Prezentuje:

Business Socks

Prekursorzy nauki o organizacji i

zarządzania

WITOLD

KIEŻUN

W SKRÓCIE



Profesor dr hab.



polski teoretyk zarządzania,



przedstawiciel Polskiej Szkoły Prakseologicznej,
w ramach której rozwija prakseologiczną teorię
organizacji i zarządzania,



Uczeń Tadeusza Kotarbińskiego i Jana
Zieleniewskiego.



Żołnierz Armii Krajowej:
podporucznik czasu wojny, powstaniec
warszawski, więzień sowieckich łagrów.



Przewodniczący Rady Fundacji Ius et Lex.
Profesor Akademii Leona Koźmińskiego, a także
doktor honoris causa tej uczelni.

ŻYCIORYS –

OKRES WOJENNY

W 1931 r. przeniósł się z matką z Wilna
do Warszawy. W czasie okupacji był
szklarzem, szmuglował podziemną prasę.
Od 1944 jego mieszkanie było
magazynem broni. Walczył w powstaniu
warszawskim pod pseud. Wypad. Służył w
oddziale do zadań
specjalnych Harnaś w baonie Gustaw.
Uczestniczył m.in. w akcji zdobycia Poczty
Głównej, Komendy Policji (na Krakowskim
Przedmieściu i parafialnego domu
kościoła Świętego Krzyża. Samodzielnie
wziął do niewoli 14 jeńców niemieckich
(przy czym pozyskał 14 karabinów oraz
2000 sztuk amunicji). 23 września 1944
został odznaczony bezpośrednio podczas
walk przez Bora-
Komorowskiego Krzyżem Virtuti Militari,
a w październiku 1944 roku awansował
do stopnia podporucznika.

SCHYŁEK WOJNY



Po powstaniu uciekł z niemieckiego transportu
wiozącego żołnierzy-powstańców do obozów
jenieckich. Dostał się do Krakowa, nawiązał kontakt
z tamtejszą AK. W marcu 1945 wskutek zdrady
został aresztowany przez NKWD. Przesłuchanie
odbyło się na Montelupich. Nie ujawnił żadnych
nazwisk, nie przyznał się do swojej podziemnej
działalności (wg zakazu ujawniania się wydanego
przez gen. Okulickiego). 23 maja 1945
przewieziony poprzez Syberię do łagru sowieckiego
w Turkmeńskiej SRR, na pustyni Kara-kum. Tam
zachorował na chorobę tropikalną beri-beri.
Powrócił do kraju na mocy amnestii w 1946. Był
jeszcze więziony przez UB, po czym rozpoczął
studia prawa na UJ.

KARIERA



W 1956 pracował w Narodowym Banku Polskim. Był
współorganizatorem Rewolucyjnego Komitetu Destalinizacji.



W 

1980 wykładał zarządzanie na Temple

Univeristy

 w Filadelfii i na Uniwersytecie w Montrealu.

Pracował w Burundi (Afryka Środkowa), najpierw z
ramienia ONZ, później jako przedstawiciel Kanady. Utworzył
w Burundi nowoczesną administrację.



W 2005 czł. Honorowego Komitetu Poparcia Lecha
Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich. Obecnie wykłada
w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona
Koźmińskiego, jest członkiem komisji
przy MSWiA oceniającej kandydatów na wojewodów.



Ożenił się z Danutą Magreczyńską "Jolą" sanitariuszką z
kompanii "Anna" batalionu "Gustaw" i ma syna Witolda O.
Kieżuna. Był współinicjatorem angielskojęzycznej witryny
internetowej warsawuprising.com, poświęconej Powstaniu
Warszawskiemu i prowadzonej przez jego syna.

