Materiały izolujące



Na pewnych etapach wykonawstwa
protetycznego zachodzi
konieczność odizolowania
materiałów od siebie jak np. gips
od akrylu w czasie polimeryzacji
protez, wycisk gipsowy od modelu
gipsowego lub dwóch powierzchni
metalu łatwo topliwego w różnego
typu matrycach.

Izolacja formy gipsowej ma na
celu:



- zapobieżenie penetracji

monomeru w głąb szczelin modelu

gipsowego i polimeryzacji w tych

miejscach, co doprowadziłoby do

chropowatości pow. protezy i

adhezji gipsu do pow. protezy



- zapobieżenie przenikaniu wody do

polimeryzującej masy akrylowej od

str. formy modelowej

Materiały izolacyjne można
podzielić na dwie grupy:

1.

Izolatory gipsu-

woda, wodny

roztwór mydła, szkło wodne,

materiały błonotwórcze, preparaty

silikonowe, oliwa, wazelina

2.

Izolatory metali-

talk, sadze,

tlenki metali, sproszkowana kreda,

oliwa, lakiery izolujące

WODA



To najprostszy materiał izolacyjny.



Używana głównie do izolowania gipsu.



Woda wypełniając drobne porowatości

wycisku gipsowego utrudnia połączenie

się dwóch elementów gipsowych.



W celu izolacji należy gips moczyć w

wodzie do momentu aż przestanie by

wchłaniana.



Model po wyjęciu powinien być mokry

przez ok.5 min.



Jest to dobra forma izolacji, ponieważ nie

zaciera obrazu pola protezowanego, jednak

wycisk jest dość trudno usunąć z modelu.

WODNY ROZTWÓR MYDŁA



Jest lepszym materiałem izolacyjnym.



Do 5% roztworu zanurza się wyciski
gipsowe.



Na pow. wycisku powstaje warstwa
mydła, która zakleja pory gipsowe,
woda zaś wsiąka do wycisku.



Wycisk po odizolowaniu należy dobrze
spłukać strumieniem zimnej wody,



pozostałe w zachyłkach mydło
spowoduje zatarcie prawidłowego
kształtu modelu.

SZKŁO WODNE

Jest to wodny 20-25% roztwór krzemianu sodu lub

potasu

(K

2

SiO

3

lub Na

2

SiO

3

).Sole te łatwo rozpuszczają się

w wodzie. Szkło wodne powstaje przez:
-stopienie dwutlenku krzemu z mocnymi zasadami

2NaOH+ SiO

2

Na

2

SiO

3

+ H

2

O

-stopienie dwutlenku krzemu z węglanami

potasowców

K

2

CO

3

+SiO

2

K

2

SiO

3

+ CO

2

Szkło wodne używane jest do:

-zwiększania twardości gotowych modeli
gipsowych
-izolacji wycisków gipsowych
-izolacji modeli gipsowych w czasie
polimeryzacji
-jako klej mineralny
-jako lepiszcze w specjalnych masach
ogniotrwałych

MATERIAŁY BŁONOTWÓRCZE

Znane są trzy preparaty błonotwórcze:
- Selax (produkcji amerykańskiej) oparty na bazie

kazeiny

- Izodent (produkcji czechosłowackiej)
- Izolit ( produkcji polskiej)



Izodent i Izolit oparte są na solach kw. algowego.

Są gotowymi płynami. Stabilizowane środkiem

bakteriobójczym- formaliną. Gotowymi

składnikami preparatów są rozpuszczalne sole

kw. algowego, które w momencie kontaktu z

gipsem tworzą nierozpuszczalną błonę alginianu

wapnia.

Zadaniem ich jest wygładzenie powierzchni

gipsu i utworzenie warstwy izolacyjnej.

Sealx oparty jest na białku mleka krowiego-kazeinie.
Wystepuje w postaci proszku , który należy rozrobić z
wodą.Jest bezbarwny.

