Współczesne zagrożenia
i wyzwania na
kontynencie afrykańskim

JAKUB CHOŁUJ, LOGISTYKA – WKZ GR. 1

Operacja Serwal

Francuska operacja

reagowania

kryzysowego w Mali.

Atak na partyzantów

rozpoczęto 11 stycznia 2013. Operacja Serwal
ma na celu pokonanie fundamentalistów
islamskich, którzy podczas wojny domowej w
Mali zajęli północny region tego kraju, który
wcześniej bojownicy tuarescy proklamowali
niepodległym państwem Azawad.

Operacja Serwal

Po upadku reżimu Kadafiego w Libii w październiku
2011, walczący w jego służbie bojownicy tuarescy,
powrócili do Mali wraz ze skradzioną bronią z
magazynów libijskich, co umożliwiło im rozpoczęcie
w styczniu 2012 walkę o niepodległość Azawadu.
W wyniku operacji Tuaregów od stycznia do marca
2012, władze centralne utraciły kontrolę nad
kilkoma miastami, a rebelianci zdobyli kontrolę nad
większością terenu Azawadu.

Operacja Serwal

W krótkim czasie Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu, Ansar ad-
Din i Ruch na Rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce
Zachodniej przejęły kontrolę nad całym Azawadem,
zaprowadzając tam własne porządki i prawo opierające się
na szariacie. Wobec groźby ataków terrorystycznych w
Afryce i Europie przygotowywanych przez fundamentalistów
z Azawadu, opracowano przy malijskim poparciu plan
odbicia tego obszaru przez kraje stowarzyszone w ECOWAS.
Plan operacji został ostatecznie zatwierdzony 20 grudnia
2012 przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Dzień później
islamiści i MNLA ogłosiły zakończenie walk.

Operacja Serwal

Jednak 10 stycznia 2013 walki zostały
wznowione

i

Prezydent

Republiki

Mali Dioncounda

Traoré po zajęciu przez

rebeliantów miasta Konna poprosił Francję o
interwencję militarną.

Operacja Serwal

Po rozpoczęciu operacji Serwal stworzono most
powietrzny między Paryżem i Bamako. Ze
względu, iż Francja nie posiadała dużej floty
samolotów transportowych, wsparcia jej udzieliły
państwa członkowie NATO. Oprócz wielu
samolotów transportowych, nad malijskim
niebem

pojawiły

się

również

samoloty

szpiegowskie, mające namierzać rebeliantów.

Operacja Serwal

W pierwszym tygodniu operacji francuskie siły
powietrzne bombardowały nacierających na
południe Mali bojowników, by powstrzymać
ich postępy. Dokonywano również nalotów na
twierdze rebeliantów w północnym Mali,
doprowadzając do ucieczki dużych grup
partyzanckich z miast, co ułatwiło w
następnej fazie operacji siłom lądowym
przechwytywanie kolejnych bastionów. 

Operacja Serwal

Problematyczną sprawą okazała się kwestia sił
malijskich, które przez lata były szkolone przez
amerykańskich instruktorów. Według analityków
wojskowych, malijscy żołnierze mieli otrzymać sporo
wiedzy z zakresu działania na polu bitwy, lecz
brakowało im świadomości w zakresie "wartości i
etyki". W związku z tym nie czuli się przedstawicielami
oraz obrońcami państwa i narodu, co przekłada się na
niskie morale, skłonność do dezercji i organizowanie
zamachów stanu oraz łamanie praw człowieka. 

Operacja Serwal

Wizyta francuskiego prezydenta François Hollande'a w
Mali z 2 lutego 2013 była symbolicznym zakończeniem
ofensywy przeciwko ekstremistom. Od tego momentu
rozpoczęła się kolejna faza operacji Serwal. Rozbici
islamiści

przegrupowali

siły

i czynili przygotowania do wojny partyzanckiej.
Tymczasem siły francuskie wspierane przez wojsko
czadyjskie i malijskie przerzucano na pustynny
płaskowyż w północnych sektorach Mali, gdzie swoje
bazy

miała

Al-Ka’ida

Islamskiego

Maghrebu

i jej satelickie ugrupowania.

Operacja Serwal

W rezultacie francuskiej ofensywy wyparto
dżihadystów z największych miast na
północy Mali, jednak pozostali oni aktywni
nadal na prowincji prowadząc działania
zbrojne

coraz

bardziej

brutalnymi

metodami.

