Metoda Brunkow

O metodzie:

Metodę tę opracowała Roswitha Brunkow w

połowie lat 80 XX w. Opiera się ona na

wykorzystaniu synergii mięśniowych –

wstępujących i zstępujących. Polega to na

uaktywnieniu taśm mięśniowych w miejscu

bezpośredniego sąsiedztwa przyczepu

końcowego jednego mięśnia lub grupy

mięśniowej spełniającej podobną funkcję z

przyczepem następnych mięśni oraz bliskim

położeniem ośrodków sterujących ruchami

sąsiednich odcinków ciała, zlokowalizowanych w

OUN.

Synergie mięśniowe:

Synergie dzielimy na:



Wstępujące

– zdaniem autorki rozpoczynają się na

grzbietowej stronie palców stóp, poprzez przednie

części podudzi i ud, krzyżują się ze sobą na wysokości

pępka, przechodzą przez przednio-boczne części klp,

przednio-przyśrodkowe strony przeciwnych kkg a

kończą się na wewnętrznych stronach ręki.



Zstępujące

– występują po stronie grzbietowej ciała,

rozpoczynając się na prostownikach palców ręki,

przebiegając grzbietowymi częściami kkg i górnej

części tułowia, krzyżują się na wysokości przejścia

krzyżowo-lędźwiowego i przechodząc na przeciwne

kkd przez udo i podudzie do strony podeszwowej stóp.

Synergie mięśniowe:

Synergie wstępujące Synergie

zstępujące

Diagnostyka:

W badaniu najważniejsza jest ocena siły mięśniowej,

zakresu ruchomości a także zdolność do przyjmowania

ściśle określonej pozycji wyjściowej

. Polega to na

ocenieniu, czy pacjent może ustawić kkg górne w

zgięciu i odwiedzeniu, w pozycji pośredniej między

rotacją zewn. a wewn. w stawach ramiennych (oś długa

k. ramiennej znajduje się w przedłużeniu grzebienia

łopatki). Stawy łokciowe powinny być w lekkim zgięciu.
Stawy dystalne ustawione w wyproście (st. śródręczno-

paliczkowe i promieniowo-nadgarstkowe) z

jednoczesnym lekkim zgięciem w st. między

paliczkowych bliższych i dalszych. Wygląda to tak jakby

w dłoniowej części była umieszczona piłeczka tenisowa.

Diagnostyka:



Ustawienie kończyn dolnych wygląda

podobnie. St. Biodrowe ustawione są w

lekkim zgięciu i odwiedzeniu, w pozycji

pośredniej między rotacjami. Stawy

kolanowe w lekkim zgięciu, skokowo-

goleniowe w pełnym wyproście a stawy

palców stóp w zgięciu.



Jeśli pacjent nie jest w stanie przyjąć

opisanych powyżej pozycji kończyn górnych

i dolnych, terapeuta ustawia je biernie.

Diagnostyka:

Wskazania wg. autorki:



Niedowłady i porażenia OUN, dziecięce

porażenie mózgowe, kręcz szyi,

choroba Parkinsona, bóle dolnego

odcinka kręgosłupa, skoliozy.



Jedynym przeciwwskazaniem jest

niewydolność krążeniowo-oddechowa.

Terapia:

Terapia przebiega w pewnych etapach:



Ustawienie pozycji wyjściowej

– gdy terapeuta chce uzyskać

napięcie jednostronne, po stronie gdzie nie należy wzmacniać

mięśni (np. strona wklęsła w przypadku skolioz). Stawy

pośrednie ustawia się w pełnym zgięciu – dla zablokowania

przepływu synergii.



Rozpoczęcie ćwiczenia

– następuje od części obwodowych

(stopa, ręka) do bliższych (zgięcie odcinka szyjnego, napięcie

mm. tułowia)



Maksymalne oporowanie

– izometryczna faza ćwiczenia,

bardzo ważna. Dla zwiększenia oporu pacjent może

przeciwstawiać sobie kończyny poruszając stawami bliższymi,



Powrót do pw

– rozluźnienie części bliższych, potem

obwodowych,



Odpoczynek

– rozluźnienie ciała

wu synergii.

Terapia:

Pojedyncze ćwiczenie:



Trwa kilkanaście sekund (z sześcio- lub

siemiosekundową fazą maksymalnego

oporowania),



Początkowo czas ćwiczeń to 5 minut

dziennie,



W późniejszym okresie czas zajęć w
ciągu dnia nie przekracza 20 minut,



Przerwy między powtórzeniami są

przeznaczone na ćw. oddechowe,

Terapia:

Gdy pojedyncze grupy mięśni są osłabione, Brunkow

zaleca stosowanie specjalnych ćwiczeń bodźcowania

ekstero- i proprioreceptywnego:



Krótkie, lekkie, szybkie rozcieranie na małej powierzchni

opuszkami palców,



Długie, lekkie, wolne rozcieranie na małej powierzchni

płasko ułożoną dłonią,



Długie lekkie, wolne głaskanie dużej powierzchni płasko

ułożoną dłonią,



Krótkie, mocne rozcieranie w kierunku dośrodkowym

pojedynczych pasm mięśniowych opuszkami palców i

kłębem kciuka,



Ucisk z jednoczesnym potrząsaniem w okolicy

przyczepów mm i więzadeł, za pomocą dwóch palców.