Dominika Milczarek, analityka medyczna
Dominika Milczarek, analityka medyczna
I rok
I rok
Geneza filozofii
Geneza filozofii
greckiej
greckiej
Pierwsi filozofowie
Pierwsi filozofowie
jońscy
jońscy
Starożytna Grecja przed
Starożytna Grecja przed
kolonizacją
kolonizacją
Indoeuropejscy przodkowie Greków
przybyli na teren południowych Bałkanów
na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e.
Kultura materialna przybyszów była bardzo
uboga i przed około 1600 rokiem p.n.e.
pozostawiła stosunkowo mało śladów.
W tym samym czasie na Krecie rozpoczynał
się okres świetności cywilizacji zwanej
przez badaczy cywilizacją minojską. Tuż po
1600 roku p.n.e. kultura minojska zaczęła
oddziaływać na Grecję kontynentalną,
gdzie kształtowała się pierwsza, grecka
kultura zwana mykeńską. Około 1450 roku
p.n.e. Mykeńczycy najechali i zasiedlili
Kretę, wciągając ją w obręb świata
greckiego.
Rozkwit kultury mykeńskiej przypada na
XIV - XIII w. Echem potęgi cywilizacji
mykeńskiej jest tradycja mityczna o wielkiej
wyprawie przeciw Troi, której ostateczny
kształt nadały poematy Homera w VIII w.
p.n.e.
Kres cywilizacji mykeńskiej nastąpił po
1200 roku p.n.e. Zniszczeniu uległy
okazałe pałace, znikło pismo, zubożała
kultura materialna. Dlatego też okres
między 1100 a 800 rokiem p.n.e. określa
się mianem Ciemnych Wieków. W tej
epoce dokonał się podział Grecji
pomiędzy poszczególne plemiona.
Zmieniła się też geografia polityczna. Z
ośrodków mykeńskich przetrwały Ateny.
Świat grecki uległ dalszemu
rozszerzeniu: w X w. p.n.e. Grecy z
kontynentu zasiedlili wyspy Morza
Egejskiego i zachodnie wybrzeże Azji
Mniejszej. Jeszcze w okresie Ciemnych
Wieków rozpoczął się proces, który w
VIII wieku p.n.e. doprowadził do
umocnienia się nowej formy politycznej:
miasta-państwa, które określiło
charakter greckiej cywilizacji po schyłek
starożytności.
Starożytna Grecja przed
Starożytna Grecja przed
kolonizacją
kolonizacją
Mieszkańcy poszczególnych rejonów
zaczęli koncentrować się wokół jednego
ośrodka miejskiego. W konsekwencji
Peloponez i Grecja środkowa zostały
podzielone pomiędzy poszczególne
miasta-państwa z wyraźnie
wytyczonymi granicami.
Ośrodki miejskie przybrały regularny
wygląd i składały się z akropolu, agory
oraz centralnej świątyni bóstwa
opiekuńczego miasta. Kiedy w pierwszej
połowie VIII wieku p.n.e. Grecy zaczęli
zakładać kolonie, miały one strukturę
miast-państw.
Starożytna Grecja przed
Starożytna Grecja przed
kolonizacją
kolonizacją
Terytorialnie polis obejmowało najczęściej samo macierzyste miasto z
otaczającymi je wiejskimi terenami. Polis było wspólnotą wolnych
obywateli, w której decyzje o ich życiu były podejmowane przez
zgromadzenie ludowe (mężczyzn). Poza wspólnotą znajdowali się
niewolnicy, a mieszkający w niej na stałe cudzoziemcy nie mieli prawa
głosu, podobnie jak kobiety. Najczęstszymi ustrojami w polis były
demokracja i oligarchia. Zdarzało się również, że władzę w państwie
przejmował tyran (zazwyczaj przy poparciu części obywateli).
Dla Greka polis było pewnym ośrodkiem identyfikacji obywatelskiej i
głównym środowiskiem politycznym, w życiu którego brał udział, czyli
określić je można w pewnym sensie mianem ojczyzny.