PUBLIKACJE – 2O



2003 – O odbudowę kapitału społecznego



1997 – Sprawne zarządzanie organizacją



1994 – Successful, though short lived sociotechnics



1992 – Management Efficient



1991 – Management in Socialist Countries



1990 – Manuel sur l’analyse des travaux administratifs



1990 – Problematique generale de la reforme administrative dans le monde



1984 – Organisation et Gestion



1978 – Ewolucja systemów zarządzania



1977 – Podstawy organizacji i zarządzania



1977 – Autonomization of Organizational Units. From Pathology of Organization



1974 – Organizace prace reditele



1971 – Organizacja pracy własnej dyrektora



1971 – Autonomizacja jednostek organizacyjnych. Z patologii zarządzania



1968 – Dyrektor. Z problematyki zarządzania instytucją



1965 – Organizacja bankowości w Polsce Ludowej



1964 – Bank a przedsiębiorstwo



Okruchy wspomnień AK



Niezapomniane twarze



Dobre państwo

Leszek Krzyżanowski

Młodość i kariera



Prof. dr inż. Leszek Krzyżanowski urodził się 13 kwietnia 1926 r.
w Stanisławowie, w rodzinie inteligenckiej. Od 1932 r. mieszkał we Lwowie,
gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum. W 1944 r. przyjechał
do Polski do Rzeszowa i tu złożył egzamin dojrzałości we wrześniu 1945 r.



Studia w Akademii Handlowej rozpoczął w Krakowie, a ukończył we
Wrocławiu w 1950 r. w Wyższej Szkole Ekonomicznej.



Równocześnie Leszek Krzyżanowski studiował na Wydziale Prawa
Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie uzyskał dyplom magisterski w czerwcu
1952 r.



Dalsze swoje wykształcenie uzupełniał na trzecim fakultecie, na Wydziale
Budownictwa Lądowego PWr. Prof. Leszek Krzyżanowski pracę naukową
rozpoczął w roku akademickim 1947/48, pełniąc funkcję młodszego
asystenta w Katedrze Księgowości w WSH we Wrocławiu.



Pracował także w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych we Wrocławiu.
W październiku 1951 r. przeszedł do pracy naukowej w Politechnice
Wrocławskiej jako starszy asystent w Zakładzie Ekonomii.



Na Politechnice Wrocławskiej pracował do 1981 r., potem
w warszawskim Instytucie Administracji i Zarządzania, Zakładzie
Zarządzania PAN i Centrum Badań Przedsiębiorczości i Zarządzania.

Politechniczne zarządzanie



Większość czasu pracy na Politechnice Wrocławskiej prof.
Leszek Krzyżanowski poświęcił Instytutowi Organizacji
i Zarządzania zajmując kolejno stanowiska: adiunkta,
docenta i prof. nadzwyczajnego. W latach 1968-1971
kierował Instytutem Organizacji i Zarządzania, a od 1971 do
1981 pełnił funkcję Prorektora ds. Dydaktyki na Politechnice
Wrocławskiej. W tym czasie dał się poznać jako świetny
organizator procesu dydaktycznego, współtwórca nowych
programów studiów na Politechnice Wrocławskiej oraz
nowych struktur wydziałowych i instytutowych
wspomagających obsługę dydaktyki. Prowadził liczne formy
dydaktyczne, wykłady, ćwiczenia, projekty i seminaria na
wydziałach: Architektury, Budownictwa, Inżynierii Sanitarnej
oraz Informatyki i Zarządzania.

Osiągnięcia



Prof. Leszek Krzyżanowski jest autorem podręcznika
pt. Podstawy nauki o organizacji i zarządzaniu”, z
którego liczni studenci czerpali wiedze podstawową
z teorii organizacji i zarządzania. Był także promotorem
licznych przewodów doktorskich i recenzentem rozpraw
habilitacyjnych. W Instytucie Organizacji i Zarządzania
wypromował 11 doktorów. Pełnił szereg funkcji
organizacyjnych w Politechnice Wrocławskiej, w innych
instytucjach naukowych oraz Resorcie Szkolnictwa
Wyższego, m.in. był członkiem Komisji Senackiej,
Prezydium Senatu, Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego
i Komitetu Nauk Organizacji Zarządzania PAN.



Prof. Leszek Krzyżanowski zmarł 14 maja 2005 r.