Operacja Barkhane

Nowa francuska operacja Barkhane ma być
kontynuacją wcześniejszych działań w Mali,
Nigrze czy też w Czadzie. Podstawowym celem
jest stworzenie warunków pod rozwój lokalnych
sił antyterrorystycznych. Francja zaangażował do
tego celu 3 tysięczny kontyngent własnych
wojsk. Jednostki zostały dyslokowane do Mali,
Mauretanii, Burkina Faso, Nigru oraz Czadu.
Dowództwo operacji zlokalizowane jest w stolicy
Czadu mieście N`Djamena.

Operacja Barkhane

W dyspozycji głównodowodzącego operacją Barkhane,
gen.

Jaen-Pierre

Palasseta,

pozostawiono

20

helikopterów

wojskowych,

7

samolotów

transportowych, 6 samolotów bojowych oraz 4
bezzałogowe statki powietrzne. Na lądzie żołnierze
dysponują 200 transporterami opancerzonymi oraz
200 innymi pojazdami. Oddziały francuskie od
początku wykonują nie tylko same misje szkoleniowe,
ale także są zaangażowane w operacje bojowe
polegające na atakowaniu terrorystów z AQIM.

Operacja Barkhane

Oprócz

wspomnianego

dowództwa

w

N`Djamena, główne francuskie bazy mają zostać
zlokalizowane w Gao, na północy Mali oraz
Ouagadougou w Burkina Faso, gdzie stacjonują
elitarni operatorzy sił operacji specjalnych.
Interesująca jest również baza dla francuskiego
wywiadu wojskowego DRM powstała w Niamey w
Nigrze.

Operacja Barkhane

Oficjalnie

głównym

powodem

francuskiej

obecności w regionie jest chęć wspierania walki
z terrorystami wywodzącymi się z AQIM. Jednak
nie wolno zapominać, że Francję, a raczej jej
firmy wiążą z tą częścią Afryki ścisłe interesy
biznesowe. Warto w tym kontekście wspomnieć
chociażby bardzo kontrowersyjne inwestycje
firmy Areva w wydobycie uranu w Nigrze.

Operacja Barkhane

François Hollande musi brać pod uwagę, że
przedsiębiorstwa znad Sekwany muszą coraz
częściej konkurować już w całej Afryce z
koncernami chińskimi czy też amerykańskimi.
Zaś francuska pomoc oraz obecność wojskowa
najlepiej

sprzyja

zawieraniu

umów

gospodarczych. Walka z AQIM jest w takim razie
jedynie elementem szerszej strategii Paryża w
regionie.

Boko Haram

Nigeryjska islamistyczna sekta bojówkarska
domagająca się wprowadzenia szariatu we
wszystkich 36 stanach Nigerii (obecnie szariat
jest oficjalnym prawem w północnych stanach z
przeważającą populacją wyznawców islamu) i
zakazania zachodniej oświaty, odrzuca także
udział w wyborach.

Boko Haram

Nigeryjska islamistyczna sekta bojówkarska
domagająca się wprowadzenia szariatu we
wszystkich 36 stanach Nigerii (obecnie szariat
jest oficjalnym prawem w północnych stanach z
przeważającą populacją wyznawców islamu) i
zakazania zachodniej oświaty, odrzuca także
udział w wyborach.

Boko Haram

Rebelia oraz działania sił rządowych przyniosły
do połowy 2013 trzy tysiące ofiar. Organizacja
wpisana na listę organizacji terrorystycznych
Departamentu Stanu USA.

Egipt i Etiopia

W Etiopii ruszyły prace nad zaporą na Nilu
Błękitnym. Budowa projektu o nazwie Wielkie
Etiopskie Odrodzenie ma kosztować 4,3 mld
dolarów i jeśli zostanie ukończona zgodnie
z planem, będzie największą hydroelektrownią
na kontynencie afrykańskim. Według założeń
rządu w Addis Abebie pod koniec roku
rozpocznie się pierwszy etap wypełniania
zbiornika retencyjnego. 

Egipt i Etiopia

Egipt i Sudan jako najwięksi beneficjenci
życiodajnego nurtu, w kwestiach Nilu miały do
niedawna uprzywilejowaną pozycję na arenie
międzynarodowej. Ustanowione w 1929 roku
przez Wielką Brytanię prawo dawało Egiptowi
możliwość stosowania weta i blokowania
inwestycji zagrażających zmniejszeniem ilości
wody dostarczanej przez rzekę.

