane w teorii substytucji
i teorii hierarchii.
Teorie struktury
kapitału
Teoria substytucji
(trade–of)
zakłada, że przedsiębiorcy poszukują takiej
relacji kapitałów obcych do kapitału własnego,
która pozwoli na osiągnięcie maksymalnej
wartości przedsiębiorstwa,
w tym podejściu ryzyko związane z
finansowaniem działalności środkami obcymi
jest rekompensowane korzyściami
podatkowymi, wynikającymi z pomniejszania
podstawy opodatkowania przez odsetki,
stanowiące składnik kosztów (w teorii tej
zakłada się korzyści z występowania zjawiska
tarczy podatkowej).
Teoria substytucji cd.
zwraca szczególną uwagę na występowanie
kosztów trudności finansowych oraz fakt, iż wraz
ze wzrostem udziału kapitałów obcych w
strukturze finansowania wzrasta ryzyko utraty
płynności finansowej i bankructwa,
do kosztów bankructwa zalicza się między innymi
koszty administracyjne, postępowania sądowego
i doradztwa prawnego związane z organizacją
likwidacji czy reorganizacją przedsiębiorstwa,
koszty wyprzedaży składników majątkowych w
celu ratowania przedsiębiorstwa przed utratą
płynności finansowej.
Teoria substytucji cd.
Aspektem niezwykle ważnym, którego nie można
pominąć w żadnych rozważaniach sytuacji finansowej
przedsiębiorstw jest konieczność utrzymania płynności
finansowej, której utrata grozi rychłym bankructwem,
Z punktu widzenia wyboru najkorzystniejszej polityki
dywidend, kluczowym wydaje się akcentowanie
zagadnienia konieczności utrzymania płynności
finansowej (istotnego w teorii substytucji),
Pamiętać należy bowiem, że podjęcie przez zarząd
uchwały o wypłacie dywidendy staje się wiążącym
zobowiązaniem spółki, które musi zostać uregulowane.
Koniecznym więc jest zgromadzenie odpowiednich
zasobów gotówki.
Teoria substytucji cd.
Kolejnym, istotnym z punktu widzenia polityki
dywidend, zagadnieniem rozważanym w aspekcie
teorii substytucji jest problem rozdzielenia
funkcji własności od zarządzania, które dotyczy
przedsiębiorstw zorganizowanych w formie
spółek akcyjnych, a także części podmiotów o
innych formach organizacyjno-prawnych,
zagadnienia te szeroko rozpatruje teoria agencji,
a rozważania na temat rozdzielenia własności od
zarządzania zapoczątkował (chociaż nie skupiał
się na nich) już Marschall, uznawany za twórcę
ekonomii neoklasycznej.
Teoria substytucji cd.
Mimo, iż dominującym w teorii ekonomii jest
podejście wskazujące na podstawowy cel
funkcjonowania przedsiębiorstwa, którym jest
maksymalizowanie zysku (chociaż teorie
menadżerskie i behawioralne od niego odeszły –
jako od paradygmatu, a traktują jako ważny, ale
nie jedyny cel),
to Monsens i Downs w teorii maksymalizacji
życiowego dochodu zauważyli, że menadżerowie
postępują tak aby maksymalizować życiowe
dochody, a nie zyski przedsiębiorstwa.
Teoria substytucji cd.
W sytuacji rozdzielenia własności od
zarządzania sprzeczne mogą być
oczekiwania odrębnych grup interesów, z
których właściciele mogą dążyć do
uzyskiwania korzyści z posiadania akcji (w
postaci dywidendy), menadżerowie mogą
skupiać się na własnych wynagrodzeniach,
Ostatecznie przyjmuje się, że menadżerowie
powinny wypracowywać zyski na takim
poziomie, aby utrzymywać w spokoju
akcjonariuszy.
Teoria substytucji cd.
polega więc na zastępowaniu kapitału własnego
środkami obcymi, aż do osiągnięcia struktury
kapitału pozwalającej na uzyskanie maksymalnej
wartości przedsiębiorstwa, przy minimalnym
poziomie średniego ważonego kosztu kapitału,
teoria ta pozwala więc na ustalenie optymalnej
(należy pamiętać, że nie istnieje optymalizacja
doskonała i chodzi o quasi-optimum) struktury
kapitału z uwzględnieniem korzyści oraz ryzyka
zaangażowania kapitałów obcych.