KAROL ADAMIECKI

KAROL
ADAMIECKI

Urodził się 18

marca 1866r. W

Dąbrowie

Górniczej. Syn

inżyniera

górnika, z

nieznanych

powodów

szkołę średnią

ukończył w

Łodzi, była nią

Wyższa Szkoła

Rzemieślnicza.

Szkołę średnią

ukończył z

najwyższym

wyróżnieniem.

W 1891 r.

ukończył

Petersburski

Instytut

Technologiczny,

gdzie uzyskał

dyplom

inżyniera

technologa.



Karol Adamiecki zapisał się w świadomości

ludzkiej jako jeden spośród twórców, którzy do

gospodarczej działalności człowieka i zespołów

ludzkich wprowadzili elementy nauki: oparli

organizację pracy nie tylko na doświadczeniu i

wrodzonych talentach, ale na podstawach

naukowych, stwarzając naukę organizacji.

Najbardziej osobisty wkład Adamieckiego do

nauki

organizacji, który stał się podstawą jego sławy,

to

niewątpliwie jego teoria harmonizacji.

Składowymi

częściami tej teorii są: wykreślna metoda
organizacji pracy zbiorowej i sformułowane

na jej

podstawie prawo harmonii.

Prawo harmonii

Definicja:
Dokładność doboru (harmonizacja) elementów

wykonujących pracę podzieloną polega na maksymalnym
wyrównywaniu czasów działania, przy czym wielkość skutku
użytecznego zespołu, zależy od tego elementu, którego
wydajność jest najmniejsza.

Interpretacja:
Należy dobierać elementy procesu produkcyjnego zgodnie z

ich specyfiką i następnie te elementy powinny oddziaływać
ze sobą w ścisłym związku, tak, aby każda czynność
odbywała się w swoim czasie i w harmonii.

Prawa harmonii:



prawo harmonii doboru - należy dobrać do siebie urządzenia
tak, by miały one podobne produkcje wzorcowe i
najmniejszy łączny koszt straconego czasu



prawo harmonii działania - konieczne jest aby organy
działały w ścisłym związku ze sobą, aby każda czynność
odbyła się w swoim czasie



prawo harmonii duchowej - współpracujący ze sobą ludzie
powinni ze sobą współdziałać bez spięć i konfliktów w duchu
współpracy



Znaczącym wydarzeniem
było wygłoszenie w 1908
roku w Stowarzyszeniu
Techników w Warszawie
odczytu pt. "Metoda
wykreślania organizowania
pracy zbiorowej w
walcowniach". Wyjaśnił on
tam zasadę metody
harmonizacji przyrównując
przedsiębiorstwa do
systemu irygacyjnego
zaopatrzonego w wiele
kranów przez który
przepływa złoto. Każdy
kran z którego wylewało się
złoto symbolizował
autonomiczny organ
wytwórczy.

Adamiecki na tej podstawie wyróżnił dwa zasadnicze

zadania organizatorskie:



Bazujące na harmonijnej selekcji poszczególnych
czynników systemu wytwórczego. Ze wszystkich
dostępnych możliwości należy wybrać czynniki o
najlepszej charakterystyce ekonomicznej,
umożliwiające realizację zamierzonych celów
wzorcowych (krany, przez które w danym czasie
wycieka najmniej złota) - realizowane przy użyciu
wykresów kosztów.



Dotyczy funkcjonowania wykreowanego systemu i ma
na celu odpowiednie zharmonizowanie w czasie
poszczególnych elementów systemu, tak by straty
czasu podczas procesu wytwórczego były jak
najmniejsze - realizowane przy użyciu
harmonogramów.

Prawo optymalnej produkcji



Prawo optymalnej produkcji – dla każdego zakładu, maszyny

czy robotnika istnieje zawsze ściśle określona granica

wydajności, przy której koszt na jednostkę jest najmniejszy.



Badania nad zależnością między kosztem własnym, a

wydajnością w jednostce czasu doprowadziły Adamieckiego

do wniosku, że „zachodzi odwrotnie proporcjonalna

zależność pomiędzy wzrostem wielkości produkcji danego

zakładu, a kosztem na jednostkę produkowaną, przy czym

dla każdego zakładu istnieje zawsze pewna ściśle określona

granica wydajności, przy której koszt na jednostkę jest

najmniejszy”.