Egipt i Etiopia

Stworzone jeszcze w czasach kolonialnych
przepisy zostały przez Egipt wzmocnione w 1959
roku specjalnym paktem z Sudanem, który
gwarantował obu krajom prawo do 90 proc.
płynącej

Nilem

wody.

Taki

układ

sił

marginalizował państwa leżące nad górnym
biegiem rzeki, więc gdy tylko pojawiła się
możliwość zmiany skostniałego prawa kraje te
nie omieszkały z niej skorzystać.

Egipt i Etiopia

W 2010 roku nastąpił punkt zwrotny w stosunkach
pomiędzy państwami mającymi dostęp do wody z Nilu.
Członkowie organizacji o nazwie Nile Basin Initiative
(NBI) postanowili ukrócić dotychczasową hegemonię
Egiptu i Sudanu w regionie. NBI to założona z ramienia
Banku Światowego międzynarodowa organizacja,
zrzeszająca 10 państw położonych w dorzeczu Nilu
(Egipt, Sudan, Sudan Południowy, Etiopię, Kenię,
Tanzanię, Ugandę, Rwandę, Burundi, i Demokratyczną
Republikę Konga).

Egipt i Etiopia

Organizacja miała być wzorem do naśladowania
dla innych, zajmujących się zasobami naturalnymi
stowarzyszeń międzypaństwowych. Optymizm
jaki towarzyszył w początkach działania NBI został
zastąpiony przez politykę siły i roszczeń. W
efekcie kraje z górnego biegu rzeki utworzyły
front przeciwko Egiptowi i Sudanowi i postanowiły
korzystać z dobrodziejstw Nilu bez większej
konsultacji z "pustynnymi braćmi".

Misja Narodów Zjednoczonych w
Republice Sudanu Południowego

8 lipca 2011 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ
przyjęła rezolucję 1996 (2011), określając
sytuację

w

Sudanie

Południowym

jako

zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i
bezpieczeństwa

w regionie.

Na

jej

mocy

ustanowiono Misję Narodów Zjednoczonych w
Republice Sudanu Południowego (UNMISS),
której działanie rozpoczęło się 9 lipca 2011 roku.
UNIMSS ma za zadanie umocnienie pokoju i
bezpieczeństwa oraz pomoc w ustanowieniu
warunków dla rozwoju.

Misja Narodów Zjednoczonych w
Republice Sudanu Południowego

9 lipca 2011 roku Sudan Południowy został najmłodszym
krajem na świecie. Jego powstanie było kulminacją
sześcioletniego procesu pokojowego, zapoczątkowanego
podpisaniem całościowego porozumienia pokojowego w
2005 roku między rządem Sudanu a Ludową Armią
Wyzwolenia Sudanu. Zakończyło ono ponad 20-letnią,
wojnę domową. Misja Narodów Zjednoczonych w
Sudanie przewidywała przeprowadzenie referendum
niepodległościowego mającego ostatecznie określić
status Sudanu Południowego. W referendum, które
odbyło się w styczniu 2011 roku, 98,84% głosujących
opowiedziało się za niepodległością.

Misja Narodów Zjednoczonych w
Republice Sudanu Południowego

Misja obejmuje:



wspieranie umocnienia pokoju i tworzenia warunków dla
budowy

państwowości

i

długoterminowego

rozwoju

ekonomicznego i państwotwórczego,



wspieranie

rządu

Republiki

Sudanu

Południowego

w

wykonywaniu swych obowiązków na rzecz zapobiegania,
łagodzenia i rozwiązywania konfliktów, a także ochrony ludności
cywilnej,



wspieranie rządu Republiki Sudanu Południowego w rozwijaniu
własnej

zdolności

do

zapewnienia

bezpieczeństwa,

ustanowienia rządów prawa oraz wzmocnienia sektora
prawnego.

Misja Narodów Zjednoczonych w
Liberii

UNMIL

powołano

jako

wielowymiarową

operację

pokojową, w której skład wchodzą komponenty:
polityczny, militarny, policyjny, wymiaru sprawiedliwości,
spraw cywilnych, praw człowieka, równości płci, ochrony
praw dziecka, rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji,
informacji publicznej oraz wsparcia. Ponadto, UNIMIL
współpracuje zarówno z regionalnymi organizacjami,
takimi jak Unia Afrykańska i Wspólnota Gospodarcza
Państw Afryki Zachodniej, a także z misjami ONZ w
Sierra Leone i na Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz z
Biurem ONZ dla Afryki Zachodniej.

