Kształcenie osób
dorosłych

Francja

Edukacja we Francji



System edukacji jest

scentralizowany,



Nadrzędną rolę spełnia

Ministerstwo Edukacji Narodowej,



Kraj jest podzielony na 27

okręgów szkolnych (akademii),

edukacja we Francji

Ogólne informacje

Przedszkola
Ecole maternelle



Przyjmują dzieci w wieku 2-6 lat,



Wskaźnik upowszechnienia

wychowania przedszkolnego jest
wysoki (97% wśród pięciolatków),



Edukacja jest bezpłatna i

nieobowiązkowa,



Realizują model szkolny.

Kształcenie obowiązkowe
Szkoła podstawowa
Ecole emementaire 6-11 lat



Nauka trwa 5 lat,



Istnieje podział na 3 cykle:



1. Przygotowawczy (CP),



2. Elementarny (CE1 oraz CE2),



3. Średni (CM1 oraz CM2),



98% dzieci rozpoczyna naukę

szkolną w 6roku życia

Szkoła średnia I stopnia

Colleges



Nauka trwa 4 lata, 11-15 lat



Istnieje podział na 2 cykle:



1. Obserwacji (klasa VI i V),



2. Orientacji (klasa III i II),



Program kształcenia obejmuje 9

przedmiotów obowiązkowych i
przedmioty fakultatywne

Szkoły średnie II stopnia:



Nauczanie długie – trwa 3 lata, ma
charakter ogólny lub techniczno-
zawodowy, kończy się uzyskaniem
matury i daje możliwość kontynuacji
nauki na studiach;



Nauczanie krótkie – trwa 2 lata, ma
charakter zawodowy, kończy się
przyznaniem świadectwa zawodowego;
istnieje też możliwość uzupełnienia
wykształcenia i zdania matury.

Szkolnictwo specjalne:



Uczniowie niepełnosprawni kształceni są
w modelu integracyjnym, włączani są do
szkolnictwa masowego.



W szkołach podstawowych
organizowane są klasy integracyjne, w
szkołach średnich sekcje programów
specjalnych,



Istnieją też szkoły specjalne, za które
odpowiada Ministerstwo Edukacji
Narodowej

Edukacja dorosłych



Pod pojęciem „edukacja dorosłych” lub
równoważnie używanym w naszym kraju
terminem „oświata dorosłych” rozumie się
„całokształt formalnych i nieformalnych procesów
kształcenia, stanowiących przedłużenie lub
uzupełnienie wykształcenia nabytego w szkołach,
jak również kształcenie praktyczne, któremu
dorośli zawdzięczają rozwój umiejętności,
wzbogacenie wiedzy, doskonalenie kwalifikacji
zawodowych czy nabycie nowych kwalifikacji oraz
wzbogacenie życia osobistego, a zarazem
możliwość brania udziału w socjalnym,
ekonomicznym i kulturalnym rozwoju
społeczeństwa”

Szkolnictwo wyższe

Rodzaje uczelni



Szkolnictwo wyższe we Francji obejmuje szereg
instytucji funkcjonujących równolegle, lecz
posiadających różną strukturę, różne warunki
wstępu, a przede wszystkim różne cele.



Usługi w zakresie kształcenia na tym poziomie
oferują trzy typy instytucji:



uniwersytety,



instytucje publiczne o charakterze
administracyjnym (établissements publics à
caractère administratif, EPA) podlegające
właściwym ministrom oraz prywatne instytuty



szkoły wyższe (instituts ou écoles supérieures
privés).

Warunki wstępu



Studia wyższe pod względem warunków
wstępu podzielone są na:



programy akademickie na uniwersytetach



(z wyjątkiem akademickich instytutów
technologicznych – instituts universitaires de
technologie, IUT), warunkiem wstępu na
które jest posiadanie świadectwa
maturalnego baccalauréat;



programy studiów w ramach CPGE, STS, IUT
oraz écoles spécialisées, gdzie o rozpoczęciu
nauki decydują procedury naboru studentów
oparte na systemie aplikacji.