Reguła przekory



Le Chatelier sformułował zasadę
bezwładności znaną powszechnie jako
„reguła przekory” mówiąca o tym, że jeżeli
na jakiś układ w stanie równowagi zadziała
czynnik zewnętrzny to w układzie tym „w
odpowiedzi” zajdą procesy zmniejszające
wpływ tych czynników.



Regułę przekory na grunt nauki zarządzania
przeniósł Karol Adamiecki określając ją
mianem prawa przeciwdziałania, brzmi
ono: każda zmiana rodzi opór.



prawo podziału pracy i wynikająca z tego
prawa reguła specjalizacji; (A.Smith)



prawo koncentracji – istotą jest łączenie
wysoce wyspecjalizowanych komórek w celu
wspólnego działania (F.Taylor)



Adamiecki jako pierwszy zastosował metodę
chronometrażu. W wyniku swoich badań
stwierdził, że głównym powodem strat czasu
w procesie produkcji jest brak uzgodnienia
poszczególnych operacji.



Chronometraż - jest to ustalenie czasu
potrzebnego na wykonanie pracy w
określonych warunkach techniczno-
organizacyjnych na podstawie określonej
liczby pomiarów czasu.

Źródła



Alojzy Czech „Karol Adamiecki współtwórca
naukowej organizacji”



A.Czech, Z. Martyniak „Karol Adamiecki życie
i dzieło”



www.wikipedia.org



www.mfiles.pl (Encyklopedia Zarządzania)

Zbigniew Martyniak

 
Prof. Zbigniew Martyniak urodził się 21 lutego 1936 r.
w Lublinie (zm. 7 września 2002 r.) w rodzinie
prawnika i nauczycielki szkół średnich. Szkołę
podstawową i Liceum Ogólnokształcące im. St.
Staszica ukończył w Chrzanowie. W latach 1953 - 1958
studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie,
zdobywając tytuł magistra ekonomii z oceną bardzo
dobrą. Bezpośrednio po studiach pracował jako starszy
inspektor planowania w Instytucie Badań Jądrowych w
Krakowie. W 1960 r. dostał stanowisko kierownika
działu studiów i organizacji w Krakowskich Zakładach
Przemysłu Odzieżowego uznawanym za
przedsiębiorstwo wzorcowe w tamtym okresie. W rok
później został przeniesiony do Południowych Zakładów
Skórzanych w Chełmku gdzie objął stanowisko
kierownika działu organizacji i analiz ekonomicznych.
Opublikował ponad 500 artykułów i ponad 30
monografii naukowych oraz podręczników i skryptów.
Jako wybitny publicysta Profesor Zbigniew Martyniak
pełnił liczne funkcje w komitetach redakcyjnych
i radach programowych czasopism naukowych.

Pod koniec 1963 r. powrócił do pracy w Krakowskich Zakładach
Przemysłu Odzieżowego jako kierownik działu rekonstrukcji
organizacyjno - technicznej branży odzieżowej w okręgu krakowskim.
W tymże roku zaczął starać się o doktorat, a w 1964 r. został
zatrudniony w Akademii Ekonomicznej w Krakowie jako starszy
asystent. W 1968 roku obronił pracę doktorską ,,Zastosowanie badań
operacyjnych do rozwiązywania zagadnienia wykorzystania tkanin w
przemysłowym procesie rozkroju.’’. Habilitował się w 1973 broniąc
pracę ,,Modele metod stosowanych w badaniach organizatorskich.”.
Profesorem zwyczajnym został w 1987 r. W ciągu 38 lat pracy w
Akademii Ekonomicznej w Krakowie przeszedł przez wszystkie
szczeble awansu. Główne kierunki zainteresowań naukowych
to wartościowanie pracy, metodologia organizacji i zarządzania,
historia myśli organizatorskiej. Wraz z zespołem specjalistów (m.in.
Królikowski, Nehring) opracował uniwersalną metodą wartościowania
pracy UMEWAP – 85. Kierował także zespołem (Czajka, Kaczmarczuk
i Nehring), który zmodyfikował tą metodę, w rezultacie czego
powstała metoda UMEWAP – 85 P.