Czynniki kształtowania
struktury kapitału w teorii
substytucji
wysokość dochodu do opodatkowania oraz
stawek podatku dochodowego,
poziom ryzyka operacyjnego,
struktura aktywów przedsiębiorstwa, z
uwzględnieniem ich podziału na
materialne (wolniej tracące na wartości w
przypadku trudności finansowych
przedsiębiorstwa) i niematerialne (szybciej
tracące na wartości w sytuacji pogorszenia
się sytuacji finansowej przedsiębiorstwa).
Teoria substytucji w aspekcie
wartość rynkowa
przedsiębiorstwa a wartość
kapitału obcego
koszty trudności
finansowych
D
D*
V
0
V
D*
V
a
korzyści podatkowe
max
V
D
V
0
+T
C
D
Teoria substytucji a relacja
kosztu kapitału do zadłużenia
kapitału własnego
Teoria hierarchii (pecking
order theory)
zakłada, że przedsiębiorcy definiują
priorytetowe źródła pozyskiwania
kapitału, a nie optymalną relację
zobowiązania – kapitał własny.
Teoria hierarchii cd.
przedsiębiorcy wolą finansować działalność
wewnętrznymi źródłami finansowania, do
których należą: zysk netto pomniejszony o
dywidendy, odpisy amortyzacyjne oraz
wpływy ze sprzedaży krótkoterminowych
papierów wartościowych i innych zbędnych
aktywów,
w sytuacji, gdy niezbędne jest finansowanie
działalności kapitałem obcym, najpierw
emitowane są papiery dłużne, a dopiero w
drugiej kolejności nowe akcje.
Teoria hierarchii cd.
przedsiębiorcy poszukują najtańszych źródeł
finansowania działalności, aby
minimalizować ryzyko oraz ograniczyć
koszty emisji papierów wartościowych, czy
płacenia odsetek od kredytów i pożyczek,
jeżeli niezbędne jest wykorzystanie kapitału
obcego, najpierw emitowane są papiery
dłużne,
z tego względu występuje konkurencja
między decyzjami o reinwestycji
wypracowanego zysku i wypłacie dywidendy.
Teoria substytucji a
hierarchii
Mimo iż praktyka gospodarcza wydaje się wskazywać
na przewagę teorii hierarchii, nie stwierdzono
dotychczas jednoznacznie, aby była to teoria
wiodąca.
Niewątpliwe teoria substytucji pozostaje w
sprzeczności z teorią hierarchii.
O ile w teorii hierarchii założono, że
przedsiębiorstwa wypracowujące wysokie zyski
reinwestują je i nie są skłonne do wypłaty dywidendy
oraz zaciągania długu, o tyle w teorii substytucji
uznaje się, iż właśnie to przedsiębiorstwa w dobrej
kondycji finansowej i wypracowujące wysokie zyski
są skłonne do zwiększania zadłużenia.
Teoria substytucji a
hierarchii
O ile teoria substytucji akcentowała
koszty bankructwa i koszty trudności
finansowych, o tyle teoria hierarchii
skupia się na problemie asymetrii
informacji między menadżerami a
inwestorami zewnętrznymi, gdyż
zarządzający przedsiębiorstwem mają w
praktyce więcej informacji o jego sytuacji
finansowej, niż akcjonariusze i
wierzyciele.
Zgodnie z teorią
hierarchii
menadżerowie:
preferują wewnętrzne źródła zasilania kapitału poprzez
pozostawienie wypracowanych zysków w
przedsiębiorstwie,
starają się ograniczać zmiany ustalonej polityki
dywidend,
w sytuacji, gdy wygospodarowane zyski są większe od
potrzeb inwestycyjnych, w pierwszej kolejności spłacane
są zobowiązania, a pozostałe nadwyżki inwestowane w
łatwo zbywalne, krótkoterminowe papiery wartościowe,
w stacji, gdy wypracowane zyski nie są wystarczające na
potrzeby inwestycyjne, przedsiębiorcy zbywają
zgromadzone krótkoterminowe papiery wartościowe, a
gdy nadal zasoby kapitału są niewystarczające, emitują
papiery dłużne, a dopiero na końcu akcje.