Decydujące w procesie selekcji są:



rodzaj świadectwa maturalnego, które posiada
kandydat oraz oceny z ostatnich dwóch lat nauki w
lycée;



• grand écoles, najbardziej prestiżowe szkoły wyższe,
na które rekrutacja odbywa się na podstawie egzaminu
konkursowego, do którego uczniowie przygotowują się
podczas dwuletnich zajęć w klasach CPGE;



• programy studiów w instituts universitaires de
formation des maîtres (IUFM), t.j. instytucjach
szkolnictwa wyższego, administracyjnie związanych z
jednym lub dwoma uniwersytetami i oferujących
krótkie studia nauczycielskie w pełnym wymiarze, o
przyjęciu na które decydują procedury naboru
studentów posiadających już zazwyczaj dyplom
licencjata (licence).

Kwalifikacje



Wdrożenie "Reformy LMD (Licence-

Master-Doctorat)" w ramach
realizacji celów Procesu Bolońskiego
i dostosowywania struktury
francuskiego systemu szkolnictwa
wyższego do systemu europejskiego
prowadzi do powstania nowej
trójstopniowej struktury studiów
(licence-master-doctorat) na
poziomie szkolnictwa wyższego:

Kwalifikacje cd.



dyplomy uzyskiwane po dwóch latach studiów pomaturalnych (post-
baccalauréat), odpowiadających 120 punktom ECTS: dyplom w
dziedzinie technologii (DUT, diplôme universitaire de technologie),
tytuł dyplomowanego technika (BTS, brevet de technicien supérieur),
dyplom ukończenia studiów wyższych (DEUG, diplome d’études
universitaires générales), oraz dyplom w dziedzinie nauk ścisłych i
technicznych (DEUST, diplôme d’études universitaires scientifiques et
techniques). Dyplomy są wydawane jedynie na życzenie studenta jako
kwalifikacje pośrednie.



• dyplomy uzyskiwane po trzech latach studiów pomaturalnych (post-
baccalauréat), odpowiadającym 180 punktom ECTS: państwowy
dyplom w zakresie technologii specjalistycznych (DNTS, diplôme
national de technologie spécialisée), licence professionnelle oraz
licence;



dyplomy uzyskiwane po pięciu latach studiów pomaturalnych (post-
baccalauréat), odpowiadających 300 punktom ECTS: zawodowy
dyplom magistra; dyplom magistra w dziedzinie badań naukowych;



dyplomy uzyskiwane po ukończeniu studiów pomagisterskich (3-
letnich): dyplom doktora.

Kształcenie osób
dorosłych



We Francji dominuje



kształcenie zawodowe, ale

rozwinięte;



kształcenie ogólne ;



dla własnych zainteresowań,

Kształcenie osób dorosłych c.d.



Ze szkoleń zawodowych korzysta

¼ pracujących,



Najczęściej edukację dorosłych

organizują centra szkoleniowe,
Instytuty Wyższego
Wykształcenia, związki
zawodowe, Krajowe
Stowarzyszenie Edukacji
Zawodowej Dorosłych.

Kształcenie zawodowe dorosłych
c.d.



Wiele z tych instytucji - a

szczególnie wszystkie instytucje
publiczne - prowadzą zarówno
szkolenia dla pracowników w imieniu
pracodawcy, jak i szkolenia dla
specyficznych grup adresatów, np.
poszukujących pracy, pracowników
przeznaczonych do zwolnienia,
młodzieży bez kwalifikacji

zawodowych itp.

Instytucje te oferują następujące
typy kształcenia:



programy akademickie;



kursy przygotowujące (classes

préparatoires) do 'grandes
écoles' (CPGE), prowadzone w
lycées;



grandes écoles’’ (szkoły elitarne)



sekcje dla dyplomowanych

techników (sections de
techniciens supérieurs – STS);



écoles spécialisées

Publiczne Instytucje ds. szkolenia



AFPA - Stowarzyszenie ds. Szkolenia Zawodowego
Dorosłych



AFPA jest pierwsza tego typu instytucja we Francji.
Prowadzi ponad centrów szkoleniowych. Wydaje
wlasne dyplomy, uznawane za równoprawne



z dyplomami wydawanymi przez szkoły podlegle
Ministerstwu Edukacji



Narodowej. Zakres możliwych do uzyskania
kwalifikacji od robotnika po technika. Ośrodki
badan psychometrycznych AFPA



prowadza poradnictwo zawodowe dla dorosłych.