Misja Narodów Zjednoczonych w
Liberii

Misja obejmuje:



nadzorowanie wprowadzania zawieszenia broni,



ochrona personelu, obiektów i sprzętu ONZ,



wspieranie pomocy humanitarnej i działań na rzecz
ochrony praw człowieka,



pomoc w reformie systemu bezpieczeństwa
narodowego, w tym szkolenie lokalnej policji oraz
formowanie nowej, zrestrukturyzowanej armii Liberii,



wspieranie wdrażania w życie postanowień
pokojowych.

Operacja Organizacji Narodów
Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej

27 lutego 2004 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ na mocy
rezolucji 1528 powołała Operację Organizacji Narodów
Zjednoczonych

na

Wybrzeżu

Kości

Słoniowej.

Początkowym celem operacji miało być ułatwienie
implementacji porozumienia pokojowego zawartego
w styczniu 2003 roku. W 2010 roku, w wyniku kryzysu
politycznego zaistniałego po wyborach prezydenckich,
mandat UNOCI uległ rozszerzeniu o ochronę ludności
cywilnej, jak i o wspieranie rządu Wybrzeża Kości
Słoniowej w procesie rozbrojenia, demobilizacji i
reintegracji byłych żołnierzy oraz w przeprowadzeniu
reform w sektorze bezpieczeństwa.

Operacja Organizacji Narodów
Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej

Misja obejmuje:



monitorowanie przerwania wrogich działań
i przemieszczania się uzbrojonych grup,



wspieranie rządu Wybrzeża Kości Słoniowej w
rozbrojeniu, demobilizacji, reintegracji, repatriacji oraz
powrotu uchodźców do kraju,



pomoc dla rządu iworyjskiego przy przeprowadzaniu
reformy sektora bezpieczeństwa,



ochronę personelu ONZ oraz ludności cywilnej,

Operacja Organizacji Narodów
Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej



monitorowanie embarga na broń,



udzielanie pomocy humanitarnej,



wsparcie odbudowy instytucji państwowych,



pomoc w organizacji otwartych, wolnych,
sprawiedliwych i transparentnych wyborów
prezydenckich i parlamentarnych,



pomoc w dziedzinie ochrony praw człowieka,

Operacja Organizacji Narodów
Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej



zapewnienie informacji publicznej i promowanie
procesu pokojowego,



zapewnienie przestrzegania prawa i porządku w kraju,
przy współpracy z rządem Wybrzeża Kości Słoniowej,
Unią Afrykańską, ECOWAS oraz wszelkimi innymi
organizacjami międzynarodowymi.

Hybrydowa Operacja Unii Afrykańskiej i
Narodów Zjednoczonych w Darfurze

Hybrydowa Operacja Unii Afrykańskiej i Narodów
Zjednoczonych w Darfurze została powołana 31 lipca
2007 roku. Jest to największa trwająca misja pokojową
na świecie. Do jej zadań należy, między innymi, ochrona
ludności cywilnej, zapewnianie pomocy humanitarnej,
monitorowanie i weryfikacja wdrażania postanowień,
wsparcie

dla

tworzenia

inkluzyjnego

procesu

politycznego, promowanie praw człowieka oraz rządów
prawa, a także monitorowanie i składanie raportów
dotyczących sytuacji na granicach Sudanu z Czadem
oraz Republiką Środkowoafrykańską.

Hybrydowa Operacja Unii Afrykańskiej i
Narodów Zjednoczonych w Darfurze

Misja obejmuje:



ochrona personelu i sprzętu NZ oraz zapewnienie
bezpieczeństwa i swobody przemieszczania się
personelowi NZ i pracownikom humanitarnym,



wspieranie jak najszybszej i efektywnej implementacji
porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement –
DPA), zapobieganie jakimkolwiek zakłóceniom w jego
implementacji, zapobieganie atakom zbrojnym oraz
ochrona i zapobieganie atakom na ludność cywilną,

Hybrydowa Operacja Unii Afrykańskiej i
Narodów Zjednoczonych w Darfurze



zapewnianie bezpieczeństwa i pomocy humanitarnej
oraz ułatwianie dostępu dla wszelkich działań
humanitarnych w Darfurze,



monitorowanie przestrzegania i implementacji
wszystkich porozumień o zawieszeniu ognia,
podpisanych od 2004 roku,



wspieranie na rzecz inkluzyjnego procesu politycznego
i wspólnych mediacji Unii Afrykańskiej i ONZ na rzecz
pogłębiania i rozszerzania procesu pokojowego,