Modelowe polis miało być niezależne politycznie, ale w praktyce miasta
nie żyły w izolacji. Duże, ważniejsze polis wpływały na decyzje
mniejszych, sąsiadujących z nimi. Silniejsze polis często
podporządkowywały sobie słabsze państwa, sprawowały nad nimi
przywództwo (hegemonię). Miasta będące mniejszymi, często nie mogły
konkurować z potężnymi ośrodkami, takimi jak Ateny, czy Sparta, nie
tylko pod względem militarnym lecz także kulturowym.
Starożytna Grecja przed
Starożytna Grecja przed
kolonizacją
kolonizacją
Przyczyny kolonizacji:
- klęski głodu powodowane suszą
lub nieurodzajem
- niepokoje wewnętrzne w
greckich polis
- niewystarczająca ilość ziemi
uprawnej
- przeludnienie
- potrzeba wzbogacenia się,
awansu społecznego
- rozwój handlu dalekosiężnego
- zdobycie potrzebnych surowców
i lokalnych produktów
- wyprawy odkrywcze
Wielka Kolonizacja
Wielka Kolonizacja
(Około 750 a 585 r
p.n.e.)
Dzięki kolonizacji Grecja
znacznie się wzbogaciła.
Nadal nie była tak bogata
jak państwa wschodnie,
jednak jej pozycja
materialna była znacznie
lepsza. Rozwój handlu
położył podwaliny pod
przyszłą potęgę wielu miast.
Grecja zyskała także wiedzę
geograficzną o lądach,
morzach i ludach
występujących na świecie.
Religia starożytnych
Religia starożytnych
Greków
Greków
Starożytna religia grecka była typową religią
politeistyczną. Pierwotnymi wyobrażeniami bóstwa dla
Greków były kamienie, kawałki drzew, czy też całe
drzewa, słupy, stożki, w późniejszym okresie dodatkowo
ozdabiane w różny sposób. Często były to kamienie czy
drzewa stojące przy rozstajach dróg, granicach, a także
meteoryty – szczególne kamienie, które przybywały ze
świata nieznanego.
Kolejnym wcieleniem siły wyższej były zwierzęta.
Szczególne gatunki uważano za święte i oddawano im
cześć.
Stopniowo bogowie przyjmowali bardziej ludzkie
postaci. Było ich tez coraz więcej – niemal każda
czynność miała swojego patrona.
Ważnym wydarzeniem dla religii i mitologii greckiej
było pojawienie się Homera i Hezjoda. Stworzyli oni dla
Greków cały system bogów, dali bogom przydomki a
każdemu z nich wyznaczyli zakres władzy i utrwalili
jego postać.
Miejsce niezliczonej masy bożków
zajęli bogowie olimpijscy. Bogowie ci
zostali skonstruowani w wyobraźni na
podobieństwo Greków, podobnie
wyglądali, mieli podobne problemy,
poza tym mieli także ludzkie cechy
charakteru – te pozytywne i
negatywne.
Grecy wierzyli, że ich bogowie mają
przyjemne życie. Niekiedy wprawdzie
cierpią z powodu sporów i konfliktów
między sobą lub smucą się
niepowodzeniami ludzi, którym
sprzyjają, zasadniczo jednak wiodą
beztroski żywot nieśmiertelnych.
Wyobrażano sobie, że dwunastu
najważniejszych bogów zbiera się pod
przewodnictwem Zeusa na ucztach na
szczycie Olimpu.
Religia starożytnych
Religia starożytnych
Greków
Greków
Aby nawiązać kontakt z konkretnym
bóstwem, wierni modlili się, śpiewali
hymny pochwalne ku jego czci i składali
ofiary w jego świątyni.
Ofiary publiczne składali kapłani i
kapłanki. Byli zazwyczaj związani
z konkretną świątynią czy innym
miejscem kultu i nie starali się wpływać
na politykę czy życie społeczne. Ich
specyficzna wiedza sprowadzała się do
tego, jak zgodnie z tradycją dokonać
obrzędu ku czci danego bóstwa. Nie byli
oni stróżami teologicznej ortodoksji czy
kanonicznych dogmatów, nie istniały też
żadne instytucje religijne, które stałyby
na straży doktryny.
