Polscy przedstawiciele myśli organizacyjnej i ich wkład w rozwój światowej myśli ekonomicznej
K. Adamiecki - najwybitniejszy przedstawiciel naukowego zarządzania w Polsce, uwagę swoją skoncentrował na racjonalizacji pracy zespołowej, racjonalizacji współdziałania. W 1903r. wygłosił prawo harmonii oraz przedstawił graficzną metodę analizy i planowania pracy zespołowej - harmonogram. Adamiecki wyciągnął wnioski, że przyczyną zbyt niskiej wydajności pracy nie była zła praca robotników, ale nierównomierny podział czynności, skutkiem czego było przeciążenie jednych robotników i brak pracy dla innych. Adamiecki jako jeden z pierwszych zajął się zagadnieniem czasu i jego wartości w procesie produkcji. On właśnie wysunął teorię, ze to czas jest najdroższym materiałem używanym w przemyśle. Sformułował on też, na podstawie analizy zależności kosztów jednostkowych od wydajności, prawo optymalnej produkcji, głoszące, że dla każdego zakładu, maszyny, robotnika istnieje zawsze ściśle określona granica wydajności, przy której koszt na jednostkę jest najmniejszy.
T. Kotarbiński - prakseolog, twórca nauk o sprawnym działaniu organizacji, inaczej mówiąc o usprawnieniach w organizacjach. Wygłosił on teorię dotyczącą racjonalności reagowania organizacji w procesie przystosowawczym do otoczenia, celem usprawnienia jego działalności, opierając się na posiadanych informacjach, wiedzy i umiejętności przewidywania. Kryteria przystosowawcze dzieli się na:
przystosowania czynne: zmiany spowodowane lub świadomie wywoływane przez członków organizacji, są one celową i z reguły zaplanowaną odpowiedzią kierownictwa organizacji na zaobserwowane obniżenie realizacji celów organizacji
przystosowania bierne: polegają na stwierdzeniu występowania zakłóceń w funkcjonowaniu organizacji i podjęciu działań amortyzujących wpływ otoczenia bądź drobnych zmian
Zgodnie z przyjętym założeniem, istotą usprawnień zawsze musi być działanie, u podstaw którego leży racjonalność metodologiczna oraz dążenie do spełnienia oczekiwań otoczenia w takim zakresie i poziomie, jakie ono wyznacz dla współpracujących z nim organizacji.
T. Pszczółkowski - kontynuator nurtu prakseologicznego, a więc nurtu o sprawnym działaniu jednostki i zespołu. Dokonał on obserwacji funkcjonowania administracji, która to dostarczyła niektórym teoretykom organizacji i zarządzania, bodźców do stworzenia tzw. satyrycznej teorii organizacji i wielu różnych praw dotyczących życia organizacyjnego, które są dla wielu kierowników wartościowym źródłem informacji niebezpieczeństw organizacyjnych.