UM
EW
AP
85P

Metoda UMEWAP 85P jest jedną z najbardziej znanych i często stosowanych
metod wartościowania pracy. Metoda ta została opracowana przez zespół
specjalistów kierowany przez prof. Z. Martyniaka. Została zaprojektowana jako
metoda uniwersalna - da się ją zastosować zarówno dla wyceny stanowisk
kierowniczych jak i zwykłych pracowników. UMEWAP 85P była konstruowana
jako wzorzec dla przedsiębiorstw chcących wykorzystać analityczne metody
wartościowania pracy do budowy systemów wynagrodzeń.
Podstawowe założenia metody UMEWAP 85P są następujące:
jasność i zrozumiałość metody dla przeciętnego pracownika,
jednoczesne uwzględnienie w metodzie: światowego dorobku z zakresu
wartościowania pracy oraz realiów krajowych.
Metoda UMEWAP 85P składa się z dwóch zasadniczych elementów:
układu kryteriów syntetycznych i elementarnych oraz odpowiadającymi im
,,wagami"(maksymalne noty punktowe) tzw. kluczy analitycznych,
ułatwiających ocenę punktową stanowisk ze względu na poszczególne kryteria
wartościowania.
UMEWAP - 85 P jest metodą efektywnie wdrażaną w wielu polskich
przedsiębiorstwach. W praktyce - optymalne dostosowanie tej metody do
danego przedsiębiorstwa jest żmudne i długotrwałe oraz wymaga sporej wiedzy
fachowej. Metoda UMEWAP może być z powodzeniem stosowana w małych i
średnich przedsiębiorstwach - gdzie świetnie sprawdza się jako podstawa
budowy systemu premiowania. Niewątpliwą zaletą wzorca metody UMEWAP -
85 P jest jej nieskomplikowanie i uniwersalność. Najnowsza modyfikacja to
UMEWAP 2000.

U

M

E

W

A

P

8

5

OS
IĄ
GN
IĘC
IA I
NA
GR
OD
Y

Od 1996 r. do 1999 był członkiem Senatu, a w latach
1996-98 przew. Senackiej Komisji do spraw Badań
Naukowych.
Za swoją działalność naukowo-dydaktyczną otrzymał
wiele nagród i odznaczeń państwowych. Otrzymał m.
in.: Srebrny Krzyż Zasługi (1976), Krzyż Kawalerski
Orderu Odrodzenia Polski (1984), Krzyż Oficerski
Orderu Odrodzenia Polski (1998), Medal Komisji
Edukacji Narodowej (1988), Medal im. Karola
Adamieckiego (1985) oraz Nagrody Ministra Edukacji
Narodowej i Sportu, a także wielokrotnie nagrody
Rektora Akademii Ekonomicznej w Krakowie.
Profesor Zbigniew Martyniak pełnił również
zaszczytne funkcje w krajowych gremiach i
komitetach naukowych. Przez cztery kadencje był
członkiem, a w latach 1998 - 1999 przewodniczącym
Sekcji Ekonomicznej Centralnej Komisji do spraw
Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Pełnił funkcję
członka Prezydium Komitetu Nauk Organizacji i
Zarządzania PAN, a od roku 1999 zastępcy
przewodniczącego tego Komitetu. Był przez dwie
kadencje z-cą przewodniczącego, a od 1997 r. był
przewodniczącym Głównej Rady Naukowej
Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa.
W latach 1990 - 1994 i od roku 1998 był członkiem
Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej i
Sportu.