Religia starożytnych
Religia starożytnych
Greków
Greków
Wpływ religii i kolonizacji
Wpływ religii i kolonizacji
na początki filozofii
na początki filozofii
Filozofia grecka zaczęła się rozwijać jeszcze przed istnieniem innych nauk.
Została oparta właśnie na wierzeniach – w religii, w mitach i bóstwach
Grecy szukali nie tylko obrony przed złem świata, ale także wytłumaczenia
zjawisk, których nie rozumieli. Szukali także odpowiedzi na podstawowe
pytania: jak powstał świat i ludzie? Jeśli dzięki bogom, to skąd wzięli się
bogowie, kto ich stworzył? Co było na początku: Chaos, czy istota
doskonała? O ile sami bogowie mogą nijak się mieć do filozofii to w samej
istocie wierzeń, z potrzeby poznania otaczającego świata i odpowiedzi na
pytania wyłaniają się początki nauk filozoficznych.
Związek filozofii z Wielką Kolonizacją również wynikać może z chęci
poznania świata i samego siebie. Grecy zasiedlając nowe terytoria
zdobywali wiedzę o nawigacji, obliczaniu odległości na morzu. Nie umieli
jednak wyjaśniać pewnych zjawisk a jedynie z nich korzystać. Nie bez
znaczenia jest fakt, że Grecy poznawali inne kultury, wymieniali się nie
tylko dobrami materialnymi ale także światopoglądem.
Gdzie to jest?
Gdzie to jest?
Tales z
Tales z
Miletu
Miletu
Tales z Miletu żył na przełomie VII i VI w.
p.n.e. Opierając się na różnych
wzmiankach historycznych, włączając
w to datę przepowiedzianego przez niego
zaćmienia Słońca (28 maja 585 p.n.e.),
można przyjąć z pewnym przybliżeniem,
że żył on w latach ok. 624 do ok. 547
p.n.e.
Tajemnicą owiane jest zarówno
pochodzenie jak i życie Talesa. Z zawodu
miał być technikiem, astronomem,
meteorologiem, matematykiem, kupcem,
politykiem, teologiem i wreszcie
filozofem. Jeśli chodzi o pochodzenie jedni
utrzymują, że był pochodzenia
semickiego, inni uważają go za
Fenicjanina. Zdaniem niektórych mógłby
być Karyjczykiem.
Tales i jego
Tales i jego
umiejętności
umiejętności
„Przepowiedziane”, czy raczej wywnioskowane zaćmienie
Prawie całkowite zaćmienie w 585 r. p.n.e. zjednało Talesowi sławę
wielkiego uczonego. Tales nie miał, bo mieć nie mógł, wiedzy potrzebnej
do jakichkolwiek przewidywań astronomicznych. Jego odkrycie opierało
się na obliczeniach wynikających z obserwacji kolejno powtarzających się
zaćmień Słońca i Księżyca, które prowadzone były przez Egipcjan i
Babilończyków.
Odkrycia matematyczne
Tales uchodzi za pierwszego matematyka, który wprowadził do Grecji
geometrię, przyswoiwszy sobie jej zasady w czasie pobytu w Egipcie.
Przypisuje mu się następujące twierdzenia: o przepołowieniu koła przez
średnicę, dwa kąty przy podstawie trójkąta równoramiennego są równe,
jeżeli dwie linie proste przecinają się, przeciwległe kąty są równe, kąt
wpisany w półkole jest kątem prostym, trójkąt jest określony, jeżeli dana
jest jego podstawa i kąty przy podstawie.
Jednak obliczenia Talesa były przeprowadzone w sposób czysto
empiryczny, bez odwoływania się do praw geometrii: „Obliczał nie umiejąc
poprawnie uzasadnić, obliczeń i przepowiadał zjawiska nie znając ich
przyczyn.”