Hybrydowa Operacja Unii Afrykańskiej i
Narodów Zjednoczonych w Darfurze



wspieranie ekonomicznej odbudowy i rozwoju kraju,
jak również powrotu osób przesiedlonych i uchodźców
do swoich domostw,



promowanie poszanowania i ochrony praw człowieka i
podstawowych wolności w Darfurze,



promowanie rządów prawa, wspieranie niezależnego
systemu sądownictwa i więziennictwa, a także pomoc
władzom Sudanu w rozwoju i umacnianiu prawa,



monitorowanie i składanie raportów dotyczących
sytuacji na granicach Sudanu z Czadem oraz
Republiką Środkowoafrykańską.

Misja Narodów Zjednoczonych na rzecz
Referendum w Saharze Zachodniej

W 1976 roku Hiszpania opuściła terytorium
zarządzanej przez siebie Sahary Zachodniej
leżącej na zachodnim wybrzeżu Afryki. Po jej
wycofaniu prawo do tego terytorium rościły
sobie Maroko i Mauretania, a także ugrupowanie
polityczno-militarne

Frente

POLISARIO,

wspierane przez Algierę. I choć Mauretania już w
roku 1979 całkowicie zrzekła się swych roszczeń
do tego terytorium, spór pomiędzy Maroko a
POLISARIO przedłużał się.

Misja Narodów Zjednoczonych na rzecz
Referendum w Saharze Zachodniej

Brak

porozumienia

między

zwaśnionymi

stronami spowodował, że sprawą określenia
statusu Sahary Zachodniej zajęła się ONZ przy
czynnej

współpracy

Organizacji

Jedności

Afrykańskiej (OJA). W 1985 roku powstała
rezolucja S/RES/690 Rady Bezpieczeństwa z dnia
29 kwietnia 1991, ustanawiająca Misję ONZ na
rzecz

Referendum

w Saharze

Zachodniej

(MINURSO).

Misja Narodów Zjednoczonych na rzecz
Referendum w Saharze Zachodniej

Celem rozpoczętego w 1991 roku mandatu misji
było monitorowanie przestrzegania zawieszenia
broni

i przeprowadzenie

referendum

dotyczącego przyszłości Sahary Zachodniej.

Misja Narodów Zjednoczonych na rzecz
Referendum w Saharze Zachodniej

Misja obejmuje:



przestrzeganie zawieszenia ognia,



kontrola redukcji sił zbrojnych Maroka na terytorium
spornym,



monitorowanie pozostawania sił Maroka i POLISARIO
w ustalonych obszarach,



zapewnienie wypuszczenia więźniów politycznych,



nadzór nad wymianą jeńców wojennych (we
współpracy z Międzynarodowym Komitetem
Czerwonego Krzyża),

Misja Narodów Zjednoczonych na rzecz
Referendum w Saharze Zachodniej



wprowadzenie programu repatriacji (we współpracy
z biurem Wysokiego Komisarza NZ do spraw
Uchodźców - UNHCR),



zorganizowanie i zapewnienie wolnego
i sprawiedliwego referendum oraz ogłoszenie jego
wyników,



redukcja zagrożeń wynikających z dużej ilości min
przeciwpiechotnych znajdujących się na tym
terytorium.

Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w
Abyei

27 czerwca 2011 roku Rada Bezpieczeństwa na mocy
rezolucji S/RES/1990 postanowiła o rozmieszczeniu
Tymczasowych Sił Zbrojnych ONZ w regionie Abyei,
położonym w Kordofanie Południowym. UNISFA powstało
w wyniku przemocy, napięć i przemieszczania się
ludności,

do

których

doszło

w

związku

z

przygotowaniami do ogłoszenia niepodległości przez
Sudan Południowy w dniu 9 lipca 2011 roku. Tymczasowe
Siły Zbrojne ONZ w Abyei posiadają pozwolenie na
użycie siły w obronie cywilów i pracowników
humanitarnych.

Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w
Abyei

Misja obejmuje:



Na mocy rezolucji S/RES/1990



monitorowanie i weryfikację wycofania sił Armii Sudanu, Ludowej
Armii Wyzwolenia Sudanu, czy jej późniejszego sukcesora z
regionu Abyei,



pomoc przy dostarczaniu pomocy humanitarnej oraz zapewnienie
swobody przemieszczania się ludności w regionie Abyei,



współpraca, wraz z policją Abyei, w celu zapewnienia ochrony
infrastrukturze naftowej,



możliwość podjęcia wszelkich działań w celu ochrony personelu,
obiektów, instalacji i sprzętu ONZ;

Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w
Abyei



przemieszczania się dla personelu NZ, pracownikom
oraz członkom Połączonego Wojskowego Komitetu
Obserwatorów (Joint Military Observers Committee)
oraz

Połączonych

Wojskowych

Zespołów

Obserwacyjnych (Joint Military Observer Teams)



użycie siły w celu ochrony ludności cywilnej w regionie
Abyei oraz jego terytorium przed jakimkolwiek
wtargnięciem nieupoważnionych podmiotów.

Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w
Abyei

Na mocy rezolucji S/RES/ 2024 z 14 grudnia 2011 roku



Wspieranie procesu unormowania sytuacji w strefach
przygranicznych,



Wspieranie efektywnego funkcjonowania
mechanizmów rządzenia w obu państwach, ułatwienie
wzajemnych kontaktów i budowanie zaufania
pomiędzy państwami.

Misja Stabilizacyjna Organizacji Narodów
Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga

Misja Stabilizacyjna ONZ w Demokratycznej Republice
Konga została powołana 28 maja 2010 roku. MONUSCO,
z dniem 1 lipca 2010 roku, zastąpiła Misję Obserwacyjną
Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej
Republice Konga (United Nations Organization Mission in
Democratic Republic of the Congo – MONUC), działającą
w tym kraju od 1999 roku. Do zadań nowej misji należy
przede wszystkim ochrona ludności cywilnej, personelu
humanitarnego i obrońców praw człowieka przed
przemocą fizyczną oraz wsparcie działań rządu DRK na
rzecz stabilizacji i umocnienia pokoju.

Misja Stabilizacyjna Organizacji Narodów
Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga

Misja obejmuje:



Neutralizację i rozbrajanie grup rebelianckich poprzez
działania Brygady Interwencyjnej (S/RES/2098 z 28
marca 2013 roku),



ochronę ludności cywilnej, personelu humanitarnego i
obrońców praw człowieka przed przemocą fizyczną
oraz ochronę personelu Narodów Zjednoczonych,

Misja Stabilizacyjna Organizacji Narodów
Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga



wsparcie działań rządu DRK na rzecz walki z
bezprawiem oraz na rzecz zapewnienia ochrony
ludności przed naruszeniami międzynarodowych praw
człowieka oraz praw humanitarnych, włączając w to
wszelkie formy przemocy na tle seksualnym,



wspieranie rządu DRK i międzynarodowych podmiotów
w rozwijaniu zdolności wojskowych, w tym sądów
wojskowych i policji wojskowej oraz wspieranie
reformy systemu policyjnego,

Misja Stabilizacyjna Organizacji Narodów
Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga



opracowanie i realizacja wieloletniego programu NZ na
rzecz wspierania sądownictwa: stworzenie systemu
sądownictwa, policyjnego oraz więziennictwa na
terytoriach objętych konfliktem,



wspieranie rządu DRK w sprawowaniu władzy na
terytoriach zajętych przez grupy zbrojne,



monitorowanie embarga na dostawy broni, nałożone
przez Radę Bezpieczeństwa ONZ na mocy rezolucji
1896 z 2009 r., oraz przejęcie broni czy innych
materiałów objętych zakazem,

Misja Stabilizacyjna Organizacji Narodów
Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga



zapewnienie technicznej i logistycznej pomocy przy
organizacji krajowych i lokalnych wyborów, na prośbę
władz DRK.

EUFOR Tchad/RCA

Misja pokojowa sił zbrojnych UE w Czadzie
i Republice Środkowoafrykańskiej, podjęta
w końcu 2007 r. Mandat sił UE obejmuje m.in.
przedsiębranie wszelkich koniecznych kroków, w
ramach

własnych

możliwości

i

obszaru

odpowiedzialności we wschodnim Czadzie i płn.-
wsch. Republice Środkowoafrykańskiej w celu
ochrony ludności cywilnej, umożliwienia dostaw
pomocy

humanitarnej

i

zapewnienia

bezpieczeństwa personelowi ONZ.