Alfred Czermiński

Emerytowany profesor nauk ekonomicznych w zakresie nauk o zarządzaniu. Od
początku swojej działalności naukowej związany z Wydziałem Zarządzania
Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie pełnił m.in. funkcję dziekana. To właśnie on
utworzył na ww. wydziale Instytut Organizacji i Zarządzania. Twórca pierwszej
niepublicznej szkoły wyższej w województwie pomorskim – Wyższej Szkoły
Administracji i Biznesu w Gdyni. Jeden z pionierów nauki o organizacji i zarządzaniu
w Polsce. Honorowy członek Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN. Należy
do grona najwybitniejszych polskich naukowców zajmujących się problematyką
organizacji i zarządzania. Działalność badawcza profesora Czermińskiego
skoncentrowana jest w trzech nurtach i dotyczy: ekonomiki i organizacji
przedsiębiorstw, teorii organizacji, teorii i praktyki zarządzania. W każdym z tych
nurtów profesor osiągnął dorobek, który odegrał ważną rolę w kształtowaniu się tych
dyscyplin naukowych i akademickich w Polsce. Oprócz własnej pracy naukowej,
wyróżniającej się licznymi publikacjami (22 książki, podręczniki i skrypty – książki
jego autorstwa tłumaczone były także na języki obce), dużą liczbą artykułów i
referatów napisanych i wygłoszonych w Polsce i za granicą (Niemcy, Holandia,
Szwecja, Wielka Brytania), profesor inspirował i organizował rozległe badania
naukowe Instytutu.
Profesor Czermiński był jednym ze współinicjatorów powstania w Polsce nowej
dyscypliny pod nazwą teoria organizacji i zarządzania i jej wprowadzenia do
programów nauczania na poziomie wyższym, akademickim. Był także organizatorem
trwającego nieprzerwanie od ponad 30 lat Studium Podyplomowego Organizacji i
Zarządzania (obecnie nosi ono nazwę Szkoły Zarządzania). W okresie swojej pełnej
aktywności zawodowej profesor pełnił wiele wybieralnych funkcji.

OD
ZN
AC
ZE
NI
A I
NA
GR
OD
Y

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Partyzancki
Odznaka Grunwaldu
16 października 2003 prof. A. Czermiński, otrzymał tytuł doktora honoris causa
Uniwersytetu Gdańskiego. Profesor został doceniony jako jeden z prekursorów
nauki o organizacji i zarządzaniu w powojennej Polsce. . Wielu wypromowanych
przez niego doktorów osiągnęło wysoką pozycję w gospodarce i biznesie, a
kilku z nich pracuje jako uznani eksperci w organizacjach międzynarodowych.

SO
PO
CK
A
SZ
KO
ŁA
ZA
RZ
ĄD
ZA
NI
A

Sopocka Szkoła Zarządzania – formacja intelektualna ekonomistów pomorskich,
której wyróżnikami są od lat 60’: koncentracja na praktycznych aspektach
zarządzania organizacjami i unikanie odniesień ideologicznych i politycznych.
Przedstawiciele Szkoły łączą psychospołeczne aspekty funkcjonowania organizacji z
elementami strukturalnymi, a od lat 80’ również strategii zarządzania. Połączenie w
całość różnych nurtów wiedzy jest uwzględnione w klasyfikacji dziedzin naukowych
w Polsce, w tym nauk o zarządzaniu.
Pierwsza generacja
Początki Szkoły można datować na koniec lat 60' XX wieku i łączyć z osobą prof.
Alfreda Czermińskiego, który był wówczas dyrektorem Instytutu Organizacji i
Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego i mentorem młodych pracowników nauki.
Środowisko to nabrało pełnej dojrzałości w połowie lat 80' XX w., kiedy znaczna
część jego uczestników ugruntowała swoją pozycję naukową lub uzyskała sukces w
dziedzinie szkoleń menedżerskich i doradztwa organizacyjnego.
Druga generacja
Nowa generacja Szkoły formowała się od ok. połowy lat 80' XX wieku. Funkcję lidera
przejął po prof. Alfred Czermińskim przejął prof. Bogdan Nogalski. Przedstawiciele
drugiej generacji weszli w fazę dojrzałości intelektualnej w latach 90', "na fali"
uwolnionej gospodarki. .
Dorobek
Materialny dorobek Szkoły obejmuje szereg publikacji książkowych, programów
badawczych i cykli artykułów z dziedzin: zarządzanie strategiczne, organizacji i
zarządzania, jak również metodologii nauki. Od 1995 wyróżniającą osią
specjalizacyjną Szkoły jest tematyka zarządzania holdingami, grupami
kapitałowymi, strukturami kooperacji gospodarczej i metody scenariuszowe i
portfelowe.
Organizacja
Środowisko nie jest zinstytucjonalizowane, zaś jego przedstawiciele grupują się
głównie w Instytucie Organizacji i Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego oraz
Wyższej Szkole Administracji i Biznesu im. E.Kwiatkowskiego w Gdyni

