Squatting-

charakterystyka

zjawiska

Squaty, czyli opuszczone

pustostany
zagospodarowane przez
swoistą grupę społeczną
zwaną squatersami, są
spotykane praktycznie w
każdym większym mieście
Europy. Najwięcej jest ich
w Barcelonie, bo aż około
stu. Ogromną ich ilość
można znaleźć także w
Londynie.

Wiek mieszkańców oscyluje w

granicach 19-30 roku życia.

Squatersi to bardzo często

studenci. Najpopularniejszą wśród

nich formą zarobku są prace

dorywcze, takie jak na przykład

zbieractwo materiałów wtórnych.

Oprócz mieszkania łączą ich

wspólne idee oraz działalność na

polu kultury alternatywnej. Na

squacie nie panują luksusowe

warunki. Wodę przynoszą z

pobliskich stacji benzynowych lub

myjni samochodowej, na imprezy

uruchamiają agregat

prądotwórczy, na co dzień zaś

biorą kąpiel i robią pranie u

znajomych.

„Chcemy tylko sPOKOJU!”

Oprócz niewiedzy, do społecznej

niechęci i podejrzliwości przyczynia
się zapewne fakt, iż squatting,
zarówno w Polsce, jak i w innych
państwach, jest nielegalny. Jest to
kwestia budząca największe
kontrowersje. Wprawdzie
zajmowane budynki zostały
niegdyś porzucone i zapomniane
przez swoich właścicieli, często
jednak zdarzały się sytuacje, gdy
po pewnym czasie ktoś dopomniał
się o swoje prawo własności, co
oznaczało wyprowadzkę.

„Squatting stylem życia”

Squatersi stanowią zżytą społeczność, utrzymują
kontakty w całej Europie, co znacznie ułatwia
podróżowanie. Wiele osób wyjeżdża za granicę na
stałe, gdzie najczęściej kontynuują squaterski styl
życia. Ludzie są tam bardziej życzliwi, a na
squatach panują istne luksusy, do czego przyczynia

się

ogólny poziom życia w państwach zachodnich. W
Szwajcarii na przykład na śmietnikach można znaleźć
rzeczy wprost niewiarygodne – między innymi lekko
uszkodzony wysokiej jakości sprzęt RTV, którego
naprawa zwykłym ludziom po prostu się nie opłaca.