„
„
Wszystko jest z wody, z
Wszystko jest z wody, z
wody powstało i z wody się
wody powstało i z wody się
składa.”
składa.”
O filozofii Talesa wiemy niewiele, a i
to, co wiemy, jest wysoce niepewne.
Przedmiotem jego obserwacji i
rozważań była przyroda.
Kosmologiczną doktrynę Talesa
przedstawił Arystoteles
w ”Metafizyce”. Sprowadza się ona
do ”pierwszej zasady” bytu (arche).
Jest nią tworzywo materialne,
z którego wywodzą się wszystkie
rzeczy i na co się w końcu
rozpadają. To pierwotne tworzywo
materialne pozostaje zawsze sobą,
zawsze trwa, zmieniaję się tylko
jego stany. Tales twierdził, że tą
substancją jest woda.
Tales miał twierdzić, że Ziemia unosi
się na wodzie, płynąc jak drewniany
kloc. Na olbrzymich masach wody
unosi się to wszystko, co istnieje,
a Ziemia jako pływająca wyspa jest
tylko chwilowym tworem wodnym,
pewną modyfikacją wody.
„
„
Wszystko jest z wody, z
Wszystko jest z wody, z
wody powstało i z wody się
wody powstało i z wody się
składa.”
składa.”
W teorii Talesa nie było już miejsca na ingerencję sił nadprzyrodzonych,
które na zawołanie pojawiały się w mitologii greckiej, nie było miejsca
na cuda. Wylew Nilu czy trzęsienie ziemi to nie następstwa gniewu
bogów, lecz zjawiska fizyczne, wywołane ruchami wody. Natura wody
tłumaczyła dostatecznie wszystkie zjawiska.
Przewodnią myślą Talesa było twierdzenie, że świat jest utworzony
z jednorodnej substancji. Substancja ta, jeżeli ma być arche świata, musi
zawierać w sobie przyczynę ruchu i zmian, a dla Greków było to
równoznaczne z posiadaniem natury witalnej. Ten warunek najlepiej
spełnia woda albo, mówiąc ogólniej, element wilgoci.
Dlaczego Tales wybrał wodę jako arche, a nie jakiś inny element,
pozostanie zapewne tajemnicą. W cywilizacjach babilońskiej i egipskiej
woda odgrywała rolę dominującą. Niektórzy zwracają uwagę na fakt,
że Tales przebywał w kraju, w którym dobrze były znane religie Babilonu
i Egiptu, a według zgodnej tradycji Tales sam odwiedzał Egipt.
Z drugiej strony Tales sam obserwował otaczający go świat i stwierdził, że
pokarm jest zawsze i wszędzie wilgotny, wszelkie nasiona są wilgotne,
źródłem wilgoci jest woda, a wszystko co wysycha, staje się martwe. Ta
teoria może też mieć związek z wierzeniami starożytnych Greków i mitem o
Okeanosie i Tetydzie.
Dlaczego
Dlaczego
woda?
woda?
Anaksymander
Anaksymander
Anaksymander, syn Praksiadesa
z Miletu, był krewnym, uczniem
i następcą Talesa. Żył w latach
610-545 p.n.e. Napisał pierwszą
filozoficzną książkę grecką – „O
przyrodzie”. Jego inne dzieła to
„Obwód Ziemi”, „O gwiazdach
stałych”, „Mapa niebios”.
Anaksymander był nie tylko
filozofem ale także geografem i
astronomem. Przypisuje mu się
skonstruowanie modelu nieba,
odkrycie pochylenia Zodiaku,
wprowadzenie zegara
słonecznego (który wskazywał
zrównania i przesilenia dnia z
nocą). Miał także stać na czele
ekspedycji, która założyła jedną z
kolonii u wybrzeży Morza
Czarnego.
A
A
peiron
peiron
(a - negacja, peras - kres,
(a - negacja, peras - kres,
g
g
ranica
ranica
)
)
Anaksymander był pierwszym myślicielem, który wprowadził
do słownika filozoficznego termin arche (łac. principium) w znaczeniu
"początek", "zasada" - termin o dużym znaczeniu w filozofii greckiej.