Izolując modwele należy pamiętać o tym, aby do
butelki z izolatorem na bazie kwasu algowego nie
wpadły odłamki gipsu, ponieważ doprowadzą one do
ścięcie alginianu.
Izolowany model powinien być czysty, gdyż izolator
nie pokryje tłustych powierzchni.
Należy usunąć izolator z elementów które będą
łączyły się ze sobą chemicznie.

Istnieją jeszcze izolatory, zapobiegające osadzeniu
się gipsu na zębach akrylanowych podczas
polimeryzacji-Dentalex-lak

-OLIWA I WAZELINA
-TALK –

jest to hydrokrzemian magnezu.W

przyrodzie występuje jako:
-łupek talkowy
-steatyt
Twardość talku wynosi 1 w skali Mosha. Wystepuje w
barwach białej i zielonkawej. Służy do odizolowania
metalu od metalu

NIE JEST WOSKIEM

-SADZE, TLENKI METALI ,KREDA

MATERIAŁY ŚCIERNE

Służą do

ŚCIERANIA i POLEROWANIA

Ścieranie (Szlifowanie)

- jest obróbką

mechaniczą z utratą materiału.

Polerowanie

- wygładza powierzchnię i

nadaje lustrzany połysk.

Do szlifowania używamy różnego rodzaju kamieni i
tarcz:
-diamentowych
-karborundowych
-korundowych na podłożu gumowym lub ebonitowym
-z nacięciami krzyżowymi ze spiekanego węglika

Są one różnych rozmiarów i o różnym nasypie.
Kamienie szlifierskie składają się z nasypu – jest to
zasadniczy materiał ścierny, oraz ze spoiwa czyli
substancji wiążącej. Jeśli spoiwo jest za słabe w
stosunku do nasypu to dochodzi do obsypywania się
nasypu w czasie obróbki mechanicznej. W przypadku
zbyt mocnego lepiszcza, nasyp wyłamuje się.

Szlifowanie

można podzielić na:



wstępne

( zgubne) polega na usunięciu

nadmiaru materiału i wygładzeniu

nierówności. Usunięcie liścia, korekta

kształtu protezy.



kształtujące

ma za zadanie nadanie

protezie właściwy kształt.



wykańczające

ma na celu

usunięcie( wygładzenie) znacznych rys

pozostawione przez frezy w poprzednich

etapach pracy.

Diament



Jest najczystszą postacią węgla poznany ponad 1000
lat temu



Czysty diament jest to przekrystalizowany węgiel. Na
skutek działania dużego ciśnienia na magmę
uwięzioną pod zastygniętą lawą.



Twardy, błyszczący diament jest odmianą grafitu,
węgla drzewnego, węgla kamiennego lub sadzy z
kominów.



W protetyce w postaci: kamieni, tarcz, separatorów i
wierteł.



Najbardziej efektywne w szlifowaniu



Tylko do twardych materiałów



Twardość odpowiada twardości węglika boru



Istnieją dwie odmiany: braziylijska ( używana w
technice) i afrykańska(jubilerska)

Korund



Krystaliczna postać tlenku glinu Al

2

O

3



9 w skali Mohsa (twardy o zwartej
budowie)



Spotykamy w 3 postaciach



Korund w bryłach



Korund krystaliczny



Piasek korundowy



W protetyce używany jest na tarcze
szlifierskie, kamienie, papier ścierny
oraz jako drobna frakcja do piaskarek.

Karborund



Syntetycznie otrzymywany węglik

krzemu SiC



Powstaje podczas redukcji

dwutlenku krzemu węglem w piecu

elektrycznym 2000C/36h



W stanie czystym jako bezbarwny

kryształ



Twardość bliska diamentu



Ostre krawędzie karborundu bez

trudu ścierają obrabiany materiał

Pumeks



Produkt pochodzenia wulkanicznego- jest
to gwałtownie stygnąca w morzu lawa
wulkaniczna



Mieszanina różnych krzemów



Sproszkowany pumeks z domieszką wody
ma postać gęstej papki, doskonale nadaje
się do szlifowania wykańczającego na
filcach lub twardych szczotkach.