GRET A - Stowarzyszenie publicznych szkól
zawodowych

Publiczne Instytucje ds. szkolenia
c.d.



Wyższe techniczne szkoły średnie i szkoły zawodowe
(Liceum techniczne i Liceum zawodowe) należą do
Stowarzyszenia GRETA. Organizują szkolenia dla dorosłych.



Czynnie działają w dziedzinie organizowania ustawicznego

kształcenia osób aktywnych zawodowo.



CNAM - Krajowe Konserwatorium Sztuk Pięknych i Rzemiosła



Kursy prowadzone są w godzinach pracy i przybierają formę
ustawicznego kształcenia. Jeśli jednak kursy te są
podejmowane przez uczestników własnym czasie, po
godzinach pracy noszą nazwę rozwoju indywidualnego



(promotion sociale)



Prywatne instytucje szkoleniowe



Generalnie specjalizują się w prowadzeniu szkoleń w
różnych dziedzinach zawodowych.

Kształcenie zawodowe dorosłych



Francuskie zakłady pracy zatrudniające
więcej niż 10 pracowników przeciętnie
3,3% wynagrodzeń na rzecz szkolenia
swojego personelu,



Pracownicy przedsiębiorstw przeważnie
wysyłani są na różnego rodzaju kursy do
instytucji zewnętrznych prowadzących
szkolenia.



Rynek kształcenia ustawicznego jest
bardzo zróżnicowany i podzielony na
sektor publiczny i prywatny.

Doskonalenie, dokształcanie, samokształcenie, przekwalifikowanie,



Doskonalenie – proces systematycznego
aktualizowania, poszerzania i pogłębiania wiadomości i
umiejętności oraz sprawności ogólnych i zawodowych.



W przypadku doskonalenia zawodowego jest to proces
związany z wykonywanym zawodem, umożliwiający
stopniowe dochodzenie do mistrzostwa w zawodzie oraz
uzyskanie coraz wyższej pozycji społeczno-zawodowej.



Potrzeba doskonalenia wynika z rozwoju nauki i techniki,
z odczucia potrzeby bycia samodzielnym organizatorem
procesu.



Dokształcanie – to proces podwyższania kwalifikacji
formalnych a szczególnie proces teoretycznego dopełniania
kwalifikacji zawodowych, kończących się uznaniem
odpowiedniego świadectwa, dyplomu lub certyfikatu.



Doszkalanie prowadzone jest zazwyczaj przez odpowiednie
szkoły dla pracujących – na zasadzie łączenia nauki z pracą
zawodową. W przypadku ludzi niepracujących a w tym również
bezrobotnych, dokształcanie stwarza szanse dojścia do
nowego zawodu gwarantującego uzyskanie zatrudnienia. Są
realizowane funkcje – wyrównawcza, poszerzająca i
renowacyjna.



Dominującym celem dokształcania jest przebudowa
świadomości społecznej, że kwalifikacje są wprawdzie
warunkiem skutecznego działania, ale również towarem na
rynku pracy. Dokształcanie traktowane jest jako składnik
dalszego kształcenia.



Samokształcenie – to w istocie

rzeczy proces całożyciowym,
swoista odmiana uczenia się, to
proces przedłużonego i
poszerzonego kształcenia,
prowadzący do wzbogacania
intelektu i osobowości jednostki
zgodnie z jej potrzebami
ideowymi, społecznymi,
zawodowymi i indywidualnymi.



Przekwalifikowanie – to proces
edukacyjny lub prawny, prowadzący do
zmiany zawodu lub specjalności, a tym
samym do zmiany kwalifikacji i kompetencji
zawodowych.



Przekwalifikowanie pracowników i osób
niepracujących staje się coraz wyraźniej
istotnym składnikiem polityki zatrudnienia
oraz polityki socjalnej państwa tym bardziej,
że prawidłowością staje się kilkakrotne
zmienianie zawodu przez jednostkę w całym
okresie aktywności zawodowej.