Jednak w przeciwieństwie do Talesa twierdził, że żadna substancja
znana nam z doświadczenia nie może być początkiem i zasadą
wszechrzeczy, bo każda powstaje, zmienia się i ginie, a zatem żadnej
nie można nazwać pierwotną.
Pierwotna substancja musi być nieskończona, bo z niej powstaje
nieskończona rozmaitość rzeczy. I nie może być podobna do tych
rzeczy, bo ma zawierać wszystkie, a nie być żadną z nich, nie będzie
więc ani tworzywem stałym, ani płynnym, ani lotnym, ani ciepłym, ani
zimnym, nie będzie ani wodą, ani powietrzem. Będzie czymś nie
określonym czasowo, przestrzennie, i jakościowo, będzie zatem
jakimś apeiron (bezkresem) - substancją nie określoną pod żadnym
względem.
Bezkres i powstanie
Bezkres i powstanie
świata
świata
Siłą napędową wszelkiego powstania miał być wieczny ruch
bezkresu. W tej jedności, jaką tworzy apeiron, tkwią
przeciwieństwa i z niej się wyłaniają. Zaczyna się proces
powstawania świata. Z wiecznej substancji, z apeironu, oddzielił się
zalążek ciepła i zimna, co z kolei doprowadziło do wytworzenia
wokół powietrza otaczającego Ziemię kuli ognistej, podobnej
do kory drzewa. Następnie owa wielka kula ognista pęka i rozpada
się na mniejsze części, które przekształcają się w Słońce, Księżyc
i gwiazdy. Inna relacja mówi, że według Anaksymandra gwiazdy są
kulistymi skupiskami mgły, wypełnionej ogniem, i że wyrzucają one
płomienie przez otwory znajdujące się w pewnej ich części. W ten
sposób, poprzez te otwory, dochodzi do nas światło ciał niebieskich.
Zatkanie otworów przez wilgotne wyziewy powietrzne powoduje
zaćmienie Słońca czy Księżyca.
Ta teoria jest pierwszym nie mitologicznym przedstawieniem
powstania świata.
Powstanie ludzi
Powstanie ludzi
Według Anaksymandra, z nagrzanej
ziemi i wody poczęły się ryby albo
jakieś podobne do ryb zwierzęta, a w
nich rozwijały się twory ludzkie, i w
formie płodu przebywały w nich aż
do dojrzałości. Wtedy dopiero,
rozerwawszy je, wydobyły się
na zewnątrz i już jako kobiety
i mężczyźni, będąc osobnikami
zdolnymi do samodzielnego
odżywiania się, rozpoczynali własne
życie. Anaksymander wykazawszy,
że ryba jest ojcem i matką ludzi,
gardził nią jako pokarmem.
Anaksymene
Anaksymene
s
s
Anaksymenes pochodził również
z Miletu, żył współcześnie
z Anaksymandrem, ale był nieco
młodszy. Dokładne daty życia
Anaksymenesa nie są znane.
Wiadomo tylko, że jego dojrzałe lata
przypadały na połowę VI w. p.n.e.
Źródła mówią, że był przyjacielem,
uczniem i następcą Anaksymandra.
Poglądy swoje przedstawił w dziele
noszącym taki sam tytuł, jak dzieło
jego poprzednika - O przyrodzie
(Peri fyseos). Dzieło jego zaginęło,
ale istniało jeszcze w epoce
hellenistycznej.
Powietrze jako ‘arche’
Powietrze jako ‘arche’
Anaksymenes dostrzegł wiele
niekonsekwencji w teorii swojego
poprzednika. Trzeba było nie lada
fantazji, ażeby sobie móc wyobrazić
elementarną substancję pozbawioną
wszelkich własności, a więc
bezjakościową, w ilości
nieskończonej, a przy tym nie
ograniczoną ani czasem, ani
przestrzenią. I jak z takiej
bezjakościowej i pod każdym
względem nie określonej substancji
mogły się wyłaniać, tworzyć
i kształtować określone jakościowo
postaci bytu?