Wygładza powierzchnie akrylowe, lub
metalowe powierzchnie żujące koron.

Polerowanie-wygładzanie

-Polerowanie podnosi odporność materiału na wpływy
chemiczne,
-nadają protezie estetyczny wygląd,
-likwidacja wszelkich zachyłków i porów, które mogłyby
być miejscami retencyjnymi dla resztek pokarmowych.

Szorstka, chropowata powierzchnia może drażnić błonę
śluzową, powodując odczyny zapalne

Polerowanie dzielimy na:

-polerowanie w bębnach
-krążkami obrotowymi
-polerowanie elektrolityczne

Pasty polerskie



Pasty do polerowania służą do

polerowania metali akryli itp.



Skład:

- substancja podstawowa- ścierna,

- substancja wiążąca będąca

jednocześnie substancją

plastyczną (tłuszcz stały- łój,

parafina, stearyna, wosk, oleje

mineralne).



Postacie:

- mazista

- półpłynna

-stała (bryły o kształcie

walców, stożków, ostrosłupów)

Przy polerowaniu pastami powleka się

nimi

filce lub twarde szczotki.

Pasty do polerowania

W protetyce używamy na ogół pasty stałej

uformowanej w bryły o kształcie walców ,

stożków lub ostrosłupów.



Pasty czerwone (do metali kolorowych np.

złota) zawierają tlenek żelazowy Fe

2

O

3

/

tlenek ołowiowy Pb

2

O

3



Pasty zielone (do stali i stopów chromowo

-niklowych i chromo-kobaltowych) zawierają

tlenek chromowy Cr

2

O

3

nadający im kolor.



Pasty jasnoróżowe na bazie tlenku glinu do

polerowania mas akrylanowych

Pasta do polerowania na
sucho.
  Pasty te są związane
woskiem i umożliwiają
czystą i w dużym stopniu
bezpyłową pracę. Nie
zawierają kwarcu
szkodliwego dla zdrowia.
Pasta zielona - polerowanie
końcowe metali
szlachetnych

Pasta czerwona
Zawiera róż polerski.
Do metali jak złoto, mosiądz,
brąz, miedź i inne metale
kolorowe
Polerowanie mechaniczne lub
ręczne

Pasta polerska

  przeznaczona do polerowania wstępnie wygładzonych

powierzchni

  może być stosowana do polerowania detali wykonanych z

żywic akrylowych oraz metali.

POLEROWANIE ELEKTROLITYCZNE

Jest coraz szerzej stosowane. Jest to polerowanie
anodowe-zjawiska przebiegające na anodzie na
skutek przepływu prądu elektrycznego przez
elektrolit, silnej polaryzacji i odpowiedniego rozkładu
gęstości prądu.

W wyniku tego procesu dochodzi do rozpuszczenia
wierzchołków nierówności powierzchni anody,
ponieważ błonka anodowa rozkłada się nierówno i
jest grubsza na zagłębieniach, a cieńsza na
wgłębieniach.

Takie ułożenie błonki zapewnia zabezpieczenie i tak
już zagłębionych powierzchni a wyrównanie tych
wystających.

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA PRZEBIEG
POLEROWANIA ELEKTROLITYCZNEGO

-skład elektrolitu
-warunki prądu
-temperatura elektrolitu
-mieszanie elektrolitu
-czas trwania procesu
-stopień obróbki przygotowawczej
-obróbka termiczna i odtłuszczenie

ELEKTROLIT powinien być
-wysoką zdolność polerującą
-trwały
-nie działać trawiąco na przedmiot polerowany
-być czynny w możliwie niskich gęstościach prądu i
przy niskim napięciu
-być bezpieczny i wygodny w użyciu.

Mamy trzy zasadnicze elektrolity:

- na bazie kwasu fosforowego i gliceryny-
napięcie od 2-25V
- na bazie kwasu siarkowego i cytrynowego-
napięcie od 2-25V
- na bazie kwasu nadchlorowego i octowego-
wymagaja źródła prądu o napięciu 40-220V