Janusz Korczak

Poglądy

Janusz Korczak uważany jest za
człowieka, który jako jeden z
pierwszych zapoczątkował walkę
o prawa dziecka. Bardzo często
podkreślał fakt, że dziecko, żyjąc
w świecie dorosłych, jest od nich
uzależnione, a tym samym
wskazywał, że pozycja dziecka
jest nieporównywalnie gorsza od
pozycji dorosłego. W związku z
tym wskazywał potrzebę uznania
dziecka za w pełni
wartościowego człowieka już od
momentu narodzin.

Trzy zasady Nowego
Wychowania:

- treści ogólne, które powinny być przedstawiane

wszystkim członkom społeczeństwa, zarówno

rodzicom, jak i dzieciom
- treści pedagogiczne, które powinny być

umiejętnie wykorzystane podczas kształcenia

kadry pedagogicznej
- treści szczegółowe, które powinny służyć

pomocą zwłaszcza wychowawcom pracującym w

instytucjach opiekuńczo wychowawczych

Elementami jego systemu
wychowania były gazetki
dziecięce, skrzynki do listów,
posiedzenia z dziećmi, dyżury i
sąd koleżeński.



Gazetki dziecięce czyli tablice do

porozumiewania się z dziećmi. Służy do

wywieszania na nich wszelkich

zawiadomień, ogłoszeń, zarządzeń. Tablica

zmuszała wychowawcę do obmyślenia

każdego przedsięwzięcia, chroniła przed

wadliwymi albo zbyt pochopnymi ustnymi

decyzjami, o których się często zapomina.

Gazetka szkolna zdaniem Korczaka uczy

sumiennego spełniania dobrowolnie

przyjętych zobowiązań, uczy planowej

pracy, opartej na zrzeszonym wysiłku

rozmaitych ludzi, uczy śmiałości w

wypowiadaniu swych przekonań, uczy

przyzwoitego sporu w argumentach, a nie w

kłótni, wprowadza jasność.

Skrzynka do listów jego zdaniem daje możność odroczenia

decyzji, a dzieci uczy namysłu i odróżniania spraw drobnych od

istotnych oraz uczy cierpliwości, poczekania na odpowiedź.

Posiedzenia z dziećmi czyli „wspólne roztrząsanie spraw" -

Janusz Korczak sądził, że „na możność porozumiewania się z

dziećmi trzeba zapracować, to samo nie przychodzi", że „dzieci

muszą nauczyć się techniki prowadzenia posiedzeń", że nie wolno

nadużywać słowa, że posiedzenie zawsze powinno być rzeczowe,

uwagi dzieci wysłuchane uważnie i uczciwie, że nie wolno czynić

żadnych niewykonalnych obietnic gromady. Wpływały. W trakcie

tych posiedzeń następowało zbiorowe poruszenie sumień one na

wzmocnienie wspólnej odpowiedzialności.

Dyżury odgrywały ważna rolę w systemie wychowawczym. W

system dyżurów ujęta była po prostu praca dzieci: praca nad

utrzymaniem czystości i porządku, praca w kuchni, jadalni,

bibliotece, szwalni, introligatorni i stolarni dla potrzeb zakładu,

pomoc słabszym w nauce, opieka nad chorymi. Niedbałość lub zła

praca wytykana była na „liście uchybień" na gazetce lub nawet

kierowana do sądu koleżeńskiego. Za pięćset rzetelnych

jednostek pracy przyznawano „pocztówkę pamiątkową".

Sąd koleżeński- do tego sądu dzieci mogły podawać

(„zaskarżać") nie tylko siebie wzajemnie, lecz również dorosłych,

personel wychowawczy. Dziecko ma prawo do poważnego

traktowania jego spraw, do sprawiedliwego ich rozważania. Do tej

pory wszystko zależne było od dobrej woli i dobrego, czy złego

humoru wychowawcy.

Bibliografia:



Ściwierski Bogusław
„Współczesne teorie i nurty
wychowania” Kraków 1993



Brzezinka „Wprowadzenie do
pedagogiki w dobie przemian
kulturowych” Kraków 2005



Słownik Pedagogiczny, Wincenty
Okoń