Anaksymenes podjął myśl, że tak
rozumiany apeiron nie może być
elementarnym tworzywem
rzeczywistości. Przyjął więc powietrze
jako początek wszechrzeczy.
Tę nową hipotezę nasunęła mu
obserwacja, że ciało ogrzewane
rozszerza się, natomiast oziębiane
kurczy, że wydech z szeroko otwartych
ust jest ciepły, a dmuchanie przez
zwężony otwór ust - zimne. Kilka takich
pobieżnych obserwacji wystarczyło
do sformułowania uogólnienia,
że każde kurczenie się wytwarza
zimno, a każde rozrzedzenie, czyli
rozszerzanie się – ciepło. Że
w przyrodzie dzieje się właśnie
na odwrót, tego Anaksymenes nie
dostrzegł, biorąc skutek za przyczynę.
Rozszerzanie, czyli rozrzedzanie,
nazywał araiosis (czasem także
manosis), a zagęszczanie - pyknosis.
Ponadto Anaksymenes wybierając
powietrze jako arche uwzględnił żywą
w jego czasach wiarę, która
identyfikowała, oddech z życiem.
Dlaczego
Dlaczego
powietrze?
powietrze?
Kosmologia
Kosmologia
Anaksymenes
Anaksymenes
a
a
Według Anaksymenesa Ziemia
powstała najpierw - jako pierwsza
część kosmosu - wskutek kompresji
powietrza. Jej kształt jest podobny
do płaskiej tarczy. Dzięki tej płaskości
Ziemia pozostaje w miejscu
i utrzymuje się w takiej pozycji na tej
samej zasadzie, co wszelkie ciała
płaskie – nawet wiatr nie potrafi
ruszyć ich z miejsca dzięki oporowi,
jaki mu stawiają. Również i ciała
niebieskie są takimi płaskimi tarczami,
powstałymi z wilgotnych wyziewów,
które unosiły się coraz wyżej, aż
wreszcie wskutek gwałtownego obrotu
świata, musiały się nagle zagęścić, co
z kolei spowodowało ich rozżarzenie
się.
Ciała niebieskie nie poruszają
się z góry na dół, lecz dookoła
Ziemi, nieco skośnie, wskutek
oporu powietrza. Gwiazdy
przyrównuje Anaksymenes
do gwoździ tkwiących
w przezroczystej, kryształowej
materii. Powstały zaś one
z ziemi w sposób następujący:
z ziemi parowała wilgoć
i unosiła się do góry; w miarę
jak się rozrzedzała, coraz
bardziej się rozgrzewała aż
wreszcie przeszła w stan
ognisty: z tego to właśnie ognia
uniesionego do góry utworzyły
się gwiazdy. W tej gwiezdnej
przestrzeni znajdują się również
ciała ziemskie unoszące się
wokół gwiazd.
Kosmologia
Kosmologia
Anaksymenes
Anaksymenes
a
a
Filozofia jońska była filozofią materialistyczna. Zajmowała się
problematyką powstania świata, jego strukturą, początkiem.
Wykazywała zainteresowanie materią, budulcem świata, za to nie
podejmowano w niej problemów etycznych i antropologicznych, była
filozofią przyrody. Postawiono wtedy pytane o arche - początek
wszechrzeczy.
Za ojca filozofii uważa się Talesa z Miletu. Filozofię zapoczątkowaną
przez Talesa rozwinęli jego rodacy w koloniach jońskich – Anaksymander
i Anaksymenes. Przejęli jego zagadnienia ale dali im inną postać.
Pierwsi filozofowie podejmowali próby wytłumaczenia natury, które były
punktem wyjścia dla rozwoju filozofii i nauki europejskiej.
Prawdziwe znaczenie
Prawdziwe znaczenie
filozofii jońskiej -
filozofii jońskiej -
podsumowanie
podsumowanie
Dziękuję za
Dziękuję za
uwagę!
uwagę!