JAN
ZIELENIEWSKI

( 1901 - 1973 )

NAUKA..? TAK JA TEŻ MUSIAŁEM SIĘ UCZYĆ.



1911 – 1918 uczęszczałem do III Gimnazjum w Krakowie
( klasę IV gimnazjalną odbyłem we Wiedniu )



1919 – 1920 odbyłem Kurs Abiturientów Akademii Handlowej
w Krakowie



1920 – 1923 studiowałem filozofię na Uniwersytecie
Jagiellońskim



1923 napisałem pracę doktorską "Fikcja u H. Vaihingera i D.
Hume'a„



1926 odbyłem Prywatny kurs naukowej organizacji pracy
Piorkowsky'ego w Berlinie



1956 zostałem mianowany na samodzielnego pracownika nauki



1958 utworzyłem Pracowni Ogólnych Problemów Organizacji
Pracy PAN w Warszawie



1961 zacząłem wydawać „Materiały Prakseologiczne”, a od
1966 „Prakseologię”



1966 uzyskałem tytuł profesora zwyczajnego

DZIAŁANIA ZBROJNE, W KTÓRYCH
BRAŁEM UDZIAŁ:



VI – XI.1920 brałem udział w wojnie polsko-
bolszewickiej



V – VI.1921 walczyłem w III Powstaniu Śląskim



1939 podczas Kampanii Wrześniowej byłem
Porucznikiem 3 Pułku Ułanów



1939 – 1943 byłem jeńcem oflagów Arnswalde, Gross
Born, Osterode oraz Dössel, z którego uciekłem



1943 – 1945 walczyłem w konspiracji w Armii
Krajowej jako Porucznik

PYTANIE – CO TAKIEGO ZROBIŁEM,

ŻE MUSICIE SIĘ O MNIE UCZYĆ?

OTÓŻ JESTEM TWÓRCĄ PRAKSEOLOGICZNEJ TEORII

ORGANIZACJI I PRZYCZYNIŁEM SIĘ DO JEJ WYODRĘBNIENIA

JAKO SAMODZIELNEJ DYSCYPLINY NAUKOWEJ!

GŁÓWNE OBSZARY DZIAŁALNOŚCI
NAUKOWEJ:



Koncentracja produkcji



Organizacja rachunkowości



Rozliczenia międzynarodowe



Ekonomika i organizacja handlu
zagranicznego



Prakseologiczna teoria organizacji



Organizacja badań naukowych

CZYM JEST WIĘC TA PRAKSEOLOGIA?



Pochodzi od greckich słów prksis, prkseos
‘praktyka, czynność’ + lógos ‘nauka’



Nauka zajmująca się normami i zasadami
sprawnego i skutecznego działania



Odnosi się do wszelkich form świadomego i
celowego działania, konstruuje, uzasadnia
wskazówki i postulaty dotyczące podnoszenia
jego sprawności.



Bada tez uwarunkowania sprawności działań ,
zajmuje się ich podziałem i charakterystyka z
punktu widzenia skuteczności.

TADEUSZ KOTARBIŃSKI BYŁ MOIM MISTRZEM.

TO DZIĘKI NIEMU ZAJĄŁEM SIĘ PRAKSEOLOGIĄ.

W SWOJEJ NAUKOWEJ DZIAŁALNOŚCI STWORZYŁEM ŁĄCZNIE 240

PUBLIKACJI, Z KTÓRYCH NAJPOPULARNIEJSZE TO:

Dziękujemy za uwagę!



Informujemy, że w wyniku przygotowania prezentacji nie
ucierpiały żadne skarpetki! Zresztą mówią same za siebie